March 1, 2009

ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ, ΒΙΚΤΩΡΑΣ - Για το χυδαίο αντικομμουνισμό των αστών ιδεολόγων

«Κόντρα, στην πρώτη δημοκρατία των εργατών και χωρικών, ξιφολόγχες, αστραπές, ντουφεκιές, όλοι του κόσμου οι αφεντάδες, κι αυτοί εκεί κι αυτοί εδώ, ρίχτηκαν πάνω μας, στρατιές και στόλοι.

Καταραμένοι να 'στε, βασίλεια και δημοκρατίες, μουχλιασμένες μ' όλη σας την "αδελφοσύνη, ισότητα" που πάνω μας χύνονται σα λυσσασμένες οι μπαταριές σας σίδερο καυτό.

Μέσα στα όπλα, στις βροντές των πυροβόλων μένει ένα νησίδιο και πάνω στο νησίδιο αυτό εμείς οι πεινασμένοι, εμείς δυστυχισμένοι, μ' ένα ρεβόλβερ μονάχα στο χέρι μας και μέσα στο κεφάλι μας τον Λένιν» Β. Μαγιακόφσκι.

Στην αυγή του σοσιαλισμού, οι αστοί, με κάθε λογής όπλα έπεσαν να κατασπαράξουν τη νεαρή ΕΣΣΔ. Οπως τότε, έτσι και τώρα αξιοποιώντας τις πιο σύγχρονες και ακριβές μεθόδους προπαγάνδας, η αστική τάξη και οι ιδεολόγοι της εξαπολύουν την πιο χυδαία επίθεση στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε κρατώντας στην αιχμή του δόρατος τη σταλινολογία. Ξοδεύουν όχι μόνο αστρονομικά ποσά για να προβάλλουν καθημερινά τις αντιεπιστημονικές - αντικομμουνιστικές εκπομπές αλλά και βάζουν σε κίνηση τα καλύτερα μυαλά και τα πανεπιστήμιά τους (σαν εργοστάσια παραγωγής και αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας που είναι) στην υπηρεσία της συκοφάντησης του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Μπροστά στο 18ο Συνέδριο του κόμματός μας το μάτι της αστικής τάξης έχει εστιάσει στο συνέδριο του κόμματος. ΚΚΕδολόγοι, καθηγητάδες, αστοί ιδεολόγοι και οι αγαπημένοι της αστικής τάξης, οι πρώην κομμουνιστές, μπήκαν σε κίνηση με «πόνο ψυχής» για να χτυπήσουν το σοσιαλισμό. Πόνο ψυχής για την άρνηση του ΚΚΕ να συνθηκολογήσει με τον ιμπεριαλισμό.

Βγαλμένοι από τους πόθους της αστικής τάξης και δουλεμένοι από διάφορους αντικομμουνιστές και πανεπιστημιακούς καθηγητάδες που διδάσκουν στους ναούς της αστικής ιδεολογίας, οι αντικομμουνιστικοί λίβελοι είναι πασπαλισμένοι με ολίγον από Λένιν ενίοτε ακόμα κι από Στάλιν (τελικά είναι ή όχι ανθρωπόμορφο τέρας;) ώστε να καλύπτεται, η αστική αντίληψή τους, να κερδίζουν σε επιστημονικοφάνεια να σπείρουν σύγχυση και αμφισβήτηση για την επαναστατική γραμμή του κόμματος. Τους έπιασε πόνος μήπως «στραβοπατήσει» το ΚΚΕ... Μήπως κάνει «σταλινική στροφή» που θα είναι «καταστροφική». Και ποια είναι τελικά η αλήθεια, και ποιος τη λέει: Γιατί όχι και κάποιος επιστήμων της αστικής ιδεολογίας;

Την αλήθεια τη λέει, σε κάθε εποχή αυτή η τάξη που έχει συμφέρον να την πει, και στην εποχή μας, εποχή περάσματος στο σοσιαλισμό, αυτή είναι η εργατική τάξη και η πρωτοπορία της, το κόμμα της, το ΚΚΕ και όχι η αστική τάξη και οι ιδεολόγοι της που πασχίζουν για τη διαιώνιση του καπιταλισμού και προσπαθούν να μας πείσουν ότι τελείωσε η ιστορία.

