1917-1953: Οικοδόμηση σοσιαλισμού. 1953-1991: Πορεία συνειδητής αντεπανάστασης. Ζήτω το 18ο Συνέδριο. Ζήτω ο σ. Στάλιν.
Αγαπητοί σύντροφοι. Βρισκόμαστε ήδη 17 χρόνια μετά τα συνταρακτικά γεγονότα το 1991. Στη Σοβιετική Ενωση και στην Ανατολική Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια με αργή και σταθερή δουλειά μπορέσαμε να σώσουμε το ΚΚΕ από τη διάλυση και το σπρώξιμο του κόσμου στο ΠΑΣΟΚ. Αξίζει μεγάλη τιμή σε όσους συντρόφους έμειναν όρθιοι την ώρα που τα ποντίκια εγκατέλειπαν το καράβι τρέχοντας. Πρέπει να είμαστε περήφανοι και μόνο με την ύπαρξη του Κόμματος στις σημερινές συνθήκες. Οι Θέσεις της ΚΕ για τις ανατροπές, σε προέκταση του πανελλαδικού σώματος του 1995, είναι πραγματικά καταπληκτικές. Αποτελεί άπλετο φως σε μια σκοτεινή περίοδο του κομμουνιστικού κινήματος που ξεκίνησε με το θάνατο του σ. Στάλιν (χωρίς να αποκλείουμε και τη δολοφονία του) στις 5 Μάρτη του 1953 και ολοκληρώθηκε το 1991.
Οποιος εξετάσει τα γεγονότα, διαπιστώνει τι έχει συμβεί. Εχοντας μείνει από στελέχη, λόγω των απωλειών από τον πόλεμο, στο ΠΚΚ Μπολσεβίκων μπόρεσαν και αναρριχήθηκαν στην ηγεσία μικροαστικά και προδοτικά ρεβιζιονιστικά στοιχεία, με επικεφαλής τον Χρουστσιόφ. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε σιγά-σιγά η καταστροφή των πάντων, με συνέπειες και για το Κόμμα μας.
Τα ίδια και χειρότερα έγιναν και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Αλλαγές ηγεσιών με τη βία. Ουγγαρία σ. Ρακόσι, Τσεχοσλοβακία Γκούτβαλντ κ.ά., συμπεριφορά της ΣΕ επί Χρουστσιόφ και Μπρέζνιεφ ως σοσιαλ-ιμπεριαλιστικής δύναμης απέναντι σε κομμουνιστικά κόμματα.
Θα πάρω σαν παράδειγμα τα γεγονότα του Αφγανιστάν για να εξηγήσω τι εννοώ. Το 1976 το κόμμα εκεί ξεκίνησε μια επανάσταση ενάντια στην αστική τάξη. Τον Απρίλιο του 1978 η επανάσταση στη χώρα επικράτησε με επικεφαλής τον σ. Μοχάμεντ Ταράκι και η αντεπανάσταση συνέχισε τον αγώνα. Το κόμμα ζήτησε βοήθεια από Κίνα και ΣΕ. Η πρώτη πρόσφερε τη βοήθεια. Η δεύτερη έκανε πως δεν άκουγε μέχρι να μπορέσουν να ανατρέψουν την ηγεσία Ταράκι με ρεβιζιονιστή. Οταν κατάφεραν και τον σκότωσαν, αντί να σταλεί βοήθεια με εθελοντές, έστειλαν στρατό κατοχής να καταλάβει τη χώρα. Ισχυρίστηκαν ότι βοηθούσαν τους κομμουνιστές. Τώρα πώς γίνεται να προσφέρεις διεθνιστική βοήθεια χωρίς εθελοντές και με επικεφαλής του στρατού φανατικούς μουσουλμάνους, αυτό εγώ δεν το καταλαβαίνω (Ντουντάγεφ, Μπασάγεφ, Ισμαήλ, Χαν κλπ.). Τα ίδια σε Ουγγαρία 1956 - Πράγα 1968.
Τώρα έχουμε και ορισμένους που τους έπιασε ο πόνος για το Κόμμα μας και μας συνιστούν να αποκηρύξουμε τον σ. Στάλιν για να μην καταστραφούμε. Σε όλους αυτούς, σαν τον κύριο καθηγητή, που μας δίνουν συστάσεις πρέπει να απαντήσουμε: Ο Σοσιαλισμός του μέλλοντος θα περιλαμβάνει ξανά τη Δικτατορία του Προλεταριάτου, στην οποία θα συντρίβονται οι αντίπαλοι του προλεταριάτου.
Ανησυχώντας, ο κύριος καθηγητής μας κατηγορεί για λειψή υπεράσπιση του σ. Στάλιν. Του συνιστώ να είναι ήσυχος και ψύχραιμος. Ετσι πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά με στόχο τον κομμουνισμό και την επανάσταση και πρέπει να έχουμε πάντα καθαρό ότι εκτός από τον ταξικό αντίπαλο, θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε αντισταλινικούς οπορτουνιστές.
Μπολσεβίκικα, σταλινικά.
Γεράσιμος Μπαλτσαβιάς
Πειραιάς
Ριζοσπάστης - 3 Δεκεμβρίου 2008
