Απ' τα 82 μου χρόνια, τα 65 είμαι μέλος αυτού του Κόμματος με τα τρία φωτεινά γράμματα «ΚΚΕ», αλλά και κατακόκκινα απ' το αίμα που τόσο απλόχερα δώσανε οι δεκάδες χιλιάδες μέλη, στελέχη, οπαδοί, φίλοι, τίμιοι πατριώτες και κυρίως εργάτες, για τα μεγάλα πανανθρώπινα ιδανικά του Σοσιαλισμού - Κομμουνισμού. Γι' αυτό όποιος φέρνει αυτό τον απέραντα τιμητικό τίτλο πρέπει να αισθάνεται περήφανος και μαζί το βάρος ενός δρόμου μακρινού με ανηφόρες και κατηφόρες, δύσκολου αλλά ωραίου γιατί εθελοντικά τον έχει διαλέξει μόνος του. Για τη δικιά μου πορεία σ' αυτό το δρόμο πρέπει να προσθέσω και τον ένα χρόνο της συμμετοχής μου στον ΕΛΑΣ της Αθήνας σαν μαχήτρια από την ίδρυσή του, τον Φλεβάρη του 1942. Ετσι η συνολική μου ηλικία στο Λαϊκό Κίνημα είναι 66 χρόνια. Οταν το 1942 μπήκα στον ΕΛΑΣ - στους πρώτους μαχητές - με την ίδρυσή του και πολύ περισσότερο, όταν το 1943 μου ζητήθηκε βιογραφικό για να γίνω μέλος του Κόμματος, δεν περνούσε ούτε μια στιγμή από το μυαλό μου (όπως και των χιλιάδων νέων της ηλικίας μου τότε) πως όσοι γλιτώσανε απ' τους απ' τους καταχτητές και την πείνα, θα περνούσαν από φωτιά και σίδερο από «ελληνικές» κυβερνήσεις και «συμμάχους». Γιατί εθελοντικά αγωνιστήκαμε για τη λευτεριά της Πατρίδας και του Λαού.
Κάνοντας αυτή τη μικρή εισαγωγή δε θα 'θελα ούτε μια στιγμή να περάσει απ' το μυαλό του αναγνώστη πως έκανα κάτι σπουδαίο πέρα απ' το καθήκον μου. Ο σκοπός είναι να κατανοηθεί απ' τους νέους συντρόφους και αγωνιστές τι ήταν αυτό που μας κράτησε όρθιους στις μπόρες αυτών των δεκαετιών. Πριν, όμως, μπω στο θέμα, θέλω να πω δημόσια πως συμφωνώ με τις Θέσεις και των δύο θεμάτων για το 18ο Συνέδριο, η επισήμανσή μου μόνον είναι: το πρώτο ιδιαίτερα θέμα, να ήταν πιο συμπυκνωμένο - πολύ μικρότερο. Οποιες άλλες επισημάνσεις μου τις καταθέτω στην Οργάνωσή μου.
Επανέρχομαι στο θέμα μου. Οταν αγαπητοί σύντροφοι ξεκινάς ένα δύσκολο δρόμο, η εμπειρία λέει πως αυτό που πρέπει να έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου είναι πως πιστεύεις σ' αυτό, πως το θέλεις. Βέβαια αυτό θα το εδραιώνεις και στην καθημερινή δράση στις εύκολες εποχές, αλλά πολύ περισσότερο στις δύσκολες. Η ζωή απέδειξε πως η βαθιά ΠΙΣΤΗ είναι το πρώτο βασικό στοιχείο για τον αγωνιστή κομμουνιστή, που δίνει ανεξάντλητη δύναμη να αντέξει όλες τις αντιξοότητες και τις σωματικές ταλαιπωρίες, με ανιδιοτέλεια και να δίνει απλόχερα τη ζωή του για τα μεγάλα ιδανικά, όταν χρειαστεί.
Οταν καταχτήσεις αυτό το σημαντικό στοιχείο, τότε ακολουθεί το θεμελιώδες θέμα της ΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ το οποίο αποδέχεσαι γιατί αναγνωρίζεις πως σε έναν οργανισμό πολύ δε περισσότερο σε ένα κόμμα Κομμουνιστικό, δεν μπορεί να υπάρξει συλλογική δουλειά, προγραμματισμός και καταμερισμός χωρίς πειθαρχία, που σε καμιά περίπτωση δε θα ερμηνευτεί σαν καταπίεση της αντίθετης γνώμης κανενός, αλλά αυτό πάντα μέσα στην οργάνωση που ο καθένας ανήκει και βέβαια εκτελεί τις αποφάσεις που η πλειοψηφία έχει πάρει, κρατώντας την αντίρρησή του αν δεν τον καλύπτει η εξήγηση - απάντηση που έχει δώσει η παρευρισκόμενη κάθε φορά καθοδήγηση, σύμφωνα πάντα με τις αρχές του Κόμματος και την τήρηση του Καταστατικού. Ας μην ξεχνάμε πως ένα μεγάλο μέρος στην ανατροπή του Σοσιαλιστικού Στρατοπέδου ήταν η παραβίαση και ουσιαστικά κατάργηση αυτών των θεμελιακών αρχών. Βέβαια οι αντίπαλοι «φίλοι» και εχθροί δίνουν τη δικιά τους ερμηνεία στη λέξη πειθαρχία - και τι δεν έχουμε ακούσει - αλλά αυτοί κάνουν τη δουλειά τους κι εμείς τη δικιά μας που θα βοηθήσει για να φτάσουμε στο Στόχο μας.
