Α. Νέα στοιχεία και αντιφάσεις στην πορεία ενίσχυσης της ΕΕ
11. Η καταψήφιση του «ευρωσυντάγματος» από τους λαούς της Γαλλίας και της Ολλανδίας το 2005, καθώς και της «νέας» ευρωσυνθήκης - όπως μετονομάστηκε το «ευρωσύνταγμα» - από τον ιρλανδικό λαό στις 12 Ιούνη 2008, σε συνδυασμό με την ενδυνάμωση της λαϊκής δυσαρέσκειας και της τάσης αμφισβήτησης της ΕΕ σε όλα τα κράτη - μέλη, δίνει νέα δυναμική για να βαθύνει και να κλιμακωθεί η αντιιμπεριαλιστική πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Να γίνει το εργατικό - λαϊκό κίνημα στην Ευρώπη ο πόλος της αντιιμπεριαλιστικής συνεργασίας και πάλης, το αντίπαλο δέος ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στην αντιλαϊκή πολιτική και τους φορείς της, κίνημα ρήξης και ανατροπής της ΕΕ.
Η θετική αυτή εξέλιξη εξαρτάται κατά πολύ από τη δράση και τις πρωτοβουλίες των κομμουνιστικών κομμάτων που έχουν σαφή θέση για το χαρακτήρα της ΕΕ ως διακρατικής ιμπεριαλιστικής ένωσης, από την ένταση της πάλης κατά του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού.
Η ΕΕ και οι αστικές κυβερνήσεις στα κράτη - μέλη εντείνουν τα μέτρα επιβολής της ευρωσυνθήκης, σε αντίθεση με τις διαθέσεις των λαών.
Η ΕΕ επεξεργάζεται ενιαία την αντικομμουνιστική επίθεση, γενικότερα την ιδεολογική τρομοκρατία, την ενίσχυση των κρατικών μηχανισμών καταστολής και τα αντιδραστικά ιδεολογήματα για τη χειραγώγηση του εργατικού κινήματος.
Το Ευρωκοινοβούλιο πρωτοστατεί στη χυδαία παραχάραξη της Ιστορίας με την αντικομμουνιστική εκστρατεία που εξισώνει το σοσιαλισμό - κομμουνισμό με τις απροκάλυπτες μορφές της δικτατορίας της αστικής τάξης, τα ναζιστικά και φασιστικά καθεστώτα.
12. Η« νέα» ευρωσυνθήκη συνιστά εμβάθυνση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, των τεσσάρων «θεμελιωδών ελευθεριών» του κεφαλαίου και της στρατηγικής της Λισαβόνας 2000 - 2010, με περισσότερες ρυθμίσεις σε διακρατικό επίπεδο και πρώτα απ? όλα μεγαλύτερη απελευθέρωση στην κίνηση υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού, όπως ενιαίο καθεστώς εργασιακών σχέσεων των μετακινούμενων εργατοϋπαλλήλων, κατάργηση κλειστών επαγγελμάτων και περιορισμών σε πανεπιστήμια της ΕΕ.
Γι' αυτό ενισχύεται η υπεροχή του κοινοτικού έναντι των εθνικών Δικαίων, προωθείται η κατάργηση του εμποδίου της ομοφωνίας όλων των κρατών - μελών, ώστε να παρακάμπτονται επιμέρους συμφέροντα και αντιθέσεις, παρόλο που δεν μπορούν να καταργηθούν οι ισχυρές ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, σύμφυτες στο χαρακτήρα της ιμπεριαλιστικής διακρατικής ένωσης, με τάσεις ενίσχυσής τους όσο διευρύνεται η ΕΕ.
Για να εξασφαλιστεί καλύτερη θέση στα ευρωπαϊκά μονοπώλια στο διεθνή ανταγωνισμό, προωθούνται μεγάλης εμβέλειας επιθετικά εξοπλιστικά προγράμματα της ΕΕ, η «Κοινή Υπηρεσία Εξοπλισμών» και η θεσμική κατοχύρωση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.
