Πολύτιμη ευκαιρία η δημοσιοποίηση των Θέσεων της ΚΕ για το επερχόμενο Συνέδριο του Κόμματος, καθώς και η πρόσκληση σε διάλογο που τη συνόδευε.
Πολύτιμη ευκαιρία τόσο για όλους εκείνους που, οραματιζόμενοι την πανανθρώπινη αταξική κοινωνία του μέλλοντος και υπομένοντας βουβά την ευτελή σημερινή πραγματικότητα, έχουν, επιτέλους, τη δυνατότητα να εκφράσουν την άποψή τους για τα κοινά, να νιώσουν τη χαρά της συμμετοχής, να νιώσουν Ανθρωποι.
Πολύτιμη, επίσης, ευκαιρία για το ίδιο το Κόμμα, που έχει τη δυνατότητα να ακούσει και, προπαντός, να λάβει υπόψη του τις αγωνίες, τους πόθους, τις προσδοκίες και ό,τι άλλο έχει να καταθέσει καθένας μέσα από αυτήν τη διαδικασία και ταυτόχρονα να δώσει μια, έστω και μερική, απάντηση στα περί «αυτιστικής αριστεράς».
Θα ξεκινήσω, λοιπόν, το σχολιασμό μου με μια παρατήρηση όσον αφορά στην έκταση, αλλά και στο περιεχόμενο των Θέσεων. 79 σελίδες (1ο θέμα) και 43 (2ο θέμα), σελίδες που, όπως είναι φυσικό, χαρακτηρίζονται από πολύ μεγάλη περιεκτικότητα νοημάτων, καθιστούν, για τους μη μυημένους, μάλλον επίπονη έως αδύνατη και την απλή ακόμη ανάγνωση και κατανόηση, πόσο μάλλον την επεξεργασία τους. Αυτό που θέλω να πω στην ουσία είναι ότι οι θέσεις του Κόμματος δε θα πρέπει απλώς να ανακυκλώνονται σχολιαζόμενες μέσα σ' έναν λίγο έως πολύ στενό κύκλο υποψιασμένων διανοητών. Το ζητούμενο νομίζω ότι είναι πώς το Κόμμα θα μπορέσει να κερδίσει την προσοχή, να συγκινήσει και να βάλει στο παιχνίδι καινούριες μάζες, γιατί, αλλιώς, πώς θα χτιστεί το Μέτωπο;
Ενα άλλο σχετικό ζήτημα είναι ότι πολύ συχνά ακούγεται η άποψη, και όχι βέβαια από κακοπροαίρετους σχολιαστές, ότι το λεξιλόγιο του Κόμματος είναι ξεπερασμένο, δυσνόητο, αρνητικά φορτισμένο, κ.ά. Σε πολλές, πράγματι, περιπτώσεις, χρησιμοποιούνται παραδοσιακά ξενικοί όροι, εκεί που θα μπορούσαν να εισαχθούν παράλληλα και σταδιακά ελληνικοί όροι, που θα βοηθούσαν και στην κατανόηση της ουσίας τους, χωρίς πολλά λόγια. Βάζω στοίχημα πως ο πολύς κόσμος όταν ακούει σοσιαλισμός, κομμουνισμός δεν αντιλαμβάνεται κοινωνικοποίηση και κοινοκτημοσύνη αντίστοιχα. Αλλα τέτοια παραδείγματα είναι οπορτουνισμός αντί καιροσκοπισμός, ρεβιζιονιστής αντί αναθεωρητής, ρεφορμιστής αντί μεταρρυθμιστής, καπιταλιστής αντί κεφαλαιοκράτης, κ.ο.κ.
Επειτα, τι καταλαβαίνει άραγε ο πολύς κόσμος ακούγοντας συνέχεια το μεγάλο κεφάλαιο, του μεγάλου κεφαλαίου κ.ο.κ. Θα έλεγε κανείς ότι ο όρος αυτός δεν παραπέμπει καν σε συγκεκριμένα πρόσωπα ή τάξη. Γιατί να μη λέμε οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής ή, πιο απλά, τα αφεντικά;
Θα μου πει ίσως κάποιος: Στις λέξεις θα κολλήσουμε; Απαντώ: Αν οι λέξεις δεν είχαν τόσο καθοριστική σημασία, δε θα πάσχιζαν ορισμένοι να υιοθετούν και να επαναλαμβάνουν συνεχώς λέξεις, όπως: αλλαγή, κοινωνική συναίνεση, κοινωνική συνοχή, παραγωγικές τάξεις (βιομήχανοι, εφοπλιστές όλοι μέσα!), κοινωνικός διάλογος και τόσες άλλες, ούτε θα απέδιδαν στα ελληνικά όρους, όπως η περιβόητη ευελφάλεια!!
