Τα ντοκουμέντα για το 18ο Συνέδριο του κόμματός, μας αλλά και τα αντίστοιχα δημοσιεύματα αυτής της περιόδου, κάνουν φανερό πως αυτό που ως τίτλος μπαίνει στις θέσεις, πως δηλ. μπορεί και πρέπει αυτό το συνέδριο να γίνει συνέδριο ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ του κόμματος, του κινήματος, είναι αντικειμενικά σωστό, έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για κάτι τέτοιο και αυτό που μένει πλέον είναι εμείς να ανεβάσουμε το κόμμα σε τέτοιο επίπεδο που να ανταποκριθεί σε αυτούς τους στόχους που θέτει με τις θέσεις της η ΚΕ.
Εδώ κατά τη γνώμη μου όμως πρέπει να έρθουμε λίγο πίσω, τότε που κουβεντιάζαμε «τι κόμμα θέλουμε», για να κάνουμε έναν επανέλεγχο «τι κόμμα έχουμε» (αν μπορέσαμε μέχρι τώρα να κάνουμε αυτό που θέλουμε, αν όχι, να διορθώσουμε ό,τι πρέπει) ώστε πραγματικά να κάνουμε την αντεπίθεση πατώντας σε όσο το δυνατόν πιο στέρεες βάσεις γίνεται. Γιατί για να αποκτήσει εμπιστοσύνη ο λαός μας στη δύναμή του, στο κόμμα του δηλαδή, πρέπει εμείς πρώτα να αποδείξουμε πως αξίζουμε αυτής της εμπιστοσύνης.
Επάνω στο νόημα αυτής της λέξης προσπάθησαν παλιοί και νέοι συκοφάντες να χτυπήσουν ό,τι έχτιζαν οι πρωτοπόροι κομμουνιστές και αγωνιστές του λαϊκού κινήματος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τις ημέρες της κυπριακής τραγωδίας, που διάφοροι άγνωστοι σε μένα αλλά και γείτονες έρχονταν με μυστικότητα αλλά και εμπιστοσύνη (που ξάφνιαζε τότε εμένα που ήμουν περίπου 10 χρονών) και ρωτούσαν το θείο μου που ήταν κομμουνιστής: «Τι κάνουμε τώρα Ηλία;» Μερικοί απ' αυτούς αργότερα πήγαν στο ΠΑΣΟΚ. Επρεπε όμως για να γίνει αυτό να συκοφαντηθεί από τους διάφορους Κύρκους το κόμμα και να εμφανιστεί ο δεύτερος εκ της δυναστείας των Παπανδρέου. Και με αυτή την επισήμανση περνάω στο θέμα του Σοσιαλισμού. Επρεπε πρώτα να χαθεί η εμπιστοσύνη στο κόμμα, στην ιδεολογία για να χτυπηθεί η οικοδόμησή του. Ολα αυτά που γράφονταν μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ εναντίον του Στάλιν αυτό πέτυχαν.
Παρ' όλα αυτά όμως, ήταν τόσο γερά τα θεμέλια που είχαν βάλει οι μπολσεβίκοι, ο Λένιν, ο Στάλιν και ο Σοβιετικός λαός που 40 σχεδόν χρόνια το ίδιο το κόμμα, η ηγεσία του, έλεγε στο λαό να καταστρέψει αυτά τα θεμέλια και αυτό δε γινόταν.
Φανταστείτε στις δυτικές «δημοκρατίες» στις ΗΠΑ ή στην ΕΕ τα κόμματα εξουσίας να καλούσαν τους λαούς να ρίξουν τις κυβερνήσεις τους, την εξουσία τους... Πόσο θα άντεχαν λέτε σε μια τέτοια κατάσταση... Αυτό που λεγόταν μετά το θάνατο του Στάλιν στα σαλόνια της αστικής τάξης στη χώρα μας ήταν το «πέθανε ο Στάλιν, πέθανε η ΕΣΣΔ» (υπάρχει προσωπική μαρτυρία από συγγενή γι' αυτό αλλά δεν είναι της ώρας). Μέχρι που αναγκάστηκαν ανοιχτά και χωρίς κανένα πρόσχημα να φτάσουν στην προδοσία για να το πετύχουν.
