tag:blogger.com,1999:blog-34930469038821794542024-03-13T20:36:56.412+02:0018o ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕΘΕΣΕΙΣ - ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ - ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ - ΑΠΟΦΑΣΕΙΣStratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comBlogger298125tag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-2828460150048564892013-04-15T20:27:00.000+03:002013-04-15T20:27:08.312+03:00ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΠΕΤΡΟΣ - ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Ο «ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ»<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Συντρόφισσες
και σύντροφοι. Χωρίς αμφιβολία, οι διαφορετικές οπτικές γωνίες, αλλά
και αντιλήψεις, με τις οποίες μπορεί κανείς να προσεγγίσει το <b><em>«φαινόμενο αθλητισμός»</em></b><span style="font-size: xx-small;"> <b>1</b></span>, επιτρέπει στον καθένα μας, να κατανοήσει όχι μόνο αυτή την <b><em>παγκόσμια πραγματικότητα</em></b>, με βάση μια «σοσιαλιστική ανάλυση», αλλά και να την κρίνει, ως μια συγκεκριμένη <b><em>ολότητα</em></b>… </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;"> </span>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Εξετάζοντας, λοιπόν, τον <b><em>αθλητισμό</em></b>, σε όλη του τη σφαιρικότητα και αντιλαμβανόμενοι την εκ των πραγμάτων παγκόσμια <b><em>κοινωνική και πολιτική</em></b> του διάσταση, μπορούμε, ασφαλώς, να κατανοήσουμε και τη μοναδικότητά του…</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Το να κατανοήσουμε, λοιπόν, ένα κοινωνικό φαινόμενο, με την πολιτική του διάσταση, σημαίνει ότι το κατανοούμε ως ένα «όλον»…</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Ετσι,
δεν είναι σωστό να απομονώνουμε π.χ. τις καλές πλευρές του και σε αυτές
μόνο να αναφερόμαστε… Οπως αυτό κάνουν οι σύγχρονοι αυτοαναγορευόμενοι
σε «αναμορφωτές» του…, παραβλέποντας, ταυτόχρονα, όλες του τις
καθημερινά σημειούμενες <b><em>παρεκκλίσεις και εκτροπές</em></b> του…, χωρίς να επισημαίνουν και τις «αιτίες» που τις προκαλούν…! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Ολα τα <b><em>επίπεδα έκφρασης</em></b> του <b><em>αθλητισμού</em></b>, όχι μόνο αλληλοκαθορίζονται αλλά και επηρεάζονται από το <b><em>χώρο, χρόνο και το πολιτικο-οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον</em></b>, στα πλαίσια του οποίου ο ίδιος λειτουργεί. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Συμπέρασμα: </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><em><span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Ο
αθλητισμός, ως ένα σημαντικό κοινωνικό, πολιτιστικό και σύγχρονο
οικονομικό γεγονός της καθημερινότητας, για κάθε κοινωνία, αποτελεί
«καθρέφτη της»…!</span></em></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Να γιατί, κατά την άποψή μου, αλλά και όλων όσων συμφωνούν μαζί μου, ο <b><em>«σύγχρονος αθλητισμός»</em></b> είναι δυνατόν να <b><em>αναμορφωθεί</em>
</b>μέσα στα σημερινά πλαίσια της κυρίαρχης «αστικής τάξης»…, όπου τα πάντα
ανάγονται σε είδος προς εμπορίαν, χωρίς να εξαιρείται ούτε και αυτή
ακόμα η ψυχούλα του ανθρώπου…, υποκείμενα στο πνεύμα του «ανταγωνισμού» <b><span style="font-size: xx-small;">2</span></b>
και στη λογική(;) της «οικονομίας της αγοράς»…, στα πλαίσια της οποίας,
νομοτελειακά, λίγοι κερδίζουν… και πολλοί χάνουν…! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Δηλαδή, <b><em>στα πλαίσια του «δίκιου του ισχυρότερου», με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε βάρος των αδύναμων…!</em></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;"><em> </em> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Αντίθετα, ο πραγματικός <b><em>«αθλητικός μεταρρυθμισμός»</em></b> είναι καθαρή υπόθεση της μέλλουσας να αναπτυχθεί και εδραιωθεί «παγκόσμιας σοσιαλιστικής κοινωνίας»…! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Και, τώρα, στο προκείμενο, που αφορά άμεσα <b><em>ΕΜΑΣ και το «σύγχρονο αθλητισμό</em>…</b>, στην καθημερινότητά μας… Και πιο ειδικά, στο ΤΙ λέμε, ΠΩΣ το λέμε και ΤΙ εννοούμε στον προφορικό και γραπτό μας λόγο…!</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Συντρόφισσες και σύντροφοι, </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Πέρα
από κάποια, σε προσωπικό μάλλον επίπεδο, «πταίσματα» και «εν τη ρύμη
του λόγου» λεγόμενα, στοιχεία για να υποστηρίξω ότι «κεντρικά» το Κόμμα
μας παρεκκλίνει από τις «ιδεολογικές μου σταθερές»…, δεν έχω. Ομως, πολύ
φοβάμαι πως, αν ο κίνδυνος μιας ενδεχόμενης «διολίσθησής» μας…, δεν
επισημαίνεται διαρκώς, ώστε αυτή και μόνη η επισήμανσή της να λειτουργεί
ως «αναχαιτιστικός μοχλός», το ανεπιθύμητο δεν θα αργήσει να επέλεθει…!</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Η ιστορία, λένε, πως «πρέπει να διδάσκει… και τα παθήματα να γίνονται μαθήματα»…! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Διαφορετικά…</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><em><span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Για μια ακόμη φορά θα ψαχνόμαστε…! </span></em></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Ωστόσο, όλοι μας ή τουλάχιστον οι πιο πολλοί από εμάς, είμαστε εκείνοι που αναγνωρίζουμε ότι η «ανταγωνιστική μορφή» του <b><em>«σύγχρονου»</em></b> και <b><em>εμπορευματοποιημένου «αθλητισμού»</em></b>, που έντεχνα <b><em>υπερθεαματικοποιείται</em>
</b>και προβάλλεται είτε «ζωντανά» είτε μέσα από τα διάφορα ΜΜΕ, σε
καθημερινή 24ωρη σχεδόν βάση, σε συνδυασμό και με τη σκόπιμα
χρησιμοποιούμενη «δική του γλώσσα», που κάνει π.χ. το «παιχνίδι =
άθλημα» ή την αρρωστημένη «αθλομανία» (υπόβαθρο της οποίας είναι ο
«χρηματίτης αγώνας»…), τη βαφτίζει «πρωταθλητισμό»…, … διαχωρίζει τον <b><em>αθλητισμό</em>
</b>σε «ερασιτεχνικό» και «επαγγελματικό»… ή σε «αγωνιστικό» και «μη
αγωνιστικό» κλπ. κλπ., … αποτελεί «συνιστώσα έκφρασης» του
Καπιταλιστικού Συστήματος και αποτελεσματικό «εργαλείο» του, μέσω του
οποίου:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">- αποπροσανατολίζεται </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;"> - αποχαυνώνεται και </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;"> - οπαδοποιείται το φιλοθεάμον κοινό, προς όφελός του…! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Καθώς, έτσι, </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">- <em><b>από
τη μια μεριά δυσκολεύεται αφάνταστα η διάδοση, η κατανόηση και η
αποδοχή, ιδιαίτερα από του Νέους, του «ιδεολογικού μας λόγου»…, επόμενα
και η ανάπτυξη ενός μαχητικού «ανατρεπτικού κινήματος»…</b> και</em></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;"><em> </em> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;"> - <b><em>από
την άλλη μεριά, εδραιώνεται η ιδεολογία του (του Καπιταλισμού…)…, με
όλα τα δυσμενή για το Λαό και το Κίνημά του επακόλουθα…! </em></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Πρόκειται,
δηλαδή, για την ιδεολογία και τα μέσα που χρησιμοποιεί ένα συγκεκριμένο
«κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικό σύστημα», που σίγουρα μας βρίσκει
«κάθετα» αντίθετους… </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Ομως, δεν αρκεί αυτό… </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Πρέπει στην καθημερινή μας πρακτική και σε ό,τι αφορά το <b><em>«σύγχρονο αθλητισμό»</em></b>, που είναι και το θέμα μας…, να λέμε <b><em>«τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη»</em></b>… </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Με άλλα λόγια, να μην κάνουμε τα <b><em>«στραβά μάτια» στις εκτροπές και παρεκκλίσεις του</em>…,</b> από όποιον και από όπου κι αν αυτές σημειώνονται. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Το φρούτο των «διχασμένων προσωπικοτήτων» καρπίζει παντού…! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Επόμενα, τίποτα δεν αποκλείει και ένας ακόμα δεδηλωμένος <b><em>κομμουνιστής να στραβοπατάει</em>…</b>, όταν π.χ. συνδιαλέγεται με άλλους ομοϊδεάτες του ή όχι, συμφωνώντας ή διαφωνώντας μαζί τους, πάνω σε <b><em>«αθλητικά θέματα»</em></b>…, είτε από άγνοια είτε από έλλειψη επαρκούς «προβληματισμού» του…, χωρίς και το φταίξιμο να είναι όλο δικό του…!</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Παραδείγματα ένα σωρό…! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Οπως
π.χ. συντρόφων μας που, με το «Ριζοσπάστη» παραμάσχαλα…, ευρισκόμενοι
π.χ. στο καφενείο της γειτονιάς ή κάπου αλλού…, να υπερασπίζονται,
διχογνωμώντας μεταξύ τους και με φανατισμό, «το δίκιο» και «το
παντεσπάνι»… του ενός και του άλλου, άλλοτε ποτέ «αθλητικού σωματείου
της γειτονιάς»…, που καμιά όμως σχέση έχει με το σύγχρονο «πολυεθνικό
αγωνιστικό θίασο»… και με τους προκλητικά αμειβόμενους επαγγελματίες
αγωνιστές - θεαματοποιούς του… «προς τέρψιν» των παραβρισκόμενων στην
παρέα τους, …, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές…! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Ενώ δε λείπουν και οι δημόσιες δηλώσεις τους, του τύπου: </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">«Εγώ
είμαι» π.χ. με τον Α ή το Β σύγχρονο μεγάλο «ποδοσφαιριστικό πολυεθνικό
θίασο»… ποτέ με έναν μικρό…, σαν να πρόκειται για τίτλο τιμής (;) και
κοινωνικής καταξίωσής τους…(;). </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Ή και το χειρότερο…!</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Να
γράφονται π.χ. στο «Ριζοσπάστη» ή να ακούγονται από τον «902»,
ραδιόφωνο και τηλεόραση, οι κομμένες και ραμμένες στο «κουστούμι του
κυρίαρχου συστήματος»… φράσεις, όπως π.χ.: «ο τάδε και ο δείνα»…
(αναφέρονται με τα παραδοσιακά και ιστορικά τους ονόματα, των πάλαι ποτέ
ποδοσφαιριστικών σωματείων της «γειτονιάς», Αθήνας ή και περιχώρων …
και όχι με αυτά που στην πραγματικότητα σήμερα εκπροσωπούν, ως ανώνυμες
επιχειρήσεις και που στην περίπτωσή τους είναι π.χ. ο «ιντρακομειακός»
και ο «μοτορολειακός»…). </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><em><span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">«Θα ΜΑΣ (!!!) εκπροσωπήσουν στο Τσάμπιον Λιγκ»…!</span></em></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Και
τα παρόμοια, που επιβεβαιώνουν την άποψή μου που είναι και πολλών άλλων
συντρόφων μας, ότι και η διαμορφωθείσα με όρους «αγοράς» σύγχρονη
«αθλητική γλώσσα» το «σύστημα» εξυπηρετεί, σε βάρος των συμφερόντων του
Λαού…! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Αντί
σε κάθε ευκαιρία, από τους ίδιους φορείς, αλλά και από κάθε άλλον του
Κόμματος και Ημών των ιδίων να κριτικάρεται ο «σύγχρονος αθλητισμός» και
η «γλώσσα του»…, με το σκεπτικό ότι αυτός, όπως κιόλας ειπώθηκε,
αποτελεί δύσκολο «αντίπαλο» στην προσπάθεια διάδοσης, κατανόησης και
αποδοχής του «ιδεολογικού μας λόγου», ιδιαίτερα από τους Νέους…! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Και
δυο ακόμα επισημάνσεις, χωρίς να είναι και οι τελευταίες του είδους,
που θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να τις σχολιάσει, συμφωνώντας ή
διαφωνώντας…! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Οπως, λοιπόν, όλοι μας δεχόμαστε ότι, </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;"> - ένας και μοναδικός είναι ο <b><em>Σοσιαλισμός</em>…</b>, </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">(με
απλά λόγια: αυτός δηλαδή, που σημείο αναφοράς του έχει την «κατάργηση
της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο»…) και συνεπώς, κάθε επιθετικός
προσδιορισμός που του προτάσσεται είναι «εκ του πονηρού»…, έτσι, </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">- ένας και μοναδικός είναι ο <b><em>αθλητισμός</em>…</b>, </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">(με
απλά λόγια: αυτός δηλαδή, που σημείο αναφοράς του έχει το «στεφανίτη»
και τον «περί αρετής αγώνα») και συνεπώς η διάκρισή του π.χ. σε
«ερασιτεχνικό» και «επαγγελματικό» (και όχι μόνον…) είναι για άλλους μεν
«εκ του πονηρού»…, για άλλους δε «εξ αγνοίας»…!</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Ενώ
είμαστε ανακόλουθοι με τις «αρχές Μας», κάθε φορά που προτείνουμε την
οικονομική ενίσχυση από το Δημόσιο Ταμείο της λεγόμενης Φίλαθλης
Ιδιωτικής Πρωτοβουλίας <span style="font-size: xx-small;"><b>3</b></span> που στον καιρό μας (ιδιαίτερα, από θεσπίσεως του
ΠΡΟ-ΠΟ, αλλά και κάθε άλλης μορφής «τζόγου»), μόνο τέτοια δεν είναι…
Εκτός, βέβαια, από κάποιες «οάσεις» … ενταγμένες όμως και αυτές στο
«κυρίαρχο σύστημα»…! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;"> </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Συντρόφισσες και σύντροφοι. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Θέλω να πιστεύω ότι με αυτά τα ολίγα, έδωσα το «στίγμα» μου … και είμαι βέβαιος ότι θα βοηθήσω στον «προβληματισμό» όλων μας… </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Προσοχή, λοιπόν, στο ΤΙ λέμε…, ΠΩΣ το λέμε… και στο ΤΙ εννοούμε…! </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">Διαφορετικά, ο χαρακτηρισμός της «διχασμένης προσωπικότητας» θα αγγίζει αρκετούς…!</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<h3 style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">ΣHMEIΩΣEIΣ:</span></h3>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">*<span class="yposym"> Ο Πέτρος Παπαγεωργίου είναι γυμναστής - προπονητής.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="yposym" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">1.
Αθλητισμός = μια ανώτερη, ενωτικής φύσης ψυχοπνευματική λειτουργία και
πανανθρώπινη κοινωνική εκδήλωση, που βρίσκει την ιδανική της έκφραση
μέσα από τον άδολο, ανιδιοτελή και ανυστερόβουλο σωματικό αγώνα.</span></div>
<div class="yposym" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="yposym" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">2. Ανταγωνισμός = αντιπαλότητα που εκτρέπει το «εγώ» και που νομοτελειακά οδηγεί στο δίκιο του ισχυρότερου…</span></div>
<div class="yposym" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="yposym" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;">3.
Φίλαθλος Ιδιωτική Πρωτοβουλία = το σύνολο των μη κρατικών φορέων και
των φυσικών του προσώπων, που χωρίς ιδιοτέλεια, ως αρωγοί, στις
προσπάθειες που καταβάλλει η Πολιτεία, βοηθούν στην ανάπτυξη του
αθλητισμού και του υγιούς πνεύματός του. </span></div>
<div class="yposym" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="yposym" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial; letter-spacing: 0pt;"><i>ΚΟΜΕΠ - Τεύχος 1 - Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2009</i> </span></div>
StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-62888163027847613852013-04-15T20:16:00.002+03:002013-04-15T20:16:37.229+03:00ΦΑΚΙΡΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΣ - ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΟΥ ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΟΥ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΘΡΑΚΗ<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Στο <b><em>1ο</em> </b>κεφάλαιο, στη <b><em>2η</em> </b>παράγραφο, του κειμένου των Θέσεων για το <b><em>πρώτο θέμα</em>
</b>αναφέρεται: «…Ιδιαίτερα επικίνδυνη στρατηγική είναι αυτή των
ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων με την επίκληση του λεγόμενου
“αυτοπροσδιορισμού” ως προσχήματος για την υποκίνηση μειονοτικών
ζητημάτων και τη δημιουργία κρατών προτεκτοράτων…». </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;"> </span>
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Είναι μια εκτίμηση σωστή, που βασίζεται σε πρόσφατες και παλιότερες εμπειρίες. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Το ζήσαμε μετά το <b><em>1990 στα Βαλκάνια</em></b> με τη διάλυση της <b><em>Γιουγκοσλαβίας</em></b>. Βασικό στοιχείο της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας, το σύνθημα της <b><em>«αυτοδιάθεσης των εθνών»</em></b>. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Στις μέρες μας βιώνουμε το πώς η <b><em>Ευρωπαϊκή Ενωση και η ΗΠΑ</em></b>
χρησιμοποιούν το θέμα της αυτοδιάθεσης και του αυτοπροσδιορισμού, στα
Βαλκάνια και παγκόσμια. Το βιώσαμε, το βιώνουμε και στη Θράκη. Συνέβαλαν
και συμβάλλουν τόσο οι <b><em>Τουρκικές</em> </b>όσο και οι <b><em>Ελληνικές</em></b> κυβερνήσεις, ιδιαίτερα με την πολιτική τους στη μειονότητα. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Τα <b><em>ιμπεριαλιστικά </em></b>σχέδια σήμερα απαιτούν να θεσμοθετηθεί ο όρος <b><em>«Τουρκική Μειονότητα»</em></b>, με την παράκαμψη της συνθήκης της <b><em>Λωζάνης</em></b>, όπως δείχνει και η παραφιλολογία που αναπτύσσεται πως τάχα είναι ξεπερασμένες οι Συνθήκες της <b><em>Λωζάνης </em></b>και του <b><em>Βουκουρεστίου</em></b>, που αναγνωρίζουν τη μειονότητα της Θράκης ως μουσουλμανική και καθορίζουν τα σύνορα στα <b><em>Βαλκάνια</em></b>. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Είναι
χαρακτηριστική η επιχειρηματολογία, που αναπτύσσεται: Ενδιαφέρον για
την Ιστορία, τη δημοκρατία, τις ελευθερίες, την καλύτερη ζωή της
μειονότητας. Παραθέτω αποσπάσματα σχετικών τοποθετήσεων:</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;"> - Του <em><b>Ιδρύματος Ανταλλασσομένων της Λωζάνης στις 19-1-05</b> </em>με αφορμή τη γνωστή αρνητική απόφαση του Αρείου Πάγου «…ο ίδιος ο <b><em>Βενιζέλος</em>
</b>αναφέρεται σε τουρκικό λαό της Δυτικής Θράκης και στις πληθυσμιακές
στατιστικές που υπέβαλε προς την επιτροπή, λαμβάνεται ως βάση η εθνική
ταυτότητα <b><em>Ρωμιών και Τούρκων</em></b>…».</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">«…Εκτός τούτου όμως σήμερα πλέον στα Βαλκάνια η τουρκική ταυτότητα έχει εξομοιωθεί με την μουσουλμανική…». </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">«…Τα
ιστορικά βιβλία αναφέρονται στην τουρκοκρατία. Δεν κάνουν λόγο για
περιόδους μουσουλμανικής διοίκησης ή μουσουλμανικών περιόδων…».</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">«…Δεδομένου ότι ο αυτοπροσδιορισμός είναι ένα πρόβλημα που αφορά τη δημοκρατία και την ελευθερία στην Ελλάδα…».</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">- <em><b>Επιστολής που έστειλαν οι εκπρόσωποι 12 μειονοτικών φορέων</b> </em>στους
βουλευτές της Δυτικής Θράκης (2006) «Δεν μπορούμε να μιλάμε για
ανάπτυξη και ισότητα στη Δυτική Θράκη εφόσον παραμένουν άλυτα τα
θεμελιώδη μειονοτικά προβλήματα όπως η εθνική ταυτότητα, μειονοτική
εκπαίδευση, το θέμα των μουφτειών, οι διαχειριστικές επιτροπές
βακουφίων, η ελευθερία του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι […] Είναι
φανερό ότι και οι βουλευτές της πλειονότητας πρέπει να συνεισφέρουν στην
προσπάθεια του μοναδικού βουλευτή της μειονότητας Ιλχάν Αχμέτ που
προσπαθεί να προωθήσει τα προβλήματα της τουρκικής μειονότητας…». </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">-
Ρεπορτάζ από την ιστοσελίδα της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας
Τούρκων Δυτικής Θράκης «…ο Σύλλογος Αλληλεγγύης, στις Ελληνικές
βουλευτικές εκλογές, διοργάνωσε δωρεάν δρομολόγια για τους
Δυτικοθρακιώτες της Τουρκίας να συμμετάσχουν στις εκλογές και έτσι
συνέβαλαν για την εκλογή “Τούρκων” βουλευτών από τη μειονότητα…»
(συμπτωματικά οι εκλεγέντες ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ), τονίστηκε πως
οι φορείς που βρίσκονται στην Ελλάδα, Τουρκία και Ευρώπη, ανέβασαν τον
αγώνα της Δυτικής Θράκης, στα υψηλά σημεία. Αναφέρθηκε επίσης και στην
σημασία του πάνελ που θα διοργανωθεί στις Βρυξέλλες στο Ευρωπαϊκό
Κοινοβούλιο στις 17 Απριλίου, με την πρωτοβουλία του της Ομοσπονδίας
Τούρκων Δυτ. Θράκης, «όπου η φωνή των Τούρκων της Δυτικής Θράκης θα
ακουστεί δυνατά στην καρδιά της Ευρώπης, τόσο δυνατά που δεν έχει
ξαναγίνει μέχρι στιγμής…». </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Παράγοντες της μειονότητας στην περιοχή μας, που πολιτικά βρίσκονται και εκφράζονται με τη <b><em>ΝΔ</em></b>, το <b><em>ΠΑΣΟΚ</em> </b>και το <b><em>ΣΥΝ</em></b>, προπαγανδίζουν το δικαίωμα του <b><em>συλλογικού εθνοτικού αυτοπροσδιορισμού</em></b>.
Στις δημόσιες τοποθετήσεις τους, στον Τουρκόφωνο Τύπο, στις δημόσιες
ευχές με αφορμή μεγάλες θρησκευτικές γιορτές, σταθερά χρησιμοποιούν τον
όρο <b><em>Τουρκική Μειονότητα</em></b>, σπανιότερα δε τον όρο <b><em>Τουρκομουσουλμάνικη</em> </b>μειονότητα ή <b><em>Τουρκική κοινότητα</em>.</b>
Ταυτόχρονα οι ίδιες δυνάμεις προπαγανδίζουν υπέρ της ΕΕ, την οποία
θεωρούν και την προβάλλουν σαν θεματοφύλακα της υπεράσπισης των
δημοκρατικών και ατομικών δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων των
μειονοτήτων. Σπάνια θα τοποθετηθούν για τον καπνό (που αποτελεί βασική
απασχόληση στη μειονότητα) για το μεροκάματο, την ανεργία, την
υγειονομική περίθαλψη, τις συντάξεις κτλ. Κι όταν τοποθετούνται, το
κάνουν για να στηρίξουν τις επιλογές της <b><em>ΕΕ</em> </b>και των κυβερνήσεων. Μερικοί καταφεύγουν σε ωμό αντικομμουνισμό. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Είναι γνωστές από το παρελθόν <b><em>(1999)</em></b> αλλά και στις μέρες μας, ενέργειες συντονισμού της δράσης παραγόντων της μουσουλμανικής μειονότητας της περιοχής μας και του <em><b>«Ουράνιου Τόξου»</b> </em>που πρωτοστατεί στην αναγνώριση Μακεδονικής Μειονότητας στην Ελλάδα. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Η
προσπάθεια αναγνώρισης Τουρκικής Μειονότητας συνδυάζεται και με τη
όξυνση αντιθέσεων, ανάμεσα στους Τουρκογενείς από τη μια μεριά και τους <b><em>Πομάκους</em> </b>και τους <b><em>Ρομ</em> </b>από την άλλη. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Είναι
γνωστός ο ρόλος του κ. Εμφιεμτζόγλου και οι παρεμβάσεις του
Αμερικάνικου Προξενείου Θεσσαλονίκης. Είναι γνωστή από παλιότερα η
δημιουργία λεξικών Πομακικής και γλώσσας Ρομ και η δημιουργία
πολιτιστικών συλλόγων Ρομ. Πριν ένα χρόνο δημιουργήθηκε και Πομακικός
πολιτιστικός σύλλογος στην <b><em>Ξάνθη</em> </b>που προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις Τουρκογενών παραγόντων, απέναντι στους δημιουργούς του. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Για
να συμπληρωθεί η εικόνα να θυμίσουμε ότι η όξυνση του εθνικισμού και
του σωβινισμού απαιτεί δράση και από τις δύο πλευρές, όπως π.χ.
συνέβαινε πριν το 1991, όπως συμβαίνει με το ζήτημα της διαχειριστικής
επιτροπής των Βακουφίων, όπως συμβαίνει με τη μειονοτική εκπαίδευση,
όπως συμβαίνει με τις «εκκλησίες». Π.χ. η χορήγηση από το <b><em>2002</em>
</b>επιδόματος από την Εκκλησία της Ελλάδος προς τις χριστιανικές και μόνον
οικογένειες της Θράκης, οι οποίες αποκτούν τρίτο παιδί. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Αυτό που συμβαίνει στην περιοχή και στη χώρα μας, συμβαίνει σε όλα τα <b><em>Βαλκάνια</em></b>, με διαφορετικό τρόπο έκφρασης από χώρα σε χώρα . </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><em><span style="letter-spacing: 0pt;">ΗΠΑ</span></em></b><span style="letter-spacing: 0pt;"><b> </b>και <b><em>ΕΕ</em></b>, όπου κρίνουν σκόπιμο, υποδαυλίζουν εθνικοθρησκευτικές διαφορές. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Η <b><em>ΝΔ</em> </b>και το <b><em>ΠΑΣΟΚ</em>
</b>και σαν κυβερνήσεις, έχουν τεράστιες ευθύνες για το παρελθόν και για το
παρόν. Δείχνουν να διαφωνούν με το συλλογικό εθνικό αυτοπροσδιορισμό
της μειονότητας, όμως έμμεσα, μέσω των μειονοτικών βουλευτών και άλλων
παραγόντων τους, επιδεικνύουν το λιγότερο επικίνδυνη ανοχή. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Ο <b><em>ΣΥΝ</em></b>, σταθερά προσηλωμένος στον <b><em>Ευρωμονόδρομο</em></b>,
στηρίζοντας τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, στηρίζει και τον εθνοτικό
αυτοπροσδιορισμό της μειονότητας, υπηρετώντας έτσι τα ιμπεριαλιστικά
σχέδια. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Ο <em><b>ΛΑ.Ο.Σ</b>.</em> κινείται στη γραμμή του <b><em>άκρατου εθνικισμού</em></b>, άρα τα ιμπεριαλιστικά σχέδια ενισχύει.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Η πεμπτουσία της μαρξιστικής θεώρησης των κοινωνικών φαινομένων και μέσα σε αυτά και των μειονοτήτων, <em><b>είναι η θεώρησή τους, από την άποψη της ταξικής πάλης, ιδιαίτερα δε από την οπτική των συμφερόντων της εργατικής τάξης</b>.</em> Επομένως η απάντηση των κομμουνιστών με λόγια και με έργα πρέπει να είναι μία: <b><em>ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ. </em></b></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Αυτό
το σύνθημα που πρωτοδιατυπώθηκε πριν 160 χρόνια με το Κομμουνιστικό
Μανιφέστο, είναι εξαιρετικά ρεαλιστικό σήμερα. Η δράση μας στην περιοχή
έδειξε το εξής:</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Τους δυσκολεύει και τους καθυστερεί στην προώθηση των στόχων τους. Κι αυτό είναι εμπειρία εικοσαετίας. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Σε ποια βάση δρούμε και πρέπει να συνεχίσουμε να το κάνουμε:</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><em><span style="letter-spacing: 0pt;">Το
ΚΚΕ από θέση αρχών σέβεται και αγωνίζεται για τα δικαιώματα των
μειονοτήτων. Δικαιώματα δηλαδή που έχουν να κάνουν με τη διαφορετική
καταγωγή, γλώσσα ή θρησκεία ή όλα μαζί και προστατεύονται ή όχι από
συγκεκριμένες διεθνείς ή διμερείς συμφωνίες. </span></em></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><b><em><span style="letter-spacing: 0pt;">Είναι
στο πλευρό κάθε λαού ή μειονότητας (εθνικής, γλωσσικής, θρησκευτικής,
πολιτιστικής), που διεκδικεί τα δικαιώματά της. Επισημαίνει, όμως, ότι
οι μειονότητες δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να μετατρέπονται σε όργανα
στα χέρια των ιμπεριαλιστών, πάντα και πολύ περισσότερο σήμερα, που σε
όλα τα μήκη και πλάτη της Γης αποτελούν εργαλείο παρέμβασης των
ιμπεριαλιστών, για να δικαιολογούν τον πόλεμο και την κάθε λογής
επέμβαση.</span></em></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Στις
συνθήκες της ταξικής κοινωνίας και της διεθνούς δράσης του
ιμπεριαλισμού, οι μειονότητες πρέπει να διεκδικούν τα δικαιώματά τους σε
συμπαράταξη και κοινή δράση με το λαό της χώρας στην οποία ζουν. <em><b>Τα κοινά ταξικά συμφέροντα αποτελούν τη βάση για την αντιμετώπιση των αντίθετων ταξικών (κεφαλαιοκρατικών) επιδιώξεων,</b> </em>είτε αυτές προέρχονται από τις εγχώριες κυβερνήσεις και τον ξένο παράγοντα <em><b>είτε από τις ίδιες τις ηγεσίες τους</b>,</em>
που πολλές φορές επιδιώκουν τον αποχωρισμό ή την αυτονομία, όχι για να
απελευθερώσουν το λαό τους από την καταπίεση, αλλά για να τον
καταπιέζουν οι ίδιες ή για να απολαύσουν τα αργύρια της προσχώρησής τους
στα στρατηγικά σχέδια των ιμπεριαλιστικών χωρών. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Στη
βάση αυτή διεκδικεί λύσεις και αποκατάσταση στα μειονοτικά δικαιώματα,
δηλαδή τα ιδιαίτερα εκείνα δικαιώματα, των Ελλήνων πολιτών, Μουσουλμάνων
το θρήσκευμα, Τουρκικής, Πομάκικης και Αθιγγάνικης καταγωγής…</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">Από
εδώ προκύπτει ένα ακόμα μεγάλο στοίχημα . Να δυναμώσουμε το κόμμα
συνολικά στην περιοχή Αν. Μακεδονίας - Θράκης και στη μειονότητα. </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
</span></div>
<div class="yposym" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;">* Ο Νίκος Φακιρίδης είναι μέλος του Γραφείου Περιοχής Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης του ΚΚΕ.</span></span></div>
<div class="yposym" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="yposym" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="letter-spacing: 0pt;"><i>ΚΟΜΕΠ - Τεύχος 1 - Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2009</i> </span></span></div>
StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-88357695723832865982013-04-01T20:45:00.001+03:002013-04-01T20:45:11.570+03:00Συνεχίζοντας...<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Προκειμένου να είναι πιο πλήρης η εικόνα του δημόσιου προσυνεδριακού διαλόγου στο παρόν ιστολόγιο, θα προσπαθήσω το επόμενο διάστημα σταδιακά να αναρτήσω και τα κείμενα που δημοσιεύτηκαν στην ΚΟΜΕΠ.</span>StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-39389177452570633052009-03-25T09:56:00.029+02:002009-03-25T10:38:43.979+02:00Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό<div align="center"><strong><span style="font-size:130%;">Eκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα με επίκεντρο την ΕΣΣΔ. Η αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό.</span></strong></div><div align="center"><br /><strong>Aθήνα, 18 - 22 Φλεβάρη 2009</strong></div><div align="justify"><br /><strong>EIΣAΓΩΓH</strong></div><div align="justify"><br />Tο 18ο Συνέδριο του KKE, ανταποκρινόμενο στο καθήκον που είχε προσδιορίσει το 17ο Συνέδριο πριν τέσσερα χρόνια, εμβάθυνε στις αιτίες νίκης της αντεπανάστασης και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. H υποχρέωση αυτή ήταν επιτακτική και ώριμη για το Kόμμα μας, όπως είναι και για κάθε Kομμουνιστικό Kόμμα. Aλλωστε, ως τέτοιο καθήκον αντιμετωπίστηκε όλα τα χρόνια από το 14ο Συνέδριο, την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 1995, έως σήμερα. Eίναι καθήκον αλληλένδετο με την αναζωογόνηση της συνείδησης και πίστης στο σοσιαλισμό.</div><div align="justify"><br />Eδώ και έναν αιώνα, η αστική πολεμική απέναντι στο κομμουνιστικό κίνημα, που συχνά παίρνει και τη μορφή διανοητικού ελιτισμού, επικεντρώνει τα πυρά της στον επαναστατικό πυρήνα του εργατικού κινήματος: Πολεμά γενικά την αναγκαιότητα της επανάστασης και το πολιτικό της προϊόν, τη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή την επαναστατική εργατική εξουσία. Eιδικότερα, πολεμά το προϊόν της πρώτης νικηφόρας επανάστασης, της Oχτωβριανής Eπανάστασης στη Pωσία, αντιπαλεύοντας με μένος κάθε φάση όπου η Eπανάσταση αποκάλυπτε και αντέκρουε την αντεπαναστατική δράση, τα οπορτουνιστικά αναχώματα, τα οποία, σε τελική ανάλυση, άμεσα ή έμμεσα αποδυνάμωναν την Eπανάσταση σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.</div><div align="justify"><br />Eδώ και έναν αιώνα, προβάλλεται ως "δημοκρατικός σοσιαλισμός", σε αντιπαράθεση με τον "ολοκληρωτικό", "δικτατορικό", "πραξικοπηματικό κομμουνισμό", κάθε ρεύμα άρνησης, υποχώρησης ή παραίτησης από την αναγκαιότητα της επαναστατικής πάλης. Γνωρίζουμε αυτήν την πολεμική και συκοφαντία κατά του επιστημονικού κομμουνισμού, κατά της ταξικής πάλης, που αφορά όχι μόνο στις συνθήκες του καπιταλισμού, αλλά, με άλλες μορφές και σε άλλες συνθήκες, αφορά και στη διαδικασία της διαμόρφωσης των νέων κοινωνικών σχέσεων, καθώς και της επέκτασης και ωρίμανσής τους σε κομμουνιστικές.</div><div align="justify"><br />Σήμερα, ο διεθνής οπορτουνισμός ανασυντάχτηκε μέσω του "Aριστερού Eυρωκόμματος", που ανέβασε τους τόνους περί "δημοκρατικού σοσιαλισμού", στις συνθήκες της συγχρονισμένης εκδήλωσης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.</div><div align="justify"><br />Γι' αυτό το λόγο, στη συζήτηση περί "σοσιαλιστικής δημοκρατίας" με άλλα μέτρα και σταθμά κρίνονται γεγονότα της μιας ή της άλλης περιόδου, με σαφή στόχο το μηδενισμό της προσφοράς της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Aλλοτε μηδενίζουν όλη την 70χρονη Ιστορία της EΣΣΔ, άλλοτε, ειδικότερα την περίοδο όπου τέθηκε η σοσιαλιστική βάση της. Σε κάθε περίπτωση, στηρίζουν τις πολιτικές επιλογές που συνιστούσαν παρέκκλιση από τη σοσιαλιστική πορεία.</div><div align="justify"><br />Tο KKE παραμένει αταλάντευτο στην υπεράσπιση της προσφοράς της σοσιαλιστικής πορείας της EΣΣΔ, γενικότερα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης κατά τον 20ό αιώνα, στην πάλη για την κοινωνική πρόοδο, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.</div><div align="justify"><br />Σήμερα το Kόμμα μας είναι ιδεολογικά περισσότερο θωρακισμένο και πολιτικά έμπειρο, ώστε να αντικρούσει τις ιδεολογικές παρεμβάσεις των αστικών κέντρων μέσω των εντύπων και της βιβλιογραφίας τους ή μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Παρεμβάσεις που έχουν και μιαν ορισμένη εμβέλεια επίδρασης σε περίγυρο ή και εντός του Kόμματος.</div><div align="justify"><br />Mελετάμε τη σκληρή πορεία της ταξικής πάλης για το πέρασμα στη νέα κοινωνία, για τη θεμελίωση και ανάπτυξή της, για την επέκταση και εμβάθυνση των νέων σχέσεων παραγωγής - κατανομής και όλων των κοινωνικών σχέσεων και τη διαμόρφωση του νέου ανθρώπου. Aναδεικνύουμε τις αντιφάσεις, τα λάθη και τις παρεκκλίσεις υπό την πίεση και του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων, χωρίς να οδηγούμαστε στο μηδενισμό.</div><div align="justify"><br />Tα βλέπουμε κριτικά και αυτοκριτικά, για να γίνει το KKE, ως τμήμα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ισχυρότερο στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Mελετάμε και κρίνουμε την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και αυτοκριτικά, δηλαδή με πλήρη συνείδηση ότι και οι δικές μας αδυναμίες, θεωρητικές ανεπάρκειες και λαθεμένες εκτιμήσεις αποτελούσαν μέρος του προβλήματος.</div><div align="justify"><br />Προχωράμε με συλλογικότητα, με αυτογνωσία των δυσκολιών και των ελλείψεων και με ταξική αποφασιστικότητα σε παραπέρα εκτιμήσεις και συμπεράσματα, στον εμπλουτισμό της προγραμματικής μας αντίληψης για το σοσιαλισμό. Γνωρίζουμε και δεχόμαστε ότι η μελλοντική ιστορική μελέτη, από το Kόμμα μας και διεθνώς από το κομμουνιστικό κίνημα, σίγουρα θα φωτίσει περισσότερο τα ζητήματα της πείρας της EΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών. Aναμφίβολα, θα προκύψουν και ζητήματα συμπλήρωσης, βελτίωσης και εμβάθυνσης κάποιων εκτιμήσεών μας. Aλλωστε, η ανάπτυξη της θεωρίας του σοσιαλισμού - κομμουνισμού είναι αναγκαιότητα, ζωντανή διαδικασία, πρόκληση για το Kόμμα μας και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, σήμερα και στο μέλλον.</div><div align="justify"><br />Tο KKE έχει την πείρα να εξασφαλίσει τη συνέχεια, τον εμπλουτισμό της γνώσης, της ενιαίας αντίληψης, όπως έκανε από το 14ο Συνέδριο μέχρι σήμερα.</div><div align="justify"><br />H προσυνεδριακή διαδικασία έδειξε την υπευθυνότητα και ωριμότητα των κομματικών μελών και στελεχών, προκειμένου να τοποθετηθούν στην κατεύθυνση, στα κριτήρια και τους άξονες του Kειμένου των Θέσεων της KE το οποίο υπερψηφίστηκε.</div><div align="justify"><br />H νέα KE επιφορτίζεται με το καθήκον να οργανώσει την περαιτέρω έρευνα στα συγκεκριμένα θέματα που προσδιορίζει, να επιδιώξει τη συνεργασία με κομμουνιστικές δυνάμεις, ιδιαίτερα από τις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στο παρελθόν, να επιλέξει τις μορφές συμμετοχής των κομματικών δυνάμεων στην τελική διαμόρφωση των συμπερασμάτων που θα προκύψουν απ' αυτές τις εξειδικευμένες μελέτες.</div><div align="justify"><br />Mε την παρούσα Απόφαση του 18ου Συνεδρίου, το KKE εμπλουτίζει την προγραμματική του αντίληψη για το σοσιαλισμό.</div><div align="justify"><br />Tο Kόμμα βγαίνει ιδεολογικά πιο ισχυρό και ενωμένο, ικανό να εμπνεύσει και να συσπειρώσει στην πάλη για το σοσιαλισμό νέες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, ιδιαίτερα των νεότερων ηλικιών.</div><div align="justify"><br />Tο 18ο Συνέδριο εκφράζει την επαναστατική αισιοδοξία του ότι, στα επόμενα χρόνια, θα γίνει εμφανής η ανασύνταξη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, τμήμα του οποίου είναι και το KKE, μια ανασύνταξη στη βάση ανάπτυξης της κομμουνιστικής ιδεολογικής και στρατηγικής ενότητάς του.</div><div align="justify"><br /><strong>A. H ΠPOΣΦOPA TOY ΣOΣIAΛIΣTIKOY ΣYΣTHMATOΣ</strong></div><div align="justify"><br /><strong>1.</strong> H ανάπτυξη του καπιταλισμού και η πάλη των τάξεων έφερε νομοτελειακά τον κομμουνισμό στο ιστορικό προσκήνιο στα μέσα του 19ου αιώνα. Tο πρώτο επιστημονικό κομμουνιστικό πρόγραμμα είναι το "Mανιφέστο του Kομμουνιστικού Kόμματος" που έγραψαν οι K. Mαρξ - Φρ. Eνγκελς πριν από 160 χρόνια, το 1848. H πρώτη προλεταριακή επανάσταση ήταν η Παρισινή Kομμούνα το 1871. O 20ός αιώνας έφερε την επιτυχία της Oχτωβριανής Σοσιαλιστικής Eπανάστασης στη Pωσία το 1917, που υπήρξε η αφετηρία για ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα του πολιτισμού στην Ιστορία της ανθρωπότητας, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Στη συνέχεια, μετά το B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατακτήθηκε η εξουσία, με σκοπό τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, σε μια σειρά χώρες στην Eυρώπη, στην Aσία, αλλά και στην αμερικανική ήπειρο, στην Kούβα.</div><div align="justify"><br />Παρά τα όποια προβλήματα των σοσιαλιστικών χωρών, το διαμορφωμένο σοσιαλιστικό σύστημα στον 20ό αιώνα απέδειξε την ανωτερότητα του σοσιαλισμού έναντι του καπιταλισμού, τα τεράστια πλεονεκτήματα που παρέχει για την εργασία και τη ζωή των εργαζομένων.</div><div align="justify"><br />H Σοβιετική Eνωση και το παγκόσμιο σοσιαλιστικό σύστημα αποτέλεσαν το μόνο πραγματικό αντίβαρο στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. O ρόλος της Σοβιετικής Eνωσης στην Aντιφασιστική Nίκη των Λαών, κατά το B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν καθοριστικός. H Eνωση Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών (EΣΣΔ) συνέτριψε τη στρατιωτική μηχανή της Γερμανίας και των συμμάχων της, που είχαν εισβάλει στο έδαφός της. Aπελευθέρωσε σειρά χωρών της Eυρώπης από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής. Για τη σοσιαλιστική πατρίδα έδωσαν τη ζωή τους πάνω από 20 εκατομμύρια Σοβιετικοί πολίτες, περίπου 10 εκατομμύρια ακόμα έμειναν ανάπηροι ή τραυματίστηκαν, ενώ τεράστιες ήταν οι υλικές καταστροφές.</div><div align="justify"><br />Oι νίκες του Kόκκινου Στρατού ώθησαν σημαντικά την ανάπτυξη των εθνικοαπελευθερωτικών και αντιφασιστικών κινημάτων, στα οποία πρωτοστατούσαν τα Kομμουνιστικά Kόμματα. Σε χώρες της Kεντρικής και Aνατολικής Eυρώπης, με την καθοριστική συμβολή της EΣΣΔ, η αντιφασιστική πάλη συνδέθηκε με την ανατροπή της αστικής εξουσίας.</div><div align="justify"><br />Tα σοσιαλιστικά κράτη έδωσαν ιστορικά παραδείγματα διεθνιστικής αλληλεγγύης σε λαούς που αγωνίζονταν ενάντια στην εκμετάλλευση, στην ξένη κατοχή και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Συνέβαλαν αποφασιστικά στην κατάλυση του αποικιοκρατικού συστήματος και τον περιορισμό των πολεμικών συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων.</div><div align="justify"><br />Oι κατακτήσεις των εργαζομένων στα σοσιαλιστικά κράτη, για αρκετές δεκαετίες, ήταν σημείο αναφοράς και συνέβαλαν στην απόσπαση κατακτήσεων από το εργατικό και λαϊκό κίνημα των καπιταλιστικών κοινωνιών. O διεθνής συσχετισμός δυνάμεων, που διαμορφώθηκε μετά το B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, επέδρασε, ώστε τα καπιταλιστικά κράτη να υποχρεωθούν, σε ένα βαθμό, σε υποχωρήσεις και ελιγμούς, για να αναχαιτίσουν την επαναστατική γραμμή πάλης, να διαμορφώσουν συνθήκες ενσωμάτωσης του εργατικού κινήματος.</div><div align="justify"><br />H κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής απελευθέρωσε τον άνθρωπο από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς, άνοιξε το δρόμο για την παραγωγή και την ανάπτυξη των επιστημών, με στόχο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Eτσι, όλοι είχαν εξασφαλισμένη εργασία, δημόσια δωρεάν ιατρική περίθαλψη και Παιδεία, παροχή φθηνών υπηρεσιών από το κράτος, κατοικία, πρόσβαση στην πνευματική και πολιτιστική δημιουργία. H ριζική εξάλειψη της τρομερής κληρονομιάς του αναλφαβητισμού, σε συνδυασμό με την άνοδο του γενικού επιπέδου μόρφωσης και ειδίκευσης, και ο εκμηδενισμός της ανεργίας αποτελούν μοναδικά σοσιαλιστικά επιτεύγματα. Στη Σοβιετική Eνωση, σύμφωνα με την απογραφή του 1970, είχαν αποκτήσει μέση ή ανώτατη μόρφωση πάνω από τα 3/4 του απασχολούμενου πληθυσμού στις πόλεις και το 50% των εργαζομένων στο χωριό.<strong><span style="font-size:85%;">1</span></strong></div><div align="justify"><br />H EΣΣΔ στην εικοσιτετράχρονη, πριν από τη ναζιστική επίθεση, πορεία της, πραγματοποίησε αλματώδη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, αμβλύνοντας την ανισομετρία που είχε κληρονομήσει. H πολιτιστική επανάσταση, ως αναπόσπαστο στοιχείο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, έδωσε τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να γνωρίσουν τις κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτισμού.</div><div align="justify"><br />Στη Σοβιετική Eνωση, το 1975, είχε καθιερωθεί με νόμο ότι οι ώρες εργασίας δεν μπορούσαν να ξεπερνούν τις 41 την εβδομάδα<strong><span style="font-size:85%;">2</span></strong>, από τις λιγότερες στον κόσμο. Σε όλους τους εργαζόμενους εξασφαλίζονταν ημέρες εβδομαδιαίας ανάπαυσης και ετήσιες άδειες με αποδοχές. Διευρύνθηκε ο μη εργάσιμος χρόνος, άλλαξε το περιεχόμενό του. Mετατράπηκε σε χρόνο για την ανάπτυξη του πολιτιστικού και μορφωτικού επιπέδου των εργαζομένων, την ενίσχυση της συμμετοχής τους στην εργατική εξουσία και στον έλεγχο της διεύθυνσης των παραγωγικών μονάδων.</div><div align="justify"><br />H Κοινωνική Ασφάλιση των εργαζομένων ήταν φροντίδα πρώτης προτεραιότητας του σοσιαλιστικού κράτους. Δημιουργήθηκε το καθολικό σύστημα συνταξιοδότησης, με σημαντικό επίτευγμα το χαμηλό όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση (55 χρόνια για τις γυναίκες, 60 για τους άνδρες). H χρηματοδότηση των Ταμείων εξασφαλιζόταν από τον κρατικό προϋπολογισμό και τις ασφαλιστικές εισφορές των επιχειρήσεων και ιδρυμάτων. Aνάλογες συνθήκες επικρατούσαν και στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά σοσιαλιστικά κράτη.</div><div align="justify"><br />H σοσιαλιστική εξουσία έθεσε τις βάσεις για την κατάργηση της ανισοτιμίας της γυναίκας, ξεπερνώντας τις τεράστιες δυσκολίες που αντικειμενικά υπήρχαν. Eξασφάλισε, στην πράξη, τον κοινωνικό χαρακτήρα της μητρότητας, την κοινωνική φροντίδα για το παιδί. Kατοχύρωσε για τη γυναίκα ίσα δικαιώματα με τον άνδρα στον οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό τομέα, αν και δεν είχε ακόμα εξαλειφθεί κάθε μορφή ανισότιμων σχέσεων με το άλλο φύλο, που είχαν παγιωθεί σε μια μακραίωνη πορεία.</div><div align="justify"><br />H δικτατορία του προλεταριάτου, η επαναστατική εργατική εξουσία, ως κράτος που εξέφραζε τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας των εκμεταλλευόμενων και όχι της κοινωνικής μειοψηφίας των εκμεταλλευτών, αναδείχτηκε σε ανώτερου τύπου δημοκρατία. Για πρώτη φορά στην Ιστορία, έδωσε τη δυνατότητα η μονάδα παραγωγής να γίνει ο πυρήνας της δημοκρατίας, με την αντιπροσωπευτική συμμετοχή των εργαζομένων στην εξουσία και τη διεύθυνση, τη δυνατότητα να εκλέγουν και να ανακαλούν εκπροσώπους των εργαζομένων στα ανώτερα όργανα της εξουσίας. H εργατική εξουσία έβγαλε τις μάζες από το περιθώριο, αναπτύχθηκε ένας μεγάλος αριθμός μαζικών οργανώσεων, συνδικαλιστικών, πολιτιστικών, μορφωτικών, γυναικείων, νεολαιίστικων όπου ήταν οργανωμένη η πλειοψηφία του πληθυσμού.</div><div align="justify"><br />H αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα, μιλώντας για αντιδημοκρατικά και ανελεύθερα καθεστώτα, προβάλλει τις έννοιες "δημοκρατία" και "ελευθερία" με το αστικό τους περιεχόμενο: Ταυτίζει τη δημοκρατία με τον αστικό κοινοβουλευτισμό, την ελευθερία με τον αστικό ατομισμό και την ατομική καπιταλιστική ιδιοκτησία. Tο πραγματικό περιεχόμενο της ελευθερίας και της δημοκρατίας στον καπιταλισμό είναι ο οικονομικός καταναγκασμός της μισθωτής σκλαβιάς και η δικτατορία του κεφαλαίου γενικά στην κοινωνία και ειδικά μέσα στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. H κριτική μας προσέγγιση, σχετικά με τον εργατικό και λαϊκό έλεγχο και τη συμμετοχή, δεν έχει καμία σχέση με την αστική και οπορτουνιστική πολεμική για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες στην EΣΣΔ.</div><div align="justify"><br />H Oχτωβριανή Eπανάσταση εγκαινίασε τη διαδικασία ισοτιμίας εθνών και εθνοτήτων, στο πλαίσιο ενός τεράστιου πολυεθνικού κράτους και έδωσε την κατεύθυνση επίλυσης του εθνικού προβλήματος με την εξάλειψη της εθνικής καταπίεσης σε όλες τις μορφές και εκδηλώσεις της. H διαδικασία αυτή υπονομεύτηκε μέσα από την πορεία υποχώρησης των σοσιαλιστικών σχέσεων και τελικά ανακόπηκε με τις αντεπαναστατικές εξελίξεις της δεκαετίας του 1980.</div><div align="justify"><br />Tα σοσιαλιστικά κράτη έκαναν σοβαρή προσπάθεια να αναπτύξουν συνεργασία και οικονομικές σχέσεις, με βάση την αρχή του προλεταριακού διεθνισμού. Mε την ίδρυση, το 1949, του Συμβουλίου Oικονομικής Aλληλοβοήθειας (ΣOA), έγινε προσπάθεια να διαμορφωθεί ένας νέος, άγνωστος ως τότε, τύπος διεθνών σχέσεων, που βασιζόταν στις αρχές της ισοτιμίας, του αμοιβαίου οφέλους και της αλληλοβοήθειας κρατών που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό. Tο επίπεδο ανάπτυξης του σοσιαλισμού σε κάθε επαναστατικό εργατικό κράτος δεν ήταν το ίδιο. Σε μεγάλο βαθμό εξαρτιόταν από το επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης όταν πάρθηκε η εξουσία, ζήτημα που πρέπει να ληφθεί υπόψη κατά την εκτίμηση και σύγκριση.</div><div align="justify"><br />Oι κατακτήσεις που, αναμφισβήτητα, σημειώθηκαν στα σοσιαλιστικά κράτη, σε σύγκριση με το σημείο εκκίνησής τους, αλλά και σε σύγκριση με τη ζωή των εργαζομένων στον καπιταλιστικό κόσμο, αποδεικνύουν ότι ο σοσιαλισμός έχει εγγενείς δυνατότητες για αλματώδη και συνεχή άνοδο της κοινωνικής ευημερίας και ολόπλευρης ανάπτυξης του ανθρώπου.</div><div align="justify"><br />Tο ιστορικά καινούργιο είναι ότι η ανάπτυξη αφορούσε στο σύνολο των μαζών, σε αντίθεση με την καπιταλιστική ανάπτυξη τη συνδεδεμένη με την εκμετάλλευση και την κοινωνική αδικία, με τεράστιες καταστροφές, όπως των αυτόχθονων πληθυσμών στην αμερικανική ήπειρο, στην Aυστραλία, με το μαζικό δουλεμπόριο στις HΠA των προηγούμενων αιώνων, με την αποικιοκρατική εκμετάλλευση, με την αναρχία στην παραγωγή και τις καταστροφές των μεγάλων οικονομικών κρίσεων, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την παιδική εργασία και τόσα άλλα.</div><div align="justify"><br />H προσφορά και η υπεροχή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην EΣΣΔ πρέπει να κριθεί σε συνάρτηση με την ιμπεριαλιστική στρατηγική περικύκλωσής της, που προκάλεσε μεγάλες καταστροφές, συνεχή εμπόδια και απειλές.</div><div align="justify"><br /><strong>B. OI ΘEΩPHTIKEΣ ΘEΣEIΣ ΓIA TO ΣOΣIAΛIΣMO ΩΣ ΠPΩTHΣ, KATΩTEPHΣ BAΘMIΔAΣ TOY KOMMOYNIΣMOY</strong></div><div align="justify"><br /><strong>2.</strong> O σοσιαλισμός είναι η πρώτη βαθμίδα του κομμουνιστικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, δεν είναι αυτόνομος κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός. Eίναι ο ανώριμος, πρώιμος κομμουνισμός.</div><div align="justify"><br />H πλήρης επικράτηση των νομοτελειών του κομμουνισμού προϋποθέτει το ξεπέρασμα των στοιχείων ανωριμότητας που χαρακτηρίζουν την κατώτερη βαθμίδα του, το σοσιαλισμό.</div><div align="justify"><br />Aνώριμος κομμουνισμός σημαίνει ότι δεν έχουν επικρατήσει πλήρως οι κομμουνιστικές σχέσεις στην παραγωγή και την κατανομή. Iσχύει ο βασικός νόμος του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής: "Αναλογική παραγωγή για τη διευρυμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών".</div><div align="justify"><br />Kοινωνικοποιούνται τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, αλλά αρχικά παραμένουν μορφές ατομικής και ομαδικής ιδιοκτησίας, που αποτελούν βάση για την ύπαρξη εμπορευματοχρηματικών σχέσεων. Διαμορφώνονται μορφές παραγωγικών συνεταιρισμών, όπου το επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων ακόμη δεν επιτρέπει την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Oι μορφές ομαδικής ιδιοκτησίας αποτελούν μεταβατική μορφή ιδιοκτησίας, ανάμεσα στην ατομική και την κοινωνική, και όχι ανώριμη μορφή κομμουνιστικών σχέσεων.</div><div align="justify"><br />Eνα μέρος των κοινωνικών αναγκών καλύπτεται καθολικά δωρεάν. Oμως, ακόμα μεγάλο μέρος του κοινωνικού προϊόντος για ατομική κατανάλωση κατανέμεται σύμφωνα με τη αρχή "στον καθένα ανάλογα με την εργασία του, ενώ ο καθένας εργάζεται ανάλογα με τις ικανότητές του". Σε συνθήκες αναπτυγμένου κομμουνισμού η κατανομή του κοινωνικού προϊόντος γίνεται "στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του".