Η ΕΕ ενισχύει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και δημιουργεί νέους, θεσμοθετεί την αστυνομική και δικαστική συνεργασία, εντείνει τον αντικομμουνισμό, για να χτυπηθεί η πρωτοπορία του εργατικού κινήματος, τα ΚΚ και οι ριζοσπαστικές συσπειρώσεις γύρω από αυτά, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις που γεννάει η ενιαία πολιτική έντασης της εκμετάλλευσης με περικοπή των δικαιωμάτων και κατακτήσεων της εργατικής τάξης στα κράτη - μέλη της.
Με την ένταξη στην κοινοτική νομοθεσία της Σύμβασης του «Προυμ» (Σένγκεν ΙΙΙ) ενισχύεται η συνεργασία των κατασταλτικών μηχανισμών, θεσμοθετούνται κοινές επιχειρήσεις στο έδαφος των κρατών - μελών. Ενισχύεται η λειτουργία και ο ρόλος της Europol σε ρόλο θεσμικού οργάνου της ΕΕ. Ενισχύεται επίσης ο Οργανισμός Φύλαξης Εξωτερικών Συνόρων (FRONTEX) με ένοπλες Ομάδες Ταχείας Επέμβασης.
Το «νέο αντιτρομοκρατικό πακέτο» της ΕΕ, μέσα από ένα πλέγμα αποφάσεων και μέτρων, δημιουργεί ένα πιο αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο για το χτύπημα του λαϊκού κινήματος. Κλιμακώνει την επίθεση με την υιοθέτηση της δράσης ενάντια στο «ριζοσπαστισμό» και τις «ακραίες ιδεολογίες». Τροποποιείται ο «ευρωτρομονόμος», περιλαμβάνοντας ως «τρομοκρατικά εγκλήματα» τη «στρατολόγηση» και «εκπαίδευση τρομοκρατών» και την «παρακίνηση σε τρομοκρατικές πράξεις». Αυτές οι ορολογίες μπορούν να ερμηνεύονται και να χρησιμοποιούνται από τους αστικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, για να χαρακτηρίζονται ως τρομοκρατικές πράξεις και να ποινικοποιούνται διακηρυγμένοι στόχοι και μορφές πάλης του εργατικού κινήματος. Ποινικοποιείται η ιδεολογία και η πολιτική δράση που οδηγεί έξω από τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος.
Αυξάνονται διαρκώς οι πόροι για την ανάπτυξη του λεγόμενου «Ενιαίου Χώρου Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης» (ΕΧΕΑΔ).
Ο προϋπολογισμός της ΕΕ, αν και μειώνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ, αυξάνει κατά 30% το μερίδιο για τις δαπάνες άμυνας και εξωτερικής πολιτικής.
Οι παραπάνω τάσεις και ανάγκες του κεφαλαίου καταγράφηκαν στη Συνθήκη της Λισαβόνας, το μετονομασμένο «ευρωσύνταγμα», που αποτελεί βήμα ενίσχυσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Η ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών και των αντιλαϊκών θεσμών του αστικού κράτους συγκαλύπτεται με τα αποπροσανατολιστικά και οπορτουνιστικά επιχειρήματα περί «συρρίκνωσης» του αστικού κράτους σε συνθήκες «παγκοσμιοποίησης».
Β. Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην ΕΕ, οι στόχοι τους και η διαπάλη για το χαρακτήρα τους
13. Η Στρατηγική της Λισαβόνας αποτελεί προϊόν συμφωνίας όλων των κυβερνήσεων των κρατών - μελών της ΕΕ - κεντροδεξιών και κεντροαριστερών - και υλοποιείται σε εθνικό επίπεδο με τα λεγόμενα «Εθνικά Μεταρρυθμιστικά Προγράμματα», με στόχο την επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων μέχρι το 2010.
Επιδιώκεται να ξεπεράσει μέχρι το 2010 η ΕΕ τις ΗΠΑ σε ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα και να αντιμετωπίσει το μελλοντικό κίνδυνο απώλειας θέσεων από ανερχόμενες δυνάμεις, όπως η Κίνα, η Ρωσία και προοπτικά η Ινδία.
