Και μόνο το γεγονός, ας μου επιτραπεί να εκφραστώ έτσι, ότι η διαλεκτική υλιστική κοσμοαντίληψη είναι η κοσμοθεωρία για την κατανόηση και εξήγηση του κόσμου που μας περιβάλλει, είναι ο θεμέλιος λίθος που πατάει το ΚΚΕ, θα πρέπει να κάνει τον κάθε κομμουνιστή, τον κάθε προοδευτικό άνθρωπο, να αισθάνεται ιδιαίτερη περηφάνια.
Το ΚΚΕ ως πρωτοπόρο, οργανωμένο τμήμα της εργατικής τάξης, προσπαθεί, αφού πρώτα εξηγεί τη διαδρομή της κοινωνίας από το χτες μέχρι το σήμερα, ν' απαλλάξει την κοινωνία από κάθε τι το ξεπερασμένο με προοπτική την εξασφάλιση πλήρους ευημερίας σε έναν αυριανό κόσμο όπου σε κάποιο προχωρημένο στάδιο θ' ανθίσει μόνιμα η χαρά και το χαμόγελο στα χείλη του κάθε ανθρώπου.
Οσο κι αν αυτό φαίνεται σε ορισμένους να μοιάζει ποιητικό, για κείνους που στηρίζονται στη φιλοσοφία της υλιστικής αντίληψης και εξήγησης του κόσμου, όπως είναι σίγουροι για τον ήλιο που ανατέλλει έτσι ακριβώς είναι και σίγουροι πως μεθαύριο θα πραγματωθεί το πέρασμα σε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση τόσο στην Ελλάδα όσο και σ' ολόκληρο τον πλανήτη.
Καθώς όλα διέπονται από κανόνες, από νομοτέλειες, εξελίσσονται και μεταβάλλονται μέσα σε συγκεκριμένες συγκυρίες και όπως το ένα διαδέχεται το άλλο αν και αυτό εκφράζεται και συντελείται διαφορετικά, βέβαια στα φυσικά φαινόμενα από τα κοινωνικά, όλα αλλάζουν.
Ετσι γινόταν μέχρι σήμερα και έτσι θα συνεχίσει να γίνεται και αύριο.
Στην κοινωνία, στην κάθε δοσμένη ώριμη ιστορική καμπή, η πρωτοπόρα κοινωνική πολιτική δύναμη ερχόταν σε ρήξη, για να ανατρέψει στη συνέχεια με μακροχρόνιους αγώνες και αρκετά ίσως πισωγυρίσματα, το ξεπερασμένο κοινωνικό πολιτικό σύστημα.
Αυτό καλείται, και φυσικά επιδιώκει με τους αγώνες του, 90 χρόνια τώρα να πραγματώσει στη χώρα μας το ΚΚΕ.
Το ότι αυτό νομοτελειακά θα γίνει και ότι οι συνθήκες είναι ώριμες για να γίνει, ισχύει μόνο θεωρητικά.
Γνωστό και αναγκαίο λοιπόν, για να γίνει πράξη το πέρασμα στο σοσιαλισμό, ότι χρειάζεται την παρέμβαση του υποκειμενικού παράγοντα.
Το ΚΚΕ με το 18 Συνέδριο, καλείται να δώσει παραπέρα ώθηση και αυτό κάνει σε καθημερινή βάση προς αυτή την κατεύθυνση.
Αυτά που πράττει και προτείνει όμως, κατά πόσο μπορεί να είναι θετικά βήματα;
Αναμφίβολα, η κύρια, η στρατηγική πλευρά είναι σωστή, η τακτική όμως που είναι και το καθημερινό ζητούμενο, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;
Οταν καταπολεμάς την αδικία, τις κραυγαλέες ανισότητες, τη φτώχεια... χωρίς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς με την άρχουσα τάξη αλλά και με τον εκλεπτυσμένα επικίνδυνο οπορτουνισμό, πατάς σε στέρεο έδαφος.
Τα παραπάνω αποτελούν τον πόλο προετοιμασίας των εργαζόμενων και μέρος άλλων εκμεταλλευομένων στρωμάτων που συγκλίνουν μεταξύ τους για την οικοδόμηση κοινού μετώπου, για να περάσει η εξουσία το ταχύτερο δυνατό στα χέρια του λαού.