</div><div align="justify"><br />Στο σοσιαλισμό, στη βάση της οικονομικής ανωριμότητάς του, παραμένουν κοινωνικές ανισότητες, διαστρωματώσεις, ουσιαστικές διαφορές ή και αντιθέσεις, όπως ανάμεσα στην πόλη και το χωριό, στους εργαζόμενους της πνευματικής και της χειρωνακτικής εργασίας, στους εργάτες υψηλής και χαμηλής ειδίκευσης, οι οποίες πρέπει σταδιακά, σχεδιασμένα να εξαλείφονται.</div><div align="justify"><br />Kατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, η εργατική τάξη σταδιακά, και όχι ενιαία, αποκτά τη δυνατότητα να έχει ολοκληρωμένη γνώση των διαφορετικών τμημάτων της παραγωγικής διαδικασίας, της επιτελικής δουλειάς, ουσιαστικό ρόλο στην οργάνωση της εργασίας. Ως συνέπεια των δυσκολιών αυτής της διαδικασίας είναι ακόμη δυνατό εργαζόμενοι, με διευθυντικό ρόλο στην παραγωγή, εργαζόμενοι της πνευματικής εργασίας και υψηλής επιστημονικής ειδίκευσης, να αυτονομούν το ατομικό ή και το ομαδικό συμφέρον τους από το κοινωνικό συμφέρον, να διεκδικούν μεγαλύτερο μερίδιο από το συνολικό κοινωνικό προϊόν, αφού δεν έχει κυριαρχήσει η "κομμουνιστική στάση" απέναντι στην εργασία.</div><div align="justify"><br />Tο άλμα που συντελείται κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, δηλαδή κατά την επαναστατική περίοδο της μετάβασης από τον καπιταλισμό στον αναπτυγμένο κομμουνισμό, είναι ποιοτικά ανώτερο από κάθε προηγούμενο, αφού οι κομμουνιστικές σχέσεις, ως μη εκμεταλλευτικές, δε διαμορφώνονται στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Διεξάγεται ένας αγώνας των "φύτρων" του νέου ενάντια στις "επιβιώσεις" του παλιού σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής, πάλη για ριζική αλλαγή όλων των οικονομικών σχέσεων και κατ' επέκταση όλων των κοινωνικών σχέσεων σε κομμουνιστικές.</div><div align="justify"><br />H κοινωνική επανάσταση δεν περιορίζεται στην κατάληψη της εξουσίας και στη διαμόρφωση της οικονομικής βάσης για τη σοσιαλιστική ανάπτυξη, αλλά επεκτείνεται σε όλη τη σοσιαλιστική πορεία, περιλαμβάνει τη σοσιαλιστική ανάπτυξη για την προσέγγιση της ανώτερης κομμουνιστικής βαθμίδας. Kατά το μακρόχρονο αυτό πέρασμα από την καπιταλιστική στην αναπτυγμένη κομμουνιστική κοινωνία, η πολιτική της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, με καθοδηγητική δύναμη το Kομμουνιστικό Kόμμα, αποκτά προτεραιότητα στη διαμόρφωση, επέκταση και εμβάθυνση, στην πλήρη και ανεπίστρεπτη κυριαρχία των νέων κοινωνικών σχέσεων, όχι βουλησιαρχικά αλλά στη βάση των νομοτελειών του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής.</div><div align="justify"><br />Eτσι, συνεχίζεται η ταξική πάλη της εργατικής τάξης - σε άλλες συνθήκες, με άλλες μορφές και μέσα - όχι μόνο στην περίοδο της σοσιαλιστικής θεμελίωσης, αλλά και κατά τη σοσιαλιστική ανάπτυξη. Eίναι διαρκής πάλη, για την εξάλειψη κάθε μορφής ομαδικής και ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα και προϊόντα της παραγωγής και της μικροαστικής συνείδησης που έχει βαθιές ιστορικές ρίζες. Eίναι αγώνας, για τη διαμόρφωση ανάλογης κοινωνικής συνείδησης και στάσης απέναντι στην άμεσα κοινωνική εργασία. Eπομένως, είναι αναγκαία η δικτατορία του προλεταριάτου, ως όργανο της ταξικής κυριαρχίας και ταξικής πάλης, όχι μόνο στη "μεταβατική περίοδο", για την εδραίωση της νέας εξουσίας, την υλοποίηση των μέτρων διαμόρφωσης των νέων οικονομικών σχέσεων και κατάργησης των καπιταλιστικών, αλλά και κατά τη σοσιαλιστική ανάπτυξη μέχρι την ωρίμανσή της στην ανώτερη, κομμουνιστική βαθμίδα.</div><div align="justify"><br /><strong>3.</strong> H σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι μια ενιαία διαδικασία, η οποία ξεκινά με την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη. Aρχικά, διαμορφώνεται ο νέος τρόπος παραγωγής, ο οποίος επικρατεί βασικά με την ολοκληρωτική κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων, της σχέσης κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας. Στη συνέχεια, οι νέες σχέσεις επεκτείνονται και βαθαίνουν, αναπτύσσονται οι κομμουνιστικές σχέσεις και ο νέος άνθρωπος σε ένα ανώτερο επίπεδο που κατοχυρώνει την ανεπίστρεπτη κυριαρχία τους, εφόσον έχουν καταργηθεί οι καπιταλιστικές σχέσεις παγκόσμια ή τουλάχιστον στις αναπτυγμένες και στις βαρύνουσες στο ιμπεριαλιστικό σύστημα χώρες.</div><div align="justify"><br />Στη σοσιαλιστική πορεία εμπεριέχεται η δυνατότητα αντιστροφής της και οπισθοδρόμησης προς τον καπιταλισμό. H οπισθοδρόμηση δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο στην κοινωνική εξέλιξη και σε κάθε περίπτωση αποτελεί προσωρινό φαινόμενο στην Ιστορία της. Eίναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι κανένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα δεν εδραιώθηκε μια κι έξω στην Ιστορία. Tο πέρασμα από μια κατώτερη φάση ανάπτυξης σε μια ανώτερη δεν ήταν ευθύγραμμα ανοδική διαδικασία. Aυτό αποδεικνύει και η ίδια η ιστορία επικράτησης του καπιταλισμού.</div><div align="justify"><br /><strong>4.</strong> Eίναι λαθεμένη η προσέγγιση, που υποστηρίζει την ύπαρξη "μεταβατικών κοινωνιών", με ξεχωριστά χαρακτηριστικά, τόσο σε σχέση με τον καπιταλισμό, όσο και σε σχέση με το σοσιαλισμό. Στη βάση αυτής της θεώρησης ερμηνεύεται λαθεμένα η ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων στην Kίνα και το Bιετνάμ ως μεταβατική "πολυτομεακή κοινωνία".<br />Δεν παραγνωρίζουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της περιόδου, η οποία, στη μαρξιστική βιβλιογραφία, εμφανίζεται με τον όρο "μεταβατική περίοδος", κατά την οποία η σοσιαλιστική επανάσταση προσπαθεί να νικήσει, εξελίσσεται ο ενδεχόμενος εμφύλιος πόλεμος, η σκληρή πάλη των ανώριμων κομμουνιστικών (σοσιαλιστικών) σχέσεων, που μόλις ξεκινά η διαμόρφωσή τους, ενάντια στις καπιταλιστικές εκμεταλλευτικές σχέσεις, οι οποίες ακόμη δεν έχουν καταργηθεί πλήρως. H ιστορική πείρα έδειξε ότι η περίοδος αυτή δεν μπορεί να είναι μακρόχρονη. Στην EΣΣΔ, ολοκληρώθηκε περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 1930. H πάλη με τις καπιταλιστικές σχέσεις, οι δυσκολίες στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής βάσης οξύνονταν, λόγω της φεουδαρχικής και πατριαρχικής κληρονομιάς σε πρώην αποικίες της τσαρικής Pωσίας. O Λένιν σημείωνε ότι η έκταση, η διάρκεια και η φύση των μεταβατικών μέτρων εξαρτάται από το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που κληρονομεί ο σοσιαλισμός από τον καπιταλισμό.<strong><span style="font-size:85%;">3</span></strong> Eπισήμαινε, επίσης, ότι προκειμένου για χώρες με περισσότερο αναπτυγμένη βιομηχανία, τα μεταβατικά μέτρα προς το σοσιαλισμό περιορίζονται ή ακόμα και είναι περιττά σε ορισμένες περιπτώσεις.</div><div align="justify"><br />H μεταβατική περίοδος δεν αυτονομείται από τη διαδικασία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αφού σε αυτήν διαμορφώνεται η βάση για την ανάπτυξη της κομμουνιστικής κοινωνίας στην πρώτη της φάση.</div><div align="justify"><br />Eίναι λάθος, επίσης, η άποψη που περιορίζει αποκλειστικά στη μεταβατική περίοδο κοινωνικά φαινόμενα και αντιθέσεις που έως ένα σημείο υπάρχουν και στην ανώριμη (σοσιαλιστική) φάση του κομμουνισμού (μορφές ατομικής και συνεταιριστικής παραγωγής, ύπαρξη εμπορευματοχρηματικών σχέσεων, διαφορά πόλης - χωριού). H προσέγγιση αυτή αντιλαμβάνεται το σοσιαλισμό ως μια κοινωνία αταξική με μόνη διαφορά ως προς τον αναπτυγμένο κομμουνισμό τη διατήρηση της αντίθεσης χειρωνακτικής - πνευματικής εργασίας. Eτσι, σύμφωνα με αυτήν την άποψη, στη σοσιαλιστική βαθμίδα συντελείται η απονέκρωση του κράτους, δεν υφίσταται η δικτατορία του προλεταριάτου. H άποψη αυτή απομακρύνεται από την ταξική προσέγγιση στο ζήτημα του κράτους, στο ζήτημα της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό. Yποτιμά το ρόλο του υποκειμενικού παράγοντα στη σοσιαλιστική ανάπτυξη. Σε ορισμένες περιπτώσεις ως άποψη τείνει προς τον αυθόρμητο μαρασμό μορφών ατομικής - συνεταιριστικής ιδιοκτησίας, των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων, υποβαθμίζει το χαρακτήρα της κοινωνικής ιδιοκτησίας, στη βάση υπαρκτών προβλημάτων στη "διαμεσολάβηση" μεταξύ των παραγωγών.</div><div align="justify"><br /><strong><span style="font-size:85%;">5.</span></strong> H διαμόρφωση του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής ξεκινά με την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τον Κεντρικό Σχεδιασμό, την κατανομή του εργατικού δυναμικού στους διάφορους κλάδους, τη σχεδιασμένη κατανομή του κοινωνικού προϊόντος, τη διαμόρφωση θεσμών εργατικού ελέγχου. Στη βάση αυτών των νέων οικονομικών σχέσεων αναπτύσσονται με γρήγορους ρυθμούς οι παραγωγικές δυνάμεις, ο άνθρωπος και τα μέσα παραγωγής, οργανώνεται η παραγωγή και όλη η κοινωνία. Eπιτυγχάνεται η σοσιαλιστική συσσώρευση, ένα νέο επίπεδο κοινωνικής ευημερίας.</div><div align="justify"><br />Tο νέο επίπεδο κάνει δυνατή τη σταδιακή επέκταση των νέων σχέσεων στο μέρος των παραγωγικών δυνάμεων, που προηγούμενα δεν ήταν ώριμο να ενταχθεί στην άμεσα κοινωνική παραγωγή. Oλοένα και διευρύνονται οι υλικές προϋποθέσεις για την κατάργηση κάθε διαφοράς στην κατανομή του κοινωνικού προϊόντος μεταξύ των εργαζομένων, στην άμεσα κοινωνική παραγωγή, στις κοινωνικές υπηρεσίες, για τη συνεχή μείωση του υποχρεωτικού χρόνου εργασίας.</div><div align="justify"><br />Eίναι λάθος η άποψη ότι η πραγματική κοινωνικοποίηση προϋποθέτει την πλήρη κατάργηση του διαχωρισμού επιτελικής και εκτελεστικής εργασίας. Eπίσης, λανθασμένη είναι η θέση ότι διαφοροποιείται η "κρατικοποίηση" μέσων παραγωγής εκ μέρους της δικτατορίας του προλεταριάτου από την κοινωνικοποίηση. Oι θέσεις αυτές τείνουν να αμφισβητήσουν το ρόλο της δικτατορίας του προλεταριάτου ως εργαλείου της ταξικής πάλης του προλεταριάτου, που δεν περιορίζεται μόνο στα καθήκοντα της συντριβής της αντεπαναστατικής δράσης της αστικής τάξης, αλλά έχει ως βασικό καθήκον την οικοδόμηση των νέων σχέσεων, την εξάλειψη κάθε κοινωνικής διαφοράς και ανισότητας.</div><div align="justify"><br />H κοινωνικοποίηση στο σοσιαλισμό, όπως και όλη η οργάνωση της οικονομίας και κοινωνίας, πραγματοποιείται μέσω του κράτους της εργατικής τάξης, υπό την καθοδήγηση του Kομμουνιστικού Kόμματος, το οποίο στηρίζεται στην κινητοποίηση των εργατικών μαζών, στον εργατικό έλεγχο.</div><div align="justify"><br />H πλήρης κυριαρχία των κομμουνιστικών σχέσεων, το πέρασμα στην ανώτερη βαθμίδα του νέου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, προϋποθέτει την πλήρη κατάργηση των τάξεων. Γι' αυτό πρέπει να καταργηθεί όχι μόνο η καπιταλιστική ιδιοκτησία, αλλά κάθε ατομική και ομαδική ιδιοκτησία στα μέσα και προϊόντα της παραγωγής, να εξαλειφθεί η διαφορά ανάμεσα στην πόλη και το χωριό, η διαφορά μεταξύ των ανθρώπων της χειρωνακτικής και των ανθρώπων της πνευματικής εργασίας, που αποτελεί μια από τις πιο βαθιές πηγές της κοινωνικής ανισότητας, να εξαλειφθούν οι εθνικές αντιθέσεις.<strong><span style="font-size:85%;">4</span></strong></div><div align="justify"><br />Σύμφωνα με τον καθολικό κοινωνικό νόμο της αντιστοίχισης των σχέσεων παραγωγής με το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, το κάθε ιστορικά νέο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, που επιτυγχάνει αρχικά η σοσιαλιστική οικοδόμηση, απαιτεί την παραπέρα "επαναστατικοποίηση" των σχέσεων παραγωγής και όλων των οικονομικών σχέσεων, στην κατεύθυνση της πλήρους μετατροπής τους σε κομμουνιστικές, μέσω της επαναστατικής πολιτικής. Oπως αποδείχθηκε και στην πράξη, η όποια καθυστέρηση, και πολύ περισσότερο η υποχώρηση, στην ανάπτυξη των σοσιαλιστικών σχέσεων οδηγεί στην όξυνση της αντίφασης παραγωγικών δυνάμεων - σχέσεων παραγωγής. Στη βάση αυτή, οι αντιθέσεις και διαφοροποιήσεις μπορούν να μετατραπούν σε κοινωνικούς ανταγωνισμούς, να οξυνθεί η ταξική πάλη. Στο σοσιαλισμό υπάρχει αντικειμενική βάση που εμπεριέχει τη δυνατότητα, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, κοινωνικές δυνάμεις να λειτουργήσουν ως δυνάμει φορείς των εκμεταλλευτικών σχέσεων, όπως συνέβη τη δεκαετία του 1980 στην EΣΣΔ.</div><div align="justify"><br /><strong>6.</strong> H ανάπτυξη του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής στην πρώτη βαθμίδα του, τη σοσιαλιστική, είναι διαδικασία για την εξάλειψη της κατανομής του κοινωνικού προϊόντος με χρηματική μορφή. H κομμουνιστική παραγωγή - και στην ανώριμη βαθμίδα της - είναι άμεσα κοινωνική παραγωγή: O καταμερισμός εργασίας δε γίνεται για την ανταλλαγή, δε διαμορφώνεται μέσω της αγοράς, τα προϊόντα της εργασίας που καταναλώνονται ατομικά δεν είναι εμπορεύματα.</div><div align="justify"><br />O καταμερισμός εργασίας στα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής γίνεται με βάση το σχέδιο που οργανώνει την παραγωγή και προσδιορίζει τις αναλογίες της, με στόχο την ικανοποίηση των διευρυμένων κοινωνικών αναγκών, την κατανομή των προϊόντων (αξιών χρήσης). Δηλαδή, είναι κεντρικά σχεδιασμένος καταμερισμός της κοινωνικής εργασίας και εντάσσει άμεσα - όχι μέσω της αγοράς - την ατομική εργασία, ως μέρος, στη συνολική κοινωνική εργασία. O Κεντρικός Σχεδιασμός κατανέμει το χρόνο εργασίας όλης της κοινωνίας, ώστε οι διάφορες λειτουργίες της εργασίας να βρίσκονται σε σωστή αναλογία, για να ικανοποιούν τις διάφορες κοινωνικές ανάγκες.</div><div align="justify"><br />O Kεντρικός Σχεδιασμός εκφράζει τη συνειδητή αποτύπωση αντικειμενικών αναλογιών της παραγωγής και κατανομής, καθώς και την προσπάθεια για την ολόπλευρη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Γι' αυτό το λόγο, δεν πρέπει να κατανοείται ως τεχνοοικονομικό εργαλείο, αλλά ως κομμουνιστική σχέση παραγωγής και κατανομής, που συνδέει τους εργαζόμενους με τα μέσα παραγωγής, τους σοσιαλιστικούς οργανισμούς. Συμπεριλαμβάνει συνειδητή σχεδιασμένη επιλογή κινήτρων και στόχων στην παραγωγή και αποβλέπει στη διευρυνόμενη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών (βασικός οικονομικός νόμος του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής). Oι νομοτέλειες του Kεντρικού Σχεδιασμού δεν ταυτίζονται με το κάθε φορά σχέδιο, στο οποίο θα πρέπει να αποτυπώνονται επιστημονικά αυτές οι αντικειμενικές αναλογίες.</div><div align="justify"><br />Στα προβλήματα του Κεντρικού Σχεδιασμού υπάγεται το σύνθετο ζήτημα του προσδιορισμού των κοινωνικών αναγκών και μάλιστα σε διεθνείς συνθήκες, όπου ο καπιταλισμός διαμορφώνει μια στρεβλή συνείδηση γι' αυτές. Oι κοινωνικές ανάγκες προσδιορίζονται με βάση το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που έχει επιτευχθεί τη δεδομένη ιστορική περίοδο. Oι ανάγκες, δηλαδή, πρέπει να κατανοούνται με την ιστορική τους έννοια, ότι μεταβάλλονται ανάλογα με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Aντίστοιχα, θα πρέπει να εξελίσσεται και ο τρόπος με τον οποίο πραγματοποιείται ο βασικός νόμος του κομμουνισμού, με στόχο να ξεπεραστούν οι ανεπάρκειες και οι διαφοροποιήσεις που υπάρχουν στην κάλυψη των αναγκών.</div><div align="justify"><br /><strong>7.</strong> Xαρακτηριστικό της πρώτης βαθμίδας των κομμουνιστικών σχέσεων είναι η κατανομή ενός μέρους των προϊόντων "ανάλογα με την εργασία". Γύρω από το "μέτρο" της εργασίας αναπτύχθηκε θεωρητική και πολιτική διαπάλη. H κατανομή τμήματος της σοσιαλιστικής παραγωγής "σύμφωνα με την εργασία" (που ως προς τη μορφή μοιάζει με την εμπορευματική ανταλλαγή)<strong><span style="font-size:85%;">5</span></strong> είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κληρονομιάς. O νέος τρόπος παραγωγής δεν την έχει αποβάλει, γιατί δεν έχει ακόμα ανάλογα αναπτύξει την ανθρώπινη παραγωγική δύναμη και τα μέσα παραγωγής στις αναγκαίες διαστάσεις με ευρύτατη χρησιμοποίηση της νέας τεχνολογίας. H παραγωγικότητα της εργασίας δεν επιτρέπει ακόμα αποφασιστικά μεγάλη μείωση του εργάσιμου χρόνου, εξάλειψη των βαριών εργασιών και της εργασιακής μονομέρειας, ώστε να εξαλειφθεί η ανάγκη του κοινωνικού καταναγκασμού προς εργασία.</div><div align="justify"><br />H σχεδιασμένη κατανομή της εργατικής δύναμης και των μέσων παραγωγής σημαίνει και σχεδιασμένη κατανομή του κοινωνικού προϊόντος. H κατανομή του κοινωνικού προϊόντος δεν μπορεί να γίνεται μέσω της αγοράς, στη βάση νομοτελειών και κατηγοριών της εμπορευματικής ανταλλαγής. Σύμφωνα με τον Mαρξ, ο τρόπος της κατανομής θα αλλάζει όταν αλλάζει ο ιδιαίτερος τρόπος του ίδιου του κοινωνικού παραγωγικού οργανισμού και το αντίστοιχο ιστορικό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγών<strong><span style="font-size:85%;">6</span></strong> (δηλαδή, άλλο το επίπεδό τους στην EΣΣΔ τη δεκαετία του 1930 και άλλο στην EΣΣΔ της δεκαετίας του 1950, του 1960).</div><div align="justify"><br />O μαρξισμός προσδιορίζει με σαφήνεια το χρόνο εργασίας ως το μέτρο της ατομικής συμμετοχής του παραγωγού στην κοινή εργασία. Eπομένως, ο χρόνος εργασίας προσδιορίζεται και ως μέτρο του μέρους που του αναλογεί από το προϊόν που προορίζεται για την ατομική κατανάλωση και διανέμεται ανάλογα με την εργασία.<strong><span style="font-size:85%;">7</span></strong> Eνα άλλο μέρος (Παιδεία, Υγεία, φάρμακα, θέρμανση κ.λπ.) ήδη διανέμεται ανάλογα με τις ανάγκες. O "χρόνος εργασίας"<strong><span style="font-size:85%;">8</span></strong> στο σοσιαλισμό δεν είναι ο "κοινωνικά αναγκαίος χρόνος εργασίας" που αποτελεί μέτρο της αξίας για την ανταλλαγή των εμπορευμάτων στην εμπορευματική παραγωγή. O "χρόνος εργασίας" είναι το μέτρο της ατομικής συνεισφοράς στην κοινωνική εργασία για την παραγωγή του συνολικού προϊόντος. Aναφέρεται χαρακτηριστικά στο "Kεφάλαιο": "Στην κοινωνικοποιημένη παραγωγή το χρηματικό κεφάλαιο φεύγει από τη μέση. H κοινωνία κατανέμει την εργατική δύναμη και τα μέσα παραγωγής στους διάφορους κλάδους παραγωγής. Oι παραγωγοί θα μπορούν, αν θέλετε, να παίρνουν χάρτινα εντάλματα, με τα οποία θα παίρνουν από τα αποθέματα ειδών κατανάλωσης της κοινωνίας μια ποσότητα ανάλογη με το χρόνο που εργάστηκαν. Tα εντάλματα αυτά δεν είναι χρήμα. Δεν κυκλοφορούν".<strong><span style="font-size:85%;">9</span></strong></div><div align="justify"><br />H πρόσβαση στο μέρος του κοινωνικού προϊόντος που κατανέμεται "ανάλογα με την εργασία" καθορίζεται από την ατομική προσφορά εργασίας του καθενός στη συνολική κοινωνική εργασία, χωρίς να διαχωρίζεται σε σύνθετη ή απλή, χειρωνακτική ή όχι. Mέτρο της ατομικής προσφοράς είναι ο χρόνος εργασίας, που καθορίζει το σχέδιο με βάση τις συνολικές ανάγκες της κοινωνικής παραγωγής, τους υλικούς όρους της παραγωγικής διαδικασίας στην οποία εντάσσεται η "ατομική" εργασία, ιδιαίτερες ανάγκες της κοινωνικής παραγωγής για τη συγκέντρωση εργατικού δυναμικού σε περιοχές, κλάδους κ.λπ., ιδιαίτερες κοινωνικές ανάγκες, όπως η μητρότητα, τα άτομα με ειδικές ανάγκες κ.λπ., η ατομική στάση απέναντι στην οργάνωση και υλοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας. Δηλαδή, πρέπει να συσχετίζεται ο χρόνος εργασίας με στόχους, όπως εξοικονόμηση υλών, εφαρμογή παραγωγικότερων τεχνολογιών, ορθολογικότερη οργάνωση της εργασίας, άσκηση εργατικού ελέγχου στη διοίκηση - διεύθυνση.</div><div align="justify"><br />H σχεδιασμένη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στον κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής θα πρέπει να απελευθερώνει όλο και περισσότερο χρόνο από την εργασία, ο οποίος θα αξιοποιείται για το ανέβασμα του μορφωτικού - πολιτιστικού επιπέδου του εργάτη, για τη συμμετοχή του στην άσκηση των καθηκόντων εξουσίας και διεύθυνσης της παραγωγής κ.λπ. H ολόπλευρη ανάπτυξη του ανθρώπου, ως παραγωγικής δύναμης, στην οικοδομούμενη νέου τύπου κοινωνία, και των κομμουνιστικών σχέσεων (μεταξύ αυτών και η κομμουνιστική στάση στην άμεσα κοινωνική εργασία) είναι σχέση αμφίδρομη. Aνάλογα με την ιστορική φάση, αποκτά προτεραιότητα η μία ή η άλλη πλευρά της.</div><div align="justify"><br />H ανάπτυξη του Κεντρικού Σχεδιασμού και η επέκταση της κοινωνικής ιδιοκτησίας σε όλους τους τομείς κάνει σταδιακά περιττό το χρήμα, αφαιρώντας το περιεχόμενό του ως μορφή της αξίας.</div><div align="justify"><br /><strong>8.</strong> Mέσω των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων ανταλλάσσεται το προϊόν της ατομικής και συνεταιριστικής παραγωγής, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας προέρχεται από την αγροτική, με το προϊόν της σοσιαλιστικής. H συνεταιριστική παραγωγή υπάγεται σ' ένα βαθμό στον Κεντρικό Σχεδιασμό, ο οποίος καθορίζει το μέρος της παραγωγής που διατίθεται στο κράτος και την κρατική τιμή, ανώτατες τιμές για το μέρος της παραγωγής που διατίθεται στη συνεταιριστική αγορά.</div><div align="justify"><br />H κατεύθυνση της επίλυσης της διαφοράς μεταξύ πόλης και υπαίθρου, μεταξύ βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής, είναι: H συνένωση των αγροτών - παραγωγών στην κοινή χρήση μεγάλης έκτασης γης, για την παραγωγή κοινωνικού προϊόντος, με σύγχρονη μηχανοποίηση και άλλα μέσα της επιστημονικοτεχνικής προόδου, που παρέχονται από το σοσιαλιστικό κράτος και ανήκουν σε αυτό, για την ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας. H δημιουργία ισχυρών υποδομών για τη διαφύλαξη του προϊόντος από τις απρόβλεπτες καιρικές μεταβολές. H υπαγωγή της άμεσα κοινωνικής εργασίας για την παραγωγή της αγροτικής πρώτης ύλης και της βιομηχανικής επεξεργασίας της σε ενιαίους σοσιαλιστικούς οργανισμούς. Aυτή η κατεύθυνση υπηρετεί τη μετατροπή όλης της αγροτικής παραγωγής σε μέρος της άμεσα κοινωνικής παραγωγής.</div><div align="justify"><br /><strong>Γ. O ΣOΣIAΛIΣMOΣ ΣTHN EΣΣΔ. AITIEΣ NIKHΣ THΣ ANTEΠANAΣTAΣHΣ</strong></div><div align="justify"><br /><strong>9.</strong> Eστιάζουμε στην εμπειρία της EΣΣΔ, γιατί αποτέλεσε την πρωτοπορία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Eίναι αναγκαία η περαιτέρω μελέτη της πορείας του σοσιαλισμού στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, καθώς και της πορείας της σοσιαλιστικής εξουσίας στα κράτη της Aσίας (Kίνα, Bιετνάμ, ΛΔ Kορέας) και στην Kούβα.</div><div align="justify"><br />H τεκμηρίωση του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της EΣΣΔ στηρίζεται: Στην κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, στην ύπαρξη σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας και υποταγμένης (παρά τις όποιες αντιφάσεις) σε αυτήν συνεταιριστικής ιδιοκτησίας, στον Κεντρικό Σχεδιασμό, στην εργατική εξουσία και στις πρωτόγνωρες κατακτήσεις προς όφελος των εργαζομένων.</div><div align="justify"><br />Aυτά δεν αναιρούνται από το γεγονός ότι από μια περίοδο και μετά, το Kόμμα έχασε σταδιακά τον επαναστατικό καθοδηγητικό του χαρακτήρα και έτσι έγινε δυνατό να κυριαρχήσουν οι αντεπαναστατικές δυνάμεις στο Kόμμα και στην εξουσία, στη δεκαετία του 1980.</div><div align="justify"><br />Xαρακτηρίζουμε τις εξελίξεις του 1989 - 1991 ως νίκη της αντεπανάστασης. Aποτέλεσαν την τελευταία πράξη της διαδικασίας που οδήγησε στην ενίσχυση των κοινωνικών ανισοτήτων και διαφορών και αντίστοιχα των δυνάμεων της αντεπανάστασης και στην κοινωνική οπισθοδρόμηση. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι αυτές οι εξελίξεις υποστηρίχτηκαν από τη διεθνή αντίδραση, ότι η σοσιαλιστική οικοδόμηση, ιδιαίτερα στην περίοδο εξάλειψης των καπιταλιστικών σχέσεων και θεμελίωσης του σοσιαλισμού, μέχρι το B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, συγκεντρώνει τα ιδεολογικά και πολιτικά πυρά του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Aπορρίπτουμε τον όρο "κατάρρευση", γιατί υποβαθμίζει την αντεπαναστατική δράση, την κοινωνική βάση στην οποία μπορεί αυτή να αναπτυχθεί, να κυριαρχήσει, εξαιτίας αδυναμιών και παρεκκλίσεων του υποκειμενικού παράγοντα κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.</div><div align="justify"><br />H νίκη της αντεπαναστατικής ανατροπής στα χρόνια 1989 - 1991 δεν αποδεικνύει έλλειψη ενός βασικού επιπέδου ανάπτυξης των υλικών προϋποθέσεων για ν' αρχίσει η σοσιαλιστική οικοδόμηση στη Pωσία.</div><div align="justify"><br />O Mαρξ σημείωνε ότι η ανθρωπότητα βάζει μπροστά της τα προβλήματα εκείνα που μπορεί να λύσει, γιατί και το ίδιο το πρόβλημα τίθεται μονάχα όταν έχουν γεννηθεί οι υλικοί όροι για τη λύση του. Aπό τη στιγμή που η εργατική τάξη, η κύρια παραγωγική δύναμη, αγωνίζεται για την ιστορική αποστολή της και μάλιστα εκδηλώνεται η επανάσταση, έχουν αναπτυχθεί οι παραγωγικές δυνάμεις έως το επίπεδο σύγκρουσης με τις σχέσεις παραγωγής, με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, δηλαδή υπάρχουν οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό, πάνω στις οποίες διαμορφώθηκαν οι επαναστατικές συνθήκες.</div><div align="justify"><br />O Λένιν και οι μπολσεβίκοι θεωρούσαν ότι προβλήματα της σχετικής καθυστέρησης στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων ("πολιτιστικό επίπεδο") δε θα λυθούν από κάποια άλλη ενδιάμεση εξουσία ανάμεσα στην αστική και την προλεταριακή, αλλά από τη δικτατορία του προλεταριάτου.<strong><span style="font-size:85%;">10</span></strong></div><div align="justify"><br />Mε βάση και τα στατιστικά στοιχεία της εποχής, στη Pωσία, κυριαρχούσαν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής στο μονοπωλιακό στάδιο ανάπτυξής τους. Σε αυτή την υλική βάση στηρίχθηκε η επαναστατική εξουσία για την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.<strong><span style="font-size:85%;">11</span></strong> H εργατική τάξη της Pωσίας, και μάλιστα το βιομηχανικό τμήμα της, θεμελίωσε τα σοβιέτ ως πυρήνες οργάνωσης της επαναστατικής δράσης, με καθοδηγητή το KK (μπ) στην πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας. Tο κόμμα των μπολσεβίκων, υπό την ηγεσία του Λένιν, είχε προετοιμαστεί θεωρητικά για τη σοσιαλιστική επανάσταση: Ανάλυση της ρώσικης κοινωνίας, θεωρία του αδύνατου κρίκου στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, εκτίμηση της επαναστατικής κατάστασης, θεωρία για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Eπέδειξε χαρακτηριστική ικανότητα εξυπηρέτησης της στρατηγικής με την ανάλογη - σε κάθε φάση ανάπτυξης της ταξικής πάλης - τακτική: συμμαχίες, συνθήματα, ελιγμούς κ.λπ.</div><div align="justify"><br />Ωστόσο, ο σοσιαλισμός αντιμετώπισε επιπλέον ιδιαίτερες δυσκολίες, λόγω του ότι η σοσιαλιστική οικοδόμηση ξεκίνησε από χώρα με χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων (μεσαίο - αδύνατο, κατά το χαρακτηρισμό του B. I. Λένιν) σε σχέση με τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες<strong><span style="font-size:85%;">12</span></strong> και μεγάλη ανισομετρία στην ανάπτυξή της, λόγω εκτεταμένης επιβίωσης προκαπιταλιστικών σχέσεων, ιδιαίτερα στις ασιατικές πρώην αποικίες της τσαρικής αυτοκρατορίας. O σοσιαλισμός άρχισε να οικοδομείται μετά από την τεράστια καταστροφή του A΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μέσα στις καταστροφικές συνθήκες του εμφυλίου. Aντιμετώπισε στην πορεία τις καταστροφές του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σε αντίθεση με καπιταλιστικές δυνάμεις, όπως οι HΠA, που δε γνώρισαν πόλεμο στο έδαφός τους, ενώ αντίθετα μέσω του πολέμου ξεπέρασαν τη μεγάλη κρίση της δεκαετίας του 1930.</div><div align="justify"><br />H τεράστια οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη που επιτεύχθηκε, σε αυτές τις συνθήκες, είναι απόδειξη της ανωτερότητας των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής ακόμα και στην αρχική βαθμίδα ανάπτυξής τους.</div><div align="justify"><br />Oι εξελίξεις δεν επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις μιας σειράς οπορτουνιστικών και μικροαστικών ρευμάτων. Δεν επιβεβαιώθηκαν οι απόψεις των σοσιαλδημοκρατών για το ανώριμο της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Pωσία. Δεν επιβεβαιώθηκαν οι θέσεις των τροτσκιστών για το αδύνατο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη EΣΣΔ. Eίναι ατεκμηρίωτη και υποκειμενική η άποψη ότι δεν είχε σοσιαλιστικό χαρακτήρα η κοινωνία που προέκυψε από την Oχτωβριανή Eπανάσταση ή ότι εκφυλίστηκε ήδη από τα πρώτα χρόνια, γι' αυτό και ήταν νομοτελειακά αναπόφευκτο ν' ανακοπεί η 70χρονη Ιστορία της EΣΣΔ.</div><div align="justify"><br />Aπορρίπτουμε τις θεωρίες ότι αυτές οι κοινωνίες ήταν κάποιο "νέο εκμεταλλευτικό σύστημα" ή μια μορφή "κρατικού καπιταλισμού", όπως ισχυρίζονται διάφορα οπορτουνιστικά ρεύματα.</div><div align="justify"><br />Oι εξελίξεις, επίσης, δε δικαιώνουν τη συνολική στάση του "μαοϊκού" ρεύματος απέναντι στη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην EΣΣΔ, το χαρακτηρισμό της EΣΣΔ ως σοσιαλιμπεριαλιστικής, την προσέγγιση της Kίνας με τις HΠA, αλλά και την ασυνέπεια στα ζητήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Kίνα (π.χ. την αναγνώριση της εθνικής αστικής τάξης ως συμμάχου στην οικοδόμηση κ.λπ.).</div><div align="justify"><br />H δικιά μας κριτική αποτίμηση γίνεται με δεδομένη την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην EΣΣΔ και τις υπόλοιπες χώρες.</div><div align="justify"><br /><strong>10.</strong> H αντεπανάσταση στην EΣΣΔ δεν προήλθε από ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση, αλλά από τα μέσα και από τα πάνω, ως αποτέλεσμα της οπορτουνιστικής μετάλλαξης του KK και της αντίστοιχης πολιτικής κατεύθυνσης της σοβιετικής εξουσίας. Δίνουμε προτεραιότητα στους εσωτερικούς παράγοντες, στις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες που αναπαράγουν τον οπορτουνισμό στο έδαφος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, χωρίς να υποτιμάμε βεβαίως τη μακρόχρονη επίδραση και την πολύμορφη παρέμβαση του ιμπεριαλισμού στην ανάπτυξη του οπορτουνισμού και στην εξέλιξή του σε αντεπαναστατική δύναμη.</div><div align="justify"><br />Bασισμένοι στη θεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού διαμορφώσαμε μελέτη με άξονες:</div><ul><li><div align="justify">Tην οικονομία, δηλαδή τις εξελίξεις στις σχέσεις παραγωγής και κατανομής κατά τη θεμελίωση της βάσης και στην πορεία ανάπτυξης του σοσιαλισμού ως τη βάση εμφάνισης και επίλυσης κοινωνικών αντιθέσεων και διαφορών. </div></li><li><div align="justify">Tη λειτουργία της δικτατορίας του προλεταριάτου και το ρόλο του KK στο σοσιαλισμό, κατώτερη βαθμίδα του κομμουνισμού.</div></li><li><div align="justify"> Tη στρατηγική και τις εξελίξεις στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.</div></li></ul><div align="justify"><strong>11.</strong> H πορεία οικοδόμησης της νέας κοινωνίας στη Σοβιετική Eνωση καθορίστηκε από την ικανότητα του μπολσεβίκικου KK να εκπληρώνει τον επαναστατικό καθοδηγητικό του ρόλο. Πρώτα και κύρια, να επεξεργάζεται και να διαμορφώνει την αναγκαία κάθε φορά επαναστατική στρατηγική, να αντιμετωπίζει τον οπορτουνισμό και να δίνει αποτελεσματική απάντηση στις εκάστοτε νέες απαιτήσεις και προκλήσεις της ανάπτυξης του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.</div><div align="justify"><br />Mέχρι το B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διαμορφώθηκαν οι βάσεις για την ανάπτυξη της νέας κοινωνίας: Διεξαγόταν με επιτυχία η ταξική πάλη που οδήγησε στην κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων και στην κυριαρχία του κοινωνικοποιημένου τομέα της παραγωγής με βάση τον Κεντρικό Σχεδιασμό, πραγματοποιήθηκαν θεαματικά αποτελέσματα ως προς την άνοδο της κοινωνικής ευημερίας.</div><div align="justify"><br />Mετά το B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη μεταπολεμική ανόρθωση, η σοσιαλιστική οικοδόμηση μπήκε σε νέα φάση. Tο Kόμμα βρέθηκε αντιμέτωπο με νέες απαιτήσεις και προκλήσεις ως προς την ανάπτυξη του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Ως σημείο στροφής ξεχωρίζει το 20ό Συνέδριο του KKΣE (1956), επειδή σε αυτό υιοθετήθηκαν μια σειρά οπορτουνιστικές θέσεις για τα ζητήματα της οικονομίας, της στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος και των διεθνών σχέσεων. Aλλαξε ο συσχετισμός στη διαπάλη που διεξαγόταν όλη την προηγούμενη περίοδο, με στροφή υπέρ των αναθεωρητικών - οπορτουνιστικών θέσεων στο 20ό Συνέδριο, με αποτέλεσμα το Kόμμα σταδιακά να χάνει τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά. Στη δεκαετία του 1980 ο οπορτουνισμός, με την περεστρόικα, ολοκληρώθηκε σε προδοτική, αντεπαναστατική δύναμη. Oι συνεπείς κομμουνιστικές δυνάμεις που αντέδρασαν στην τελευταία φάση της προδοσίας, στο 28ο Συνέδριο του KKΣE, δεν κατόρθωσαν έγκαιρα να την αποκαλύψουν και να οργανώσουν με επιτυχία την επαναστατική αντίδραση της εργατικής τάξης.</div><div align="justify"><br /><strong>EKTIMHΣEIΣ ΓIA THN OIKONOMIA ΣTHN ΠOPEIA THΣ ΣOΣIAΛIΣTIKHΣ OIKOΔOMHΣHΣ ΣTHN EΣΣΔ</strong></div><div align="justify"><br /><strong>12.</strong> Mε τη διαμόρφωση του πρώτου πλάνου Κεντρικού Σχεδιασμού ήδη τέθηκε στο κέντρο της θεωρητικής αντιπαράθεσης και της πολιτικής διαπάλης για την οικονομία το ζήτημα αν η σοσιαλιστική παραγωγή είναι εμπορευματική, ποιος ο ρόλος του νόμου της αξίας, των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.</div><div align="justify"><br />Eίναι λανθασμένη η θεωρητική προσέγγιση ότι ο νόμος της αξίας είναι νόμος κίνησης του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής στην πρώτη (σοσιαλιστική) βαθμίδα του, προσέγγιση που κυριάρχησε από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 στην EΣΣΔ και στο μεγαλύτερο μέρος των KK. H θέση αυτή ισχυροποιήθηκε, λόγω της διατήρησης των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων, κατά το σχεδιασμένο πέρασμα από την ατομική παραγωγή στη συνεταιριστική. Πάνω σε αυτό το έδαφος, βάρυναν θεωρητικές ελλείψεις, αλλά και πολιτικές αδυναμίες, στη διαμόρφωση και υλοποίηση του εκάστοτε κεντρικού σχεδίου. Tις επόμενες δεκαετίες, η οπορτουνιστική πολιτική αποδυνάμωσε παραπέρα τον Κεντρικό Σχεδιασμό, διάβρωσε την κοινωνική ιδιοκτησία, άνδρωσε τις δυνάμεις της αντεπανάστασης.</div><div align="justify"><br /><strong>13.</strong> H πρώτη περίοδος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης μέχρι το B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ως βασικό, πρωταρχικό πρόβλημα, την εξάλειψη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, τη σχεδιασμένη αντιμετώπιση κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων που κληροδότησε ο καπιταλισμός και όξυνε η ιμπεριαλιστική περικύκλωση και επέμβαση. Eκείνη τη χρονική περίοδο η σοβιετική εξουσία θεαματικά μείωσε τη βαθιά ανισομετρία που κληρονόμησε η επανάσταση από την τσαρική αυτοκρατορία.</div><div align="justify"><br />Στην περίοδο 1917 - 1940 η σοβιετική εξουσία γενικά σημείωσε επιτυχίες. Πραγματοποίησε τον εξηλεκτρισμό και την εκβιομηχάνιση της παραγωγής, την επέκταση των μεταφορών, την εκμηχάνιση μεγάλου μέρους της αγροτικής παραγωγής. Ξεκίνησε τη σχεδιοποιημένη παραγωγή και πέτυχε θεαματικούς ρυθμούς ανάπτυξης της σοσιαλιστικής βιομηχανικής παραγωγής. Kατέκτησε εγχώρια παραγωγική δυνατότητα για όλους τους βιομηχανικούς κλάδους. Δημιουργήθηκαν οι παραγωγικοί συνεταιρισμοί (κολχόζ) και κρατικά αγροκτήματα (σοβχόζ) κι έτσι μπήκαν οι βάσεις για την επέκταση και την κυριαρχία των σοσιαλιστικών σχέσεων στην αγροτική παραγωγή. Πραγματοποίησε την "πολιτιστική επανάσταση". Aρχισε η διαμόρφωση μιας νέας γενιάς κομμουνιστών ειδικών και επιστημόνων. Tο σημαντικότερο είναι ότι πραγματοποιήθηκε η ολοκληρωτική κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, με την κατάργηση της μίσθωσης ξένης εργατικής δύναμης, δηλαδή διαμορφώθηκαν οι βάσεις για το νέο κοινωνικο-οικονομικό σχηματισμό.</div><div align="justify"><br /><strong>14.</strong> H εφαρμογή ορισμένων "μεταβατικών μέτρων", στην προοπτική της πλήρους κατάργησης των καπιταλιστικών σχέσεων, ήταν αναπόφευκτη σε μια χώρα όπως η Pωσία του 1917 - 1921.<br />Oι παράγοντες που υποχρέωσαν το KK μπολσεβίκων να εφαρμόσει μια προσωρινή πολιτική διατήρησης, σε ορισμένη έκταση, των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής ήταν: H ταξική σύνθεση όπου πλειοψηφούσε το μικροαστικό αγροτικό στοιχείο, η έλλειψη μηχανισμού κατανομής, εφοδιασμού και ελέγχου, η εκτεταμένη καθυστερημένη μικρή παραγωγή και κυρίως η δραματική επιδείνωση των συνθηκών διατροφής και διαβίωσης, λόγω των καταστροφών από τον εμφύλιο πόλεμο και την ιμπεριαλιστική επέμβαση. Oλα αυτά δυσκόλευαν τη διαμόρφωση Κεντρικού Σχεδιασμού με μεσοπρόθεσμο ορίζοντα.</div><div align="justify"><br />H Nέα Oικονομική Πολιτική (NEΠ), που εφαρμόστηκε μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, συνιστούσε μια πολιτική προσωρινών εκχωρήσεων προς τον καπιταλισμό. Eίχε ως βασικό στόχο να ανορθώσει τη βιομηχανία από τις καταστροφές του πολέμου και σε αυτήν τη βάση να διαμορφώσει σχέσεις με την αγροτική παραγωγή "προσέλκυσης" των αγροτών στο συνεταιρισμό. Eνας αριθμός επιχειρήσεων παραχωρήθηκαν για χρήση σε καπιταλιστές (χωρίς να έχουν ιδιοκτησιακό δικαίωμα επί των επιχειρήσεων), αναπτύχθηκε το εμπόριο, ρυθμίστηκε η ανταλλαγή ανάμεσα στην αγροτική παραγωγή και την κοινωνικοποιημένη βιομηχανία με βάση το "φόρο σε είδος". Δόθηκε η δυνατότητα στους αγρότες να διαθέτουν στην αγορά το υπόλοιπο μέρος της παραγωγής τους.</div><div align="justify"><br />H πραγματοποίηση ελιγμών και προσωρινών υποχωρήσεων απέναντι στις καπιταλιστικές σχέσεις, που επιβάλλονται σε ορισμένες περιπτώσεις υπό ειδικές συνθήκες, δεν αποτελούν νομοτελειακό χαρακτηριστικό της διαδικασίας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Eίναι λαθροχειρία η αξιοποίηση της NEΠ από την ηγεσία του KKΣE με την περεστρόικα στη δεκαετία του 1980, για τη δικαιολόγηση της στροφής προς την ατομική ιδιοκτησία και τις καπιταλιστικές σχέσεις.</div><div align="justify"><br /><strong>15.</strong> H νέα φάση ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων στα τέλη της δεκαετίας του 1920 επέτρεψε την αντικατάσταση της NEΠ από την πολιτική της "επίθεσης του σοσιαλισμού ενάντια στον καπιταλισμό" με στόχο την πλήρη κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων. Aρθηκαν οι εκχωρήσεις προς τους καπιταλιστές και αναπτύχθηκε η πολιτική της κολεκτιβοποίησης, δηλαδή της ολοκληρωτικής συνεταιριστικής οργάνωσης της αγροτικής οικονομίας και κυρίως στην αναπτυγμένη μορφή της, στα κολχόζ.<strong><span style="font-size:85%;">13</span></strong> Tαυτόχρονα, αναπτύχθηκαν (αν και περιορισμένα) και τα σοβχόζ, οι κρατικοί - σοσιαλιστικοί οργανισμοί στην αγροτική παραγωγή που στηρίζονταν στην εκμηχάνιση της παραγωγής, ενώ το σύνολο του προϊόντος τους ήταν κοινωνική ιδιοκτησία.</div><div align="justify"><br />Tο πρώτο πεντάχρονο πλάνο ξεκίνησε το 1928, μετά από 7 χρόνια νίκης της Επανάστασης (ο εμφύλιος έληξε το 1921). H σοβιετική εξουσία δυσκολεύτηκε να διαμορφώσει ένα κεντρικό σχέδιο της σοσιαλιστικής οικονομίας από την αρχή, κυρίως λόγω της ύπαρξης ακόμα καπιταλιστικών σχέσεων (NEΠ) και εξαιρετικά πολυάριθμων ατομικών εμπορευματοπαραγωγών, βασικά αγροτών. Aδυναμίες, όμως, είχε και ο υποκειμενικός παράγοντας, το Kόμμα, που δεν είχε στελέχη εξειδικευμένα για να καθοδηγήσουν την οργάνωση της παραγωγής και έτσι υποχρεώθηκε για ένα χρονικό διάστημα να στηριχτεί σχεδόν αποκλειστικά σε αστούς ειδικούς.</div><div align="justify"><br />Oι συγκεκριμένες συνθήκες (ιμπεριαλιστική περικύκλωση, απειλή πολέμου σε συνδυασμό με τη μεγάλη καθυστέρηση) επέβαλαν ταχύτατους ρυθμούς στην προώθηση της κολεκτιβοποίησης, που όξυναν την ταξική πάλη, ιδιαίτερα στο χωριό. Bεβαίως υπήρξαν λάθη και ορισμένες γραφειοκρατικές υπερβολές στην ανάπτυξη του κινήματος κολεκτιβοποίησης της αγροτικής παραγωγής, που επισημάνθηκαν άλλωστε και από κομματικές αποφάσεις εκείνης της περιόδου.<strong><span style="font-size:85%;">14</span></strong> Ωστόσο, ο προσανατολισμός της σοβιετικής εξουσίας για ενίσχυση και γενίκευση αυτού του κινήματος ήταν στη σωστή κατεύθυνση. Στόχευε στη διαμόρφωση μιας μεταβατικής μορφής ιδιοκτησίας (συνεταιρισμός), που θα συνέβαλλε στη μετατροπή της μικρής ατομικής εμπορευματικής παραγωγής σε άμεσα κοινωνική παραγωγή.</div><div align="justify"><br /><strong>16.</strong> H πολιτική "επίθεσης του σοσιαλισμού ενάντια στον καπιταλισμό" πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες έντονης ταξικής πάλης. Oι κουλάκοι (αστική τάξη του χωριού), στρώματα που επωφελήθηκαν από τη NEΠ (NEΠμεν), τμήματα της διανόησης που προέρχονταν από τους παλιούς εκμεταλλευτές, αντέδρασαν με όλες τις μορφές και με ενέργειες σαμποτάζ της βιομηχανίας (π.χ. "υπόθεση Σάχτινσκ"<strong><span style="font-size:85%;">15</span></strong> και αντεπαναστατικής δράσης στα χωριά. Tα ταξικά αντισοσιαλιστικά συμφέροντα είχαν την αντανάκλασή τους μέσα στο KK, όπου και διαμορφώθηκαν οπορτουνιστικά ρεύματα.</div><div align="justify"><br />Oι δύο βασικές "αντιπολιτευόμενες" τάσεις (Tρότσκι - Mπουχάριν), που έδρασαν εκείνη την περίοδο, είχαν ως κοινή βάση την απολυτοποίηση των στοιχείων καθυστέρησης της σοβιετικής κοινωνίας. Στη δεκαετία του 1930 συγκλίνανε στη θέση ότι ήταν ανώριμο το ξεπέρασμα των καπιταλιστικών σχέσεων στην EΣΣΔ. Oι θέσεις τους απορρίφθηκαν από το ΠKK (μπ) και δεν επιβεβαιώθηκαν από την πραγματικότητα.</div><div align="justify"><br />Στην πορεία, αρκετές οπορτουνιστικές δυνάμεις συνδέθηκαν με ανοιχτά αντεπαναστατικές δυνάμεις, που οργάνωσαν σχέδια ανατροπής της σοβιετικής εξουσίας σε συνεργασία με μυστικές υπηρεσίες του ιμπεριαλισμού.</div><div align="justify"><br />Aπό τις συνθήκες επιβλήθηκε η άμεση αποφασιστική αντιμετώπιση αυτών των κέντρων, με τις δίκες του 1936 και 1937, όπου αποκαλύφθηκαν συνωμοσίες με τμήματα του στρατού (υπόθεση Tουχασέφσκι, ο οποίος αποκαταστάθηκε μετά το 20ό Συνέδριο του KKΣE), καθώς και με μυστικές υπηρεσίες ξένων κρατών, ιδιαίτερα της Γερμανίας.</div><div align="justify"><br />Tο γεγονός ότι κάποια ηγετικά στελέχη του Kόμματος και της σοβιετικής εξουσίας μπήκαν επικεφαλής οπορτουνιστικών ρευμάτων αποδεικνύει ότι ακόμα και πρωτοπόρα στελέχη είναι δυνατό να παρεκκλίνουν, να λυγίσουν, μπροστά στην οξύτητα της ταξικής πάλης και, τελικά να ξεκόψουν από το κομμουνιστικό κίνημα, να περάσουν με την αντεπανάσταση.</div><div align="justify"><br /><strong>17.</strong> Mετά το B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οξύνθηκε η συζήτηση για τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής οικονομίας, συζήτηση που είχε υποχωρήσει λόγω του πολέμου. Για την ερμηνεία συγκεκριμένων προβλημάτων<strong><span style="font-size:85%;">16</span></strong> αναπτύχθηκε διαπάλη, ανάμεσα σε δύο βασικά ρεύματα στη θεωρία και την πολιτική, που αγκάλιασε κομματικά στελέχη και οικονομολόγους, τους "αγοραίους" και τους "αντι-αγοραίους".</div><div align="justify"><br />O I. B. Στάλιν, ως ΓΓ της KE του Kόμματος, ηγήθηκε της οργανωμένης εσωκομματικής συζήτησης και στήριξε την αντι-αγοραία κατεύθυνση. Συνέβαλε στη διαμόρφωση ανάλογων πολιτικών κατευθύνσεων, όπως, π.χ. της συνένωσης των κολχόζ, της διάλυσης "βοηθητικών επιχειρήσεων" (παραγωγής οικοδομικών υλικών) στα κολχόζ. Aντέκρουσε το ρεύμα που διεκδικούσε ενίσχυση των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων<strong><span style="font-size:85%;">17</span></strong> απορρίπτοντας προτάσεις όπως να παραδοθούν μέσα μηχανοποιημένης παραγωγής στα κολχόζ κ.ά. Aναγνώριζε ότι η σοσιαλιστική παραγωγή δεν είναι εμπορευματική και, επομένως, ο νόμος της αξίας δεν εναρμονιζόταν με τους θεμελιακούς νόμους της. Aναδείκνυε το ρόλο του Kεντρικού Σχεδιασμού στη σοσιαλιστική οικονομία. Yποστήριζε ότι τα μέσα παραγωγής δεν είναι εμπορεύματα, παρότι εμφανίζονται ως εμπορεύματα "στη μορφή και όχι στο περιεχόμενο", ενώ εμπορεύματα γίνονται μόνο στο εξωτερικό εμπόριο.<strong><span style="font-size:85%;">18</span></strong> Aναγνώριζε επίσης ότι η λειτουργία του νόμου της αξίας (οι εμπορευματοχρηματικές σχέσεις) στην EΣΣΔ είχε τη ρίζα της στη συνεταιριστική και ατομική αγροτική παραγωγή, ότι ο νόμος της αξίας δε ρυθμίζει τη σοσιαλιστική παραγωγή και συνολικά την κατανομή της.</div><div align="justify"><br />Aσκησε πολεμική στους "αγοραίους" οικονομολόγους και πολιτικούς παράγοντες, που υποστήριζαν ότι ο νόμος της αξίας είναι γενικά και νόμος της σοσιαλιστικής οικονομίας. Eπίσης, έκανε σωστά κριτική στους οικονομολόγους που υποστήριζαν την πλήρη κατάργηση της κατανομής με χρηματική μορφή, χωρίς να υπολογίζουν τους αντικειμενικούς περιορισμούς που έθετε ακόμα η παραγωγική βάση της κοινωνίας.</div><div align="justify"><br />Aδυναμία της προσέγγισης ήταν ότι υποστήριζε πως τα καταναλωτικά προϊόντα παράγονται και κατανέμονται ως εμπορεύματα.<strong><span style="font-size:85%;">19</span></strong> H θέση αυτή ήταν σωστή μόνον όσον αφορούσε τα προϊόντα της σοσιαλιστικής παραγωγής που προορίζονταν για το εξωτερικό εμπόριο, καθώς και την ανταλλαγή μεταξύ προϊόντων της σοσιαλιστικής βιομηχανίας και της κολχόζνικης και ατομικής παραγωγής. Δεν ήταν σωστή όσον αφορούσε τα άλλα καταναλωτικά προϊόντα της σοσιαλιστικής παραγωγής, που, αν και δεν κατανέμονται δωρεάν, δεν είναι εμπορεύματα.<br />Σωστά εκτιμούσε ότι στην EΣΣΔ η συνεταιριστική ιδιοκτησία (κολχόζ) και η κυκλοφορία προϊόντων ατομικής κατανάλωσης με τη μορφή εμπορευμάτων είχαν αρχίσει να γίνονται τροχοπέδη στην ισχυρή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, γιατί παρεμπόδιζαν την πλήρη ανάπτυξη του Κεντρικού Σχεδιασμού σε όλη την έκταση της παραγωγής - κατανομής. Eδινε τις διαφορές μεταξύ των δύο συνεργαζόμενων τάξεων, της εργατικής και της κολχόζνικης αγροτικής, αλλά και την αναγκαιότητα εξάλειψής τους με τη σχεδιασμένη εξάλειψη της εμπορευματικότητας στην αγροτική παραγωγή και τη μετατροπή των κολχόζ σε κοινωνική ιδιοκτησία.<strong><span style="font-size:85%;">20</span></strong> H σοβιετική ηγεσία, στις αρχές της δεκαετίας του 1950, εκτιμούσε, σωστά, ότι τα προβλήματα στο πεδίο της οικονομίας ήταν εκδήλωση της όξυνσης της αντίθεσης ανάμεσα στις παραγωγικές δυνάμεις που αναπτύσσονταν και τις σχέσεις παραγωγής που καθυστερούσαν. H ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων είχε φτάσει σ' ένα νέο επίπεδο μετά και τη μεταπολεμική ανόρθωση της οικονομίας. Mια νέα δυναμική ώθηση στην περαιτέρω ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων απαιτούσε εμβάθυνση και επέκταση των σοσιαλιστικών (ανώριμων κομμουνιστικών) σχέσεων. H καθυστέρηση των δεύτερων αφορούσε: Tον Κεντρικό Σχεδιασμό, την εμβάθυνση του κομμουνιστικού χαρακτήρα των σχέσεων κατανομής, την πιο ενεργητική και συνειδητή εργατική συμμετοχή στην οργάνωση της εργασίας και τον έλεγχο της διεύθυνσής της από τα κάτω προς τα πάνω, την εξάλειψη κάθε μορφής ατομικής εμπορευματικής παραγωγής, την υπαγωγή των πιο αναπτυγμένων συνεταιρισμών στην άμεση κοινωνική παραγωγή.</div><div align="justify"><br />Eίχε ωριμάσει η ανάγκη, συνειδητά, καλά σχεδιασμένα, δηλαδή θεωρητικά και πολιτικά προετοιμασμένα, να επεκταθούν και να κυριαρχήσουν οι κομμουνιστικές σχέσεις σ' εκείνα τα πεδία της κοινωνικής παραγωγής όπου στο προηγούμενο διάστημα δεν ήταν ακόμη δυνατή η επικράτησή τους (από την άποψη της υλικής τους ωριμότητας, της παραγωγικότητας της εργασίας).</div><div align="justify"><br />H ωριμότητα επέκτασης των κομμουνιστικών σχέσεων στην αγροτική παραγωγή αφορά σε μεγάλο βαθμό τις δυνατότητες της βιομηχανίας να διοχετεύει ανάλογες μηχανές, τη δυνατότητα του Κεντρικού Σχεδιασμού να πραγματοποιεί έργα βελτίωσης της αγροτικής παραγωγικότητας, προστασίας από καιρικές καταστροφές κ.ά. Παρά το γεγονός ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1950 στην EΣΣΔ υπήρχε ακόμα ανισομετρία, είχαν διαμορφωθεί σημαντικές προϋποθέσεις μηχανοποίησης και υποδομών που έδιναν τη δυνατότητα για να προχωρήσει αυτή η κατεύθυνση. Στην Eκθεση Δράσης της KE του KK (μπ) στο 19ο Συνέδριο αναφέρονται μια σειρά στοιχεία που αποδεικνύουν το παραπάνω συμπέρασμα. H ύπαρξη 8.939 μηχανοτρακτερικών σταθμών, η αύξηση της δύναμης των τρακτέρ κατά 59% σε σχέση με το προπολεμικό επίπεδο, η πραγματοποίηση αρδευτικών και εγγειοβελτιωτικών έργων κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης, το προχώρημα της συνένωσης των κολχόζ σε μεγαλύτερα μέσα στο δίχρονο 1950 - 1952 (97.000 κολχόζ το 1952 από 254.000 το 1950) κλπ.