H Oκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία του 1917 είναι το πιο σημαντικό γεγονός της ανθρωπότητας. Για πρώτη φορά οι καταπιεσμένοι εργάτες συγκροτούν τη δική τους εργατική εξουσία. Η νέα επαναστατική εργατική εξουσία, δηλαδή η δικτατορία του προλεταριάτου σιγά σιγά οικοδόμησε το σοσιαλισμό.
Η Σοβιετική Ενωση το πρώτο εργατικό κράτος έδωσε για πρώτη φορά στα χρονικά το δικαίωμα στην αντιπροσωπευτική συμμετοχή των εργαζομένων στη διεύθυνση. Η μονάδα παραγωγής έγινε πυρήνας δημοκρατίας και έφθανε μέχρι στην ανώτερη πυραμίδα της εξουσίας. Καθιερώθηκαν πλήρη δικαιώματα στην εκπαίδευση - υγεία - πρόνοια - ασφάλιση. Δεν είναι τυχαίο που και οι αντίπαλοι του σοσιαλιστικού συστήματος αναγνωρίζουν διαχρονικά μέχρι και σήμερα αυτές τις κοινωνικές κατακτήσεις.
Η Νίκη της Σοβιετικής Ενωσης στο μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο απέναντι στο φασιστικό ζυγό επέδρασε καταλυτικά και ανάγκασε μετέπειτα πολλά καπιταλιστικά κράτη για δεκαετίες να κάνουν παραχωρήσεις και να υποχωρήσουν στα εργατικά δικαιώματα. Η οικοδόμηση του σοσιαλισμού συνάντησε πολλές δυσκολίες και εμπόδια. Ο Εμφύλιος πόλεμος και η ιμπεριαλιστική επέμβαση δημιούργησαν τεράστια προβλήματα στη διαβίωση, διατροφή στον εφοδιασμό και στον κεντρικό σχεδιασμό.
Τα διάφορα οπορτουνιστικά ρεύματα από τις αρχές της δεκαετίας του 1920 σε συνεργασία με αντεπαναστατικές δυνάμεις και με μυστικές υπηρεσίες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων προσπάθησαν να ανατρέψουν την σοβιετική εξουσία.
Στην σελίδα 17 και Θέση 16, το κείμενο αναφέρει «ότι ηγετικά στελέχη του κόμματος ήταν επικεφαλής αυτών των οπορτουνιστικών ρευμάτων και ότι λύγισαν στην οξύτητα της ταξικής πάλης και τελικά πέρασαν με την αντεπανάσταση».
Δεν αναφέρεται μέσα στο κείμενο αν λειτουργούσε η καθοδήγηση και ο κομματικός έλεγχος μέσα στο κόμμα εκείνη την περίοδο. Πώς αυτά τα ηγετικά στελέχη αναρριχήθηκαν στην κομματική ιεραρχία;
Η Διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς είναι ένα σημαντικό αρνητικό γεγονός και είχε σαν συνέπεια το Διεθνές Κομμουνιστικό κίνημα να αδυνατίσει στην πάλη του ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Επίσης, σταμάτησε ο συντονισμός των κομμουνιστικών κομμάτων σε μια ενιαία στρατηγική. Η πορεία της ΕΣΣΔ μέχρι την αντεπανάσταση είναι μια δύσκολη περίοδος.
Στην περίοδο 1946 - 1950 υπήρχαν μεγάλα προβλήματα στη Βιομηχανία, στην αγροτική παραγωγή, στην παραγωγικότητα, στην τεχνική πρόοδο και στη διεύθυνση των επιχειρήσεων. Είχε αδυνατίσει ο κεντρικός σχεδιασμός, ο εργατικός έλεγχος από τα κάτω προς τα πάνω και η επαναστατική συνείδηση. Δεν αξιοποιήθηκε η εμπειρία που είχε αποκτηθεί, στα χρόνια πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Επίσης, δε λειτούργησε το μέτρο της ανάκλησης στα ανώτερα στελέχη που είχαν την ευθύνη των παραπάνω τομέων.
Από το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956) και μετά ήταν μια περίοδος που κυριάρχησαν οι οπορτουνιστικές απόψεις. Ο,τι είχε δημιουργηθεί από την επανάσταση του 1917 σιγά - σιγά ξηλωνόταν. Το κόμμα έχασε την επαναστατικότητά του και την επαφή του με τα λαϊκά στρώματα: Ετσι, καταλήξαμε στην περεστρόικα με την ιδιωτικοποίηση των μέσων παραγωγής, στο σοσιαλδημοκρατικό εκφυλισμό του κόμματος και την παλινόρθωση του καπιταλισμού.
Συμπερασματικά, σύντροφοι, όσο αδυνάτιζε μέσα στο κόμμα η καθοδήγηση και ο κομματικός έλεγχος, μέσα στην οικονομία, ο εργατικός έλεγχος από τα κάτω προς τα πάνω και η δουλειά μέσα στην εργατική τάξη ίσως να μην καταλήγαμε στην αντεπανάσταση και στην καπιταλιστική παλινόρθωση στη Σοβιετική Ενωση.