Σωστά πιστεύω γίνονται στις Θέσεις (σ.15) τέτοιες επισημάνσεις να γίνουν προσπάθειες για κοινή δράση «γύρω από αντιμονοπωλιακούς αντιιμπεριαλιστικούς στόχους...» στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα έστω και αν υπάρχουν διαφορές, όπως σημειώνεται πως, (σ.16) «Το ΚΕΑ παρεμβαίνει στηρίζοντας τις οπορτουνιστικές δυνάμεις...».
Με το ΣΥΝ ισχύει η παραπάνω προσπάθεια; Και αν όχι γιατί.
Γίνεται επίσης αναφορά πως (σ.42) «Η κυριότερη έκφραση του οπορτουνισμού, που ακυρώνει τις όποιες διεκδικήσεις του υπέρ των εργαζομένων, είναι η θέση του υπέρ της ΕΕ ως μονόδρομου...».
Το ΑΚΕΛ αποτελεί εξαίρεση ή ιδιαίτερη ιδιομορφία;
Μήπως, τώρα, μπροστά στη λυσσασμένη, την ύπουλη λαίλαπα της αντεπανάστασης, το ΚΚ Κίνας και του Βιετνάμ ενήργησαν έτσι ώστε να σώσουν το σοσιαλισμό κρίνοντας αναγκαίο βήμα να καταφύγουν στο σημερινό σχήμα ως μεταβατική «πολυτομεακή κοινωνία» για κάποιο, έστω και μεγάλο χρονικό διάστημα;
Πιστεύω πως ο χρόνος, πέρα από κάθε επιστημονική ερμηνεία, θ' απαντήσει σχετικά σύντομα.
Είχα και έχω τη γνώμη πως η ορθότητα των αρχών μας (αυτό κατοχυρώνεται θεωρητικά) είναι το πρώτο.
Για να περνάς όμως από τη μία επιτυχία στην άλλη σε καθημερινή βάση και αυτή η πορεία να συνεχίζεται απρόσκοπτα για την κατάκτηση του στρατηγικού στόχου, αυτόν το ρόλο, γνωστό ότι είναι το Κόμμα που τον χρεώνεται συλλογικά.
Για τούτο πιστεύω, πως το στέλεχος, το μέλος, που αποτελεί και την ανθρώπινη μονάδα μέτρησης, θα πρέπει να παίρνει υπόψη του και να τηρεί, πέρα από τους καταστατικούς κομματικούς κανόνες, πλευρές των καθημερινών ανθρώπινων σχέσεων που θα πρέπει να πηγάζουν από βαθιά ανθρωπιά, από ανώτερο τρόπο συμπεριφοράς και κατανόησης κυρίως σε στιγμές εκεί, που ίσως θα έχει την ανάγκη ο κάθε φίλος, ο κάθε σύντροφος.
Θα κλείσω, πως, «τα στελέχη του ΚΚΕ δεν κάνουν του κεφαλιού τους, γιατί δεσμεύονται από ηθικές αρχές και αξίες, (και), τελικά αυτός που αποφασίζει είναι κάθε συλλογικό όργανο και όχι η γνώμη του ενός ή του άλλου»...
Σήμερα πιστεύω πως γίνεται συνεχής, αισθητή καλυτέρευση και προς αυτήν την κατεύθυνση, με τη νεολαία σημαιοφόρο, να βάζει τη σφραγίδα της και σ' αυτόν τον τόσο ευαίσθητο και βασικό τομέα.
Κάποτε, όχι και τόσο μακρινά, μάλλον (ελπίζω, ίσως να ήταν σπάνια περίπτωση) με τη μεθοδολογία που ακολουθήθηκε για να παρθούν κάποιες αποφάσεις, δεν τηρήθηκαν όπως θα έπρεπε, βασικές καταστατικές λειτουργικές διαδικασίες, άρα, το λιγότερο, έγινε παραβίαση του σεβασμού της συλλογικότητας.
Οι επισημάνσεις αυτές γίνονται με την πρόθεση για μια καλύτερη συμβολή με τους πιο κατάλληλους χειρισμούς, για την αντιμετώπιση διάφορων (στην περίπτωση που θα προκύψουν) λεπτών και δύσκολων περιπτώσεων.
Ζήσης Κόκκινος
Ριζοσπάστης - 10 Δεκεμβρίου 2008