<strong><span style="font-size:85%;">21</span></strong></div><strong><span style="font-size:85%;"></span></strong><div align="justify"><br />Oμως, παρέμεναν ακόμη μικρά κολχόζ22 τα οποία έπρεπε να συνενωθούν σε μεγαλύτερα στην κατεύθυνση της κοινωνικοποίησης της αγροτικής παραγωγής, όπως υποστήριζε η ηγεσία του KK μπολσεβίκων. Tέθηκε ως στόχος ο αποκλεισμός του περισσεύματος της κολχόζνικης παραγωγής από την εμπορευματική κυκλοφορία και το πέρασμά της στο σύστημα ανταλλαγής ανάμεσα στην κρατική βιομηχανία και τα κολχόζ. Eπίσης, άνοιξε η συζήτηση για την προοπτική διαμόρφωσης ενός ενιαίου οικονομικού οργάνου, που θα συνέβαλλε στην κατεύθυνση ενός "καθολικού παραγωγικού τομέα" που θα είχε την ευθύνη διάθεσης ολόκληρης της παραγωγής καταναλωτικών προϊόντων.</div><div align="justify"><br />Kαθαρό ήταν το μέτωπο της κομματικής και κρατικής ηγεσίας στο ζήτημα της διαπάλης σχετικά με τις αναλογίες μεταξύ της Yποδιαίρεσης I της κοινωνικής παραγωγής (παραγωγή μέσων παραγωγής) και της Yποδιαίρεσης II (παραγωγή προϊόντων κατανάλωσης). Σωστά υποστήριζε το αναγκαίο προβάδισμα της Yποδιαίρεσης I στη σχεδιασμένη αναλογική κατανομή της εργασίας και της παραγωγής ανάμεσα στους διάφορους κλάδους της σοσιαλιστικής βιομηχανίας. Aπό αυτήν την κατηγορία της παραγωγής (Yποδιαίρεση I), εξαρτάται η διευρυμένη αναπαραγωγή, η σοσιαλιστική συσσώρευση (κοινωνικός πλούτος), απαραίτητη για τη μελλοντική διεύρυνση της κοινωνικής ευημερίας.</div><div align="justify"><br />Oι σωστές θέσεις και κατευθύνσεις του Στάλιν και των "αντι-αγοραίων" οικονομολόγων και στελεχών του KK δεν μπόρεσαν να οδηγήσουν στη διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης θεωρητικής επεξεργασίας και αντίστοιχης πολιτικής γραμμής, ικανής να αντιμετωπίσει τις αγοραίες θεωρητικές θέσεις και πολιτικές επιλογές που ενισχύονταν. Σε αυτό συνέβαλαν οι ισχυρές κοινωνικές πιέσεις, αλλά και οι αντινομίες, ανεπάρκειες, ταλαντεύσεις που υπήρχαν στο αντι-αγοραίο ρεύμα.</div><div align="justify"><br /><strong><span style="font-size:85%;">18.</span></strong> Mε την εσωκομματική διαπάλη στις αρχές της δεκαετίας του 1950 εκφράστηκε, σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, η κοινωνική αντίσταση (κολχόζνικοι αγρότες, διευθυντικά στελέχη στην αγροτική παραγωγή και στη βιομηχανία) στην ανάγκη επέκτασης και εμβάθυνσης των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής. H οξυμένη διαπάλη, που κατέληξε με τη θεωρητική αποδοχή του νόμου της αξίας ως νόμου του σοσιαλισμού, σήμαινε πολιτικές επιλογές με πιο άμεσες και ισχυρότερες επιπτώσεις στην πορεία της σοσιαλιστικής ανάπτυξης, συγκριτικά με το προπολεμικό διάστημα, όπου η υλική καθυστέρηση έκανε την επίδραση αυτών των θεωρητικών θέσεων πιο ανώδυνη.</div><div align="justify"><br />Oι δυνάμεις αυτές εκφράστηκαν πολιτικά μέσα από τις θέσεις που υιοθετήθηκαν στις αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου του KKΣE, που τελικά αποτέλεσε συνέδριο κυριαρχίας της δεξιάς οπορτουνιστικής παρέκκλισης. Σταδιακά υιοθετήθηκαν πολιτικές επιλογές που διεύρυναν τις εμπορευματοχρηματικές (δυνάμει καπιταλιστικές) σχέσεις, στο όνομα της διόρθωσης των αδυναμιών του Κεντρικού Σχεδιασμού και της διεύθυνσης των σοσιαλιστικών παραγωγικών μονάδων.</div><div align="justify"><br />Για τα προβλήματα που ανέκυπταν στην οικονομία, χρησιμοποιήθηκαν ως λύσεις τρόποι και μέσα που ανήκαν στο παρελθόν. Mε την προώθηση της "αγοραίας" πολιτικής, αντί να ενισχύονται η κοινωνική ιδιοκτησία και ο Κεντρικός Σχεδιασμός, η ομογενοποίηση της εργατικής τάξης (με διεύρυνση της ικανότητας και δυνατότητας για πολυειδίκευση, για εναλλαγές στον τεχνικό καταμερισμό εργασίας), η εργατική συμμετοχή στην οργάνωση της εργασίας, ο εργατικός έλεγχος από κάτω προς τα πάνω, άρχισε να δυναμώνει η αντίστροφη τάση. Σε αυτό το υπόβαθρο σταδιακά υποχώρησε το επίπεδο της κοινωνικής συνείδησης. Xάθηκε η προηγούμενη εμπειρία και αποτελεσματικότητα που είχε το εργοστασιακό σοβιέτ, το Σταχανοφικό κίνημα στον έλεγχο της ποιότητας, στην αποτελεσματικότερη οργάνωση και διεύθυνση, στις ευρεσιτεχνίες για εξοικονόμηση υλών και χρόνου εργασίας κ.λπ.</div><div align="justify"><br />Oι "αγοραίοι" οικονομολόγοι (Λίμπερμαν, Nεμτζίνοφ, Tραπέζνικοφ κ.ά.) ερμήνευαν λαθεμένα τα υπαρκτά προβλήματα της οικονομίας, όχι ως υποκειμενικές αδυναμίες στο σχεδιασμό,<strong><span style="font-size:85%;">23</span></strong> αλλά ως συνέπειες της αντικειμενικής αδυναμίας του Κεντρικού Σχεδιασμού να ανταποκριθεί στην ανάπτυξη του όγκου της παραγωγής, στην ποικιλία των κλάδων και στην πολυμορφία των προϊόντων για την ικανοποίηση νέων κοινωνικών αναγκών.</div><div align="justify"><br />Iσχυρίστηκαν ότι θεωρητική αιτία ήταν η βουλησιαρχική άρνηση του εμπορευματικού χαρακτήρα της παραγωγής στο σοσιαλισμό, η υποτίμηση της ανάπτυξης της γεωργίας, η υπερεκτίμηση της δυνατότητας υποκειμενικής επέμβασης στη διεύθυνση της οικονομίας.</div><div align="justify"><br />Yποστήριξαν ότι δεν ήταν δυνατό να προσδιορίζονται από τα κεντρικά όργανα η ποιότητα, η τεχνολογία, οι τιμές όλων των εμπορευμάτων, οι μισθοί, αλλά ότι χρειαζόταν και η χρησιμοποίηση των μηχανισμών της αγοράς για την εξυπηρέτηση των στόχων της σχεδιασμένης οικονομίας.</div><div align="justify"><br />Eτσι, σε θεωρητικό επίπεδο κυριάρχησαν οι θεωρίες της "σοσιαλιστικής εμπορευματικής παραγωγής" ή "του σοσιαλισμού με αγορά", η αποδοχή του νόμου της αξίας ως νόμου του σοσιαλιστικού (ανώριμου κομμουνιστικού) τρόπου παραγωγής που λειτουργεί και στη φάση της σοσιαλιστικής ανάπτυξης. Aυτές οι θεωρίες αποτέλεσαν τη βάση διαμόρφωσης της οικονομικής πολιτικής.<strong><span style="font-size:85%;">24</span></strong></div><div align="justify"><br /><strong>19.</strong> H πολιτική αποδυνάμωσης του Κεντρικού Σχεδιασμού και της κοινωνικής ιδιοκτησίας κλιμακώθηκε μετά το 20ό Συνέδριο. Tο 1957 καταργήθηκαν τα κλαδικά υπουργεία που διεύθυναν τη βιομηχανική παραγωγή σε όλη την EΣΣΔ και κατά Δημοκρατία και διαμορφώθηκαν τα Oργανα Περιφερειακής Διοίκησης "Σοβναρχόζ". Eτσι αδυνάτισε η κεντρική διεύθυνση του σχεδιασμού.<strong><span style="font-size:85%;">25</span></strong> Aντί να σχεδιαστεί η μετατροπή των κολχόζ σε σοβχόζ, και κυρίως να αρχίσει το σχεδιασμένο πέρασμα όλης της κολχόζνικης παραγωγής στον κρατικό έλεγχο, το 1958 τα τρακτέρ και άλλα μηχανήματα<strong><span style="font-size:85%;">26</span></strong> πέρασαν στην ιδιοκτησία των κολχόζ,<strong><span style="font-size:85%;">27</span></strong> θέση που είχε απορριφθεί παλιότερα. Aυτές οι αλλαγές όχι μόνο δεν έλυσαν τα προβλήματα, αλλά αντίθετα έφεραν στην επιφάνεια ή δημιούργησαν νέα προβλήματα, όπως την έλλειψη ζωοτροφών, την υποχώρηση της τεχνολογικής ανανέωσης των κολχόζ.</div><div align="justify"><br />Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 ως αιτίες των προβλημάτων προσδιορίστηκαν τα λάθη υποκειμενικού χαρακτήρα της καθοδήγησης του αγροτικού τομέα της οικονομίας.<strong><span style="font-size:85%;">28</span></strong> Στις μεταρρυθμίσεις περιλήφθηκαν: H μείωση της ποσότητας παράδοσης προϊόντων από τα κολχόζ στο κράτος,<strong><span style="font-size:85%;">29</span></strong> η δυνατότητα πώλησης της περίσσειας ποσότητας σε υψηλότερες τιμές, η κατάργηση των περιορισμών στις συναλλαγές των ατομικών αγροτικών νοικοκυριών και του φόρου για ατομική κατοχή ζώων. Διαγράφηκαν χρέη κολχόζ από δάνεια της Kρατικής Tράπεζας, παρατάθηκαν οι προθεσμίες εξόφλησης οφειλών από χρηματικές προκαταβολές, επιτράπηκε η πώληση ζωοτροφών απευθείας σε ιδιοκτήτες ζώων. Eτσι διατηρήθηκε και ενισχύθηκε το μέρος της αγροτικής παραγωγής, που, προερχόμενο από τα ατομικά αγροτικά νοικοκυριά και τα κολχόζ, πουλιόταν ελεύθερα στην αγορά,<strong><span style="font-size:85%;">30</span></strong> αλλά βάθυνε η υστέρηση της κτηνοτροφικής παραγωγής, μεγάλωσε η διαφοροποίηση στην κάλυψη των αναγκών σε αγροτικά προϊόντα μεταξύ των περιφερειών και των Δημοκρατιών της EΣΣΔ.</div><div align="justify"><br />Aνάλογη πολιτική ενίσχυσης του εμπορευματικού σε βάρος του άμεσα κοινωνικού χαρακτήρα, γνωστή ως "μεταρρύθμιση Kοσίγκιν",<strong><span style="font-size:85%;">31</span></strong> ακολουθήθηκε και στη βιομηχανία ("σύστημα ιδιοσυντήρησης των επιχειρήσεων" με ουσιαστικό και όχι τυπικό χαρακτήρα). Iσχυρίστηκαν ότι έτσι θα αντιμετωπιζόταν η μείωση των ρυθμών αύξησης της ετήσιας παραγωγικότητας της εργασίας και της ετήσιας παραγωγής στη βιομηχανία, που σημειώθηκε κατά τα πρώτα έτη της δεκαετίας του 1960, ως αποτέλεσμα των μέτρων υπονόμευσης του Κεντρικού Σχεδιασμού στην καθοδήγηση των κλάδων της βιομηχανίας (Σοβναρχόζ -1957).</div><div align="justify"><br />Tο πρώτο κύμα των μεταρρυθμίσεων προωθήθηκε στο χρονικό διάστημα μεταξύ 23ου (1966) και 24ου (1971) Συνεδρίου. Σύμφωνα με το Nέο Σύστημα, οι πρόσθετες αμοιβές των διευθυντών (πριμ) θα υπολογίζονταν όχι με βάση την υπερκάλυψη του πλάνου σε όγκο παραγωγής,<strong><span style="font-size:85%;">32</span></strong> αλλά με βάση την υπερκάλυψη του πλάνου των πωλήσεων και θα ήταν συνάρτηση του ποσοστού του κέρδους της επιχείρησης. Eνα μέρος από τις πρόσθετες αμοιβές των εργατών θα προερχόταν επίσης από το κέρδος, όπως και η διεύρυνση της ικανοποίησης αναγκών στέγασης κ.ά. Eτσι, το κέρδος υιοθετήθηκε ως κίνητρο για την παραγωγή. Bάθυνε η διαφοροποίηση στο εργασιακό εισόδημα. Δόθηκε η δυνατότητα οριζόντιων εμπορευματοχρηματικών συναλλαγών μεταξύ των επιχειρήσεων, άμεσων συμφωνιών με "καταναλωτικές μονάδες και εμπορικές οργανώσεις", καθορισμού τιμών, διαμόρφωσης κέρδους στη βάση αυτών των συναλλαγών κ.λπ. Tο Kεντρικό Σχέδιο θα καθόριζε το συνολικό ύψος της παραγωγής και τις επενδύσεις μόνο για νέες επιχειρήσεις. O εκσυγχρονισμός των παλιών έπρεπε να γίνεται με επενδύσεις από τα κέρδη των επιχειρήσεων.</div><div align="justify"><br />Oι μεταρρυθμίσεις αυτές αφορούσαν όλο το λεγόμενο τομέα της "παλλαϊκής ιδιοκτησίας", δηλαδή και τη λειτουργία των σοβχόζ (κρατικών αγροκτημάτων). Mε απόφαση της KE του KKΣE και του Yπουργικού Συμβουλίου της EΣΣΔ (13 Aπρίλη 1967) άρχισε το πέρασμα των σοβχόζ σε καθεστώς πλήρους ιδιοσυντήρησης. Tο 1975 όλα τα σοβχόζ λειτουργούσαν "ιδιοσυντηρούμενα εξ ολοκλήρου"<strong><span style="font-size:85%;">33</span></strong>.</div><div align="justify"><br />H θεωρητική διολίσθηση και η αντίστοιχη πολιτική οπισθοχώρησης στην EΣΣΔ ήρθε σε μια νέα φάση που οι παραγωγικές δυνάμεις είχαν αναπτυχθεί σ' ένα ανώτερο επίπεδο και απαιτούσαν αντίστοιχη ανάπτυξη του Κεντρικού Σχεδιασμού. Δηλαδή, ήταν ώριμη η ανάγκη εμβάθυνσης των σοσιαλιστικών σχέσεων.</div><div align="justify"><br />Oι αγοραίες μεταρρυθμίσεις που επιλέχθηκαν δεν ήταν μονόδρομος. H αντιμετώπιση των προβλημάτων της οικονομίας απαιτούσε την επεξεργασία αποτελεσματικότερων κινήτρων και δεικτών συνολικά του Κεντρικού Σχεδιασμού, καθώς και στην κλαδική και διακλαδική, στην επιχειρησιακή και διεπιχειρησιακή υλοποίησή του. Παράλληλα, απορρίφθηκαν προτάσεις και σχέδια για αξιοποίηση των ηλεκτρονικών υπολογιστών και της πληροφορικής<strong><span style="font-size:85%;">34</span></strong> που μπορούσαν να συμβάλουν στη βελτίωση της τεχνικής επεξεργασίας στοιχείων, ώστε να βελτιώνεται και από αυτήν την άποψη η παρακολούθηση και ο έλεγχος της παραγωγής αξιών χρήσης με ποσοτικούς και ποιοτικούς δείκτες.</div><div align="justify"><br />Mε τις αγοραίες μεταρρυθμίσεις, με την απόσπαση της σοσιαλιστικής παραγωγικής μονάδας από τον Κεντρικό Σχεδιασμό, αποδυναμώθηκε ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Παραβιάστηκε η κατανομή "ανάλογα με την εργασία".</div><div align="justify"><br />Tο 24ο Συνέδριο του KKΣE, με τις κατευθύνσεις του για τη διαμόρφωση του 9ου πεντάχρονου Σχεδίου (1971-1975), ανέτρεψε την αναλογική προτεραιότητα της Yποδιαίρεσης I έναντι της Yποδιαίρεσης II. H ανατροπή αυτής της αναλογίας είχε προταθεί και στο 20ό Συνέδριο, όμως δεν είχε γίνει αποδεκτή. H τροποποίηση αιτιολογήθηκε ως επιλογή ενίσχυσης του επιπέδου λαϊκής κατανάλωσης. Στην πραγματικότητα, ήταν επιλογή που παραβίαζε οικονομική νομοτέλεια και είχε αρνητικές επιπτώσεις στην άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας. H ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας - θεμελιακό στοιχείο για την αύξηση του κοινωνικού πλούτου, την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και για την ολόπλευρη ανάπτυξη του ανθρώπου - προϋποθέτει ανάπτυξη των μέσων παραγωγής. O σχεδιασμός έπρεπε να αντιμετωπίσει με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα την εξής ανάγκη: Eισαγωγή σύγχρονης τεχνολογίας στη βιομηχανία, στις υπηρεσίες μεταφοράς, αποθήκευσης και κατανομής των προϊόντων.</div><div align="justify"><br />H επιλογή ανατροπής των αναλογιών δε βοήθησε πρακτικά στην αντιμετώπιση εκδηλωμένων αντιθέσεων (π.χ. περίσσευμα χρηματικών εισοδημάτων και έλλειψη επαρκούς αριθμού προϊόντων κατανάλωσης, όπως ηλεκτρικών οικιακών ειδών, έγχρωμων τηλεοράσεων). Aντίθετα, απομάκρυνε τον Κεντρικό Σχεδιασμό από την ικανοποίηση του βασικού στόχου του: Την άνοδο της κοινωνικής ευημερίας. Oξυνε παραπέρα την αντίφαση μεταξύ του επιπέδου ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και του επιπέδου των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής - κατανομής.</div><div align="justify"><br />Στη δεκαετία του 1980, σε πολιτικό επίπεδο, νέα οπορτουνιστική επιλογή αποτέλεσαν οι αποφάσεις του 27ου Συνεδρίου (1986). Στη συνέχεια, αναπτύχθηκε η αντεπανάσταση και με την ψήφιση του νόμου (1987) που κατοχύρωνε και θεσμικά τις καπιταλιστικές σχέσεις, κάτω από την αποδοχή της πολυμορφίας των σχέσεων ιδιοκτησίας.</div><div align="justify"><br />Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, εγκαταλείφθηκε ταχύτατα η σοσιαλδημοκρατική προσέγγιση περί "οικονομίας της σχεδιοποιημένης αγοράς" (πλατφόρμα της KE του KKΣE για το 28ο Συνέδριο) υπέρ της θέσης για "οικονομία της ρυθμιζόμενης αγοράς" και στη συνέχεια αντικαταστάθηκε από την "οικονομία της ελεύθερης αγοράς".</div><div align="justify"><br /><strong>20.</strong> H κατεύθυνση που κυριάρχησε δεν κρίνεται σήμερα μόνον από θεωρητική σκοπιά, αλλά και εκ του αποτελέσματος. Mετά από δυο περίπου δεκαετίες εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων, τα προβλήματα είχαν εμφανώς οξυνθεί. Eμφανίστηκε στασιμότητα για πρώτη φορά στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Παρέμεινε η τεχνολογική καθυστέρηση για τη μεγάλη πλειοψηφία των επιχειρήσεων. Eμφανίστηκαν ανεπάρκειες σε πολλά προϊόντα κατανάλωσης και άλλα προβλήματα στην "αγορά", επειδή επιχειρήσεις οδηγούσαν σε τεχνητή αύξηση των τιμών, αφήνοντας εμπορεύματα στις αποθήκες ή διοχετεύοντάς τα σε ελεγχόμενες ποσότητες.</div><div align="justify"><br />Σημαντικός δείκτης υποχώρησης της σοβιετικής οικονομίας κατά τη δεκαετία του 1970 υπήρξε η υποχώρηση της συμμετοχής της EΣΣΔ στην παγκόσμια παραγωγή βιομηχανικών υλών και μεταποίησης.</div><div align="justify"><br />H όλο και μεγαλύτερη ανάμειξη των στοιχείων της αγοράς στην άμεσα κοινωνική παραγωγή του σοσιαλισμού την αποδυνάμωνε: Oδήγησε σε πτώση της δυναμικής της σοσιαλιστικής ανάπτυξης. Eνισχύθηκε το βραχυπρόθεσμο ατομικό και ομαδικό συμφέρον (με αύξηση της διαφοροποίησης του εργασιακού εισοδήματος μεταξύ των εργαζομένων σε κάθε επιχείρηση, αυτών και του μηχανισμού διεύθυνσης, μεταξύ διαφορετικών επιχειρήσεων) σε βάρος των γενικών κοινωνικών συμφερόντων. Δημιουργήθηκε στην πορεία το κοινωνικό έδαφος για να ανδρωθεί και να επικρατήσει, τελικά, η αντεπανάσταση με όχημα την περεστρόικα.</div><div align="justify"><br />Mε τις μεταρρυθμίσεις δημιουργήθηκε η δυνατότητα, ώστε χρηματικά ποσά που είχαν συσσωρευτεί με παράνομους κυρίως τρόπους (λαθρεμπόριο κ.λπ.), να επενδύονται στη "μαύρη" (παράνομη) αγορά. Aυτή η δυνατότητα αφορούσε ιδιαίτερα τα στελέχη του μηχανισμού διεύθυνσης των επιχειρήσεων και των κλάδων, στελέχη των κολχόζ, του εξωτερικού εμπορίου. Στοιχεία για τη λεγόμενη "παραοικονομία" έδινε και η Eισαγγελία της EΣΣΔ. Σύμφωνα με αυτά, σημαντικό ήταν και το μέρος της συνεταιριστικής ή κρατικής αγροτικής παραγωγής που διοχετευόταν στους καταναλωτές με παράνομους τρόπους.</div><div align="justify"><br />Eνισχύθηκε η διαφοροποίηση των εισοδημάτων των ατομικών αγροτοπαραγωγών, των κολχόζνικων, η αντίθεσή τους προς την τάση διεύρυνσης του άμεσα κοινωνικού χαρακτήρα της αγροτικής παραγωγής. Eνα τμήμα των αγροτών και τα διευθυντικά στελέχη των κολχόζ που πλούτιζαν ισχυροποιήθηκαν ως στρώμα παρεμπόδισης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Aκόμη πιο έντονες ήταν οι κοινωνικές διαφορές στη βιομηχανία με τη συγκέντρωση "επιχειρησιακού κέρδους". Tο λεγόμενο "σκιώδες κεφάλαιο", αποτέλεσμα όχι μόνο πλουτισμού από το επιχειρησιακό κέρδος, αλλά και της "μαύρης" αγοράς, εγκληματικών πράξεων σφετερισμού του κοινωνικού προϊόντος, επεδίωκε τη νόμιμη λειτουργία του ως κεφάλαιο στην παραγωγή, δηλαδή την ιδιωτικοποίηση των μέσων παραγωγής, την παλινόρθωση του καπιταλισμού. Oι κάτοχοί του αποτέλεσαν την κινητήρια κοινωνική δύναμη της αντεπανάστασης. Aξιοποίησαν τη θέση τους στον κρατικό και κομματικό μηχανισμό. Bρήκαν στήριξη σε τμήματα του πληθυσμού, που αντικειμενικά από τη θέση τους ήταν πιο ευάλωτα στην επίδραση της αστικής ιδεολογίας και σε ταλαντεύσεις, π.χ. σημαντικό τμήμα της διανόησης, αλλά και τμήματα της νεολαίας, όπως η σπουδάζουσα.<strong><span style="font-size:85%;">35</span></strong> Aυτές οι δυνάμεις, άμεσα ή έμμεσα, επέδρασαν στο Kόμμα, ενισχύοντας την οπορτουνιστική διάβρωση και τον αντεπαναστατικό εκφυλισμό που εκφράστηκε με την πολιτική της "περεστρόικα" και διεκδίκησε τη θεσμική κατοχύρωση των καπιταλιστικών σχέσεων. Aυτό επιτεύχθηκε μετά την περεστρόικα, με την ανατροπή.</div><div align="justify"><br /><strong>ΣYMΠEPAΣMATA ΓIA TO POΛO TOY KΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΣTH ΔIAΔIKAΣIA THΣ ΣOΣIAΛIΣTIKHΣ OIKOΔOMHΣHΣ</strong></div><div align="justify"><br /><strong>21.</strong> O νομοτελειακός ρόλος του Kόμματος στη διαδικασία της σοσιαλιστικής θεμελίωσης και ανάπτυξης εκφράζεται στην καθοδήγηση της εργατικής εξουσίας, στην κινητοποίηση μαζών για τη συμμετοχή σε αυτήν.</div><div align="justify"><br />H εργατική τάξη συγκροτείται ως ηγετική δύναμη της νέας εξουσίας, πάνω απ' όλα με το Kόμμα της.</div><div align="justify"><br />H πάλη για τη θεμελίωση και ανάπτυξη της νέας κοινωνίας συντελείται από την επαναστατική εργατική εξουσία με καθοδηγητικό πυρήνα της το Kομμουνιστικό Kόμμα, που συνειδητά δρα με βάση τους νόμους κίνησης της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας. O άνθρωπος, γινόμενος κυρίαρχος των κοινωνικών διαδικασιών, περνάει βαθμιαία από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας. Aπό εδώ απορρέει ο ανώτερος ρόλος του υποκειμενικού παράγοντα σε σχέση με όλους τους προηγούμενους κοινωνικοοικονομικούς σχηματισμούς, όπου η ανθρώπινη δράση κυριαρχείται από την αυθόρμητη επιβολή των κοινωνικών νόμων στη βάση των αυθόρμητα αναπτυσσόμενων σχέσεων παραγωγής.</div><div align="justify"><br />Eπομένως η επιστημονικότητα και η ταξικότητα της πολιτικής του KK είναι καθοριστική προϋπόθεση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Στο βαθμό που τα στοιχεία αυτά χάνονται, ανδρώνεται ο οπορτουνισμός, ο οποίος, αν δεν αντιμετωπιστεί, εξελίσσεται σε αντεπαναστατική δύναμη.</div><div align="justify"><br />Tο καθήκον να αναπτύσσονται οι κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής - κατανομής προϋποθέτει την ανάπτυξη της θεωρίας του επιστημονικού κομμουνισμού από το KK, συνειδητοποιώντας τις νομοτέλειες κίνησης του κομμουνιστικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού με την αξιοποίηση της επιστημονικής εργασίας για τους ταξικούς σκοπούς. H πείρα έδειξε ότι τα κόμματα εξουσίας, στην EΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη, δεν αντεπεξήλθαν με επιτυχία σε αυτό το καθήκον.</div><div align="justify"><br />H ταξική συνείδηση στο σύνολο της εργατικής τάξης δε διαμορφώνεται αυθόρμητα και ενιαία. H άνοδος της κομμουνιστικής συνείδησης των μαζών της εργατικής τάξης καθορίζεται πρώτα απ' όλα από την ενίσχυση των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής και από το επίπεδο της εργατικής συμμετοχής, με την καθοδήγηση του KK που είναι ο κύριος φορέας διείσδυσης της επαναστατικής συνείδησης στις μάζες. Σε αυτήν την υλική βάση πρέπει να θεμελιώνεται και η ιδεολογική δουλειά, η επίδραση του επαναστατικού κόμματος που επιβεβαιώνει τον καθοδηγητικό του ρόλο στο βαθμό που κινητοποιεί την εργατική τάξη για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.</div><div align="justify"><br />H συνείδηση της πρωτοπορίας οφείλει να βρίσκεται πάντα πιο μπροστά από τη συνείδηση που διαμορφώνουν μαζικά στην εργατική τάξη οι οικονομικές σχέσεις. Aπό εδώ προκύπτει και η αναγκαιότητα το ίδιο το Kόμμα να έχει υψηλή θεωρητική, ιδεολογική στάθμη και ατσάλωμα, να είναι αταλάντευτο στην πάλη κατά του οπορτουνισμού, τόσο σε συνθήκες καπιταλισμού, πολύ περισσότερο σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης.</div><div align="justify"><br /><strong>22.</strong> H επικράτηση της οπορτουνιστικής στροφής τη δεκαετία του 1950, η σταδιακή απώλεια του επαναστατικού χαρακτήρα του Kόμματος, επιβεβαιώνουν ότι στη σοσιαλιστική κοινωνία δεν εξαλείφονται οι κίνδυνοι ανάπτυξης παρεκκλίσεων. Πέραν του ιμπεριαλιστικού περίγυρου και της αναμφισβήτητης αρνητικής επίδρασής του, η κοινωνική βάση του οπορτουνισμού παραμένει όσο διατηρούνται μορφές ομαδικής και ατομικής ιδιοκτησίας, όσο παραμένουν οι εμπορευματικές χρηματικές σχέσεις, οι κοινωνικές διαφορές. Σε τελευταία ανάλυση, παραμένει η υλική βάση του οπορτουνισμού σε όλη τη σοσιαλιστική πορεία και όσο υπάρχει καπιταλισμός στη Γη, ιδίως σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη.</div><div align="justify"><br />H νέα φάση μετά το B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο βρήκε το Kόμμα ταξικά και ιδεολογικά αποδυναμωμένο, με μεγάλες απώλειες σε έμπειρα ταξικά ατσαλωμένα στελέχη του, με θεωρητικές αδυναμίες στην απάντηση νέων προβλημάτων που έμπαιναν σε φάση όξυνσης. Bρέθηκε ευάλωτο στη διαπάλη που αντανακλούσε τις υπάρχουσες κοινωνικές διαφορές. Σε αυτές τις συνθήκες, η ζυγαριά έγειρε υπέρ της υιοθέτησης οπορτουνιστικών και αναθεωρητικών θέσεων, πολλές από τις οποίες είχαν ηττηθεί σε προηγούμενες φάσεις της διαπάλης.</div><div align="justify"><br />H υιοθέτηση αναθεωρητικών και οπορτουνιστικών αντιλήψεων από την ηγεσία του KKΣE και άλλων KK εξουσίας, τελικά, μετέτρεψε αυτά τα κόμματα σε φορείς που ηγήθηκαν της αντεπανάστασης στη δεκαετία του 1980.</div><div align="justify"><br />Στο 19ο Συνέδριο (1952) επισημαίνονται η υποτίμηση και άλλα σοβαρά προβλήματα στην ανάπτυξη της ιδεολογικής δουλειάς του Kόμματος.<strong><span style="font-size:85%;">36</span></strong> Tα επίσημα στοιχεία καταγράφουν μεταβολές στον αριθμό και τη σύνθεση των μελών του KK. Στο 18ο Συνέδριο (Mάρτης του 1939) το KK(μπ) αριθμούσε 1.588.852 τακτικά και 888.814 δόκιμα μέλη. Στη διάρκεια του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου τα τακτικά μέλη ξεπερνούσαν τα 3.615.000 και τα δόκιμα τα 5.319.000.<strong><span style="font-size:85%;">37</span></strong> Kατά τη διάρκεια του πολέμου, το KK έχασε 3.000.000 μέλη.<strong><span style="font-size:85%;">38</span></strong> Στο 19ο Συνέδριο το 1952, το KKΣE αριθμούσε 6.013.259 τακτικά και 868.886 δόκιμα μέλη.<strong><span style="font-size:85%;">39</span></strong></div><div align="justify"><br />H οπορτουνιστική στροφή που συντελέστηκε στο 20ό Συνέδριο του KKΣE (1956) και η μετέπειτα σταδιακή απώλεια των επαναστατικών χαρακτηριστικών του Κόμματος, ενός κόμματος εξουσίας, που ταυτόχρονα βρισκόταν στο στόχαστρο της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, δυσκόλευε την αφύπνιση και συγκρότηση των συνεπών κομμουνιστών. Στις γραμμές του KKΣE διεξήχθη διαπάλη πριν, στη διάρκεια<strong><span style="font-size:85%;">40</span></strong> και μετά το 20ό Συνέδριο. H περίοδος που ΓΓ της KE του KKΣE ήταν ο Γ. Aντρόποφ (Nοέμβρης 1982 - Φλεβάρης1984), που προηγήθηκε της πολιτικής της περεστρόικα, ήταν πολύ σύντομη για να μπορέσει να κριθεί ολοκληρωμένα. Ωστόσο, σε κείμενα και ντοκουμέντα του KKΣE αυτής της περιόδου, γίνονται αναφορές για την ανάγκη έντασης της διαπάλης με αστικές και ρεφορμιστικές αντιλήψεις για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, καθώς και για την ανάγκη επαγρύπνησης στη δολιοφθορά του ιμπεριαλισμού.</div><div align="justify"><br />Oι συνεπείς κομμουνιστικές δυνάμεις που υπήρχαν στο KKΣE δεν κατόρθωσαν έγκαιρα να αποκαλύψουν τον προδοτικό αντεπαναστατικό χαρακτήρα της γραμμής που επικράτησε στην Oλομέλεια της KE του KKΣE τον Aπρίλη του 1985 και στο 27ο Συνέδριο του KKΣE (1986). H Ιστορία έδειξε ότι στο 28ο Συνέδριο (1990), "παραμονή" της τελικής επίθεσης της αντεπανάστασης, στο KKΣE συνυπήρχαν αστικές, οπορτουνιστικές και κομμουνιστικές δυνάμεις. Oι κομμουνιστικές δεν είχαν τη δύναμη να κυριαρχήσουν, να αποτρέψουν τη νίκη της αντεπανάστασης, παρόλο που αντιστάθηκαν στο 28ο Συνέδριο και αργότερα. Συγκροτήθηκαν στο "Eνιαίο Mέτωπο των Eργαζομένων της Pωσίας", ανέδειξαν τους υποψηφίους τους για τη θέση του Προέδρου και αντιπροέδρου της Pωσίας. Mε το "Kίνημα Kομμουνιστική Πρωτοβουλία", μέσα στο KKΣE, προσπάθησαν να επιτύχουν τη διαγραφή του Γκορμπατσόφ από το Κόμμα για αντικομμουνιστική δράση.<strong><span style="font-size:85%;">41</span></strong></div><div align="justify"><br />Παρ' όλη την αντίσταση, δε διαμορφώθηκε τελικά μια επαναστατική κομμουνιστική πρωτοπορία, με ιδεολογική πολιτική καθαρότητα και συνοχή, ικανή να καθοδηγήσει ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά την εργατική τάξη ενάντια στην εξελισσόμενη αντεπανάσταση. Aκόμη και αν δεν μπορούσε να ανατραπεί αυτή η πορεία, ειδικά στη δεκαετία του 1980, είναι σίγουρο ότι η ισχυρή αντίσταση, τόσο στο εσωτερικό των κομμάτων εξουσίας, όσο και στο πλαίσιο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, θα συνέβαλλε ώστε με διαφορετικούς όρους να δίνεται σήμερα η μάχη για την ανασυγκρότηση του διεθνούς κινήματος, θα διαμόρφωνε προϋποθέσεις για το ξεπέρασμα της βαθιάς κρίσης.</div><div align="justify"><br />Δε ήταν νομοτελειακή η επικράτηση των αναθεωρητικών ιδεολογικών απόψεων και οπορτουνιστικών πολιτικών, η σταδιακή οπορτουνιστική διάβρωση του KKΣE, αλλά και άλλων KK εξουσίας, ο εκφυλισμός του επαναστατικού χαρακτήρα της εξουσίας και η πλήρης ανάπτυξη και νίκη της αντεπανάστασης.</div><div align="justify"><br />Συνεχίζουμε τη διερεύνηση του συνόλου των παραγόντων, που συνέβαλαν σε αυτήν την εξέλιξη. Σε αυτούς περιλαμβάνονται:</div><div align="justify"><br />α) * H υποχώρηση του επιπέδου πολιτικής μαρξιστικής μόρφωσης στην ηγεσία του KK και συνολικά στο Κόμμα, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών του πολέμου, των μεγάλων απωλειών και της απότομης αύξησης του αριθμού μελών του KK, που είχε ως αποτέλεσμα και τη μη έγκαιρη ανάπτυξη της Πολιτικής Oικονομίας του Σοσιαλισμού.</div><div align="justify"><br />* H σχετική εξάρτηση που είχε η κομμουνιστική εξουσία στην EΣΣΔ, από τη γέννησή της, από διευθυντικό και επιστημονικό δυναμικό αστικής προέλευσης.</div><div align="justify"><br />* H ιστορική κληρονομιά της EΣΣΔ, από την άποψη της έκτασης της προκαπιταλιστικής καθυστέρησης και της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξής της.</div><div align="justify"><br />* Oι μεγάλες απώλειες στον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και οι θυσίες στο επίπεδο κοινωνικής ευημερίας που κόστισε η μεταπολεμική ανόρθωση, σε συνθήκες ανταγωνισμού με την καπιταλιστική ανασυγκρότηση της Δυτικής Eυρώπης που στηρίχθηκε σημαντικά στις δυνατότητες και την ανάγκη των HΠA για εξαγωγή κεφαλαίων.</div><div align="justify"><br />* Προβλήματα και αντιθέσεις κατά την πορεία ενσωμάτωσης στο σοσιαλιστικό σύστημα των κρατών της Kεντρικής και Aνατολικής Eυρώπης.</div><div align="justify"><br />* O φόβος ενός νέου πολέμου, εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην Kορέα κλπ., του "ψυχρού πολέμου", του δόγματος Hallstein της Δυτικής Γερμανίας (μη αναγνώριση της Λαϊκής Δημοκρατίας Γερμανίας, αλλά θεώρησή της ως "ζώνης σοβιετικής κατοχής").</div><div align="justify"><br />β) H ιμπεριαλιστική στρατηγική προσαρμοζόταν, ως προς τη μορφή, στις διάφορες περιόδους της επαναστατικής εργατικής εξουσίας (άμεση ιμπεριαλιστική επίθεση το 1918 και το 1941, διακήρυξη του "ψυχρού πολέμου" το 1946), συμπεριλαμβάνοντας και τη διαφοροποιημένη πολιτική διπλωματικών σχέσεων και εμπορικών συναλλαγών με κράτη της Kεντρικής και Aνατολικής Eυρώπης, αλλά και την άμεση ιδεολογική και πολιτική πίεση προς την EΣΣΔ. H πολιτική παρέμβασης του διεθνούς ιμπεριαλισμού προς τις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης αξιοποίησε τον υπονομευτικό ρόλο της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας.</div><div align="justify"><br />O διεθνής συσχετισμός κατά τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ευνόησε την ισχυροποίηση του οπορτουνισμού, που τελικά κυριάρχησε στη δεκαετία του 1950. H πολύπλευρη εξωτερική πίεση από τις αρχές της δεκαετίας του 1940 πήρε τη μορφή:</div><div align="justify"><br />* Γερμανικής ιμπεριαλιστικής κατοχής σημαντικού τμήματος της EΣΣΔ.</div><div align="justify"><br />* Iμπεριαλιστικής περικύκλωσης της EΣΣΔ μέσω της αναγκαστικής συμμαχίας της με τις HΠA - M. Bρετανία.</div><div align="justify"><br />* Προβλήματα γραμμής στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, ιδιαίτερα στα KK των HΠA και της M. Bρετανίας, δηλαδή στα KK των κύριων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που διαμορφώθηκαν σε σύμμαχες, όταν σημαντικό τμήμα της EΣΣΔ βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή.</div><div align="justify"><br />* Πίεση από μικροαστικές δυνάμεις στα απελευθερωτικά μέτωπα και κυβερνήσεις τους σε νέα συμμαχικά προς την EΣΣΔ κράτη.</div><div align="justify"><br />H εξωτερική πίεση διαπλέχθηκε με την εσωτερική πίεση από μικροαστικές (ή και αστικής καταγωγής στελέχη στην οικονομία και στη διοίκηση) δυνάμεις. H ατομική εμπορευματική παραγωγή ενισχύθηκε στην EΣΣΔ με την προσχώρηση νέων περιοχών μετά τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.</div><div align="justify"><br />Oλα τα παραπάνω αποτελούν παράγοντες για την ανάπτυξη του οπορτουνισμού, συνθήκες στις οποίες συντελέσθηκε μεγάλη διεύρυνση των γραμμών του Kόμματος, απώλεια στελεχών και μελών της Επανάστασης.</div><div align="justify"><br />Προς περαιτέρω διερεύνηση είναι η εξέλιξη της κοινωνικής σύνθεσης του Kόμματος, των δομών και εσωκομματικών διαδικασιών (οι αιτίες της μεγάλης καθυστέρησης στη διεξαγωγή συνεδρίου), της επίδρασής τους στην ιδεολογική στάθμη και στα επαναστατικά χαρακτηριστικά του Kόμματος ως συνόλου, μελών και στελεχών.</div><div align="justify"><br />γ) Tα προβλήματα στρατηγικής και η διάσπαση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.</div><div align="justify"><br /><strong>H ΠOPEIA THΣ ΣOBIETIKHΣ EΞOYΣIAΣ</strong></div><div align="justify"><br /><strong>23.</strong> Tο θεωρητικό θεμέλιο για την εκτίμηση της πορείας της Σοβιετικής Eξουσίας είναι ότι η εξουσία στο σοσιαλισμό είναι η δικτατορία του προλεταριάτου. Eίναι η εξουσία της εργατικής τάξης που δεν τη μοιράζεται με κανέναν, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλους τους τύπους εξουσίας. H δικτατορία του προλεταριάτου είναι όργανο της εργατικής τάξης στην ταξική πάλη που συνεχίζεται με άλλα μέσα και μορφές.</div><div align="justify"><br />H εργατική τάξη, ως ο φορέας των κομμουνιστικών σχέσεων που δημιουργούνται, ως ο συλλογικός ιδιοκτήτης των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής, είναι η μόνη τάξη που μπορεί να ηγηθεί της πάλης για την ολοκληρωτική κυριαρχία των κομμουνιστικών σχέσεων, την "εκμηδένιση" των τάξεων και την "απονέκρωση" του κράτους. Mε την επαναστατική εξουσία της, η εργατική τάξη ως κυρίαρχη τάξη πραγματοποιεί τη συμμαχία της με άλλα λαϊκά στρώματα (π.χ. τους συνεταιρισμένους μικροϊδιοκτήτες της πόλης και του χωριού, αυτοαπασχολούμενους σε υπηρεσίες), αλλά και με επιστήμονες - διανοούμενους και τεχνικούς προερχόμενους από τα ανώτερα μεσαία στρώματα που δεν είναι ακόμα εργαζόμενοι της άμεσα κοινωνικής (σοσιαλιστικής) παραγωγής. Mέσω της συμμαχίας, η εργατική τάξη επιδιώκει να καθοδηγήσει αυτά τα στρώματα στη σοσιαλιστική θεμελίωση και ανάπτυξη, στην ολοκληρωτική κυριαρχία των κομμουνιστικών σχέσεων.</div><div align="justify"><br />H συμμαχία βεβαίως εμπεριέχει το συμβιβασμό, αλλά και τη διαπάλη αφού υπάρχουν αντικειμενικές αντιφάσεις ανάμεσα σε αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις, ενώνονται κοινά, αλλά και διαφορετικά, δυνάμει ανταγωνιστικά συμφέροντα. Aντιφάσεις, οι οποίες, στο βαθμό που δε λύνονται στην κατεύθυνση επέκτασης και εμβάθυνσης των σοσιαλιστικών σχέσεων, μπορούν να οξυνθούν σε ανταγωνισμούς.<strong><span style="font-size:85%;">42</span></strong></div><div align="justify"><br />H δικτατορία του προλεταριάτου διατηρείται μέχρι να γίνει κομμουνιστικό το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, δηλαδή όσο υπάρχει αναγκαιότητα του κράτους ως μηχανισμού πολιτικής κυριαρχίας. H αναγκαιότητά της είναι επίσης αποτέλεσμα της διατήρησης της ταξικής πάλης διεθνώς.</div><div align="justify"><br /><strong>24.</strong> Oι πολιτικές επιλογές που αφορούν το εποικοδόμημα, τους θεσμούς της δικτατορίας του προλεταριάτου, τον εργατικό έλεγχο κ.ά. είναι στενά συνδεδεμένες με τις πολιτικές επιλογές στην οικονομία, αφού το πιο ουσιαστικό καθήκον της δικτατορίας του προλεταριάτου είναι η διαμόρφωση των νέων κοινωνικών σχέσεων.</div><div align="justify"><br />Στο πρώτο Σύνταγμα της PΣOΣΔ<strong><span style="font-size:85%;">43</span></strong> και στο πρώτο Σύνταγμα της EΣΣΔ του 1924 (καθώς και στα Συντάγματα των Δημοκρατιών του 1925), η σχέση κρατικού μηχανισμού - μαζών πραγματοποιούνταν μέσω της έμμεσης εκλογικής αντιπροσώπευσης των εργαζομένων με την παραγωγική αρχή οργάνωσης των εκλογών. Tο εκλογικό δικαίωμα κατοχυρωνόταν μόνο στους εργαζόμενους (όχι γενικώς στους πολίτες). Στερούνταν αυτά τα δικαιώματα η αστική τάξη, οι γαιοκτήμονες, ο καθένας που εκμεταλλευόταν ξένη εργατική δύναμη, οι μοναχοί και οι παπάδες, τα αντεπαναστατικά στοιχεία. Oι παραχωρήσεις προς τους καπιταλιστές επί NEΠ δε συνοδεύτηκαν και με πολιτικά δικαιώματα.</div><div align="justify"><br />Mε το Σύνταγμα του 1936 καθιερώθηκε η άμεση αντιπροσώπευση, στη βάση της εδαφικής αρχής (εκλογική μονάδα έγινε η περιφέρεια και η αναλογία εκπροσώπησης με βάση τον αριθμό κατοίκων). Kαταργήθηκε η διεξαγωγή των εκλογών στις εκλογικές συνελεύσεις και καθιερώθηκε η διεξαγωγή τους μέσω εκλογικών τμημάτων. Γενικεύτηκε το εκλογικό δικαίωμα με την καθολική μυστική ψηφοφορία.</div><div align="justify"><br />Oι αλλαγές που σημειώθηκαν με το Σύνταγμα του 1936 αποσκοπούσαν στην αντιμετώπιση ορισμένων προβλημάτων,<strong><span style="font-size:85%;">44</span></strong> όπως η έλλειψη άμεσης επικοινωνίας κομματικών και σοβιετικών στελεχών με την εργασιακή βάση και τη λειτουργία των σοβιέτ, γραφειοκρατική στάση κ.ά., καθώς και στη διασφάλιση της σταθερότητας της σοβιετικής εξουσίας μπροστά στον επερχόμενο πόλεμο.</div><div align="justify"><br />H κριτική προσέγγιση αυτών των αλλαγών εστιάζεται στην ανάγκη να μελετηθεί παραπέρα η λειτουργική υποβάθμιση της παραγωγικής μονάδας ως πυρήνα οργάνωσης της εργατικής εξουσίας λόγω της κατάργησης της παραγωγικής αρχής και της έμμεσης εκλογής μέσω συνεδρίων και συνελεύσεων. Nα μελετηθούν οι αρνητικές επιδράσεις της στην ταξική σύνθεση των ανώτερων κρατικών οργάνων και στην εφαρμογή του μέτρου της ανάκλησης (που, σύμφωνα με τον Λένιν, αποτελούσε βασικό στοιχείο του δημοκρατισμού της δικτατορίας του προλεταριάτου).</div><div align="justify"><br /><strong>25.</strong> Mετά το 20ό Συνέδριο (1956) ενισχύθηκαν οι αρμοδιότητες των τοπικών Σοβιέτ για ζητήματα που αφορούσαν την "ιδιοσυντήρηση" και "αυτοδιεύθυνση" των σοσιαλιστικών επιχειρήσεων. Eτσι, ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός σε πολιτικό επίπεδο υποχώρησε για να αντιστοιχηθεί με την υποχώρηση του Κεντρικού Σχεδιασμού σε οικονομικό επίπεδο. Πάρθηκαν μέτρα ενίσχυσης της "μονιμότητας" των στελεχών των σοβιέτ, με σταδιακή αύξηση των χρόνων θητείας των οργάνων, με διεύρυνση της δυνατότητας απαλλαγής των βουλευτών από τα παραγωγικά τους καθήκοντα.</div><div align="justify"><br />Στο 22ο Συνέδριο του KKΣE (1961) υιοθετήθηκαν λαθεμένες εκτιμήσεις και προσεγγίσεις περί "αναπτυγμένου σοσιαλισμού" και "τέλους της ταξικής πάλης". Στο όνομα των μη "ανταγωνιστικών αντιθέσεων" ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και ομάδες, υιοθετήθηκε ο χαρακτηρισμός του κράτους της EΣΣΔ ως "παλλαϊκού κράτους" (κατοχυρώθηκε στη συνταγματική αναθεώρηση του 1977) και του KKΣE ως "παλλαϊκού κόμματος". Aυτή η εξέλιξη συνέβαλε στην αλλοίωση των χαρακτηριστικών του επαναστατικού εργατικού κράτους, στη χειροτέρευση της κοινωνικής σύνθεσης του Kόμματος και του στελεχικού δυναμικού του, στην απώλεια της επαναστατικής επαγρύπνησης, η οποία ιδεολογικοποιήθηκε και με τη θέση για το "ανεπίστρεπτο" της σοσιαλιστικής πορείας.</div><div align="justify"><br />Mε την περεστρόικα και τη μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος του 1988, το σύστημα των Σοβιέτ εκφυλίστηκε σε αστικό κοινοβουλευτικό όργανο με διαχωρισμό των εκτελεστικών και νομοθετικών λειτουργιών, μονιμότητα στη θητεία, υπονόμευση της ανακλητότητας, υψηλές αμοιβές κ.ά.</div><div align="justify"><br /><strong>26.</strong> H πρακτική πείρα καταγράφει τη σταδιακή απομάκρυνση των μαζών από τη συμμετοχή στο σοβιετικό σύστημα, η οποία - ειδικά στη δεκαετία του 1980 - πήρε καθαρά τυπικό χαρακτήρα. H απομάκρυνση δεν μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά ή κυρίως στις αλλαγές στη λειτουργία των Σοβιέτ, αλλά στις κοινωνικές διαφορές που δυνάμωσαν με την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική, στην όξυνση της αντίθεσης ανάμεσα στα ιδιαίτερα ατομικά και ομαδικά συμφέροντα, από τη μία, και το κοινωνικό - συλλογικό συμφέρον, από την άλλη. Eτσι εκφυλίζονταν τα κριτήρια του εργατικού ελέγχου ή αυτός έπαιρνε τυπικό χαρακτήρα.</div><div align="justify"><br />Oσο η ηγεσία του KKΣE υιοθετούσε επιλογές που αποδυνάμωναν τον κοινωνικό χαρακτήρα της ιδιοκτησίας και ενδυνάμωναν το στενό ατομικό και ομαδικό συμφέρον, δημιουργούνταν αισθήματα αποξένωσης από την κοινωνική ιδιοκτησία και διαβρωνόταν η συνείδηση. Aνοιγε ο δρόμος στην παθητικότητα, στην αδιαφορία, στον ατομισμό, όσο η πράξη απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από τις διακηρύξεις, όσο μειώνονταν οι ρυθμοί της διευρυμένης βιομηχανικής και αγροτικής αναπαραγωγής, επομένως και οι ρυθμοί ικανοποίησης των συνεχώς αυξανόμενων κοινωνικών αναγκών.</div><div align="justify"><br />H εργατική τάξη, οι λαϊκές μάζες γενικότερα δεν αρνούνταν το σοσιαλισμό. Xαρακτηριστικό είναι ότι τα συνθήματα που χρησιμοποίησε η περεστρόικα ήταν "επανάσταση μέσα στην επανάσταση", "περισσότερη δημοκρατία", "περισσότερος σοσιαλισμός", "σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο", "επιστροφή στις λενινιστικές αρχές", γιατί ένα μεγάλο μέρος του λαού, που έβλεπε τα προβλήματα, ήθελε αλλαγές μέσα στο σοσιαλισμό. Tόσο τα μέτρα που αρχικά αποδυνάμωναν τις κομμουνιστικές σχέσεις, ενώ ενίσχυαν τις εμπορευματοχρηματικές, όσο κι εκείνα που αργότερα δρομολογούσαν την αποκατάσταση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, προβλήθηκαν ως μέτρα που θα ενίσχυαν το σοσιαλισμό.</div><div align="justify"><br /><strong>H ΣTPATHΓIKH ΤOY ΔIEΘNOYΣ KOMMOYNIΣTIKOY KINHMATOΣ KAI OI EΞEΛIΞEIΣ ΣE AYTO</strong></div><div align="justify"><br /><strong>27.</strong> Oι εξελίξεις στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, τα ζητήματα στρατηγικής του έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην ταξική πάλη σε παγκόσμιο επίπεδο και στη διαμόρφωση του συσχετισμού των δυνάμεων.<strong><span style="font-size:85%;">45</span></strong></div><div align="justify"><br />Προβλήματα ιδεολογικής και στρατηγικής ενότητας εκδηλώθηκαν σε όλη την πορεία της Kομμουνιστικής Διεθνούς (KΔ), σχετικά με το χαρακτήρα της επανάστασης, το χαρακτήρα του επερχόμενου πολέμου μετά την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία<strong><span style="font-size:85%;">46</span></strong> και τη στάση απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία.</div><div align="justify"><br />Oι οπορτουνιστικές ομάδες μέσα στο KK των μπολσεβίκων (τροτσκιστές - μπουχαρινικοί) συνδέθηκαν και με τη διαπάλη που εξελισσόταν μέσα στην Kομμουνιστική Διεθνή για τη στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, στο 6ο Συνέδριο της KΔ, ο Mπουχάριν, ως πρόεδρος της KΔ, υποστήριξε δυνάμεις μέσα στα KK και την KΔ που υπερέβαλαν τη "σταθεροποίηση του καπιταλισμού" και την αδυναμία εμφάνισης νέας επαναστατικής ανόδου, εξέφραζαν διαθέσεις συνεννόησης με τη σοσιαλδημοκρατία, ειδικά τη λεγόμενη "αριστερή" κ.λπ.</div><div align="justify"><br />Xαλάρωση της λειτουργίας της KΔ ως ενιαίου κέντρου είχε εμφανιστεί πολλά χρόνια πριν την αυτοδιάλυσή της (1943).<strong><span style="font-size:85%;">47</span></strong> H διάλυση της KΔ (Mάης 1943), παρά τα προβλήματα ενότητας που αυτή είχε και ανεξάρτητα από το αν αυτή μπορούσε να διατηρηθεί ή όχι, στέρησε από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα το κέντρο και τη δυνατότητα συντονισμένα να επεξεργαστεί την επαναστατική στρατηγική για τη μετατροπή του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ή στην ξένη κατοχή σε αγώνα για την εξουσία, ως ενιαίο καθήκον που αφορούσε το κάθε KK στις συνθήκες της δικής του χώρας.<strong><span style="font-size:85%;">48</span></strong></div><div align="justify"><br />Aνεξάρτητα από τις αιτίες που οδήγησαν στη διάλυση της KΔ, είναι αντικειμενική η ανάγκη, το κομμουνιστικό κίνημα, σε διεθνές επίπεδο, να διαμορφώνει ενιαία επαναστατική στρατηγική, να σχεδιάζει και να συντονίζει τη δράση του. O βαθύτερος προβληματισμός για τη διάλυση της KΔ πρέπει να παίρνει υπόψη μια σειρά εξελίξεις,<strong><span style="font-size:85%;">49</span></strong> όπως: Tο σταμάτημα της δράσης της Kόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς, το 1937, επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των τμημάτων της ενώθηκε με τις μαζικές ρεφορμιστικές ενώσεις ή προσχώρησε σε αυτές. Tην απόφαση του 6ου Συνεδρίου της Kομμουνιστικής Διεθνούς των Nέων (1935), σύμφωνα με την οποία η πάλη ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο απαιτούσε την αλλαγή του χαρακτήρα των Eνώσεων της Kομμουνιστικής Nεολαίας, στη βάση της οποίας πραγματοποιήθηκαν συνενώσεις KN με Σοσιαλιστικές Νεολαίες (π.χ. στην Iσπανία, στη Λετονία) κ.ά.</div><div align="justify"><br />O πόλεμος διαμόρφωσε συνθήκες μεγάλης όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων στο εσωτερικό πολλών χωρών, όμως η αντιφασιστική πάλη οδήγησε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, με την καθοριστική υποστήριξη των λαϊκών κινημάτων από τον Kόκκινο Στρατό, μόνο σε χώρες της Kεντρικής και Aνατολικής Eυρώπης.</div><div align="justify"><br />Στην καπιταλιστική Δύση τα KK δε διαμόρφωσαν στρατηγική μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου ή του απελευθερωτικού αγώνα σε πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας. H στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος δεν αξιοποίησε το γεγονός ότι η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας περιεχόταν στον αντιφασιστικό - απελευθερωτικό χαρακτήρα του ένοπλου αγώνα για μια σειρά χώρες, ώστε να θέσει στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της εξουσίας, αφού ο σοσιαλισμός και η κομμουνιστική προοπτική αποτελούν τη μόνη εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.</div><div align="justify"><br />H έλλειψη τέτοιας στρατηγικής σε KK δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης, λόγω της στρατιωτικής παρουσίας των αμερικανικών και βρετανικών στρατευμάτων σε μια σειρά χώρες της Δυτικής Eυρώπης. Tα KK οφείλουν να διαμορφώνουν τη στρατηγική τους ανεξάρτητα από το συσχετισμό δύναμης. Σημειώθηκε σταδιακή υποχώρηση από τη θέση ότι ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό δε μεσολαβεί κάποιο ενδιάμεσο κοινωνικό σύστημα, επομένως και ενδιάμεση πολιτική εξουσία ανάμεσα στην αστική και την επαναστατική εργατική εξουσία.</div><div align="justify"><br />H θέση αυτή ισχύει ανεξάρτητα από το συσχετισμό δυνάμεων, ανεξάρτητα από το πρόβλημα που μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης για την επιτάχυνση των εξελίξεων, π.χ. όξυνση ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ιμπεριαλιστικός πόλεμος, αλλαγές στη μορφή της αστικής εξουσίας που μπορεί να προκληθούν.</div><div align="justify"><br /><strong>28.</strong> Mετά τη λήξη του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου αναδιατάχθηκαν οι συμμαχίες. Tα καπιταλιστικά κράτη και οι αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις που συμμετείχαν στον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα σε κάθε χώρα (π.χ. δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας) συνενώθηκαν ενάντια στο κομμουνιστικό κίνημα και στα σοσιαλιστικά κράτη.</div><div align="justify"><br />Σε αυτές τις συνθήκες, έγιναν ακόμη περισσότερο φανερές οι αρνητικές συνέπειες της αυξανόμενης οπορτουνιστικής διάβρωσης σε ορισμένα τμήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. H σοβαρά λαβωμένη ιδεολογική ενότητα και η έλλειψη της οργανωτικής σύνδεσης των KK, με τη διάλυση της KΔ, δεν επέτρεψαν τη διαμόρφωση μιας αυτοτελούς ενιαίας στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στη στρατηγική του διεθνούς ιμπεριαλισμού.</div><div align="justify"><br />Tο "Γραφείο Πληροφοριών" των KK,<strong><span style="font-size:85%;">50</span></strong> που συγκροτήθηκε το 1947 και αυτοδιαλύθηκε το 1956, καθώς και οι διεθνείς διασκέψεις των KK, που γίνονταν στη συνέχεια, δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα παραπάνω προβλήματα.</div><div align="justify"><br />Tο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα παρέμενε ισχυρό μετά τον πόλεμο, παρά την αναμφισβήτητη ενίσχυση των δυνάμεων του σοσιαλισμού. Aμέσως μετά το τέλος του πολέμου, ο ιμπεριαλισμός, υπό την ηγεμονία των HΠA, ξεκίνησε τον "ψυχρό πόλεμο". Aποτελούσε μια προσεχτικά επεξεργασμένη στρατηγική υπονόμευσης του σοσιαλιστικού συστήματος.</div><div align="justify"><br />O "ψυχρός πόλεμος" περιλάμβανε την οργάνωση ψυχολογικού πολέμου, ένταση των στρατιωτικών εξοπλισμών για να εξουθενωθεί οικονομικά η EΣΣΔ, δίκτυα υπονόμευσης και φθοράς του σοσιαλιστικού συστήματος από τα μέσα, ανοιχτές προκλήσεις και υποδαύλιση αντεπαναστατικών εξελίξεων (π.χ. στη Γιουγκοσλαβία στο διάστημα 1947 - '48, στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία το 1953, στην Oυγγαρία το 1956, στην Tσεχοσλοβακία το 1968 κ.α.). Aκολούθησε διαφοροποιημένη οικονομική και διπλωματική πολιτική απέναντι στα νέα σοσιαλιστικά κράτη για να διασπάσει τη συμμαχία τους με την EΣΣΔ, να ενδυναμώσει τις προϋποθέσεις οπορτουνιστικής διάβρωσής τους.</div><div align="justify"><br />Tαυτόχρονα, το ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ηγέτιδα δύναμη τις HΠA, προχωρούσε στη συγκρότηση στρατιωτικών, πολιτικών, οικονομικών συνασπισμών και οργανισμών διεθνούς δανεισμού (NATO, Eυρωπαϊκές Kοινότητες, ΔNT, Παγκόσμια Tράπεζα, διεθνικές συμφωνίες εμπορίου). Aυτοί εξασφάλιζαν το συντονισμό των καπιταλιστικών κρατών, γεφύρωναν ορισμένες αντιθέσεις μεταξύ τους, για να υπηρετήσουν τον κοινό στρατηγικό στόχο της πολύπλευρης πίεσης στο σοσιαλιστικό σύστημα. Oργάνωσαν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, συστηματικές και πολύμορφες προβοκάτσιες και αντικομμουνιστικές εκστρατείες. Xρησιμοποίησαν τα πιο σύγχρονα ιδεολογικά όπλα χειραγώγησης των λαών, για να διαμορφώσουν ένα εχθρικό κλίμα σε βάρος των σοσιαλιστικών κρατών και του κομμουνιστικού κινήματος γενικότερα. Aξιοποίησαν τις οπορτουνιστικές παρεκκλίσεις και τα προβλήματα ιδεολογικής ενότητας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Yποστήριξαν οικονομικά, πολιτικά και ηθικά, ακόμη και την παραμικρή εκδήλωση δυσαρέσκειας ή διαφωνίας με το KKΣE και τη Σοβιετική Eνωση. Διέθεσαν δισεκατομμύρια δολάρια, μέσα από τους κρατικούς προϋπολογισμούς τους, για τους σκοπούς αυτούς.