Μετά την αντεπανάσταση στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, η ανθρωπότητα ζει ασταμάτητα στο ρυθμό της σιδερένιας φτέρνας που λιώνει παιδικά κορμάκια σε Παλαιστίνη, Ιράκ, Αφγανιστάν και αλλού. Της σιδερένιας φτέρνας που ισοπέδωσε τη Γιουγκοσλαβία πρότινος. Που θα ματοκυλήσει τον πλανήτη ολόκληρο, αν κάθε λαός δεν αντισταθεί έγκαιρα, δημιουργώντας στη χώρα του αντίπαλο δέος στον ιμπεριαλισμό, μέσα από ένα φιλειρηνικό, αντιιμπεριαλιστικό Κίνημα, αφού οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, που έτσι κι αλλιώς είναι άδικοι, έναν σκοπό εξυπηρετούν. Την αύξηση των κερδών πάνω στο αίμα σφαγιασμένων λαών. Σ' αυτό το κομβικό σημείο, το βάρος ενάντια στη φωτιά και το σίδερο που απειλεί τους λαούς, πέφτει στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Οι υπόλοιποι, απλά θ' ακολουθήσουν, εκτός φυσικά απ' το 3% που ωφελείται απ' τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τους επιβάλλει.
Η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, έχουν παράλληλα την ιστορική αποστολή να οδηγήσουν την ανθρωπότητα στο σοσιαλισμό. Σ' αυτό το ποιοτικό άλμα, που είναι νομοτέλεια, πρωταγωνιστικό ρόλο θα παίξει η πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Οι κομμουνιστές. Οι πρωτοπόροι των πρωτοπόρων! Καθοδηγητικό ρόλο δε, το Κόμμα της εργατικής τάξης. Το Κόμμα των ανθρώπων του μόχθου και της βιοπάλης, που στην Ελλάδα είναι φυσικά, το ΚΚΕ.
Η σοσιαλιστική επανάσταση είναι προ των πυλών ολούθε, μη εξαιρουμένης της Ελλάδας. Το ζητούμενο είναι, ποια «πύλη» θα πάρει πρωτιά, θέμα χρόνου είναι πάντως, εφόσον ο καπιταλισμός παρασάπισε. Διανύει την τελική ευθεία του ιμπεριαλιστικού του σταδίου. Αρα, βρισκόμαστε σε περίοδο περάσματος στο σοσιαλισμό, γιατί ανάμεσα σ' αυτόν και τον καπιταλισμό δεν υπάρχει άλλο οικονομικοκοινωνικό σύστημα. Ολίγος σοσιαλισμός και ολίγος καπιταλισμός, δε γίνεται να συνυπάρχουν μέσ' απ' τα ίδια σύνορα. 'Η το κεφάλαιο θα βασιλεύει, ή ο σοσιαλισμός θα θριαμβεύει, οδεύοντας ολοταχώς στον κομμουνισμό.
Επομένως, το ΚΚΕ δεν πρέπει να κάνει ρούπι απ' τον στρατηγικό του στόχο, το σοσιαλισμό και τη δικτατορία του προλεταριάτου, κάτι που, ευτυχώς(!), υπηρετεί πιστά. Επαναστατικά! Επιπλέον, οι «καιροί» είναι δύσκολοι και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στην τακτική του, μη λαθέψει και δεν την υποτάξει κάποια στιγμή στον στρατηγικό στόχο. Συνεπώς, έχει ανάγκη «δυνατών» κομματικών μελών, στελεχών, «οπαδών». Απαντες σ' ετοιμότητα, πλήρως ενημερωμένοι, διαβάζοντας καθημερινά Ριζοσπάστη. Οφείλει όμως το Κόμμα, άμεσα, να τους εξοπλίσει παραπέρα, ιδεολογικοπολιτικά και ιστορικά. Ας διοργανωθούν μαθήματα, προαιρετικά για τους «οπαδούς», υποχρεωτικά για κομματικά και κνίτικα μέλη και στελέχη, έστω κι αν θεωρούν πως τα ξέρουν. Κι ας γίνουν μ' απλό τρόπο. Π.χ. «Κράτος κι Επανάσταση». Παίρνουμε βασικότατα σημεία του. Τα μοιράζουμε σε μικρές παραγράφους. Βγάζουμε αντίγραφα, ώστε να μείνουν στις βιβλιοθήκες όσων παρακολουθήσουν το μάθημα. Διοργανώνουμε ένα στο Περιστέρι, μ' εκατό «μαθητές». Τους δίνουμε από ένα αντίγραφο. Ο «δάσκαλος» διαβάζει την πρώτη παράγραφο. Μετά παίρνει σειρά να διαβάσει την επόμενη παράγραφο κάποιος «μαθητής», τη μεθεπόμενη ένας άλλος κλπ. Φυσικά, όλοι «κοιτούν» στο κείμενο. Ετσι, η μάθηση επιτυγχάνεται ακουστικά και οπτικά ταυτόχρονα. Επιπλέον, αποφεύγεται η ανία που προκαλεί μια φωνή όταν ακούγεται επί μακρόν. Και το σπουδαιότερο; Το μάθημα είναι «ζωντανό».
