Μεγάλη η προσφορά, όχι μόνο για τους Ελληνες κομμουνιστές αλλά και για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, του ΚΚΕ με τον προβληματισμό του για τις αιτίες της ανατροπής του σοσιαλισμού στην πρώτη χώρα του, στην ΕΣΣΔ.
Αγώνες και θυσίες του προλεταριάτου, η αιμάτινη πορεία των κομμουνιστών ως την κατάκτηση της εξουσίας, η διαπάλη για την ιδεολογική, πολιτική, οικονομική και κοινωνική θωράκιση των πρωτοπόρων επαναστατών αναδείχνονται στο κείμενο των Θέσεων όχι απολογητικά και κριτικά μόνο αλλά και αυτοκριτικά με σκοπό την ενίσχυσή μας θεωρητικά και πρακτικά για τη μελλοντική κοινωνία του κομμουνισμού, αξιοποιώντας όλα τα θετικά και αρνητικά διδάγματα των 70 χρόνων της σοσιαλιστικής εμπειρίας.
Πρωτόγνωρη είναι και η διαδικασία συμμετοχής όλων των μελών και των στελεχών του Κόμματος, όλων των οργανωτικών βαθμίδων, ώστε ν' αναδειχτεί η συλλογικότητα αυτής της σημαντικής επεξεργασίας.
Αυτό το μέτρο όπως αναφέρεται και στις Θέσεις για το 18ο Συνέδριο (πρώτο κείμενο) θα επεκταθεί και στη συγγραφή της Ιστορίας του Κόμματος (1945-1974) έτσι που ο τελικός συγγραφέας να είναι το ίδιο το κόμμα στη συλλογική του έκφραση. Αποτελεί μοναδικό παράδειγμα στην Ιστορία μας και απ' ό,τι γνωρίζω μοναδικό παγκόσμιο εγχείρημα, αποδείχνοντας και μ' αυτόν τον τρόπο τη δύναμη και την ώριμη αποφασιστικότητα του κόμματος για την κατάκτηση της πιο πλατιάς εσωκομματικής, και όχι μόνο, δημοκρατίας προς μεγάλη θλίψη των απανταχού αντιπάλων μας που κλίνουν τη λέξη δημοκρατία σε όλες τις κλίσεις και τους αριθμούς χωρίς κανένα περιεχόμενο, εκτός από την εκμετάλλευση των λίγων μονοπωλίων της εργασίας των εκατομμυρίων εργαζομένων. Αυτή η αστική δημοκρατία στην ουσία αποτελεί, όπως θα 'λεγε και ο ποιητής, «ένα άδειο πουκάμισο».
Αυτές τις κατακτήσεις οφείλουμε ν' αξιοποιήσουμε ώστε να βγούμε πιο ενισχυμένοι μετά το 18ο Συνέδριο ανταποκρινόμενοι στο μεγάλο καθήκον του επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας με την ανατροπή της δικτατορίας της αστικής τάξης και την καθιέρωση της λαϊκής εξουσίας, της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Συμφωνώ με τις λύσεις που οι Θέσεις δίνουν με την εκπροσώπηση των παραγωγικών δυνάμεων στα ανώτατα όργανα της εξουσίας χωρίς καμία μονιμότητα και αλλαγή οικονομική των μελών τους. Η ανακλητότητα που καθιέρωσε η κομμούνα του Παρισιού το 1871 στις θέσεις αποκτά την κεντρική της σημασία στον προβληματισμό μας για το τι εξουσία θέλουμε.
Μ' αυτές τις λύσεις δίνονται και συγκεκριμένες απαντήσεις στις αποκλίσεις των αποφάσεων και των συνταγμάτων της ΕΣΣΔ από το 1936 κι εδώ κι ιδιαίτερα μετά το 1966 που προετοίμασαν την αντεπίθεση και της ανατροπή της σοσιαλιστικής πατρίδας από την αστική τάξη και τους συμμάχους της ιμπεριαλιστές.
Ενας πρόσθετος προβληματισμός πρέπει να μας διακατέχει για τη σχέση της ανισόμετρης ανάπτυξης και των αδύνατων κρίκων.
Ακόμη και οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες σε περίοδο όξυνσης των αντιθέσεων σε περιόδους έντονων κρίσεων μπορεί να αποτελέσουν αδύνατο κρίκο παρά την παρουσία ισχυρού κατασταλτικού κράτους. Αν «στις χώρες με μεσοαδύνατο επίπεδο καπιταλιστική ανάπτυξης είναι πιο εύκολο να αρχίσεις, πιο δύσκολο να συνεχίσεις», στις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες θα 'ναι πιο δύσκολο να αρχίσεις αλλά πιο εύκολο να συνεχίσεις. Να σταθούμε επίσης στη θέση της διαμόρφωσης οπορτουνιστικών απόψεων μέσα στο Κόμμα. Εχουμε τρομερή αρνητική, αλλά και θετική πείρα στην 90χρονη ζωή αυτού του εφήβου, του ΚΚΕ και η επαγρύπνηση (ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική) δε θα επιτρέψει να σηκώσει κεφάλι ο οπορτουνισμός.
Παπαοικονόμου Γιάννης
ΚΟ Πειραια (ΚΕΔ Περάματος)
Ριζοσπάστης - 15 Ιανουαρίου 2009