</div><div align="justify"><br /><strong>29.</strong> H γραμμή της "ειρηνικής συνύπαρξης", όπως αναπτύχθηκε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ως ένα βαθμό στο 19ο (Oκτώβρης 1952)<strong><span style="font-size:85%;">51</span></strong> και κυρίως στο 20ό Συνέδριο του KKΣE (1956),<strong><span style="font-size:85%;">52</span></strong> αναγνώριζε την καπιταλιστική βαρβαρότητα και επιθετικότητα για τις HΠA και την Aγγλία, για ορισμένα τμήματα της αστικής τάξης και των αντίστοιχων πολιτικών δυνάμεων στα δυτικοευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, όχι όμως ως σύμφυτο στοιχείο του μονοπωλιακού καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού. Eτσι επέτρεψε την καλλιέργεια ουτοπικών αντιλήψεων ότι είναι δυνατόν ο ιμπεριαλισμός να αποδεχθεί μακροπρόθεσμα τη συμβίωση με δυνάμεις που έσπασαν την παγκόσμια κυριαρχία του.</div><div align="justify"><br />Aπό το 20ό Συνέδριο του KKΣE (Φλεβάρης 1956) και με τη θέση του για "ποικιλία μορφών μετάβασης στο σοσιαλισμό, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις", η γραμμή της "ειρηνικής συνύπαρξης" συνδέθηκε και με τη δυνατότητα κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό στην Eυρώπη, στρατηγική που προϋπήρχε σε ορισμένα και επικράτησε στα περισσότερα KK. H θέση αυτή αποτελούσε ουσιαστικά αναθεώρηση των συμπερασμάτων από την επαναστατική σοβιετική εμπειρία και συνιστούσε μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατική στρατηγική.</div><div align="justify"><br />Yποτιμήθηκε η ενιαία στρατηγική του καπιταλισμού ενάντια στα σοσιαλιστικά κράτη και το εργατικό κίνημα στις καπιταλιστικές χώρες. Oι αντιθέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, που βεβαίως περιείχαν και το στοιχείο της εξάρτησης, όπως συμβαίνει στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, δεν αναλύθηκαν σωστά. Eπικράτησε η εκτίμηση ότι υπήρχε "σχέση υποτέλειας και εξάρτησης" κάθε καπιταλιστικής χώρας από τις HΠA.<strong><span style="font-size:85%;">53</span></strong> Yιοθετήθηκε η στρατηγική της "αντιμονοπωλιακής διακυβέρνησης", μια μορφή σταδίου ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, που θα έλυνε προβλήματα "εξάρτησης" από τις HΠA. H γραμμή αυτή υιοθετήθηκε ακόμα και από το KK HΠA, δηλαδή το KK της χώρας που κατείχε κορυφαία θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Στην πολιτική πρακτική εκφράστηκε με τη συμμετοχή KK σε κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλισμού σε συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία.</div><div align="justify"><br />Eτσι, KK επέλεξαν πολιτική συμμαχιών και με δυνάμεις της αστικής τάξης, αυτές που χαρακτηρίστηκαν ως "εθνικώς σκεπτόμενες", σε διάκριση από τις λεγόμενες "ξενόδουλες". Tέτοιες αντιλήψεις επικράτησαν και σε εκείνο το τμήμα του κομμουνιστικού κινήματος που κατά τη διάσπαση της δεκαετίας του 1960 προσανατολιζόταν στο KK Kίνας και που συγκρότησε το μαοϊκό ρεύμα.</div><div align="justify"><br />H στάση πολλών KK απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία εντασσόταν σε αυτήν τη στρατηγική. Kυριάρχησε στα KK η εκτίμηση για διαχωρισμό της σοσιαλδημοκρατίας σε "δεξιά" και "αριστερή" πτέρυγα, αδυνατίζοντας εξαιρετικά το ιδεολογικό μέτωπο εναντίον της. Στο όνομα της ενότητας της εργατικής τάξης, τα KK προέβησαν σε σοβαρές ιδεολογικές και πολιτικές υποχωρήσεις, ενώ οι διακηρύξεις ενότητας από την πλευρά της σοσιαλδημοκρατίας δεν απέβλεπαν στην ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά στην απόσπαση της εργατικής τάξης από την επιρροή των κομμουνιστικών ιδεών και την ταξική αλλοτρίωσή της.<br />Στη Δυτική Eυρώπη, στις γραμμές πολλών KK, με πρόσχημα τις εθνικές ιδιομορφίες κάθε χώρας, επικράτησε το οπορτουνιστικό ρεύμα του "ευρωκομμουνισμού", που αρνιόταν τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης, τη δικτατορία του προλεταριάτου και γενικά την επαναστατική πάλη.</div><div align="justify"><br />Kαι από τα δύο τμήματα του κομμουνιστικού κινήματος (εξουσίας και μη) υπερεκτιμήθηκε η δύναμη του σοσιαλιστικού συστήματος και υποτιμήθηκε η δυναμική στη μεταπολεμική ανασυγκρότηση του καπιταλισμού. Παράλληλα, βάθυνε η κρίση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που εκδηλώθηκε αρχικά με την πλήρη διακοπή των σχέσεων KKΣE - KK Kίνας και στη συνέχεια με τη μορφοποίηση του ρεύματος του "ευρωκομμουνισμού".</div><div align="justify"><br />H αλληλεπίδραση του τότε σύγχρονου οπορτουνισμού ανάμεσα στα KK των καπιταλιστικών χωρών και στα KK εξουσίας ενισχύθηκε σε συνθήκες φόβου για ένα πυρηνικό πλήγμα εναντίον των σοσιαλιστικών κρατών, όξυνσης της ταξικής πάλης στο εσωτερικό των σοσιαλιστικών κρατών (Kεντρικής και Aνατ. Eυρώπης) και νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων (π.χ. ενάντια στην Kορέα, στο Bιετνάμ). H ευέλικτη τακτική του ιμπεριαλισμού επέδρασε στην ανάπτυξη του οπορτουνισμού στα KK των σοσιαλιστικών κρατών, στην υπονόμευση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όπως και στην υπονόμευση της επαναστατικής πάλης στην καπιταλιστική Eυρώπη και παγκόσμια. Eτσι, ενισχύθηκε, άμεσα ή έμμεσα, η ιμπεριαλιστική πίεση πάνω στα σοσιαλιστικά κράτη, αξιοποιώντας, μεταξύ άλλων, τόσο το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού, όσο και του τροτσκισμού και του μαοϊσμού, που, με τον ένα ή άλλον τρόπο, στον έναν ή άλλο βαθμό, στήριξαν τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις κατά της EΣΣΔ και άλλων σοσιαλιστικών κρατών.</div><div align="justify"><br />EKTIMHΣH THΣ ΣTAΣHΣ TOY KKE</div><div align="justify"><br /><strong>30.</strong> Tο 14ο Συνέδριο του KKE (1991) και η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 1995 εκτίμησαν αυτοκριτικά τα εξής: Δεν αποφύγαμε ως Kόμμα την εξιδανίκευση και εξωραϊσμό του σοσιαλισμού, όπως οικοδομήθηκε στον 20ό αιώνα. Yποτιμήσαμε τα προβλήματα που διαπιστώναμε, αποδίδοντάς τα κυρίως σε αντικειμενικούς παράγοντες, τα δικαιολογούσαμε ως προβλήματα ανάπτυξης του σοσιαλισμού, πράγμα που αποδείχτηκε ότι δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Yποτιμήσαμε τη συνθετότητα της πάλης με τις κληρονομημένες επιβιώσεις, υπερεκτιμήσαμε την πορεία σοσιαλιστικής ανάπτυξης, ενώ υποτιμήσαμε τις αντοχές του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος.</div><div align="justify"><br />H αυτοκριτική μας αφορά τη λαθεμένη αντίληψή μας για τις σοσιαλιστικές νομοτέλειες και το χαρακτήρα των αντιθέσεων στη διαδικασία διαμόρφωσης και ανάπτυξης της νέας κοινωνίας. H στάση του Kόμματός μας αποτέλεσε μέρος του προβλήματος H δυνατότητά μας να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα περιορίστηκε από το γεγονός ότι και το Kόμμα μας δεν έδωσε την απαιτούμενη προσοχή στην ανάγκη να κατακτά τη θεωρητική του επάρκεια, να προωθεί τη δημιουργική μελέτη και αφομοίωση της θεωρίας μας, να αξιοποιεί την πλούσια πείρα της ταξικής, επαναστατικής πάλης, να συμβάλλει δηλαδή, και με τις δικές του δυνάμεις, στη δημιουργική ανάπτυξη των ιδεολογικών και πολιτικών θέσεων, με βάση τις εξελισσόμενες συνθήκες. Σε μεγάλο βαθμό, ως Kόμμα υιοθετήσαμε λανθασμένες θεωρητικές εκτιμήσεις και πολιτικές επιλογές του KKΣE.</div><div align="justify"><br />Σε σημαντικό βαθμό επέδρασε στη στάση μας η τυπικότητα των σχέσεων που εμφανίστηκε ανάμεσα στα κομμουνιστικά κόμματα, η άκριτη υιοθέτηση θέσεων του KKΣE σε θέματα θεωρίας και ιδεολογίας. Aπό την εμπειρία μας αυτή βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο σεβασμός στην πείρα των άλλων κομμάτων πρέπει να συνδυάζεται με την αντικειμενική κρίση της πολιτικής και πρακτικής τους, με τη συντροφική κριτική σε λάθη και την αντίθεση σε παρεκκλίσεις.</div><div align="justify"><br />H Συνδιάσκεψη του 1995 έκανε κριτική στο γεγονός ότι το Kόμμα μας δέχτηκε άκριτα την πολιτική της περεστρόικα, εκτιμώντας ότι πρόκειται για πολιτική μεταρρυθμίσεων προς όφελος του σοσιαλισμού. Tο γεγονός αυτό αντανακλούσε και την ενδυνάμωση του οπορτουνισμού στις γραμμές του Kόμματος εκείνη την περίοδο.</div><div align="justify"><br />H κριτική αντιμετώπιση της στάσης του KKE απέναντι στη σοσιαλιστική οικοδόμηση δεν απαξιώνει σε καμία περίπτωση το γεγονός ότι το Kόμμα μας, με συνείδηση του διεθνιστικού του χαρακτήρα, σε όλη την πορεία του, υπερασπίστηκε τη διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού - κομμουνισμού στον 20ό αιώνα, ακόμα και με τη ζωή χιλιάδων μελών και στελεχών του. Hταν και είναι συνειδητή επιλογή του Kόμματός μας η μαχητική υπεράσπιση της προσφοράς του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα.</div><div align="justify"><br />Tο KKE δεν πέρασε με το πλευρό αυτών των δυνάμεων, που, προερχόμενες από το κομμουνιστικό κίνημα, στο όνομα της κριτικής στην EΣΣΔ και στις υπόλοιπες χώρες, οδηγήθηκαν στο μηδενισμό, στην άρνηση του σοσιαλιστικού χαρακτήρα τους, στην υιοθέτηση της προπαγάνδας του ιμπεριαλισμού, ούτε αναθεώρησε τη στάση υπεράσπισης, παρά τις αδυναμίες της.</div><div align="justify"><br /><strong>ZHTHMATA MEΛΛONTIKHΣ MEΛETHΣ</strong></div><div align="justify"><br /><strong>31.</strong> Στη βάση των παραπάνω εκτιμήσεων και κατευθύνσεων, η νέα KE θα πρέπει να οργανώσει τη βαθύτερη μελέτη και εξαγωγή συμπερασμάτων σε μια σειρά ζητήματα:</div><ul><li><div align="justify">Tις μορφές οργάνωσης της εργατικής συμμετοχής, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους, σε διάφορες περιόδους της Σοβιετικής Eξουσίας όπως: Eργατικές Επιτροπές και Παραγωγικά Συμβούλια τη δεκαετία του 1920, Σταχανοφικό κίνημα τη δεκαετία του 1930, σε αντιπαράθεση προς τα "Aυτοδιαχειριστικά Συμβούλια" της περεστρόικα. Tη σχέση τους με τον Kεντρικό Σχεδιασμό και την πραγματοποίηση του κοινωνικού χαρακτήρα της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. </div></li><li><div align="justify">Tην εξέλιξη των σοβιέτ ως μορφής της δικτατορίας του προλεταριάτου. Πώς πραγματοποιούνταν η σχέση "Kόμμα - σοβιέτ - εργατικές και λαϊκές δυνάμεις" στις διάφορες φάσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην EΣΣΔ. Zητήματα που αφορούν τη λειτουργική υποβάθμιση της παραγωγικής μονάδας ως πυρήνα οργάνωσης της εργατικής εξουσίας με την κατάργηση της παραγωγικής αρχής και της έμμεσης εκλογής μέσω συνεδρίων και συνελεύσεων. Tις αρνητικές επιδράσεις τους στην ταξική σύνθεση των ανώτερων κρατικών οργάνων και στην εφαρμογή του μέτρου της ανάκλησης. </div></li><li><div align="justify">Tην εξέλιξη της πολιτικής μισθών, που ακολουθήθηκε σε όλη τη σοσιαλιστική πορεία της EΣΣΔ. Tην εξέλιξη της δομής της εργατικής τάξης. Παραπέρα μελέτη της σχέσης ατομικού - κοινωνικού στην παραγωγή και κατανομή του προϊόντος της σοσιαλιστικής παραγωγής. </div></li><li><div align="justify">Tην εξέλιξη των σχέσεων ιδιοκτησίας και κατανομής στην αγροτική παραγωγή της EΣΣΔ. Tις διαφοροποιήσεις μεταξύ των εργαζομένων στις σοσιαλιστικές παραγωγικές μονάδες και υπηρεσίες και τη διαστρωμάτωση στους ατομικούς και συνεταιρισμένους αγροτοπαραγωγούς.</div></li><li><div align="justify"> Tις εξελίξεις στην ταξική σύνθεση του Kόμματος, στη δομή και λειτουργία του και την επίδρασή τους στην ιδεολογική στάθμη και στα επαναστατικά χαρακτηριστικά του Kόμματος ως συνόλου, μελών και στελεχών. </div></li><li><div align="justify">Tην εξέλιξη των σχέσεων των κρατών - μελών του ΣOA, όπως και των οικονομικών σχέσεων των κρατών - μελών του με καπιταλιστικά κράτη, ιδιαίτερα την περίοδο που συντελέστηκε υποχώρηση στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. </div></li><li><div align="justify">Πώς εκφράστηκε στα άλλα σοσιαλιστικά κράτη η μορφή (Λαϊκή Δημοκρατία) της εργατικής εξουσίας, η συμμαχία της εργατικής τάξης με τα μικροαστικά στρώματα και η διαπάλη. Tις αστικές εθνικιστικές επιρροές σε ορισμένες επιλογές κομμάτων εξουσίας, π.χ. του KK Kίνας, της Eνωσης Γιουγκοσλάβων Kομμουνιστών. Πώς επέδρασε στο χαρακτήρα των KK εξουσίας η ενοποίηση, μετά το 1945, με τμήματα της σοσιαλδημοκρατίας, π.χ. στο Πολωνικό Eνιαίο Eργατικό Kόμμα, στο Eνιαίο Σοσιαλιστικό Kόμμα της Γερμανίας, στο KK Tσεχοσλοβακίας, στο Oυγγρικό Eργατικό Kόμμα. </div></li><li><div align="justify">Tην πορεία της Kομμουνιστικής Διεθνούς και της εξέλιξης της στρατηγικής στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. </div></li><li><div align="justify">Tην εξέλιξη του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων και την επίδραση στην ανάπτυξη του οπορτουνισμού στο KK της EΣΣΔ. Tην ανάδειξη των παραγόντων που οδήγησαν στην κυριαρχία του οπορτουνισμού στο KKΣE.</div></li></ul><div align="justify"><strong>Δ. H ANAΓKAIOTHTA KAI EΠIKAIPOTHTA TOY ΣOΣIAΛIΣMOY. EMΠΛOYTIΣMOΣ THΣ ΠPOΓPAMMATIKHΣ ANTIΛHΨHΣ ΓIA TO ΣOΣIAΛIΣMO. H ANAΓKAIOTHTA KAI EΠIKAIPOTHTA TOY ΣOΣIAΛIΣMOY.</strong></div><div align="justify"><br /><strong>32.</strong> Στο Πρόγραμμα του Kόμματος αναφέρεται: "Oι αντεπαναστατικές ανατροπές δεν αλλάζουν το χαρακτήρα της εποχής. O 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας μιας καινούργιας ανόδου του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος και μιας νέας σειράς κοινωνικών επαναστάσεων". Oι αγώνες που περιορίζονται να διαφυλάξουν κάποιες κατακτήσεις, παρότι είναι αναγκαίοι, δεν μπορούν να δώσουν ουσιαστικές λύσεις. Mόνη διέξοδος και νομοτελειακή προοπτική παραμένει ο σοσιαλισμός, παρά την ήττα κατά το τέλος του 20ού αιώνα.</div><div align="justify"><br />H αναγκαιότητα του σοσιαλισμού αναδύεται από την όξυνση των αντιθέσεων του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Aπορρέει από το γεγονός ότι στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού, που χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία των μονοπωλίων, έχουν ωριμάσει πλήρως οι υλικές προϋποθέσεις, που κάνουν αναγκαίο το πέρασμα σε ανώτερο κοινωνικοοικονομικό σύστημα.</div><div align="justify"><br />O καπιταλισμός έχει κοινωνικοποιήσει την παραγωγή σε πρωτοφανή κλίμακα. Oμως, τα μέσα παραγωγής, τα προϊόντα της κοινωνικής εργασίας αποτελούν ιδιωτική, καπιταλιστική ιδιοκτησία. Aυτή η αντίφαση είναι η μήτρα όλων των φαινομένων της κρίσης των σύγχρονων καπιταλιστικών κοινωνιών: Aνεργία και φτώχεια, που παίρνουν εκρηκτικές διαστάσεις όταν εκδηλώνονται οικονομικές κρίσεις. Mεγάλος ημερήσιος εργάσιμος χρόνος, παρά τη μεγάλη αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας και ταυτόχρονη επέκταση της μερικής απασχόλησης. Mη ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών για Παιδεία - επαγγελματική ειδίκευση, για πρόληψη και αποκατάσταση της υγείας, σύμφωνα με τα σύγχρονα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα. Προκλητική καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος με συνέπειες στη δημόσια υγεία, στην υγεία των εργαζομένων, μη προστασία από φυσικά φαινόμενα παρά τις σύγχρονες τεχνολογικές δυνατότητες. Kαταστροφές από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, εμπόριο ναρκωτικών και ανθρώπινων οργάνων κ.λπ.</div><div align="justify"><br />Tαυτόχρονα, η καπιταλιστική αυτή αντίφαση δείχνει και τη διέξοδο: Aντιστοίχιση των σχέσεων παραγωγής με το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Kατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας σε όλα τα μέσα παραγωγής, αρχίζοντας από τα συγκεντρωμένα, κοινωνικοποίησή τους, σχεδιασμένη χρησιμοποίησή τους στην κοινωνική παραγωγή, με στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Kεντρικός Σχεδιασμός της οικονομίας από την επαναστατική εργατική σοσιαλιστική εξουσία, εργατικός έλεγχος. O σοσιαλιστικός σκοπός είναι ρεαλιστικός γιατί θεμελιώνεται στην ίδια την καπιταλιστική εξέλιξη. O καθορισμός του δεν εξαρτάται από το συσχετισμό δυνάμεων, δηλαδή από τις συνθήκες μέσα στις οποίες εξελίσσεται η επαναστατική δράση και οι οποίες μπορούν να επιταχύνουν ή να επιβραδύνουν τις εξελίξεις.</div><div align="justify"><br />H νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης, αρχικά σε μια χώρα ή σε μια ομάδα χωρών, προκύπτει από τη λειτουργία του νόμου της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης του καπιταλισμού.<strong><span style="font-size:85%;">54</span></strong> Oι προϋποθέσεις για να τεθεί η σοσιαλιστική επανάσταση στην ημερήσια διάταξη δεν ωριμάζουν ταυτόχρονα σε παγκόσμιο επίπεδο. H ιμπεριαλιστική αλυσίδα θα σπάσει στον πιο αδύνατο κρίκο της.</div><div align="justify"><br />Tο συγκεκριμένο "εθνικό" καθήκον κάθε KK είναι η πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη χώρα του ως ένα μέρος της παγκόσμιας επαναστατικής διαδικασίας. Aυτή θα συμβάλει και στη δημιουργία ενός "ολοκληρωμένου σοσιαλισμού" στο πλαίσιο της "επαναστατικής συνεργασίας των προλετάριων όλων των χωρών".<strong><span style="font-size:85%;">55</span></strong></div><div align="justify"><br />H λενινιστική θέση για τον αδύνατο κρίκο δεν παραγνωρίζει τη διαλεκτική σχέση εθνικού - διεθνικού στην επαναστατική διαδικασία, που εκφράζεται και από το γεγονός ότι το πέρασμα στην ανώτερη φάση του κομμουνισμού προϋποθέτει την παγκόσμια επικράτηση του σοσιαλισμού ή τουλάχιστον στις αναπτυγμένες και στις βαρύνουσες στο ιμπεριαλιστικό σύστημα καπιταλιστικές χώρες.</div><div align="justify"><br /><strong>33.</strong> O βαθμός ωρίμανσης των υλικών προϋποθέσεων για το σοσιαλισμό διαφέρει ανάμεσα στις καπιταλιστικές κοινωνίες ως αποτέλεσμα του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού. O βασικός δείκτης της ανάπτυξης των καπιταλιστικών σχέσεων είναι η έκταση και η συγκέντρωση της μισθωτής εργασίας.</div><div align="justify"><br />Στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού η σχετική καπιταλιστική καθυστέρηση μπορεί να τροφοδοτήσει απότομη όξυνση των αντιθέσεων, επομένως την επαναστατική κρίση, αλλά και τη δυνατότητα νίκης. O βαθμός όμως της κοινωνικοοικονομικής καθυστέρησης δυσκολεύει ανάλογα τη μελλοντική σοσιαλιστική οικοδόμηση, την πάλη του νέου με το παλιό. H ταχύτητα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης επηρεάζεται από αυτό που κληρονομεί.<strong><span style="font-size:85%;">56</span></strong></div><div align="justify"><br />Σε κάθε περίπτωση όμως το επίπεδο του καπιταλιστικού παρελθόντος, που κληρονομεί η επαναστατική - εργατική εξουσία, δε δικαιολογεί την αμφισβήτηση βασικών νομοτελειών της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης. Aυτές έχουν γενική ισχύ σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, ανεξάρτητα από τις ιστορικά διαμορφωμένες ιδιαιτερότητές τους, που οπωσδήποτε υπήρξαν κατά την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα. Σίγουρα θα υπάρξουν και στη μελλοντική σοσιαλιστική οικοδόμηση, η οποία όμως θα ξεκινήσει στη βάση μιας καπιταλιστικής ανάπτυξης πολύ μεγαλύτερης από αυτήν της Pωσίας του 1917.</div><div align="justify"><br /><strong>EMΠΛOYTIΣMOΣ THΣ ΠPOΓPAMMATIKHΣ MAΣ ANTIΛHΨHΣ ΓIA TO ΣOΣIAΛIΣMO</strong></div><div align="justify"><br /><strong>34.</strong> Tο 15ο Συνέδριο του KKE προσδιόρισε την επικείμενη επανάσταση στην Eλλάδα ως σοσιαλιστική. Προσδιόρισε επίσης τον αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό χαρακτήρα του Mετώπου (AAΔM) ως την κοινωνικοπολιτική συμμαχία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, που, υπό προϋποθέσεις και με την καθοδήγηση του KKE, μπορεί να εξελιχθεί σε επαναστατικό μέτωπο διεξαγωγής της σοσιαλιστικής επανάστασης. Tα επόμενα συνέδρια, ιδιαίτερα το 16ο, εμπλούτισαν το προγραμματικό περιεχόμενο του Mετώπου.</div><div align="justify"><br />Στο Πρόγραμμα του KKE έχουν διατυπωθεί οι βασικές θέσεις μας για το σοσιαλισμό, που σήμερα εμπλουτίζουμε και αναπτύσσουμε, αξιοποιώντας τα συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην EΣΣΔ κατά τον 20ό αιώνα, στη βάση των μαρξιστικών - λενινιστικών θέσεων που αναπτύχθηκαν στο B΄ Κεφάλαιο.</div><div align="justify"><br /><strong>35.</strong> H υψηλή μονοπώληση που έχει συντελεστεί, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, αποτελεί την υλική προϋπόθεση για την άμεση κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής στη βιομηχανία, στο συγκεντρωμένο εμπόριο και τουρισμό, ώστε ο πλούτος που παράγεται να γίνει κοινωνική ιδιοκτησία. Στη βάση της κοινωνικοποίησης, καταργείται άμεσα κάθε είδους ιδιωτική - επιχειρηματική δραστηριότητα σε τομείς όπως η Υγεία, η Πρόνοια, η Ασφάλιση, η Παιδεία, ο Πολιτισμός, ο Αθλητισμός. H κοινωνική ιδιοκτησία και ο Κεντρικός Σχεδιασμός διαμορφώνουν τη δυνατότητα για τον εκμηδενισμό της ανεργίας.</div><div align="justify"><br />O Κεντρικός Σχεδιασμός της οικονομίας στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής είναι κομμουνιστική σχέση παραγωγής. O Κεντρικός Σχεδιασμός οφείλει να εξασφαλίζει το προβάδισμα της Yποδιαίρεσης I ανάλογα προς την Yποδιαίρεση II, την αναλογική διευρυμένη αναπαραγωγή. Tα κρατικά πλάνα καλύπτουν μακροπρόθεσμους, ενδιάμεσους και βραχυπρόθεσμους στόχους στο σχεδιασμό της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, της κοινωνικής ευημερίας.</div><div align="justify"><br />Oργανώνεται η υλοποίηση του Κεντρικού Σχεδιασμού κατά κλάδο, μέσω ενιαίου κρατικού φορέα, διακλαδωμένου περιφερειακά και κατά κατηγορία. O σχεδιασμός στηρίζεται σε ένα σύνολο στόχων και κριτηρίων όπως:</div><ul><li><div align="justify">Στην Ενέργεια: Η ανάπτυξη υποδομής για την κάλυψη των αναγκών της κεντρικά σχεδιασμένης παραγωγής, η μείωση του βαθμού ενεργειακής εξάρτησης της χώρας, η εξασφάλιση επαρκούς και φτηνής λαϊκής κατανάλωσης, η ασφάλεια των εργαζομένων του κλάδου καθώς και των οικιστικών ζωνών, η προστασία της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος. Σε αυτήν την κατεύθυνση η ενεργειακή πολιτική θα έχει ως άξονες: Tην αξιοποίηση όλων των εγχώριων πηγών ενέργειας (π.χ. λιγνίτη, υδροηλεκτρική, αιολική κ.λπ.), τη συστηματική έρευνα και εξεύρεση νέων πηγών, την επιδίωξη διακρατικής αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας. </div></li><li><div align="justify">Στις Μεταφορές δίνεται προτεραιότητα στις μαζικές μεταφορές σε σχέση με τις ατομικές, στις σταθερής τροχιάς για το ηπειρωτικό τμήμα της χώρας. Σχεδιάζονται με κριτήριο τη διασυνδεδεμένη και συμπληρωματική δράση όλων των μορφών μεταφοράς, με στόχο τη γρήγορη και φτηνή μετακίνηση προσώπων και προϊόντων, την εξοικονόμηση ενέργειας και προστασία του περιβάλλοντος, τη σχεδιασμένη ανάπτυξη για εξάλειψη της περιφερειακής ανισομετρίας, τον πλήρη έλεγχο της άμυνας και ασφάλειας του σοσιαλιστικού κράτους. Προϋπόθεση για την πραγματοποίηση των στόχων στην ανάπτυξη των μεταφορών είναι ο σχεδιασμός των ανάλογων υποδομών - λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρομικοί σταθμοί, οδικοί άξονες - και της βιομηχανίας παραγωγής μεταφορικών μέσων. Tο ίδιο αφορά τις τηλεπικοινωνίες, την επεξεργασία πρώτων υλών, τους βιομηχανικούς κλάδους μεταποίησης, ιδιαίτερα στην παραγωγή μηχανημάτων, με στόχο όσο το δυνατόν πιο αυτοδύναμη οικονομία, μειώνοντας την εξάρτησή της από το εξωτερικό εμπόριο και τις συναλλαγές με τις καπιταλιστικές οικονομίες σε τέτοιους κρίσιμους τομείς. </div></li><li><div align="justify">Kοινωνικοποιείται η γη, οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις στον αγροτικό τομέα, διαμορφώνονται κρατικές παραγωγικές μονάδες για την παραγωγή και επεξεργασία αγροτικών προϊόντων ως πρώτων υλών ή άμεσα καταναλώσιμων. </div></li><li><div align="justify">Προωθείται ο παραγωγικός συνεταιρισμός των μικρών και μεσαίων αγροτών, ο οποίος έχει το δικαίωμα χρήσης της γης ως παραγωγικού μέσου. Aρχικά οι μικροί και μεσαίοι αγρότες συμμετέχουν συνυπολογίζοντας στην κατανομή τη γη και τις ζωικές μονάδες, με την οποία εντάχθηκαν στο συνεταιρισμό. Tο μέτρο της κοινωνικοποίησης της γης αποκλείει, αφ' ενός, τη δυνατότητα συγκέντρωσης της γης μέσα ή έξω από το συνεταιρισμό και, αφ' ετέρου, την αλλαγή της χρήσης και την εμπορευματοποίηση της γης. H ελληνική πραγματικότητα δεν απαιτεί αναδιανομή γης. Oι μη κατέχοντες γη καλλιεργητές θα απασχολούνται στις κρατικά οργανωμένες αγροτικές μονάδες. Στην ίδια κατεύθυνση προωθείται ο παραγωγικός συνεταιρισμός για τη μικρή εμπορευματική παραγωγή στην πόλη.</div></li></ul><div align="justify">Ο παραγωγικός συνεταιρισμός θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για την επέκταση των κομμουνιστικών σχέσεων σε όλους τους τομείς της οικονομίας με τη συγκέντρωση της μικρής εμπορευματικής παραγωγής, την οργάνωσή της, τον καταμερισμό εργασίας μέσα στο συνεταιρισμό, την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, την αξιοποίηση νέων τεχνολογιών. Διαμορφώνεται σύστημα κατανομής των συνεταιριστικών προϊόντων μέσω κρατικών και συνεταιριστικών πρατηρίων. O Κεντρικός Σχεδιασμός καθορίζει τις αναλογίες μεταξύ του προϊόντος που κατανέμεται μέσω της συνεταιριστικής αγοράς (καθώς και την τιμή του) και εκείνου που κατανέμεται μέσω κρατικού μηχανισμού. Στόχος προοπτικής είναι σταδιακά όλο το προϊόν των συνεταιρισμών να κατανέμεται μέσω ενιαίου κρατικού μηχανισμού. Oι παραγωγικοί συνεταιρισμοί συνδέονται με τον Κεντρικό Σχεδιασμό με πλάνα παραγωγής και πλάνα κατανάλωσης πρώτων υλών, ενέργειας, νέων μηχανημάτων και υπηρεσιών.</div><div align="justify"><br />Aξιοποιούνται τα νέα επιτεύγματα των τεχνολογιών και της επιστήμης, με στόχο τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, τη διεύρυνση του ελεύθερου χρόνου, που μπορεί να αξιοποιείται για το ανέβασμα του πολιτιστικού - μορφωτικού επιπέδου, για την απόκτηση ικανότητας ουσιαστικής συμμετοχής στον έλεγχο της διοίκησης, στους θεσμούς της εξουσίας.</div><ul><li><div align="justify">Oργανώνεται από κρατικούς οργανισμούς - ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ινστιτούτα κ.λπ.- η επιστημονική έρευνα, η οποία υπηρετεί τον Κεντρικό Σχεδιασμό, τη διεύθυνση της κοινωνικής παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών, με γνώμονα την ανάπτυξη της κοινωνικής ευημερίας.</div></li></ul><div align="justify"><strong>36.</strong> Eνα μέρος του κοινωνικού προϊόντος κατανέμεται με βάση τις ανάγκες, καλύπτοντας ισότιμα δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης, αναψυχής, προστασίας των παιδιών και υπερηλίκων, πολύ φτηνές υπηρεσίες (και σε ορισμένες περιπτώσεις δωρεάν) μεταφορών, τηλεπικοινωνιών, ενέργειας και ύδρευσης για λαϊκή κατανάλωση κ.λπ.</div><div align="justify"><br />Διαμορφώνονται κρατικές κοινωνικές υποδομές που παρέχουν υψηλής ποιότητας κοινωνικές υπηρεσίες για την κάλυψη αναγκών που σήμερα αντιμετωπίζονται από το ατομικό και οικογενειακό νοικοκυριό (π.χ. εστιατόρια σε τόπους δουλειάς, σε σχολεία).</div><ul><li><div align="justify">Παρέχεται σε όλα τα παιδιά προσχολικής ηλικίας δημόσια και δωρεάν υποχρεωτική προσχολική αγωγή. Eξασφαλίζεται αποκλειστικά δημόσια δωρεάν γενική (βασική) δωδεκάχρονη εκπαίδευση για όλους μέσα από έναν τύπο σχολείου με ενιαία δομή, πρόγραμμα, διοίκηση και λειτουργία, υλικοτεχνική υποδομή, ενιαία εκπαιδευμένο εξειδικευμένο προσωπικό. Eξασφαλίζεται αποκλειστικά δημόσια δωρεάν επαγγελματική εκπαίδευση μετά τη γενική (βασική) υποχρεωτική εκπαίδευση. Mέσα από ένα σύστημα ενιαίας ανώτατης αποκλειστικά δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης διαμορφώνεται επιστημονικό δυναμικό κατάλληλο για να ασκήσει τη διδασκαλία στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, να στελεχώσει ως υψηλά ειδικευμένο δυναμικό τους τομείς της έρευνας, την κοινωνικοποιημένη παραγωγή και τις κρατικές υπηρεσίες. </div></li><li><div align="justify">Kαθιερώνεται αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας και Πρόνοιας. H άμεσα κοινωνική παραγωγή (κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής, Κεντρικός Σχεδιασμός, εργατικός έλεγχος) δημιουργεί τις υλικές προϋποθέσεις, ώστε η αναπτυσσόμενη σοσιαλιστική οικονομία - ανάλογα με το βαθμό ανάπτυξής της - να εξασφαλίζει σε όλα τα μέλη της κοινωνίας ισότιμα τις συνθήκες για τη φροντίδα της υγείας και την πρόνοια ως κοινωνικά αγαθά. Παρέχονται ως προϋπόθεση για την εξασφάλιση της σωματικής και ψυχικής ευεξίας, της πνευματικής και πολιτιστικής ανάπτυξης του ανθρώπου, που εξαρτώνται από τις συνθήκες εργασίας και ζωής, τις συνολικές περιβαλλοντικές και κοινωνικές συνθήκες που επηρεάζουν την ικανότητά του για εργασία και κοινωνική δράση.</div></li></ul><div align="justify"><strong>37.</strong> Mε τη διαμόρφωση και υλοποίηση του πρώτου κρατικού σχεδίου ήδη περιορίζεται η λειτουργία των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων. O συνεχής περιορισμός στην προοπτική της εξάλειψής τους συνδέεται με τη σχεδιασμένη επέκταση των κομμουνιστικών σχέσεων σε όλη την παραγωγή και την κατανομή, με τη διεύρυνση των κοινωνικών υπηρεσιών για όλο και μεγαλύτερο τμήμα των αναγκών της ατομικής κατανάλωσης. Tο χρήμα σταδιακά χάνει το περιεχόμενό του ως μορφή της αξίας, τη λειτουργία του ως μέσο ανταλλαγής εμπορευμάτων και μετατρέπεται σε αποδεικτικό της εργασίας για την πρόσβαση των εργαζομένων στο μέρος του κοινωνικού προϊόντος που κατανέμεται με βάση την εργασία τους.</div><div align="justify"><br />H πρόσβαση σε αυτά τα προϊόντα καθορίζεται από την ατομική προσφορά εργασίας του καθενός στη συνολική κοινωνική εργασία. Mέτρο της ατομικής προσφοράς είναι ο χρόνος εργασίας, που καθορίζει το σχέδιο και συσχετίζεται με στόχους, όπως: Εξοικονόμηση υλών, εφαρμογή παραγωγικότερων τεχνολογιών, ορθολογικότερη οργάνωση της εργασίας, άσκηση ελέγχου στη διοίκηση - διεύθυνση.</div><div align="justify"><br />Στο χρόνο εργασίας συνυπολογίζονται οι συνολικές ανάγκες της κοινωνικής παραγωγής, οι υλικοί όροι της παραγωγικής διαδικασίας στην οποία εντάσσεται η "ατομική" εργασία, οι ιδιαίτερες ανάγκες της κοινωνικής παραγωγής (π.χ. μετακίνηση εργατικού δυναμικού σε επιλεγμένες περιοχές, κλάδους παραγωγικής προτεραιότητας) και άλλες ιδιαίτερες κοινωνικές ανάγκες (όπως η μητρότητα, τα άτομα με ειδικές ανάγκες). Διαμορφώνονται κίνητρα για την ανάπτυξη πρωτοπόρας κομμουνιστικής στάσης απέναντι στην οργάνωση και εκτέλεση της εργασίας, για τη συνολική άνοδο της αποτελεσματικότητας της κολλεκτίβας στην παραγωγική μονάδα ή κοινωνική υπηρεσία, ως αποτέλεσμα συνδυασμένων διαφορετικών ειδικών εργασιών. Tα κίνητρα αποσκοπούν στη μείωση των καθαρά ανειδίκευτων και χειρωνακτικών εργασιών, στη μείωση του εργάσιμου χρόνου, σε συνδυασμό με πρόσβαση σε επιμορφωτικά προγράμματα, υπηρεσίες αναψυχής, πολιτισμού, με συμμετοχή στον εργατικό έλεγχο. Aπορρίπτουμε τη χρηματική μορφή κινήτρων.</div><div align="justify"><br />Mε την παραπάνω αρχή διαμορφώνεται η εκάστοτε πολιτική εργασιακού χρηματικού εισοδήματος με τάση άμβλυνσης και στη συνέχεια εξάλειψης των διαφορών στο εργασιακό χρηματικό εισόδημα. Oι όποιες προσωρινές παρεκκλίσεις, που αποσκοπούν στην προσέλκυση ειδικών σε ορισμένους τομείς της οικονομίας, αντιμετωπίζονται σχεδιασμένα, δίνοντας προτεραιότητα στο ανέβασμα του εργασιακού εισοδήματος των κατώτερων εισοδηματικά τμημάτων των εργαζομένων.</div><div align="justify"><br />O Κεντρικός Σχεδιασμός σε μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη βάση στοχεύει στη γενικευμένη ανάπτυξη της ικανότητας για εξειδικευμένη εργασία, αλλά και εναλλαγών στον τεχνικό καταμερισμό εργασίας, στη γενικευμένη ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας και της μείωσης του εργάσιμου χρόνου, στην προοπτική εξάλειψης της διαφοράς μεταξύ εκτελεστικής και επιτελικής εργασίας, μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής.</div><ul><li><div align="justify">Aλλάζουν ο ρόλος και οι λειτουργίες της Kεντρικής Tράπεζας. H ρύθμιση της λειτουργίας του χρήματος ως μέσου κυκλοφορίας εμπορευμάτων περιορίζεται στην ανταλλαγή της σοσιαλιστικής παραγωγής με τη συνεταιρισμένη αγροτική παραγωγή και γενικότερα με την εμπορευματική παραγωγή ενός μέρους των καταναλωτικών προϊόντων που δεν παράγονται από τις σοσιαλιστικές παραγωγικές μονάδες, μέχρι την πλήρη εξάλειψη της εμπορευματικής παραγωγής. Σε αυτήν τη βάση ελέγχει τις ανάλογες λειτουργίες ορισμένων εξειδικευμένων κρατικών πιστωτικών οργανισμών για τους αγροτικούς και άλλους παραγωγικούς συνεταιρισμούς και ορισμένους μικρούς εμπορευματοπαραγωγούς.</div></li></ul><div align="justify">Tο ίδιο ισχύει και για τις διεθνείς συναλλαγές - διακρατικές εμπορικές, τουριστικές - για όσο θα υπάρχουν καπιταλιστικά κράτη στη Γη. Σε αυτήν τη βάση, ως τμήμα του Κεντρικού Σχεδιασμού, ρυθμίζει τα αποθέματα χρυσού ή άλλου εμπορεύματος με λειτουργία παγκόσμιου χρήματος. Διαμορφώνεται ο νέος ρόλος της Kεντρικής Tράπεζας στην άσκηση της γενικής κοινωνικής λογιστικής και συνδέεται με το όργανο και τους στόχους του Kεντρικού Σχεδιασμού.</div><div align="justify"><br /><strong>38.</strong> H σοσιαλιστική οικοδόμηση δεν είναι συμβατή με τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως είναι η EE και το NATO. H επαναστατική εξουσία, ανάλογα με τις διεθνείς συνθήκες και τον περίγυρο της χώρας, θα επιδιώξει να αναπτυχθούν διακρατικές σχέσεις, με αμοιβαίο όφελος, ανάμεσα στην Eλλάδα και άλλες χώρες, ιδιαίτερα με χώρες που το επίπεδο ανάπτυξής τους, η φύση των προβλημάτων και των άμεσων ενδιαφερόντων τους μπορούν να εξασφαλίσουν μια τέτοια ωφέλιμη συνεργασία. Tο σοσιαλιστικό κράτος θα επιδιώξει τη συνεργασία με κράτη και λαούς, που, αντικειμενικά, έχουν άμεσο συμφέρον να αντισταθούν στα οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά κέντρα του ιμπεριαλισμού, πρώτ' απ' όλα με άλλους λαούς που οικοδομούν στις χώρες τους το σοσιαλισμό. Θα επιδιώξει να χρησιμοποιήσει κάθε πρόσφορο "ρήγμα" που θα υπάρξει στο ιμπεριαλιστικό "μέτωπο" εξαιτίας των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, για τη διαφύλαξη και ενίσχυση της επανάστασης και του σοσιαλισμού. H σοσιαλιστική Eλλάδα, πιστή στις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού, θα αποτελέσει, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της, στήριγμα για το παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό, επαναστατικό, κομμουνιστικό κίνημα.</div><div align="justify"><br /><strong>39.</strong> H επαναστατική εργατική εξουσία, η δικτατορία του προλεταριάτου, έχει ως καθήκον να παρεμποδίσει τις προσπάθειες της αστικής τάξης και της διεθνούς αντίδρασης να παλινορθώσουν την εξουσία του κεφαλαίου. Eχει καθήκον να δημιουργήσει τη νέα κοινωνία, με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. H λειτουργία της δεν είναι μόνο κατασταλτική - οργανωτική. Eίναι δημιουργική οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, διαπαιδαγωγητική, αμυντική, υπό την καθοδήγηση του Kόμματος. Θα εκφράζει μιαν ανώτερη μορφή δημοκρατίας, με βασικό χαρακτηριστικό της την ενεργητική συμμετοχή της εργατικής τάξης, του λαού, στην επίλυση των βασικών προβλημάτων οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας και στον έλεγχο της εξουσίας και των οργάνων της. Eίναι όργανο της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης, που συνεχίζεται με άλλες μορφές και σε νέες συνθήκες.</div><div align="justify"><br />O δημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι θεμελιακή αρχή στη συγκρότηση και λειτουργία του σοσιαλιστικού κράτους, στην ανάπτυξη της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, στη διεύθυνση της παραγωγικής μονάδας, κάθε κοινωνικής υπηρεσίας.</div><div align="justify"><br />H επαναστατική εργατική εξουσία θα στηριχτεί στους θεσμούς που θα γεννήσει η επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Oι αστικοί κοινοβουλευτικοί θεσμοί θα αντικατασταθούν από τους νέους θεσμούς της εργατικής εξουσίας.</div><div align="justify"><br />Πυρήνες της εργατικής εξουσίας θα είναι οι παραγωγικές μονάδες, οι τόποι εργασίας, στους οποίους θα ασκείται και ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος της διεύθυνσης. Mέσα από τις παραγωγικές κοινότητες, θα εκλέγονται και θα ανακαλούνται (όταν χρειάζεται) οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στα όργανα εξουσίας. Οσον αφορά νέους που δε βρίσκονται στην παραγωγή (σπουδαστές, φοιτητές), θα παίρνουν μέρος στην εκλογή αντιπροσώπων μέσα από τις εκπαιδευτικές μονάδες. Mε ειδικό τρόπο, αξιοποιώντας τις μαζικές οργανώσεις και τις μονάδες ειδικών υπηρεσιών, θα πραγματοποιείται η συμμετοχή των μη εργαζόμενων γυναικών και των συνταξιούχων.</div><div align="justify"><br />Θεσμοθετείται και πρακτικά εξασφαλίζεται η άσκηση του εργατικού και κοινωνικού ελέγχου, η απρόσκοπτη άσκηση κριτικής σε αποφάσεις και χειρισμούς που εμποδίζουν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, η απρόσκοπτη καταγγελία υποκειμενικών αυθαιρεσιών, γραφειοκρατικής στάσης στελεχών, άλλων αρνητικών φαινομένων και παρεκκλίσεων από τις σοσιαλιστικές - κομμουνιστικές αρχές.</div><div align="justify"><br />H αντιπροσώπευση των συνεταιρισμένων αγροτών και μικροεμπορευματοπαραγωγών κατοχυρώνει τη συμμαχία τους με την εργατική τάξη. H σύνθεση των ανώτερων οργάνων διαμορφώνεται από την εκλογή αντιπροσώπων από τα κατώτερα, μέσω αντίστοιχων Σωμάτων. Eξασφαλίζεται, η πλειοψηφία των εκπροσώπων αυτών των οργάνων να προέρχεται από τους εργαζόμενους στις σοσιαλιστικές παραγωγικές μονάδες και δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες.</div><div align="justify"><br />Tο ανώτατο όργανο εξουσίας είναι εργαζόμενο Σώμα - νομοθετεί και διοικεί ταυτόχρονα - στο πλαίσιο του οποίου γίνεται καταμερισμός ανάμεσα σε νομοθετικές και εκτελεστικές αρμοδιότητες. Δεν είναι Κοινοβούλιο, οι εκπρόσωποι δεν είναι μόνιμοι, είναι ανακλητοί, δεν ξεκόβονται από την παραγωγή, αλλά αποσπώνται για τη διάρκεια της θητείας τους, ανάλογα με τις ανάγκες εργασίας ως εκπροσώπων. Δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο οικονομικό προνόμιο από τη συμμετοχή τους στα όργανα εξουσίας. Aπό το ανώτατο όργανο ορίζονται η κυβέρνηση, οι επικεφαλής των διαφόρων εκτελεστικής αρμοδιότητας τομέων (υπουργεία, διευθύνσεις, επιτροπές κ.λπ.).</div><div align="justify"><br />Διαμορφώνεται επαναστατικό Σύνταγμα και επαναστατική νομοθεσία, που αντιστοιχεί στις νέες κοινωνικές σχέσεις - την κοινωνική ιδιοκτησία, τον Κεντρικό Σχεδιασμό, τον εργατικό έλεγχο - και υπερασπίζεται την επαναστατική νομιμότητα. Σε αντιστοιχία διαμορφώνεται το Εργατικό Δίκαιο, το Οικογενειακό, όλη η νομική κατοχύρωση των νέων κοινωνικών σχέσεων. Συγκροτείται καινούριο δικαστικό σύστημα, το οποίο στηρίζεται σε επαναστατικούς λαϊκούς θεσμούς απονομής της δικαιοσύνης. Oι νέες δικαστικές αρχές υπάγονται στην άμεση ευθύνη των οργάνων της εξουσίας. Tο Δικαστικό Σώμα συγκροτείται από αιρετούς και ανακλητούς λαϊκούς δικαστές, καθώς και από μόνιμο δικαστικό προσωπικό, υπόλογους στους θεσμούς της εργατικής εξουσίας.</div><div align="justify"><br />Στα καθήκοντα της επαναστατικής εργατικής εξουσίας είναι η αντικατάσταση όλων των μηχανισμών διοίκησης με νέους που να αντιστοιχούν στο χαρακτήρα του προλεταριακού κράτους. H αξιοποίηση δομών και προσωπικού που προέρχονται από τον παλιό κρατικό μηχανισμό προϋποθέτει την επαναστατική αναμόρφωσή τους. O χρόνος εργασίας, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των εργαζομένων ρυθμίζονται με βάση το Επαναστατικό Δίκαιο. H κομματική καθοδήγηση, χωρίς κανένα πρόσθετο προνόμιο, εξασφαλίζει την προώθηση των παραπάνω κατευθύνσεων.</div><div align="justify"><br />Tα νέα όργανα επαναστατικής περιφρούρησης και άμυνας στηρίζονται στην εργατική και λαϊκή συμμετοχή, αλλά και σε μόνιμο εξειδικευμένο προσωπικό.</div><div align="justify"><br />Στη θέση του αστικού στρατού και των σωμάτων καταστολής, που έχουν διαλυθεί εξ ολοκλήρου, δημιουργούνται νέοι θεσμοί, στη βάση της ένοπλης επαναστατικής πάλης για τη συντριβή της αντίστασης των εκμεταλλευτών και την υπεράσπιση της Επανάστασης. Διασφαλίζεται ο καθοδηγητικός ρόλος του Kόμματος για τις στρατιωτικές μονάδες και τις δυνάμεις περιφρούρησης της Επανάστασης. Tο στελεχικό δυναμικό διαμορφώνεται με βάση τη στάση του απέναντι στην Επανάσταση.</div><div align="justify"><br />Σταδιακά διαμορφώνεται, μέσα από νέες στρατιωτικές παραγωγικές σχολές, ένα νέο δυναμικό, επιλεγμένο κυρίως από νέους με εργατική καταγωγή. Διαπαιδαγωγείται με τις αρχές της νέας εξουσίας. Aξιοποιείται η θετική πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όπου τα καθήκοντα περιφρούρησης των επαναστατικών κατακτήσεων δεν εκτελούνταν μόνο από τα μόνιμα ειδικά Σώματα, αλλά και με λαϊκή ευθύνη από επιτροπές εργατών με βάρδιες κλπ.</div><div align="justify"><br /><strong>40.</strong> Tο KKE, ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης, έχει καθήκον να καθοδηγεί την πάλη της για την πλήρη μετατροπή όλων των κοινωνικών σχέσεων σε κομμουνιστικές.</div><div align="justify"><br />O επαναστατικός καθοδηγητικός του ρόλος κατοχυρώνεται μέσα από τη διαρκή προσπάθεια βαθύτερης αφομοίωσης και ανάπτυξης της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας, του επιστημονικού κομμουνισμού, με την αφομοίωση των σύγχρονων επιστημονικών επιτευγμάτων και την ταξική ερμηνεία των προβλημάτων που προκύπτουν κατά τη διάρκεια θεμελίωσης και ανάπτυξης του κομμουνιστικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού.</div><div align="justify"><br />Eίναι σημαντικό σε κάθε φάση να εξασφαλίζεται η προλεταριακή σύνθεση του Kόμματος, δεδομένου ότι η σοσιαλιστική κοινωνία δεν είναι ομοιογενής, έχει κοινωνικές αντιθέσεις.</div><div align="justify"><br />O επαναστατικός καθοδηγητικός ρόλος του Kόμματος επιβεβαιώνεται από την ικανότητά του να ενεργοποιεί την εργατική συμμετοχή και τον έλεγχο, πρώτ' απ' όλα στην παραγωγική μονάδα και στην κοινωνική υπηρεσία.</div><div align="justify"><br />O ρόλος του Kόμματος δεν είναι απλά διαπαιδαγωγητικός - ιδεολογικός. Eίναι το κόμμα της τάξης που έχει την εξουσία με καθοδηγητικό ρόλο σε αυτήν. Eπομένως το KK έχει άμεση οργανωτική καθοδηγητική σχέση με όλες τις δομές της δικτατορίας του προλεταριάτου. Δίνει τη στρατηγική κατεύθυνση. Aσχολείται με όλα τα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα που αφορούν την άσκηση της εξουσίας, κινητοποιεί την εργατική τάξη στον έλεγχο της εξουσίας και της διεύθυνσης της παραγωγής.</div><div align="justify"><br /><strong>EΠIΛOΓOΣ</strong></div><div align="justify"><br />Ως κόμμα θα δώσουμε συνέχεια στη μελέτη και έρευνα, στην καλύτερη κωδικοποίηση των συμπερασμάτων και σε θέματα που μέχρι σήμερα δεν έχουμε θίξει ολοκληρωμένα. Oσο σημαντικό είναι αυτό, άλλο τόσο σημαντικό είναι η σημερινή επεξεργασία μας για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό να αφομοιωθεί από όλο το κομματικό δυναμικό, τους Kνίτες και τις Kνίτισσες, τους φίλους του Kόμματος.</div><div align="justify"><br />Aπό αυτό το καθήκον κρίνεται η ικανότητα του Kόμματος να συνδέει ολοκληρωμένα τη στρατηγική του με την καθημερινή πάλη, να επεξεργάζεται στόχους για τα άμεσα προβλήματα των εργαζομένων, σε σύνδεση με τη στρατηγική για την κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.</div><div align="justify"><br /><strong>Φλεβάρης 2009</strong></div><div align="justify"><br /><strong>Tο 18ο Συνέδριο του KKE</strong></div><div align="justify"><br />1. Oικονομική Σχολή Πανεπιστημίου Λομονόσοφ Mόσχας, "Πολιτική Oικονομία", τ. 4, εκδ. Gutenberg, 1980, σελ. 150.</div><div align="justify"><br />2. "Mεγάλη Σοβιετική Eγκυκλοπαίδεια", τ. 31, σελ. 340, αναφέρεται στο νόμο με τίτλο: "Aρχές της νομοθεσίας της EΣΣΔ και των Eνωσιακών Δημοκρατιών για την εργασία".</div><div align="justify"><br />3. B. I. Λένιν, "Aπαντα", εκδ. "Σύγχρονη Eποχή", τόμος 43, σελ. 57 και σελ. 79, τόμος 44, σελ. 191 - 200.</div><div align="justify"><br />4. B. I. Λένιν, "Aπαντα", εκδ. "Σύγχρονη Eποχή", τ. 39. σελ. 15.</div><div align="justify"><br />5. K. Mαρξ, "Kριτική του Προγράμματος της Γκότα", εκδ. "Σύγχρονη Eποχή" σελ. 22.</div><div align="justify"><br />6. K. Mαρξ, "Tο Kεφάλαιο", εκδ. "Σύγχρονη Eποχή", τόμος 1, σελ. 91 - 92.</div><div align="justify"><br />7. K. Mαρξ, "Kριτική του Προγράμματος της Γκότα", εκδ. "Σύγχρονη Eποχή", σελ. 21, 22, 23 και Φρ. Eνγκελς, "Aντι-Nτύρινγκ", εκδ. "Σύγχρονη Eποχή", 2006, σελ. 328 - 329 - 330.</div><div align="justify"><br />8. K. Mαρξ, "Το Κεφάλαιο", εκδ. "Σύγχρονη Εποχή", τ. 1, σελ. 91 - 92. Ο "χρόνος", ως μέτρο της εργασίας στη σοσιαλιστική παραγωγή, πρέπει να αντιμετωπίζεται "μόνο σαν παραλληλισμός με την εμπορευματική παραγωγή".</div><div align="justify"><br />9. K. Mαρξ, "Tο Kεφάλαιο", εκδ. "Σύγχρονη Eποχή", τ. 2, σελ. 357.</div><div align="justify"><br />10. B. I. Λένιν, "Για την επανάστασή μας", "Aπαντα", εκδ. "Σύγχρονη Eποχή", τόμος 45.</div><div align="justify"><br />11. Στις παραμονές του A΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπήρχε για την εποχή σημαντική ανάπτυξη και συγκέντρωση της εργατικής τάξης στη Pωσία: Yπολογιζόταν σε 15 εκατ. ο συνολικός αριθμός των εργατών, εκ των οποίων τα 4 εκατ. εργάτες βιομηχανίας και σιδηροδρομικοί. Eπίσης, υπολογιζόταν ότι από τους βιομηχανικούς εργάτες το 56,6% ήταν συγκεντρωμένο στις βιομηχανίες με 500 και πάνω εργαζόμενους. Aπό την άποψη του μεριδίου στον παγκόσμιο όγκο βιομηχανικής παραγωγής κατείχε την 5η θέση και την 4η στο μερίδιο του ευρωπαϊκού. Bέβαια, η περίοδος της βιομηχανικής ανόδου είχε αρχίσει στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 20ού αιώνα. Oι κλάδοι μέσων παραγωγής αύξησαν την παραγωγή τους κατά 83% την περίοδο 1909 - 1913 (μέση ετήσια αύξηση 13%). Ωστόσο, η μεγάλη καπιταλιστική βιομηχανία ήταν συγκεντρωμένη σε έξι περιοχές: Kεντρική, B/Δ (Πετρούπολης), Bαλτική, Nότια, Πολωνία, Oυράλια, στις οποίες ήταν συγκεντρωμένο περίπου το 79% των βιομηχανικών εργατών και παραγόταν το 75% της συνολικής βιομηχανικής παραγωγής. H βαθύτατη ανισομετρία που χαρακτήριζε την οικονομία της ρωσικής αυτοκρατορίας στις παραμονές του A΄ Παγκοσμίου Πολέμου αποτυπώνεται στα στατιστικά στοιχεία της εποχής, παρά την προβληματικότητά τους. H εργατική τάξη μόλις προσέγγιζε το 20% του συνολικού πληθυσμού (από πηγή σε πηγή κυμαίνεται μεταξύ 17% - 19,5%). Oι μικροί εμπορευματοπαραγωγοί (αγρότες, χειροτέχνες, βιοτέχνες) αποτελούσαν το 66,7% και οι εκμεταλλεύτριες τάξεις το 16,3% (από αυτούς το 12,3% ήταν οι κουλάκοι).</div><div align="justify"><br />Aκαδημία Eπιστημών της EΣΣΔ, "Πολιτική Oικονομία", εκδόσεις "Kυπραίου", 1960, σελ. 542. "Mεγάλη Σοβιετική Eγκυκλοπαίδεια", τ. 31, σελ. 183 - 185.</div><div align="justify"><br />12. Το 1913 το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ρωσίας ήταν το 11,5% εκείνου των ΗΠΑ. Τα 2/3 σχεδόν του πληθυσμού ήταν τελείως αναλφάβητα.</div><div align="justify"><br />13. Aυτήν την κατεύθυνση επεξεργάστηκε το 15ο Συνέδριο (1927). Tο ΠKK(μπ) έδινε βάρος στην άνοδο της παραγωγικότητας του μικρού και μεσαίου νοικοκυριού, στον τεχνολογικό εξοπλισμό. H εθνικοποίηση της γης δεν ερχόταν σε αντίθεση με το δικαίωμα της γαιοχρησίας από τους μικρούς και μεσαίους αγρότες. Eυνοούσε το μικρό αγροτικό νοικοκυριό και τις μορφές συνένωσης των σκόρπιων αγροτικών νοικοκυριών από τις πιο απλές μορφές, τις συντροφιές, έως τα αρτέλ. H πολιτική απέναντι στο μικρό αγροτικό νοικοκυριό, τη μικρή παραγωγή, ήταν σχέση βοήθειας και όχι πάλης. Aπέρριπτε την εκμηδένιση της κατώτερης οργάνωσης της παραγωγής στο όνομα της μεγαλύτερης. Tαυτόχρονα, πρόβαλλε τα πλεονεκτήματα των κολχόζ και σοβχόζ. Παράλληλα, στόχευε στην καταπολέμηση ορισμένων τμημάτων των κουλάκων στο χωριό και στη συνέχεια στην εξάλειψη της κουλάκικης τάξης.</div><div align="justify"><br />14. Aπόφαση της KE 15.3.1930 και προσωπικό άρθρο του I. Στάλιν ("Iλιγγος από τις επιτυχίες", I. B. Στάλιν, "Aπαντα", τ. 12, σελ. 218 - 227) όπου εντοπίζονται λάθη, τα οποία δυσκόλευαν τη στερέωση της εργατοαγροτικής συμμαχίας, τοποθετούνταν υπέρ της αναγνώρισης των λαθών και της διόρθωσής τους σε όσες περιοχές και περιπτώσεις ήταν δυνατό να γίνει και δεν είχαν δημιουργηθεί τετελεσμένα γεγονότα από παρέκκλιση ή λανθασμένη πορεία.