Η ένταση της εκμετάλλευσης για την επιτάχυνση της κεφαλαιακής συσσώρευσης υποστηρίζεται με ενιαία πολιτική νέας δραστικής μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης: Με αποδιοργάνωση - τεμαχισμό του εργάσιμου χρόνου σε ενεργό και ανενεργό και εισαγωγή ανενεργού - απλήρωτου χρόνου δουλειάς, με τα κριτήρια και τους όρους που θέτουν οι επιχειρήσεις - τα μονοπώλια, μέσα από ατομικές συμφωνίες με τους εργαζόμενους. Κωδικοποιείται αυτή η πολιτική στη λεγόμενη «ευελιξία» και «ευελφάλεια» των νέων εργασιακών σχέσεων που ειδικότερα στοχεύουν:
- Στην περαιτέρω συρρίκνωση των παροχών των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης (Συνταξιοδότηση - Υγεία - Πρόνοια) και επέκταση της εμπορευματοποίησής τους.
- Στην κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και αντικατάστασή τους με συμβάσεις «εναλλακτικής απασχόλησης», εργασίας ορισμένου χρόνου, μερικής απασχόλησης, περιστασιακής απασχόλησης, συμβάσεις «ώρα μηδέν», τηλεργασίας, δουλειάς με το κομμάτι.
- Στην απελευθέρωση των απολύσεων.
- Στη νομιμοποίηση των δουλεμπορικών γραφείων και τη νομική ρύθμιση των ονομαζόμενων «τριμερών σχέσεων απασχόλησης», της «ενοικίασης» δηλαδή των εργαζομένων, ώστε οι επιχειρήσεις να μην έχουν καμία ευθύνη και υποχρέωση για την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας απέναντί τους.
Στην κατεύθυνση αυτή κινούνται και οι αποφάσεις των εθνικών και κοινοτικών δικαστηρίων (Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων - ΔΕΚ), που χαρακτηρίζουν παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες, με το επιχείρημα ότι αντίκεινται στο «κοινοτικό Δίκαιο» και τις «τέσσερις ελευθερίες».
Ως «πέμπτη θεμελιώδης ελευθερία» της ΕΕ αναγορεύεται η ελευθερία κίνησης ερευνητών επιστημόνων και των αποτελεσμάτων της δουλειάς τους, προς όφελος της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Σε αυτό το πλαίσιο ενισχύεται η χρηματοδότηση της έρευνας, ενώ τα πανεπιστήμια, δημόσια ερευνητικά κέντρα και η πνευματική ιδιοκτησία τους υποτάσσονται ακόμα περισσότερο και με άμεσο πλέον τρόπο στους σχεδιασμούς, στις ανάγκες του κεφαλαίου.
Η ΕΕ αξιοποιεί τα μεταναστευτικά ρεύματα που το ίδιο το ιμπεριαλιστικό σύστημα δημιουργεί, χρησιμοποιώντας το μεγαλύτερο μέρος τους ως φθηνότερο εργατικό δυναμικό, παρεμποδίζοντας σε μεγάλο βαθμό τη νομιμοποίησή τους και διαμορφώνοντας απάνθρωπα στρατόπεδα μεταναστών.
Μετά την αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) ακολούθησαν οι αναθεωρήσεις των Κοινών Οργανώσεων Αγοράς (ΚΟΑ) σε μια σειρά καλλιεργειών, όπως στη ζάχαρη, στο κρασί, στα οπωροκηπευτικά, στον καπνό κ.α., με την αποδέσμευση της ενίσχυσης από την παραγωγή, την κατάργηση της παρέμβασης, τη μείωση πόρων για τη γεωργία και για τη στήριξη του αγροτικού εισοδήματος. Μειώνονται οι γεωργικές δαπάνες, επιφέροντας ισχυρό πλήγμα στο εισόδημα της μικρομεσαίας αγροτιάς. Με τον «έλεγχο υγείας της ΚΑΠ» η ΕΕ προχωρά σε μια νέα αναθεώρηση στη γραμμή της πλήρους απελευθέρωσης. Η συγκέντρωση γης και της αγροτικής παραγωγής, της μεταποίησης και της εμπορίας των αγροτικών προϊόντων σε μονοπωλιακούς ομίλους αποτελεί στρατηγική επιλογή του ευρωενωσιακού κεφαλαίου. Η επέκταση στη χρησιμοποίηση Γενετικά Τροποποιημένων Οργανισμών (ΓΤΟ) στην αγροτική παραγωγή, για την εξασφάλιση μονοπωλιακού υπερκέρδους επιφέρει νέα συρρίκνωση στην εγχώρια παραγωγή αγροτικών προϊόντων και διευρύνει φαινόμενα επιβλαβή για τη δημόσια υγεία.
