Σύντροφοι, οι Θέσεις της ΚΕ με άφησαν ανικανοποίητο. Δεν είναι βέβαια το ζητούμενο να ικανοποιούν τις προσωπικές μου προσδοκίες, αλλά επιβάλλεται νομίζω να έχουν το ξεκάθαρο, το επιπλέον ολοκληρωμένο «σκεπτικό» προοπτικής, ανάλογο του τίτλου της αντεπίθεσης που δίνουμε στο συνέδριό μας. Βλέπω ότι έχουμε μια επανάληψη σε γενικές γραμμές του Προηγούμενου Συνεδρίου, φτάνοντας στο σημείο να παρουσιάζουμε το αυτονόητο σαν γέννηση πολιτικής σκέψης. Επειδή πολλοί παραιτήθηκαν από την πάλη για σοσιαλισμό, ενώ εμείς συνεχίζουμε, δεν είναι αρκετό για να καθίσουμε πάνω στην επιτυχία.
Δεν είμαστε στην εποχή των ανατροπών που οι «πατριωτικές» φράσεις περί «ταξικών» «ρήξη - ανατροπή» ήταν αρκετές σε όποιον τις χρησιμοποιούσε για να διαχωριστεί από τους αναθεωρητές. Σήμερα υπάρχουν νέες συνθήκες, σύγχρονες ανάγκες και μεγαλύτερες προσδοκίες των μελών, φίλων - οπαδών, αλλά και του ελληνικού λαού. Το πνεύμα αυταρέσκειας και μοναδικότητας που τις θέσεις διακατέχει, ενώ είναι εμφανής η γενικότητά τους, είναι έντονο και δεν ταιριάζει πιστεύω στους κομμουνιστές. Το ίδιο πνεύμα χρωμάτισε και τον προσυνεδριακό διάλογο, κάνοντάς τον από τους πιο φτωχούς και στεγνούς που έχουμε γνωρίσει. Χωρίς να καταφέρει να έλξει επιστημονικές ανησυχίες, να γίνει αντικείμενο ανθρώπων του πνευματικού κόσμου που τόσο χρειαζόμαστε στο πλάι της πρωτοπόρας εργατιάς.
Η άμεση και ολόσωστη παρατήρηση, μέσω του διαλόγου, του προέδρου του ΚΜΕ για τη μη αναφορά των Θέσεων στο ΚΜΕ αντάξια του ρόλου του, είναι από τα πιο τρανά παραδείγματα ελλείψεων. Η έλλειψη όμως που σε αφήνει άφωνο στις Θέσεις είναι η οποιαδήποτε αναφορά στο μέτωπο. Μετά από παραπάνω από 15 χρόνια, θα περίμενε κανείς να δει συγκεντρωμένη την όποια πείρα θετική - αρνητική για το πώς προχωράει ο στόχος μας, να δει σκέψεις και συμπεράσματα για το ποιες οι επιτυχίες μας, τα λάθη, οι αδυναμίες, οι καινούργιοι στόχοι και τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσουμε, αποκρυσταλλωμένα έτσι από την ΚΕ, ώστε να επιβεβαιώνουν και να δίνουν μεγαλύτερη προοπτική σε αυτό που λέμε μέτωπο. Πραγματικά, όσο και να αναζητήσεις τέτοια σημεία δεν υπάρχουν. Τι έχει γίνει; Μετά από 15 χρόνια ανακαλύψαμε ότι δεν βρίσκονται πολιτικοκοινωνικές δυνάμεις να το φτιάξουμε; Οταν το αποφασίζαμε δεν το ξέραμε αυτό; Πόσο προχώρησε; Τι καινούργιοι αισιόδοξοι ορίζοντες ανοίγονται στο μέτωπο; Μια και θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί το αντίθετο μετά τις εξελίξεις με ΔΗΚΚΙ - ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ.