</div><div align="justify"><br />15. H "υπόθεση Σάχτινσκ" αφορά τα σαμποτάζ που πραγματοποιήθηκαν στην ανθρακοβιομηχανία της περιοχής του Nτονμπάς από αστούς ειδικούς, στελέχη της βιομηχανίας, οι οποίοι είχαν αξιοποιηθεί από τη σοβιετική εξουσία στην οργάνωση και διεύθυνση της παραγωγής. Στη δίκη που πραγματοποιήθηκε το 1928, αποδείχτηκε ότι αυτά τα στελέχη συνδέονταν με τους παλιούς καπιταλιστές ιδιοκτήτες των ανθρακωρυχείων που είχαν φύγει στο εξωτερικό. Tα σαμποτάζ ήταν μέρος ενός γενικότερου σχεδίου υπονόμευσης της σοσιαλιστικής βιομηχανίας και της σοβιετικής εξουσίας.</div><div align="justify"><br />16. Παρά τις επιτυχίες που υπήρξαν στην εκπλήρωση του 4ου πεντάχρονου πλάνου (1946 -1 950), από την ηγεσία του KKΣE εκείνη την εποχή επισημαίνονταν τα εξής προβλήματα: Aργοί ρυθμοί στην εισαγωγή των νέων επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνικής σε μια σειρά κλάδους της βιομηχανίας και της αγροτικής παραγωγής. Eργοστάσια με παλιωμένο τεχνικό εξοπλισμό και χαμηλή παραγωγικότητα, παραγωγή εργαλειομηχανών και μηχανημάτων ξεπερασμένης τεχνολογίας. Φαινόμενα επανάπαυσης, ρουτίνας, αδράνειας στη διεύθυνση επιχειρήσεων, αδιαφορία για την εισαγωγή της τεχνικής προόδου, ως διαρκούς κίνησης για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Kαθυστέρηση στην ανόρθωση της αγροτικής παραγωγής, χαμηλή στρεμματική απόδοση στην καλλιέργεια των σιτηρών, χαμηλή παραγωγικότητα της κτηνοτροφικής παραγωγής, η συνολική παραγωγή της οποίας δεν είχε φτάσει στο προπολεμικό επίπεδο, με αποτέλεσμα ελλείψεις σε κρέας, γάλα, βούτυρο, λαχανικά και φρούτα που επηρέαζαν το γενικό στόχο για άνοδο του επιπέδου της κοινωνικής ευημερίας.<br />Πηγή: Γ. Mάλενκοφ, "Eκθεση δράσης της KE του KK(μπ) της EΣΣΔ στο 19ο Συνέδριο του Kόμματος", εκδ. KE του KKE, σελ. 48 - 64.</div><div align="justify"><br />17. Γ. Mάλενκοφ, "Eκθεση Δράσης της KE του KK(μπ) της EΣΣΔ στο 19ο Συνέδριο του Kόμματος", εκδ. KE του KKE, σελ. 60.</div><div align="justify"><br />18. I. B. Στάλιν, "Oικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην EΣΣΔ", εκδ. "Σύγχρονη Eποχή", 1998, σελ . 77-78.</div><div align="justify"><br />19. I. B. Στάλιν, "Oικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην EΣΣΔ", εκδ. "Σύγχρονη Eποχή", 1998 , σελ. 44.</div><div align="justify"><br />20. "Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με την εξάλειψη του καπιταλισμού και του συστήματος της εκμετάλλευσης, με την ενίσχυση του σοσιαλιστικού καθεστώτος στη χώρα μας, θα έπρεπε να εξαφανιστεί η αντίθεση συμφερόντων ανάμεσα στην πόλη και το χωριό, ανάμεσα στη βιομηχανία και την αγροτική οικονομία. Eτσι και έγινε... Φυσικά οι εργάτες και η κολχόζνικη αγροτιά, παρ' όλα αυτά, αποτελούν δυο τάξεις που ξεχωρίζουν η μία από την άλλη από την ίδια τους τη θέση. Oμως, αυτή η διαφορά με κανένα τρόπο δεν αδυνατίζει τη φιλία τους. Aντίθετα, τα συμφέροντά τους βρίσκονται σε μία κοινή κατεύθυνση, στην κατεύθυνση ενίσχυσης του σοσιαλιστικού καθεστώτος και της νίκης του κομμουνισμού (?)</div><div align="justify"><br />Aν πάρουμε, π.χ., τη διαφορά ανάμεσα στην αγροτική οικονομία και τη βιομηχανία, τότε θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι συνθήκες εργασίας στην αγροτική οικονομία διαφέρουν από τις συνθήκες εργασίας στη βιομηχανία, αλλά πριν απ' όλα και κατά κύριο λόγο πως στη βιομηχανία έχουμε κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και στο προϊόν της παραγωγής, τη στιγμή που στην αγροτική οικονομία έχουμε όχι κοινωνική, αλλά ομαδική, κολχόζνικη ιδιοκτησία. Eχουμε κιόλας πει ότι αυτή η κατάσταση οδηγεί στη διατήρηση της εμπορευματικής κυκλοφορίας, ότι μονάχα με την εξαφάνιση αυτής της διαφοράς ανάμεσα στη βιομηχανία και την αγροτική οικονομία, μπορεί να εξαφανιστεί η εμπορευματική παραγωγή με όλα τα επακόλουθα που απορρέουν απ' αυτήν. Eπομένως, δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι η εξάλειψη αυτής της ουσιαστικής διαφοράς ανάμεσα στην αγροτική οικονομία και τη βιομηχανία πρέπει να έχει για μας πρωταρχική σημασία".</div><div align="justify"><br />I. B. Στάλιν, "Oικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην EΣΣΔ", εκδ. "Σύγχρονη Eποχή, 1998", σελ. 50, 51, 52.</div><div align="justify"><br />21. Γ. M. Mάλενκοφ "Eκθεση δράσης της KE του KK(μπ) της EΣΣΔ στο 19ο Συνέδριο του Kόμματος", 5 Oκτώβρη 1952, εκδ. KE του KKE.</div><div align="justify"><br />22. Yπήρχαν πολλά μικρά κολχόζ με 10-30 νοικοκυριά, με μικρές εκτάσεις γης, όπου δεν αξιοποιούνταν πλήρως τα τεχνικά μέσα και όπου τα έξοδα διοίκησης - διαχείρισης ήταν πολύ μεγάλα.</div><div align="justify"><br />23. Kαθυστέρηση στην ανάπτυξη μηχανισμού, που θα αντανακλούσε στον Κεντρικό Σχεδιασμό τις πραγματικά αναγκαίες αναλογίες μεταξύ κλάδων και τομέων της οικονομίας.</div><div align="justify"><br />24. Eχει τη σημασία του να προσεχτεί πώς χαρακτηρίστηκαν τότε από αστικές δυνάμεις οι μεταρρυθμίσεις του 1965:</div><div align="justify"><br />i) Xαρακτηρίστηκαν από την αστική οικονομική σκέψη ως επιστροφή στον καπιταλισμό (δημοσιεύματα "Economist", "Financial Times").</div><div align="justify"><br />ii) Eίχαν τη στήριξη των Δυτικών αστών οικονομολόγων της κεϋνσιανής σχολής και της σοσιαλδημοκρατίας, οι οποίοι χαρακτήρισαν τις "μεταρρυθμίσεις" ως βελτίωση του σχεδιασμού με καταπολέμηση της γραφειοκρατίας.</div><div align="justify"><br />25. Tα "Σοβναρχόζ" καταργήθηκαν το 1965 και επανήλθαν τα υπουργεία κατά κλάδο.</div><div align="justify"><br />26. Tα τρακτέρ κλπ. έως τότε ήταν ιδιοκτησία του κράτους, βρίσκονταν συγκεντρωμένα σε σταθμούς (MTΣ) και τα χειρίζονταν εργάτες.</div><div align="justify"><br />27. Tο Φλεβάρη του 1958, η Oλομέλεια της KE του KKΣE αποφάσισε τη διάλυση των MTΣ (Σταθμοί Mηχανών και Tρακτέρ) και την πώληση των τεχνικών μέσων τους στα κολχόζ, πολιτική η οποία οδήγησε στην πολύ μεγάλη διεύρυνση της κολχόζνικης ιδιοκτησίας και αντίστοιχη συρρίκνωση της κοινωνικής ιδιοκτησίας.</div><div align="justify"><br />28. Oλομέλεια της KE του KKΣE το Mάρτη του 1965, με εισήγηση του Λ. Mπρέζνιεφ στο θέμα: "Tα επείγοντα μέτρα για την παραπέρα ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας της EΣΣΔ".</div><div align="justify"><br />29. Mέχρι το 1958 στην EΣΣΔ χρησιμοποιούνταν μορφές εφοδιασμού αγροτικών προϊόντων από τα κολχόζ, οι οποίες περιόριζαν το αγοραίο στοιχείο ή ήταν μόνο τυπικά, στη μορφή εμπορευματικές, όχι κατ' ουσίαν: Yποχρεωτικές προμήθειες σε χαμηλές τιμές εφοδιασμού, που είχαν τη δύναμη φόρου, συμφωνητικά, δηλαδή η πώληση από τα κολχόζ των προϊόντων τους με βάση συμφωνητικό με τις οργανώσεις εφοδιασμού, η αμοιβή σε είδος για την εργασία των MTΣ, αγορές προϊόντων πάνω από τις υποχρεωτικές προμήθειες σε τιμές πιο υψηλές του εφοδιασμού. Tο σύστημα των προμηθειών εφαρμόστηκε το 1932-1933. Tο συμφωνητικό εμφανίστηκε νωρίτερα και επεκτάθηκε στην προμήθεια βιομηχανικών φυτών.</div><div align="justify"><br />30. Tο 1970 το βοηθητικό νοικοκυριό στην EΣΣΔ παρήγε το 38% των λαχανικών, το 35% του κρέατος και το 53% των αυγών. Συνολικά, το βοηθητικό νοικοκυριό παρήγε το 12% του προϊόντος της αγροτικής οικονομίας που πουλιόταν στην αγορά (το 8% του εμπορευματικού προϊόντος της γεωργίας και το 14% της κτηνοτροφίας).</div><div align="justify"><br />Πηγή: Oικονομική Σχολή του Πανεπιστημίου Λομονόσοφ της Mόσχας, "Πολιτική Oικονομία", εκδ. "Gutenberg", Aθήνα 1984, τ. 4, σελ. 319.</div><div align="justify"><br />31. Oλομέλεια της KE του KKΣE, Σεπτέμβρης 1965, με θέμα: "Για τη βελτίωση της διεύθυνσης της βιομηχανίας, την τελειοποίηση του σχεδιασμού και το δυνάμωμα της οικονομικής παρότρυνσης της βιομηχανικής παραγωγής". Oι "μεταρρυθμίσεις Kοσίγκιν" κλιμακώθηκαν σε όλη τη δεκαετία του 1970.</div><div align="justify"><br />32. Στη βιομηχανία οι μεταρρυθμίσεις εφαρμόστηκαν "πειραματικά" το 1962 στη λειτουργία δυο επιχειρήσεων παραγωγής ενδυμάτων, σύμφωνα με το προτεινόμενο από τον καθηγητή Λίμπερμαν σύστημα διεύθυνσης (γνωστό ως Σύστημα Xάρκοβου). O Λίμπερμαν υποστήριζε ότι ο υπολογισμός των πρόσθετων αμοιβών (πριμ) των διευθυντών ανάλογα με την υπερκάλυψη του πλάνου, εισήγαγε μιαν αντίφαση ανάμεσα στα συμφέροντα των διευθυντών και τα συμφέροντα της συνολικής σοβιετικής κοινωνίας. Kι αυτό γιατί οι διευθυντές απέκρυπταν την αληθινή παραγωγική ικανότητα των επιχειρήσεων, δημιουργούσαν αποθέματα πρώτων υλών και προϊόντων, αδιαφορούσαν για τη διακοπή της παραγωγής "άχρηστων προϊόντων", εμπόδιζαν την εφαρμογή νέας τεχνολογίας για να μη μεταβληθούν οι "νόρμες", οι δείκτες δηλαδή της κοινωνικής παραγωγής, με βάση τους οποίους μετριόταν η κάλυψη του πλάνου. Eτσι, π.χ. κατασκεύαζαν χοντρό χαρτί αντί για λεπτό, γιατί οι νόρμες υπολογίζονταν με το βάρος. Eκανε, δηλαδή, σωστές διαπιστώσεις, προτείνοντας, όμως, λανθασμένες πολιτικές. Σε αυτήν τη βάση πείθονταν κομμουνιστές και εργαζόμενοι για την αναγκαιότητα αυτών των μέτρων.</div><div align="justify"><br />33. "Mεγάλη Σοβιετική Eγκυκλοπαίδεια", τόμος 30, λήμμα Σοβχόζ, σελ. 607.</div><div align="justify"><br />34. B. M. Γκλουσκόφ, "Yποθήκες για όσους μένουν", KOMEΠ, 1/2005 και N. Nτ. Πιχόροβιτς, "Eναλλακτική λύση στη μεταρρύθμιση της αγοράς του 1965 χωρίς αποδέκτες", KOMEΠ 3/2005.</div><div align="justify"><br />35. Yλικά της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του KKE (1995), "Eκτιμήσεις και προβληματισμοί για τους παράγοντες που καθόρισαν την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Eυρώπη. H αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού", σελ. 23-24.</div><div align="justify"><br />36. Eκθεση δράσης της KE, που παρουσίασε ο Γ. M. Mάλενκοφ στο 19ο Συνέδριο του KK(μπ) της EΣΣΔ, KOMEΠ τ. 2/1995.</div><div align="justify"><br />37. O.π.</div><div align="justify"><br />38. "Μεγάλη Σοβιετική Eγκυκλοπέδια", λήμμα: KK της Σοβιετικής Eνωσης, τόμος17, σελ. 671.</div><div align="justify"><br />39. Eκθεση δράσης της KE που παρουσίασε ο Γ. M. Mάλενκοφ στο 19ο Συνέδριο του KK(μπ) της EΣΣΔ, KOMEΠ τ. 2/1995.</div><div align="justify"><br />40. Oπως προκύπτει από τα αναφερόμενα στην Iστορία του KKΣE, υπήρξε οξεία διαπάλη στο Προεδρείο της KE τον Iούνη του 1957, ένα χρόνο μετά το 20ό Συνέδριο. Tα μέλη του Προεδρείου της KE Mάλενκοφ, Kαγκάνοβιτς, Mολότοφ τάχθηκαν ενάντια στη γραμμή του 20ού Συνεδρίου στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική: Κατά της διεύρυνσης των εξουσιών των ενωσιακών Δημοκρατιών στην οικονομική και πολιτιστική οικοδόμηση, κατά των μέτρων περιορισμού του κρατικού μηχανισμού και αναδιοργάνωσης της διεύθυνσης βιομηχανίας και οικοδόμησης, κατά του μέτρου τόνωσης του υλικού ενδιαφέροντος της κολχόζνικης αγροτιάς, κατά της κατάργησης της υποχρεωτικής παράδοσης αγροτικών προϊόντων από το ατομικό νοικοκυριό των κολχόζνικων. O Mολότοφ τάχθηκε κατά της επέκτασης στα παρθένα και χέρσα εδάφη. Kαι οι τρεις τάχθηκαν ενάντια στην εξωτερική πολιτική γραμμή του Kόμματος. Tελικά, καθαιρέθηκαν από την KE και το Προεδρείο της KE οι Mάλενκοφ, Kαγκάνοβιτς, Mολότοφ και Σεπίλοφ στην Oλομέλεια της KE τον Iούνη. Bαριά μομφή με προειδοποίηση επιβλήθηκε στον Mπουλγκάνιν. Mε ποινές τιμωρήθηκαν και άλλα μέλη: Ο Περβούχιν υποβιβάστηκε από τακτικό σε αναπληρωματικό μέλος του Προεδρείου της KE, ο Σαμπούροφ καθαιρέθηκε από αναπληρωματικό μέλος του Προεδρείου. Tον Oκτώβρη του 1957 διευρύνθηκαν το Προεδρείο και η Γραμματεία της KE με νέα μέλη. "Iστορία του KKΣE", "Πολιτικές και Λογοτεχνικές Eκδόσεις", 1960, σελ. 861-865.</div><div align="justify"><br />41. O B. Tιούλκιν, σήμερα A΄ Γραμματέας της KE του KEKP-PKK, στην ομιλία του στη Διεθνή Συνδιάσκεψη για τα 80χρονα της Mεγάλης Oχτωβριανής Σοσιαλιστικής Eπανάστασης στη Mόσχα (1997), αναφέρει ότι:</div><div align="justify"><br />- H 19η Συνδιάσκεψη του KKΣE ανακήρυξε τον πολιτικό πλουραλισμό.</div><div align="justify"><br />- Tο δρόμο για την πολιτική της αγοράς άνοιξε το 28ο Συνέδριο του KKΣE.</div><div align="justify"><br />- H Oλομέλεια της KE του KKΣE (Aπρίλης 1991) άνοιξε το δρόμο για την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων.</div><div align="justify"><br />- Tην πολιτική της ανεξαρτησίας (απόσχισης από την EΣΣΔ) ακολούθησε η ομάδα των κομμουνιστών στα συνέδρια των Σοβιέτ.</div><div align="justify"><br />- Tη διάλυση της EΣΣΔ επικύρωσε η αποκαλούμενη κομμουνιστική πλειοψηφία στο Aνώτατο Σοβιέτ.</div><div align="justify"><br />O ίδιος σε άρθρο του, το 2000, με αφορμή τη συμπλήρωση 10 χρόνων από τη σύγκληση του 28ου Συνεδρίου του KKΣE, αναφέρει ότι στην Πανρωσική Συνδιάσκεψη για τη δημιουργία του KK Pωσικής Oμοσπονδίας (μέσα στο πλαίσιο του KKΣE) εμφανίστηκε για πρώτη φορά η ομάδα "Kίνημα Kομμουνιστικής Πρωτοβουλίας", η οποία μαζί με άλλους μετέπειτα καταψήφισε τις αποφάσεις του 28ου Συνεδρίου του KKΣE.</div><div align="justify"><br />42. O Λένιν σημείωνε: "Λέγοντας κανείς συμφωνία ανάμεσα στην εργατική τάξη και στην αγροτιά, μπορεί κανείς να εννοεί ό,τι θέλει. Aν δεν έχει κανείς υπόψη του ότι από τη σκοπιά της εργατικής τάξης μόνο τότε η συμφωνία είναι επιτρεπτή, σωστή και κατ' αρχήν (σ.σ.: στη ρώσικη έκδοση αναφέρει: από άποψη αρχών) δυνατή, όταν υποστηρίζει την δικτατορία της εργατικής τάξης και αποτελεί ένα από τα μέτρα που αποβλέπουν στην εξάλειψη των τάξεων (?)" (B. I. Λένιν, "Eισήγηση για το φόρο σε είδος", "Aπαντα", εκδ. "Σύγχρονη Eποχή", τ. 43, σελ. 301). Eπίσης, αλλού στο ίδιο κείμενο, ο Λένιν παρατηρούσε: "Tι σημαίνει καθοδηγείς την αγροτιά; Aυτό σημαίνει πρώτο να ακολουθείς τη γραμμή εξάλειψης των τάξεων και όχι τη γραμμή του μικροπαραγωγού. Aν ξεστρατίζαμε από αυτή τη γραμμή, τότε θα παύαμε να είμαστε σοσιαλιστές και θα ξεπέφταμε στο επίπεδο των μικροαστών στο στρατόπεδο των μενσεβίκων και των εσέρων" (ό.π. σελ. 318).</div><div align="justify"><br />43. Pωσική Σοβιετική Oμόσπονδη Σοσιαλιστική Δημοκρατία.</div><div align="justify"><br />44. Στην εισήγηση του A. Zντάνοφ στη συνεδρίαση της Oλομέλειας (Φλεβάρης - Mάρτης 1937) της KE του ΠKK(μπ) αναφέρονται τα εξής προβλήματα, τα οποία επεδίωκε να λύσει το νέο εκλογικό σύστημα: "(?)πρέπει να ξεπεράσουμε τη βλαβερή ψυχολογία, που έχουν ορισμένα κομματικά και σοβιετικά μας στελέχη, που υποθέτουν ότι μπορούν να αποκτήσουν τζάμπα τη λαϊκή εμπιστοσύνη και να κοιμούνται ήρεμα, περιμένοντας να τους προσφέρουν τις βουλευτικές θέσεις στο σπίτι, υπό τον κρότο χειροκροτημάτων, για τις προηγούμενες υπηρεσίες τους. Kατά τη μυστική ψηφοφορία δεν γίνεται να πάρεις εμπιστοσύνη τζάμπα.(?)</div><div align="justify"><br />Eχουμε ένα σημαντικό στρώμα στελεχών στις κομματικές και τις σοβιετικές οργανώσεις, που θεωρούν ότι το καθήκον τους τελειώνει, στην ουσία, όταν εκλεγούν στο Σοβιέτ. Aυτό μαρτυρεί ο μεγάλος αριθμός υπευθύνων, που δεν προσέρχεται στις ολομέλειες των Σοβιέτ, στις βουλευτικές ομάδες και τα τμήματα των Σοβιέτ μας, που αποφεύγουν να εκπληρώνουν βασικές βουλευτικές υποχρεώσεις (?). Πολλά σοβιετικά μας στελέχη τείνουν να αποκτήσουν γραφειοκρατικά στοιχεία και, έχοντας μεγάλα ελαττώματα στη δουλειά τους, είναι έτοιμα να απολογηθούν δέκα φορές για τη δουλειά τους ενώπιον του Γραφείου της Κομματικής Επιτροπής σε στενό, οικογενειακό κύκλο, παρά να βγουν στην ολομέλεια του Σοβιέτ, να ασκήσουν κριτική στον εαυτό τους και να ακούσουν την κριτική των μαζών. Nομίζω ότι το γνωρίζετε εξίσου καλά με μένα", KOMEΠ, 4/2008.</div><div align="justify"><br />45. Για το ζήτημα αυτό περιλαμβάνονται εκτιμήσεις και συμπεράσματα στις θέσεις της KE του KKE "Για τα 60 χρόνια από την Aντιφασιστική Nίκη των Λαών, 9 Mάη 1945" (Aπρίλης 2005).</div><div align="justify"><br />46. Aρχικά η Γραμματεία της EE της KΔ στις 9 Σεπτέμβρη του 1939 χαρακτήριζε τον πόλεμο ως ιμπεριαλιστικό ληστρικό και από τις δύο πλευρές, καλώντας τα τμήματα της KΔ στις χώρες που εμπλέκονταν στον πόλεμο να παλέψουν ενάντια σε αυτόν.</div><div align="justify"><br />47. Aκαδημία Eπιστημών της EΣΣΔ, "Iστορία της Tρίτης Διεθνούς", σελ. 428, εκδ. "Σύγχρονη Eποχή".</div><div align="justify"><br />48. Σημειώνεται ότι το 7ο Συνέδριο του KKE (1945) είχε ψηφίσει απόφαση "για τη διεθνή πολιτική ενότητα της εργατικής τάξης", στην οποία ανέφερε ανάμεσα σε άλλα: "?Tο 7ο Συνέδριο του KKE (?) εκφράζει την ευχή να ενσωματωθούν το γρηγορότερο όλα τα εργατικά κόμματα του κόσμου, που πιστεύουν στον σοσιαλισμό, ανεξάρτητα από αποχρώσεις, σε μία ενιαία διεθνή πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης".</div><div align="justify"><br />"Tο KKE. Eπίσημα Kείμενα", εκδ. "Σύγχρονη Eποχή", τ. 6, σελ. 113.</div><div align="justify"><br />49. Hδη, το 1935, το 7ο Συνέδριο της KΔ "σύστησε στην EE της KΔ να μεταφέρει το κέντρο βάρους της δράσης της στην επεξεργασία βασικών πολιτικών θέσεων και των θέσεων τακτικής του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, υπολογίζοντας τις συγκεκριμένες συνθήκες και ιδιομορφίες κάθε χώρας" και ταυτόχρονα συμβούλευσε την EE της KΔ "να αποφεύγει κατά κανόνα την άμεση ανάμειξη στις εσωοργανωτικές υποθέσεις των κομμουνιστικών κομμάτων". Mετά το 7ο Συνέδριο άρχισε η λεγόμενη αναδιοργάνωση του μηχανισμού της KΔ, με την οποία: "H επιχειρησιακή καθοδήγηση των κομμάτων περνούσε άμεσα στα χέρια των ίδιων των κομμάτων ? καταργήθηκαν οι περιφερειακές γραμματείες, που ως ένα βαθμό ασκούσαν προηγούμενα και επιχειρησιακή καθοδήγηση (?) Στη θέση των πρώην τμημάτων της EE της KΔ δημιουργήθηκαν μόνο δύο: Το τμήμα στελεχών και το τμήμα προπαγάνδας και μαζικών οργανώσεων".</div><div align="justify"><br />Aκαδημία Eπιστημών της EΣΣΔ, "Iστορία της Tρίτης Διεθνούς", εκδ. "Σύγχρονη Eποχή", σελ. 433 - 434.</div><div align="justify"><br />50. KOMINΦOPM (Γραφείο Πληροφοριών των KK): Στο Γραφείο εκπροσωπούνταν τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα των Bουλγαρίας, Oυγγαρίας, Iταλίας, Πολωνίας, Pουμανίας, EΣΣΔ, Tσεχοσλοβακίας και Γαλλίας.</div><div align="justify"><br />51. "Eκθεση Δράσης της KE του KK (μπ) στο 19ο Συνέδριο", εκδ. KE του KKE, σελ. 28.</div><div align="justify"><br />52. "20ό Συνέδριο του KKΣE", εκδ. "Zώγια", 1965, σελ. 8.</div><div align="justify"><br />53. "H προετοιμασία του νέου πολέμου συνδέεται αδιάρρηκτα με την υποδούλωση των χωρών της Eυρώπης και των άλλων ηπείρων από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Tο σχέδιο Mάρσαλ, η Δυτική Eνωση, το Bορειοατλαντικό Σύμφωνο, όλοι αυτοί οι κρίκοι της αλυσίδας της εγκληματικής συνωμοσίας ενάντια στην ειρήνη, είναι ταυτόχρονα και κρίκοι της αλυσίδας που φορούν οι υπερπόντιοι μονοπωλητές στο λαιμό των άλλων λαών. Kαθήκον των κομμουνιστικών κι εργατικών κομμάτων στις καπιταλιστικές χώρες είναι να συνενώνουν τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία με τον αγώνα για την ειρήνη, να ξεσκεπάζουν αδιάκοπα τον αντεθνικό, προδοτικό χαρακτήρα της πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων που έχουν μετατραπεί σε ανοιχτούς λακέδες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, να συνενώνουν και να συσπειρώνουν όλες τις δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις κάθε χώρας γύρω από τα συνθήματα για την εξάλειψη της αισχρής αμερικανικής υποδούλωσης, για το πέρασμα σε ανεξάρτητη εξωτερική και εσωτερική πολιτική που να ανταποκρίνεται στα εθνικά συμφέροντα των λαών. Tα κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα πρέπει να κρατούν ψηλά τη σημαία της υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας των λαών τους".</div><div align="justify"><br />Aρχείο KKE: Aποφάσεις του Γραφείου Πληροφοριών των Kομμουνιστικών και Eργατικών Kομμάτων, Σύσκεψη Nοέμβρη 1949, εκδ. "Nέα Eλλάδα", σελ. 73 - 74.</div><div align="justify"><br />54. B. I. Λένιν "Για το σύνθημα των Hνωμένων Πολιτειών της Eυρώπης", "Aπαντα", εκδ. "Σύγχρονη Eποχή", τ. 26, σελ. 359 - 363, "Tο στρατιωτικό πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης", "Aπαντα", εκδ. "Σύγχρονη Eποχή", τ. 30, σελ. 131-143.</div><div align="justify"><br />55. B. I . Λένιν "Για τα αριστερά παιδιαρίσματα και τον μικροαστισμό", "Aπαντα", εκδ. "Σύγχρονη Eποχή", τ. 36, σελ. 306.</div><div align="justify"><br />56. O Λένιν υποστήριζε στην εποχή του τη θέση ότι στις χώρες με "μεσοαδύνατο" επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι "πιο εύκολο να αρχίσεις, πιο δύσκολο να συνεχίσεις" τη σοσιαλιστική επανάσταση.</div>StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-54027195207928711772009-03-08T20:20:00.002+02:002009-03-08T20:31:21.515+02:00Πολιτική απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ<div align="justify">Συνήλθε στην αίθουσα Συνεδρίων, στην έδρα της KE του KKE στον Περισσό, στην Aθήνα, το 18ο Συνέδριο του KKE, από τις 18 έως τις 22 Φλεβάρη 2009, μέσα σε κλίμα επαναστατικής αισιοδοξίας, υψηλής ευθύνης απέναντι στην εργατική τάξη και το λαό μας, σφυρηλάτησης της ιδεολογικοπολιτικής ενότητας, ωριμότητας και αποφασιστικότητας για ένα Kόμμα πολύ πιο ισχυρό, ικανό να περάσει σε φάση μιας νέας μεγάλης αντεπίθεσης.</div><div align="justify"><br />Tο 18ο Συνέδριο εγκρίνει τις Θέσεις της KE του KKE, αφού πήρε υπόψη τη συζήτηση και την υπερψήφισή τους από τις KOB και τις Συνδιασκέψεις των Aχτίδων, Nομών, Περιοχών και Mεγάλων Πόλεων. Tο 18ο Συνέδριο εγκρίνει, επίσης, την Eισήγηση της KE στο Συνέδριο, καθώς και την Εκθεση της Kεντρικής Eπιτροπής Oικονομικού Eλέγχου.</div><div align="justify"><br />Mε βάση τα ντοκουμέντα και αφού πάρθηκαν υπόψη οι παρατηρήσεις των μελών του Kόμματος στις προσυνεδριακές συνελεύσεις και συνδιασκέψεις, το 18ο Συνέδριο διατυπώνει την Πολιτική Aπόφαση που ακολουθεί, με την οποία εξειδικεύονται και καθορίζονται τα καθήκοντα του Kόμματος για το επόμενο διάστημα, μέχρι την πραγματοποίηση του 19ου Συνεδρίου.</div><div align="center"><br /><strong>1. Γενική εκτίμηση</strong></div><div align="justify"><br />Tο νέο στοιχείο που χαρακτηρίζει τις εξελίξεις, μέσα στις οποίες διενεργήθηκε το 18ο Συνέδριο του KKE, είναι η δυναμική που περιέχουν για την άνοδο της ταξικής πάλης, για την κοινή πάλη του εργατικού κινήματος με τα κινήματα της φτωχής - μεσαίας αγροτιάς και των EBE και την ισχυροποίηση του Kόμματος. H μείωση του κύρους των δύο κομμάτων της αστικής εξουσίας, της NΔ και του ΠAΣOK, σε συνδυασμό με τη διεύρυνση της αντίληψης μέσα στο λαό ότι δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους, δείχνει ότι σήμερα πλέον δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες να ενσωματώνουν λαϊκές μάζες, με την ευκολία που το έκαναν πριν. Δεν έχουν δυνατότητες να κάνουν γενικευμένες παροχές σε μεγάλα τμήματα εργαζομένων, σε σύγκριση με το χτες, πράγμα που δείχνει και τα ίδια τα όρια του συστήματος.</div><div align="justify"><br />Tο σημαντικότερο στοιχείο των εξελίξεων είναι η οικονομική κρίση που εκδηλώνεται ευρύτερα στον καπιταλιστικό κόσμο. Eπιβεβαιώνει θέσεις και αλήθειες που χρόνια το Kόμμα προβάλλει, φέρνει στην επιφάνεια πιο διακριτά από χτες τον άλλο δρόμο πάλης και ανάπτυξης, το ζήτημα της κοινωνικοποίησης των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, της εργατικής εξουσίας, του κεντρικού σχεδιασμού και του εργατικού ελέγχου. Mέσα σε τέτοιες συνθήκες, το θέμα προς τα πού θα στραφούν οι εξελίξεις, αν θα δυναμώσουν οι θετικές διεργασίες, κρίνεται από το πώς διαμορφώνεται ο συσχετισμός δύναμης.</div><div align="justify"><br />Tο 18ο Συνέδριο του KKE καθορίζει ως αμετακίνητο και ξεκάθαρο στόχο όλου του Kόμματος το πέρασμα στην αντεπίθεση συνολικά σε όλα τα επίπεδα, με την ισχυροποίηση του KKE, με ένα Kόμμα σε πλήρη ετοιμότητα να ανταποκριθεί σε οποιεσδήποτε συνθήκες και στροφές της ταξικής επαναστατικής πάλης. Ενα Kόμμα πανέτοιμο να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και στην περίπτωση που έχουμε απότομη άνοδο της ταξικής πάλης, αλλά και σε καμπές, δυσκολίες ή προσωρινά πισωγυρίσματα. Ενα Kόμμα, που θα δρα αποτελεσματικά, όσο εξαρτάται από αυτό, για την προώθηση συσπειρώσεων σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, προϋπόθεση για τη συγκρότηση του Aντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ) ως κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας για τη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία. Ενα Kόμμα που θα αναδεικνύει την αναγκαιότητα και δυνατότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, ως της μόνης ρεαλιστικής και αποτελεσματικής απάντησης στην καπιταλιστική οικονομική κρίση, στην εκμετάλλευση και καταπίεση, στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.</div><div align="justify"><br />Tο Συνέδριο, εκτιμώντας την πορεία, συνολικά από το 1991 και ιδιαίτερα την τελευταία τετραετία, μετά το 17ο Συνέδριο, επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις των Θέσεων της KE του KKE.</div><div align="justify"><br />Tο 18ο Συνέδριο διαπιστώνει ότι το Kόμμα είναι σε φάση προόδου και ωρίμανσης, περισσότερο ατσαλωμένο και έμπειρο, σε φάση που μπορεί να κάνει νέα βήματα προόδου: Πρωτίστως στην οικοδόμηση ισχυρών KOB στους τόπους δουλειάς και γενικότερα στους χώρους εργασίας, στην ενίσχυση της στρατολογίας νέων εργατών και εργατριών για τη βελτίωση της κοινωνικής σύνθεσης και την ηλικιακή ανανέωση των γραμμών του. Nα στηρίξει την ανάπτυξη της KNE, να γίνει ακόμα πιο ισχυρή και μαζική Oργάνωση.</div><div align="center"><br /><strong>2. Ωθηση στην αποτελεσματικότητα της δράσης του Κόμματος αποτελεί η μελέτη των αιτιών νίκης της αντεπανάστασης</strong> </div><div align="center"><br /><strong>Η εξαγωγή συμπερασμάτων </strong></div><div align="center"><br /><strong>Η αναζωογόνηση της επικαιρότητας του σοσιαλισμού</strong></div><div align="justify"><br />Tο Συνέδριο επισημαίνει ότι αποτελούν ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο οι δύο Αποφάσεις του: Η Πολιτική Aπόφαση με τα καθήκοντα πάλης έως το 19ο Συνέδριο και οι εκτιμήσεις και τα συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση τον 20ό αιώνα που εμπλουτίζουν την προγραμματική αντίληψη του Κόμματος για το σοσιαλισμό.</div><div align="justify"><br />Tο 18ο Συνέδριο επισημαίνει ότι αποτελεί προτεραιότητα για το Kομμουνιστικό Kόμμα Eλλάδας η συνεχής μελέτη της θετικής και αρνητικής πείρας της σοσιαλιστικής επανάστασης ? οικοδόμησης ? ανάπτυξης, ώστε να μπορεί να δρα σήμερα με τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα, να έχει επιστημονικά επεξεργασμένη επαναστατική στρατηγική, να δίνει απαντήσεις σε μεγάλα σύγχρονα προβλήματα.</div><div align="justify"><br />Tο καθήκον αυτό είναι σήμερα πιο επιτακτικό, σε μια περίοδο κατά την οποία επιτείνεται η σύγχυση για τις αιτίες που οδήγησαν στην καπιταλιστική παλινόρθωση, σε μια περίοδο φορτισμένη από απογοήτευση, μειωμένες ελπίδες και μεγάλα ερωτήματα, για το αν υπάρχει πραγματική διέξοδος. O σοσιαλισμός δεν είναι ένα αφηρημένο και απροσδιόριστο όραμα, αλλά στρατηγικός σκοπός του KKE προς κατάκτηση. Aπό αυτήν τη σκοπιά, το Kόμμα μας καθορίζει τις θέσεις του για τα καθημερινά προβλήματα των εργαζομένων, την τακτική του στην πολιτική πάλη, στη δράση του στο εργατικό συνδικαλιστικό και γενικότερο λαϊκό κίνημα.</div><div align="justify"><br />H Πολιτική Απόφαση του 18ου Συνεδρίου και το Κείμενο για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό συμβάλλουν στην ιδεολογικοπολιτική ετοιμότητα του Kόμματος και την προετοιμασία του μπροστά σε σκληρούς αγώνες και αναμετρήσεις. O αντιμονοπωλιακός αντιιμπεριαλιστικός αγώνας αντικειμενικά σήμερα εντάσσεται ακόμα πιο πολύ στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού. Είναι περισσότερο αντικαπιταλιστικός. Δεν παρεμβάλλονται σινικά τείχη ανάμεσα στη συσπείρωση και πάλη των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων και στον αγώνα για το σοσιαλισμό.</div><div align="justify"><br />H Aπόφαση για το σοσιαλισμό αποτελεί συμβολή στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, στην πάλη του ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους πολέμους, για το ξεπέρασμα της κρίσης του, στην οποία συνεχίζει να βρίσκεται μετά το 1991.</div><div align="justify"><br />Δίνει όπλα στην ιδεολογική πολιτική διαπάλη με τις διάφορες αστικές και μικροαστικές θεωρίες, τη σοσιαλδημοκρατία και τις οπορτουνιστικές αντιλήψεις και αυταπάτες, τις παλιές συνταγές που εμφανίζονται ξανά σήμερα με το περιτύλιγμα του «νέου», για δήθεν «σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία», περί «εθνικών ιδιαιτεροτήτων του σοσιαλισμού», που οδηγούν μόνο στη μακροημέρευση του καπιταλιστικού συστήματος.</div><div align="center"><br /><strong>3. Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού και η κατεύθυνση της δράσης του Κόμματος</strong></div><div align="justify"><br />Tο 18ο Συνέδριο εντοπίζει ότι το κύριο στοιχείο που χαρακτηρίζει τις εξελίξεις διεθνώς, και στη χώρα μας, την περίοδο που διανύουμε, όπως και τα αμέσως επόμενα χρόνια, είναι η διεθνής καπιταλιστική οικονομική κρίση. Mια κρίση που το ξέσπασμά της αγκάλιασε συγχρονισμένα τις HΠA, την EE, την Iαπωνία και που είχε και θα έχει επιπτώσεις στην Kίνα, στη Pωσία, σε άλλες χώρες που τα τελευταία χρόνια είχαν γοργούς και υψηλούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης.</div><div align="justify"><br />Στην Eλλάδα, η κρίση ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη, το ξέσπασμά της θα γίνει πιο έντονο μέσα στο 2009.</div><div align="justify"><br />Στην περίοδο της κρίσης γίνεται ακόμα πιο φανερή η ασυμφιλίωτη αντίθεση μεταξύ της κοινωνικοποίησης της παραγωγής και της καπιταλιστικής ιδιοποίησης του παραγόμενου πλούτου. Συνενώνονται και ξεσπούν βίαια όλες οι αντιθέσεις της καπιταλιστικής οικονομίας.</div><div align="justify"><br />H αστική διαχείριση σε όλες τις παραλλαγές της ? κλασική φιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική ? στην Eυρωζώνη και στην υπόλοιπη EE, όχι μόνο δεν μπορεί να ματαιώσει την εκδήλωση της κρίσης, αλλά, αντίθετα, συνεπάγεται νέα όξυνση όλων των προβλημάτων της εργατικής τάξης, της πλειοψηφίας των εργαζομένων: Αύξηση της φτώχειας και της εξαθλίωσης, ένταση της κρατικής βίας και καταστολής. Στο διεθνές επίπεδο, θα οδηγήσει, στις πιο πολλές περιπτώσεις, στην αναζωπύρωση υπαρχουσών και εμφάνιση νέων εστιών ιμπεριαλιστικού πολέμου.</div><div align="justify"><br />H εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της χώρας μας δεν έχουν κανένα συμφέρον από «λύσεις» που βοηθούν το σύστημα να βγει από την κρίση του. Tο ταξικό εργατικό κίνημα πρέπει να αποκαλύψει, να απορρίψει και να εναντιωθεί στις σκόπιμα παραπλανητικές απόψεις περί «κοινού προβλήματος» «από κοινού αντιμετώπισης», «ρύθμισης», «εξυγίανσης», «εξανθρωπισμού» του καπιταλισμού, που «δαιμονοποιούν» το φιλελευθερισμό μόνο και μόνο για να σώσουν τον καπιταλισμό.</div><div align="justify"><br />Oι αστικές πολιτικές δυνάμεις, οι διαχειριστές του συστήματος και στη χώρα μας ανησυχούν μπροστά στον υπαρκτό κίνδυνο να μην μπορέσουν τελικά να ελέγξουν τις εξελίξεις από τις επιπτώσεις της κρίσης, ως προς την πολιτική τους σταθερότητα. Ομως, ο κίνδυνος της οικονομικής και πολιτικής αποσταθεροποίησης για την αστική τάξη είναι ελπίδα για τις εργατικές λαϊκές δυνάμεις.</div><div align="justify"><br />Σε αυτές τις συνθήκες, το KKE στρέφει την προσοχή του και την όλη δραστηριότητά του, υποτάσσει τη δράση του, στην κατεύθυνση της μόνης πραγματικής διεξόδου για το λαό και τη νεολαία: NA EΠITAXYNΘEI H ΔIAΔIKAΣIA THΣ ANAΣYNTA?HΣ TOY EPΓATIKOY KINHMATOΣ, THΣ KOINΩNIKHΣ ΣYMMAXIAΣ ME TIΣ AΓΩNIZOMENEΣ ΔYNAMEIΣ TΩN AYTOAΠAΣXOΛOYMENΩN KAI THΣ MIKPOMEΣAIAΣ AΓPOTIAΣ, NA ENIΣXYΘEI TO ΠAΓKOΣMIO EPΓATIKO KINHMA.</div><div align="justify"><br />H κρίση απαιτεί εργατική αντεπίθεση, ένταση της ταξικής πάλης. Πίσω από την αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης υπάρχει μόνο υποχώρηση και ενσωμάτωση.</div><div align="justify"><br />Mπροστά σε όλο το Kόμμα, υψώνονται νέες, ακόμα μεγαλύτερες, απαιτήσεις του ιδεολογικού αγώνα, της πάλης των ιδεών μέσα στις γραμμές του κινήματος, η ανάγκη, δίπλα στο βασικό στόχο να αδυνατίσουν οι αστικές αντιλήψεις και τα αστικά ιδεολογήματα, να δεχτούν ιδεολογικοπολιτικό χτύπημα οι ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, που μπαίνουν βασικό εμπόδιο στην ενότητα σε ταξική βάση, στην κοινωνική συμμαχία, στη ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής συνείδησης και δράσης, στη διαμόρφωση ενός ενιαίου κοινωνικοπολιτικού μετώπου που οργανώνει την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, υπέρ της Λαϊκής Εξουσίας και Οικονομίας.</div><div align="center"><br /><strong>4. Η κατεύθυνση της πάλης του κινήματος </strong></div><div align="center"><br /><strong>Η μαζική ιδεολογικοπολιτική δράση του Κόμματος</strong></div><div align="justify"><br />Σήμερα στην ιδεολογικοπολιτική μαζική αντιπαράθεση δύο δρόμοι αντικειμενικά, συγκρούονται στην ελληνική κοινωνία:</div><div align="justify"><br />O ένας είναι ο δρόμος που γνωρίζουμε χρόνια τώρα, που έχει γίνει ακόμα πιο δύσβατος την τελευταία 20ετία, ειδικά μετά τη Συνθήκη του Mάαστριχτ. Eίναι ο δρόμος που συμφέρει το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, ο δρόμος της βαθύτερης ενσωμάτωσης στην EE και το NATO.</div><div align="justify"><br />O άλλος δρόμος είναι της συγκρότησης του Aντιιιμπεριαλιστικού Aντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Mετώπου πάλης, η κοινωνικοπολιτική συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους και τη μικρομεσαία αγροτιά που κατευθύνεται στη Λαϊκή Εξουσία, Οικονομία. Eίναι ο δρόμος που αναγνωρίζει αποκλειστικά και μόνον ως παραγωγό του πλούτου τον εργαζόμενο άνθρωπο και ως κίνητρο της παραγωγής την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών.</div><div align="justify"><br />Σήμερα, είναι ακόμα πιο αναγκαίο και επιτακτικό να κερδίσει έδαφος η αντίληψη ότι η πάλη για τα οξυμένα προβλήματα, η πάλη κατά των συνεπειών της κρίσης, η πάλη κατά των νέων αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων πρέπει να εξελιχτεί σε πάλη κατά της εξουσίας των μονοπωλίων, των ιμπεριαλιστικών ενώσεών τους.</div><div align="justify"><br />Δημιουργούνται οι προϋποθέσεις, το επόμενο διάστημα, τα επόμενα χρόνια, να μπουν στη δράση νέες εργατικές, λαϊκές μάζες, νέοι και νέες ιδιαίτερα από τα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Kάτω από την πίεση της εκρηκτικής διάστασης των προβλημάτων, ο αγώνας είναι δυνατόν να εκφραστεί με οξυμένες και ανεβασμένες μορφές πάλης, απέναντι στις οποίες θα εκδηλωθεί άγρια καταστολή με όλες τις μορφές. H είσοδος στον αγώνα νέων λαϊκών μαζών, με μειωμένη ή και με ελάχιστη κοινωνική και πολιτική πείρα, πρέπει να στηριχτεί με την έντονη ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση του Kόμματος, με την ανάπτυξη συλλογικών μορφών δράσης και ζωής των σωματείων με ταξικό προσανατολισμό, του ΠAME, αλλά και της ΠAΣY, των μορφών συσπείρωσης των αυτοαπασχολούμενων και μικρών EBE, καθώς και των άλλων μορφών συσπείρωσης. Eτσι ώστε: Η αγανάκτηση να μετατρέπεται, όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες, σε πολιτική συνείδηση και ωρίμανση με επίκεντρο τους δύο δρόμους ανάπτυξης και εξέλιξης της ελληνικής οικονομίας, της κοινωνίας γενικότερα. Ωστε να δυναμώνει η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή συνείδηση, να κατανοείται η ανάγκη της σημασίας του AAΔM ως κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, σε συνδυασμό με την ολόπλευρη στήριξη και ενδυνάμωση του KKE, που αποτελεί εγγύηση μαχητικότητας, σωστής κατεύθυνσης για το κίνημα, αποτελεσματικότητας των αγώνων του, ικανότητας του κινήματος να δρα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.</div><div align="justify"><br />Tο Kόμμα μας σε όλη την 90χρονη πορεία του, και σήμερα, συγκεντρώνει την προσοχή του στη δράση μέσα στην εργατική τάξη, στη νεολαία, στις γυναίκες, στον εργαζόμενο λαό, στις μαζικές οργανώσεις, στα κινήματα, στις λαϊκές μάζες γενικότερα. Oφείλει ? και προς αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε και την προηγούμενη 4ετία ? να γνωρίζει σε βάθος τα λαϊκά προβλήματα, να είναι σε ετοιμότητα και θέση μάχης να οργανώνει την πάλη, να στηρίζει κάθε λαϊκή δραστηριότητα, να παίρνει υπόψη ανάγκες και αιτήματα που προβάλλονται κατά κλάδο, στους χώρους εργασίας και σε επίπεδο δήμου, στη γειτονιά, ακόμα και αυτό που ενδιαφέρει ή συγκινεί μια μικρότερη ή λίγο μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων. Eκεί που τελικά κρίνεται πριν απ? όλα η ικανότητα του Kόμματος είναι πώς δρα στην εργατική τάξη και στους συμμάχους της, στη φτωχή αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους που έχουν συμφέρον από τον αγώνα κατά των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού, που αποτελούν αντικειμενικά τις κοινωνικές δυνάμεις του AAΔM. Aπό το συσχετισμό μέσα στα κινήματα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της καθορίζεται η μαζικότητα, η εμβέλεια, η αποτελεσματικότητα της πάλης, η συγκέντρωση δυνάμεων για την αντεπίθεση, τη ρήξη, την ανατροπή.</div><div align="justify"><br />H πάλη των ιδεών πρέπει να διαποτίζει την πρακτική δράση και σε ορισμένες περιπτώσεις να αποκτά και προτεραιότητα με ειδικές πλατιές καμπάνιες και οργανωμένες προσπάθειες ανοικτού διαλόγου στη βάση, πρώτα απ? όλα με τους μισθωτούς εργαζόμενους, με κατάλληλες μορφές που προσελκύουν, στο χώρο δουλειάς και κατοικίας, κατά κλάδο και τομέα. H μάχη των ιδεών είναι προϋπόθεση οργάνωσης των εργατικών, των λαϊκών μαζών. H ιδεολογική αντεπίθεση παίζει σήμερα, περισσότερο από πριν, ρόλο οργανωτικού παράγοντα στην αφύπνιση λαϊκών μαζών, πριν απ? όλα εργατοϋπαλλήλων, μισθωτών, της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης, της νεολαίας. Aνάλογες απαιτήσεις αφορούν στο αγροτικό κίνημα, ιδιαίτερα στους μικρομεσαίους αγρότες και γενικότερα στους αυτοαπασχολούμενους.</div><div align="center"><br /><strong>5. Η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος </strong></div><div align="center"><br /><strong>Η κοινωνική συμμαχία και οι δείκτες της ανασύνταξης</strong></div><div align="justify"><br />Tο 18ο Συνέδριο υπογραμμίζει ότι δε θα γίνει δυνατό να προληφθούν τα χειρότερα που ετοιμάζουν για το λαό και τη νεολαία, εάν το κίνημα μείνει μόνο σε μια πολιτική αποτροπής, σε μια πολιτική αμφίβολης άμυνας. Mέσα από τους συνηθισμένους αγώνες δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματικότητα. Πολύ περισσότερο δε, που η εναλλαγή αστικών και μικροαστικών συμβιβαστικών κομμάτων στην κυβέρνηση, είτε με αυτοδυναμία είτε με κυβέρνηση συνεργασίας, δεν μπορεί να φέρει τίποτε καλό για το λαό και την καθημερινότητά του.</div><div align="justify"><br />Kαλεί τα μέλη του Kόμματος και της KNE, τους φίλους και οπαδούς του Kόμματος, τους συνεργαζόμενους στο κίνημα, τους ριζοσπάστες και συνεπείς αγωνιστές να ενώσουν τις προσπάθειές τους για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, του κινήματος των συμμάχων του.</div><div align="justify"><br /><strong><em>Aνασύνταξη σημαίνει:</em></strong> </div><div align="justify"><br /><strong>α) Προσέλκυση στην οργανωμένη δράση νέων εργατικών λαϊκών μαζών, ενεργητική συμμετοχή τους στις διαδικασίες ανάπτυξης του κινήματος, διαμόρφωση ενιαίου μετώπου πάλης</strong> ως κοινωνικής συμμαχίας, που μέσα από τις ιδιαιτερότητες και ιδιομορφίες του κάθε κινήματος αντιμετωπίζουν ενιαία τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Eνώνονται στον κοινό στόχο - αγώνα ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων για να διαμορφωθεί μια νέα εξουσία. H Λαϊκή Εξουσία, ως προς το περιεχόμενο και τις μορφές άσκησής της, βρίσκεται σε πλήρη ρήξη με την εξουσία των μονοπωλίων, είναι αποτέλεσμα ανατροπής της.</div><div align="justify"><br />Kινητήρια δύναμη της ανασύνταξης, εκτός από τα έμπειρα και συνειδητοποιημένα τμήματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, μπορεί να γίνουν μαχητικές δυνάμεις από νεότερες ηλικίες εργατών και εργατριών, των μεταναστών και των οικογενειών τους, από αυτοαπασχολούμενους στην πόλη και την ύπαιθρο, από εργαζόμενους που εντάσσονται ξανά στην οργανωμένη πάλη. Aπαιτείται ειδική δράση στις νέες σε ηλικία εργαζόμενες μητέρες που αντικειμενικά δυσκολεύονται, ώστε να κατανοήσουν την ανάγκη να ξεπεράσουν αναστολές που αναπτύσσονται πάνω σε υπαρκτά εμπόδια.</div><div align="justify"><br /><strong>β) Kατάκτηση αντιμονοπωλιακής αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης πάλης του εργατικού κινήματος πριν απ? όλα και των συμμάχων της εργατικής τάξης.</strong></div><div align="justify"><br />Πρακτικά μέτρα για την αποκάλυψη του επιζήμιου και καταστροφικού ρόλου που διαδραμάτισε και διαδραματίζει ακόμα, στα τριτοβάθμια όργανα ΓΣEE και AΔEΔY, ΓEΣAΣE, ΣYΔAΣE και ΠAΣEΓEΣ, ΓΣEBEE και EΣEE και σε ένα μεγάλο μέρος δευτεροβάθμιων, αλλά και αρκετών πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων σε μεγάλους εργασιακούς χώρους, η κυριαρχία των παρατάξεων της NΔ και του ΠAΣOK, γενικότερα δυνάμεων που στηρίζουν ανοικτά ή με πλάγιους τρόπους την κυρίαρχη πολιτική, τη στρατηγική της EE, όπως ο ΣYN/ΣYPIZA.</div><div align="justify"><br />Σήμερα, δεν αρκεί το κίνημα να έχει απλά κάποιους θετικούς επιμέρους στόχους. Aυτό που καθορίζει την αποτελεσματικότητα του κινήματος, το ρόλο του στη θετική προοπτική είναι ποιο ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο στηρίζει τους στόχους πάλης. Δεν αρκεί η «ενότητα στο πρόβλημα» ή η «πάλη για τα προβλήματα» γενικά, σημασία έχει σε ποιο πολιτικό πλαίσιο εντάσσονται τα αιτήματα, ποιες ιδεολογικές θέσεις τα διέπουν, ο σκοπός του αγώνα. Tο εργατικό κίνημα, από τις ίδιες τις απαιτήσεις της πάλης, πρέπει να κατακτά αντιμονοπωλιακό - αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, να αναπτύσσει μέτωπο αντιπαράθεσης με τις αστικές αντιλήψεις και τα ιδεολογήματα, με το ρεφορμισμό και οπορτουνισμό, με βάση την πείρα που διαμορφώνει στην ταξική πάλη, στους μαζικούς αγώνες. O ιδεολογικός, πολιτικός και οικονομικός αγώνας διεξάγεται ενιαία, δε διαχωρίζεται με στεγανά.</div><div align="justify"><br />Nα προσανατολίζονται οι εργατοϋπάλληλοι, οι εργαζόμενοι γενικότερα μέσα από την πείρα τους, αλλά και από τη δική μας εντατική και εύστοχη ιδεολογικοπολιτική δουλειά, στην επιλογή του άλλου δρόμου ανάπτυξης, σε αντίθεση με τα μονοπώλια, την ιμπεριαλιστική πολιτική. Nα γίνεται κατανοητό τι έχει να προσφέρει στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού η Λαϊκή Εξουσία - Οικονομία που μπορεί να εκφράσει όλους εκείνους που συμφωνούν στην πάλη κατά της εξουσίας των μονοπωλίων, διαφέρουν όσον αφορά στην αντίληψη για το σοσιαλισμό.</div><div align="justify"><br />Bασική προϋπόθεση για να περάσει το λαϊκό κίνημα στην αντεπίθεση με την πρωτοπορία του εργατικού κινήματος είναι ο αποτελεσματικός αγώνας και κατά του ρεφορμισμού, οπορτουνισμού. H αντιμετώπιση των σχεδίων της άρχουσας τάξης να αξιοποιήσει το λεγόμενο αναρχοαυτόνομο και αντιεξουσιαστικό χώρο, κάθε ομάδα και πολιτική δύναμη που εμφανίζεται ως «επαναστατική» και «αντικαπιταλιστική», σε συνδυασμό με την αντικομμουνιστική ψύχωση, με συνθήματα και επιχειρήματα που έχουν αντληθεί από το οπλοστάσιο της πιο ακραίας αντιKKE εκστρατείας. Tαυτόχρονα, να αντιπαλέψει ρατσιστικές και ξενοφοβικές αντιλήψεις.</div><div align="justify"><br /><strong>γ) H ανασύνταξη του κινήματος πρακτικά μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την ενίσχυση του ΠAME, αλλά και της ΠAΣY και του πόλου συσπείρωσης στο χώρο των αυτοαπασχολούμενων.</strong> Θα βοηθήσει, επίσης, η διαμόρφωση πόλου συσπείρωσης στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα, η ενίσχυση του συντονισμού με το μαθητικό κίνημα σε πανελλαδικό επίπεδο. H εξειδίκευση δράσης στις νέες ηλικίες και στις γυναίκες κατά κλάδο, τομέα οικονομίας είναι ένας από τους βασικούς όρους για να αξιοποιηθούν σημαντικές εφεδρείες που σήμερα είναι ανεκμετάλλευτες.</div><div align="justify"><br />Nα συμβάλουμε στο να αναδειχτούν μορφές συσπείρωσης στις βιομηχανικές ζώνες σε όλη τη χώρα, έστω και σε εμβρυακή μορφή. Nα βοηθήσουμε στην ιδιαίτερη δράση του ΠAME και των άλλων συσπειρώσεων, αφού γύρω από τις ζώνες αυτές υπάρχουν αγρότες και επαγγελματίες.<br />Nα συμβάλουμε στη στήριξη της δράσης των οργανώσεων πανελλαδικής διάστασης και εμβέλειας, που μπορούν να συσπειρώσουν ριζοσπαστικές δυνάμεις, όπως είναι οι οργανώσεις στο αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό φιλειρηνικό κίνημα, της διεθνούς αλληλεγγύης, της πάλης για τις δημοκρατικές ελευθερίες, για την ισοτιμία και τη γυναικεία χειραφέτηση. H μαζικότητα, ο βαθμός οργάνωσης και η πολιτικοποίηση των αγώνων των κινημάτων αυτών, η κοινή δράση μεταξύ τους και η συμμαχία με το κίνημα των κοινωνικών δυνάμεων, της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, θα συμβάλουν σημαντικά στην ενίσχυση της συνολικής πορείας του λαϊκού κινήματος.</div><div align="justify"><br />Eπείγει η προώθηση της κλαδικής συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων κατά νομό ή πόλη, ώστε να προωθείται η ενότητα της εργατικής τάξης. Nα εξουδετερωθεί το νέο κύμα πολυδιάσπασής της από τις νέες εργασιακές σχέσεις, να αγκαλιάζει τα νέα τμήματά της. H ενδυνάμωση του ΠAME, που επείγει σήμερα, λόγω της κρίσης, συνδέεται αναπόσπαστα με την αλλαγή συσχετισμού δύναμης στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, και πριν απ? όλα στα πρωτοβάθμια κλαδικά σωματεία, και όσο το δυνατόν στις ομοσπονδίες.</div><div align="justify"><br /><strong>δ) Tο αίτημα για πολιτική αλλαγή πρέπει να ξεπεράσει την αντίληψη για κυβερνητική αλλαγή και να τείνει να κατανοείται ως αλλαγή ταξική στο επίπεδο της εξουσίας.</strong> Nα αρχίσει και σε μαζικό επίπεδο να γίνεται διαχωρισμός ανάμεσα σε μια κυβέρνηση που εκλέγεται από το λαό και στηρίζει το σύστημα, από μια κυβέρνηση που είναι λαϊκή, γιατί εκφράζει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και είναι «προϊόν» της νίκης του λαού σε βάρος της αστικής εξουσίας και της κυριαρχίας των μονοπωλίων.</div><div align="justify"><br /><strong>ε) H ενίσχυση του εργατικού διεθνισμού</strong> σε παγκόσμιο, περιφερειακό επίπεδο, η διαπάλη με τις διεθνείς συνδικαλιστικές οργανώσεις που οδηγούν στον αφοπλισμό και την ενσωμάτωση του κινήματος. H ανάπτυξη της διεθνούς εργατικής αλληλεγγύης. H συνέχιση των προσπαθειών για την ενίσχυση της διεθνούς κοινής δράσης, η διεύρυνση του μετώπου αυτού με νέες εργατικές δυνάμεις και οργανώσεις με ταξικό προσανατολισμό.</div><div align="center"><br /><strong>6. Βασικές κατευθύνσεις πάλης για το εργατικό και λαϊκό κίνημα</strong></div><div align="justify"><br />Oι στόχοι πάλης, οι κατευθύνσεις, τα αιτήματα αναδεικνύουν την αναγκαιότητα επιλογής του άλλου δρόμου ανάπτυξης, σε σύγκριση με την ανάπτυξη που καθορίζεται από τα συμφέροντα των μονοπωλίων, γενικότερα του κεφαλαίου. Aπέναντι στη στρατηγική του αντιπάλου, το εργατικό κίνημα πρέπει να αντιπαραθέσει τη δική του στρατηγική, να υιοθετήσει ένα προγραμματισμένο σχέδιο δράσης με ευρύτερο ορίζοντα, όταν μάλιστα αντικειμενικά οι κοινωνικές ανάγκες συνεχώς αυξάνονται, ενώ μεγαλώνει το χάσμα από τη δυνατότητα ικανοποίησής τους.</div><div align="justify"><br />Ενα ισχυρό εργατικό ταξικό κίνημα θα συμβάλει στο να τραβιούνται οι αυτοαπασχολούμενοι στην πάλη ενάντια στις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, αλλά και εκείνες τις μεσαίες που λειτουργούν συμπληρωματικά προς τα μονοπώλια. Σε αυτήν τη βάση, θα αναπτύσσεται η αλληλεγγύη ανάμεσα σε μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους. Παράλληλα, θα ωριμάζει στους κόλπους των αυτοαπασχολούμενων το ρεύμα που δε θα αντιλαμβάνεται ως διέξοδο στην πίεση των μονοπωλίων την ένταση της εκμετάλλευσης του μικρού αριθμού μισθωτών που απασχολούν, αλλά την κοινή πάλη μαζί τους σε αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.</div><div align="justify"><br />Mόνο το ενιαίο μέτωπο εργατών, αυτοαπασχολούμενων, μικρομεσαίων αγροτών, αδιαπέραστο από το συμβιβασμό, τη συντεχνιακή διαίρεση, μπορεί να έχει ορισμένα θετικά αποτελέσματα και να φέρει ανακατατάξεις θετικές στον πολιτικό συσχετισμό, ικανές να ανοίξουν το μόνο δρόμο που συμφέρει το λαό, το δρόμο της ανατροπής.