Στο συγκροτημένο κείμενο των Θέσεων, το μικρό πλαίσιο αναφοράς στη Αυτοδιοίκηση ίσως εμπλουτίζεται και από τις παρακάτω σκέψεις:
Οι σωστές διαπιστώσεις μας για την εξέλιξη της Αυτοδιοίκησης δε δικαιολογούν καμία υποεκτίμηση των όποιων δυνατοτήτων υπάρχουν ακόμα στο πλαίσιο λειτουργίας της, για αντιστάσεις ή και κατακτήσεις. Το ότι οι καπιταλιστές κάνουν την Αυτοδιοίκηση όλο και περισσότερο μακρύ χέρι του Κράτους (και το ότι ουσιαστικά την καταργούν, αλλά δεν το τονίσαμε στον πρώτο «Καποδίστρια» κι ούτε τώρα το τονίζουμε) δε σημαίνει ότι δε θα παλεύουμε να έχουμε θέσεις και κει, όπως στο Κοινοβούλιο, ή ότι δε θ' αντιστεκόμαστε στην κατηφόρα τους μεταφοράς αρμοδιοτήτων, με αποδιάρθρωση και υποβιβασμό των υπηρεσιών (π.χ. Παιδείας, Υγείας, Πυρόσβεσης κ.λπ.), ή χωρίς πόρους, με στόχο τη διπλοφορολόγηση.
Η προσπάθεια στο Δήμο Νίκαιας π.χ. για να βελτιώσει τα σχολειά, να διατηρήσει την πόλη καθαρή, ν' αποκρούσει την καύση και την απαξίωση της συγκεντρωμένης δημόσιας διάθεσης των σκουπιδιών, ή να κατεβάζει τις κάμερες παρακολούθησης, δεν είναι διαχείριση που πρέπει να κάνουμε αναγκαστικά, μιας και πήραμε το Δήμο. Εγγράφεται και αυτή στην πολιτική μας εκτίμηση πως πρέπει να παλεύουμε σε όλα τα μέτωπα για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής του Λαού, σε συνδυασμό με τη στρατηγική μας, αναδεικνύοντας δηλαδή τα λαϊκά δικαιώματα, την ανάγκη αγώνων, την ανάγκη ανατροπής του Καπιταλισμού.
Και αν τώρα έχουμε μόνο 3-4 σημαντικούς δήμους, αυτό δε σημαίνει ότι θα μείνουμε εκεί, ώσπου να έρθουν οι επαναστατικές συνθήκες. Ο Καπιταλισμός στην Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει στην κατηφόρα και κρίση του και να οδηγηθεί νωρίς στην κατάρρευσή του και γι' αυτό άλλωστε το λόγο καλά κάνουμε και δε μασάμε τα λόγια μας και προσπαθούμε να πείσουμε τις μάζες για τη μόνη εναλλακτική λύση, την Ανατροπή του. Αλλά μπορεί να ξεπεράσει και αυτή την κρίση του και να επιβιώσει αρκετές δεκαετίες ακόμα, έστω κι αν μεγαλώνει η ψαλίδα επωφελούμενων και εκμεταλλευόμενων, όγκου κοινωνικής παραγωγής και απολαβών του εργάτη. Και στη συνεχή μας προσπάθεια να τον εμποδίζουμε στο αυξανόμενο ξεζούμισμα του εργάτη, σε συνδυασμό με το να πείσουμε τις μάζες για την ανάγκη ανατροπής του, (ν' αλλάξουμε τους συσχετισμούς όπως λέμε), μπορεί να κερδίσουμε πάλι σημαντικό αριθμό θέσεων και στην Αυτοδιοίκηση.
Και τώρα θα πρέπει να πάμε παραπέρα από πριν, να «διαχειριστούμε» τα πόστα καλύτερα, να δέσουμε καλύτερα σε σχέση με το παρελθόν την τακτική με τη στρατηγική μας.
