March 1, 2009

ΜΕΡΕΝΤΙΤΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ - Καθαρές κουβέντες και σκληρή προσπάθεια στις νέες δύσκολες συνθήκες

-- Από το 1990, με σκληρή προσπάθεια, αντιπαράθεση με αντιπάλους και διαπάλη στις γραμμές μας, αντιμετωπίσαμε σωστά μεγάλες αντικειμενικές, υποκειμενικές δυσκολίες που προέκυψαν.

-- Διαμορφώσαμε Πρόγραμμα του Κόμματος, αντιμετωπίσαμε προηγούμενες λαθεμένες αναλύσεις. Εχουμε αδιαμφισβήτητη πρόοδο στην προώθηση της στρατηγικής μας.

-- Να συνειδητοποιηθεί ότι βρισκόμαστε σε κρίσιμη φάση, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, ιδεολογικοπολιτική, οργανωτική επαγρύπνηση, πιο σκληρή προσπάθεια, να βοηθηθούν όσοι πιέζονται, ταλαντεύονται. Δε μιλάμε για ορισμένους, λίγους, που διαφωνούν με τη γραμμή μας, φρενάρουν, αποτελούν βαρίδια. Μαζί με τις δυνατότητες αυξάνονται οι δυσκολίες. Η παράταση της κρίσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος περικλείει κινδύνους ακόμα μεγαλύτερου πισωγυρίσματος, θα προστεθούν οι δυσκολίες της οικονομικής κρίσης, πίεση να υπάρξει «κοινωνική ειρήνη», «όλοι μαζί με βάση το πρόβλημα».

-- Η αστική τάξη, οι δυνάμεις που τη στηρίζουν, μπροστά στις δυσκολίες προώθησης των σχεδίων της, προσαρμόζουν ανάλογα την τακτική τους. Θα γίνουν πιο επιθετικοί απέναντί μας, παρεμποδίζοντας τη ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής συνείδησης.

-- Ο οπορτουνισμός, με προμετωπίδα το ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ, θα γίνει πιο ύπουλος, επικίνδυνος. Με «αντικαπιταλιστική φρασεολογία», «πιο αγωνιστικές μορφές πάλης», επεξεργασία ανάλογων συνθημάτων, θα προσπαθήσει να σπείρει συγχύσεις, να εκχυδαΐσει επαναστατικά - ταξικά συνθήματα, στηρίζοντας και σε αυτή τη φάση το αστικό πολιτικό σύστημα.

-- Ολος αυτός ο σχεδιασμός, που μέρος του είδαμε τελευταία με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου, θα γίνεται την περίοδο που και εμείς ως Κόμμα θα πρέπει να δώσουμε μάχη να ξεπεράσουμε μια σειρά δυσκολίες, καθυστερήσεις, στην οργάνωση της εργατικής τάξης, στην ισχυροποίηση του Κόμματος, θα δεχτούμε μεγάλη, πολύπλευρη πίεση. Αυτό που τους ενοχλεί δεν είναι ο τίτλος, το σφυροδρέπανο, αλλά ο στρατηγικός προσανατολισμός, η επαναστατική στρατηγική και αισιοδοξία του. Αυτό πρέπει να περιφρουρηθεί, να ισχυροποιηθεί, και όχι γενικά και αόριστα.

-- Να αξιοποιήσουμε τα διδάγματα από το '90 και μετά. Να σκεφτούμε πού θα ήμασταν:

-- Αν δε διαμορφώναμε νέο πρόγραμμα, με βάση το χαρακτήρα της εποχής, δεν καθορίζαμε το χαρακτήρα της επανάστασης ως σοσιαλιστικής, αντιμετωπίζοντας τη λογική των σταδίων, την υπόκλιση στους συσχετισμούς.

-- Αν δεν επιμέναμε στην αντιιμπεριαλιστική / αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης και πορευόμασταν με βάση το «αριστερά - δεξιά», «συντήρηση - πρόοδος», τη γελοιότητα της «ενότητας στο πρόβλημα», που επαναφέρονται στον προσυνεδριακό διάλογο.

-- Αν δε φεύγαμε από τις επιτροπές «κοινωνικού διαλόγου» (ΟΚΕ) και ακολουθούσαμε τη λογική «να συμμετέχουμε για να έχουμε λόγο».

-- Αν δεν απείχαμε από τα εθνικιστικά συλλαλητήρια και στο όνομα των «εθνικών προβλημάτων», «εθνικής ενότητας», υποκύπταμε και συμμετείχαμε.

-- Αν δε συγκροτούσαμε το ΠΑΜΕ και στο όνομα «της μη διάσπασης των εργαζομένων», «της απομόνωσης» δεν υπήρχε σήμερα συγκροτημένος, αναγνωρισμένος, ταξικός πόλος. Δε συγκροτούσαμε κλαδικά συνδικάτα σε μια σειρά κλάδους, ξεχωριστά ψηφοδέλτια, ξεχωριστές συγκεντρώσεις και υποκύπταμε στις πιέσεις της εργοδοσίας και βολεμένης εργατικής αριστοκρατίας, στο όνομα της «μη διάσπασης της ενότητας».

-- Αν στους Δήμους πηγαίναμε ακόμα με τη γραμμή ότι αποτελούν «λαϊκούς θεσμούς», «της ενότητας βάσει των ιδιαίτερων τοπικών προβλημάτων για να πάρουμε το Δήμο».

-- Αν για «να μην αδυνατίσει η δουλειά στη γειτονιά», δε διατάσσαμε τις δυνάμεις μας ΚΚΕ - ΚΝΕ με κοινωνικοταξικά κριτήρια.

