Οι Θέσεις της ΚΕ εγκρίνονται πανηγυρικά στις προσυνεδριακές διαδικασίες. Αυτό δεν εκφράζει μόνο την όλο και πιο στέρεα εμπεδούμενη αντίληψη ότι η πολιτική του ΚΚΕ επιβεβαιώνεται. Σημαίνει και κάτι, που δεν είναι πάντα αυτονόητο: Με ποιες αντιλήψεις η πολιτική του ΚΚΕ συγκρούστηκε και κατισχύει. Αυτή η κατίσχυση αποτελεί τη διαμορφωμένη υποδομή για να προχωρήσει το Κόμμα αποφασιστικά, με βάση το σύνθημα «ΚΚΕ ισχυρό - αντεπίθεση».
Η ουσιαστική βελτίωση της καθοδηγητικής δουλειάς όλων των κομματικών οργάνων συνδέεται ανάμεσα σε άλλα και με τη βαθιά αφομοίωση της πείρας της 18ετίας που πέρασε.
1. Το ΚΚΕ τεκμηρίωσε στο Πρόγραμμά του ότι η επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική. Δηλαδή, ότι ανάμεσα στη σημερινή και στην εργατική εξουσία δεν παρεμβάλλεται άλλη, δεν υπάρχει άλλη. Σε αυτή τη βάση στηρίζεται η επικαιρότητα του σοσιαλισμού. Σε αυτή αναπτύσσεται η τακτική δημιουργίας του ΑΑΔΜ και η στρατηγική της λαϊκής εξουσίας, δηλαδή της σοσιαλιστικής για το ΚΚΕ, που την επεξεργάστηκαν παραπέρα το 16ο και το 17ο Συνέδριο. Το γεγονός ότι το Μέτωπο δεν ξεκινάει υποχρεωτικά ως επαναστατικό, αλλά διαμορφώνεται ως τέτοιο στην πορεία, σε τίποτα δεν αλλάζει το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης.
Δίχως αυτή τη στρατηγική, δε θα υπήρχε η επιβεβαιωμένη πολιτική του Κόμματος, ενώ θα ακυρωνόταν η στρατηγική του, αν το ΚΚΕ αποδεχόταν τα περί «εξαρτημένης Ελλάδας που δε βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο», όπως γράφτηκε στον προσυνεδριακό διάλογο. Αυτή η αντίληψη σημαίνει απόρριψη του Μετώπου ως τακτικής και της ουσίας του, σημαίνει πάλη όχι για τη λαϊκή εξουσία, σημαίνει ρεφορμισμό, παρά τα περί του αντιθέτου υποστηριζόμενα από τον αρθρογράφο.
Η γραμμή για την οικοδόμηση του ΑΑΔΜ δεν υλοποιείται στη λογική της «κοινής δράσης πάνω στα προβλήματα» (με ποιους άραγε; Τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ;). Οικοδομείται με την ισχυροποίηση του επαναστατικού ΚΚΕ και στο έδαφος της αντιπαράθεσης με τη στρατηγική του κεφαλαίου. Δηλαδή, το Μέτωπο διαμορφώνεται στη γραμμή που φέρνει το αύριο στο σήμερα, συνδέει την τακτική με τη λαϊκή εξουσία (κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής). Αυτή η γραμμή αλλάζει ριζικά συνειδήσεις και αυτό είναι το ζητούμενο.
Και έφερε αποτελέσματα. Σακάτεψε τους κοινωνικούς διαλόγους, έφθειρε τη συναίνεση γενικότερα και με την ΕΕ, έδωσε φτερό στις πρωτοποριακές δυνάμεις (κομμουνιστές και συνεπείς συνεργαζόμενους), άπλωσε το κύρος του ΚΚΕ, το κατέστησε τον υπολογίσιμο αντίπαλο της αστικής τάξης.
Αυτή η πολιτική δεν μπορεί να προχωρήσει, χωρίς τη σταθερή ιδεολογική επίθεση κατά των κομμάτων του κεφαλαίου (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ), χωρίς τον ανειρήνευτο αγώνα κατά του θανατηφόρου ιού του οπορτουνισμού, που κύριος (όχι μοναδικός) εκφραστής του είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
2. Τα παραπάνω αποτελούν το μεδούλι του τι κίνημα χρειάζεται, σε ποιο αυλάκι συγκροτείται η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και η συσπείρωση με τους μικρομεσαίους. Το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, το συμμαχικό τους κίνημα των αυτοαπασχολούμενων, είναι πρωτογενείς οντότητες της πελώριας κοινωνικής συμμαχίας που θα στηρίξει το Μέτωπο ως έρμα του και σκάφος του. Τα λαϊκά προβλήματα δε λύνονται στο έδαφος του καπιταλισμού, όπως επίσης γράφτηκε. Με ένα τέτοιο κίνημα μπορείς κατιτί να αποσπάσεις, που θα χαθεί στην πορεία αν η αντεπίθεση δεν προχωρήσει, για να τα πάρει ο λαός όλα.
