Αγαπητοί σύντροφοι,
Ισως να είναι αρκετά τα σημεία του κειμένου των Θέσεων, στα οποία θα έπρεπε με φροντίδα να σταθεί κανείς και να μελετήσει. Στο κείμενο αποτυπώνεται η προσοχή του Κόμματος στην επεξεργασία της στρατηγικής μας για το ΑΑΔΜ και το σοσιαλισμό, η ανάγκη αξιοποίησης της πείρας και των αυξημένων δυνατοτήτων του Κόμματος σήμερα, η ανάγκη διαμόρφωσης των όρων για την αντεπίθεση του λαϊκού κινήματος. Ωστόσο, όμως, οφείλει να αναγνωριστεί μια σημαντική ανεπάρκεια του κειμένου: το πρόγραμμα δράσης.
Η «αντεπίθεση» απαιτεί σαφή στοίχιση δυνάμεων και ολοκληρωμένο σχέδιο παρέμβασης σε συνδικαλιστικό, πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο. Οι Θέσεις δεν μπορούν παρά να αποτελούν την οργανικότερη παρουσίαση των άμεσων πολιτικών καθηκόντων του Κόμματος για το επόμενο διάστημα, να διαμορφώνουν τα φλέγοντα ζητήματα τακτικής στα επιμέρους μέτωπα πάλης, να ιεραρχούν καθήκοντα, στόχους, μορφές συσπείρωσης στο κίνημα και επί της ουσίας να προσδιορίζουν το γενικό σχέδιο μάχης του Κόμματος ενταγμένο στη στρατηγική του ΑΑΔΜ. Οι Θέσεις 82 - 86 βρίσκονται σημαντικά πίσω από τις απαιτήσεις που το ίδιο το κείμενο θέτει και ο σχεδιασμός, τον οποίο επιχειρούν να διαμορφώσουν, παραμένει ανεπαρκής, αδυνατώντας πάνω απ' όλα να επεξεργαστεί την πολιτική του Κόμματος στα μέτωπα πάλης, στους χώρους συνάντησης των λαϊκών στρωμάτων και ανάπτυξης του κινήματος, στις «κυψέλες» ωρίμανσης και μορφοποίησης της α-α-δ συμμαχίας. Είναι ενδεικτικό πως ακόμη και το κίνημα της νεολαίας περνάει στα «ψιλά γράμματα» του σχεδιασμού μας. Η πλούσια πείρα από την έως τώρα δουλειά του Κόμματος δε συγκεφαλαιώνεται αποτελεσματικά, δε συνδέεται με ένα αυριανό πλάνο.
«Αντεπίθεση» σημαίνει ακόμη ολοκληρωμένη επεξεργασία που να αφορά στο σύνολο της ζωής της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας. Πολιτική βαθιάς και πολύμορφης παρέμβασης, η οποία με επίκεντρο τα κρίσιμα ζητήματα της ανεργίας, των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, του ξεπουλήματος του δημοσίου πλούτου κ.τ.λ. θα ξεδιπλώσει παράλληλα σύγχρονες προτάσεις και πρωτοβουλίες μέσα στα σωματεία, στους συλλόγους, στις συσπειρώσεις για την ίδια την ποιότητα ζωής, τη μόρφωση, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, τον ελεύθερο χρόνο, τα δημοκρατικά δικαιώματα, το περιβάλλον κ.τ.λ. Μονάχα μέσα από το ίδιο το περιεχόμενο της πάλης μπορεί η Λαϊκή Εξουσία και ο Σοσιαλισμός να παίρνουν «σάρκα και οστά» στη συνείδηση του λαού και να μην απομένουν μονότονα ρεφρέν.
«Αντεπίθεση» σημαίνει πρώτα απ' όλα μαζική δράση: απόλυτος όρος της ίδιας της ύπαρξης του Κόμματος, της ικανότητάς του συσπείρωσης πλατιών λαϊκών μαζών γύρω από την πολιτική του και προϋπόθεση μαζικοποίησης των γραμμών του. Οι χαρακτηρισμοί της Θ.96 ότι το «απαραίτητο άνοιγμα» στις λαϊκές μάζες «φέρνει πίεση και δυσκολία να περνάει η στρατηγική μας» και συνιστά «κίνδυνο διάχυσης», θα έπρεπε ίσως να αφαιρεθούν, καθώς σκιαγραφούν ανησυχητικές ενδείξεις ενός σοβαρού στενέματος της πολιτικής μας παρέμβασης.