Θέλω επίσης να καταλάβω τι αναζητούμε σε αυτό που λέμε μέτωπο ακόμα και σε επίπεδο προσωπικοτήτων. Οταν σηκώνουμε τόσο θόρυβο για τον Ρούση τι προσπαθούμε να αποφύγουμε; Αυτές τις τροτσκιστοφέρνουσες απόψεις δεν τις είχε και πριν; Στις προηγούμενες εκλογές ως υποψήφιος βουλευτής μας τις είχε πετάξει και τώρα ξαναγύρισε σε αυτές; Θεωρούμε μήπως φερεγγυότερο να βαφτιστεί σύμμαχος κάποιος φαιδρός διαχειριστής (π.χ. όπως ήταν στην ομοσπονδία μπάσκετ) ο Βασιλακόπουλος; Το εντελώς απροσδιόριστο του τρόπου χτισίματος του μετώπου με την εντελώς ασαφή αναφορά στο «με ποιους» είναι περισσότερο για να ικανοποιήσουμε ΚΑΙ τη δική μας «εσωτερική» ανάγκη να παρουσιαστεί μια πολιτική πρόταση, παρά γιατί γνωρίζουμε πώς θα την μεθοδεύσουμε. Ενα επαναστατικό κόμμα δεν αφήνει την (εκ της ζωής) αναγκαιότητα μετώπου στο «επ' αόριστον». Εμείς πότε θα κριθούμε στο τι έχουμε καταφέρει σε αυτό; Και ειδικά η ΚΕ; Στο αόριστο μέλλον;
Δεν μπορώ επίσης να κατανοήσω και πρακτικά ζητήματα λειτουργίας όπως το «καινούργιο φαινόμενο» της ομοφωνίας. Πότε το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα και πότε το Κόμμα στην Ιστορία του είχε τέτοιου είδους προϋπόθεση στις αποφάσεις; Ποιος έχει την εντύπωση ότι η ομοφωνία υπερασπίζει την καθαρότητα και εμποδίζει την εμφάνιση αναθεωρητών; Τι μας εξασφαλίζει; Τι εμπόδισε τον «ομόφωνο» Κοψίδη να αλλάξει στάση σε ένα 24ωρο; Ενα ατσαλωμένο κόμμα όπως δηλώνουμε τι διόρθωσε σε αυτό; Πώς γίνεται να φταίνε αυτοί που αλλάζουν και χτυπούν το Κόμμα (και φταίνε), αλλά ποτέ να μην ευθύνονται παράλληλα και αυτοί που τους ανάδειξαν και τους υπερασπίστηκαν κόντρα ακόμα και στις διαφωνίες ολόκληρων οργανώσεων; Τραγικό δείγμα οργανωτισμού άνευ ουσίας είναι η ομόφωνη ψήφιση στο 13 Συνέδριο μαζί με τους αναθεωρητές της ποσόστωσης για τις γυναίκες. Αργότερα πάλι ομόφωνα την καταργούμε. Μήπως έχουμε πάρει χαμπάρι ότι το κόμμα στο σύνολό του είναι χωρίς κομματικά βιβλιάρια; Αυτό που ίσχυε τόσα χρόνια τώρα θεωρείται λάθος; Εχει θέση για το κομματικό βιβλιάριο και την αναγκαιότητά του ο Λένιν;
Ποιο είναι το δυνάμωμα των Οργανώσεων που βάζαμε στόχο στο προηγούμενο Συνέδριο; Εκτιμάω αν όχι καθόλου, ελάχιστο. Είναι καθαρό πιστεύω οι όποιες σωστές πολιτικές θέσεις χωρίς καλυτέρευση της οργανωτικής λειτουργίας και δυνάμωμα των οργανώσεων δεν έχουν αντίκρισμα. Δυστυχώς εδώ συνεχίζουμε να «πάσχουμε». Ασε που πολλές φορές στην 90χρονη Ιστορία μας δηλώσαμε ατσαλωμένοι!!!!!!
Κλείνοντας, θεωρώ ότι το Κόμμα πρέπει να ασχοληθεί με 2 επείγοντα ζητήματα:
1) ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ζήτημα για το οποίο με την ίδια μορφή πανελλαδικού σώματος πρέπει να μεθοδευτεί πιο ολοκληρωμένα η δουλειά μας.
2) Η σοβαρότερη από ποτέ καταστροφή αρχαίας και σύγχρονης πολιτιστικής κληρονομιάς στην Ελλάδα είναι ζήτημα που πρέπει να αναδείξουμε πιο έντονα και πιο αποφασιστικά.
Ελπίζω σε κάθε επιτυχία.....!!!!
Δελής Μ.
ΚΟΒ ΕΒΕ ΑΘΗΝΑ
Ριζοσπάστης - 13 Φεβρουαρίου 2009