Ευτυχώς για εμάς, είναι εύκολο να καταλάβεις την αλεπού στο παζάρι όσο και να μασκαρευτεί, ακόμα κι αν κόψει την ουρά της... Καμία κριτική από τη σκοπιά της διαιώνισης του καπιταλισμού δεν είναι ευπρόσδεκτη και αυτή του κυρίου Γιώργου Ρούση είναι τέτοια. Ενας γνήσιος απολογητής του καπιταλισμού με τα όλα του, με βιβλιογραφία - πηγές της λάσπης και των χαλκείων του αντικομμουνισμού, όπως την περιβόητη «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού» του Κουρτουά, το «Θρίαμβος και τραγωδία» του Βολγονγκόνοφ και άλλα παρόμοια, που απλά αναμασά τα ίδια και τα ίδια παλιωμένα επιχειρήματα της αστικής τάξης και των οπορτουνιστών που έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές:

-- Ο σοσιαλισμός δεν οικοδομείται σε μια χώρα, άρα και η προσπάθεια είναι ανώφελη, καθώς «υιοθετούμε τη σταλινική θέση περί δυνατότητας "οικοδόμησης του σοσιαλισμού" σε μια μόνο χώρα».

-- Η ταξική πάλη σταματά στο σοσιαλισμό (τι κι αν αποδείχτηκε το αντίθετο στην πράξη).

-- Στην ΕΣΣΔ δεν υπήρξε ποτέ σοσιαλισμός (...) αλλά «ασιατικός τρόπος παραγωγής» πράγμα που οφείλεται φυσικά στον Στάλιν. (Είναι γνωστό ότι στον ασιατικό τρόπο παραγωγής οι εργάτες είχαν τις ίδιες τιτάνιες καταχτήσεις που είχαν στην ΕΣΣΔ...).

-- Η εργατική τάξη δεν μπορεί να χρησιμοποιεί βία, ούτε το κράτος της.

-- Ο Στάλιν κατέσφαξε 2 φορές τον πληθυσμό της ΕΣΣΔ.

Και κάποιες ακόμα φλυαρίες για την πολιτική οικονομία, αντικείμενο που φαίνεται ότι ούτε καν γνωρίζει, οι οποίες και απαντιούνται στο κείμενο της ΚΕ. Πόση αλήθεια άραγε υπάρχει σε αυτά; Καμία.

Η «αλήθεια» των αντικομμουνιστών για την ΕΣΣΔ και τον Στάλιν είναι αυτή που γεννήθηκε στα επιτελεία προπαγάνδας της CIA και έχει αγκαλιαστεί ζεστά από σύσσωμο τον καπιταλιστικό κόσμο και τους οπορτουνιστές. Είναι μια ακόμη σελίδα από την ίδια «αλήθεια» που θέλει τους Ελληνες κομμουνιστές αιμοβόρους σφαγείς με το κονσερβοκούτι, που ρίχνει τόνους λάσπη για την Εθνική Αντίσταση και τον Εμφύλιο και ζητά στο κόμμα μας να ζητήσει συγχώρεση για το μεγαλύτερο δημιούργημά του.

Μιλάνε για «Σταλινική στροφή», «καθεστώς ανελευθερίας», «σταλινικός αυταρχισμός», «τουφεκισμοί», «καταστολή και τιμωρία με την εσχάτη των ποινών για τους εργαζόμενους που διαφωνούν», «γραφειοκρατική απόσπαση των πολιτικών οικονομικών διαχειριστών», «ασιατικός τρόπος παραγωγής»: Τύφλα να έχει το BBC... Η επίθεση επικεντρώνεται πού αλλού, κατά τα κελεύσματα της CIA στο πρόσωπο του Στάλιν, το παραμύθι ξεκίνησε στα γραφεία των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και τραγουδιέται ως και σήμερα από κάθε σωστό αντικομμουνιστή, «Ευρωπαίο», «αριστερό», «πολίτη του κόσμου» κλπ.

Το μεγαλύτερο έγκλημα που διέπραξε αυτό το «αιμοβόρο τέρας» όπως τον ονομάζουν οι απανταχού αντικομμουνιστές, είναι πως ήταν Γενικός Γραμματέας του ΚΚΣΕ κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής όπου στην ΕΣΣΔ δεν έγινε τίποτα άλλο παρά οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Την περίοδο που η νεαρή Σοβιετική Ενωση συνέτριψε το φασιστικό γίγαντα που τροφοδοτούσαν τα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα μονοπώλια, που η υπονόμευση και ο πόλεμος των κουλάκων - της αστικής τάξης της υπαίθρου - απαντήθηκε σαν τέτοιος, που η ΕΣΣΔ σημείωσε τους μεγαλύτερους δείκτες ανάπτυξης στην Ιστορία της ανθρωπότητας με κατακτήσεις για την εργατική της τάξη που δεν είχαν προηγούμενο.