-- Αν στην πίεση «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος», «να μην τσουβαλιάζουμε ΝΔ - ΠΑΣΟΚ», «κυβέρνηση ή ακυβερνησία», υποκύπταμε, πηγαίναμε με κοινοβουλευτικές αυταπάτες, και δε δουλεύαμε με το «αδύναμη κυβέρνηση και αντιπολίτευση» με την προβολή της συνολικής μας πρότασης.

-- Αν υποκύπταμε στη «συνεργασία με τον ΣΥΝ εκεί που συμφωνούμε, εκεί που διαφωνούμε χώρια», και δεν τον θεωρούσαμε αντίπαλο, εχθρό.

Συμπέρασμα: Ο,τι πετύχαμε έγινε όχι γιατί προσπαθήσαμε γενικά, αλλά γιατί ακολουθήσαμε αυτή τη γραμμή, απορρίψαμε τις άλλες απόψεις. Γιατί δεν ασχοληθήκαμε με τα προβλήματα γενικά, αλλά με βάση την αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή γραμμή. Αν δε δουλεύαμε με αυτή τη γραμμή, σήμερα δε θα ήμασταν εδώ που είμαστε και για άλλα θα μιλάγαμε.

-- Η πορεία μας από το '90 και μετά, δεν ήταν μια ήσυχη πορεία, χωρίς διαφωνίες, αντιπαραθέσεις, χωρίς μάχη με λαθεμένες αντιλήψεις - πρακτικές του παρελθόντος. Η ζωή απέδειξε, ποιο ήταν το σωστό και ποιο το λάθος. Εδώ δε χωράνε μισόλογα, γενικολογίες, «ναι μεν αλλά», αλλά καθαρές κουβέντες. Το 2009 δεν είναι 1990, υπάρχει πείρα.

-- Η συνέχιση της θετικής πορείας, δεν είναι δεδομένη. Χρειάζεται να αξιοποιηθεί η νέα πείρα για να πετύχουμε το στόχο του Συνεδρίου. Η αντιμετώπιση των όποιων καθυστερήσεων, με πρώτη της οικοδόμησης του Κόμματος, εξαρτάται από την ενίσχυση αυτής της γραμμής, την απαλλαγή της από διαστρεβλώσεις, παραλείψεις, βαρίδια που εμποδίζουν την υλοποίησή της. Οχι στο όνομα διαστρεβλώσεων, καθυστερήσεων, αδυναμιών, να υποσκάπτουμε τη γραμμή, που η ορθότητά της έχει επιβεβαιωθεί.

-- Προχωράμε αταλάντευτα στη γραμμή που έχουμε χαράξει. Ενίσχυση - προτεραιότητα στη θεωρητική ιδεολογική, διαπαιδαγωγητική δουλειά, αντιμετώπιση κοινοβουλευτικών αυταπατών, θεσμολαγνίας, απαλλαγή από βαρίδια.

-- Εξειδίκευση κατά κλάδο, περιοχή, με καλύτερη ανάδειξη της διαχωριστικής γραμμής, όξυνση αντιπαράθεσης με ΕΕ και άλλες δυνάμεις, που βοηθάει στον απεγκλωβισμό, συσπείρωση, διαμόρφωση αντιιμπεριαλιστικής /αντιμονοπωλιακής συνείδησης.

-- Ενίσχυση του ΠΑΜΕ, μοναδικού εκφραστή της εργατικής τάξης στο εργατικό κίνημα, αλλαγή συσχετισμών, δηλαδή μαζικοποίηση των ταξικών συνδικάτων, συγκρότηση νέων κλαδικών ταξικών συνδικάτων κατά νομό με ποδάρια σε κάθε κλάδο. Αυτό σημαίνει πρακτικά ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, όρος για την ανάπτυξη όλων των άλλων κινημάτων και προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας.

-- Ενίσχυση της ΠΑΣΥ, συγκρότηση αντίστοιχων ξεχωριστών πόλων με βάση τη διαχωριστική γραμμή σε όλα τα υπόλοιπα κινήματα (ΕΒΕ, σπουδαστές, φοιτητές, μαθητές).

-- Βελτίωση κοινωνικής, ηλικιακής σύνθεσης οργάνων, όχι γενικά, αλλά πριν από όλα από κλάδους που οι Θέσεις ιεραρχούν. Το ίδιο και της κοινοβουλευτικής ομάδας. Πιο τολμηρά, τράβηγμα και αξιοποίηση εργατικών στελεχών από την ΚΝΕ στο Κόμμα, ανάδειξη νέων στελεχών στην ΚΝΕ. Ξεκαθάρισμα των γραμμών μας με βάση το Πρόγραμμα και το Καταστατικό μας.

-- Συνέχιση αναδιάταξης, συγκέντρωσης δυνάμεων στους κλάδους που ιεραρχούν οι Θέσεις. Επιμονή στη δουλειά με παραγωγικά κριτήρια στις εδαφικές ΚΟΒ, όχι «γενικά στη γειτονιά».

-- Ανανέωση περίγυρου κάθε ΚΟΒ, όχι γενικά αλλά με εργάτες, μετανάστες, νέους εργαζόμενους/ες.

-- Οξυνση πολέμου με οπορτουνισμό, ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, και στο κίνημα, στο τελευταίο μαθητικό συμβούλιο. Είναι αντίπαλος, εχθρός του ταξικού κινήματος.

-- Χωρίς αυτά, το σύνθημα για ισχυροποίηση του ΚΚΕ και ανασύνταξη του εργατικού κινήματος θα είναι «ευχές» χωρίς αντίκρισμα.

Γιάννης Μερεντίτης

Ριζοσπάστης - 1 Φεβρουαρίου 2009