Πολύ σωστές οι Θέσεις του Κόμματος για το 18ο Συνέδριο. Και πολύ σωστή η ενιαία γραμμή πολιτικής και δράσης. Γι' αυτήν τη δουλειά, χρειάζεται να ξεπεραστούν μερικές αδυναμίες που εγώ διαπιστώνω στην ΚΟΒ μου. Μπορούν και πρέπει τάχιστα να ξεπεραστούν. Μία από αυτές είναι ότι όλοι πρέπει να παίρνουν το λόγο και να μιλάνε. Για να ανταποκριθούμε στις σημερινές ανάγκες δράσης, πρέπει η γλώσσα μας να θερίζει.
Και αφοί η ΚΟΒ χρειάζεται αναπροσαρμογή, και η Αχτίδα (που η ΚΟΒ είναι κομμάτι της) πρέπει να πάρει τα μέτρα της.
Σχετικά με τη γενική γραμμή όλων των κομμουνιστικών και εργατικών κινημάτων, και εκεί πρέπει να γίνει πιο συντονισμένη δουλειά. Οι σημερινές ανάγκες απαιτούν μεγαλύτερη και συντονισμένη δράση. Δε νομίζω ότι θίγεται η αυτοτέλεια ενός κόμματος όταν προσπαθούμε να το πείσουμε να συντονίσει την δράση του στον ίδιο ταξικό βαθμό δράσης με όλα τα κομμουνιστικά και εργατικά κινήματα. Και εξηγούμαι: Δε βρίσκω σωστό να υπάρχουν δύο κομμουνιστικά κόμματα στην Ισπανία, και τρεις νεολαίες. Μπαίνει το ερώτημα: Αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό; Και αν ναι, τότε γιατί δεν ενώνουν τις δυνάμεις τους; Ποιο είναι το εμπόδιο; Είναι τόσο αξεπέραστο; Πρέπει να γίνει κάθε προσπάθεια να ενωθούν όλες οι δυνάμεις σε ενιαίο ταξικό χαρακτήρα. Και αυτό σε όλες τις χώρες που έχουν διπλά κομμουνιστικά κόμματα ή εργατικά κινήματα. Η κατάσταση διαρκώς θα μεγαλώνει την οικονομική κρίση. Να μην τους δίνουμε περιθώρια ανασυγκρότησης. Αφού γραμμή μας είναι η απαξίωση της πολιτικής του δικομματισμού σε κάθε χώρα, ανυπακοή και πάλη καθημερινή, πρέπει να συντονίσουμε σε ενιαίο μέτωπο τον αγώνα μας.
Σχετικά με τη Γαλλία. Είναι πολύ ευχάριστο και ελπιδοφόρο ότι υπάρχουν ακόμα υγιείς ταξικές δυνάμεις. Είναι όμως πολύ δαπανηρό σε χρόνο και καταντά αναποτελεσματική η προσπάθεια ανασυγκρότησης του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Είναι τόσο πολλή η λάσπη που έχουν ρίξει και συκοφαντήσει το Κομμουνιστικό Κόμμα, που οι Γάλλοι εργάτες όταν ακούν Κομμουνιστικό Κόμμα προγκάνε. Και όμως οι επαναστατικές εργατικές δυνάμεις της Γαλλίας κυκλοφορούν στο δρόμο ακαθοδήγητες. Γι΄αυτό προτείνω και επιμένω, οι υγιείς αυτές δυνάμεις που έχουν μείνει στο κόμμα τους, να φροντίσουν και να ενώσουν όλους τους προλετάριους εργάτες, ιδιώτες, κάθε μορφής εργαζόμενο: Στο ενιαίο παν-γαλλικό πανεργατικό μέτωπο πάλης. Εκεί να πρωτοστατήσουν. Και όταν θα καταφέρουν, αυτό να έχει γίνει αρραγές μέτωπο με τον ταξικό χαρακτήρα ανεβασμένο στο έπακρο, τότε μεγαλοπρεπώς ο ίδιος ο Γαλλικός λαός παλικαρίσια θα φωνάξει ΓΚΚ. Θυμάμαι την εποχή Μαρσέ, Κασέν και Ντυκώ που όταν γίνονταν παν-γαλλική πανεργατική απεργία και οι κατσαρόλες στο σπίτι δε δούλευαν, οι νοικοκυρές και οι γέροι βγαίναν στους δρόμους και χειροκροτούσαν τους απεργούς. Μαζί τους απεργούσε και η Αστυνομία.
Επειδή γνωρίζω πολύ καλά τη γαλλική ιστορία. Ο γαλλικός λαός έχει τελείως διαφορετική ψυχολογία από τους άλλους λαούς της Ευρώπης. Είναι πραγματικά φιλελεύθερος επαναστάτης για το καλό της ανθρωπότητας. Από αυτόν το λαό ξεπήδησαν τα συνθήματα ΙΣΟΤΗΤΑ - ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ - ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, τα οποία είναι συνθήματα και των δικών μας σημερινών αγώνων. Εκεί γκρεμίστηκε η Βαστίλλη στο Παρίσι και εκεί γεννήθηκε η Κομμούνα.
Σκεφτείτε αν πράγματι η Γαλλία ήταν ατμομηχανή στην Ευρώπη της ενιαίας, αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής δράσης όλων των κομμουνιστικών κινημάτων. Η Κομισιόν θα πήγαινε στο Ταμ Τουμ για μαϊμούδες. Τα 2,5 εκατομμύρια τα προχθεσινά, θα ήταν 35 εκατομμύρια και. Πρόπερσι, όταν οι φορτηγατζήδες έκλεισαν το στενό της Μάγχης, οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και Αγγλίας σε δύο ημέρες ικανοποίησαν όλα τα αιτήματά τους. ΑΥΤΟ ΛΕΕΙ ΠΟΛΛΑ.
Κωνσταντίνος Κοντογιαννόπουλος
ΚΟΒ Μεταμόρφωσης
Ριζοσπάστης - 13 Φεβρουαρίου 2009