Το αγαπημένο θέμα: η βία, με γνήσια μικροαστική ψευτοευαισθησία χύνονται ποτάμια δάκρυα για τους τίμιους ειρηνικούς κουλάκους που έχασαν τη ζωή τους στην κολεκτιβοποίηση, και οι αριθμοί «ποτίζονται» και φουσκώνουν... Οι ίδιοι που πίνουν νερό στο όνομα των αιματοβαμμένων ηρώων των αστικών επαναστάσεων, ανατριχιάζουν απέναντι στην επαναστατική βία της εργατικής τάξης.

Μπορεί η γκιλοτίνα να «άναψε» στη γαλλική επανάσταση, να κόλλαγε η βοϊδάμαξα στη λάσπη από αίμα, αλλά καθώς έφερε στην εξουσία την αστική τάξη, ήταν για «καλό σκοπό» και γι' αυτό καθαγιάστηκε. Οπως και κάθε μορφή βίας που βιώνουμε καθημερινά στον καπιταλισμό, από τις χιλιάδες μεταναστών που καταφθάνουν (αν δεν πνιγούν ή πεθάνουν σε κάποιο βουνό από το κρύο) από όπου έβαλε το χέρι του ο Ιμπεριαλισμός (εμπόλεμα ή όχι) για να πάρουν τη θέση τους σαν το πιο φτωχό κι εξαθλιωμένο κομμάτι του πληθυσμού, ως τα 100άδες θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα, τη φτώχεια και την ανέχεια. Αυτά δεν αγγίζουν τόσο τις ευαίσθητες ψυχές των επιστημόνων του αντικομμουνισμού, μπροστά στη «θηριωδία» του σοσιαλιστικού κράτους που τόλμησε να είναι τέτοιο, που τόλμησε να ασκήσει επαναστατική βία ενάντια στους εκμεταλλευτές και τους υπηρέτες τους, αντί να πετά γαρίφαλα για να αντιμετωπίσει τη σφοδρή επίθεση του αντιπάλου, την υπονόμευση, το σαμποτάζ, την προδοσία. Το πρόβλημά τους δεν είναι γενικά η βία, είναι η βία της εργατική τάξης.

Μάλιστα τη βία της εργατικής τάξης την ονομάζουν «σταλινικά εγκλήματα» με σκοπό να την παρουσιάσουν σαν τη βίαια φρενίτιδα ενός παρανοϊκού ηγέτη για να αποκρύψουν ότι διεξήχθη ταξική πάλη και μάλιστα για τη διατήρηση της εξουσίας, που πήρε ακόμα και ένοπλη μορφή ανάμεσα στο προλεταριακό κράτος και τους αντεπαναστάτες. Εξ ου και ο «πόνος ψυχής» που το ΚΚΕ στις θέσεις του υποστηρίζει ότι η ταξική πάλη δε σταματά στο σοσιαλισμό - στον ανώριμο κομμουνισμό δηλαδή, αλλά και η φιλολογία της «κατάρρευσης» του σοσιαλισμού: να αποκρυφτεί η ουσία, ότι η ταξική πάλη δε σταματά. Θέλουν να πείσουν το κόμμα μας να υιοθετήσει μια θέση που θα σημάνει από την αποδοχή της και πριν ακόμα την επανάσταση την ήττα του σοσιαλισμού, και την ανατροπή του τη δεύτερη αν όχι την πρώτη μέρα της οικοδόμησής του. Αυτή θα ήταν μια πραγματικά καταστροφική θέση για το κόμμα.

Το 18ο Συνέδριο και οι θέσεις του είναι αγκάθι στο μάτι της αστικής τάξης. Από την πρώτη στιγμή οι θέσεις για το σοσιαλισμό προκάλεσαν το μένος των ιδεολογικών τους επιτελείων, καθώς σαλπίζουν την αντεπίθεση, την αποφασιστικότητα του κόμματος να προχωρήσει ως το τέλος και να επιμένει να λέει ότι ο κομμουνισμός είναι το μέλλον της ανθρωπότητας και να αγωνίζεται για αυτόν. Δε συνθηκολογούμε με τον ιμπεριαλισμό, δεν υποτασσόμαστε, ο τροχός της ιστορίας θα γυρίσει και θα είμαστε εμείς στην πρωτοπορία, με την πείρα από την πρώτη προσπάθεια οικοδόμησης του κομμουνισμού, από τα 90 χρόνια αγώνων και θυσιών του κόμματος και την πίστη στην επαναστατική θεωρία και τις επαναστατικές αρχές λειτουργίας μας! Ζήτω το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ, Συνέδριο Αντεπίθεσης!

Βίκτωρας Θωμόπουλος
Αχτίδα ΑΕΙ - ΤΕΙ - ΕΡΕΥΝΑΣ της ΚΟΑ

Ριζοσπάστης - 1 Ιανουαρίου 2009