Αλλαγή της κοινωνίας, καταργεί την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο.
Το τρίτο απαραίτητο - σημαντικό και αλληλένδετο με τα δύο προηγούμενα στοιχείο που πρέπει να χαρακτηρίζει τα μέλη και στελέχη του Κόμματος, είναι η ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Χωρίς αυτή θα ήταν αδύνατον οι γενιές των πέτρινων χρόνων, όχι να βάλουν το λιθαράκι τους στα επιτεύγματα του Κόμματος, των 90 χρόνων, αλλά δε θα υπήρχαν βιολογικά. Πόσοι αλήθεια δε βρέθηκαν πεθαμένοι από το κρύο και την πείνα, όχι μόνον στα κάτεργα και στα βουνά, αλλά και στις πόλεις. Ηταν χαρακτηριστικό (πολύ γνωστό άλλωστε) πως, όταν άρχισαν το 1952 - 53 και μετά να απολύουν με το σταγονόμετρο τους ...«Αμετανόητους» και μη ...«Αναμορφωθέντες» αγωνιστές, ούτε σκουπιδιάρηδες σε νεκροταφεία δεν επέτρεπαν να δουλέψουν. Ηταν ένας άλλος τρόπος εξόντωσής τους. Κι όταν κάποιες ιδιωτικές μικροβιοτεχνίες τους έπαιρναν, επενέβαινε ο ίδιος διοικητής ασφαλείας της περιοχής που απαιτούσε την απόλυσή τους. Θα μπορούσαν να αναφερθούν χιλιάδες παραδείγματα. Τότε άρχισαν οι περίφημοι δοσατζήδες - αγωνιστές. Μόνον με βιβλία, περπατώντας δεκάδες χιλιόμετρα τη μέρα - γιατί δεν είχαν 1,20 δρχ. για το εισιτήριο - ανεβοκατεβαίνοντας σκάλες, κτίρια, γραφεία, με το κρύο να τρέμουν και τη ζέστη να τρέχει ο ιδρώτας ποτάμι. Ετσι καθιερώθηκαν ως επάγγελμα οι δόσεις, που τότε ήταν για ένα μεροκάματο επιβίωσης. Σήμερα χρησιμοποιούνται σε άλλο επίπεδο παντού, για υπερκέρδη κλπ. Τα τότε δε επαγγελματικά στελέχη νόμιμα ή παράνομα, απαραίτητα για να λειτουργήσει ο μηχανισμός, οι αποδοχές τους ήταν τέτοιες που τους έδιναν τη δυνατότητα μόνο για μια υποτυπώδη στέγη και διατροφή, κι αυτά όταν υπήρχαν. Σ' αυτές τις συνθήκες, σύντροφοι, αυτό που έσωσε, στήριξε και βοήθησε ήταν η συντροφική αλληλεγγύη, όχι μόνον η υλική αλλά και ηθική προς όλες τις πλευρές της ζωής του κάθε συντρόφου.
Σήμερα, που η ζωή είναι τόσο περίπλοκη κι ο κάθε άνθρωπος και κυρίως οι Νέοι, βομβαρδίζονται με κάθε είδος παραπληροφόρησης, οχαδερφισμούς και τρομοκρατήσεις, για όλα όπου κι αν είναι τοποθετημένοι, πολιτικοποιημένοι ή όχι, για να τους εκμεταλλεύονται πιο εύκολα, πιστεύω πως τα τρία αυτά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Κομμουνιστή, πρέπει να αναπτυχθούν μέσα στο Κόμμα, να ατσαλώσουν τους νέους συντρόφους, ώστε να τα βγάζουν πέρα στις δυσκολίες κι αυτό να επιδρά σε πιο πλατιές μάζες κυρίως των εργαζομένων. Ας μην ξεχνάμε σύντροφοι, πως το κάθε μέλος ή στέλεχος δεν είναι μηχανή αλλά άνθρωπος που ζει σ' αυτήν την κοινωνία κι αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα για τα οποία παλεύει ο ίδιος και καλεί και τους άλλους να παλέψουν για τη λύση τους. Ετσι ο καθοδηγητής πρέπει να ξέρει τι αντιμετωπίζει ο καθοδηγούμενος, ώστε να είναι στο πλάι του και να τον βοηθάει κάθε φορά να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του.
Είμαι αισιόδοξη, πως και οι νέοι σύντροφοι θα τα καταφέρουν. Τα 90 χρόνια του Κόμματος και η γνώση της Ιστορίας θα είναι οδηγός. Το 18ο Συνέδριο που έρχεται, θα είναι σημαντικό και θα βοηθήσει με τις εργασίες του για την κατάχτηση της λαϊκής εξουσίας.
Μαρία Κυριακίδου
Ριζοσπάστης - 10 Δεκεμβρίου 2008