Οι λαοί της ΕΣΣΔ (λίγο πριν τα μέλη του ΠΓ του ΚΚΣΕ διαλύσουν το κόμμα και το κράτος που διεύθυναν για να γίνουν αρχηγοί, οι περισσότεροι, στα «νέα» κράτη καταγωγής τους - πρωτοφανές γεγονός στην παγκόσμια ιστορία να ανατραπεί μια εξουσία και οι φορείς της ως φυσικά πρόσωπα να συνεχίσουν να ασκούν πάλι κρατική εξουσία) είχαν ταχθεί με δημοψήφισμα και μάλιστα με συντριπτική πλειοψηφία ΥΠΕΡ της ΥΠΑΡΞΗΣ της ΕΣΣΔ.
Και επειδή οι προδότες ήξεραν ότι ο λαός δε θα έμενε απαθής σε μια τέτοια καραμπινάτη προδοσία σχεδίασαν και το επόμενο βήμα. Εχοντας μελετήσει όλα αυτά τα χρόνια που είχαν καίριες θέσεις στην κρατική μηχανή τις αντιδράσεις των λαών, αλλά και με έξωθεν «βοήθεια» το έθεσαν επιτυχώς σε εφαρμογή. Εβαλαν μια επιτροπή τάχα μου να «κινηθεί» εναντίον του Γκορμπατσόφ, που εκείνη την περίοδο έχανε σταδιακά την αρχική του αίγλη και σιγά σιγά τον καταλάβαιναν, ακριβώς για να ξαναδημιουργηθεί η αναγκαία εσωτερική συμπάθεια γιατί η διεθνής έτσι κι αλλιώς υπήρχε για την ηγεσία που σημειωτέον υποτίθεται ότι ήταν απούσα κατά το «πραξικόπημα». Αυτή η ηγεσία που ουσιαστικά καθοδηγούσε αυτό που έμεινε να λέγεται και «πραξικόπημα» εμφανίστηκε την ώρα που είχε εκ των προτέρων επιλέξει, «ηρέμησε» τα πράγματα για να κάτσει ήσυχα η ομάδα των «πραξικοπηματιών» - αλήθεια ξέρει κανείς την τύχη τους - εξασφαλίζοντας την ησυχία του λαού, που όπως υπολόγιζαν δε θα ήθελε να μπει σε περιπέτειες όπως είχαν μπει οι λαοί στα άλλα σοσιαλιστικά κράτη όπου λίγο καιρό πριν, ακριβώς για να φοβίσουν τους σοβιετικούς λαούς, είχαν καταφέρει να ανατρέψουν τις κυβερνήσεις τους και να είναι ήδη σε περιπέτειες. Αυτό εμφανίστηκε ως χάρη τάχα προς τους «πραξικοπηματίες», ουσιαστικά όμως έγινε για να εγκλωβίσει και αφοπλίσει τους λαούς της ΕΣΣΔ την κατάλληλη για τους ΠΡΟΔΟΤΕΣ στιγμή.
Να λοιπόν με ποιον τρόπο δε μίλησε και δεν αντέδρασε δυναμικά ο λαός της ΕΣΣΔ που μόλις πριν 3 περίπου μήνες είχε με 70% και πάνω ταχθεί ΥΠΕΡ της ΥΠΑΡΞΗΣ της ΕΣΣΔ.
