Παρακολουθώντας καθημερινά τον «Ριζοσπάστη» σχετικά με αυτό το θέμα, συμπέρανα ότι ορισμένοι που ακόμη αμφισβητούν την ύπαρξη του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ (Ρούσης κλπ.) νομίζω ότι όλοι αυτοί, κακώς πληροφορούμενοι, δεν παρακολουθούν τα γεγονότα, είτε είναι βαθιά επηρεασμένοι μόνο από τα αντικομμουνιστικά φυλλάδια της αντίδρασης, που είναι γεμάτα από λιβελογραφήματα κατασυκοφάντησης και σπίλωσης του σοσιαλισμού και του Ι. Β. Στάλιν.
Σοσιαλισμός υπήρξε ακράδαντος και εποικοδομητικός σ' όλα αυτά τα χρόνια ύπαρξής του, εξαιρώντας, φυσικά, την περίοδο του Χρουτσώφ, όσον αφορά την αλλαγή της θεωρίας του περάσματος στο σοσιαλισμό με ειρηνικό τρόπο, χωρίς να θίξει τη δομή του συστήματος. Σοσιαλισμός σημαίνει κρατικοποίηση και εθνικοποίηση όλων των μέσων παραγωγής που δρουν κάτω από τον έλεγχο της λαϊκής εξουσίας, τα οποία υπήρχαν από την πρώτη μέρα της Επανάστασης.
Για ό,τι συνέβη δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι το σύστημα δεν ήταν καλό, οι αρχές, η θεωρία και οι νόμοι του κλπ.
Και αν έγιναν διάφορες παρατυπίες και λάθη, υπεύθυνα ήταν τα διάφορα στελέχη που παραβίαζαν τις αρχές αυτού του συστήματος και ο εξοστρακισμός τους από τις αρχές του σοσιαλισμού, συνειδητά ή ασυνείδητα.
Επομένως δεν μπορούν να κατηγορούν οι διάφοροι σοβιετολόγοι και όψιμοι αντικομμουνιστές και οι οπορτουνιστές τα περί λαθών κλπ. Λάθη φυσικά υπήρξαν στην πορεία του και γι' αυτά όλοι τιμωρούνταν.
Η ανωτερότητα του σοσιαλιστικού συστήματος είναι αδιαμφισβήτητα ασύγκριτη απ' οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό καθεστώς. Οσο και πιο έντεχνα και αν το παρουσιάζουν η καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική προπαγάνδα, το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να συγκριθεί με το σοσιαλιστικό σύστημα. Οσο για την πορεία ανοικοδόμησης του σοσιαλισμού, η εξέλιξή του, η στερέωση και εμπέδωσή του ήταν κακοτράχαλη, δύσκολη και δύσβατη. Από τα χρόνια της Επανάστασης ήταν ανυπέρβλητα δύσκολος ο δρόμος, άγνωστος, συνδέθηκε αμέσως με την αντιμετώπιση της εξωτερικής επέμβασης από 14 ιμπεριαλιστικά κράτη της ΑΝΤΑΝΤ.
Και όταν όλες αυτές οι δυνάμεις, με υπεράνθρωπες προσπάθειες του λαού και του προλεταριάτου της Ρωσίας, με την καθοδήγηση του Λένιν και του μπολσεβίκικου κόμματος, συνετρίβησαν κυριολεκτικά, μετέπειτα είχαν να αντιμετωπίσουν τις λυσσαλέες προσπάθειες της εσωτερικής αντίδρασης των κουλάκων και της μπουρζουαζίας, τις δολοφονίες, τους εμπρησμούς, τα σαμποτάζ και δολιοφθορές και την εσωκομματική αντιπολίτευση των Μπουχάριν, Ζινόβιεφ κλπ., που επί σειρά ετών έτρωγαν τη σάρκα του μπολσεβίκικου κόμματος εκ των έσω.
Υστερα απ' όλα αυτά λοιπόν, εμείς σήμερα ελαφρά τη καρδία μπορούμε να κριτικάρουμε γεγονότα εκείνης της εποχής, χωρίς να συγκρίνουμε την κατάσταση εκείνης της περιόδου με τη σημερινή; Ξεχνάμε ότι η νεαρή τότε σοβιετική εξουσία ήταν εγκλωβισμένη μέσα στον ωκεανό των καπιταλιστικών κρατών και απομονωμένη διπλωματικά τα πρώτα χρόνια από τον έξω κόσμο; Ξεχνάνε ότι η νεαρή τότε εξουσία είχε να αντιμετωπίσει σωρεία οικονομικών, επισιτιστικών, βιομηχανικών προβλημάτων, φτώχειας, αναλφαβητισμού κλπ., που επειγόντως έπρεπε να λυθούν. Και όλα αυτά έπρεπε να λυθούν στο σύντομο ειρηνικό διάστημα 1928-39. Και στο χάραμα της ευημερίας των λαών της Σοβ. Ενωσης, το 1941 η φασιστική Γερμανία κηρύσσει τον πόλεμο στη Σοβ. Ενωση.
Ετσι, η σύντομη ειρηνική περίοδος τελείωσε για τους λαούς της ΕΣΣΔ. Μπροστά της ορθωνόταν μια τεραστίων διαστάσεων δοκιμασία, ο Β` Παγκόσμιος Πόλεμος. Μα, και σ' αυτόν τον πόλεμο, φάνηκε περίτρανα η ανωτερότητα του σοσιαλιστικού συστήματος. Ολη η Σ.Ε. μετατράπηκε σ' ένα πολεμικό στρατόπεδο, με το σύνθημα «Ολα για το μέτωπο, όλα για τη σωτηρία της πατρίδας». Ο δοξασμένος Κόκκινος Στρατός, υπό την καθοδήγηση των Στραταρχών, των αξιωματικών και φαντάρων, έδειξε παράδειγμα αυτοθυσίας, ηρωισμό και αυταπάρνηση και εφευρετικότητα, κατόρθωσε και κατατρόπωσε το φασιστικό τέρας στη φωλιά του απ' όπου ξεκίνησε, συντρίβοντας το γερμανικό ναζισμό στο κέντρο του Βερολίνου.
