1. Το 18ο Συνέδριο του Κόμματος πραγματοποιείται σε μια περίοδο όπου η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση (κυκλική) διευρύνει την επιθετικότητα του κεφαλαίου απέναντι στα όποια εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα της εργατικής τάξης έχουν παραμείνει στο απυρόβλητο των «καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων» της προηγούμενης περιόδου (φάση ανάπτυξης - υψηλής κερδοφορίας).
Στο επίπεδο της ιμπεριαλιστικής φάσης ανάπτυξης του καπιταλισμού, όπου τα όρια να ξεπερνά την κάθε κυκλική του κρίση σχετικά γρήγορα έχουν περιοριστεί από την ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων (ΗΠΑ - ΕΕ - Ιαπωνία) και την οικονομική δυναμική που αναπτύσσουν οι «αναδυόμενες» καπιταλιστικές χώρες (Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία) - μαζί με έναν περιφερειακό ιμπεριαλισμό - με ό,τι αυτό συνεπάγεται στο παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας.
Οι εξελίξεις αυτές οδηγούν στην όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων στο σύνολο των καπιταλιστικών κρατών δίνοντας νέο περιεχόμενο στην ταξική πάλη των καταπιεζόμενων τάξεων.
Το επόμενο διάστημα, η όξυνση των αντεργατικών αντιλαϊκών πολιτικών επιλογών των αστικών κυβερνήσεων θα συνδυαστεί και από ξέσπασμα διευρυνόμενων περιφερειακών συγκρούσεων (η πολεμική σύγκρουση στον Καύκασο μεταξύ Ρωσίας και Γεωργίας, οι εξελίξεις μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, μετά τις επιθέσεις ισλαμιστών στη Βομβάη) και γιατί όχι από πολεμικές εντάσεις και συρράξεις που μπορεί να οδηγήσουν σε έναν ευρύ ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Απάντηση του ιμπεριαλισμού στην κρίση του, με καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων.
2. Ενα άλλο σημείο που θα ήθελα να παρέμβω και αφορά το δεύτερο θέμα του Συνεδρίου «για το Σοσιαλισμό» είναι για το ρόλο των Σοβιέτ στην εξέλιξη της ρωσικής επανάστασης και του Σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Τα Σοβιέτ (Εργατικά Συμβούλια) μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης της Ρωσίας ακόμα από την Επανάσταση του 1905-1907, εξελίσσονται και ολοκληρώνονται το 1917 (Φλεβάρης, Οκτώβρης) σαν όργανα εξουσίας της εργατικής τάξης και των κοινωνικών σύμμαχων της.
Τα Σοβιέτ αρθρωμένα μέσα στους τόπους δουλειάς (μονάδα παραγωγής) και κάτω από το σύνθημα των Μπολσεβίκων «όλη η εξουσία στα Σοβιέτ» γίνονται τα όργανα εξουσίας της εργατικής τάξης. Η έκφραση της «δικτατορίας του προλεταριάτου» που απαγορεύει στην εκμεταλλεύτρια τάξη να υπάρχει ως τέτοια μέσα στη νέα σοσιαλιστική κοινωνία.
Μορφή αυτοδιεύθυνσης και οργάνωσης της παραγωγής και των νέων σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων μέσα στο πλαίσιο του κεντρικού σχεδιασμού αποτελεί ιστορικά την ποιο ολοκληρωμένη έκφραση της πολιτικής εξουσίας της εργατικής τάξης (δικτατορία του προλεταριάτου) της προλεταριακής Δημοκρατίας των Σοβιέτ.
Στην πορεία όμως εξέλιξης της «Ρωσικής Επανάστασης» αναιρέθηκε ο συγκεκριμένος χαρακτήρας των Σοβιέτ και εξελίχθηκε σε μια κοινοβουλευτικού τύπου οργάνωση της κοινωνίας της ΕΣΣΔ (Σύνταγμα 1936, καθολικό δικαίωμα ψήφου) δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο σύγχυση στο ότι η δικτατορία του προλεταριάτου αποτελεί τη μόνη πολιτική εγγύηση της οικοδόμησης της νέας σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας. Ενώ παράλληλα έδωσε ευκαιρία να διατυπωθούν οι οπορτουνιστικές απόψεις γύρω από τη διαμόρφωση της θεωρίας του «παλλαϊκού κράτους», που αποτελεί συντηρητική κοινωνική στροφή σε σχέση με το εργατικό κράτος που γέννησε ο Οκτώβρης του 1917. Για μας τους κομμουνιστές η πολιτική εξουσία της τάξης μας είναι το μέσο για να αλλάξουμε τις παραγωγικές σχέσεις, τον τρόπο παραγωγής, την ίδια την κοινωνία. Δεν υπακούμε σε «νόμους» κίνησης της αγοράς.
3. Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ στη «Σταλινολογία» που αναπτύσσεται με βάσει τις Θέσεις του κόμματος για το 18ο Συνέδριο. Πρόβλημα της όλης αντι-ΚΚΕ προπαγάνδας δεν είναι μόνο ο Στάλιν και η πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ, όταν ήταν Γ. Γραμματέας του, αλλά η ίδια η πολιτική και η στρατηγική του ΚΚΕ σήμερα. Δεν τους αρέσει ότι το ΚΚΕ είναι προσηλωμένο στη γραμμή της ρήξης και της ανατροπής με τον Καπιταλισμό.
Ενάντια στην αστική τάξη της χώρας μας και των πολιτικών της εκφραστών.
Ενάντια στην ΕΕ, στο NATO και τους υπόλοιπους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Οτι επιμένει στο Μαρξισμό - Λενινισμό, στην κομμουνιστική κοσμοθεωρία.
Οτι η λύση απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα δε βρίσκεται στο συμβιβασμό και τη μεταρρύθμιση αλλά στην προοπτική της λαϊκής εξουσίας, της Σοσιαλιστικής Επανάστασης.
Νίκος (Κόλιας) Μαραντζίδης
ΚΟΒ ΟΤΑ Θεσσαλονίκης
Ριζοσπάστης - 27 Ιανουαρίου 2009
