Εχω ασχοληθεί με τις Θέσεις για το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ, τις οποίες βρίσκω πολύ σωστές. Στις Θέσεις επίσης για το σοσιαλισμό πολύ σωστά ανοίχτηκε ένα τόσο σπουδαίο κεφάλαιο που μιλάει καθαρά και σωστά βγάζοντας θετικά συμπεράσματα, όπου μεταξύ των άλλων ξεκαθαρίζεται σε πρώτη φάση ο αρνητικός και καθοριστικός ρόλος του «ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΥ» που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πτώση των Σοσιαλιστικών Χωρών. Ο οπορτουνισμός, όπως και σήμερα και πάντα θα είναι παράγοντας διάλυσης του ταξικού κινήματος. Σωστά λοιπόν το Κόμμα μας επισημαίνει και αποκαλύπτει ότι οδήγησε το λαό στη γωνία, μακριά από τα προβλήματα της ζωής.
Το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, στις συνελεύσεις αναλύει τις θέσεις όπως και ο «Ριζοσπάστης» που δημοσιεύει πολλές απόψεις συντρόφων.
Εκείνο που θέλω να επισημάνω είναι ένα μεγάλο θέμα που δεν υπάρχει σε ιδιαίτερο άρθρο, απλώς αναφέρεται μονολεκτικά. Είναι το θέμα του ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ή της ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ στα επαγγελματικά μας ταξικά σωματεία και στους Πολιτιστικούς Συλλόγους. Το ΚΚΕ είναι ταυτόσημο με τον πολιτισμό.
Με τον πολιτισμό έχεις με τόσα πολλά να ασχοληθείς: με την Ιστορία, τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική, το χορό, το τραγούδι, το θέατρο κ.ά. Γράψου λοιπόν στο ταξικό σου σωματείο να ενδιαφερθείς για τα προβλήματά σου, εκεί στο σωματείο σου πρέπει να βρεις ενδιαφέροντα που θα γεμίσουν τον αγώνα σου, όπως το τραγούδι, το χορό, τη ζωγραφική κ.ά.
Δεν εννοούμε πολιτισμό με το να αφήσουμε το Σωματείο μας, το Κόμμα μας, επομένως την ιδεολογία μας. Ολα αυτά είναι αναπόσπαστα και πάνε μαζί. Δε λειτουργούν δυστυχώς οι σύλλογοι στη γειτονιά μας, οι συντοπίτικοι σύλλογοι πάνε από το κακό στο χειρότερο. Υπάρχουν σύλλογοι, αλλά λίγοι, που δημιουργούν έργο, παλεύουν και αντιστέκονται. Τι γίνεται στα ταξικά σωματεία; Εκτός από τη δουλειά του σωματείου δε χρειάζεται παράλληλα και η πολιτιστική ενασχόληση; π.χ. σ' ολόκληρο Πειραιά και τις περισσότερες συνοικίες τι γίνεται; Δεν μπορούν τα ταξικά σωματεία να φτιάξουν μια ομάδα χορού; Στην αρχή πολλά σωματεία μαζί. Δεν μπορούν να φτιάξουν μια ομάδα τραγουδιού; Χορωδία; Μια ομάδα θεάτρου με δύο, τρία, τέσσερα άτομα; Μια ομάδα οργάνων; Τι γίνεται με τις διαλέξεις ή την ανάγνωση των βιβλίων κ.ά.
Δυστυχώς, γίνονται ελάχιστα, ιδιαίτερα στα εργατικά σωματεία απολύτως τίποτε.
Ο πολιτισμός δεν είναι ένα κομμάτι από τη ζωή μας; Δεν τραγουδάμε σε μια εκδήλωση; δε χορεύουμε; Γιατί τα παλιά χρόνια, χρόνια δύσκολα, είχαμε το θέατρο, τη χορωδία, την ποίηση, στο βουνό με το τουφέκι μας στον ώμο;
Αν η πολιτιστική δραστηριότητα μπει στα Σωματεία δε θα μιλήσεις για τα προβλήματα που σε απασχολούν; Η πολιτιστική δραστηριότητα δεν ομορφαίνει και δίνει δύναμη στη ζωή; Να πάρουμε για παράδειγμα τον ηρωικό κουβανέζικο λαό, που δουλεύει και τραγουδάει, που αγωνίζεται και χορεύει.
Οταν μιλάμε για πολιτιστική δραστηριότητα στα σωματεία και στους συλλόγους εννοούμε την ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. Εδώ βρίσκεται η ουσία.
Καλλιτέχνες μεγάλης εμβέλειας στο παρελθόν άφησαν έργο και δίδαξαν τον ερασιτέχνη λαό μέσα από την εξορία, τη φυλακή, στο βουνό και συνέχισαν όταν βγήκαν π.χ. ο Γιάννης Ρίτσος, ο Τάσος Αλεβίζος, ο Βασίλης Ρώτας, ο Μάνος Κατράκης κ.ά.
Γιατί αυτή την προσπάθεια να μην τη συνεχίσουμε; Πρέπει να μπει καθήκον μέσα στο σωματείο ή στον πολιτιστικό σύλλογο. Πρέπει οι προοδευτικοί άνθρωποι να μπουν μπροστά. Πρέπει το Κόμμα μας να ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΕΙ ΕΝΕΡΓΑ.
Παναγιώτης Λυκούδης
Ριζοσπάστης - 22 Ιανουαρίου 2009