Το ΚΚΕ, ενώ είναι συνεπές, από μαρξιστική - λενινιστική σκοπιά, ως προς τη διατύπωση των θέσεων για το σοσιαλισμό, ίσως υστερεί ως προς την προβολή τους. Ας το πούμε και αλλιώς: Είναι σαν να διαθέτει ένα εξαιρετικό προϊόν, αλλά δεν ξέρει πώς να το διαφημίσει, πώς να του βάλει δελεαστικό περιτύλιγμα και πώς να το πλασάρει. Ξεχνάμε, όμως, ότι ζούμε στην κοινωνία της διαφήμισης!! Χρειάζεται περισσότερη πονηριά και ευελιξία!! Το ύφος και η γλώσσα τόσο του «Ριζοσπάστη» όσο και του «902» (ραδιόφωνο και τηλεόραση) θα πρέπει να κινηθούν προς την κατεύθυνση των άρθρων του «Κυριακάτικου Ριζοσπάστη» «Το απόλυτο ρόδο» και «Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ» ή του «Ημεροδρόμου» του «902» (ραδιόφωνο). Χρειάζεται περισσότερη ελαφράδα στα επικοινωνιακά μέσα που διαθέτει το Κόμμα.
Αλλωστε, στα προβλήματα επικοινωνίας του Κόμματος με το ευρύ κοινό αναφέρονται εύστοχα, αν και από άλλη σκοπιά, οι θέσεις του 6ου Κεφαλαίου (σ. 51-71). Συμφωνώ απόλυτα με την εκτίμηση: «...να υπάρχει μόνιμη ουσιαστική επαφή που να μην περιορίζεται σε περιόδους γενικών κινητοποιήσεων ή στις εκλογικές αναμετρήσεις. Οι συσκέψεις με φίλους και οπαδούς είναι μόνιμος τρόπος δουλειάς και επικοινωνίας και έτσι πρέπει να γίνεται κατανοητός από τα Οργανα και τις ΚΟΒ» (θέση 75, σ. 57), καθώς και με το ζήτημα της προσωπικής επαφής και του διαλόγου πρόσωπο με πρόσωπο (θέσεις 81 και 100, σ. 61 και 76) και αφού: «(...) αναδεικνύεται σήμερα η ανάγκη να διαμορφωθούν στελέχη με πιο συνδυασμένες ικανότητες. (...) Το Κόμμα χρειάζεται στελέχη - καθοδηγητές Οργανώσεων (...) Η διαμόρφωση ανάλογων στελεχών αποτελεί σοβαρή προϋπόθεση για να βελτιώνεται η λειτουργία και αποδοτικότητα των οργάνων, (...)» (θέση 80, σ. 60). Γιατί δε γίνονται συνεχώς επιμορφωτικές διαλέξεις - συζητήσεις στις ίδιες τις ΚΟΒ; Στην πραγματικότητα, αυτό που χρειάζεται είναι συστηματική Σχολή Στελεχών.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να σημειώσω μια σημαντική κατά τη γνώμη μου παράλειψη. Στο Κεφάλαιο 6, Γ. Η δράση του Κόμματος στις μάζες (θέσεις 82-86, σ. 61-66), δε γίνεται αναφορά στους επιστήμονες - διανοούμενους, για τους οποίους υπήρχε ιδιαίτερη θέση (32, σ. 52-53) ενόψει του 17ου Συνεδρίου. Λες και η εργατική τάξη μπόρεσε κατά το παρελθόν ή θα μπορέσει στο μέλλον να καλύψει όλες τις ανάγκες της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας, δίχως τη συνδρομή των συνειδητοποιημένων επιστημόνων - διανοουμένων. Αλλωστε, Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν και τόσοι άλλοι πρωτοπόροι, τι άλλο ήταν παρά διανοούμενοι;
Φιλικά
Σ. Σ.
Ριζοσπάστης - 15 Ιανουαρίου 2009