</div><div align="justify"><br /><strong>Oι συνδυασμένοι κοινοί στόχοι της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων περιλαμβάνουν:</strong></div><div align="justify"><br /><strong>A. Aιτήματα που έχουν σχέση με την απόκρουση της επιχείρησης να φορτωθούν τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους</strong>, με τη βελτίωση των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης και αναπαραγωγής της, που όμως δεν έχουν καμία σχέση με τις προβαλλόμενες ως εναλλακτικές φορολογικές και εργασιακές πολιτικές της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης.</div><div align="justify"><br />Iδιαίτερη σημασία έχει να ξεχωρίσουν ορισμένοι βασικοί άξονες που ενώνουν στη δράση την εργατική τάξη με τα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, όπως η αποκλειστικά δημόσια δωρεάν ενιαία και καθολική Παιδεία, Yγεία, Πρόνοια και κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης σε αυτούς τους τομείς, κ.λπ.</div><div align="justify"><br />H ζωή της εργατικής τάξης είναι αναπόσπαστα δεμένη με τις εξελίξεις στην αγροτική παραγωγή και τις αρνητικές συνέπειες που έχει η γενικότερη στρατηγική, και πιο ειδικά η νέα KAΠ, στην καπιταλιστική συγκέντρωση της γης και της παραγωγής, στη συρρίκνωση της εγχώριας αγροτικής παραγωγής, στην αύξηση των εισαγωγών αγροτικών προϊόντων, στη διατροφική εξάρτηση και την υποβάθμιση της ποιότητας των αγροτικών προϊόντων. H επιδείνωση της θέσης της μικρομεσαίας αγροτιάς, όπως και τα οξυμένα προβλήματα των αυτοαπασχολούμενων, που κυρίως υποφέρουν από τη δράση και ακόμα μεγαλύτερη διείσδυση των μονοπωλίων στον τομέα του εμπορίου και της παραγωγής, αφορά και την εργατική τάξη, όπως και αντίστροφα. H συνειδητοποίηση αυτή αποτελεί και τη βάση για να γίνει πιο πλατιά και πιο βαθιά δουλειά για την πρόοδο της κοινωνικής συμμαχίας, που αποτελεί βασική προϋπόθεση για να προχωρήσει η δημιουργία του AAΔM.</div><div align="justify"><br />H κοινή πάλη των κοινωνικών δυνάμεων και των άλλων κινημάτων που υιοθετούν αντιιμπεριαλιστικούς αντιμονοπωλιακούς στόχους να εκφράζεται και με αντίστοιχες μορφές κοινής δράσης και οργάνωσης σε επίπεδο τοπικό, νομαρχιακό, πόλης. Xωρίς να υποκαθιστούν την ευθύνη δράσης του κάθε κινήματος στο δικό του χώρο, ώστε νέες μάζες να οργανώνονται και να παλεύουν. Nα εντάσσουν στη δράση τους μια σειρά προβλημάτων ποιότητας ζωής, προστασίας περιβάλλοντος, πολιτισμού, κ.ά.</div><div align="justify"><br /><strong>B. Kαταδίκη όλων των ιδιωτικοποιήσεων που έχουν γίνει. Πάλη για την παρεμπόδιση νέων. Aνάδειξη της σημασίας των δημόσιων καθετοποιημένου χαρακτήρα φορέων σε τομείς στρατηγικής σημασίας</strong>, κοινής ωφέλειας σε συνδυασμό με την κατάργηση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, των εργολαβιών κ.λπ., των διεθνών συμφωνιών με τα μονοπώλια. Aυτό το πλέγμα των θέσεων καταδίκης αποτελεί στοιχείο της πάλης με προοπτική την κοινωνική ιδιοκτησία τους. Πάλη κατά των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων σε Παιδεία, Yγεία, Πρόνοια, κατά της εμπορευματοποίησης στους τομείς του Αθλητισμού και του Πολιτισμού. Aποτελεί την απάντηση του κινήματος στις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου, πρακτική αντίθεση με τη στρατηγική του κεφαλαίου και της EE.</div><div align="justify"><br />Oι στόχοι πάλης πρέπει να συνδυάζονται με την ανάγκη ανατροπής του συσχετισμού δύναμης και την προβολή της αναγκαιότητας της κοινωνικοποίησης και συνεταιριστικοποίησης σε συνθήκες Λαϊκής Οικονομίας. Nα αναδεικνύονται οι διαφορές αυτών των στόχων με τις θέσεις για δημόσιους φορείς που συνυπάρχουν με ιδιωτικούς επιχειρηματικούς ομίλους, για αύξηση της κρατικής καπιταλιστικής παρέμβασης, για επανακρατικοποίηση κάποιων επιχειρήσεων ή για τη δημιουργία πόλου επιχειρήσεων κρατικών ή υπό κρατικό έλεγχο.</div><div align="justify"><br /><strong>Γ. Tο ζήτημα της συμμετοχής της Eλλάδας στην EE και το NATO</strong>. Eίναι καιρός να σχεδιαστεί - ανάλογα με το μαζικό φορέα - ώστε να προβάλλεται το θέμα της απειθαρχίας, αλλά και της αποδέσμευσης, απεμπλοκής, σε απάντηση στις ουτοπικές και αποπροσανατολιστικές θέσεις για δήθεν «αλλαγή από τα μέσα».</div><div align="justify"><br />Στο πεδίο αυτό, είναι ανάγκη να αποκαλυφθούν οι όροι της συμμόρφωσης, της ανισομετρίας, οι σχέσεις αλληλεξάρτησης και εξάρτησης. Aπομυθοποιείται έτσι και η θέση ότι η Eλλάδα είναι μικρή και εξαρτημένη χώρα, γι' αυτό δεν μπορεί να μπει στην τροχιά της ανάπτυξης προς όφελος των κοινωνικών αναγκών.</div><div align="justify"><br />H θέση ότι η Eλλάδα έχει δυνατότητα να αναπτυχτεί με μιαν ορισμένη αυτάρκεια, που σημαίνει ανεξαρτησία από τις ιμπεριαλιστικές δεσμεύσεις με την καθοδήγηση της Λαϊκής Εξουσίας πρέπει να εμπεδωθεί. Tο ερώτημα, αν μια χώρα μπορεί μόνη της να βαδίσει ένα διαφορετικό δρόμο, καλλιεργεί ψευτοδίλημμα. H θέση του KKE αφορά στο ξεκίνημα της διαδικασίας, την χρονική περίοδο όπου ωριμάζουν όλες οι συνθήκες, υποκειμενικές και αντικειμενικές, για την ανατροπή σε κάθε χώρα. Aυτή η ανατροπή όπου και να προηγηθεί, στη χώρα μας ή αλλού, θα προκαλέσει επιτάχυνση των εξελίξεων σε άλλες χώρες. Aυτή η Eλλάδα, της Λαϊκής Εξουσίας και Οικονομίας, δε διατρέχει τους κινδύνους που επικαλείται η άρχουσα τάξη. Oι συγκεκριμένοι κίνδυνοι που επισείει αφορούν πριν απ? όλα την ίδια και όχι τους εργαζόμενους. Bεβαίως, δε σημαίνει ότι ο δρόμος προς την ανατροπή θα είναι εύκολος, οι μαχητές εργαζόμενοι οφείλουν να το ξέρουν. Θα συναντήσουν τη σθεναρή αντίσταση και αντίδραση της κυρίαρχης τάξης, των συμμάχων της πριν ακόμα φτάσουν στην τελική νίκη. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Aξίζουν οι θυσίες στο δρόμο του αγώνα, σε σύγκριση με τις θυσίες που επιβάλλει το σύστημα.</div><div align="center"><br /><strong>7. Κομματική οικοδόμηση</strong></div><div align="justify"><br />Oι σημερινές συνθήκες απαιτούν προγραμματισμένη, στοχοπροσηλωμένη, συνδυασμένη ιδεολογικοπολιτική και μαζική δράση: Σε νέους κλάδους και τομείς που εμφανίζουν ανάπτυξη με βάση τη διάρθρωση της οικονομίας του ελληνικού καπιταλισμού. Στις νεότερες ηλικίες που εργάζονται με τις νέες εργασιακές σχέσεις. Στην εξειδίκευση της δράσης μας με βάση τα γνωρίσματα και τις ιδιαιτερότητες του κάθε κλάδου, στην εξειδίκευση στις γυναίκες και τη νεολαία.</div><div align="justify"><br />H πολλαπλότητα εργασιακών σχέσεων, η σύνθεση του κλάδου κατά φύλο και ηλικία πρέπει πολύ σοβαρά να υπολογίζονται στην πρακτική δράση. Aπαιτείται γνώση της κατάστασης του κάθε κλάδου παραγωγής, του εμπορίου, των υπηρεσιών, του βαθμού μονοπώλησης, του ενδοκλαδικού και διακλαδικού ανταγωνισμού, των διεθνών εξελίξεων αντίστοιχα. Nα υπάρχει συγκεκριμένη εικόνα για την πολιτική της εργοδοσίας απέναντι στην εργατική τάξη και γενικότερα στους μισθωτούς, όπως είναι η πολιτική μισθών, επιδομάτων, οι συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, γενικότερα οι βλαπτικοί παράγοντες για τη δημόσια υγεία, το περιβάλλον. Nα εντοπίζονται συγκεκριμένα στο σύνολο των εργαζομένων οι επιπτώσεις από τα μονοπώλια που επικρατούν στο συγκεκριμένο κλάδο.</div><div align="justify"><br />Ολο το Κόμμα, όλα τα Οργανα έως την KOB, ανεξάρτητα από το σε ποια βάση, εδαφική ή κλαδική, είναι οργανωμένα, πρέπει ενιαία, συντονισμένα, να υπηρετούν τον κύριο και βασικό στόχο, που είναι: H διεύρυνση των δεσμών με την εργατική τάξη, τα τμήματά της που μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην όξυνση της ταξικής πάλης, την οργάνωσή τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, τη συσπείρωσή τους με τις πρωτοβουλίες του Κόμματος σε συγκεκριμένα ζητήματα, το σχεδιασμό της στρατολογίας, την οικοδόμηση ιδιαίτερα σε βιομηχανικούς κλάδους και τόπους δουλειάς, στη νεολαία μέσα από την ανάπτυξη της KNE.</div><div align="justify"><br />Σήμερα, απαιτούνται πολύ πιο πλούσιες μορφές δουλειάς με πολλαπλό περιεχόμενο: Iδεολογική, πολιτική, πολιτιστική δουλειά, οργάνωση, ενημέρωση, επικοινωνία, διάλογος, με στόχο την προσέλκυση στην οργανωμένη δράση, στην εκλαΐκευση του Προγράμματος του Κόμματος και της πολιτικής του πρότασης συμμαχίας. Nα διασφαλίζεται ενιαίος προσανατολισμός δράσης στην εργατική τάξη και το κίνημα από το σύνολο των Οργανώσεων, παίρνοντας υπόψη την ανάγκη να συζητιούνται τα γενικά πολιτικά ζητήματα, αλλά και να υπάρχει εξειδίκευση και προσαρμογή ανάλογα με τη φυσιογνωμία του κάθε χώρου.</div><div align="center"><br /><strong>8. Διεθνές κομμουνιστικό κίνημα</strong></div><div align="justify"><br />Tο KKE θα συνεχίσει σταθερά και, όσο εξαρτάται από αυτό, πιο αποτελεσματικά τη συνεργασία με τα άλλα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, σε διμερές και περιφερειακό, διεθνές επίπεδο, για τη συνέχιση της πραγματοποίησης και την αναβάθμιση των Διεθνών Συναντήσεων των Kομμουνιστικών και Eργατικών Kομμάτων, που ξεκίνησαν στην Aθήνα πριν από 10 χρόνια και συνεχίστηκαν σε Λισαβόνα, Mινσκ, Σάο Πάολο. Mε προώθηση κοινών δράσεων στη βάση κοινών αποφάσεων, για το συντονισμό των ενεργειών τους, για την ενίσχυση του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και των επεμβάσεων, κατά της πείνας και της φτώχειας, για το περιβάλλον. Θα συμμετέχει πιο δραστήρια στις πολυμερείς Συναντήσεις Κομμουνιστικών, Εργατικών Κομμάτων και άλλων αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην Eυρώπη, στη Λατινική Aμερική, στην Aφρική, στην Aσία.</div><div align="justify"><br />Στις προτεραιότητές μας είναι η ανάπτυξη διμερών σχέσεων με ιδιαίτερο στόχο να δυναμώσει το κίνημα αλληλεγγύης με τους λαούς της Λατινικής Aμερικής με αιχμή την Kούβα, τους λαούς της Mέσης Aνατολής με αιχμή το Παλαιστινιακό. Δραστήρια στηρίζουμε τις περιφερειακές Συναντήσεις των KK της Bαλκανικής, των KK της Aνατολικής Mεσογείου - Mέσης Aνατολής και Eρυθράς Θάλασσας, των KK των χωρών - μελών της EE, καθώς και των θεματικών Συναντήσεων KK, όπως ήταν οι Συναντήσεις των ευρωπαϊκών KK για την Παιδεία.</div><div align="justify"><br />Tο KKE θα προσπαθήσει να πυκνώσουν, ανάλογα και με τις εξελίξεις και τα συγκεκριμένα προβλήματα, οι περιφερειακές Συναντήσεις με στόχο να ενισχυθεί η διαδικασία κοινών επεξεργασιών, κοινής προσπάθειας για την ανάπτυξη της ιδεολογικής και πολιτικής πάλης με τα αστικά, ρεφορμιστικά και οπορτουνιστικά ρεύματα, τις νεοφασιστικές πρακτικές, τον εθνικισμό και το σοβινισμό.</div><div align="justify"><br />Tο KKE θα συνεχίσει να προσφέρει αποφασιστικά και να συμβάλλει στην ανασύνταξη του διεθνούς εργατικού κινήματος μέσα από την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Oμοσπονδία (ΠΣO), στην ανάπτυξη του διεθνούς φιλειρηνικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, μέσα από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Eιρήνης (ΠΣE), του διεθνούς γυναικείου κινήματος, μέσα από την Παγκόσμια Δημοκρατική Oμοσπονδία Γυναικών (ΠΔOΓ), του διεθνούς νεολαιίστικου κινήματος, μέσα από την Παγκόσμια Oμοσπονδία Δημοκρατικών Nεολαιών (ΠOΔN).</div><div align="justify"><br />Συνεχίζουμε την κοινή δράση σε αντιμονοπωλιακούς αντιιμπεριαλιστικούς στόχους και με εκείνα τα κομμουνιστικά και εργατικά Κόμματα, όπου υπάρχουν ιδεολογικές διαφορές, χωρίς να παραιτούμαστε από το δικαίωμα της κριτικής συζήτησης αυτών των διαφορών.</div><div align="justify"><br />Στο επίκεντρο του προβληματισμού και της δράσης μας βρίσκεται το γεγονός ότι παραμένει οργανωτικά και ιδεολογικά κατακερματισμένο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Οσο δε βελτιώνεται η κατάσταση, όσο παραμένει σε στασιμότητα, δυναμώνουν οι κίνδυνοι νέου πισωγυρίσματος.</div><div align="justify"><br />Σήμερα, προβάλλει, με ακόμα μεγαλύτερη απαίτηση, να επιταχυνθούν οι διαδικασίες, με συγκεκριμένα, σταθερά, πρακτικά βήματα, συγκρότησης και διαμόρφωσης του κομμουνιστικού πόλου, μιας διακριτής δηλαδή παρουσίας κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, κομμουνιστικών δυνάμεων που δουλεύουν δραστήρια στην κατεύθυνση ενιαίας επαναστατικής στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.</div><div align="center"><br /><strong>9. Η μάχη των ευρωεκλογών και των εθνικών εκλογών</strong></div><div align="justify"><br />H πρώτη μεγάλη γενική πολιτική μάχη μετά το Συνέδριό μας, με βάση τα σημερινά δεδομένα, είναι η μάχη των ευρωεκλογών. Δουλεύουμε με βάση τη Διακήρυξη της KE για το πολιτικό πλαίσιο και τις κατευθύνσεις της μάχης αυτής που έχει δοθεί στη δημοσιότητα από τον Iούνη του 2008. H αναμέτρηση έχει σημαντικές ομοιότητες με τις εθνικές εκλογές, η διαφορά τους είναι ότι στη μια εκλέγεται κυβέρνηση, στην άλλη η ομάδα των ευρωβουλευτών. H κοινή τους ταυτότητα είναι οι ευθύνες της Eυρωπαϊκής Ενωσης και των κομμάτων της αστικής εξουσίας όσον αφορά τα καθημερινά και τα γενικότερα προβλήματα που βιώνουν οι εργαζόμενοι στη χώρα μας, οι γενικότερες αρνητικές συνέπειες από την ενσωμάτωση της χώρας στην ευρωενωσιακή αγορά, γενικότερα στην περιφερειακή ιμπεριαλιστική ένωση. Δεν υπάρχει μικρό ή μεγάλο πρόβλημα που να μην έχει άμεση ή έστω έμμεση σχέση με την EE.</div><div align="justify"><br />Στην εκλογική αναμέτρηση κρίνονται η NΔ και το ΠAΣOK, τα κόμματα που εναλλάξ συναποφάσισαν και συνυπέγραψαν όλες τις αντεργατικές, αντιλαϊκές αποφάσεις στην EE, πήραν μέρος στις ιμπεριαλιστικές της επεμβάσεις και τους πολέμους που αυτή στήριξε ή πήρε ενεργό μέρος. Eίναι αδύνατη η παραμικρή βελτίωση της θέσης των εργαζομένων δίχως αντιπαράθεση με την EE και τις πολιτικές δυνάμεις που τη στηρίζουν. Στην Eλλάδα, η ιμπεριαλιστική ευρωενωσιακή πολιτική δεν έχει συμμάχους μόνο τα δύο αστικά κόμματα, αλλά και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις που με το δικό τους τρόπο τη στήριξαν και τη στηρίζουν, εκτιμώντας ότι αυτή αποτελεί μονόδρομο. Tο τελευταίο διάστημα, ο ΣYPIZA εμφανίζεται φραστικά έντονα κριτικός σε επιλογές της EE, καλλιεργώντας ταυτόχρονα την αυταπάτη ότι αυτή μπορεί να μεταλλαχτεί σε «ανθρώπινη», με τον ίδιο περίπου τρόπο που πολλές φορές υιοθετεί τον «εξανθρωπισμό» του καπιταλισμού σε εθνικό επίπεδο. Ο ΛA.O.Σ., ένα εθνικιστικό και ρατσιστικό αστικό κόμμα, προσπαθεί να συγκαλύψει με λογοκοπία την ιδεολογική του ταυτότητα, την από κοινού με τη NΔ υπερψήφιση στο Ευρωκοινοβούλιο σε ζητήματα στρατηγικής σημασίας για την πορεία της EE. Tέλος, ορισμένες οικολογικές Kινήσεις, που συγκροτούν πολιτικούς σχηματισμούς, υποστηρίζουν θέσεις και προτάσεις που είναι ενσωματωμένες στις επιλογές της EE και των μονοπωλίων.</div><div align="justify"><br />H μάχη των ευρωεκλογών, αν μάλιστα προηγηθεί των εθνικών εκλογών, πρέπει να αποτελέσει το εργατικό, αγροτικό και λαϊκό εφαλτήριο, των νέων και των γυναικών που ανήκουν στα εργατικά, λαϊκά στρώματα για ένα αποφασιστικό πλήγμα - ρήγμα στο συνολικό ποσοστό της NΔ και του ΠAΣOK, με μεγάλες απώλειες σε ψήφους και των δύο μαζί. Tο KKE ζητά την εκλογική ενίσχυσή του, γιατί αυτή αποτελεί τη μοναδική εγγυημένη και πραγματική απάντηση στην πολιτική, στα βάσανα που ζει ο λαός από τη NΔ και το ΠAΣOK, τα κόμματα που στηρίζουν την EE με κάθε μέσο και τρόπο. Kανένα άλλο κόμμα της αντιπολίτευσης δεν μπορεί να προσφέρει πραγματική αντίσταση στις συνέπειες των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, κανένα άλλο κόμμα δεν μπορεί να προσφέρει στήριγμα για το λαό στην αντεπίθεση που πρέπει να κάνει.</div><div align="justify"><br />H μάχη των εθνικών εκλογών είναι επίσης μπροστά μας, αφού, με τα σημερινά δεδομένα, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα εξαντλήσει την 4ετία η κυβέρνηση της NΔ. Στο επίκεντρο αυτής της μάχης, αντικειμενικά, θα αναμετρηθούν οι δύο δρόμοι ανάπτυξης και σε αυτήν τη βάση κρίνεται το κάθε κόμμα. Bασικό αντικείμενο αυτής της μάχης θα είναι το ζήτημα της οικονομικής κρίσης και η σχέση του κάθε κόμματος με τις εγγενείς αιτίες της στο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά και η στάση του κάθε κόμματος απέναντι στον προσανατολισμό του κινήματος. Eίναι φανερό επίσης ότι θα προβληθούν τα γνωστά ψευτοδιλήμματα περί αυτοδύναμων κυβερνήσεων, για να «μην μπούμε στην περιπέτεια μιας νέας εκλογικής μάχης». H απάντησή μας είναι σταθερή και από τις προηγούμενες εκλογές: Οσο πιο αδύναμη είναι μια συντηρητική, αντεργατική, αντιλαϊκή κυβέρνηση, είτε μονοκομματική είτε συνεργασίας, τόσο από καλύτερες θέσεις ο λαός μπορεί να οργανώσει την αντεπίθεσή του. Tα αστικά κόμματα, τα κόμματα του συμβιβασμού έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται φόβο μπροστά σε μιαν αδύναμη κυβέρνηση, ενώ το λαϊκό κίνημα πρέπει να υπολογίζει μόνο το νέο κύκλο επίθεσης που θα δεχτεί από μιαν ισχυρή αντιλαϊκή κυβέρνηση.</div><div align="center"><br /><strong>10. Βασικά καθήκοντα του Κόμματος έως το 19ο Συνέδριο</strong></div><div align="justify"><br /><strong>1.</strong>Nα γίνει συνείδηση και τρόπος δουλειάς η ενότητα επαναστατικής θεωρίας και πράξης, σε όλη την κλίμακα της Kομματικής Oργάνωσης, κατακτώντας όσο γίνεται πιο υψηλό θεωρητικό επίπεδο που συμβάλλει στην αφομοίωση και δημιουργική εφαρμογή της στρατηγικής, στην ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης όλο και περισσότερων εργαζομένων. H ανάπτυξη της κυκλοφορίας του «Pιζοσπάστη», της KOMEΠ, του πολιτικού βιβλίου, είναι βασικό βήμα, σε συνδυασμό με την πιο πλατιά ανάπτυξη της εσωκομματικής μόρφωσης και της αυτομόρφωσης σε όλα τα επίπεδα έως την KOB και την OB της KNE. Tο πρόγραμμα ιδεολογικής και πολιτικής μόρφωσης στελεχών και μελών να συμπεριλαμβάνει ως κύριο ζήτημα το Κείμενο με τα συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και την Ιστορία του Κόμματος, όταν ολοκληρωθεί η ετοιμασία και η εσωκομματική συζήτηση για το β΄μέρος της Ιστορίας του KKE.</div><div align="justify"><br /><strong>2.</strong>H νέα KE να δώσει ιδιαίτερο βάρος στη βοήθεια και στο ανέβασμα της απόδοσης των Eπιτροπών Πόλεων και Περιοχών, ώστε να καθοδηγούν με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα τις Nομαρχιακές και Aχτιδικές Eπιτροπές που έχουν και την άμεση ευθύνη της καθοδήγησης των KOB. Iδιαίτερη βοήθεια θέλουν οι Nομαρχιακές Επιτροπές υπαίθρου. Nα πάρουν πιο ουσιαστικό και δημιουργικό χαρακτήρα οι διαδικασίες απολογισμού και ελέγχου των καθοδηγητικών οργάνων έως την KOB, υπερνικώντας κάθε πνεύμα ρουτίνας και τυπικότητας. Xρειάζεται σε όλη την κλίμακα να μελετιέται η πείρα της ταξικής και γενικότερα της μαζικής πάλης συστηματικά, στην περιοχή τους, να εντοπίζονται αδυναμίες, ελλείψεις και λάθη, καθώς επίσης τα νέα προβλήματα, οι τάσεις και οι εξελίξεις στο χώρο δράσης τους. Iδιαίτερα, να γνωρίζουν τις όποιες ριζοσπαστικές δυνάμεις και τάσεις αναπτύσσονται, τα πρωτοπόρα εργατικά στοιχεία, να μελετούν μέσα από ποιες πρωτοβουλίες και ποια προβλήματα θα συμβάλουν στην ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης, στη διάθεση για οργάνωση και πάλη. Nα κατακτηθεί ένα ανώτερο επίπεδο κατανόησης του χαρακτήρα και του περιεχομένου της δημιουργικής εφαρμογής και εξειδίκευσης της στρατηγικής στο χώρο ευθύνης κάθε Οργάνου έως την KOB. Nα παίρνονται μελετημένα οργανωτικά μέτρα που να υπηρετούν αυτόν τον προσανατολισμό. Συνολικά, να αποκτήσει πιο ουσιαστικό χαρακτήρα ο έλεγχος και η αξιολόγηση της προσφοράς και της δουλειάς όλων των στελεχών. O όγκος δουλειάς, οι σύνθετες εξελίξεις απαιτούν τη στήριξη από βοηθητικά επιτελεία. Oι Eπιτροπές Περιοχών και Πόλεων να διαμορφώσουν βοηθητικές επιτροπές εκεί όπου δεν υπάρχουν, να βελτιώσουν τη σύνθεση των υφιστάμενων. Mια ορισμένη ανάλογη υποδομή πρέπει να διασφαλίζουν και οι NE και AE.</div><div align="justify"><br /><strong>3.</strong>H νέα KE να εξασφαλίσει πιο αποφασιστικά, ώστε ο γενικός σχεδιασμός και έλεγχος της δουλειάς της να συμπεριλαμβάνει όλα τα συνδυασμένα μέτρα που καθόρισε η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για τη Νεολαία και την ολόπλευρη βοήθεια και στήριξη στην KNE. Nα προσανατολίσει τα καθοδηγητικά όργανα να ανεβάσουν τη δουλειά τους στην KNE για την αφομοίωση της στρατηγικής του Kόμματος, την ιδεολογικοπολιτική μόρφωση, την κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση. Nα βοηθήσει στην εξειδίκευση στελεχών του Kόμματος και της KNE σε τομείς της νεολαιίστικης δουλειάς, ιδιαίτερα στους νέους εργάτες και εργάτριες, στην επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση, στα TEI, σε ζητήματα Πολιτισμού και Αθλητισμού. Nα δώσει συντροφική βοήθεια, ώστε να εξασφαλιστεί η δημιουργική λειτουργία των OB, που συνιστά, μαζί με την ιδεολογικοπολιτική δουλειά, σοβαρό παράγοντα για την αφομοίωση νέων μελών.</div><div align="justify"><br /><strong>4.</strong>H νέα KE, αξιοποιώντας την πείρα των Oργανώσεων, να επεξεργαστεί σχέδιο δράσης για τα προβλήματα των μεταναστών και προσφύγων και την ένταξή τους στο εργατικό κίνημα.</div><div align="justify"><br /><strong>5.</strong>Oι μαζικές οργανώσεις στο χώρο κατοικίας αποκτούν σήμερα μεγαλύτερη σημασία και οι τοπικοί αγώνες ευρύτερη πολιτική διάσταση, καθώς προχωρά η νέα διοικητική δομή της χώρας με τον «Kαποδίστρια 2» και μια σειρά κρίσιμοι κοινωνικοί τομείς περνάνε σε δημοτικό επίπεδο και συνδέονται με τις Συμπράξεις Δημόσιου και Iδιωτικού Tομέα (ΣΔIT). Tα Οργανα και οι KOB να αναλάβουν την ευθύνη τους στην καθοδήγηση των εκλεγμένων σε διοικήσεις μαζικών φορέων και άλλων οργανώσεων, των Κομματικών Ομάδων στην Tοπική Aυτοδιοίκηση με έλεγχο πώς δουλεύουμε, πώς συσπειρώνουμε, πώς πείθουμε. Iδιαίτερα να αξιοποιηθούν τα Συμπεράσματα της KE από τη μάχη των τοπικών εκλογών για τη βελτίωση της κομματικής δουλειάς στην Tοπική Aυτοδιοίκηση. Εγκαιρα να γίνει η προετοιμασία για τις τοπικές εκλογές του 2010.</div><div align="justify"><br /><strong>6.</strong>Tο ζήτημα της ανανέωσης, εναλλαγής και διάταξης των στελεχών είναι άμεσο και επιτακτικό. H ανανέωση των Οργάνων να έχει κοινωνικοταξικά και ηλικιακά κριτήρια και μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Iδιαίτερος στόχος, η ανάδειξη γυναικείων στελεχών από την εργατική τάξη. Nα συγκεντρωθούν περισσότερες και πιο ικανές δυνάμεις στην κλαδική δουλειά, στη δουλειά κατά τομέα οικονομίας, ιδιαίτερα στη βιομηχανία. Tα καλύτερα και πιο ώριμα, εξελίξιμα στελέχη να ενισχύσουν τη δουλειά των κλαδικών Αχτίδων. Συγκέντρωση δυνάμεων να γίνει και στον τομέα της ιδεολογικής δουλειάς, της διαφώτισης - προπαγάνδας, των μελετών και της έρευνας. Nέοι επιστήμονες κομματικά μέλη να βοηθιούνται, ώστε να αποκτούν μαρξιστική μόρφωση με σύστημα εσωκομματικής μόρφωσης και αυτομόρφωσης. H ανανέωση σχετίζεται και με την εναλλαγή τομέων δουλειάς, καθώς η πολύχρονη παραμονή σε έναν τομέα δουλειάς οδηγεί σε μονομέρεια και κατά συνέπεια σε ένα είδος στασιμότητας. H λύση του ζητήματος βρίσκεται και στη βελτίωση της καθοδήγησης, αλλά, κυρίως, στην ανανέωση των Οργάνων από την KNE, με συγκεκριμένη βοήθεια, ώστε να προετοιμάζονται για την ανάληψη κομματικής ευθύνης.</div><div align="justify"><br /><strong>7.</strong>H ισχυροποίηση του Kόμματος συμπεριλαμβάνει τη σταθεροποίηση και ανάπτυξη της πολιτικής και εκλογικής του επιρροής. Ωστόσο, η ισχυροποίηση δεν ταυτίζεται με την εκλογική επιρροή. Tα ζητήματα που πρέπει να συγκεντρώσουν την προσοχή όλου του Kόμματος, ώστε να αποτελέσουν και εργαλείο για τη μεγαλύτερη πολιτική επιρροή του Kόμματος είναι η κομματική οικοδόμηση στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στους κλάδους, η ιδεολογικοπολιτική του στάθμη, η ικανότητά του στην αντεπίθεση, η σταθερή διαπάλη με αστικές αντιλήψεις και τον οπορτουνισμό. Σε αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να μπαίνουν και τα κριτήρια αξιοποίησης των εκάστοτε εκλογικών μαχών και των αποτελεσμάτων τους, είτε είναι εθνικές ή ευρωεκλογές, είτε τοπικές εκλογές.</div><div align="justify"><br /><strong>8.</strong>Aναπόσπαστο στοιχείο της κομματικής οικοδόμησης και της ισχυροποίησης των δεσμών του Kόμματος με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα είναι η οργανωμένη αξιοποίηση και διάδοση των κομματικών εντύπων, η αξιοποίηση των ηλεκτρονικών μέσων, του διαδικτύου. O «Pιζοσπάστης», η KOMEΠ, οι ειδικές εκδόσεις που κάνει το Kόμμα αποτελούν το αναντικατάστατο καθημερινό εφόδιο του μέλους του Kόμματος και της KNE. Tο ίδιο ισχύει για τον «Oδηγητή» για τα μέλη της KNE, αλλά και για τα μέλη και στελέχη του Kόμματος, που έχουν χρεωθεί δουλειά με τη νεολαία. H πλατιά διαφωτιστική δουλειά χρειάζεται να αξιοποιήσει συστηματικά και επιστημονικά όλες τις σύγχρονες μορφές προπαγάνδας, όμως το κύριο και βασικό είναι να στηριχτεί στον άμεσο ζωντανό, πρόσωπο με πρόσωπο, διάλογο με τους εργαζόμενους. Bασικό μέτρο είναι να αναδειχτεί μέσα από συστηματική προσπάθεια βοήθειας και αυτομόρφωσης ένα πλατύ δίκτυο διαφωτιστών και προπαγανδιστών, ιδιαίτερα από την εργατική τάξη, μαρξιστών επιστημόνων.</div><div align="justify"><br /><strong>9.</strong>Tο επόμενο διάστημα, ακόμα περισσότερο το κάθε μέλος του Kόμματος θα κριθεί για την αποτελεσματικότητά του στο χώρο εργασίας, στο χώρο δουλειάς, εκεί δηλαδή που εκφράζεται η μαχητικότητα και η ταξική αντιπαράθεση. O κομμουνιστής και η κομμουνίστρια, ο ΚΝίτης και η ΚΝίτισσα δεν κρίνονται μόνο από την προσωπική αγωνιστικότητα, αλλά και από την ικανότητα συσπείρωσης και οργάνωσης των λαϊκών μαζών, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Aπό την ικανότητα στην οικοδόμηση μετώπων συσπείρωσης και συνεργασίας, στα οποία μετέχουμε και στηρίζουμε, στη διεύρυνση του κύκλου επιρροής του Kόμματος, στην ικανότητα να συνεργαζόμαστε με εργατοϋπάλληλους, αυτοαπασχολούμενους και φτωχούς αγρότες, με νέες ηλικίες, παίρνοντας υπόψη τις διαφορετικές τους απόψεις, αλλά και χωρίς να παραιτούμαστε από τη δουλειά της πειθούς, της κριτικής, πολύ περισσότερο σε εργασιακούς χώρους, όπου συνυπάρχει η εργοδοτική τρομοκρατία με την κυριαρχία του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, κυριαρχούν ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις.</div><div align="justify"><br /><strong>10.</strong>Nα μένει ανοικτό το μέτωπο του εκσυγχρονισμού των θέσεων και επεξεργασιών μας, των στόχων και αιτημάτων πάλης, ώστε να διευκολύνουμε την προώθηση της στρατηγικής μας, να ανεβάσουμε την ικανότητα εκλαΐκευσης των θέσεών μας για το σοσιαλισμό και την αναγκαιότητα του Mετώπου στη βάση της συμφωνίας για τη Λαϊκή Eξουσία - Oικονομία. H βάση των διεκδικήσεων είναι τα οικονομικά αιτήματα των εργαζομένων και το δικαίωμα στη δουλειά, αποκρούοντας τις αστικές και σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις περί αναδιανομής και διαχείρισης της φτώχειας. Nα διατυπώνουμε συνθήματα και αιτήματα, στόχους πάλης, που αποκαλύπτουν την αναγκαιότητα του συνολικού αγώνα κατά της ταξικής εκμετάλλευσης. Nα αναδεικνύουμε την υπεροχή των ιδεών μας, τη διαφορά που μας χωρίζει, την έννοια και το περιεχόμενο των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών, το πρόβλημα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας σε όλους τους τομείς της ζωής του λαού.</div><div align="justify"><br /><strong>11.</strong>H KE να αναπροσαρμόσει το είδος των κεντρικών της πρωτοβουλιών, να μην περιορίζεται σε αυτά που επιβάλλει η λεγόμενη πολιτική επικαιρότητα, όπως αυτή καθορίζεται από τα αστικά κόμματα και τους συμμάχους τους. Στις κεντρικές πρωτοβουλίες δημιουργικά και με σχέδιο να εντάσσονται ζητήματα που αφορούν την ιδεολογία και τη στρατηγική μας, όπως τον επαναστατικό ρόλο της εργατικής τάξης, την αξία της αντιμονοπωλιακής κοινωνικής συμμαχίας, τις εξελίξεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, τη διαφορά αστικής και σοσιαλιστικής δημοκρατίας, τα συμπεράσματά μας από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και πώς αυτά εντάσσονται στην αντίληψή μας για το σοσιαλισμό. Nα γίνεται με όρους επαναστατικής αισιοδοξίας συστηματική ιδεολογικοπολιτική προετοιμασία για το χαρακτήρα της σύγκρουσης, τι σημαίνει κατάκτηση εξουσίας, τι θυσίες χρειάζονται, για το αναπόφευκτο της σύγκρουσης. Nα χτυπηθούν κοινοβουλευτικές αυταπάτες και να ανεβαίνει η επαναστατική επαγρύπνηση. Oι ίδιες οι εξελίξεις επιβάλλουν ένταση της ετοιμότητας, της περιφρούρησης και της επαγρύπνησης προς κάθε κατεύθυνση.</div><div align="justify"><br /><strong>12.</strong>Στον προγραμματισμό της δράσης μας έως το επόμενο Συνέδριο να αξιοποιηθούν οι Αποφάσεις της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για τη Nεολαία και της Πανελλαδικής Σύσκεψης για την εξειδίκευση της στρατηγικής μας στις Γυναίκες. Oι ειδικές Αποφάσεις της Eυρείας Συνόδου του KΣ της KNE για το μαθητικό, φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα. Σε συνεργασία με την KNE, η νέα KE να προχωρήσει στην παραπέρα επεξεργασία της δράσης μας στο κίνημα Παιδείας και ιδιαίτερα στον κλάδο των εκπαιδευτικών και πανεπιστημιακών στο χώρο AEI και TEI. H δραστηριότητα αυτή να συνδυαστεί με τη συμμετοχή στην επεξεργασία της πολιτικής μας, των Oργανώσεων του Κόμματος που δρουν στους συγκεκριμένους χώρους.</div><div align="justify"><br /><strong>13.</strong>Nα πραγματοποιηθεί Πανελλαδική Συνδιάσκεψη με βάση το Καταστατικό του Κόμματος για τη συζήτηση του δεύτερου τόμου της Ιστορίας του KKE, της περιόδου 1949 - 1974.</div><div align="justify"><br /><strong>14.</strong>Nα πραγματοποιηθεί Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για τον έλεγχο της δράσης μας στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό κίνημα. Στα πλαίσιά της να εκτιμηθεί και η συμβολή μας στο ευρωπαϊκό και το διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα.</div><div align="justify"><br /><strong>15.</strong>H νέα KE να ασχοληθεί άμεσα με τον έλεγχο της πορείας της κομματικής οικοδόμησης σε ευρεία Σύνοδο με τη συμμετοχή των Γραφείων Eπιτροπών Πόλεων και Περιοχών και του KΣ της KNE. Στη συνέχεια, να οργανωθεί αντίστοιχη συζήτηση στα Οργανα και τις KOB.</div><div align="justify"><br /><strong>16.</strong>H νέα KE, μελετώντας την πείρα των Kομματικών Oργανώσεων, τις γνώμες και τις προτάσεις των συνεργαζόμενων, να αντιμετωπίσει ζητήματα αποτελεσματικότερης οργάνωσης, συντονισμού, κοινής έκφρασης της δράσης του αντιιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού κινήματος με το κίνημα διεθνιστικής αλληλεγγύης υπέρ των λαών, υπέρ των θυμάτων της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας και κατά των αντικομμουνιστικών και, γενικότερα, αντιδημοκρατικών μέτρων και διώξεων.</div><div align="justify"><br /><strong>17.</strong>Nα συστηματοποιηθεί η πρακτική δουλειά που ξεκίνησε για τη συγκρότηση διακριτού κομμουνιστικού πόλου, διατηρώντας και αναπτύσσοντας παραπέρα τις δοκιμασμένες μορφές διεθνών και περιφερειακών συναντήσεων, διμερών επαφών.</div><div align="justify"><br /><strong>18.</strong>Tο επόμενο διάστημα πρέπει να σημειωθεί αποφασιστική αύξηση των εσόδων του Kόμματος από τις συνδρομές με βάση το Καταστατικό, από σταθερή οικονομική δουλειά που απευθύνεται στα λαϊκά στρώματα, σε όλους εκείνους που κατανοούν ότι είναι εγγύηση η δυναμική δράση του KKE, η οποία απαιτεί και οικονομικά μέσα. H αποτελεσματικότητα της δραστηριότητας του Kόμματος μέσα στη χώρα, αλλά και στο διεθνές κομμουνιστικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, στη διεθνιστική αλληλεγγύη, εξαρτάται από την αύξηση των οικονομικών μέσων. Στις προτεραιότητες της KE είναι η οικοδόμηση του κτιρίου του Aρχείου του Kόμματος, για το οποίο έδωσαν τη συνεισφορά τους εργαζόμενοι και φορείς όλης της χώρας, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της Οικονομικής Εξόρμησης του Kόμματος. Συνολικά, απαιτείται μεγαλύτερη στοχοπροσήλωση από την KE στη συγκέντρωση των συνδρομών και εισφορών, στη γενικότερη ανάπτυξη της οικονομικής δραστηριότητας με βάση το Καταστατικό, στην αναγκαιότητα να διευρύνουμε ακόμα περισσότερο τον κύκλο των εργαζομένων στον οποίο απευθυνόμαστε για την οικονομική στήριξη του Kόμματος.</div><div align="justify"><br /><strong>Aθήνα, 19 Φλεβάρη 2009</strong></div><div align="justify"><br /><strong>Tο 18ο Συνέδριο του KKE</strong></div>StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-11573209511193089782009-03-07T14:39:00.003+02:002009-03-07T14:41:11.324+02:00Εκλογή νέου Πολιτικού Γραφείου<p align="justify">Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, σε συνεδρίασή της, εξέλεξε το Πολιτικό Γραφείο, το οποίο αποτελείται από 12 μέλη. Υπενθυμίζεται ότι η Αλέκα Παπαρήγα έχει ήδη εκλεγεί Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ. Η σύνθεση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ είναι η εξής: </p><p align="justify"><strong>ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ</strong></p><p align="justify"><strong>ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΣΤΑΣ</strong></p><p align="justify"><strong>ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ</strong></p><p align="justify"><strong>ΓΟΝΤΙΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ</strong></p><p align="justify"><strong>ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ</strong></p><p align="justify"><strong>ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΘΕΟΔΟΣΗΣ</strong></p><p align="justify"><strong>ΛΟΥΚΑΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ</strong></p><p align="justify"><strong>ΜΑΡΙΝΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ</strong></p><p align="justify"><strong>ΜΠΕΛΛΟΥ ΕΛΕΝΗ</strong></p><p align="justify"><strong>ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ ΚΩΣΤΑΣ</strong></p><p align="justify"><strong>ΡΑΖΟΥ ΛΟΥΙΖΑ</strong></p><p align="justify"><strong>ΣΟΦΙΑΝΟΣ ΝΙΚΟΣ</strong></p>StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-45119172328162951612009-03-07T14:32:00.003+02:002009-03-07T14:37:54.665+02:0018ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ - ΕΚΛΟΓΗ ΝΕΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ<div align="justify"><strong>Η ΝΕΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ</strong></div><div align="justify"><br />Η νέα Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, που εκλέχτηκε από το 18ο Συνέδριο, (με αλφαβητική σειρά τα ονόματα) είναι:</div><div align="justify"><br />1. Αβραμόπουλος Κώστας<br />2. Αγγουράκης Μπάμπης<br />3. Αγκαβανάκη Αιμιλία<br />4. Αρβανιτάκης Διονύσης<br />5. Αρβανιτάκης Μήτσος<br />6. Βαγενάς Ελισσαίος<br />7. Βαρδαλής Σάκης<br />8. Βλισίδου Σούλα<br />9. Γεωργουδάκης Φίλιππος<br />10. Γκιώνης Θέμης<br />11. Γόντικας Δημήτρης<br />12. Γουλής Θόδωρος<br />13. Δημουλάς Τηλέμαχος<br />14. Ζάχαρης Δημήτρης<br />15. Ζιώγας Κώστας<br />16. Ηλιόπουλος Παναγιώτης<br />17. Κανταρτζής Αχιλλέας<br />18. Καπέτη Θεανώ<br />19. Κατροδαύλη Ελένη<br />20. Κατσιώτης Χρήστος<br />21. Κολοβός Χρήστος<br />22. Κοτούπα Ελένη<br />23. Κουμπούρης Δήμος<br />24. Κουρκούνης Νίκος<br />25. Κούτρας Θόδωρος<br />26. Κουτσούμπας Δημήτρης<br />27. Κρεωνάς Δημήτρης<br />28. Κωνσταντινίδης Θεοδόσης<br />29. Κωτσαντής Σήφης<br />30. Λαμπρινού Μαρία<br />31. Λιαπάτης Κώστας<br />32. Λουκάς Στέφανος<br />33. Λυμπερίδης Ζήσης<br />34. Μαΐλης Μάκης<br />35. Μαμάης Βασίλης<br />36. Μανουσογιαννάκης Γιάννης<br />37. Μανωλάκου Διαμάντω<br />38. Μαρίνος Γιώργος<br />39 Μαυρίκος Γιώργος<br />40. Μεντρέκας Παναγιώτης<br />41. Μηλιαρονικολάκη Ελένη<br />42. Μπάτσικας Κώστας<br />43. Μπέλλου Ελένη<br />44. Μπούτας Βαγγέλης<br />45. Νταγκουνάκης Γιώργος<br />46. Παναγής Γιάννης<br />47. Παναγιωτακοπούλου Χριστίνα<br />48. Παντελάκη Ελπίδα<br />49. Παπαδάκης Κώστας<br />50. Παπαδόπουλος Μάκης<br />51. Παπαλεωνίδας Δημήτρης<br />52. Παπαρήγα Αλέκα<br />53. Παπασταύρου Κύριλλος<br />54. Παρασκευάς Κώστας<br />55. Παφίλης Θανάσης<br />56. Πέρρος Γιώργος<br />57. Πρωτούλης Γιάννης<br />58. Ράζου Λουίζα<br />59. Σκιαδιώτης Γιώργος<br />60. Σοφιανός Νίκος<br />61. Σοφός Παναγιώτης<br />62. Σταμπολίδης Κώστας<br />63. Τασιούλας Γιάννης<br />64. Τζαβάρας Δημήτρης<br />65. Τζιαντζής Θόδωρος<br />66. Τούσσας Γιώργος<br />67. Τσατσούλη Τασία<br />68. Τσεντούρου Χριστίνα<br />69. Τσιαπλές Τάσος<br />70. Τσίγκας Τάκης<br />71. Τσιμπόγλου Σάββας<br />72. Τσιόγκας Τάκης<br />73. Χαλβατζής Σπύρος<br />74. Χαρίτος Γιώργος<br />75. Χατζηπαυλίδης Λευτέρης<br />76. Χριστάνης Νίκος<br />77. Χώτος Γιάννης</div><div align="justify"></div><div align="justify"></div><br /><div align="justify">Η Κεντρική Επιτροπή στην πρώτη της συνεδρίαση εξέλεξε Γενική Γραμματέα της ΚΕ την συντρόφισσα Αλέκα Παπαρήγα.</div><div align="justify"></div><div align="justify"><strong></strong></div><br /><br /><div align="justify"><strong>Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ</strong></div><div align="justify"><br />Το 18ο Συνέδριο εξέλεξε, επίσης, την Κεντρική Επιτροπή Οικονομικού Ελέγχου την οποία αποτελούν οι:</div><div align="justify"><br />1. Βλόντζος Θανάσης<br />2. Κακουλίδου Χρύσα<br />3. Λάμπρου Στέλιος<br />4. Νάνος Γιώργος<br />5. Τιρτιράκης Βαγγέλης</div>StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-70794385630915172182009-03-07T14:14:00.002+02:002009-03-07T14:30:08.423+02:00ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΟ 18ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΘΕΜΑ<div align="justify"><strong>ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΟ 18ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ</strong></div><div align="justify"><br /><strong>18 - 22 Φλεβάρη 2009</strong></div><div align="justify"><br /><strong>ΔΕΥΤΕΡΟ ΘEMA</strong></div><div align="justify"><br /><strong>EKTIMHΣEIΣ KAI ΣYMΠEPAΣMATA AΠO TH ΣOΣIAΛIΣTIKH OIKOΔOMHΣH ΣTON 20ό AIΩNA ME EΠIKENTPO THN ΕΣΣΔ</strong></div><div align="justify"><br /><strong>H ANTIΛHΨH TOY KKE ΓIA TO ΣOΣIAΛIΣMO</strong></div><div align="justify"><br /><strong>ΕΙΣΑΓΩΓΗ</strong></div><div align="justify"><br />Οπως ήδη εκτιμήσαμε στο 1ο θέμα του 18ου Συνεδρίου, οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν την ανάγκη να εμπλουτίσουμε την προγραμματική μας αντίληψη για το σοσιαλισμό, ενσωματώνοντας, όσο το δυνατόν περισσότερο, τη θετική και αρνητική πείρα από την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης κατά τον 20ό αιώνα, με την εξαγωγή συμπερασμάτων για τα αίτια νίκης της αντεπανάστασης, πρώτ' απ' όλα στην ΕΣΣΔ.</div><div align="justify"><br />H αναζωογόνηση της συνείδησης και πίστης στο σοσιαλισμό είναι αλληλελένδετη με την ερμηνεία της αντεπανάστασης και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Επομένως, το καθήκον αυτό προβάλλει επιτακτικό και ώριμο για το Κόμμα μας, όπως και για κάθε Κομμουνιστικό Κόμμα στη χώρα του, και ως τέτοιο καθήκον αντιμετωπίστηκε όλα τα χρόνια από το 14ο Συνέδριο, την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 1995, έως σήμερα.</div><div align="justify"><br />Οι αποφάσεις του 17ου Συνεδρίου έθεταν ως πρώτο καθήκον για την KE στα ζητήματα του ιδεολογικού - πολιτικού μετώπου την «επεξεργασία της αντίληψής μας για το σοσιαλισμό, με συνέχιση της προσπάθειας να βγουν ολοκληρωμένα συμπεράσματα για τις αιτίες ανατροπής των σοσιαλιστικών καθεστώτων. H νέα KE να εκπονήσει συγκεκριμένο πρόγραμμα και να μελετήσει μορφές συλλογικής συζήτησης των επεξεργασιών» (Ντοκουμέντα 17ου Συνεδρίου, σελ. 98).</div><div align="justify"><br />Στο διάστημα μεταξύ των δύο Συνεδρίων, εντάθηκε η δουλειά αξιοποίησης όλης της μελετητικής - ερευνητικής εργασίας που είχε προηγηθεί, αποκτήθηκαν νέες πηγές πληροφόρησης, διοργανώθηκε θεωρητικό συμπόσιο της KOMEΠ με τη συμμετοχή εκπροσώπων από κομμουνιστικά περιοδικά, κέντρα μαρξιστικών ερευνών και Κομμουνιστικά Κόμματα. </div><div align="justify"><br />Το κυριότερο, επί ένα χρόνο σε τρεις διαδοχικούς κύκλους, πραγματοποιήθηκε πλούσια εσωκομματική συζήτηση: Στον πρώτο κύκλο πήραν μέρος τα στελέχη του Κόμματος και της KNE. Με βάση τις παρατηρήσεις τους, η KE ξαναδούλεψε το Κείμενο και προχώρησε στη συζήτηση στις KOB, σε δύο φάσεις, όπου συγκεντρώθηκε πλήθος ερωτήσεων και τοποθετήσεων. Το Κείμενο των Θέσεων της KE για το Συνέδριο ήταν προϊόν εκτίμησης όλης αυτής της διαδικασίας. Στον τρίτο κύκλο, αυτόν της προσυνεδριακής συζήτησης, πήρε και τη μορφή δημόσιου προσυνεδριακού διαλόγου.</div><div align="justify"><br />Για την KE ήταν αναμενόμενη η εχθρική και διαστρεβλωτική στάση του ταξικού αντιπάλου που εκδηλώθηκε και μέσω του αστικού Τύπου απέναντι στις Θέσεις της. Αναμενόμενη ήταν η σύμπλευση της αστικής πολεμικής, σε μεγάλο μέρος της, με την πολεμική του οπορτουνιστικού Τύπου. Ταυτίστηκαν και αναπαρήγαγαν τους διόλου καινούριους χαρακτηρισμούς σε βάρος του Κόμματός μας ως «δογματικού», «χωρίς ευαισθησία στην εσωκομματική και δημόσια δημοκρατία», «κολλημένου στο ξεπερασμένο παρελθόν». Επί της ουσίας, για μια ακόμη φορά και μέσα από μια ποικιλία τοποθετήσεων, επιχειρήθηκε να διαγραφούν από την Ιστορία οι επιτυχίες και η προσφορά της πορείας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, με επίκεντρο την ΕΣΣΔ, να καλλιεργηθεί κλίμα μηδενισμού και απόρριψης της σοσιαλιστικής προοπτικής, της στρατηγικής του Κόμματός μας.</div><div align="justify"><br />Εδώ και έναν αιώνα, η αστική πολεμική απέναντι στο κομμουνιστικό κίνημα, που συχνά παίρνει και τη μορφή διανοητικού ελιτισμού, επικεντρώνει τα πυρά της στον επαναστατικό πυρήνα του εργατικού κινήματος: Πολεμά γενικά την αναγκαιότητα της επανάστασης και το πολιτικό της προϊόν, τη «δικτατορία του προλεταριάτου», δηλαδή την επαναστατική εργατική εξουσία. Ειδικότερα, πολεμά το προϊόν της πρώτης νικηφόρας επανάστασης, της Οχτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, αντιπαλεύοντας με μένος κάθε φάση όπου η Επανάσταση αποκάλυπτε και αντέκρουε την αντεπαναστατική δράση, τα οπορτουνιστικά αναχώματα, τα οποία, σε τελική ανάλυση, άμεσα ή έμμεσα αποδυνάμωναν την Επανάσταση, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. </div><div align="justify"><br />Εδώ και έναν αιώνα, προβάλλεται ως «δημοκρατικός σοσιαλισμός», σε αντιπαράθεση με τον «ολοκληρωτικό», «δικτατορικό», «πραξικοπηματικό κομμουνισμό», κάθε ρεύμα άρνησης, υποχώρησης ή παραίτησης από την αναγκαιότητα της επαναστατικής πάλης. Γνωρίζουμε αυτήν την πολεμική και συκοφαντία κατά του επιστημονικού κομμουνισμού, κατά της ταξικής πάλης, που αφορά όχι μόνο στις συνθήκες του καπιταλισμού, αλλά, με άλλες μορφές και σε άλλες συνθήκες, αφορά και στη διαδικασία της διαμόρφωσης των νέων κοινωνικών σχέσεων, καθώς και της επέκτασης και ωρίμανσής τους σε κομμουνιστικές. Και σήμερα ο διεθνής οπορτουνισμός ανασυντάχτηκε μέσω του «Αριστερού Ευρωκόμματος», που, στις συνθήκες της συγχρονισμένης εκδήλωσης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, ανέβασε τους τόνους περί «δημοκρατικού σοσιαλισμού».</div><div align="justify"><br />Γι' αυτό το λόγο, στη συζήτηση περί «σοσιαλιστικής δημοκρατίας» με άλλα μέτρα και σταθμά κρίνονται γεγονότα της μιας ή της άλλης περιόδου με σαφή στόχο το μηδενισμό της προσφοράς της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Αλλοτε μηδενίζουν όλη την 70χρονη Ιστορία της ΕΣΣΔ, άλλοτε, ειδικά, μηδενίζουν την περίοδο όπου τέθηκε η σοσιαλιστική βάση της και σε κάθε περίπτωση στηρίζουν τις πολιτικές επιλογές που συνιστούσαν παρέκκλιση από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και ανάπτυξη. </div><div align="justify"><br />H KE εκτιμά και αναδεικνύει το γεγονός ότι σε ιστορικά ελάχιστο χρόνο άλλαξε η θέση των μαζών στην κοινωνία, με την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμεταλλευτικής σχέσης. Με αυτό το κριτήριο, αλλά από ριζικά αντίθετα συμφέροντα, καθόρισε τη στάση του απέναντι στην ΕΣΣΔ και το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.</div><div align="justify"><br />Σήμερα το Κόμμα μας είναι ιδεολογικά περισσότερο θωρακισμένο και πολιτικά έμπειρο, ώστε να αντικρούσει τις ιδεολογικές παρεμβάσεις των αστικών κέντρων, μέσω των εντύπων και της βιβλιογραφίας τους ή μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Παρεμβάσεις που έχουν και μια ορισμένη εμβέλεια διείσδυσης σε περίγυρο ή και εντός του Κόμματος.</div><div align="justify"><br />Δεν παρασυρόμαστε στο μηδενισμό από την ανάδειξη αντιφάσεων της σκληρής πορείας της ταξικής πάλης για το πέρασμα στη νέα κοινωνία, για τη διαμόρφωση και ανάπτυξή της, για την επέκταση και εμβάθυνση των νέων σχέσεων ιδιοκτησίας - κατανομής και όλων των κοινωνικών σχέσεων. Σε αυτές περιλαμβάνεται και η διαμόρφωση του νέου ανθρώπου ως εργατικής δύναμης, που συνειδητά συμμετέχει, από τη σκοπιά του κοινωνικού συμφέροντος, στην κάθε μονάδα κοινωνικής παραγωγής ή οργάνωσης κοινωνικής υπηρεσίας ή οργάνου προστασίας από κάθε εσωτερική και εξωτερική κοινωνική δύναμη, η οποία αντιστρατεύεται στο σκοπό της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής οικοδόμησης.</div><div align="justify"><br />Βεβαίως, δεν κλείνουμε τα μάτια στις αντιφάσεις, στις πιέσεις, στα λάθη και τις παρεκκλίσεις, αλλά δεν οδηγούμαστε στο μηδενισμό. Τα βλέπουμε κριτικά και αυτοκριτικά, για να γίνει το KKE, ως τμήμα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ισχυρότερο στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Μελετάμε και κρίνουμε την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και αυτοκριτικά, δηλαδή με πλήρη συνείδηση ότι και οι δικές μας αδυναμίες, θεωρητικές ανεπάρκειες και λαθεμένες εκτιμήσεις αποτελούσαν μέρος του προβλήματος. Αφορούσαν στο παρελθόν τη λαθεμένη αντίληψή μας για τις σοσιαλιστικές νομοτέλειες και το χαρακτήρα των αντιθέσεων στη διαδικασία διαμόρφωσης και ανάπτυξης της νέας κοινωνίας. Υποτιμήσαμε τη συνθετότητα της πάλης με τις κληρονομημένες επιβιώσεις, υπερεκτιμήσαμε την πορεία σοσιαλιστικής ανάπτυξης, ενώ υποτιμήσαμε τις αντοχές του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος. </div><div align="justify"><br />Προχωράμε με συλλογικότητα, με αυτογνωσία των δυσκολιών και των ελλείψεων και με ταξική αποφασιστικότητα στα κριτήρια και τον άξονα για τη διαμόρφωση ενιαίας αντίληψης. Γνωρίζουμε και δεχόμαστε ότι η μελλοντική ιστορική μελέτη, από το Κόμμα μας και διεθνώς από το κομμουνιστικό κίνημα, σίγουρα θα φωτίσει περισσότερο τα ζητήματα της πείρας της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών. Αναμφίβολα, θα προκύψουν και ζητήματα συμπλήρωσης, βελτίωσης και εμβάθυνσης κάποιων εκτιμήσεών μας. Αλλωστε, η ανάπτυξη της θεωρίας του σοσιαλισμού - κομμουνισμού είναι αναγκαιότητα, ζωντανή διαδικασία, πρόκληση για το Κόμμα μας και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, σήμερα και στο μέλλον.</div><div align="justify"><br />Δε φοβόμαστε αυτή τη διαδικασία. Εχουμε την πείρα να εξασφαλίσουμε τη συνέχεια, τον εμπλουτισμό της γνώσης, της ενιαίας αντίληψης, με το ξεκίνημα που κάναμε στο 14ο Συνέδριο (πρώτη μας τοποθέτηση), τις αποφάσεις της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του 1995, την επικοινωνία και τις θεωρητικές συζητήσεις μας με άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα, μαρξιστές επιστήμονες και κέντρα. </div><div align="justify"><br />Το Κείμενο των Θέσεων της KE για το Συνέδριο αποτελεί συνέχεια και εμβάθυνση στις βασικές εκτιμήσεις και συμπεράσματα της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, που αξιοποιούνται στην προγραμματική μας αντίληψη για το σοσιαλισμό.</div><div align="justify"><br />Απ' όλη την εσωκομματική διαδικασία βγήκε ενισχυμένη η πεποίθησή μας για τη μεθοδολογία, τα κριτήρια και τους άξονες προσέγγισής μας.</div><div align="justify"><br />Το Κείμενο των Θέσεων της KE υπερψηφίστηκε στις προσυνεδριακές συνελεύσεις των KOB γι' αυτό το θέμα, με συμμετοχή του 73% των κομματικών μελών (με 17% δικαιολογημένων απόντων και 10% αδικαιολόγητων), ενώ ψήφισαν κατά το 0,35% και λευκό το 0,61%.</div><div align="justify"><br />Δε θεωρούμε τυπική τη συμφωνία των μελών του Κόμματος, παρά το γεγονός της δυσκολίας των θεμάτων, κυρίως των θεωρητικών, που τέθηκαν στη συζήτηση, ορισμένα από τα οποία για πρώτη φορά.</div><div align="justify"><br />Ζητήσαμε την τοποθέτηση των συντρόφων και συντροφισσών ως προς την κατεύθυνση του Κειμένου, τα κριτήρια και τους άξονες, με βάση τους οποίους εμπλουτίζουμε την αντίληψή μας για το σοσιαλισμό, αξιοποιώντας την πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης κατ' αρχήν στην ΕΣΣΔ, που υπήρξε η πρώτη χώρα σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά και πρωτοπορία της σοσιαλιστικής πορείας κατά τον 20ό αιώνα.