Το ΚΚΣΕ, υπό την καθοδήγηση του αδιαφιλονίκητου και ανιδιοτελούς Στρατηλάτη Ι. Β. Στάλιν, ήταν ο εμψυχωτής όλων αυτών των επιτυχιών στην ανοικοδόμηση του σοσιαλισμού και στην έκβαση του Μεγάλου Πατριωτικού πολέμου.
Μετά τη λήξη του πολέμου υποτίθεται ότι άρχισε μια πραγματική περίοδος ειρηνική για τους λαούς της Σ.Ε. Οι λαοί ρίχτηκαν με ενθουσιασμό στην παραγωγή και σε λίγα χρόνια κατόρθωσαν να ανεβεί αισθητά το βιοτικό επίπεδο των λαών. Αρνητική στροφή πήρε η οικονομική κατάσταση στη Σ.Ε., όταν την εξουσία ανέλαβε ο Χρουτσώφ. Στον καιρό του, έκανε ανατιμήσεις των ειδών πλατιάς κατανάλωσης, πήρε μονομερές αποφάσεις βίαιες, στις οποίες σπαταλήθηκαν τεράστια ποσά άσκοπα. Παράδειγμα η καμπάνια για τα χερσαία εδάφη, που η εκχέρσωση δεν έδωσε κανένα αποτέλεσμα.
Με την αλλαγή της θεωρίας του Χρουτσόφ στο 20ό Συνέδριο, περί ειρηνικής συνύπαρξης και περάσματος του σοσιαλισμού με ειρηνικό τρόπο, επήλθε η διχοτόμηση στο σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό κίνημα παγκοσμίως, άρχισαν οι έριδες μεταξύ κομμ. κομμάτων, οι καθαιρέσεις ηγετικών στελεχών σε άλλα κόμματα, οι μυστηριώδεις θάνατοι αρχηγών Κ.Κ. Τολιάτι, Μ. Τορεζ στη Μόσχα, οι εξορίες άλλων αρχηγών και οι θάνατοι εκεί, Ράκοσι - Ζαχαριάδης κλπ.
Ολα αυτά είχαν αρνητικότατο αντίχτυπο στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, στην ανάπτυξή του, μείωσαν την αγωνιστικότητα των λαών, οδήγησαν στον εξαγορασμό συνειδήσεων επιφανών ηγετικών στελεχών διαφόρων κομμάτων. Νυχθημερόν οι τεράστιοι ραδιοσταθμοί «Ελεύθερη Ευρώπη», «Φωνή της Αμερικής», σε όλες τις γλώσσες της Σ.Ε. και των Λ.Δ., δυσφήμιζαν και συκοφαντούσαν το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, με αποτέλεσμα να διαφθείρουν σημαντικό μέρος ανώτερων και ανώτατων στελεχών του ΚΚΣΕ. Αποτέλεσμα, να αναρριχηθεί στην εξουσία του ΚΚΣΕ ένας άγνωστος ως τότε σημαδεμένος άνθρωπος που τον λέγανε Γκόρμπι με τη θερμή υποστήριξη των ομοϊδεατών του Γιάκοβλεφ - Σεβαρνάτζε - Γιέλτσιν και λοιπούς. Στο 22ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, με την υποστήριξη πολλών κομμουνιστικών κομμάτων που τον λιβάνιζαν και τον φιλοδώριζαν για το Ηράκλειο έργο που επιτελούσε, αυτός ψευδέστατα κήρυττε την ανοικοδόμηση, «σπίτι των λαών της Ευρώπης».
Διερωτάται κανείς! Ολα αυτά δικαιολογούν την απώλεια της ιδεολογικής πάλης του ΚΚΣΕ, της επαγρύπνησης, τον εφησυχασμό στις επιτυχίες και στη βεβαιότητα της νίκης του σοσιαλισμού, που οδήγησε πολλούς στην αδιαφορία των εξελίξεων, στην απάθεια, στην ατολμία να εκφραστούν και να αντιδράσουν στην καθοδήγηση του ΚΚΣΕ.
Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί μια απόπειρα του Λιγκατσόφ (Π.Γ.) κάνοντας πρόταση στον Λουκιάνοφ, πρόεδρο του Ανώτατου Σοβιέτ, να συγκαλέσει ολομέλεια της ΚΕ και να καθαιρέσουν τον Γκόρμπι. Οχι μόνον αρνήθηκε να το κάνει, αλλά το ανέφερε στον Γκόρμπι και επιστρέφοντας από την Κριμαία συγκαλεί ολομέλεια της ΚΕ και καθαιρεί τον Λιγκατσόφ από μέλος του ΠΓ και τον διαγράφει αδίσταχτα.
Ολοι αυτοί τα αντιλήφθηκαν μόνο το 1991, όταν τα 332 σιδερόκαρφα της Ρωσικής Βουλής εν μία νυκτί διέλυσαν την άλλοτε κραταιά Σοβ. Ενωση. Συστήνω στους συκοφάντες και άπιστους να διαβάσουν τα απομνημονεύματα των Στραταρχών της Σ.Ε. και τη συνέντευξη του άλλοτε αντιφρονούντα Ζινόβιεφ.
Εύχομαι στο 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ επιτυχίες.
Από το κρεβάτι του πόνου.
Νταμπίκης Νίκος
Ριζοσπάστης - 11 Φεβρουαρίου 2009