Η ΕΕ διαπραγματεύεται εκ μέρους των 27 κρατών - μελών στο πλαίσιο του ΠΟΕ για ευνοϊκότερες συνθήκες διείσδυσης βιομηχανικών εμπορευμάτων και υπηρεσιών στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, με αντάλλαγμα την αγορά δικών τους αγροτικών προϊόντων, συμφωνίες που λειτουργούν σε βάρος της αγροτικής παραγωγής κρατών - μελών όπως η Ελλάδα.
Η στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων δεν αποτελεί ακραία ιδιαιτερότητα «νεοφιλελεύθερης» διαχείρισης, όπως ισχυρίζονται οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού, παραπλανώντας συνειδητά τους εργαζόμενους ως προς τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ. Εκφράζει τις αναγκαιότητες μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου του καπιταλισμού σε διεθνές επίπεδο, με ενισχυμένη τη σύμφυτη τάση του για εξαγωγές εμπορευμάτων και κεφαλαίων. Στο διάστημα που μεσολάβησε από το 17ο Συνέδριο, η κυβερνητική συνεργασία στη Γερμανία μεταξύ του αστικού φιλελεύθερου Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος και του σοσιαλδημοκρατικού επιβεβαιώνει την κοινή τους στρατηγική, ως συνέχεια της υιοθέτησης της Συνθήκης του Μάαστριχτ και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων παγκοσμίως, χωρίς να καταργεί τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς στη διαχείριση.
Οι δυνάμεις του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού όχι μόνο αποδέχονται τις αντιδραστικές αλλαγές σε βάρος της εργατικής τάξης, αλλά και συμμετέχουν στην ιδεολογική - πολιτική παραπλάνησή της, καλλιεργώντας την ταξική συνεργασία με το ιδεολόγημα του «κοινωνικού εταιρισμού». Γίνονται φορείς των αστικών ιδεολογημάτων «της τριμερούς συνεργασίας» - αστικού κράτους, πλουτοκρατίας, συμβιβασμένων συνδικαλιστικών δυνάμεων. Συμμετέχουν στους μηχανισμούς χειραγώγησης που διαμορφώνει ή υποθάλπει το αστικό κράτος, όπως οι ΜΚΟ, ΟΚΕ, ΙΝΕ κ.ά. που χρηματοδοτούνται με πακτωλό χρημάτων για τη διαφθορά και την εξαγορά εργατικών λαϊκών δυνάμεων, για τη χειραγώγηση του εργατικού κινήματος. Οι ρεφορμιστικές και οι οπορτουνιστικές συνδικαλιστικές δυνάμεις που έχουν αρνηθεί την ταξική πάλη υπονομεύουν συνειδητά τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος.
Οσο το κεφάλαιο εντείνει την επίθεσή του, τόσο προχωρά και στην οργάνωση της «πέμπτης φάλαγγάς» του μέσα στο εργατικό κίνημα.
Στις 1 - 3.11.2006, στη Βιέννη, ιδρύθηκε «νέα» Διεθνής Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία, με τη συνένωση της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Ελεύθερων Συνδικάτων (ΙCFΤU) και της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας Εργασίας - Χριστιανικά Συνδικάτα, που ονομάσθηκε Διεθνής Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία (ΙΤUC). Η νέα οργάνωση ουσιαστικά αποτελεί μετονομασία της ΙCFΤU και λειτουργεί ως φορέας παρασιτισμού, σήψης και εκφυλισμού του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
