Υπάρχει συγχορδία αστών, κονδυλοφόρων του συστήματος, εξαγορασμένων διανοούμενων που τους αρέσει να τους λένε «αριστερούς» - δεν κοστίζει και τίποτα, αντιθέτως συχνά λειτουργεί ως διαβατήριο... - που «ενδιαφέρεται» για το Συνέδριο του Κόμματος. «Νοιάζεται» για τη γραμμή και τις θέσεις μας, «έχει αγωνία» για το σοσιαλισμό, «φοβάται» για τη στροφή που διαπιστώνει, «στηλιτεύει» την έλλειψη δημοκρατίας στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Μέχρι και για το μέσο όρο ηλικίας των καθοδηγητικών οργάνων του ΚΚΕ ενδιαφέρεται και τη διαδοχικότητα των γενεών... Δεν είναι κάτι καινούριο, αντίθετα πρόκειται για αναμενόμενο φαινόμενο. Οξύνεται σε περιόδους προσυνεδριακές, όχι μόνο τώρα, πάντα. Αρκεί να θυμηθούμε το αντίστοιχο ειλικρινές «ενδιαφέρον» πριν και κατά τη διάρκεια του 13ου Συνεδρίου, όταν παίζονταν η ίδια ύπαρξη και ο χαρακτήρας του Κόμματος.
Αυτήν την περίοδο φαίνεται πως στον καταμερισμό κάποιοι μας έχουν αναλάβει εργολαβικά. Ενας από αυτούς είναι και ο Γ. Ρούσης (Γ. Ρ.). Ετσι καταρχήν μας είπε ότι στη Σοβιετική Ενωση δεν οικοδομούνταν σοσιαλισμός, τα γνωστά περί ανελευθερίας, δικών και διώξεων, «σταλινολογία»... Αφρίζει στην κυριολεξία ο Γ. Ρ. για την περίοδο του '20 και '30. Ο στόχος είναι σαφής, ούτε παραβλέπει, ούτε «κάτι του ξέφυγε». Ο Γ. Ρ. γράφει ως καθαρόαιμος μικροαστός που μπορεί να κλίνει σε όλες τις πτώσεις την «επανάσταση», τον «κομμουνισμό» κλπ., τρέμει όμως στην ιδέα πρακτικής εφαρμογής της σοσιαλιστικής εξουσίας και των νομοτελειών της. Αμφισβητεί το δικαίωμα της εργατικής τάξης, όταν πάρει την εξουσία και ειδικά στα πρώτα βήματα του νέου - ανώτερου κοινωνικο-οικονομικού σχηματισμού, να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα, να αξιοποιήσει όλα τα επαναστατικά μέσα, για να εδραιώνει, σιγουρεύει τη νίκη της. Ολα τα μέτρα, που σημαίνουν όφελος για τους πολλούς, τους μέχρι τότε καταπιεσμένους και περιορισμό, βία στην αντίπαλη τάξη που έχει μεν χάσει την εξουσία, διατηρεί όμως ακόμη κύρος, προνόμια, επαφές, πείρα, προσβάσεις. Κυρίως διατηρεί την αντίσταση στο νέο που φέρνει ο σοσιαλισμός, γεγονός επίσης φυσιολογικό γιατί καμία τάξη δεν αποσύρεται οικειοθελώς από το προσκήνιο της ιστορίας, δε λέει «περάστε παρακαλώ...». Αυτό συνέβη στη Ρωσία μετά την επανάσταση, στον εμφύλιο πόλεμο, στη ΝΕΠ, στην κολεκτιβοποίηση και στην αδυσώπητη μάχη με τους κουλάκους. Στη μάχη επίσης με τις παρεκκλίσεις, που υπονόμευαν θανάσιμα το σοσιαλισμό, πήραν το χαρακτήρα συνωμοσίας, σαμποτάζ, δολιοφθορών, όπως παραδέχτηκαν μετά από χρόνια και εμπνευστές τους.
Αυτή λοιπόν η βία, η επαναστατική, και μάλιστα σε συνθήκες οικοδόμησης του σοσιαλισμού, ενοχλεί τον Γ. Ρ. και όχι η κάθε βία. Αν είναι αλλιώς, ας αποκηρύξει και τη βία π.χ. που άσκησε η αστική τάξη για να έρθει στην εξουσία, τα λουτρά αίματος στη Γαλλική Επανάσταση, το «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» του Κολοκοτρώνη. Αν τον ενοχλεί γενικώς η βία, ας πει μια κουβέντα για την καθημερινή, κυνική, ταξική βία που ασκεί το κεφάλαιο απέναντι στους εργάτες όπου Γης και στη χώρα μας. Για την καθημερινή τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, τη στυγνή εκμετάλλευση, την κοπέλα που κρύβει ότι είναι έγκυος για να μην την απολύσουν, τους μετανάστες που, αφού θαλασσοδέρνονται και οι μισοί πεθαίνουν για να φτάσουν εδώ, δέχονται το πιο σκληρό έως απάνθρωπο ξεζούμισμα από το κεφάλαιο. Βεβαίως, για να δεις, έστω να αφουγκραστείς αυτούς τους καταφρονεμένους, πρέπει να πας σε κανένα χώρο δουλειάς, σε εργατογειτονιές..., αλλά αυτό «πάει πολύ» και η αλήθεια είναι με τέτοιες απόψεις καλύτερα μην το επιχειρήσει... Ας τις κρατήσει για τα σαλόνια...