Είναι παράλληλα σημαντικό πως και η παρέμβασή μας στο εργατικό κίνημα, στον «αιμοδότη» του λαϊκού κινήματος, υποφέρει πολλές φορές από μία στεγανοποίηση των χώρων μας. Τα όρια συσπείρωσης ευρύτερων δυνάμεων στις παρατάξεις μας και στο ΠΑΜΕ δεν μπορεί να καθορίζονται τελικά απ' το αν κάποιος στοχεύει στην «ανατροπή του εκμεταλλευτικού καθεστώτος», απ' το αν παλεύει για την οικοδόμηση «μιας κοινωνίας που τα μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία» (Διεκδικητικό πλαίσιο ΠΑΜΕ 2008/9). Ετσι, οι παρατάξεις μας απομένουν τόπος συσπείρωσης μονάχα όποιου είναι ήδη κομμουνιστής. Και πέραν του ζητήματος της «στενότητας»: μπορεί στ' αλήθεια απ' τον ίδιο του το χαρακτήρα το συνδικαλιστικό κίνημα, να διεξάγει πολιτική πάλη, να παλέψει για το σοσιαλισμό; Ποιος ρόλος απομένει τότε στο Κόμμα;
Μείζον ζήτημα των Θέσεων θεωρώ πως αποτελεί ακόμη η φύση και ο χαρακτήρας του ΑΑΔ Μετώπου. Στις παρούσες Θέσεις το Μέτωπο χαρακτηρίζεται παντού μονάχα ως «κοινωνική συμμαχία». Οι πολιτικές συμμαχίες δεν μπορεί όμως να υποβιβάζονται σε απλό ζήτημα τακτικής, απλώς και μόνον επειδή σήμερα είναι απολύτως αδύνατη κάθε συμμαχία σε πολιτικό επίπεδο. Οι κοινωνικοί αγώνες προκαλούν αναγκαίες βαθιές ανακατατάξεις και στην πολιτική σφαίρα, οι οποίες ενίοτε οδηγούν στη δημιουργία πολιτικών φορέων (πολιτικών εκφράσεων των διεκδικήσεων των διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων) με ριζοσπαστικά αντιιμπεριαλιστικά προγράμματα. Οι πολιτικές συμμαχίες δεν μπορούν παρά να αποτελούν κάτω από τέτοιες προϋποθέσεις αναγκαίο κομμάτι της στρατηγικής του ΑΑΔΜ στην πάλη για το σοσιαλισμό. Η α-α-δ γραμμή πάλης, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο είναι ο δρόμος που βοηθάει στην άνοδο της πολιτικής συνείδησης των πλατύτερων μη προλεταριακών λαϊκών μαζών, πείθοντας το λαό μέσα από την πείρα σκληρών αγώνων για την ανάγκη ριζικότερων αλλαγών, έως το σοσιαλισμό. Το Πρόγραμμα του Κόμματος προσφέρει αναμφισβήτητα μια σαφή και ολοκληρωμένη επεξεργασία της στρατηγικής μας αντίληψης για το σοσιαλισμό, στη βάση της κοινωνικοταξικής ανάλυσης της Ελλάδας και της θέσης της στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Εν κατακλείδι μία απορία: μπορεί η απλή καταγραφή οικονομικών στατιστικών να τεκμηριώσει την άρση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της Ελλάδας; Είναι επιπλέον δυνατόν να υπάρχει διάσταση εκτιμήσεων μεταξύ των Θέσεων και του Προγράμματος του Κόμματος πάνω σε ένα τέτοιο κορυφαίο ζήτημα στρατηγικής σημασίας;
Σίγουρα, ο περιορισμένος χώρος δεν επιτρέπει μια λεπτομερή συζήτηση και ανάδειξη των θετικών επεξεργασιών του κρίσιμου αυτού ντοκουμέντου του Συνεδρίου μας. Η κριτική επείγει πάντα περισσότερο... Εύχομαι πλήρη επιτυχία στο Συνέδριό μας!
Γιάννης Κοζάτσας
ΚΟΒ Λειψίας, Γερμανία
Ριζοσπάστης - 16 Δεκεμβρίου 2008