Να λοιπόν που αν δεν υπήρχε ΚΑΙ η ΠΡΟΔΟΣΙΑ δε θα είχε ανατραπεί ο Σοσιαλισμός. Γιατί υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις να προχωρήσει μπροστά η οικοδόμησή του. Μάλιστα, πολλοί που σήμερα στέκονται κριτικά ή και με πολεμική διάθεση απέναντι σε αυτό που κάποιοι έλεγαν «υπαρκτό σοσιαλισμό» υπερασπίστηκαν κάποτε αυτή την προσπάθεια ασχέτως αν σήμερα βλέπουν κάποια πράγματα αλλιώς. Στο σημείο αυτό ζητώ εκ των προτέρων την κατανόηση όσων διαβάσουν το κείμενο αυτό γιατί θα γράψω μερικά πράγματα για το κείμενο του Γιώργου Ρούση. Θεωρώ ότι δε χρειαζόταν να δοθεί τόσο μεγάλη έκταση με απαντήσεις από άλλους συντρόφους τη στιγμή που η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του κόμματος στην οποία αναφερόταν σε κάποιο σημείο και το εν λόγω κείμενο, έδωσε εμπεριστατωμένη απάντηση. Γι' αυτό και αυτό που θα πω είναι ότι από μια άποψη είναι καλύτερα να γνωρίζουμε τη γνώμη του καθένα παρά κατά καιρούς να αλλάζουν ορισμένοι τη γνώμη τους με ό,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται. Κάποτε στο Λαύριο με αφορμή μια φωτογραφία του Στάλιν που υπήρχε στα γραφεία και ανάλογη συζήτηση ένας σύντροφος αντιλήφθηκε ότι Καραγκουλές και Δαμανάκη έχουν άλλες βλέψεις και προειδοποίησε γι' αυτό. Δυστυχώς πέθανε και δεν μπόρεσε να είναι στη μάχη που δώσαμε με τον οπορτουνισμό την περίοδο 1990-'92 για να τους εμποδίσει. Ομως ο Αλαβάνος που είδε κι αυτός τη φωτογραφία (στις ευρωεκλογές του 1984) προτίμησε να μη μιλήσει. Οταν όμως νόμιζε πως τον ευνοούσαν οι συνθήκες προσπάθησε να διαλύσει μαζί με τους άλλους το κόμμα. Σχετικά με τις κατηγορίες εναντίον του Στάλιν ορισμένοι φτάνουν στον παραλογισμό. Οπως το να θεωρούν ότι ο Στάλιν έστειλε σοβιετικούς στρατιώτες και χτύπησαν Ελληνες κομμουνιστές στην Τασκένδη ή ότι ο Στάλιν διέταξε την επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία, τη στιγμή που δεν ήταν ζωντανός. Βεβαίως, όσο κακό μπορεί να κάνει η συνεχιζόμενη κατηγορία εναντίον του, τόσο κακό μπορεί να κάνει και η υπερβολική υπεράσπισή του μένοντας μόνο σ' αυτό, χωρίς να αναλύουμε τις σημερινές συνθήκες, να χαράζουμε τη σωστή πολιτική για το σήμερα και το αύριο του κόμματος και του λαϊκού κινήματος. Νομίζω επίσης με ευθύνη του ιστορικού τμήματος θα πρέπει να γίνει προσπάθεια καταγραφής της ιστορίας και αρκετών προσώπων που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο κόμμα (Ζαχαριάδης, Σιάντος Βελουχιώτης και άλλοι) γιατί αρκετοί φίλοι, αλλά και μέλη διαβάζοντας διάφορα εδώ κι εκεί μπλέκονται. Δε γράφω άλλα γιατί νομίζω υπάρχουν αρκετές ανάλογες σκέψεις υπό υλοποίηση
Τέλος, ως συμπλήρωμα στη δράση του κόμματος θέλω να προτείνω να διερευνηθεί η δυνατότητα προσέγγισης πρώην μελών της ΚΝΕ που είχαν φύγει τις περιόδους που η οργάνωση είχε τα γνωστά προβλήματα με την υπόθεση Γράψα και μετά με την περίοδο που πέρασε με τα προβλήματα του ΣΥΝ. Υπάρχουν ακόμη κάποιοι που μπορούν να έρθουν με το κίνημα, με το κόμμα, εκτός από εκείνους που πλέον δρουν ανοιχτά σε αντιΚΚΕ κατεύθυνση.
Ανδρέας Μέντης
Λαύριο
Ριζοσπάστης - 12 Φεβρουαρίου 2009