Αν γενικώς ήταν εναντίον των «διώξεων» και των «εγκλημάτων», θα έλεγε μια κουβέντα και για τις διώξεις, τις καθαιρέσεις που έγιναν στο ΚΚΣΕ μετά το '56 και το 20ό Συνέδριο, που είναι ασυγκρίτως περισσότερες απ' ό,τι στην «αιμοσταγή» περίοδο. Θα έλεγε κάτι για τους δολοφονημένους κομμουνιστές στη Ρωσία, την Ουγγαρία, την Τσεχοσλοβακία από τους τότε «δημοκράτες»...
Η επιδίωξη - στόχευση δε γίνεται μόνο ή κυρίως για θεωρητικούς λόγους. Αλλωστε, γνωρίζει πως οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, ο εμπλουτισμός της προγραμματικής μας αντίληψης για το σοσιαλισμό είναι μεγάλο, βασικό όπλο στην καθημερινή πάλη του Κόμματος, στην πιο αποτελεσματική προβολή της πρότασης διεξόδου, στην παρέμβαση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο κίνημα, πρωτίστως στο εργατικό. Τα 2 θέματα του Συνεδρίου δεν είναι ξεκομμένα το ένα απ' το άλλο. Επίσης οι εκτιμήσεις που κάνουν οι Θέσεις, τα καθήκοντα που θέτουν σε σχέση με την ανάγκη ανασύνταξης και αντεπίθεσης του εργατικού - λαϊκού κινήματος ήδη δοκιμάζονται στη ζωή. Αποδεικνύεται η εύστοχη σημασία τους από τις τελευταίες εξελίξεις με την οικονομική κρίση, το θάνατο του 15χρονου, το μακελειό στην Παλαιστίνη. Προβάλλει και επιβεβαιώνεται αυτό που το ΚΚΕ έθεσε από την πρώτη στιγμή: Η ανάγκη για μαζικό, ταξικά προσανατολισμένο, πολιτικοποιημένο κίνημα, οργανωμένο και περιφρουρημένο. Ριζωμένο καταρχήν στους χώρους δουλειάς - εκεί που κρίνονται οι αντοχές του καθενός - αλλά και στις γειτονιές, τους χώρους εκπαίδευσης, παντού. Χειραφετημένο από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, που δε θα πέφτει στις παγίδες της ενσωμάτωσης, των αυταπατών των μικροδιορθώσεων.
Ο Γ. Ρ., όμως, αποφάσισε πάλι να μας διορθώσει. Ετσι σε πρόσφατο άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία» μας κατηγορεί μεταξύ άλλων για σεχταριστική πολιτική, για το ότι δεν πιάνουμε το αυθόρμητο ξέσπασμα των νέων, ότι κίνημα που δεν το ελέγχουμε δεν το στηρίζουμε, και αφού ...μας γλυκαίνει για την καλή μας περιφρούρηση, τελικά μας καλεί στο να φτιάχνουμε ακροατήριο με τα οργανωμένα μας μπλοκ σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ! Η πολιτική του ΚΚΕ είναι λοιπόν τόσο «σεχταριστική», που οι κομμουνιστές δεν υπάρχει απεργία, κινητοποίηση, αίτημα που απ' το χάραμα έως το βράδυ να μην το στηρίζουν έμπρακτα, να μην πρωτοστατούν στην οργάνωση της πάλης, στην περιφρούρηση σε εργοστάσια, λιμάνια, εμπορομάγαζα. Είναι τόσο «απομονωμένη», που τα τελευταία χρόνια είναι εκατοντάδες τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που το κεφάλαιο, με την ταξικότητα που έχει, τους έχει απολύσει από τη δουλειά τους. Είναι τόσο «στενή», που οι κομμουνιστές πρωτοστατούν στην ίδρυση κλαδικών συνδικάτων που ενώνουν - οργανώνουν τους εργάτες ανεξάρτητα από εργασιακές σχέσεις και μισθό. Τόσο «απομονωμένη», που στη Μανωλάδα, στη «Lady Fasion», οι μετανάστες βρήκαν στην πάλη τους για τα στοιχειώδη δικαιώματά τους αληθινό συμπαραστάτη, εμψυχωτή και οργανωτή το ΚΚΕ. Θα μπορούσαμε βεβαίως να γίνουμε πιο αρεστοί στον Γ. Ρ. και σε διάφορους άλλους όψιμους υπερασπιστές του «κινήματος»... Να είμαστε αγκαλιά με τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και τη ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, να ξερογλειφόμαστε στους κοινωνικούς διαλόγους, να καλούμε σε «ενότητα στο πρόβλημα»... Δεν πειράζει... Εμείς έχουμε επιλέξει να μας παραδέχονται και να γίνονται συναγωνιστές μας οι εργάτες και οι εργάτριες, τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα.
Οσον αφορά τα περί του αυθόρμητου κινήματος των νέων που τάχα δεν αφουγκραζόμαστε, οι θεωρίες είναι τόσο πρωτότυπες και καινοφανείς, που ούτε οι λέξεις δεν αλλάζουν 50-60 χρόνια τώρα...
Να πούμε, λοιπόν, κάτι επίσης μη πρωτότυπο: Ετσι είναι η ταξική πάλη. Ο καθένας επιλέγει στρατόπεδο και αντίστοιχα πορεύεται...
Πέτρος Αλέπης
Ριζοσπάστης - 25 Ιανουαρίου 2009
