Από το 1974 με τη μεταπολίτευση στη χώρα μας, ο ντόπιος και ξένος παράγοντας - και ιδίως ο Αμερικάνικος - πιέζουν τις πολιτικές εξελίξεις βασισμένοι πάνω σε δύο κόμματα: τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Από την εποχή εκείνη το τελευταίο έστεκε σαν ανάχωμα στροφής των ψηφοφόρων προς το ΚΚΕ. Το ΠΑΣΟΚ πιστεύω ότι ήταν πιο βατό για το σύστημα στη χώρα μας. Στα τέλη της δεκαετίας του '80 διαπιστώνουμε πως ξεκόβει από τις λαϊκές μάζες και κύρια από την εργατική τάξη της χώρας από οικονομικής πλευράς, αν και διατηρούσε ακόμη πολιτική - συνδικαλιστική σχέση μαζί τους. Μας προκαλεί εντύπωση ο τρόπος κάλυψης των υπέρογκων εκλογικών του εξόδων, αφού το ΠΑΣΟΚ είχε πάψει να κάνει οικονομικές εξορμήσεις στο λαό. Και αφού δε δεσμευόταν από το λαό, τους εργαζόμενους και γενικά τα λαϊκά στρώματα, αυτό σήμαινε πως υπήρχε εξάρτηση και δέσμευση απέναντι στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Αλλά και οι εξορμήσεις της περιόδου 1974 - 1981 γινόντουσαν μάλλον για να παραπλανήσει το λαό, ότι τάχατες είναι κόμμα σοσιαλιστικό και πασχίζει για τους εργαζόμενους και τα συμφέροντά τους. Ομως, ο Ανδρέας Παπανδρέου λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο - λαό. Καταρχήν δεν μπορεί από την ίδια τους τη φύση να συνυπάρξουν καπιταλισμός και σοσιαλισμός. Είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι. Τώρα πώς ο Α. Παπανδρέου εννοούσε το σοσιαλισμό, αυτό το ήξερε μόνο ο ίδιος και οι Αμερικάνοι.
Από το 1994 και μετά το θάνατό του ή και με την υποχώρηση του Σοσιαλισμού στη ΣΕ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, έδειξε ξεδιάντροπα πλέον το ΠΑΣΟΚ το πραγματικό του πρόσωπο. To 1992 επικύρωσε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ στο ελληνικό κοινοβούλιο και με την ψήφο ΝΔ - ΣΥΝ. Τις ολέθριες συνέπειές της βιώνει μέχρι και σήμερα στο πετσί του ο λαός μας.
Στις Θέσεις για το 18ο Συνέδριο και στο 5ο Κεφάλαιο, γίνεται αναφορά στις εξελίξεις στον πολιτικό και κοινωνικό συσχετισμό και την κρίση στο ΠΑΣΟΚ (Θέση 47) «Το ΠΑΣΟΚ είναι επίσης κόμμα της αστικής τάξης, που δοκιμάζεται από μακροχρόνια κρίση. Πρόκειται για κρίση της σοσιαλδημοκρατίας και της δυνατότητας να ενσωματώνει λαϊκές δυνάμεις αφού ταυτίζεται στρατηγικά με τη ΝΔ. Εχει χάσει τη δυνατότητα να χειραγωγεί - όπως πριν - τα εργατικά και λαϊκά στρώματα στο όνομα του "κοινωνικού κράτους" και του "τρίτου δρόμου"».
Αυτόν τον πολιτικό ασθενή θα προσπαθήσουν για να τον αναστήσουν τα αστικά ΜΜΕ με τις δημοσκοπήσεις, που λανσάρουν σε κεντρικά δελτία ειδήσεων και τα πρωινάδικά τους. Αυτό το τέρας, που τρώει τα σωθικά του εργαζόμενου λαού, δεν μπορεί να έχει κοινωνικό χαρακτήρα, δεν εξανθρωπίζεται παρά μονάχα ανατρέπεται. Τη θέση του νομοτελειακά κατακτά ο εργαζόμενος λαός και το δικό του σύστημα, ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός, άλλος «σοσιαλισμός» δεν υπάρχει για να διαλέξεις. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει, είναι υποκρισία, ψευτιά και απάτη.
Ενώ μέχρι πριν λίγο είχαμε ένα ΠΑΣΟΚ στον εκμαυλισμό συνειδήσεων των εργαζομένων, μας προέκυψε τελευταία σ' αυτό το ρόλο ένα «νέο φρούτο», που λέγεται ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ερχεται για το σύστημα να παίξει το ρόλο του «αριστερού κόμματος», που έπαιζε πριν και το ΠΑΣΟΚ. Τον Συνασπισμό, που συμβάλαμε στη δημιουργία του και ζήσαμε καλά στο πετσί μας την εξέλιξή του σαν κομμουνιστές. Αποδείχτηκε ένα μεγάλο λάθος για την πορεία του επαναστατικού και λαϊκού κινήματος. Μάρτυρας αδιάψευστος το 13ο Συνέδριο του Κόμματος όπου κοντέψαμε να διαλυθούμε σαν Κόμμα. Εκείνη η διάσπαση μάς βγήκε σε τελικά καλό, για σκεφτείτε να είχαμε σήμερα στα πόδια μας τους διάφορους Δαμανακο - Ανδρουλάκηδες;
Μ' αυτά και μ' αυτά μαζέψαμε τα κομμάτια μας και ανασυγκροτηθήκαμε, μια ανασυγκρότηση που μας κόστισε 15 ολάκερα χρόνια. Σήμερα αυτό το τέκνο, που γεννήσαμε, είναι ο κύριος αντίπαλός μας και συνεργάζεται συνδικαλιστικά σε πολλά πρωτοβάθμια Σωματεία, σε Εργατικά Κέντρα και στη ΓΣΕΕ με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Παίζει πλέον το ρόλο του ΠΑΣΟΚ της περιόδου 1974 - 1980. Είναι ένας πολιτικός φορέας - εμπόδιο στην καθημερινή μας δράση. Δεν είναι απροσδιόριστος ο ρόλος του, είναι σαφής και πολύ συγκεκριμένος. Είναι κόμμα στήριγμα του υπάρχοντος συστήματος, δε διαχωρίζει τη θέση του από τ' άλλα κόμματα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. και συμπλέει μαζί τους στις κύριες πολιτικές επιλογές. Δεν μπορεί να κάνει λόγο για σοσιαλισμό - κομμουνισμό, αυτές τις αρχές και αξίες τις έχουν προ πολλού απαρνηθεί και προδώσει. Αρα αποτελούν ένα «τερατάκι» μέσα στο μεγάλο τέρας, που λέγεται καπιταλισμός, ιμπεριαλισμός, εκμεταλλευτικό σύστημα.
Αν σήμερα είχαμε δύο κόμματα εκφραστές των ταξικών συμφερόντων π.χ. ΚΚΕ και ΝΔ, οι κρατούντες του συστήματος δε θα νιώθανε και τόσο καλά. Και ακριβώς γι' αυτό διατηρούν και 1, 2, 3, 4 κόμματα, «κόμματα ρεζέρβες» του υπάρχοντος συστήματος.
Αντωνιάδης Γρηγόρης
ΚΟΒ Κουφαλίων Θεσσαλονίκης
Ριζοσπάστης - 20 Ιανουαρίου 2009