Και αυτό το συμπέρασμα δεν περιλαμβάνεται στους παράγοντες που αναφέρονται στη σελ. 27 και θέση 22 για την επικράτηση αναθεωρητικών απόψεων, της σταδιακής οπορτουνιστικής διάβρωσης του ΚΚΣΕ και των άλλων Κομμουνιστικών κομμάτων και του εκφυλισμού του επαναστατικού χαρακτήρα της εξουσίας.
Εκτίμηση της στάσης του ΚΚΕ (Θέση 30 σελ. 35)
Είναι γενικόλογη η κριτική και διαφωνώ απέναντι στην διαχρονική στάση του Κόμματός μας. Δεν αναφέρει συγκεκριμένα ποια η στάση της ηγεσίας του Κόμματος απέναντι στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956), απέναντι στις εκκαθαρίσεις των στελεχών που αντιτάχθηκαν στις οπορτουνιστικές και σοσιαλδημοκρατικές απόψεις, απέναντι στο έργο και την προσωπικότητα του Ι. Στάλιν την περίοδο 1920 - 1950.
Δεν αναφέρει μέσα στο κείμενο ποια η στάση του Κόμματός μας απέναντι στην τότε ηγεσία του ΚΚΕ και στις αποφάσεις που αφορούσαν σημαντικά γεγονότα όπως:
- Υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο εγγλέζικο στρατηγείο της Μ. Ανατολής (5.7.1943).
- Συμφωνίες Λιβάνου και Καζέρτας (20.5.1944 και 26.9.1944).
- Κράτημα των δυνάμεων του ΕΛΑΣ έξω από την Αθήνα και υποχώρηση για την περίοδο Δεκέμβρη 1944 και Γενάρης 1945.
- Συμφωνία της Βάρκιζας και αφοπλισμός του ΕΛΑΣ.
- Αποκαθήλωση του Νίκου Ζαχαριάδη στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1956.
Αποκατέστησε το Κόμμα μας αυτήν τη μεγάλη προσωπικότητα του Ελληνικού Κομμουνιστικού Κινήματος;
Οσο για την περεστρόικα είναι επιδερμική η κριτική μας και τη δικαιολογούμε μόνο με το ρόλο των οπορτουνιστικών δυνάμεων που είχαμε εκείνη την περίοδο μέσα στο Κόμμα.
Η εκτίμηση της στάσης του ΚΚΕ είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Κατά την άποψή μου γι' αυτό το ζήτημα πρέπει να γίνει και έκτακτο συνέδριο. Να αναλυθούν όλα τα γεγονότα διαχρονικά και η κριτική μας πρέπει να είναι σκληρή και χωρίς εκπτώσεις.
Μπορεί να δυσαρεστήσουμε κάποιους συντρόφους. Αλλα, όμως, πρέπει να λέγονται τα λάθη, για να διορθωθούμε σαν Κόμμα και να προχωρήσουμε στη σοσιαλιστική οικοδόμηση.
Η αντίληψή μας για το σοσιαλισμό
Μέσα στην κρίση και στις αντιθέσεις του καπιταλισμού είναι αναμφισβήτητη η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού. Βέβαια, η σοσιαλιστική οικοδόμηση στις σημερινές συνθήκες θα ξεκινήσει με την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη. Για να παραδώσουν οι καπιταλιστές τα μέσα παραγωγής θα χρειαστεί η ένοπλη πάλη. Δεν θα γίνει με ομαλό τρόπο. Η θέση 33 σελ. 37 σωστά αναφέρει ότι το 15ο συνέδριο του ΚΚΕ προσδιόρισε την επικείμενη επανάσταση στην Ελλάδα ως σοσιαλιστική. Δεν αναφέρει όμως πώς θα γίνει η επανάσταση. Εχουν ωριμάσει στην Ελλάδα αυτές οι συνθήκες για μια σοσιαλιστική επανάσταση; Το κόμμα μας είναι έτοιμο σήμερα, μέσα σε αυτό το περιβάλλον που κυριαρχεί το καπιταλιστικό κεφάλαιο για ένοπλη πάλη;
Στην σελίδα 32 διαφωνώ με την θέση 34 που υπάρχει και μια αντίφαση. Αναφέρει μέσα στο κείμενο: «Προωθείται ο παραγωγικός συνεταιρισμός της μικρής αγροτικής παραγωγής και της μικρής εμπορευματικής παραγωγής στην πόλη. Ο παραγωγικός συνεταιρισμός θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για την επέκταση των κομμουνιστικών σχέσεων σε όλους τους τομείς της οικονομίας».
Ο παραγωγικός συνεταιρισμός δεν θα είναι μια μορφή ατομικής ιδιοκτησίας που έρχεται σε αντίθεση με το κύριο χαρακτηριστικό του σοσιαλισμού την πλήρη κυριαρχία του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής και κατανομής (σελίδα 6 και 7 και 8 και θέση 3, 5 και 6).
Γεώργιος Βούλγαρης
ΚΟΒ Δημοσίων Υπαλλήλων, Θεσσαλονίκη
Ριζοσπάστης - 14 Φεβρουαρίου 2009
