Με τη Μεγάλη Σοσιαλιστική Επανάσταση το προλεταριάτο της Ρωσίας σε συμμαχία με τη φτωχολογιά της πόλης και του χωριού κατέλαβε την πολιτική εξουσία και αφού συνέτριψε όλες τις εσωτερικές δυνάμεις που εναντιώθηκαν στην εξουσία του, προχώρησε μέσα από σκληρή ταξική πάλη στο δρόμο οικοδόμησης του σοσιαλισμού ακολουθώντας πιστά τις υποθήκες των κλασικών του Μαρξισμού - Λενινισμού που λένε:
1. «Οι κομμουνιστές μπορούν να συνοψίσουν τη θεωρία τους σ' αυτή τη μοναδική διατύπωση: Κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας» (Μαρξ - Ενγκελς: Μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος).
2. Το προλεταριάτο χρησιμοποιεί την πολιτική του κυριαρχία για να αποσπάσει από την αστική τάξη βήμα προς βήμα όλο το κεφάλαιο, να συγκεντρώσει όλα τα μέσα παραγωγής στα χέρια του κράτους» (Μαρξ - Ενγκελς: Μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος).
3. «Το προλεταριάτο καταλαμβάνει την κρατική εξουσία και μετατρέπει τα μέσα παραγωγής πρώτα απ' όλα σε κρατική ιδιοκτησία» (Ενγκελς: Αντι-Ντύρινγκ).
4. «Ολα τα μέσα παραγωγής γίνονται κτήμα του εργαζόμενου λαού, δηλαδή περνούν στην ιδιοκτησία του εργατοαγροτικού κράτους» (Λένιν: Διακήρυξη των δικαιωμάτων του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού).
Με βάση, λοιπόν, αυτές τις υποθήκες των κλασικών του Μαρξισμού - Λενινισμού και σε σκληρή σύγκρουση με τους ως τότε ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής και τους πολιτικούς εκφραστές τους, εντός και εκτός της χώρας, εντός και εκτός του κόμματος, τους αποσπά όλα τα μέσα παραγωγής και με πρωτοφανή άλματα προόδου εξυψώνει την επιστήμη και την τεχνική, γιγαντώνει την παραγωγή της μηχανής, ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες και βελτιώνει καθημερινά τη ζωή του λαού, δημιουργώντας γενικευμένο ενθουσιασμό, συντρίβει το φασισμό και δημιουργεί το σοσιαλιστικό στρατόπεδο.
Από καθυστερημένη αγροτική χώρα αναδεικνύεται σε μια τεράστια υπερδύναμη που πάνω της στρέφονται οι ελπίδες των κολασμένων όλης της Γης.
Δεν ολοκλήρωσε όμως την οικοδόμηση του σοσιαλισμού γιατί αφαίρεσε μεν όλα τα μέσα παραγωγής από τους ως τότε ιδιοκτήτες τους, δεν τα μετέτρεψε όμως ακόμα όλα σε κρατική ιδιοκτησία. Το μεγαλύτερο μέρος της αγροτικής παραγωγής δημιουργείται στα κολχόζ που είναι συνεταιριστική και όχι κρατική ιδιοκτησία και αυτό δημιουργεί δύο σοβαρά προβλήματα. Το πρώτο είναι, ότι δυσκολεύει τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, το δεύτερο και σπουδαιότερο είναι, ότι διατηρεί την εμπορευματική παραγωγή που πίσω της φωλιάζει η επιδίωξη του κέρδους, που διαφθείρει τη συνείδηση των ανθρώπων. Γι' αυτό και ο μέγας ηγέτης των μπολσεβίκων, ο Στάλιν, στο τελευταίο έργο του «Προβλήματα οικονομίας του σοσιαλισμού» δίνει συντριπτικό χτύπημα στους υποστηρικτές της άποψης ότι στο σοσιαλισμό διατηρείται ο νόμος της αξίας, επομένως και της εμπορευματικής παραγωγής και της αγοράς και του κέρδους, και προετοιμάζει το κόμμα και το λαό για τη μετατροπή και των κολχόζ σε κρατική ιδιοκτησία. Δεν πρόλαβε όμως. Απογυμνωμένος από τα καλύτερα στελέχη, τους μπροστάρηδες μπολσεβίκους, που θυσιάστηκαν στον αντιφασιστικό πόλεμο για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας, έπεσε θύμα μηχανορραφιών των οπορτουνιστών.