Οποιοσδήποτε «καθημερινός» άνθρωπος, ό,τι κι αν υποστηρίζει και ψηφίζει, συγχωρείται να είναι «σκράπας». Γι' αυτό άλλωστε, ενώ ανήκει στον απλό λαό, δεν ψηφίζει ΚΚΕ, παρά εγκλωβίζεται σε πολιτικές δυνάμεις που αντιμάχονται τα συμφέροντά του. Κανένας(!) κομμουνιστής όμως δε «νομιμοποιείται» και δεν του αξίζει, να μην κατέχει επαρκώς το Μαρξισμό-Λενινισμό και σημαντικούς ιστορικούς σταθμούς.
Υπάρχει βέβαια η υποχρέωση της αυτομόρφωσης. Πώς να το καταφέρει όμως κάποιος σήμερα, που οι εργασιακές σχέσεις είναι άνω-κάτω; Πού να βρει χρόνο, όταν δουλεύει ακατάστατα, ή πάνω από οκτώ ώρες, ή δυο τετράωρα εδώ κι εκεί; 'Η σάμπως δουλεύει πενθήμερο; 'Η μήπως, ένα κ.μ. δεν έχει άλλες πολύωρες υποχρεώσεις;
Εξάλλου, υπάρχει πίεση χρόνου γενικότερα. Δεν ξέρουμε τι «ξημερώνει» αύριο. Επομένως, αν κάποιος χρειάζεται δυο χρόνια εντατικής αυτομόρφωσης για ν' αποκτήσει ικανές γνώσεις, γιατί να μη διευκολυνθεί με δέκα ομαδικά μαθήματα; Ακόμη και τρίωρα, μα «ζωντανά».
Λύνοντας προβλήματα ενημέρωσης και γνώσεων, επιτυγχάνονται σημαντικοί στόχοι.
Πρώτον, κι ο πιο «ανυποψίαστος» κομμουνιστής δεν κινδυνεύει να πέσει στο «λάκκο» των αυταπατών ή της «θολής» προπαγάνδας επαγγελματιών οπορτουνιστών. Γιατί ο οπορτουνισμός «θρέφεται» και(!) απ' την άγνοια. Π.χ., ο «γνωστός» ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, που αλλάζει «φορεσιές» κι ονόματα κατά καιρούς, μπας και κρύψει πως είναι «πέμπτη φάλαγγα», στα πλευρά του λαϊκού κι εργατικού κινήματος χωμένη.
Δεύτερον, η ανάδειξη στελεχών θα γίνεται με πιο ολοκληρωμένα κριτήρια.
Τρίτον, η βοήθεια που θα δεχτεί η ΚΝΕ μέσα από κοινά μαθήματα με κομματικούς, θα 'ναι καταλυτική για την πορεία της.
Τέταρτον, μέλη, στελέχη και «οπαδοί», θ' ανεβάσουν σε υψηλότερα επίπεδα την επαφή τους με το λαό, αφού θα μπορούν να «μεταδίδουν» αποτελεσματικότερα την πολιτική του Κόμματος. Αναμφισβήτητα, όσο καλύτερα κατέχεις κάποιο θέμα, τόσο πιο εκλαϊκευμένα, απλά, κατανοητά και χωρίς πολυλογίες, το «δίνεις» στον άλλον, να το κάνει «κτήμα» του.
Κι ένα τελευταίο. Κάλιο δέκα γραπτές ανακοινώσεις ολιγόλογες σα συνθήματα, παρά μία, «σεντόνι» ολάκερο. Λίγα λόγια και καλά, πιάνουν καλύτερα τόπο στη συνείδηση του κόσμου που βιώνει στο πετσί του τον ιμπεριαλισμό. Φτώχεια, ανεργία, χρέη, ανασφάλιστη εργασία, υποκουλτούρα, εγκληματικότητα, ναρκωτικά, μολυσματικές ασθένειες, χολέρα, πόλεμος...
Φιλικά
Γκέλμπεση-Γκιούνη Καλή
Περιστέρι
Ριζοσπάστης - 4 Φεβρουαρίου 2009
