Η δημιουργία του ΑΑΔΜ είναι το βασικό πολιτικό ζήτημα της δράσης του Κόμματος. Στις Θέσεις (και στις Αποφάσεις) των προηγούμενων Συνεδρίων το θέμα αυτό είχε ξεχωριστή θέση. Και δικαιολογημένα. Στις Θέσεις για το 18ο οι αναφορές στο ΑΑΔΜ είναι σαφώς περιορισμένες, διάσπαρτες και μάλλον απλές διαπιστώσεις. Εχω τη γνώμη ότι θα έπρεπε να είναι ένα από τα βασικότερα θέματα, ώστε να προσανατολιστεί και ο σχετικός διάλογος. Θα έπρεπε να γίνει αναφορά στην πείρα που έχει συσσωρευτεί, με συγκεκριμένα παραδείγματα από τις προσπάθειες που έγιναν, τις δυσκολίες, νέες ιδέες και προτάσεις.
Πώς θα λυθεί το πρόβλημα, σε μια αστική περιοχή όπως η Λάρισα π.χ. με μεγάλο αριθμό εργαζομένων σε πολλές επιχειρήσεις, μεγάλο αγροτικό τομέα, πλήθος επαγγελματίες και ύπαρξη ΝΑΤΟικών στρατιωτικών βάσεων;
Πώς θα λυθεί το πρόβλημα στο Χρηματοπιστωτικό Σύστημα; Ολοι έχουν σχέση με τις τράπεζες. Είτε σαν καταθέτες, είτε σαν δανειολήπτες στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων, είτε σαν επαγγελματίες, είτε σαν αγρότες. Ολους μας αφορούν τα υπερκέρδη των τραπεζών και των ομίλων τους, τα επιτόκια και οι προμήθειες που εισπράττουν, ο ρόλος τους στην οικονομία. Ολα αυτά ενδιαφέρουν βεβαίως και το συνδικαλιστικό κίνημα και όχι μόνο των τραπεζών, διότι το χαμηλό εισόδημα των εργαζομένων - συνταξιούχων τούς οδηγεί αναγκαστικά στον τραπεζικό δανεισμό.
Στις Θέσεις τονίζεται η σημασία της δουλειάς στο εργατικό κίνημα. Ομως η εντύπωση που κυριαρχεί είναι ότι το βασικό μας μέλημα είναι το ΠΑΜΕ. Ομως το ΠΑΜΕ είναι συσπείρωση των ταξικά προσανατολισμένων συνδικαλισμένων δυνάμεων, που σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχουν δυνάμεις για να συσπειρωθούν στο ΠΑΜΕ. Επομένως, το ζήτημα είναι να εστιάσουμε τις προσπάθειες στην ανάπτυξη και βελτίωση της δουλειάς στα σωματεία, εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες, να αυξήσουμε τις δυνάμεις μας, να βελτιώσουμε την ιδεολογική παρέμβαση, να κινητοποιήσουμε τους εργαζόμενους.
Στη θέση 83 αναφέρεται ότι «η νέα ΚΕ χρειάζεται να μελετήσει ιδιαίτερα το χώρο της δημόσιας και τοπικής διοίκησης, των πρώην ΔΕΚΟ». Επίσης στη θέση 84 αναφέρεται ότι «το ΠΑΜΕ ...είναι ανάγκη να παλέψει για τη δημιουργία κλαδικών συνδικάτων κατά πόλη και νομό...». Καμία αντίρρηση. Ομως οι πρώην ΔΕΚΟ, Τράπεζες, Δημόσιο κλπ. έχουν μεγάλα πανελλαδικά σωματεία και ομοσπονδίες, με δεκάδες χιλιάδες μέλη και σε πολλές περιπτώσεις οι δυνάμεις του Κόμματος δουλεύουν σε αυτούς τους φορείς, μέσα από διάφορες συνδικαλιστικές παρατάξεις. Ποια είναι η χρυσή τομή της δράσης σε αυτές τις περιπτώσεις;
Πώς πρέπει να γίνει ο συνδυασμός της δουλειάς σε πανελλαδικά σωματεία και σε κλαδικά κατά πόλη;
Πώς θα γίνεται ο συντονισμός των κλαδικών σωματείων πανελλαδικά;
Οπου δεν υπάρχει δυνατότητα για δημιουργία κλαδικού συνδικάτου, τι γίνεται;
Στη θέση 63 αναφέρεται ότι «ο ρόλος της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αποδεικνύεται επιζήμιος και σημαντικό εμπόδιο στην ανάπτυξη και μαζικοποίηση της ταξικής πάλης, του εργατικού κινήματος». Αυτή η τοποθέτηση αφορά τις σημερινές πλειοψηφίες ή σημαίνει κάτι για τη δομή του συνδικαλιστικού κινήματος;
Στη θέση 83 αναφέρεται: «Η διαπάλη για τον προσανατολισμό του εργατικού κινήματος δεν μπορεί να υπηρετηθεί αποκλειστικά με την πάλη στα πλαίσια της κάθε συνδικαλιστικής οργάνωσης και της σημερινής δομής του κινήματος». Μάλλον χρειάζεται διευκρίνιση.