Η επίθεση κατά του ΚΚΕ πατάει και στο «επιχείρημα», κατά πόσο προχώρησε το ΑΑΔΜ.
Αυτή η αστική μπουρδολογία, που υπολογίζει ότι θα βρει στο ΚΚΕ και στην ΚΝΕ κλαούνηδες ή από πεποίθηση δέκτες της, αποδίδει σε «σεχταρισμό» ότι το ΑΑΔΜ βρίσκεται σε εμβρυακή μορφή.
Το ίδιο και όταν τα εκλογικά ποσοστά του ΚΚΕ είναι στάσιμα. Και ζητάνε να ...προβληματιστούμε όταν οι δημοσκοπήσεις φέρνουν τον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά! Οταν αυτό αλλάζει, καταπίνουν τη γλώσσα. Επειδή ωστόσο δεν τους πιάνεις πουθενά, το τροπάρι συνεχίζεται με το πόσο πιο ψηλά θα πήγαινε το ΚΚΕ, αν δεν είχε γραμμή απομόνωσης!... Ψηλά, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, για να τα ακουμπήσει στο ΠΑΣΟΚ και να κάνουμε τη μεγάλη αριστερά!... Ετσι, η ταχυδακτυλουργία «δεξιά - αριστερά» εμφανίζεται σώα και όχι μόνο αβλαβής, αλλά και χρήσιμη!...
Σε αυτά το ΚΚΕ απάντησε από τη σκοπιά της ταξικής πάλης, που την οξύνει, όπως πρέπει να κάνει ένα επαναστατικό κόμμα που στάθηκε όρθιο και προχωρεί ακριβώς επειδή επεξεργάστηκε τη γραμμή του διδαγμένο από την ελληνική και διεθνή πείρα του κομμουνιστικού κινήματος. Δίχως αυτό το επίτευγμα, δε θα βρισκόταν στο επίπεδο προόδου που βρίσκεται.
Συσπείρωση δυνάμεων, λοιπόν, με στόχους πάλης που αντιστρατεύονται την υπόκλιση στα κέρδη. Συσπείρωση με άτομα, μάζες, που δε συμφωνούμε σε όλα, αλλά βρίσκονται σε γραμμή ταξικής πάλης.
Συσπείρωση, με πόλεμο στις απόψεις περί «ενότητας ή κοινής δράσης της αριστεράς», όπως πιέζουν και διάφοροι διανοούμενοι, που, συνειδητά ή όχι, πρακτορεύουν επιδιώξεις της «προοδευτικής» αστικής τάξης και του οπορτουνισμού.
Στη σκέψη του Κόμματος είναι καθαρή η σκληρότητα της ταξικής πάλης, οι συνθήκες γαλέρας που κυριαρχούν στα εργοστάσια και σε άλλους χώρους, το τι προσπάθειες χρειάζονται ακόμη και για να γραφτεί στο σωματείο ο εργάτης. Η πάλη δε διεξάγεται μόνο κατά της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των δύο μαζί, αλλά και κατά κάθε κεφαλαιοκράτη, γενικά του κεφαλαίου.
Τα προηγούμενα δεν παραγνωρίζουν τις υποκειμενικές αδυναμίες, για τις οποίες εξάλλου γίνεται λόγος στις Θέσεις της ΚΕ.
3. Ισχυρό ΚΚΕ σημαίνει και αύξηση των εργατικών στελεχών σε όλα τα επίπεδα. Εργατικών στελεχών με ατόφια προλεταριακή συνείδηση. Τέτοιοι κομμουνιστές έχουν αναδειχτεί και κοσμούν το ΚΚΕ με την ανιδιοτελή, γεμάτη αυτοθυσία και σταθερή στάση τους στις αρχές της ταξικής πάλης. Το Κόμμα έχει ανάγκη από τη θωράκιση όλων των καθοδηγητικών οργάνων με τέτοιους συντρόφους. Ερχονται θύελλες (που πρέπει να ευχόμαστε - αξιοποιούμε) και χρειάζονται ατσάλινα τιμόνια. Σε καμιά περίπτωση να μην «καταπιεί» τον εργάτη η μικροαστική ψυχολογία.
Μάκης Μαΐλης
Ριζοσπάστης - 18 Ιανουαρίου 2009