Οι νέοι ηγέτες άρχισαν από την πρώτη στιγμή την αντίστροφη πορεία. Στο όνομα της διόρθωσης των δήθεν λαθών του Στάλιν άρχισαν κάτω από τις επευφημίες της διεθνούς αντίδρασης, να κατεδαφίζουν το σοσιαλισμό. Επέκτειναν βήμα βήμα την εμπορευματική παραγωγή, καθιέρωσαν επίσημα το κέρδος σαν κίνητρο δήθεν για την ανάπτυξη της παραγωγής, που τελικά την οδήγησαν στη στασιμότητα, κήρυξαν τη συμφιλίωση με τον ιμπεριαλισμό, καταπρόδωσαν τα επαναστατικά και αντιαποικιοκρατικά κινήματα (Κούβα, Κονγκό, Αφγανιστάν κλπ) και τελικά με το 20ό και τα επόμενα συνέδρια κατάργησαν και επίσημα την εξουσία της εργατικής τάξης και το κόμμα της. Δεν είναι πλέον το κράτος της ΕΣΣΔ δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά παλλαϊκό κράτος και το ΚΚΣΕ δεν είναι πλέον κόμμα της εργατικής τάξης, αλλά παλλαϊκό κόμμα. Φυσικά όλα αυτά δεν είναι λάθη, αλλά συνειδητές επιλογές, γιατί δεν μπορεί να μη γνώριζαν ότι οι έννοιες αυτές δεν έχουν κανένα νόημα. Γιατί κράτος είναι ο μηχανισμός με τον οποίο η εκάστοτε κυρίαρχη τάξη επιβάλλει τη θέλησή της στις άλλες τάξεις, άρα δεν μπορεί να είναι παλλαϊκό. Γιατί κόμμα είναι η συνειδητή πρωτοπορία της κάθε τάξης, με το οποίο καθοδηγείται ο αγώνας της ενάντια στις άλλες τάξεις, άρα δεν μπορεί να είναι παλλαϊκό. Το παλλαϊκό κράτος δεν είναι παρά εξουσία της αστικής τάξης, γιατί πέρα από την εξουσία της εργατικής τάξης, δεν υπάρχει παρά μόνο η εξουσία της αστικής τάξης. Το παλλαϊκό κόμμα δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά αστικό κόμμα, γιατί πέρα από το εργατικό κόμματα δεν υπάρχουν παρά μόνο αστικά κόμματα.
Δεν μπορεί επίσης να μη γνώριζαν την υποθήκη του Μαρξ που λέει: «Ανάμεσα στην κεφαλαιοκρατική και στην κομμουνιστική κοινωνία βρίσκεται η περίοδος της επαναστατικής μετατροπής της μιας στην άλλη. Και σ' αυτή την περίοδο αντιστοιχεί μια πολιτική μεταβατική περίοδος, που το κράτος της δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά η επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου» (Μαρξ: Κριτική του προγράμματος της Γκότα).
Ετσι, λοιπόν, συνειδητά μετά το θάνατο του Στάλιν άρχισε η κατεδάφιση του σοσιαλισμού με τον Χρουστσόφ, συνεχίστηκε με τον Μπρέζνιεφ και ολοκληρώθηκε με τον Γκορμπατσόφ και τον Γέλτσιν. Χρειάζεται άραγε έρευνα ετών για να διαπιστώσει κανείς πώς οδηγήθηκε η Σοβιετική Ενωση στην παλινόρθωση του καπιταλισμού; Οι ηγεσίες των περισσότερων κομμουνιστικών κομμάτων, και πρώτο από όλα το ΚΚΕ, με ηγέτη τον Νίκο Ζαχαριάδη, είδαν τότε, αμέσως μετά το θάνατο του Στάλιν και ιδιαίτερα μετά το 20ό Συνέδριο, πού θα οδηγούσαν οι οπορτουνιστικές μεταρρυθμίσεις της νέας ηγεσίας του ΚΚΣΕ και αντέδρασαν στέλνοντας σήμα κινδύνου στους κομμουνιστές όλου του κόσμου.
Οποιος επιμένει να βαφτίζει αυτή την περίοδο μετά το θάνατο του Στάλιν, σοσιαλισμό, διαπράττει τριπλό έγκλημα. Πρώτον, γιατί οι λαοί που τον έζησαν αυτόν το σοσιαλισμό τον σιχάθηκαν, γι' αυτό και δεν τον υπερασπίστηκαν. Γι' αυτό και στις όποιες κινητοποιήσεις γίνονται σήμερα εκεί, βλέπουμε να κρατούν μόνο πορτρέτα του Λένιν και του Στάλιν. Δεύτερο, γιατί όταν βαφτίζεις αυτή την περίοδο σοσιαλισμό, είναι σαν να καλείς τον κόσμο να αγωνιστεί για έναν τέτοιο σοσιαλισμό, πράγμα καθόλου ελκυστικό. Τρίτο, γιατί στέλνεις περίπατο το Μαρξισμό - Λενινισμό.
Χριστόφορος Στεφανίδης
Ορμύλια Χαλκιδικής
Ριζοσπάστης - 13 Ιανουαρίου 2009