Γνώμη μου είναι ότι έχει υποτιμηθεί η ανάγκη ανάπτυξης κινήματος για την έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ, τη διάλυση του ΝΑΤΟ και το ξήλωμα όλων των βάσεων. Ζητήματα με τεράστια πολιτική σημασία και προοπτική, διότι πρόκειται για ένα μεγάλο πλέγμα πολιτικών, στρατιωτικών, οικονομικών και άλλων δεσμεύσεων. Σε κάποια ντοκουμέντα ή ανακοινώσεις αναφέρεται η θέση: «Κατάργηση των ξένων βάσεων στη χώρα μας, πρώτα απ' όλα της Σούδας» - τι σημαίνει αυτό; Επιλεκτική ή σταδιακή κατάργηση;
Ενα ζήτημα που δεν έχει προσεχτεί είναι η ανάγκη ανάπτυξης ενός ισχυρού κινήματος των ανέργων, οι οποίοι αποτελούν ήδη ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού, με μεγάλα προβλήματα, οικονομικά, κοινωνικά, αποκλεισμού κλπ.
Επίσης έχει υποτιμηθεί στην πράξη η ανάγκη ανάπτυξης ενός ισχυρού κινήματος για το περιβάλλον. Το κίνημα αυτό μπορεί να αποκτήσει σημαντικότατα πολιτικά χαρακτηριστικά.
Θα πρέπει να διευκρινιστεί η θέση 103 (αφορά τη νέα ΚΕ): «να χτυπηθούν κοινοβουλευτικές αυταπάτες...».
Οσον αφορά το 4ο κεφάλαιο - οικονομικές εξελίξεις - είναι μια αξιόλογη προσπάθεια, αλλά καταλαμβάνει το 20% του χώρου των θέσεων, έχει πολλά στοιχεία, αλλά λίγα πολιτικά συμπεράσματα. Νομίζω ότι πρέπει να αναλυθεί περισσότερο ο ρόλος του ξένου κεφαλαίου στην ελληνική οικονομία, για να γίνει καθαρό για τι οικονομία μιλάμε. Επίσης πρέπει να ξαναδιατυπωθεί η θέση 38, γιατί δύσκολα βγαίνει νόημα.
Οσον αφορά την ΕΕ, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι βεβαίως είναι σωστή η πάγια θέση για αποδέσμευση, αλλά θα πρέπει να γίνουν μελέτες και επεξεργασίες συγκεκριμένων προτάσεων σε δύο κατευθύνσεις: 1) Αντιμετώπιση των συνεπειών της εξόδου από την ΕΕ και 2) τρόποι ανάπτυξης εκτός ΕΕ.
Πολλοί εργαζόμενοι συμφωνούν με τις απόψεις μας για την ΕΕ του σήμερα, αλλά χρειάζονται και πειστικά επιχειρήματα για το αύριο της ανάπτυξης εκτός ΕΕ.
Στον τομέα αυτό θα μπορούσαν να βοηθήσουν κοινές επεξεργασίες με άλλα κόμματα εντός και εκτός της ΕΕ.
Θ. Π.
Ριζοσπάστης - 30 Ιανουαρίου 2009