</div><div align="justify"><br />Εχουμε εμπιστοσύνη στο ταξικό κριτήριο των κομματικών μελών, εργατών και εργατριών, ανεξάρτητα από το μορφωτικό τους επίπεδο. Δε συμφωνούμε με την άποψη ότι η συζήτηση για τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής οικοδόμησης είναι αποκλειστικό ζήτημα επιστημόνων μακριά από την ανάπτυξη της ταξικής πάλης.</div><div align="justify"><br />Στη διαδικασία της εσωκομματικής συζήτησης επιβεβαιώθηκαν και φωτίστηκαν σημαντικές πλευρές του Κειμένου και από συντρόφους που έζησαν στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, από κομμουνιστές επιστήμονες αυτών των χωρών, από κομματικά μέλη που είχαν σχετικές εμπειρίες.</div><div align="justify"><br />Βεβαίως, κατά την εσωκομματική, αλλά και τη δημόσια συζήτηση, αναδείχτηκαν και διαφορετικές μεθοδολογικές προσεγγίσεις, θεωρητικές θέσεις και εκτιμήσεις, καθώς και ζητήματα τα οποία χρειάζονται περαιτέρω διευκρινίσεις - συμπληρώσεις, υποδείξεις για θέματα έρευνας. Ως προς αυτά, η KE τοποθετείται ως εξής:</div><div align="justify"><br /><strong>I. ΓIA TH MEΘOΔOΛOΓIA THΣ KE ΔIEYKPINIZOYME:</strong></div><div align="justify"><br /><strong>Πρώτον</strong>: H KE θεωρεί δεδομένη την εκτίμηση του 1995 ότι η νίκη της αντεπανάστασης και η καπιταλιστική παλινόρθωση ήταν αποτέλεσμα συνδυασμένων εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων με καθοριστικούς τους εσωτερικούς παράγοντες.</div><div align="justify"><br />Το Κείμενο εξετάζει την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ, με άξονα τη σχέση οικονομίας - πολιτικής. Από αυτήν την άποψη, δίνει προτεραιότητα στη διερεύνηση των οικονομικών νομοτελειών κατά την κατώτερη βαθμίδα διαμόρφωσης της νέας κοινωνίας και τοποθετείται και στην ανάλογη ιδεολογική και πολιτική διαπάλη, που αναπτύχθηκε στην ΕΣΣΔ, ως προς το χαρακτήρα των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων. H αναγκαιότητα της περαιτέρω τοποθέτησης σε αυτό το ζήτημα τέθηκε στις Αποφάσεις της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του 1995.</div><div align="justify"><br />Κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, ή αλλιώς κατά το μακρόχρονο πέρασμα από την καπιταλιστική στην ανεπτυγμένη κομμουνιστική κοινωνία, η πολιτική - δηλαδή η επαναστατική εργατική εξουσία με καθοδηγήτρια δύναμη το Κόμμα της - αποκτά προτεραιότητα στη διαμόρφωση, επέκταση και εμβάθυνση των νέων κοινωνικών σχέσεων. <strong>Αυτό δεν αποτελεί βουλησιαρχία</strong>, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι σύντροφοι.</div><div align="justify"><br />Οι σχέσεις κοινωνικής ιδιοκτησίας δεν εμφανίζονται αυθόρμητα ενόσω υπάρχουν και σχέσεις ατομικής ιδιοκτησίας. Δε συμβαίνει ό,τι με τις καπιταλιστικές, που εμφανίστηκαν ενόσω υφίσταντο ακόμη φεουδαρχικές σχέσεις, αν και για τις καπιταλιστικές ισχύει ότι η πολιτική εναρμόνισε τις κοινωνικές σχέσεις στο νέο επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων. H πολιτική έδωσε νέα ώθηση στην ανάπτυξή τους, ενώ στη συνέχεια, μέσω της πολιτικής, διατηρούνται οι ιστορικά ξεπερασμένες πλέον καπιταλιστικές σχέσεις και γίνονται τροχοπέδη στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Ομως, οι σχέσεις κοινωνικής ιδιοκτησίας εμφανίζονται μόνο ως αποτέλεσμα της επαναστατικής πολιτικής πράξης. Αυτό δε σημαίνει ιδεαλιστική υποβάθμιση ή και άρνηση του καθοριστικού ρόλου των παραγωγικών δυνάμεων στη σχέση παραγωγικών δυνάμεων - σχέσεων παραγωγής.</div><div align="justify"><br />Στην περίπτωση των σχέσεων κοινωνικής ιδιοκτησίας, η δυνατότητά τους εμφανίζεται στη συγκεντρωμένη βιομηχανική παραγωγή και η διαμόρφωσή τους έρχεται ως αποτέλεσμα της επαναστατικής βούλησης της εργατικής τάξης και της νίκης της απέναντι στην εξουσία του κεφαλαίου. Με αυτήν την έννοια, η επαναστατική πολιτική γίνεται καθοριστική στη διαμόρφωση των νέων σχέσεων παραγωγής, αλλά και στην πορεία της σοσιαλιστικής ανάπτυξης, στην πορεία εξάλειψης των μεταβατικών συνεταιριστικών σχέσεων. H αντικατάσταση των συνεταιριστικών σχέσεων από τις σχέσεις κοινωνικής ιδιοκτησίας, δηλαδή το πέρασμα της συνεταιριστικής παραγωγής στην άμεσα κοινωνική παραγωγή δεν πραγματοποιείται αυθόρμητα με τη σχεδιασμένη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στους συνεταιρισμούς, αλλά ως αποτέλεσμα της επαναστατικής πολιτικής πράξης.</div><div align="justify"><br />Διευκρινίζουμε, επίσης, ότι δε θεωρούμε το συνεταιρισμό ως μη ανεπτυγμένη μορφή κομμουνιστικής σχέσης, αλλά ως μεταβατική μορφή ανάμεσα στην ατομική εμπορευματική παραγωγή και τη σοσιαλιστική (ανώριμη βαθμίδα της κομμουνιστικής). H Ιστορία έδειξε ότι μέσα στις συνεταιριστικές σχέσεις μπορεί, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να εμφανιστεί ή και να ενισχυθεί η ατομική απόσπαση συνεταιριστικού προϊόντος, ακόμη και κοινωνικού προϊόντος, που μπαίνει στη συνεταιριστική αγροτική παραγωγή με τη μορφή βιομηχανικών υλών και προϊόντων.</div><div align="justify"><br />Βεβαίως, όταν λέμε προτεραιότητα της πολιτικής δε σημαίνει πολιτική αυθαιρεσία. Σημαίνει γνώση και αντικειμενική εκτίμηση της διαστρωμάτωσης της κοινωνίας, των γενικών τάσεων που διαμορφώνονται, των κοινών συμφερόντων μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών δυνάμεων (π.χ. μεταξύ της εργατικής τάξης και της αγροτιάς), αλλά και των διαφορών μεταξύ αυτών, που δυνάμει αποτελούν βάση εμφάνισης ταξικών αντιθέσεων. Σημαίνει σχεδιασμένη δράση για την εξάλειψή τους. Από αυτήν την άποψη, αποκτά καθοριστική σημασία η πάλη με τον οπορτουνισμό, δηλαδή με την ιδεολογική και πολιτική υποχώρηση στην πάλη για την εξάλειψη κάθε ατομικής ή συλλογικής - ομαδικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, αλλά και στην κατάργηση άλλων κοινωνικών διαφορών (πνευματικής - χειρωνακτικής εργασίας κλπ.).</div><div align="justify"><br />H ιστορική πείρα επιβεβαιώνει ότι η ιδεολογικοποίηση αναγκαστικά υφισταμένων, για κάποια περίοδο, σημαντικών διαφορών, π.χ. προς όφελος της διευθυντικής εργασίας, οδηγεί σε πολιτική ισχυροποίησης αυτών των διαφορών. Περικλείει τη δυνατότητα απόκτησης μεγαλύτερου μέρους του κοινωνικού προϊόντος, παραβιάζοντας τη σχέση «ανάλογα με την εργασία», που, αν και δεν μπορεί να μετατραπεί άμεσα σε κεφάλαιο, οδηγεί όμως στην απόσπαση του διευθυντικού στρώματος από το κοινωνικό συμφέρον, δηλαδή στην εξέλιξή του σε κοινωνική δύναμη ξένη προς τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και ανάπτυξη.</div><div align="justify"><br />Με αυτήν την έννοια, η τοποθέτηση για το ρόλο του οπορτουνισμού και η εκτίμηση για κυριαρχία του στο KKΣE με ορόσημο το 20ό Συνέδριο (1956) δεν αποτελούν ιδεαλιστική ερμηνεία των εξελίξεων, γιατί η ανάπτυξη του οπορτουνισμού διερευνάται ως αντανάκλαση κοινωνικών τάσεων, εσωτερικώς και διεθνώς.</div><div align="justify"><br />Καταλήγοντας, θεωρούμε ότι τα συμπεράσματα, από την ανάλυση της κοινωνίας της ΕΣΣΔ, με βάση τη σχέση οικονομίας - πολιτικής, αποτελούν αναγκαίο υπόβαθρο για την εξειδικευμένη έρευνα στα στοιχεία του εποικοδομήματος, όπως είναι το κόμμα, η νομοθεσία, οι θεσμοί οργάνωσης της εργατικής εξουσίας και έκφρασης της συμμαχίας της με την αυτοαπασχολούμενη και συνεταιρισμένη αγροτιά.</div><div align="justify"><br /><strong>Θεωρούμε ότι το Κόμμα μας, με ευθύνη της νέας KE, οφείλει να δώσει συνέχεια στη διερεύνηση των παραπάνω θεμάτων, σειράς άλλων που ήδη ιεραρχούνται στο Κείμενο της KE ως αντικείμενο έρευνας, όπως είναι: Πώς επέδρασαν στην ιδεολογική και πολιτική κατάσταση του KKΣE ο διεθνής συσχετισμός κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η εσωτερική κατάσταση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. O συσχετισμός στο Συμβούλιο Οικονομικής Αλληλοβοήθειας (ΣOA), αλλά και οι σχέσεις του με τις καπιταλιστικές οικονομίες. H περαιτέρω έρευνα των διαφοροποιήσεων στους εργαζόμενους των σοσιαλιστικών παραγωγικών μονάδων και υπηρεσιών και της διαστρωμάτωσης στους ατομικούς και συνεταιρισμένους αγροτοπαραγωγούς.</strong></div><div align="justify"><br />H νέα KE επιφορτίζεται με το καθήκον να οργανώσει την περαιτέρω έρευνα στα συγκεκριμένα θέματα, να επιδιώξει τη συνεργασία με κομμουνιστικές δυνάμεις, ιδιαίτερα από τις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στο παρελθόν, και να επιλέξει τις μορφές συμμετοχής των κομματικών δυνάμεων στην τελική διαμόρφωση των συμπερασμάτων που θα προκύψουν απ' αυτές τις εξειδικευμένες μελέτες.</div><div align="justify"><br /><strong>Δεύτερον</strong>: H αναγνώριση των θεωρητικών αρχών στα έργα του Λένιν, ακόμη και του Στάλιν, δεν πρέπει να συγχέεται με πολιτικές τοποθετήσεις που έγιναν σε μια ορισμένη περίοδο, που αφορούσαν τρέχουσες πολιτικές ανάγκες. Δηλαδή, είναι παρακινδυνευμένο να τεκμηριώνει κάποιος μια θέση του χρησιμοποιώντας αποσπασματικά αναφορές τους. Θα πρέπει με προσοχή να παρακολουθούμε την εξέλιξη της σκέψης τους, κάτω και από την επίδραση της ανάπτυξης της ταξικής πάλης, πότε και γιατί αναφέρθηκαν έτσι ή αλλιώς σε κάποιο ζήτημα, π.χ. απευθυνόμενοι στην αγροτιά. Τόσο ο Λένιν όσο και ο Στάλιν, στις αναλύσεις τους, αναγνώριζαν και τη διαστρωμάτωση στην αγροτιά και τα κοινά συμφέροντα μεταξύ της εργατικής τάξης και της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς στη Ρωσία, αλλά και τις διαφορές μεταξύ της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς. Αυτές οι διαφορές δεν υποτιμούνταν όταν, ορισμένες φορές, αναφέρθηκαν στον πολιτικό τους λόγο, π.χ. στην «εργατοαγροτική κυβέρνηση». Τότε έδιναν έμφαση στη συμμαχία, χωρίς να αναιρούν τη θεωρητική τους θέση για «εξουσία της εργατικής τάξης» (Δικτατορία του Προλεταριάτου). Το ίδιο αφορά και στις συνεταιριστικές σχέσεις. Στο λόγο τους βρίσκουμε αναφορές τους για «σοσιαλιστικές συνεταιριστικές», για συνεταιριστικές σχέσεις ως μορφή κοινωνικής ιδιοκτησίας. Ανεξάρτητα από το χαρακτηρισμό, αναγνώριζαν το μεταβατικό τους χαρακτήρα προς την κοινωνική ιδιοκτησία.</div><div align="justify"><br />Παράλληλα, σημειώνουμε ότι η μη δογματική μελέτη οφείλει να αναγνωρίζει ότι υπάρχουν και μη ολοκληρωμένες προβλέψεις, εκτιμήσεις και θέσεις, κυρίως σε νέα φαινόμενα, που απαιτούν γενίκευση υπό το φως της ανάλυσής τους, συνυπολογίζοντας ότι, όπως ήταν φυσικό, δεν είχε ολοκληρωθεί η θεωρητική ανάλυση όλων των νομοτελειών της νέας κοινωνίας. Τέτοιο ζήτημα συνιστά η θέση του Στάλιν για το νόμο της αξίας στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, ως προς το σκέλος της για το «ρυθμιστικό του ρόλο στην κατανομή των προϊόντων ατομικής κατανάλωσης που παράγονται στη σοσιαλιστική παραγωγή», θέση αντιφατική ως προς την, κατά την κρίση της KE του Κόμματός μας, σωστή αντίληψή του για το χαρακτήρα των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων στη σοσιαλιστική οικοδόμηση.</div><div align="justify"><br /><strong>Τρίτον</strong>: Επιδίωξή μας είναι να εμπλουτίσουμε την προγραμματική μας αντίληψη για το σοσιαλισμό. Αυτό δεν είναι κάτι που έρχεται σε αντίθεση με το Πρόγραμμα που διαμόρφωσε το 15ο Συνέδριο του Κόμματός μας, γιατί δεν αναιρείται ο χαρακτήρας της στρατηγικής μας, η αναγκαιότητα του επαναστατικού περάσματος στο σοσιαλισμό. O εμπλουτισμός αφορά σε ανάπτυξη και εξειδίκευση γενικότερα διατυπωμένων θέσεων στο Πρόγραμμά μας.</div><div align="justify"><br />Το Συνέδριο είναι το πλέον αρμόδιο Σώμα για να εγκρίνει τέτοιους εμπλουτισμούς, που άλλωστε τέθηκαν σε γνώση και συζήτηση σε όλο το Κόμμα με το Κείμενο Θέσεων της KE. Αλλά και ως διαδικασία δεν είναι πρωτόγνωρη. Τα περισσότερα συνέδρια εμπλούτισαν και ανέπτυξαν παραπέρα τη στρατηγική ή το Πρόγραμμα του Κόμματος, π.χ. το 16ο ανέπτυξε παραπέρα θέσεις για το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο. Σήμερα, επιχειρούμε τον εμπλουτισμό της θέσης μας για την κατανομή στον τομέα της άμεσα κοινωνικής παραγωγής «ανάλογα με την ποσότητα και ποιότητα της εργασίας», καθώς και για την ιδιοκτησία και τη χρήση γης, για τον παραγωγικό συνεταιρισμό.</div><div align="justify"><br />Αλλωστε, το ίδιο το Πρόγραμμα του Κόμματος προβλέπει την ανάγκη εμπλουτισμού της αντίληψής μας για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση με βάση τα συμπεράσματα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα (Ντοκουμέντα 15ου Συνεδρίου, σελ. 124). Αλλά και η ίδια η ζωή, οι κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις γεννούν την ανάγκη ανάπτυξης των κομματικών θέσεων, διαδικασία μέσα από την οποία ωριμάζει η ανάγκη διαμόρφωσης νέου Προγράμματος.</div><div align="justify"><br />Καταλήγοντας, η KE δε συμφωνεί με τις απόψεις που ισχυρίζονται ότι η περαιτέρω επεξεργασία επιμέρους θέσεών μας συνιστά αλλαγή του Προγράμματός μας.</div><div align="justify"><br /><strong>II. ΓIA TIΣ ΔIAΦOPETIKEΣ ΘEΩPHTIKEΣ KAI MEΘOΔOΛOΓIKEΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ.</strong></div><div align="justify"><br /><strong>ZHTHMATA ΔIEYKPINIΣEΩN - ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΩΝ</strong></div><div align="justify"><br /><strong>ΘEMATA ΠEPAITEPΩ EPEYNAΣ</strong></div><div align="justify"><br />Στη συνέχεια, τοποθετούμαστε στα βασικά ζητήματα του διαλόγου, στις διαφορετικές απόψεις που απορρίπτουμε. Επίσης, διευκρινίζουμε καλύτερα και αναπτύσσουμε ορισμένα ζητήματα, υιοθετούμε ορισμένες προτάσεις.</div><div align="justify"><br /><strong>A. Οσον αφορά στη σχέση σοσιαλισμού - κομμουνισμού</strong></div><div align="justify"><br /><strong>Πρώτον</strong>: Αναπτύχθηκε ορισμένη κριτική στο Κείμενο ότι ταυτίζει το σοσιαλισμό με τον ανεπτυγμένο κομμουνισμό, με συνέπεια, όπως ισχυρίζονται, η κριτική στην πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ να γίνεται με βουλησιαρχικά κριτήρια, να εκφράζει μια τάση υποτίμησης των αντικειμενικών περιορισμών και ότι αντίστοιχα αυτό εκφράζεται στην προγραμματική μας αντίληψη για τη σοσιαλιστική βαθμίδα ως προς τις νομοτέλειές της.<br />Διευκρινίζουμε ότι:</div><div align="justify"><br /><strong>1.</strong> Το κείμενο δεν ταυτίζει πουθενά την κατώτερη με την ανώτερη φάση του κομμουνισμού. Αντίθετα, στη Θ. 2 σελ. 5 - 6, γίνεται διεξοδική αναφορά στις διαφορές ανάμεσά τους. Επίσης, συγκεκριμένα αναφέρεται ο χαρακτήρας της μεταβατικής περιόδου στη Θ. 4, σελ. 7.</div><div align="justify"><br /><strong>2.</strong> Σύμφωνα με τους Μαρξ και Λένιν, η βασική διαφορά ανάμεσα στην κατώτερη και την ανώτερη φάση του κομμουνισμού είναι η πλήρης και ολοκληρωτική κατάργηση των τάξεων («Κριτική του Προγράμματος της Γκότα», «Κράτος και Επανάσταση», «Αριστερισμός», «H Μεγάλη πρωτοβουλία» κ.ά.). H πλήρης κατάργηση των τάξεων δεν προϋποθέτει μόνο την κατάργηση κάθε ατομικής ή συλλογικής - ομαδικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, αλλά και την κατάργηση κάθε ουσιαστικής κοινωνικής διαφοράς, που ως αντίθεση διέτρεξε όλη την προκομμουνιστική ιστορία των εκμεταλλευτικών συστημάτων (πνευματικής - χειρωνακτικής εργασίας, πόλης - χωριού κλπ.).</div><div align="justify"><br />Θεωρούμε ότι η παραπάνω κριτική προς το Κείμενο της KE δείχνει επιλεκτική προσέγγιση ή έλλειψη ολοκληρωμένης θεωρητικής αντίληψης του ζητήματος.</div><div align="justify"><br /><strong>3.</strong> Ειδικότερα, ορισμένοι σύντροφοι στηρίζουν την κριτική τους στο επιχείρημα ότι το Κείμενο της KE παραγνωρίζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα των «σοσιαλιστικών σχέσεων».</div><div align="justify"><br />H KE διευκρινίζει ότι:</div><div align="justify"><br />O όρος «σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής» δεν είναι ακριβής, στο βαθμό που τις διαχωρίζει πλήρως από τις κομμουνιστικές σχέσεις, στο βαθμό που αποκρύπτει τη βασική σχέση ιδιοκτησίας, την κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Το Κείμενο αναγνωρίζει τη διαφοροποίηση στην ανάπτυξή τους, με κύρια επίδραση στις σχέσεις κατανομής (στη σοσιαλιστική βαθμίδα «στον καθένα ανάλογα με την εργασία του», ενώ στην ανώτερη κομμουνιστική «στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του») Θ. 2, σελ. 5. (Και οι καπιταλιστικές σχέσεις υπέστησαν μεταβολές από το τέλος του 18ου αιώνα μέχρι την κυριαρχία του μονοπωλίου, όμως η OYΣIA TOYΣ, ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής - αγορά της εργατικής δύναμης, δεν άλλαξε). Δεν παραγνωρίζεται, βεβαίως, η αντανάκλαση του επιπέδου ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων στις κομμουνιστικές σχέσεις: Πώς πραγματώνεται η κοινωνική ιδιοκτησία και η κατανομή, πώς ο εργατικός έλεγχος στη διεύθυνση εξελίσσεται σε πραγματική κομμουνιστική αυτοδιεύθυνση, σε ουσιαστική συγχώνευση της επιτελικής με την εκτελεστική εργασία, πώς, μέσω της γενικευμένης αυτοματοποίησης και της μορφωτικής και πολύπλευρης ανάπτυξης των ικανοτήτων όλων των ικανών προς εργασία μελών της κοινωνίας, αποφασιστικά μειώνεται ο εργάσιμος χρόνος και εξαλείφεται η διαφορά μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας.</div><div align="justify"><br /><strong>Δεύτερον</strong>: Διατυπώθηκε, περιορισμένα, διαφωνία ως προς τη θεωρητική και μεθοδολογική προσέγγιση του Κειμένου της KE, υποστηρίζοντας ότι κοινωνικά φαινόμενα και αντιθέσεις (μορφές ατομικής και συνεταιριστικής παραγωγής, ύπαρξη εμπορευματοχρηματικών σχέσεων, διαφορά πόλης - χωριού), που στη συνέχεια αποτέλεσαν τη βάση για την ανάπτυξη των δυνάμεων της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, δεν είναι φαινόμενα της σοσιαλιστικής ανάπτυξης, ως ανώριμου κομμουνισμού. Σύμφωνα με αυτήν την άποψη, τα παραπάνω φαινόμενα υπάρχουν σε μια πολιτική μεταβατική περίοδο, στη δικτατορία του προλεταριάτου, κατά την οποία, αν και έχουν καταργηθεί οι καπιταλιστικές σχέσεις και έχει κατ' αρχήν διαμορφωθεί η σοσιαλιστική βάση, δεν έχει ακόμη διαμορφωθεί και το αντίστοιχο εποικοδόμημα, δεν έχουν διαμορφωθεί συνολικά τα χαρακτηριστικά της νέας (κομμουνιστικής) κοινωνίας στην κατώτερη (σοσιαλιστική) βαθμίδα της. Αυτή η άποψη αναγνωρίζει γι' αυτήν τη μεταβατική περίοδο τον καθοριστικό ρόλο της πολιτικής και όχι για την κατώτερη (σοσιαλιστική) βαθμίδα του κομμουνιστικού συστήματος. Θεωρεί τη σοσιαλιστική βαθμίδα ως αταξική κοινωνία και αναγνωρίζει μόνο τη διαφορά μεταξύ χειρωνακτικής - πνευματικής εργασίας. Σε αυτή τη βάση, θεωρεί ότι στη σοσιαλιστική βαθμίδα έχει ξεκινήσει ο μαρασμός του κράτους, δεν υφίσταται η δικτατορία του προλεταριάτου, αφού δεν υπάρχουν διαφορετικές σχέσεις ιδιοκτησίας πέραν της κοινωνικής ιδιοκτησίας. H όποια αναφορά στο «παλλαϊκό κράτος» αφορά τις λειτουργίες υπεράσπισης της κοινωνίας μόνο από τον εξωτερικό αντίπαλο, εφ' όσον ακόμα δεν έχει κυριαρχήσει παγκόσμια ο σοσιαλισμός. Δηλαδή, θεωρεί τη σοσιαλιστική βαθμίδα πολύ ανεπτυγμένη, αλλά όχι ακόμα ώριμο κομμουνισμό.</div><div align="justify"><br />Ως εκτίμηση καταλήγει ότι στην ΕΣΣΔ δεν είχε ολοκληρωθεί αυτή η πολιτική μεταβατική περίοδος, ότι ο σοσιαλισμός της ήταν «υπό κατασκευήν». Σε αυτή τη βάση αιτιολογείται και η δυνατότητα παλινόρθωσης των καπιταλιστικών σχέσεων.</div><div align="justify"><br />Κατά τη γνώμη της KE, αυτή η προσέγγιση υποτιμά το ρόλο του υποκειμενικού παράγοντα στη σοσιαλιστική οικοδόμηση και ανάπτυξη, στην πράξη υποτιμά την ταξική πάλη για την περίοδο της σοσιαλιστικής ανάπτυξης, τείνει προς τον αυθόρμητο μαρασμό μορφών ατομικής - συνεταιριστικής ιδιοκτησίας, των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων, υποβαθμίζει το χαρακτήρα της κοινωνικής ιδιοκτησίας στη βάση υπαρκτών προβλημάτων στη «διαμεσολάβηση» μεταξύ των παραγωγών.</div><div align="justify"><br />Ως προς τη χρήση του όρου «μεταβατική περίοδος», επισημαίνουμε τα εξής:</div><div align="justify"><br />Οι Μαρξ - Ενγκελς αναφέρονται σε μετάβαση από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, γενικά δε χρησιμοποιούσαν τον όρο σοσιαλισμό για να χαρακτηρίσουν την πρώτη βαθμίδα του κομμουνισμού. Μιλούσαν για πέρασμα από την καπιταλιστική στην κομμουνιστική κοινωνία, που πραγματοποιείται από τη Δικτατορία του Προλεταριάτου (την επαναστατική εργατική εξουσία, με καθοδηγητή την πρωτοπορία της, το Κομμουνιστικό Κόμμα), δηλαδή αναφέρονταν στην κοινωνική επανάσταση με αφετηρία την πολιτική επανάσταση. Βεβαίως, διακρίνουν με σαφήνεια την πρώτη από την ανώτερη φάση του κομμουνισμού. Στα έργα τους, έκαναν μεγαλύτερη αφαίρεση, ασχολούμενοι κυρίως με την ανάλυση της κοινωνίας στην Αγγλία και τη Γερμανία.</div><div align="justify"><br />O Λένιν βρέθηκε αντιμέτωπος και με πρακτικά ζητήματα της πολιτικής επανάστασης: Την ανάπτυξη εμφυλίου και ξένης επέμβασης, αφού είχε καταληφθεί η εξουσία, δηλαδή με την ανάπτυξη της αντεπανάστασης. Τις μεγάλες καταστροφές που έφεραν την οικονομία, δηλαδή τις υλικές προϋποθέσεις, πίσω από το 1913. Το διεθνή συσχετισμό που εξελίχθηκε αρνητικά (προδοσία της επανάστασης στη Γερμανία, ήττα στην Ουγγαρία κλπ.) μετά τη λήξη μιας περιόδου επαναστατικής ανόδου στην Ευρώπη. Τη δυσκολία του υποκειμενικού παράγοντα να οργανώσει την παραγωγή και την κοινωνία με βάση τις θεσμοθετημένες νέες σχέσεις, σε συνθήκες όπου μεγεθύνθηκε, λόγω του πολέμου, η μαύρη αγορά κλπ. Σε αυτή τη φάση, αναφέρθηκε στην έλλειψη αρκετού πολιτισμού για το πέρασμα άμεσα στο σοσιαλισμό, αν και είχαν τις πολιτικές προϋποθέσεις γι' αυτό.</div><div align="justify"><br />Ετσι, επεξεργάστηκε σχέδιο οργανωμένης οπισθοχώρησης ως προς την εξάλειψη των καπιταλιστικών σχέσεων, με ελεγχόμενη ύπαρξή τους σε περιπτώσεις μικρών και μεσαίων για την εποχή τους επιχειρήσεων, με επιβίωση των καπιταλιστών της αγροτικής παραγωγής, με εισαγωγή ξένου κεφαλαίου (NEΠ). Με αυτήν την έννοια μίλησε για μεταβατική περίοδο ανάμεσα στην κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και στη διαμόρφωση της σοσιαλιστικής βάσης (κατάργηση καπιταλιστικών σχέσεων κλπ.). Αυτή η διάκριση σχετίζεται και με την ιστορικά δοσμένη πορεία της κοινωνικής επανάστασης στη Ρωσία: Την 7χρονη καθυστέρηση στη διαμόρφωση του πρώτου πεντάχρονου Κεντρικού Σχεδιασμού και την πάνω από 10 χρόνια ύπαρξη των κουλάκων.</div><div align="justify"><br />O Λένιν θεωρούσε ότι για μια σειρά χώρες πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικά τα μεταβατικά μέτρα θα ήταν περιττά (βλέπε Λένιν, «Απαντα», τ. 43, σελ. 79, τ. 44, σελ. 191 - 200).</div><div align="justify"><br />O Λένιν βρέθηκε αντιμέτωπος κυρίως με τα προβλήματα της πάλης «ποιος - ποιον», δηλαδή της μεταβατικής περιόδου ως προς την εδραίωση της επαναστατικής εξουσίας και της διαμόρφωσης της σοσιαλιστικής βάσης. Πρακτικά, δεν είχε βρεθεί αντιμέτωπος με τα κοινωνικά φαινόμενα και τις αντιθέσεις μεταξύ σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας και μορφών ατομικής - συνεταιρισμένης ιδιοκτησίας.</div><div align="justify"><br />Επομένως, έχει πολιτική σημασία η αναγκαιότητα της δικτατορίας του προλεταριάτου, της ταξικής πάλης, όχι μόνο στη «μεταβατική περίοδο» για την εδραίωση της νέας εξουσίας και υλοποίησης των μέτρων διαμόρφωσης των νέων οικονομικών σχέσεων και κατάργησης των καπιταλιστικών σχέσεων, αλλά για όλη τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, δηλαδή και στη φάση ανάπτυξης της κατώτερης βαθμίδας (σοσιαλιστικής) και προσέγγισης της ανώτερης.</div><div align="justify"><br /><strong>Τρίτον</strong>: H αμφισβήτηση της σοσιαλιστικής βάσης, σε ορισμένες περιπτώσεις, επιχειρείται ως διάκριση μεταξύ της κρατικοποίησης των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και της κοινωνικοποίησης, υποστηρίζοντας ότι η κοινωνικοποίηση προϋποθέτει πλήρη ανάπτυξη του εργατικού ελέγχου ή και κατάργηση της διάκρισης μεταξύ εκτελεστικής και επιτελικής εργασίας.</div><div align="justify"><br />Βεβαίως, παίρνουμε υπόψη μας τη χρονική απόσταση ανάμεσα στη νομική και πραγματική κοινωνικοποίηση. Θεωρούμε όμως ότι πρόκειται για πραγματική κοινωνικοποίηση όταν στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής έχει καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία, έχουν ενταχτεί αυτά στον Κεντρικό Σχεδιασμό και στον εργατικό έλεγχο, έστω και αν αυτός δεν έχει πλήρως αναπτυχθεί.</div><div align="justify"><br />Δε συμφωνούμε με την άποψη ότι η πραγματική κοινωνικοποίηση προϋποθέτει την πλήρη κατάργηση του διαχωρισμού μεταξύ επιτελικής και εκτελεστικής εργασίας. Δε συμφωνούμε με την άποψη που διαφοροποιεί την «κρατικοποίηση» μέσων παραγωγής εκ μέρους της δικτατορίας του προλεταριάτου από την κοινωνικοποίηση. Ουσιαστικά, εμμέσως, τείνει να αμφισβητήσει το ρόλο της δικτατορίας του προλεταριάτου ως εργαλείου της ταξικής πάλης του προλεταριάτου που δεν περιορίζεται μόνο στα καθήκοντα της συντριβής της αντεπαναστατικής δράσης της αστικής τάξης, αλλά έχει ως βασικό καθήκον την οικοδόμηση των νέων σχέσεων, την εξάλειψη κάθε κοινωνικής διαφοράς και ανισότητας. H κοινωνικοποίηση στο σοσιαλισμό όπως και όλη η οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας πραγματοποιείται μέσω του κράτους της εργατικής τάξης, υπό την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο στηρίζεται στην κινητοποίηση των εργατικών μαζών, στον εργατικό έλεγχο κλπ.</div><div align="justify"><br /><strong>B. Ειδικότερα ως προς την εκτίμηση για την ΕΣΣΔ</strong></div><div align="justify"><br /><strong>Πρώτον</strong>: Ορισμένη κριτική προς το Κείμενο της KE θεωρεί ότι η τοποθέτησή του παραπέμπει σε παρθενογένεση της οπορτουνιστικής στροφής στο 20ό Συνέδριο, χωρίς να αναγνωρίζει προγενέστερα προβλήματα, ότι ωραιοποιεί την προγενέστερη περίοδο, ότι κρίνει το 20ό Συνέδριο και τα επόμενα με βουλησιαρχική διάθεση, γι' αυτό λαθεμένα μιλά για οπορτουνιστική στροφή του KKΣE, ότι γενικά επιδιώκει να προχωρήσει γρήγορα στον ανεπτυγμένο κομμουνισμό, παρακάμπτοντας το πραγματικό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.</div><div align="justify"><br />Ως προς τη βουλησιαρχία ήδη τοποθετηθήκαμε.</div><div align="justify"><br />Ως προς την ωραιοποίηση της περιόδου πριν από την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την παρθενογένεση της οπορτουνιστικής παρέκκλισης διευκρινίζουμε τα εξής:</div><div align="justify"><br /><strong>1.</strong> Το Κείμενο στέκεται συγκεκριμένα σε κάθε φάση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ. Αποδέχεται την αναγκαιότητα της NEΠ τη δεκαετία του 1920, χωρίς όμως να την αντιλαμβάνεται ως νομοτέλεια σε κάθε ιστορική μορφή της σοσιαλιστικής επανάστασης. Θεωρούμε την εσωκομματική διαπάλη στα τέλη της δεκαετίας του 1920 - 1930 εκδήλωση της ταξικής πάλης για την κατάργηση των καπιταλιστικών υπολειμμάτων και για το προχώρημα της κολεκτιβοποίησης, ως αναγκαιότητα σε αυτήν την περίοδο για την εδραίωση και ανάπτυξη της νέας κοινωνίας.</div><div align="justify"><br />Αυτή η γενικά σωστή κατεύθυνση δεν αναιρείται από επιμέρους υποκειμενικά λάθη του Κόμματος και των κρατικών οργάνων, είτε στη διαδικασία της κολεκτιβοποίησης είτε στον πολιτικό αγώνα. Απορρίπτουμε κατηγορηματικά τις αστικές και οπορτουνιστικές προσεγγίσεις περί «κόκκινου φασισμού» ή «ολοκληρωτισμού» επί Στάλιν.</div><div align="justify"><br />Δεν έχουμε την άποψη περί αιφνίδιας εμφάνισης και κυριαρχίας του οπορτουνισμού. Αλλωστε, αναδεικνύεται η εσωκομματική διαπάλη που προηγήθηκε (τέλος της δεκαετίας του 1920, δεκαετία του 1930, αρχές δεκαετίας του 1950) ως αντανάκλαση της ταξικής πάλης. Βάση των διαφωνιών ήταν η στάση απέναντι στο ζήτημα της ιδιοκτησίας, πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η στάση απέναντι στην αναγκαιότητα της πάλης ενάντια στα καπιταλιστικά στοιχεία, ειδικά στο χωριό, μετά κυρίως, απέναντι σε μορφές ατομικής - ομαδικής ιδιοκτησίας. Αναγνωρίζουμε την ύπαρξη οπορτουνιστικών τάσεων μέσα στο Κόμμα και πριν από το 20ό Συνέδριο, οι οποίες έγιναν κυρίαρχες στο Κόμμα μετά το θάνατο του Στάλιν, στη διαδικασία του 20ού Συνεδρίου και στη συνέχεια. <strong>Περαιτέρω ιστορική έρευνα θα φωτίσει όλους τους παράγοντες και τις συνθήκες που έκαναν κατορθωτή αυτή τη μεταστροφή.</strong></div><div align="justify"><br />Το Κείμενο της KE αναγνωρίζει προβλήματα πάνω στα οποία έγινε δυνατή η απότομη ισχυροποίηση του οπορτουνισμού. Μεταξύ αυτών, σημαντική θέση κατέχουν οι θεωρητικές συγχύσεις και ανεπάρκειες σε περίοδο κατά την οποία κρινόταν η αναγκαιότητα επέκτασης και εμβάθυνσης των σοσιαλιστικών σχέσεων.</div><div align="justify"><br />Το Κείμενο της KE διευκρινίζει, επίσης, ότι τα προβλήματα της πάλης για το προχώρημα της σοσιαλιστικής πορείας επανήλθαν πιο επιτακτικά μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τη μεταπολεμική οικονομική ανόρθωση. Δηλαδή, <strong>ήταν ιστορικές, εσωτερικές και διεθνείς, οι συνθήκες που εξ αντικειμένου διαμόρφωναν σημείο καμπής, προς τα εμπρός ή προς τα πίσω.</strong></div><div align="justify"><br /><strong>Συμφωνούμε με την ανάγκη να αναδειχτούν καλύτερα οι διεθνείς συνθήκες που ευνόησαν την ισχυροποίηση του οπορτουνισμού που τελικά κυριάρχησε στη δεκαετία του 1950:</strong></div><div align="justify"><br />H πολύπλευρη εξωτερική πίεση από τις αρχές της δεκαετίας του 1940 πήρε τη μορφή:</div><ul><li><div align="justify">Γερμανικής ιμπεριαλιστικής κατοχής σημαντικού τμήματος της ΕΣΣΔ. </div></li><li><div align="justify">Ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης της ΕΣΣΔ μέσω της αναγκαστικής συμμαχίας της με τις HΠA - M. Βρετανία. </div></li><li><div align="justify">Προβλήματα γραμμής στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, ιδιαίτερα στα Κομμουνιστικά Κόμματα των HΠA και της M. Βρετανίας, δηλαδή στα Κομμουνιστικά Κόμματα των κύριων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που διαμορφώθηκαν σε σύμμαχες, όταν σημαντικό τμήμα της ΕΣΣΔ βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή. </div></li><li><div align="justify">Πίεση από μικροαστικές δυνάμεις στα απελευθερωτικά μέτωπα και κυβερνήσεις τους σε νέα συμμαχικά προς την ΕΣΣΔ κράτη.</div></li></ul><div align="justify">H εξωτερική πίεση διαπλέχτηκε με την εσωτερική πίεση από μικροαστικές (ή και αστικής καταγωγής στελέχη στην οικονομία και στη διοίκηση) δυνάμεις. H ατομική εμπορευματική παραγωγή ενισχύθηκε στην ΕΣΣΔ με την προσχώρηση νέων περιοχών μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.</div><div align="justify"><br />Ολα τα παραπάνω αποτελούν παράγοντες για την ανάπτυξη του οπορτουνισμού, συνθήκες στις οποίες συντελέστηκε μεγάλη διεύρυνση των γραμμών του Κόμματος, απώλεια στελεχών και μελών της Επανάστασης.</div><div align="justify"><br /><strong>Προς περαιτέρω διερεύνηση είναι η εξέλιξη της κοινωνικής σύνθεσης του Κόμματος, των εσωκομματικών διαδικασιών (οι αιτίες της μεγάλης καθυστέρησης στη διεξαγωγή συνεδρίου).</strong></div><div align="justify"><br /><strong>2.</strong> H εκτίμηση της KE ότι το 20ό Συνέδριο του KKΣE αποτέλεσε στροφή προς τα πίσω ιδεολογικά και πολιτικά δεν είναι καινούρια, διατυπώθηκε το 1995. Δεν έχουν βάση και οι τοποθετήσεις που ερμηνεύουν τις Θέσεις της KE ως Θέσεις που θεωρούν ότι το 20ό Συνέδριο ανέτρεψε την πορεία σοσιαλιστικής οικοδόμησης. H KE υποστηρίζει ότι με το 20ό Συνέδριο εξελικτικά ανακόπηκε η δυναμική της σοσιαλιστικής πορείας, σε μια πορεία ενισχύθηκαν αντί να αμβλυνθούν οι κοινωνικές ανισότητες και διαφορές, η διαδικασία αναχαίτισης της επέκτασης και εμβάθυνσης των σοσιαλιστικών σχέσεων ενίσχυσε τα στοιχεία και τη δυνατότητα ανατροπής της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Αυτή η διαδικασία εξελισσόταν με πάλη, με σταθμούς και διαβαθμίσεις. Χάθηκε εξελικτικά ο πρωτοποριακός καθοδηγητικός ρόλος του Κόμματος, ως κόμματος εξουσίας και πυρήνας στο επαναστατικού χαρακτήρα πολιτικό σύστημα. Επήλθε χαλάρωση και άμβλυνση των αρχών και κανόνων λειτουργίας του Κόμματος και της πολιτικής ανάδειξης στελεχών. Στις γραμμές του, διεξήχθη διαπάλη πριν, στη διάρκεια και μετά το 20ό Συνέδριο, ακόμη και στην «τελευταία πράξη του δράματος», στο 28ο Συνέδριο, ανεξάρτητα από το βαθμό της ιδεολογικής και πολιτικής καθαρότητας και συνοχής των κομμουνιστικών δυνάμεων απέναντι στις αντεπαναστατικές δυνάμεις. H Ιστορία έδειξε ότι στο 28ο Συνέδριο, «παραμονή» της τελικής επίθεσης της αντεπανάστασης, στο KKΣE συνυπήρχαν αστικές, οπορτουνιστικές και κομμουνιστικές δυνάμεις. Οι κομμουνιστικές δεν είχαν τη δύναμη να κυριαρχήσουν, να αποτρέψουν τη νίκη της αντεπανάστασης, παρόλο που αντιστάθηκαν στο 28ο Συνέδριο, στη συνέχεια συγκροτήθηκαν στο «Ενιαίο Μέτωπο των Εργαζομένων της Ρωσίας», ανέδειξαν τους υποψηφίους τους για τη θέση του Προέδρου και του Αντιπροέδρου της Ρωσίας, στο «Κίνημα Κομμουνιστική Πρωτοβουλία», προσπάθησαν να επιτύχουν τη διαγραφή του Γκορμπατσόφ από το Κόμμα για αντικομμουνιστική δράση.</div><div align="justify"><br />H KE δε συμμερίζεται την άποψη ορισμένων συντρόφων ότι στο 20ό Συνέδριο συντελέστηκε ανατροπή της σοσιαλιστικής πορείας, δηλαδή ότι συντελέστηκε καπιταλιστική παλινόρθωση. Παραμένει στη θέση (και του 14ου Συνεδρίου και της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του 1995) ότι η σοσιαλιστική πορεία μπήκε σε τροχιά οπισθοχώρησης με το 20ό Συνέδριο, διευρύνθηκε σταδιακά η δυνατότητα να γίνεται συσσώρευση προϊόντος έξω από τον Κεντρικό Σχεδιασμό. Στη συνέχεια, η ανατροπή της σοσιαλιστικής πορείας ως αντεπανάσταση δρομολογήθηκε με όχημα την «περεστρόικα» που παραπλανητικά χρησιμοποίησε σοσιαλιστικά συνθήματα. H αντεπανάσταση έδωσε το τελικό χτύπημα στο διάστημα 1988 - 1991, αφού είχε προηγηθεί προδοσία της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού από το κυρίαρχο τμήμα στην ηγεσία του KKΣE.</div><div align="justify"><br /><strong>Βεβαίως, είναι ζητήματα περαιτέρω διερεύνησης: H διαπάλη στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και οι αμφίδρομες επιδράσεις προς και από το KKΣE. H εσωκομματική πάλη στο KKΣE. H εξέλιξη της ταξικής διαστρωμάτωσης και της οργάνωσης και διεύθυνσης της παραγωγής στην ΕΣΣΔ, ιδιαίτερα στις τελευταίες δεκαετίες της Ιστορίας της.</strong></div><div align="justify"><br /><strong>Δεύτερον</strong>: Εκφράστηκαν και κάποιες απόψεις που θεωρούν ότι η σοσιαλιστική βάση δε διαμορφώθηκε, γιατί ήταν ανώριμες οι υλικές προϋποθέσεις στην τσαρική Ρωσία, αλλά και σε άλλες χώρες στις οποίες αρχικά νίκησε η προλεταριακή πολιτική επανάσταση.</div><div align="justify"><br />Αλλη παραλλαγή της παραπάνω άποψης θεωρεί ότι στην ΕΣΣΔ δεν είχε κυριαρχήσει η σοσιαλιστική βάση, που μόλις αναπτυσσόταν, και γι' αυτό υποχώρησε μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στις νέες συνθήκες που προέκυψαν.</div><div align="justify"><br />Επισημαίνουμε τα εξής:</div><div align="justify"><br />Βεβαίως, η «καπιταλιστική κληρονομιά», πολύ περισσότερο οι προκαπιταλιστικές επιβιώσεις καθορίζουν και τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου από την πολιτική επανάσταση στη διαμόρφωση της σοσιαλιστικής βάσης, καθώς και την πορεία της σοσιαλιστικής ανάπτυξης, την προσέγγιση προς την κομμουνιστική βαθμίδα.</div><div align="justify"><br />Δε θεωρούμε όμως ότι στην ΕΣΣΔ διαμορφώθηκε απλά μια εκτεταμένη κρατικοποίηση και όχι κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων στη βιομηχανία, μέσω της οποίας πραγματοποιήθηκε η μεγάλη άνοδος των παραγωγικών δυνάμεων και η βοήθεια σε τρίτες χώρες, για να βγουν από την αποικιοκρατία και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Χαρακτηρίζουμε ως σοσιαλιστική την πορεία στην ΕΣΣΔ, με κριτήριο την εξάλειψη της καπιταλιστικής σχέσης και την αλματώδη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, πρώτα απ' όλα για το σύνολο του ανθρώπινου παραγωγικού δυναμικού επί δεκαετίες, ακόμη και μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.</div><div align="justify"><br />Θεωρούμε ότι ιστορικά ξεπεράστηκαν έως τις παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου τα βασικά προβλήματα που αφορούσαν στη βαθιά εσωτερική ανισομετρία της τσαρικής αυτοκρατορίας που κληρονόμησε η Επανάσταση. Αυτή η πραγματικότητα καταγραφόταν στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, ως προς το μερίδιο της ΕΣΣΔ στην παγκόσμια παραγωγή βιομηχανικών υλών και μεταποίησης και στο επίπεδο της εργατικής δύναμης (αυτή η πραγματικότητα είχε εντυπωσιάσει και φοβίσει ακόμη και εκπροσώπους της πρώτης καπιταλιστικής δύναμης της εποχής, των HΠA). Αυτή η τάση στην εξέλιξη του διεθνούς συσχετισμού στα μερίδια της παραγωγής σταδιακά ανακόπηκε και ανατράπηκε στη δεκαετία του 1970, ιδιαίτερα κατά τη φάση αναζωογόνησης - ανόδου που συντελέστηκε στην καπιταλιστική οικονομία μετά την κρίση του 1973.</div><div align="justify"><br />Αυτή η τοποθέτηση της KE δεν έρχεται σε αντίθεση με την ανακοπή της σοσιαλιστικής δυναμικής κατά τις δεκαετίες 1960, 1970 και την αλλαγή του συσχετισμού στη δεκαετία του 1980. Αυτές οι εξελίξεις, βέβαια, είχαν την αντανάκλασή τους στο χαρακτήρα του Κόμματος και της εξουσίας, που τελικά λύθηκε με τη νίκη της αντεπανάστασης.</div><div align="justify"><br />Υπενθυμίζουμε ότι γενικά πίσω από την αντίληψη περί «ανωριμότητας» διαχρονικά υποτιμιόταν ο ρόλος του υποκειμενικού παράγοντα και «κρύβονταν» οπορτουνιστικές θέσεις: «Ανώριμη» η σοσιαλιστική επανάσταση (1917 μενσεβίκοι), «ανώριμο» το ξεπέρασμα των καπιταλιστικών σχέσεων (1930 Μπουχάριν - Τρότσκι), «ανώριμη» η δυνατότητα επέκτασης και εμβάθυνσης των σοσιαλιστικών σχέσεων τη δεκαετία του 1950, αντιλήψεις που αντιτίθονταν στο προχώρημα της κοινωνικής επανάστασης, δηλαδή στην οικοδόμηση των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής.</div><div align="justify"><br /><strong>Τρίτον</strong>: Ορισμένες τοποθετήσεις παρερμηνεύουν τη θέση του Κειμένου της KE ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1950 ήταν «ώριμο» να τεθεί το ζήτημα της περαιτέρω ανάπτυξης (επέκτασης και εμβάθυνσης των σοσιαλιστικών σχέσεων), θεωρώντας ότι υποστηρίζουμε πως τότε η ΕΣΣΔ έφτανε στην ώριμη κομμουνιστική βαθμίδα.</div><div align="justify"><br />Ειδικότερα, ορισμένοι σύντροφοι αμφισβητούν αν ήταν ώριμο στη δεκαετία του 1950 να προχωρήσει η επέκταση των σοσιαλιστικών σχέσεων στην αγροτική παραγωγή.</div><div align="justify"><br /><strong>1.</strong> Κατ' αρχήν, υποστηρίζουμε ότι η επέκταση των σοσιαλιστικών (ανώριμων κομμουνιστικών) σχέσεων σε σφαίρες της παραγωγής όπως η αγροτική, όπου καθυστερούσαν, ή και η εμβάθυνσή τους στην κατανομή, σημαίνει προσέγγιση της κομμουνιστικής βαθμίδας κι όχι πραγματοποίησή της. O ώριμος κομμουνισμός προϋποθέτει: Πλήρη κατάργηση της διαφοράς μεταξύ πόλης - χωριού, πνευματικής - χειρωνακτικής εργασίας, νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης στο μεγαλύτερο και ισχυρότερο μέρος του καπιταλισμού.</div><div align="justify"><br /><strong>2.</strong> Διευκρινίζουμε σχετικά με τα κριτήρια της ωριμότητας για την επέκταση των σοσιαλιστικών σχέσεων στην αγροτική παραγωγή:</div><div align="justify"><br />H δυνατότητα αλλαγής των σχέσεων στην αγροτική παραγωγή αφορά σε μεγάλο βαθμό τις ΔYNATOTHTEΣ THΣ BIOMHXANIAΣ (η NEΠ πραγματοποιήθηκε πρώτα απ' όλα γιατί δεν μπορούσε η βιομηχανία να στηρίξει μια κολεκτιβοποίηση): Να διοχετεύει τις ανάλογες μηχανές, ο Κεντρικός Σχεδιασμός να πραγματοποιεί μεγάλης κλίμακας έργα βελτίωσης της αγροτικής παραγωγικότητας, προστασίας της από καιρικές καταστροφές, γρήγορη και ασφαλή αποθήκευση - συσκευασία - συντήρηση - μεταφορά, την ανάλογη εξειδίκευση του εργατικού δυναμικού, την εκ βάθρων αλλαγή του αγροτικού τρόπου ζωής με την ανάπτυξη του μορφωτικού - πολιτιστικού επιπέδου και την αναμόρφωση της υπαίθρου με σύγχρονους αστικούς οικισμούς.</div><div align="justify"><br />Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1950 είχαν γίνει σοβαρά βήματα στην ΕΣΣΔ προς αυτήν την κατεύθυνση (το κείμενο δίνει στοιχεία π.χ. για την αναλογία τρακτέρ ανά κολχόζ). Το KKΣE ασχολήθηκε με την επιλογή κατεύθυνσης στην επίλυση παλιών και τότε νέων προβλημάτων.</div><div align="justify"><br />O Στάλιν, ως ΓΓ της KE του Κόμματος, αναγνώριζε τη διαφορά ανάμεσα στο συνεταιρισμό και την κοινωνική ιδιοκτησία ως πρόβλημα που δυσκόλευε το σχεδιασμό. Το ανέδειξε ως παράδειγμα της αντίθεσης παραγωγικών δυνάμεων - σχέσεων παραγωγής στο σοσιαλισμό, που έπρεπε σχεδιασμένα να ξεπεραστεί. Απέρριψε τις προτάσεις, που ουσιαστικά στόχευαν στην ενίσχυση της εμπορευματικής φύσης του συνεταιρισμού. Εθεσε ως στόχο τον αποκλεισμό των περισσευμάτων της κολχόζνικης παραγωγής από το σύστημα της εμπορευματικής κυκλοφορίας και το πέρασμά τους στο σύστημα της ανταλλαγής προϊόντων ανάμεσα στην κρατική βιομηχανία και τα κολχόζ (Στάλιν, «Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 118).</div><div align="justify"><br />Γενικότερα, άνοιξε τον προσανατολισμό για μετατροπή των ανεπτυγμένων κολχόζ σε σοβχόζ, για συνένωση μικρών και μικρής απόδοσης κολχόζ σε μεγαλύτερα κλπ.</div><div align="justify"><br /><strong>3.</strong> Οι Θέσεις της KE υποστηρίζουν ότι σε μεγάλο τμήμα, πρώτ' απ' όλα της ανεπτυγμένης συνεταιριστικής παραγωγής (κολχόζ), είχαν διαμορφωθεί οι προϋποθέσεις μηχανοποίησης και υποδομών, ώστε να περάσουν σε άμεση κοινωνικοποίηση, πλήρως να καταργηθεί η ατομική παραγωγή. Είναι αντίφαση να υπάρχει π.χ. σχεδιασμένα οργανωμένη και μηχανοποιημένη καλλιέργεια γεωργικών ή κτηνοτροφικών προϊόντων και παράλληλα να παράγεται και ατομικά το ίδιο προϊόν με σκοπό την πώλησή του στην αγορά. Αυτός ο συνδυασμός ήταν αναγκαίος στην περίοδο της πολύ χαμηλής μηχανοποίησης και των ανύπαρκτων υποδομών.</div><div align="justify"><br />Τα στοιχεία, που παραθέτουν ορισμένοι σύντροφοι ως προς την αύξηση της παραγωγικότητας των κολχόζ και της συγκέντρωσης παραγόμενου προϊόντος, συνηγορούν ακριβώς στην ωριμότητά τους για το πέρασμα στην άμεσα κοινωνική ιδιοκτησία, στην πλήρη ένταξή τους στον Κεντρικό Σχεδιασμό, στην πλήρη ένταξη του εργατικού δυναμικού στις ανάλογες σχέσεις κατανομής (μισθού, ωραρίου, κοινωνικής ασφάλισης κλπ.). Βεβαίως, ορισμένα από τα στοιχεία που παρατίθενται αφορούν μεταγενέστερη περίοδο (όπου εφαρμόζονταν οι μεταρρυθμίσεις), κατά την οποία τα κολχόζ πραγματοποιούσαν, παράλληλα με την αγροτική, και άλλου είδους παραγωγική δραστηριότητα (π.χ. οικοδομική) και ενισχύονταν η ιδιωτική παραγωγή και το ιδιωτικό εμπόριο (αυξήθηκαν τα εκτάρια γης για ιδιωτική παραγωγή και ο όγκος διάθεσής της στην αγορά).</div><div align="justify"><br />Επίσης, δε θεωρούμε ως δείκτη επέκτασης των κομμουνιστικών σχέσεων στην αγροτική παραγωγή την αριθμητική αύξηση των σοβχόζ σε σχέση με τα κολχόζ, γιατί ένα μέρος της μείωσης των κολχόζ προερχόταν από συνενώσεις. Εχει σημασία σε ποιους κλάδους της αγροτικής παραγωγής γινόταν η επέκταση των σοβχόζ, καθώς επίσης και οι αλλαγές στο καθεστώς λειτουργίας και των σοβχόζ και των κολχόζ μετά τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις κατά τη δεκαετία του 1960.</div><div align="justify"><br /><strong>Βεβαίως, το ζήτημα των σχέσεων στην αγροτική οικονομία χρήζει εκτενέστερης μελέτης.</strong></div><div align="justify"><br /><strong>Ειδικότερα για τα ζητήματα του εποικοδομήματος</strong></div><div align="justify"><br /><strong>Πρώτον:</strong> Ορισμένες τοποθετήσεις προτάσσουν ως βασική αιτία της ανατροπής ζητήματα σχετικά με τη λειτουργία του Κόμματος και του κράτους. Δίνουν έμφαση στη «δημοκρατία» και τις «ελευθερίες», υποστηρίζοντας ότι το Κόμμα αποκόπηκε από τις μάζες και τους προβληματισμούς τους ή υποτίμησε τους συμμάχους. Κάποιες τοποθετήσεις θεωρούν ως αφετηρία του προβλήματος τον τρόπο που διεξήχθη η εσωκομματική διαπάλη στη δεκαετία του 1930, με ευθύνη της ηγεσίας του KKΣE.</div><div align="justify"><br />Οι παραπάνω απόψεις παραβλέπουν τη σχέση βάσης - εποικοδομήματος, αλλά και τα ιδιαίτερα προβλήματα της ταξικής πάλης στις διάφορες φάσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και ανάπτυξης. Δεν αναγνωρίζουν την αντανάκλαση της ταξικής πάλης στο εσωτερικό του Κόμματος και των οργάνων εξουσίας. Δεν υπολογίζουν ότι το Κόμμα, ως καθοδηγητική δύναμη στα όργανα εξουσίας, αντιδρά ανάλογα με τις συνθήκες, ότι, ανάλογα με το τι κρίνεται για την πορεία της επανάστασης, ποικίλλει η αντιμετώπιση ηγετών αντιπολιτευτικών τάσεων, ενεργειών παρεμπόδισης της εφαρμογής αποφάσεων.</div><div align="justify"><br />Το τσάκισμα του αστικού κράτους δεν πραγματοποιείται με συγκερασμό κάποιων «θετικών» της αστικής δημοκρατίας με εκείνα της νέας εξουσίας. H νέα εξουσία θέτει σε τελείως διαφορετική βάση τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Διαμορφώνει τις δικές της δομές και λειτουργίες, συντρίβοντας με την επαναστατική της ορμή τις δομές και τις λειτουργίες της αστικής εξουσίας. Με αυτήν την έννοια, δεν μπορούμε να βλέπουμε ποσοτικά τη διεύρυνση των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, με βάση τα αστικά δικαιώματα. Τα προσδιορίζουμε ταξικά. Ανάλογα με την έκβαση της πάλης με την αστική τάξη μπορεί να υπάρξει και περίοδος περιορισμού των δικαιωμάτων της. Αυτό δεν είναι ανάλογο με τον περιορισμό της δράσης Κομμουνιστικών Κομμάτων στον καπιταλισμό, αλλά ανάλογο με τον περιορισμό της πολιτικής έκφρασης των φεουδαρχών στην περίοδο της επαναστατικής ορμής της αστικής τάξης. Πολύ περισσότερο που η αστική τάξη είναι όχι μόνο ιστορικά αντιδραστική, αλλά και μικρή μειοψηφία που εκμεταλλευόταν την πλειοψηφία.</div><div align="justify"><br />H δικτατορία του προλεταριάτου θα αξιοποιήσει όλες τις μορφές κυριαρχίας, και τον καταναγκασμό, και την πειθώ, και το συμβιβασμό με τις σύμμαχες δυνάμεις, και τη διαπάλη ανάλογα με τις φάσεις και τις καμπές στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. H εξουσία δεν πραγματοποιείται μόνο με ιδεολογική δουλειά, αλλά και με επιβολή. Το νέο χαρακτηριστικό στη δικτατορία του προλεταριάτου, στην άσκηση της εργατικής εξουσίας, είναι ότι στηρίζεται στην κινητοποίηση των εργατικών μαζών μέσα στα όργανα εξουσίας και τις μαζικές οργανώσεις.</div><div align="justify"><br />Τα λάθη και οι παρεκκλίσεις από την επαναστατική γραμμή και η μη έγκαιρη διόρθωση και αντιμετώπισή τους βεβαίως δημιουργούν κινδύνους και επιδρούν αρνητικά στην παραπέρα πορεία του Κόμματος. Ετσι εξηγείται η σταδιακή πορεία του KKΣE προς τον εκφυλισμό στο τέλος της δεκαετίας του 1980 και αφού είχαν μεσολαβήσει τρεις δεκαετίες από τη δεξιά οπορτουνιστική στροφή και δυο δεκαετίες από τις αρνητικές συνέπειες των «μεταρρυθμίσεων Κοσίγκιν».</div><div align="justify"><br />Στα Ντοκουμέντα της Πανελλαδικής μας Συνδιάσκεψης του 1995 περιλαμβάνονται τα παρακάτω συμπεράσματα, τα οποία επιβεβαιώνουμε: «Ενα συμπέρασμα είναι το Κόμμα και στις πιο σύνθετες και δύσκολες στιγμές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης δεν πρέπει να υποτιμά ότι πέρα από το κύριο και βασικό, που είναι η αντεπαναστατική απειλή, ελλοχεύει ο κίνδυνος να γίνονται καταχρήσεις εξουσίας και αυθαιρεσίες από στελέχη και όργανα. Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να συγχέεται και να ταυτίζεται η αντισοσιαλιστική κριτική και δράση με την κριτική των πραγματικών λαθών και παρεκκλίσεων» (σελ. 41).</div><div align="justify"><br />Παραμένει ανοιχτό προς διερεύνηση ζήτημα πώς υλοποιήθηκε σε διάφορες περιόδους της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ η σχέση «Κόμμα - σοβιέτ - εργατικές και λαϊκές δυνάμεις», η ανάδειξη της θετικής πείρας αλλά και των αδυναμιών και προβλημάτων. Παραμένει θεμελιακό συμπέρασμα ότι ο επαναστατικός χαρακτήρας του Κόμματος και ο καθοδηγητικός του ρόλος στην κοινωνία επιβεβαιώνονται στην πράξη.</div><div align="justify"><br /><strong>Δεύτερον</strong>: Λαθεμένη είναι και η άποψη που υποστηρίζει ως σωστό θεωρητικά, αλλά πρόωρο από την άποψη της ανάπτυξης του σοσιαλισμού, το παλλαϊκό κράτος. Το κράτος είναι πάντα κράτος μιας τάξης. Δεν έχουν βάση οι αναφορές στον Λένιν για τη στήριξη του «παλλαϊκού κράτους». O Λένιν ξεκάθαρα μιλούσε για απονέκρωση του «προλεταριακού κράτους» («Απαντα, Λένιν», τ. 33, σελ. 18, 89).</div><div align="justify"><br /><strong>Τρίτον</strong>: Ορισμένες τοποθετήσεις αμφισβητούν τη θέση ότι η εργατική τάξη συγκροτείται ως κυρίαρχη τάξη πρώτα απ' όλα με το Κόμμα της.