Αγαπητοί σύντροφοι,
Τελευταία αρχίζω να προβληματίζομαι κάθε φορά που διαβάζω παραθέσεις έργων των κλασικών. Το Κόμμα μας, 90 χρόνια τώρα, εκτιμά πάντα με βάση το μαρξισμό - λενινισμό και τον τιμά καθημερινά και ως εργαλείο επεξεργασίας και εκτίμησης και ως ιδεολογικοπολιτικό καθοδηγητή και ως προσανατολισμό δουλειάς και δράσης. Δεν ξέρω τι χρησιμότητα έχει να απαριθμούμε κομμάτια από τους Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν - Στάλιν όταν ζητείται η γνώμη μας για κάτι. Εκτός κι αν τους αξιοποιούμε είτε για να πείσουμε με τη βαρύτητα των ονομάτων τους είτε για να καλύψουμε τη γύμνια μας.
Το ζήτημα που με απασχόλησε περισσότερο στο κείμενο της ΚΕ για το σοσιαλισμό είναι εκείνο της κατανομής του κοινωνικά παραγόμενου προϊόντος και κατά συνέπεια της πολιτικής μισθών στην ατελή βαθμίδα της κομμουνιστικής κοινωνίας. Ζήτημα εξαιρετικά σοβαρό, καθώς απαιτεί από τον καθένα να σκεφτεί με νέους όρους και κριτήρια που δεν είχε συνηθίσει στην καπιταλιστική παραγωγή.
Σωστά κατά τη γνώμη μου η ΚΕ εκτιμά πως η κατανομή πρέπει να γίνεται με βάση το χρόνο εργασίας αποκλειστικά, όπου ως τέτοιος ορίζεται το μέτρο της ατομικής συμμετοχής του παραγωγού στην κοινωνική εργασία. Πιο απλά, να πληρώνεσαι ανάλογα με το πόσο δουλεύεις, δηλαδή το κλάσμα που σου αναλογεί (ανάλογα με το πόσο χρόνο διαθέτεις) από το κοινωνικό προϊόν που προορίζεται για ατομική κατανάλωση. Αλλιώς, όσο δουλεύεις, τόσο πληρώνεσαι, τι πιο δίκαιο απ' αυτό;
Εδώ αναπτύσσεται έντονος προβληματισμός από συντρόφους που θεμελιώνεται με μια ακατάσχετη περιπτωσιολογία εξαιρέσεων σ' αυτό τον κανόνα, δηλαδή περιπτώσεων που πρέπει να πληρώνονται παραπάνω απ' όσο δουλεύουν (κανένας δεν υποστηρίζει το αντίθετο).
Τέτοιες περιπτώσεις: Ενταση εργασίας, εξειδικευμένη εργασία, ανώτατη μόρφωση, πνευματική εργασία, συνθετότητα εργασίας, αποδοτικότητα, παραγωγικότητα, διευθυντική θέση στην παραγωγή (π.χ. μηχανικοί), μόνο η εξυπνάδα και η αρτιμέλεια δεν αναφέρονται...
Η κατηγοριοποίηση στο μισθό, μόνο τυφλός δεν το βλέπει, δημιουργεί άμεσα κοινωνική διαφοροποίηση την οποία προσπαθεί ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός να εξαλείψει. Αλλωστε η θέση στην παραγωγή, ο τρόπος ιδιοποίησης και το ύψος του μισθού καθορίζουν σε ποια τάξη είσαι, αλλά και με ποια τάξη είσαι.
Η περιπτωσιολογία που εξαιρεί από τον κανόνα παραγωγούς, φτιάχνει εχθρούς του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής, εχθρούς της ίδιας της εργατικής τάξης και της εξουσίας της, βάζει μπουρλότο στα θεμέλια του κεντρικού σχεδιασμού, εισάγει από την πίσω πόρτα κριτήρια κέρδους και επαναφέρει με άλλο κεκαλυμμένο τρόπο καπιταλιστικά εργαλεία.
Ο κεντρικός πανεθνικός σχεδιασμός πρέπει να είναι κυρίαρχος. Αυτή η νέα σχέση παραγωγής και κατανομής καθορίζει ποιοι, πού, πόσο, από πόσο, για πόσο, για ποιον, με ποιον τρόπο, με ποιο κίνητρο και με ποιο καθεστώς θα δουλεύουν στη σοσιαλιστική παραγωγή με αποκλειστικό στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.
Αρα το εργατικό δυναμικό θα κατανέμεται, θα διατάσσεται, θα αξιοποιείται, θα αμείβεται λαμβανομένων υπόψη από τον κεντρικό σχεδιασμό και όλων των ποιοτικών παραγόντων: Ανάγκες, υλικοί όροι (π.χ. βαριά και ανθυγιεινά), ιδιαίτερες ατομικές (π.χ. μητέρες) ή κοινωνικές (κλαδικά, τοπικά) ανάγκες, δυνατότητες - γνώσεις - εξειδίκευση (π.χ. δε δίνεις νυστέρι σε υδραυλικό ούτε φλόμπα σε γιατρό), διάθεση για προσφορά. Κάτι θυμίζουν όλα τα παραπάνω από τα κριτήρια με τα οποία το ΚΚΕ και η ΚΝΕ αναδεικνύουν στελέχη...
Φαίνεται όμως πως μερικοί σύντροφοι και φίλοι προσπαθούν να διατηρήσουν την ατομικότητά τους μέσα στη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία με λάθος τρόπο. Η ατομικότητα καθορίζεται από την ασίγαστη προσφορά χωρίς κανένα υλικό κίνητρο, με μόνο κίνητρο τη συνέχιση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, τη νίκη του κομμουνισμού, την ικανοποίηση που προκύπτει από τη λειτουργία της παραγωγής, της κοινωνίας με κριτήριο τις ανάγκες της. Οποιαδήποτε διαφοροποίηση σε δυνατότητες του σοσιαλιστικού ανθρώπου οφείλει να υποτάσσεται ως τέτοια στην προσφορά στη νέα κοινωνία, με περηφάνια και τιμή κι έτσι να εξελίσσεται και να ανθίζει.
Εκατομμύρια κομμουνιστές έδωσαν μέχρι και τη ζωή τους στην υπόθεση του σοσιαλισμού. Είναι λυπηρό μερικοί να μην είναι διατεθειμένοι, όπως φαίνεται, να δώσουν τα σχετικά προνόμια που ίσως απολαμβάνουν σήμερα. Αλλά πάλι η ανάπτυξη επαναστατικής συνείδησης σε μη επαναστατικές συνθήκες είναι δύσκολη υπόθεση. Για να αναμετριούμαστε όμως καθημερινά μ' αυτή!...
Ευγενία Παναγιωτοπούλου
ΚΟΒ ΕΜΠ Βιομηχανίας
Ριζοσπάστης - 12 Φεβρουαριου 2009