Ναι, ένας Δήμος, αλλά ακόμα και η διαχείριση ενός καταναλωτικού συνεταιρισμού, είναι, πρέπει να είναι για μας, πεδίο εφαρμογής των καινούργιων, επαναστατικών μας πρακτικών διαχείρισης, διαφάνειας, συλλογικότητας, οργάνωσης αγώνων, αντικειμενικών προμηθειών, δημοπρασιών και προσλήψεων, κουλτούρας, συμπεριφοράς εξουσίας και διαλεκτικής επαφής της με τις μάζες. Πεδίο όπου οι μάζες νιώθουν και εκεί, (όπως στη συνδικαλιστική δράση, που από τη φύση της κινείται σε πεδίο πιο άμεσο και πιο ευνοϊκό για την ταξική πάλη), την Πρωτοπορία του Κόμματος. Και μέσα στην προϊούσα σήψη των αντίστοιχων πρακτικών και αξιών του Καπιταλισμού, θα μπορούμε να κερδίζουμε όλο και περισσότερο την εκτίμηση και εμπιστοσύνη τους, έτσι που την ώρα της καθοριστικής εκδήλωσης της κρίσης του Καπιταλισμού, όταν δε θα μπορεί να λύσει κανένα πρόβλημα, στο γενικό χάος και αλαλούμ, να βρουν μοναδικό αποκούμπι σε μας (όπως τότε που «το ΕΑΜ μάς έσωσε απ' την πείνα», ή όπως τότε με τους μπολσεβίκους το '17).
Και σ' όλη αυτή τη δραστηριοποίηση πάντα υπάρχουν λύσεις και πρακτικές τέτοιες, που να μπορούμε μετά να κάνουμε θετικό ή αρνητικό απολογισμό, στο αν συνδέσαμε καλά την τακτική με τη στρατηγική μας, όπως το κάνουν τόσο πετυχημένα οι Θέσεις για τη δραστηριότητά μας στην τετραετία στη θέση 70, ή στη σχετική αναφορά στα στελέχη στη θέση 80, που νομίζω ότι συμπληρώνεται με τη θέση 101 που λέει πως «κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες πρέπει να έχουν ικανότητα συσπείρωσης και οργάνωσης των λαϊκών μαζών».
Το ότι εγκλώβισαν κομματικά τους ψηφοφόρους τους τα αστικά κόμματα και μας απέκλεισαν από τους Δήμους, δε σημαίνει ότι είναι άτρωτοι σ' αυτό. Πώς τα καταφέρνουμε στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, στο Συνδικάτο Οικοδόμων, στην ΠΕΜΕΝ, σε κάποια Εργατικά Κέντρα, στη Νίκαια και τους άλλους έστω λίγους δήμους; Ο Λαός πάντα μας έδινε περισσότερη δύναμη σε τέτοιους χώρους απ' ό,τι στο Κοινοβούλιο. Και εκεί είχαμε πεδίο δράσης, ζύμωσης, διεκδικήσεων, κοινωνικών συμμαχιών, αλλά και άντλησης κομματικών δυνάμεων. Και η διαπίστωση των Θέσεων ότι η κοινωνική συμμαχία είναι ακόμα στα σπάργανα σημαίνει ότι πολλά έχουμε να κάνουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Μην ξεχνάμε πως φτάσαμε στο σημείο κάπου να έχουμε και μικρότερα ποσοστά από τα κοινοβουλευτικά! Και μάλλον εδώ έχουμε σημαντική ένδειξη της επιτυχίας ή μη της πολιτικής μας στις κοινωνικές συμμαχίες.
Αλήθεια, γιατί να μην κάνουμε μια εξήγηση της πτώσης μας στην Αυτοδιοίκηση (που είχε αρχίσει πριν τις Ανατροπές), με τις οπορτουνιστικές επιδράσεις που είχε το Κόμμα μας πριν το '90; Γιατί να μην υπάρχουν κάποιες αναλογίες με την καθίζηση του ΚΚ Γαλλίας, με τις αντίστοιχες οπορτουνιστικές επιλογές του διαχείρισης;
Κώστας Τζατζάνης
ΚΟΠ
Ριζοσπάστης - 18 Δεκεμβρίου 2008