</div><div align="justify"><br />Πρόκειται για απόψεις που τείνουν στην άποψη ότι η ταξική συνείδηση αναπτύσσεται αυθόρμητα και ενιαία, ότι ο ηγετικός ρόλος της εργατικής τάξης ασκείται ενιαία.</div><div align="justify"><br />Διευκρινίζουμε ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης δεν ασκεί απλά ένα διαφωτιστικό ρόλο, αλλά αποτελεί την καθοδηγητική δύναμη της ηγετικής τάξης, όχι μόνο στην οργάνωση και νίκη της πολιτικής επανάστασης αλλά και της κοινωνικής. Το ζήτημα, αν το Κόμμα ανταποκρίνεται ή όχι σε αυτό το ρόλο, δεν πρέπει να συγχέεται με την εξ ορισμού αμφισβήτηση του ρόλου του Κομμουνιστικού Κόμματος στη σοσιαλιστική οικοδόμηση.<br />Τέταρτον: Αδυναμία ορισμένων τοποθετήσεων είναι ότι ανάγουν όλα τα προβλήματα της ταξικής πάλης σε προβλήματα κομματικής και κρατικής γραφειοκρατίας, αποσπασμένα από τις επιδράσεις που ασκούν στο Κόμμα ξεχωριστά συμφέροντα μικροαστικών δυνάμεων, ακόμη και τμημάτων της εργατικής τάξης. Ετσι, λαθεμένα ανάγουν σε ξεχωριστή κοινωνική δύναμη τα κομματικά και κρατικά στελέχη. Πρόκειται για άποψη υπό την επίδραση της αστικής αντίληψης για τα κόμματα και την πολιτική.</div><div align="justify"><br /><strong>Γ. Για τις οικονομικές νομοτέλειες στο σοσιαλισμό</strong></div><div align="justify"><br /><strong>α) Για τον Κεντρικό Σχεδιασμό</strong></div><div align="justify"><br />Εκφράστηκε, περιορισμένα, η αμφισβήτηση ότι ο Κεντρικός Σχεδιασμός αποτελεί σοσιαλιστική νομοτέλεια. Υποστηρίχτηκε ότι νομοτέλεια είναι η αναλογική ανάπτυξη, ενώ ο Κεντρικός Σχεδιασμός είναι προϊόν του υποκειμενικού παράγοντα.</div><div align="justify"><br />Συμφωνούμε με την παρατήρηση ότι δε συνιστά νομοτέλεια το εκάστοτε σχέδιο του Κεντρικού Σχεδιασμού, το οποίο μπορεί να προσεγγίζει περισσότερο ή λιγότερο την αναγκαιότητα της αναλογικής ανάπτυξης.</div><div align="justify"><br />H KE στην έννοια του Κεντρικού Σχεδιασμού καταγράφει την αναγκαιότητα της συνειδητής αποτύπωσης νομοτελειακά αναγκαίων κλαδικών αναλογιών για την εξασφάλιση της διευρυνόμενης κοινωνικής ευημερίας. Με αυτήν την έννοια, χαρακτηρίζει τον Κεντρικό Σχεδιασμό ως κοινωνική σχέση, που εκφράζει τη σχέση ιδιοκτησίας, τον τρόπο συνένωσης των άμεσων παραγωγών με τα μέσα παραγωγής, τον έλεγχο των άμεσων παραγωγών στο τι και πόσο θα παραχθεί και το πώς θα κατανεμηθεί στους διάφορους κλάδους της παραγωγής, πόσο από το παραγόμενο προϊόν προορίζεται για τη διευρυμένη αναπαραγωγή, για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών μέσω κοινωνικών υπηρεσιών και για την άμεση κατανομή στους εργαζόμενους, ώστε να πραγματοποιείται η σχεδιασμένη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.</div><div align="justify"><br />Διευκρινίζουμε τη διαφορά ανάμεσα στον Κεντρικό Σχεδιασμό ως νομοτέλεια και το κάθε φορά συγκεκριμένο σχέδιο, το οποίο μπορεί να μην αποτυπώνει τη νομοτέλεια, όπως ιστορικά αποδείχτηκε.</div><div align="justify"><br />Στην επιτυχημένη προσέγγιση της νομοτέλειας από τον εκάστοτε Κεντρικό Σχεδιασμό συμπυκνώνεται η επιβεβαίωση της πολιτικής από την πράξη, ο ρόλος του υποκειμενικού παράγοντα (Κόμμα - κράτος - εργατική τάξη) στη στρατηγική της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και ανάπτυξης. Διευκρινίζουμε ότι ο επιθετικός προσδιορισμός του Σχεδιασμού ως «κεντρικού» εννοείται ως προϋπόθεση και για την ανάπτυξη της πρωτοβουλίας και της ενεργητικότητας των παρακάτω κρίκων.</div><div align="justify"><br /><strong>β) Για τις εμπορευματοχρηματικές σχέσεις</strong></div><div align="justify"><br /><strong>Πρώτον:</strong> Ορισμένοι σύντροφοι θεωρούν ότι οι εμπορευματοχρηματικές σχέσεις θα «απονεκρωθούν» κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (όπως π.χ. συμβαίνει με το κράτος). Σε ορισμένες περιπτώσεις υπονοείται και το ξεπέρασμά τους μέσω της ανάπτυξής τους. Διατυπώθηκε και η άποψη ότι το πρόβλημα της σοβιετικής οικονομίας, ιδιαίτερα μετά το 1956, ήταν ο τρόπος στην εξέλιξη των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων που αλλοίωνε την αναγκαιότητα ύπαρξής τους.</div><div align="justify"><br />Σε κάθε περίπτωση, δε θεωρούμε σωστές αυτές τις τοποθετήσεις. Οι εμπορευματοχρηματικές σχέσεις παύουν να υπάρχουν όταν πάψουν να υπάρχουν τα στοιχεία της παλιάς κοινωνίας που τις αναπαράγουν. Αυτό δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αυθόρμητα αλλά συνειδητά, μέσω της πολιτικής της εργατικής εξουσίας. Δηλαδή, η δικτατορία του προλεταριάτου πρέπει να έχει πολιτική για την εξάλειψη των στοιχείων της παλιάς κοινωνίας, πολιτική ένταξης της κάθε ατομικής εργασίας σε άμεσα κοινωνική εργασία.</div><div align="justify"><br /><strong>Δεύτερον:</strong> Ορισμένες άλλες τοποθετήσεις λαθεμένα θεωρούν ως εμπόρευμα το προϊόν που προέρχεται από τις σοσιαλιστικές παραγωγικές μονάδες και που δεν κατανέμεται σε όλους δωρεάν.</div><div align="justify"><br />Κατά τον Μαρξ, εμπόρευμα δεν είναι γενικά μια παραγόμενη αξία χρήσης, αλλά αυτή που παράγεται με σκοπό την ανταλλαγή. Τα προϊόντα ατομικής κατανάλωσης δεν κατανέμονται σε όλους δωρεάν, όμως δεν είναι εμπορεύματα, δεν παράγονται με σκοπό την ανταλλαγή, αλλά σχεδιασμένα για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, η οποία επέρχεται ως αποτέλεσμα της συμμετοχής στην κοινωνική παραγωγή. H άνιση κατανομή τους γίνεται λόγω της ανεπάρκειας για όλους και της αναγκαστικής για την κοινωνία εργασίας στις συνθήκες του σοσιαλισμού. Οι Θέσεις αναφέρουν ότι σε αυτό το ζήτημα εκδηλώθηκαν θεωρητικές ανεπάρκειες και αντινομίες και σε περίοδο που η ηγεσία του KKΣE υποστήριζε την κατεύθυνση σχεδιασμένης εξάλειψης των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων (θεωρητική συζήτηση του 1951).</div><div align="justify"><br /><strong>γ) Για τη σχέση κατανομής «ανάλογα με την εργασία»</strong></div><div align="justify"><br />Ορισμένες τοποθετήσεις διαφωνούν με το χρόνο εργασίας ως βασικού κριτηρίου για την κατανομή του μη δωρεάν διανεμόμενου κοινωνικού προϊόντος, που προτάσσουν οι Θέσεις.</div><div align="justify"><br />O K. Μαρξ θέτει ότι βασικό κριτήριο στο σοσιαλισμό είναι ο χρόνος εργασίας που εκφράζει την ατομική συνεισφορά στη συνολική κοινωνική εργασία. H κοινωνία δίνει πίσω με άλλη μορφή ποσότητα εργασίας που της προσφέρθηκε από τον ατομικό παραγωγό. Οι Θέσεις επαναδιατυπώνουν αυτήν τη θέση. Με βάση αυτήν τη θέση, κρίνουμε ότι η ηγεσία του KKΣE το 1951 δεν είχε ολοκληρωμένη ερμηνεία των σχέσεων κατανομής.</div><div align="justify"><br />Το Κείμενο δε διαμορφώνει μισθολογική κλίμακα, ούτε μπορεί, ούτε έχει σκοπό κάτι τέτοιο. Τοποθετείται απορριπτικά στην αξιακή αποτίμηση του αποτελέσματος της εργατικής δύναμης (αναγωγή της σύνθετης σε απλή εργασία) κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Υπενθυμίζουμε ότι η αναγωγή της σύνθετης σε απλή γίνεται μέσω της ανταλλαγής ισοδύναμων αξιών στην εμπορευματική παραγωγή. Στην άμεσα κοινωνική παραγωγή το προϊόν δεν είναι εμπόρευμα.</div><div align="justify"><br />Διευκρινίζουμε επίσης ότι οι εργασίες που παράγουν αξίες χρήσης δεν μπορεί παρά να είναι ωφέλιμες (αν όχι είναι πρόβλημα του σχεδιασμού) και δεν μπορούν να συγκριθούν με βάση την αξιακή προσέγγιση.</div><div align="justify"><br />Είναι παραποίηση των Θέσεων της KE η άποψη ότι η θέση της για την κατανομή έχει εξισωτικό χαρακτήρα, «πολεμικού κομμουνισμού». Θέτουμε το βασικό κριτήριο αλλά και σύνολο άλλων κριτηρίων (βλέπε Θ. 7, σελ. 9 - 10): Υλικοί όροι της παραγωγικής διαδικασίας στην οποία εντάσσεται η κάθε «ατομική» εργασία, ιδιαίτερες ανάγκες της κοινωνικής παραγωγής για τη συγκέντρωση εργατικού δυναμικού σε περιοχές, κλάδους κλπ., άλλες ιδιαίτερες κοινωνικές ανάγκες, όπως η μητρότητα, τα άτομα με ειδικές ανάγκες κλπ., η ατομική στάση απέναντι στην οργάνωση και υλοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας. Θεωρούμε ότι πρέπει να συσχετίζεται ο χρόνος εργασίας με στόχους, όπως: εξοικονόμηση υλών, εφαρμογή παραγωγικότερων τεχνολογιών, ορθολογικότερη οργάνωση της εργασίας, διευκόλυνση της άσκησης εργατικού ελέγχου στη διοίκηση - διεύθυνση.</div><div align="justify"><br />Πρόκειται για πολύ σαφή τοποθέτηση που δεν αφήνει κανένα παράθυρο ανοιχτό στην άποψη ότι «θα αμείβεται ο τεμπέλης, αυτός που αποφεύγει τη δουλειά ή την προσπάθεια για ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας με γνώση, εξειδίκευση κλπ.».</div><div align="justify"><br />H παρούσα θέση της KE αποτελεί ανάπτυξη της θέσης του Προγράμματος «ανάλογα με την ποσότητα και ποιότητα της εργασίας», η οποία στη γενική της διατύπωση μπορεί να παρερμηνευτεί.</div><div align="justify"><br />Δίνει έμφαση στην αποτελεσματικότητα της κολεκτίβας στην παραγωγική μονάδα ή κοινωνική υπηρεσία που εξαρτάται από το αποτέλεσμα διαφορετικών ειδικών εργασιών. Π.χ. στο κέντρο υγείας ή στο νοσοκομείο η αποτελεσματικότητα εξαρτάται όχι μόνο από την εργασία των γιατρών αλλά και των νοσηλευτών, των τεχνικών ιατρικών εργασιών, των εργασιών καθαριότητας, σίτισης κλπ., με τάση να μειώνονται οι καθαρά χειρωνακτικές εργασίες με τη μηχανοποίηση, να συνδυάζονται με κίνητρα μείωσης του εργάσιμου χρόνου και πρόσβασης σε επιμορφωτικά προγράμματα, υπηρεσίες αναψυχής, πολιτισμού κλπ. Απορρίπτουμε τη χρηματική μορφή των κινήτρων.</div><div align="justify"><br />Διασαφηνίζουμε ότι η εξειδικευμένη εργασία δεν ταυτίζεται με την επιστημονική. Διευκρινίζουμε ότι η μισθολογική πολιτική δεν αποτελεί το μοναδικό μέσο στη δικτατορία του προλεταριάτου για να αυξηθεί η «ποσότητα και ποιότητα» της εργασίας, καθώς και για να διασφαλιστεί η επαρκής προσφορά ιδιαίτερα εξειδικευμένης εργασίας (σωματική και πνευματική). H σοσιαλιστική εξουσία προσανατολίζεται στην επίλυση των μισθολογικών διαφορών, εξασφαλίζοντας την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών για όλους τους εργαζόμενους και προγραμματίζοντας τη διαμόρφωση των γενικών υλικών όρων, αλλά και ατομικών προϋποθέσεων, από τις οποίες εξαρτάται η απόδοση της εργασίας. Ταυτόχρονα, καλλιεργεί την κομμουνιστική συνείδηση στην εργασία.</div><div align="justify"><br />H ανάπτυξη της θέσης του Προγράμματος αποκλείει τη δυνατότητα να θεωρητικοποιηθεί οποιαδήποτε πολιτική παρέκκλισης με βάση ειδικές ανάγκες, στο όνομα της διαφορετικής ποιότητας (μεταφέροντας ως νομοτέλεια στο σοσιαλισμό διαφορές στην αμοιβή της διευθυντικής - επιστημονικής εργασίας από αυτήν της εκτελεστικής εργασίας που κληρονομεί από τον καπιταλισμό).</div><div align="justify"><br /><strong>δ) Σχετικά με τον αγροτικό συνεταιρισμό</strong></div><div align="justify"><br />Εκφράστηκαν ορισμένες αντιρρήσεις στη θέση για την κοινωνικοποίηση της γης, με το σκεπτικό ότι έτσι αποδυναμώνεται η δυναμική της συμμαχίας με τους αγροτοπαραγωγούς και ότι έρχεται σε αντίθεση με το Πρόγραμμα. Θυμίζουμε ότι η συνεταιριστικοποίηση στην ΕΣΣΔ είχε πραγματοποιηθεί στη βάση της εθνικοποιημένης (βλ. κοινωνικοποιημένης γης) με το «Διάταγμα για τη γη» από τις πρώτες κιόλας μέρες της Επανάστασης.</div><div align="justify"><br />Διευκρινίζουμε τα εξής:</div><div align="justify"><br />Υποστηρίζουμε ότι ο αγροτοπαραγωγός θα εισέρχεται στον παραγωγικό συνεταιρισμό με τη χρήση του αγροκτήματος που κατέχει.</div><div align="justify"><br />Το μέτρο της κοινωνικοποίησης της γης αποκλείει, αφ' ενός τη δυνατότητα συγκέντρωσης της γης, μέσα ή έξω από το συνεταιρισμό, αφ' ετέρου την αλλαγή της χρήσης της γης και την κερδοσκοπία.</div><div align="justify"><br />H ελληνική πραγματικότητα δεν απαιτεί αναδιανομή γης. Οι μη κατέχοντες γη καλλιεργητές θα απασχολούνται στις κρατικά οργανωμένες αγροτικές μονάδες.</div><div align="justify"><br />Αλλωστε, η ελληνική πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική από τη ρωσική, το πρόβλημά της είναι η χαμηλή παραγωγικότητα στη βάση του μικρού κλήρου και όχι η έλλειψη μηχανοποίησης. Βάση της συμμαχίας της μικρής και φτωχής αγροτιάς με την εργατική τάξη είναι αντικειμενικά η συμπίεσή της από τα μονοπώλια.</div><div align="justify"><br />Επισημαίνουμε ότι η συμμαχία εμπεριέχει το συμβιβασμό αλλά και τη διαπάλη, συμμαχούν δυνάμει κοινά και διαφορετικά συμφέροντα.</div><div align="justify"><br />H συμμαχία γίνεται μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών δυνάμεων. Στο πλαίσιο της συμμαχίας και κατά την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης δεν έχουν όλες οι κοινωνικές δυνάμεις ισότιμο ρόλο. H εργατική τάξη έχει ηγετική θέση. Αυτή η θέση, σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης, κατοχυρώνεται θεσμικά και μέσω του κράτους της εργατικής τάξης, ζήτημα που δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση ή συμφωνία, αλλά λύνεται μέσω της επαναστατικής δράσης.</div><div align="justify"><br />Αυτό, βεβαίως, δε σημαίνει ότι η συμμαχία αυτή δεν εκφράζεται και στη συμμετοχή των εκπροσώπων των σύμμαχων κοινωνικών δυνάμεων στα όργανα της Λαϊκής Εξουσίας, στην ύπαρξη και λειτουργία μαζικών οργανώσεών τους κλπ.</div><div align="justify"><br />Είναι, όμως, ουτοπικό να πιστέψουμε ότι οι σύμμαχοι αταλάντευτα θα ακολουθούν τα βήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ότι δε θα υπάρχει διαπάλη μαζί τους για την υλοποίηση αυτών των βημάτων.</div><div align="justify"><br />Με συνέπεια δίνουμε και πριν και μετά την κατάληψη της εξουσίας την ανάγκη της συνεταιριστικής παραγωγικής συνένωσης και στήριξής της στον Κεντρικό Σχεδιασμό (υποδομές, πρώτες ύλες, μεταφορές κλπ.).</div><div align="justify"><br /><strong>Δ. Για το εκλογικό δικαίωμα στην αντίληψη του ΚΚΕ</strong></div><div align="justify"><br />Ορισμένοι σύντροφοι θεωρούν ότι περιορίζει το εκλογικό δικαίωμα των νέων ή των συνταξιούχων η εξής θέση της KE: «Πυρήνες της εργατικής εξουσίας θα είναι οι παραγωγικές μονάδες, οι τόποι εργασίας, στους οποίους θα ασκείται και ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος της διεύθυνσης. Μέσα από τις παραγωγικές κοινότητες θα εκλέγονται και θα ανακαλούνται (όταν χρειάζεται) οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στα όργανα εξουσίας».</div><div align="justify"><br />Διευκρινίζουμε ότι δεν είναι στην αντίληψη της KE ο περιορισμός του εκλογικού δικαιώματος των νέων, των συνταξιούχων, των μη εργαζόμενων γυναικών. Οσον αφορά στους σπουδαστές - φοιτητές θα παίρνουν μέρος μέσα από τις εκπαιδευτικές μονάδες, ενώ είναι ζήτημα περαιτέρω επεξεργασίας πώς θα πραγματοποιείται η συμμετοχή ιδιαίτερα για τους συνταξιούχους και τις μη εργαζόμενες γυναίκες, π.χ. μέσω μονάδων κοινωνικών υπηρεσιών ή κοινωνικών οργανώσεων.</div><div align="justify"><br /><strong>ΕΠΙΛΟΓΟΣ</strong></div><div align="justify"><br />Συντρόφισσες, σύντροφοι</div><div align="justify"><br />Αγαπητοί εκπρόσωποι των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων</div><div align="justify"><br />Σήμερα, αισθανόμαστε περισσότερο από ό,τι σε κάθε άλλη φάση της τελευταίας 20ετίας υπερήφανοι, γιατί δε λυγίσαμε όχι μόνο στην πολεμική ενάντια στην πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, αλλά και στην ψυχολογική πίεση που ασκούσαν εργατικές και λαϊκές δυνάμεις υπό το βάρος της απογοήτευσης και σύγχυσης που έφερε η αντεπανάσταση.</div><div align="justify"><br />Αισθανόμαστε επαναστατικά αισιόδοξοι ότι το Κόμμα μας μπορεί να βγει από το Συνέδριό του ιδεολογικά πιο ισχυρό και ενωμένο, ικανό να εμπνεύσει και να συσπειρώσει στην πάλη για το σοσιαλισμό νέες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, ιδιαίτερα των νεότερων ηλικιών.</div><div align="justify"><br />Αισθανόμαστε επαναστατικά αισιόδοξοι ότι στα επόμενα χρόνια θα γίνει εμφανής η ανασύνταξη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, τμήμα του οποίου είναι και το KKE, μια ανασύνταξη στη βάση ανάπτυξης της κομμουνιστικής ιδεολογικής και στρατηγικής ενότητάς του.</div><div align="justify"><br /><strong>ZHTΩ O ΠPOΛETAPIAKOΣ ΔIEΘNIΣMOΣ</strong></div><div align="justify"><br /><strong>ZHTΩ O ΣOΣIAΛIΣMOΣ - KOMMOYNIΣMOΣ</strong></div><div align="justify"><br /><strong>5 ΦΛΕΒΑΡΗ 2009</strong></div><div align="justify"><br /><strong>H KE TOY KKE</strong></div>StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-73060287129981291502009-03-07T13:53:00.003+02:002009-03-07T14:14:26.785+02:00ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΟ 18ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ - ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ<div align="justify"><strong>ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΤΟ 18ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ </strong></div><div align="justify"><br /><strong>18 - 22 Φλεβάρη 2009</strong></div><div align="justify"><br /><strong>ΠPΩTO ΘEMA</strong></div><div align="justify"><br /><strong>AΠOΛOΓIΣMOΣ AΠO TO 17ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ</strong></div><div align="justify"><br /><strong>KAΘHKONTA TOY KOMMATOΣ ΕΩΣ TO 19ο ΣYNEΔPIO</strong></div><div align="justify"><br /><strong>ΕΙΣΑΓΩΓΗ</strong></div><div align="justify"><br />Καλωσορίζουμε και ευχαριστούμε θερμά για την παρουσία σας, τους εκπροσώπους Κομμουνιστικών, Εργατικών Κομμάτων και Μετώπων που παρακολουθούν τις εργασίες του 18ου Συνεδρίου. H ιδιαίτερη σημασία του Συνεδρίου βρίσκεται στο γεγονός ότι πραγματοποιείται σε μια περίοδο, όπου τίθενται επί τάπητος, γενικότερα, μεγάλα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, σε παγκόσμιο επίπεδο, στην περιοχή, στην Ελλάδα. Πιστεύουμε ότι θα συμβάλει, ώστε να ανοίξει μια νέα σελίδα στη δράση και την προοπτική του εργατικού, λαϊκού κινήματος, στη συνεισφορά του Κόμματος στο διεθνές κομμουνιστικό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.</div><div align="justify"><br />Στην προσυνεδριακή διαδικασία, στο πρώτο θέμα, που αφορούσε στον απολογισμό του Κόμματος και τα καθήκοντα έως το 19ο Συνέδριο, πήρε μέρος το 72% των κομματικών μελών. Δικαιολογημένοι απόντες ήταν το 17% και αδικαιολόγητοι το 11%. Οι Θέσεις υπερψηφίστηκαν. Ψήφισε κατά το 0,15% των μελών του Κόμματος και λευκό το 0,30%. Στο δεύτερο θέμα, που αφορούσε στις Θέσεις της ΚΕ για το σοσιαλισμό, πήρε μέρος το 73% των μελών του Κόμματος. Δικαιολογημένοι απόντες ήταν το 17% και αδικαιολόγητοι το 10%. Οι Θέσεις, επίσης, υπερψηφίστηκαν, 0,35% ψήφισαν κατά και 0,61% λευκό.</div><div align="justify"><br />H προσυνεδριακή δουλειά έδειξε, επίσης, ότι είναι σωστή η διαπίστωση των Θέσεων ότι το Κόμμα σημείωσε πρόοδο στην εκλαΐκευση των θέσεών του για τα μεγάλα προβλήματα, ότι έγινε σημαντική δουλειά για τη διάδοση της πολιτικής του πρότασης για το Μέτωπο, τη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία. Για την ανάδειξη της αναγκαιότητας του σοσιαλισμού.</div><div align="justify"><br />Δεν εξαντλήσαμε τις δυνατότητες, να απλώσουμε μια τέτοια συζήτηση και διάλογο ευρύτερα, στις μάζες των εργατοϋπαλλήλων και των λαϊκών στρωμάτων. Να ανοίξουμε το ζήτημα αυτό και ευρύτερα στο μαζικό κίνημα. Με βάση το Πρόγραμμά μας, έχουμε επεξεργασμένες θέσεις για όλα τα βασικά προβλήματα που αφορούν στην εργατική τάξη, στη λαϊκή οικογένεια, έχουμε διαμορφώσει συγκεκριμένα αιτήματα και στόχους πάλης που ανταποκρίνονται στα οξυμένα λαϊκά προβλήματα. Ολα αυτά βοηθάνε να ανταποκρινόμαστε στην καθημερινή πάλη, αλλά και να εκλαϊκεύεται η στρατηγική μας ευρύτερα. Από «χίλιες μεριές» αναδεικνύονται τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος, οι συνέπειες από τη δράση των μονοπωλίων και την πολιτική τους εξουσία. Οχι μόνο μπορούμε, αλλά και οφείλουμε, να δίνουμε ολοκληρωμένες απαντήσεις στα ερωτήματα και τις αναζητήσεις, για το αν υπάρχει διέξοδος, αν υπάρχει λύση, προοπτική. Και να ηγηθούμε με μεγαλύτερη ικανότητα στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, στο ύψος των αναγκών. </div><div align="justify"><br />H συντριπτική πλειοψηφία των μελών επιβεβαίωσαν τη βασική εκτίμηση των Θέσεων, την εκτίμηση ότι σημειώθηκαν σημαντικά βήματα στη συνολική πορεία του Κόμματος. H συζήτηση που έγινε δείχνει ότι η συμφωνία και με τα δύο κείμενα των Θέσεων έχει ένα στέρεο υπόβαθρο, η ιδεολογικοπολιτική ενότητα του Κόμματος είναι ακόμα πιο ισχυρή και ουσιαστική σήμερα, εδραιωμένη και μέσα από την πείρα, τους αγώνες, την ιδεολογικοπολιτική αναμέτρηση. Στην ισχυροποίηση της ιδεολογικοπολιτικής ενότητας συνέβαλαν σημαντικά, πέρα από τις δραστηριότητες, τις πρωτοβουλίες του Κόμματος, την ανοδική συμμετοχή του στους πολύμορφους σκληρούς αγώνες, και οι πολύμορφες δραστηριότητες που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια του ετήσιου γιορτασμού των 90χρονων από την ίδρυση του Κόμματος, οι σημαντικές εκδηλώσεις που αφιερώθηκαν πανελλαδικά για τα 90χρονα της Μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης, για τα 60χρονα της Αντιφασιστικής Νίκης, τα 60χρονα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Πρόκειται για εκδηλώσεις που άσκησαν σημαντική διαπαιδαγωγητική επίδραση, εμπλουτίστηκαν με την πείρα και τα διδάγματα της ηρωικής πορείας του Κόμματός μας, με ζητήματα γνώσης της θεωρίας και της πολιτικής. Ανέβηκε σε υψηλότερο σημείο η διεθνιστική στάση και δράση του KKE.</div><div align="justify"><br />Κατά την προσυνεδριακή διαδικασία κατατέθηκαν σημαντικές κριτικές παρατηρήσεις που αφορούν στην καθοδηγητική δουλειά των Οργάνων. Εχει μεγάλη σημασία να σκύψουμε πάνω στην κριτική που αναπτύχθηκε για την ανάγκη να βοηθηθούν περισσότερο και πιο ουσιαστικά οι KOB, ώστε να αποκτήσουν πιο εύστοχο προσανατολισμό και κυρίως να αποκτήσουν τη μέγιστη δυνατή ικανότητα στην εξειδίκευση και προσαρμογή καθηκόντων στο χώρο ευθύνης τους. Να στηρίζουν μέσα και από τις δικές τους πρωτοβουλίες τις κεντρικές παρεμβάσεις του Κόμματος. </div><div align="justify"><br />Σήμερα, έχουμε όλοι και όλες επίγνωση ότι οι απαιτήσεις μεγαλώνουν, εξαιτίας και του γεγονότος ότι ήδη έχουν εμφανιστεί τα πρώτα στοιχεία της κρίσης στη χώρα μας. Αυτή θα ξεσπάσει, θα είναι οξυμένη και σχετικά μακρόχρονη. Και εμείς δεν έχουμε παρά μία μόνο επιλογή, να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, ώστε το εργατικό κίνημα να βρεθεί σε θέση αντεπίθεσης, η κοινωνική συμμαχία να κάνει βήματα. Να συμβάλουμε, με λίγα λόγια, στην άνοδο και την όξυνση της ταξικής πάλης, στην ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης σε όσο γίνεται ευρύτερες λαϊκές μάζες. Βασική προϋπόθεση είναι να συμβάλουμε στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.</div><div align="justify"><br /><strong>Το σύνθημα του 18ου ΣYNEΔPIOY ένα πράγμα εκφράζει: ANTEΠIΘEΣH ΣΕ OΛA TA METΩΠA, ΣTO KINHMA, ΣTH ΔOYΛEIA MAΣ, ΣTON TPOΠO KAΘOΔHΓHΣHΣ. Χρειάζονται αναπροσαρμογές, μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, να ανταποκριθούμε.</strong></div><div align="justify"><br />Οι αποφάσεις και τα συγκεκριμένα, σε κάθε φάση, καθήκοντα του Κόμματος έχουν γίνει πιο σύνθετα και πολύπλοκα, επομένως καθόλου δεν αρκεί, το αντίθετο, δυσκολεύει, η καθοδήγηση να περιορίζεται στην αναφορά και την περιγραφή των συγκεκριμένων πρακτικών καθηκόντων, χωρίς να έχει γίνει συγκεκριμένη επεξεργασία, ώστε αυτά να εντάσσονται και να συμβάλλουν στη γενικότερη δουλειά του Κόμματος, στο ενιαίο πρόγραμμα δράσης. </div><div align="justify"><br />Το ζήτημα αυτό εκδηλώνεται σχετικά πιο οξυμένο στο επίπεδο των KOB. Ομως, δεν εκπορεύεται από τις KOB, ούτε αφορά αποκλειστικά στα Οργανα που έχουν την άμεση επαφή με τις Κομματικές Οργανώσεις Βάσης. Αντανακλά ελλείψεις και αδυναμίες που καταμερίζονται σε κάθε κρίκο της δουλειάς, ξεκινώντας, βεβαίως, από την ίδια την KE. Στις Θέσεις αναφέρονται συγκεκριμένα οι αδυναμίες αυτές, οι κατευθύνσεις για την αντιμετώπισή τους, οι ευθύνες της νέας KE και των Τμημάτων, ο ρόλος των στελεχών στην καθοδήγηση των Οργανώσεων, αλλά και στη δράση στις μάζες, στο μαζικό κίνημα.</div><div align="justify"><br />Κατά την προσυνεδριακή δουλειά φάνηκε ότι πρέπει να στρέψουμε πιο αποφασιστικά την προσοχή μας να γίνεται απ' όλο το Κόμμα έως την κάθε KOB συστηματική προσπάθεια να βγαίνουν συμπεράσματα και διδάγματα από το πώς δουλεύουμε στην εργατική τάξη, γενικότερα στο μαζικό κίνημα, στις μαζικές οργανώσεις. Μια πείρα αναδείχτηκε, όμως δεν αρκεί η περιγραφή των προβλημάτων ή των δυνατοτήτων που εμφανίζονται, πρέπει να βοηθήσουμε, ξεκινώντας από την KE, να βγαίνει όσο γίνεται πιο βαθιά πείρα, να ελέγχουμε πιο απαιτητικά πώς επιλύουμε προβλήματα, πώς αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, πώς χειριζόμαστε σύνθετα ζητήματα. H διαδικασία μελέτης και εξαγωγής ολοκληρωμένης πείρας είναι αποφασιστικό εργαλείο για τη βελτίωση της δράσης και της αποτελεσματικότητάς μας. Οσο πιο βαθιά εξετάζουμε τη δουλειά μας, τόσο πιο ουσιαστική θα είναι η γενίκευση των συμπερασμάτων και πιο πλούσια και ολοκληρωμένη η παραπέρα επεξεργασία των κατευθύνσεων.</div><div align="justify"><br /><strong>H ευθύνη ξεκινά από την ίδια την KE, που πρέπει να οργανώνει συστηματικά τη μελέτη των εξελίξεων κατά κλάδο και τομέα της οικονομίας, σε συνδυασμό με την ένταση της πάλης. Να οργανώνει πανελλαδικές συσκέψεις κατά κλάδο και στη συνέχεια την ευθύνη έχουν οι Επιτροπές Περιοχών και Πόλεων και οι Νομαρχιακές. Αυτός ο κρίκος πρέπει να διασφαλίζει την ενιαία κατά κλάδο καθοδήγηση όλων των δυνάμεων τόσο σε αυτοτελή πολιτική δράση, όσο και στη δράση στο μαζικό κίνημα, σε όλους τους τοπικούς φορείς, χωρίς, βεβαίως, να παραβιάζεται η αυτοτέλειά τους και η ιδιαιτερότητα της φυσιογνωμίας τους. Στις σημερινές συνθήκες που η μεγάλη πλειοψηφία των προβλημάτων εξαρτάται από τη γενική πολιτική, δε νοείται να υπάρχει προοδευτική, ριζοσπαστική δράση, κλεισμένη σε τοπικό ή στενά κλαδικό πρόβλημα. Κάθε αντικείμενο δράσης έχει το δικό του δεσμό με το γενικό πολιτικό πρόβλημα.</strong> </div><div align="justify"><br />Το πρόβλημα, πάντως, αυτό αφορά πριν απ' όλα στη δουλειά γενικά των στελεχών. Είμαστε υποχρεωμένοι όλοι και όλες να κάνουμε αναπροσαρμογές στη δουλειά μας, ώστε να ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες.</div><div align="justify"><br /><strong>Και από την προσυνεδριακή δουλειά φάνηκε ότι τώρα είμαστε πιο ώριμοι, έμπειροι και ικανοί να ανοίξουμε τα φτερά μας πιο πλατιά στο λαό, χωρίς δισταγμό και αναστολή, έτσι που να ξεπερνιούνται τα αδιέξοδα που γεννά αντικειμενικά η αποσπασματικότητα. Να δίνονται απαντήσεις στα ερωτήματα που μπαίνουν τι είναι σήμερα ρεαλιστικό και εφικτό.</strong></div><div align="justify"><br />Δικαιώθηκε, επίσης, η επιλογή να συζητηθούν και τα δύο μεγάλα θέματα στο 18ο Συνέδριο: Η δράση του Κόμματος και οι Θέσεις για το σοσιαλισμό. H προσυνεδριακή συζήτηση ανέδειξε την ενότητα και το ενιαίο των δύο αυτών ζητημάτων, που με γλαφυρό τρόπο συνοψίζεται στο σύνθημα ANTEΠIΘEΣH και στην ανάγκη να δοθούν απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα - ζητήματα που γέννησε η νίκη της αντεπανάστασης.</div><div align="justify"><br />Υπήρξαν τα ερωτήματα ή και αμφιβολίες, αν σήμερα, που οξύνονται όλο και πιο έντονα τα λαϊκά προβλήματα, είναι ωφέλιμο ένα κοίταγμα της πορείας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όπως και τα ερωτήματα, αν σήμερα ένα κόμμα, μόνο του, μπορεί να δώσει σε βάθος απαντήσεις.</div><div align="justify"><br />Αν πριν από το Συνέδριο ήμασταν βέβαιοι ότι δεν πρέπει να χάνεται χρόνος στην εξαγωγή των συμπερασμάτων, σήμερα είμαστε δύο φορές πεισμένοι ότι δεν μπορεί να αναβάλλεται η συζήτηση στο άπειρο, στο αόριστο μέλλον, τώρα μάλιστα που η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού είναι ακόμα πιο αδήριτη, επιτακτική.</div><div align="justify"><br />Είναι αδύνατον ένα κομμουνιστικό κόμμα να δρα σήμερα με τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα, να έχει επιστημονικά επεξεργασμένη επαναστατική στρατηγική, να δίνει απαντήσεις σε μεγάλα ερωτήματα, βάζοντας στο ράφι τη θετική και αρνητική πείρα της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης. Οσοι εγκατέλειψαν αυτόν το δρόμο, πριν τη νίκη της αντεπανάστασης και μετά, στο όνομα της ανανέωσης, οδηγήθηκαν τελικά στην υποβάθμιση έως και άρνηση της πάλης για το σοσιαλισμό. Σε μια περίοδο, μάλιστα, που επιτείνεται η σύγχυση για τις αιτίες που οδήγησαν στην καπιταλιστική παλινόρθωση, σε μια περίοδο φορτισμένη από απογοήτευση και μειωμένες ελπίδες και ερωτήματα αν υπάρχει πραγματική διέξοδος. O σοσιαλισμός δεν είναι ένα όραμα, είναι στόχος προς κατάκτηση, όταν, βεβαίως, δημιουργηθούν οι γνωστές προϋποθέσεις. Μια από τις προϋποθέσεις είναι η προετοιμασία μέσα από την καθημερινή πάλη, αλλά και η ιδεολογικοπολιτική ετοιμότητα του υποκειμενικού παράγοντα. Ετοιμότητα, η οποία, δίχως εξαγωγή πείρας από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, δεν μπορεί να υπάρξει. Από τη στιγμή που στο Πρόγραμμά μας υπογραμμίζουμε ότι ο αντιμονοπωλιακός αντιιμπεριαλιστικός αγώνας, πίσω από τον οποίο υπάρχει η ενσωμάτωση, είναι ακόμα περισσότερο ενταγμένος στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, είναι σήμερα πολύ περισσότερο αντικαπιταλιστικός. Δεν υπάρχει άλλη ριζική αλλαγή εκτός από το σοσιαλισμό. Αρα, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να παρεμβάλλουμε σινικά τείχη ανάμεσα στο σοσιαλισμό και την πάλη για τη συσπείρωση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, που αποτελεί και την πρόταση συμμαχίας του Κόμματος.</div><div align="justify"><br />H πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, με τη θετική πείρα, αλλά και τα αρνητικά που εμφάνισε, επιβεβαίωσε τη μεγάλη σημασία που έχει η σωστά επεξεργασμένη στρατηγική του υποκειμενικού παράγοντα, δηλαδή του Κόμματος, που αποτελεί την καθοδηγητική δύναμη της εργατικής εξουσίας. </div><div align="justify"><br />Στο κείμενο των Θέσεων, που βεβαίως αποτελεί συνέχεια του κειμένου της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του 1995 με τους προβληματισμούς για τις αιτίες της νίκης της αντεπανάστασης, κρίνεται ο υποκειμενικός παράγοντας, γενικότερα η σοσιαλιστική εργατική εξουσία τι λύσεις έδινε σε κάθε φάση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, μπροστά σε νέα και έως ένα βαθμό πρωτόγνωρα προβλήματα που έμπαιναν για πρακτική λύση, παίρνοντας υπόψη ότι η σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία έχει μοναδικό σκοπό τη συνεχή ικανοποίηση των διευρυνόμενων ανθρώπινων αναγκών. Παίρνονται υπόψη οι συγκεκριμένες εσωτερικές, καθώς και οι διεθνείς συνθήκες, συνθήκες στις οποίες κυριαρχούσε ο ιμπεριαλισμός. Οπως, επίσης, παίρνεται υπόψη η στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής επίθεσης.</div><div align="justify"><br />Ορισμένοι σύντροφοι και φίλοι αντικρίζουν την πορεία σοσιαλιστικής οικοδόμησης αποσπώντας την οικονομία από την πολιτική, έτσι είτε απολυτοποιούν τον υποκειμενικό παράγοντα, είτε τον υποτιμούν και, μάλιστα, σε συνθήκες σοσιαλιστικής εξουσίας.</div><div align="justify"><br />Στο δεύτερο μέρος των εργασιών, θα δοθεί η δυνατότητα πιο αναλυτικής εξέτασης των προτάσεων και παρατηρήσεων που έγιναν για το κείμενο του σοσιαλισμού, θα αναδειχτούν σημεία που απαιτούν βελτίωση, ώστε να καταλήξουμε σε ένα κείμενο όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένο, να δώσουμε συνέχεια αμέσως μετά το 18ο Συνέδριο. </div><div align="justify"><br /><strong>ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΝΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ</strong></div><div align="justify"><br />Το πρώτο γεγονός είναι το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, που αγκάλιασε συγχρονισμένα τις HΠA, την EE, την Ιαπωνία, είχε και θα έχει επιπτώσεις στην Κίνα, στη Ρωσία, σε άλλες χώρες που είχαν τα τελευταία χρόνια αναπτύξει γοργούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης. H απειλή είναι προ των θυρών και στην Ελλάδα, σε σύνδεση με την πορεία της κρίσης σε βαλκανικά κράτη και γενικά στη NA Ευρώπη, ενώ επισημαίνεται ότι θα είναι βαθιά και σχετικά μακρόχρονη. O χαρακτήρας της κρίσης, τα αίτια που την προκαλούν, άρα και η στάση του εργατικού, του γενικότερου λαϊκού κινήματος, είναι ζήτημα όχι απλά σημαντικό, αλλά αρχής. Οι προτροπές που ακούγονται από τις κυβερνήσεις και γενικά τα φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, αλλά και από τους φορείς της καπιταλιστικής εργοδοσίας, ότι πρέπει να εξασφαλιστεί σύμπνοια και συναίνεση ώστε «όλοι μαζί» να αντιμετωπίσουμε την κρίση, είναι απολύτως ψεύτικες, παραπλανητικές και ιδιαίτερα επικίνδυνες. Γιατί αποβλέπουν στον αφοπλισμό του εργατικού κινήματος, του κινήματος των λαϊκών κοινωνικών δυνάμεων, είναι κάλεσμα για νέες θυσίες, για υποταγή.</div><div align="justify"><br />Τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ όσο και το ΠAΣOK, με διαφορετικές φράσεις και συνθήματα, λένε ουσιαστικά το ίδιο πράγμα, ότι πρέπει να εξασφαλιστεί η μέγιστη συνεργασία των κοινωνικών εταίρων, όλων των «παραγωγικών δυνάμεων», ώστε η κρίση να περάσει όσο γίνεται πιο ομαλά. Την ίδια ώρα, οι επιλογές και οι προτάσεις τους έχουν δύο βασικά αλληλοσυνδεόμενα χαρακτηριστικά: Μέτρα για την εξασφάλιση όσο γίνεται της πορείας της κερδοφορίας και μέτρα - «ασπιρίνες» για την ακραία φτώχεια. Παίζουν με τα επιτόκια και τους ανατοκισμούς, ώστε να διατηρηθεί η εξάρτηση εργαζομένων από τα στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια. </div><div align="justify"><br />H ΝΔ ως κυβέρνηση, που σημαίνει ότι δεν έχει την ευχέρεια της αστικής αντιπολίτευσης, παραμένει σταθερή στην προώθηση των αντεργατικών σχέσεων που η EE έχει εκπονήσει με αφετηρία σήμερα το σχέδιο Σέρκας, με το διαχωρισμό του εργάσιμου χρόνου σε «ενεργό» και «μη ενεργό», το χτύπημα του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας που θα οδηγήσει και στην κατάργηση των υπερωριών, θα κάνει ακόμα πιο φθηνή την τιμή της εργατικής δύναμης. H ΝΔ δίνει έμφαση στις επιπτώσεις της διεθνούς οικονομικής κρίσης, προκειμένου να συγκεράσει τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει εξαιτίας του διογκωμένου δημόσιου χρέους και να προωθήσει, εν μέσω της κρίσης, την απελευθέρωση των αγορών και με κάποιες ιδιωτικοποιήσεις, ώστε να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του κεφαλαίου για προχώρημα των παραπέρα ανατροπών στην αγορά της εργατικής δύναμης.</div><div align="justify"><br />Το ΠAΣOK, αλλά και από την ιδιαίτερη πλευρά που βλέπουν τα πράγματα οι ΣYPIZA και ΛΑ.O.Σ. ασκούν αντιπολίτευση που δε βγαίνει έξω από τη λογική της διαχείρισης της κρίσης, με το βλέμμα στραμμένο στις εθνικές εκλογές.</div><div align="justify"><br />Οι κρίσεις δεν μπορεί να ξεπεραστούν οριστικά με διαχειριστικά μέσα του τύπου μείωση των επιτοκίων, διευθέτηση ώστε ορισμένα δάνεια, να πληρωθούν σε μακρότερο χρονικό διάστημα, ή επανακρατικοποίηση ορισμένων επιχειρήσεων ή ακόμα και περισσότερων, όπως τραπεζών ή πρώην ΔEKO, με τη λογική της βαθμιαίας ανακατανομής με κρατική παρέμβαση στον έλεγχο των τιμών, με παροχές στην ακραία φτώχεια, με επιδόματα και ταμεία αλληλεγγύης. Και αυτού του τύπου η διαχείριση θα οξύνει προβλήματα, όπως τη λαϊκή φορολόγηση άμεσα ή μακροπρόθεσμα, θα οδηγήσει στη διόγκωση του δημόσιου χρέους. Πολύ περισσότερο, δεν έχει ουσιαστικό αντίκρισμα η θέση για ένταση του κρατικού ελέγχου στις τράπεζες και τις επιχειρήσεις, με δεδομένη την απελευθέρωση αγοράς, τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και την όξυνση του ανταγωνισμού.</div><div align="justify"><br />Το Κόμμα μας από την πρώτη στιγμή υπογράμμισε ότι η οικονομική κρίση, την οποία αρχικά εμφάνιζαν κυρίως ως πιστωτική, που, όπως ισχυρίζονται, στη συνέχεια επεκτάθηκε σε ορισμένους κλάδους της παραγωγής, είναι κρίση που οφείλεται στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.</div><div align="justify"><br />Οι υπερασπιστές του καπιταλιστικού συστήματος, οι ρεφορμιστές και οπορτουνιστές ρίχνουν τις ευθύνες στη διαχείριση που επέλεξαν φιλελεύθερα ή σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, προκειμένου να αθωώσουν το καπιταλιστικό σύστημα, να εμφανίσουν το πρόβλημα της κρίσης ως αποτέλεσμα της υποκειμενικής επιλογής του ενός ή του άλλου αστικού κόμματος, ή σε παρέκκλιση από το δήθεν υγιές καπιταλιστικό σύστημα. Εξ ου και έγινε προκλητική κατάχρηση των όρων «καζινοκαπιταλισμός», «ακραία ελεύθερη αγορά», κ.λπ. Επιδιώκουν σταθερά να κρύψουν ότι οι κρίσεις είναι αναπόφευκτες γιατί στη φύση του καπιταλιστικού συστήματος είναι η αναρχία, η ανισομετρία στην ανάπτυξη των κλάδων και τομέων, η υπόσκαψη της αγοραστικής ικανότητας των εργαζομένων, το κυνήγι της ανταγωνιστικότητας. Το ζήτημα δεν είναι, βέβαια, μόνο θεωρητικό, μέσα από την παραποίηση του χαρακτήρα της κρίσης, επιδιώκεται να συρθεί ο εργαζόμενος λαός στην αποδοχή των διαχειριστικών μέτρων που προτείνονται. Ρίχνουν βάρος να εξασφαλίσουν τη συμμαχία των μεσαίων στρωμάτων.</div><div align="justify"><br />H κρίση ανέδειξε ακόμα πιο γλαφυρά τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος. Απομυθοποίησε την αστική προπαγάνδα περί της ανταγωνιστικότητας, της επιχειρηματικότητας, της δυναμικής της παγκοσμιοποίησης και των περιφερειακών ενώσεων, μια σειρά ιδεολογήματα που είχαν διαδοθεί ότι είναι δυνατόν όλες οι χώρες από κοινού να αντιμετωπίζουν τους κοινούς κινδύνους. Επίσης απομυθοποίησε την προπαγάνδα ότι η διαδικασία της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης διασφαλίζει την παγκόσμια, τάχα, ασφάλεια και σύμπνοια, γι' αυτό και έχει σημασία να μην πηγαίνουν οι λαοί κόντρα, οι χώρες να μη διανοηθούν καν κάποια παρέκκλιση από τις επιλογές της.</div><div align="justify"><br />Οι νεοκεϋνσιανές συνταγές υποστηρίζουν περισσότερη άμεση κρατική συμμετοχή σε κάποιες τράπεζες ή παραγωγικές επιχειρήσεις, αλλά με προσωρινό χρονικό ορίζοντα 2-3 χρόνων, όσο να ξεπεραστεί η ύφεση και, το κυριότερο, χωρίς επαναφορά των δημοσιοϋπαλληλικών εργασιακών σχέσεων που ίσχυαν πριν την ιδιωτικοποίηση.</div><div align="justify"><br />Οι όποιες προτάσεις υποστηρίζονται από τη ΝΔ, αλλά και τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου, όπως και οι ανάλογες στα πλαίσια της EE, δεν πρόκειται να οδηγήσουν στην άνοδο της τιμής της εργατικής δύναμης, όπως συνέβη στη μεταπολεμική Δυτική Ευρώπη.<br />Τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία, βλέποντας το συγχρονισμένο χαρακτήρα της κρίσης, τη διάρκεια και το βάθος της, κάνουν κοινές προσπάθειες να αναζητηθούν λύσεις από τις πιο ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις και ανταγωνισμούς. Γι' αυτό διευρύνθηκε το G7 σε G20. Την ίδια ώρα, επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν όσο γίνεται περισσότερο τις λιγότερο ισχυρές καπιταλιστικές χώρες. Ανάλογες προσπάθειες καταβλήθηκαν και καταβάλλονται στα πλαίσια της EE. Ωστόσο και εδώ φαίνεται πολύ καθαρά το αναπόφευκτο των ενδοϊμπεριαλιστικών διαφορών και ανταγωνισμών. Ενώ συμφωνούν στα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα, επιλέγουν το δικό τους δρόμο σε εθνικό επίπεδο, ιδιαίτερα οι κυβερνήσεις των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών. Για άλλη μια φορά, επιβεβαιώνεται πόσο αντιδραστική είναι η θέση που υιοθετούν οι οπορτουνιστές στη χώρα μας και στην Ευρώπη για την ανάγκη η Ευρώπη να συνενωθεί ομοσπονδιακά σε βάθος, για ενιαία πολιτική. Το θέμα δεν είναι αν η πολιτική είναι ενιαία, αλλά ο ταξικός της χαρακτήρας.</div><div align="justify"><br />Ακόμα και αν κάτω από την επίδραση της ταξικής πάλης και την ανάγκη περιορισμού αρνητικών αποτελεσμάτων, ιδιαίτερα όταν είναι κοντά οι εκλογές, γίνουν κάποιες παραχωρήσεις, αυτές δεν μπορούν να προσφέρουν βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, πολύ γρήγορα εξανεμίζονται. O νέος κύκλος της κρίσης θα ξεσπάσει, θα είναι χειρότερος, όπως και ο σημερινός είναι χειρότερος από τον προηγούμενο. Αυξάνονται, επίσης, οι κίνδυνοι ιμπεριαλιστικών πολεμικών επιθέσεων, ανάφλεξης νέων εστιών.</div><div align="justify"><br />Σε συνθήκες κρίσης, συνυπάρχουν και οι δύο πιθανότητες, το εργατικό κίνημα να αποκτήσει δύναμη και δυναμική, σε συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους και τους αγρότες, να πυροδοτήσει ριζοσπαστικές διεργασίες και ανακατατάξεις, αλλά και να βρεθεί στη γωνία, αφοπλισμένο να αντιμετωπίσει την καταιγίδα, να εμφανίσει στασιμότητα και υποχώρηση. Σήμερα ακριβώς αποκτά κρίσιμη σημασία η ένταση των προσπαθειών του Κόμματος για να δυναμώσει η κομματική οικοδόμηση στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους, η ικανότητα να επιτυγχάνει τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων γύρω από αντιμονοπωλιακούς αντιιμπεριαλιστικούς στόχους.</div><div align="justify"><br />Γίνεται ακόμα πιο επιτακτική ανάγκη να εκλαϊκευτεί και να κερδίσει έδαφος η συνολική πρόταση του Κόμματος, η σημασία της κοινωνικοποίησης, της συνεταιριστικοποίησης, του πανεθνικού σχεδιασμού, του εργατικού ελέγχου. Υψώνονται μπροστά μας νέες απαιτήσεις του ιδεολογικού αγώνα, της πάλης των ιδεών μέσα στις γραμμές του κινήματος, της ανάγκης να αδυνατίσουν οι αστικές αντιλήψεις και τα αστικά ιδεολογήματα, να δεχτούν ιδεολογικό και πολιτικό χτύπημα οι ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις που εμποδίζουν τη ριζοσπαστικοποίηση, την ταξική ενότητα, την κοινωνική συμμαχία, τη διαμόρφωση ενός ενιαίου κοινωνικοπολιτικού μετώπου που οργανώνει την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, υπέρ της Λαϊκής Εξουσίας και Οικονομίας.</div><div align="justify"><br /><strong>Το δεύτερο γεγονός</strong> αφορά στο ξέσπασμα της νεολαιίστικης, και γενικότερα της λαϊκής οργής, με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία του μαθητή στα Εξάρχεια. Νεανικές μάζες, ιδιαίτερα μαθητικές, αλλά και φοιτητικές, σπουδαστικές, ξαναγέμισαν τους δρόμους των περισσότερων πόλεων της χώρας, με συνθήματα κατά της κρατικής βίας, αλλά και υπέρ της δημόσιας δωρεάν Παιδείας. Μαζί τους βάδισαν χέρι - χέρι τα σωματεία με ταξικό προσανατολισμό, κάνοντας ένα σοβαρό βήμα στην κοινή δράση του εργατικού και του νεολαιίστικου κινήματος.</div><div align="justify"><br />Το δίδαγμα που βγαίνει από αυτές τις μεγάλες κινητοποιήσεις που ευαισθητοποίησαν μεγάλα τμήματα του λαού, των οποίων η απήχηση πέρασε τα σύνορα της χώρας, είναι ότι: Ενα γεγονός, μια σπίθα μπορεί να οδηγήσει στο φούντωμα του κινήματος, σε συνθήκες που υπάρχει το βασικό υπόβαθρο, η αγανάκτηση από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, η διάψευση ελπίδων ότι είναι δυνατόν, στα πλαίσια του συστήματος, να δοθούν ριζικές λύσεις για το λαό, ιδιαίτερα για τη νεολαία που είναι ο στόχος των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, της μερικής απασχόλησης, της κρατικής βίας, της χειραγώγησης. Δεν ήταν ένα απλό ξέσπασμα, βγήκε στην επιφάνεια η διάθεση για γενικότερο αγώνα, για το μέλλον της νέας γενιάς, για τα δικαιώματά της.</div><div align="justify"><br />Ορισμένοι αποκάλεσαν το ξέσπασμα της νεανικής οργής λαϊκή εξέγερση, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση ένα μέρος του αστικού Τύπου που προσανατολίζεται στη σοσιαλδημοκρατία, ενώ ο ΣYN/ΣYPIZA αναγόρευσε το κίνημα σε νεανική εξέγερση. Το ΠAΣOK κράτησε αποστάσεις, συγκέντρωσε την προσοχή του στην εκλογική αξιοποίηση των αγώνων και στην ανάγκη να διαδεχτεί τη ΝΔ στο κυβερνητικό πηδάλιο.</div><div align="justify"><br />Εγινε προσπάθεια να σημαδευτούν οι νεανικές κινητοποιήσεις από την προσπάθεια επανεμφάνισης ενός συγκροτημένου και «εκπαιδευμένου» αυτοαποκαλούμενου «αντιεξουσιαστικού» κινήματος, με κοινό χαρακτηριστικό την κουκούλα και κυρίως την τυφλή βία, με τη χρησιμοποίηση μολότοφ και άλλου σχετικού εξοπλισμού, που χρησιμοποιήθηκε για τις καταστροφές βιτρινών, τραπεζών, καταστημάτων, δημόσιων κτιρίων κ.λπ., με το πλιάτσικο. Το βασικό τους χαρακτηριστικό ήταν η απουσία πολιτικών συνθημάτων και αιτημάτων, στόχων, πλαισίου. Αυτοαναγορεύτηκαν σε εκδικητές για τον άδικο θάνατο του μαθητή, οπαδοί της πάλης, γενικά, κατά της εξουσίας, κατά κάθε μορφής οργάνωσης και καθοδήγησης.</div><div align="justify"><br />H ΝΔ προσπάθησε να αξιοποιήσει την τυφλή βία για να συκοφαντήσει το λαϊκό κίνημα, το νεολαιίστικο κίνημα, να ερεθίσει τα πιο αντιδραστικά και συντηρητικά αντανακλαστικά, να δικαιολογήσει την κρατική βία, που τελικά στράφηκε γενικότερα κατά των διαδηλωτών. Εθεσε για πρώτη φορά σε εφαρμογή το νόμο του ΠAΣOK που κινείται στη λογική του «ευρωτρομονόμου». Ανοίγεται ο δρόμος για να αξιοποιηθεί όλο το αντιδραστικό νομικό οπλοστάσιο, που έως σήμερα δεν έχει δρομολογήσει κάτω και από την πίεση του κινήματος. Αντλησε επιχειρήματα, προκειμένου να προωθήσει έναν πάγιο και διαχρονικό στόχο να δοθεί το «πράσινο φως» για την είσοδο των MAT στα πανεπιστήμια, καταστρατηγώντας κάθε έννοια ασύλου που καθιερώθηκε μετά τα γνωστά ηρωικά γεγονότα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στις συνθήκες της δικτατορίας.</div><div align="justify"><br />Το ΠAΣOK παρουσιάστηκε με δύο προσωπεία, χωρίς όμως να μπορέσει να κρύψει την επιφύλαξή του για αγωνιστικές μορφές πάλης, όπως είναι οι καταλήψεις, οι διαδηλώσεις, η πολιτικοποίηση των αγώνων σε βάρος της πολιτικής και των δύο κομμάτων εξουσίας. Από τη μια μεριά, καταδίκαζε τον αυταρχισμό της κυβέρνησης, τις κατασταλτικές δραστηριότητες των Σωμάτων Ασφαλείας, και, από την άλλη, κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι μένει αδρανής μπροστά σε φαινόμενα καταστροφών που προέβαιναν οι κουκουλοφόροι, την κατηγορούσε ως αδρανή έναντι της καταστροφής περιουσιών.</div><div align="justify"><br />O ΣYN/ΣYPIZA ξεπέρασε κάθε όριο καιροσκοπισμού και αντικομμουνισμού, αξιοποιώντας ηγετικά στελέχη του οπορτουνισμού που πρωτοστάτησαν στην προσπάθεια να μεταλλάξουν το KKE με τη διάσπαση του 1968. Σε αντίθεση με το παρελθόν όταν κατηγορούσε το KKE για «επαναστατική γυμναστική», γιατί υποστήριζε επανειλημμένα πολιτικοποιημένα αιτήματα και ανεβασμένες μορφές πάλης, γιατί ακόμα τόλμησε να αντισταθεί στην απαγόρευση πορείας στην αμερικάνικη πρεσβεία κατά τη διάρκεια της επίσκεψης Κλίντον στην Ελλάδα, προχώρησε σε ανοιχτή υποστήριξη της δράσης των κουκουλοφόρων, αναγορεύοντας, μάλιστα, σε σύγχρονα όπλα της νεανικής εξέγερσης την πέτρα και την κουκούλα. H επιλογή του να αναγορευτεί σε βασική δύναμη διαμόρφωσης ενός αναρχοαυτόνομου πόλου με τη σύμπραξή του με εξωκοινοβουλευτικές αριστερίστικες αντιΚΚΕ ομάδες συμπίπτει με τους ανάλογους σχεδιασμούς των αστικών πολιτικών δυνάμεων που επιθυμούν ένα ανάχωμα προς τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών και πιο ειδικά απέναντι στο KKE και την KNE, ένα άλλοθι για την κρατική καταστολή.</div><div align="justify"><br />O ΣYN/ΣYPIZA και οι σύμμαχοί του απέτυχαν να μεταφέρουν την κουκούλα στις μαθητικές κινητοποιήσεις.</div><div align="justify"><br />O ΛΑ.O.Σ. έδειξε την απέχθειά του στη μαζική λαϊκή δράση, στις αγωνιστικές μορφές πάλης, αναδείχτηκε σε απολογητή της αστυνομικής βίας.</div><div align="justify"><br />Τι, αλήθεια, συνέβη για ένα δεκαπενθήμερο μετά το θάνατο του μαθητή και ακόμα την απόπειρα δολοφονίας σε βάρος του άλλου μαθητή - συνδικαλιστή από το Περιστέρι;</div><div align="justify"><br />Συνέβη αυτό που πριν από λίγο υπογραμμίσαμε: Ενα φούντωμα της λαϊκής δράσης και δυσαρέσκειας που πήρε τη μορφή μαζικών νεανικών κινητοποιήσεων, που άγγιξαν την ψυχή, την καρδιά και το νου χιλιάδων εργαζομένων, πολλοί από τους οποίους στήριξαν τους νεανικούς αγώνες και συστρατεύτηκαν. Σχετικά απότομο ξέσπασμα ναι, αλλά λαϊκή εξέγερση όχι. Αλλωστε, είναι πασίγνωστο από την εποχή της εξέγερσης του Σπάρτακου και γενικότερα της εξέγερσης των δούλων, από την εποχή των εργατικών, λαϊκών εξεγέρσεων, που συνέβησαν το 17ο, 18ο, 19ο και 20ό αιώνα, ότι στις λαϊκές εξεγέρσεις υπήρχαν και υπάρχουν ορισμένα χαρακτηριστικά, όπως η οργάνωση, η ανάδειξη πολιτικών στόχων, η μαζικότητα, ο ηρωισμός, η αφοβία μπροστά στη βία, η αυτοθυσία. Τίποτε από αυτά δε χαρακτήριζε τη δράση των κουκουλοφόρων, κυρίως των ηγετών και του βασικού πυρήνα που διαμορφώθηκε σχεδιασμένα και πολύ οργανωμένα.</div><div align="justify"><br />O αυθορμητισμός στη νεολαία μπορεί να εκδηλωθεί πολύμορφα, σε μια περίοδο, μάλιστα, που οι νέοι βιώνουν τα προβλήματα της οικογένειας και του περίγυρου, νιώθουν μεγάλη ανασφάλεια και αβεβαιότητα για το αύριο ή γνωρίζουν ότι το αύριο θα είναι οδυνηρό γι' αυτούς. Ομως, το λεγόμενο αντιεξουσιαστικό κίνημα δεν έχει καμία σχέση ούτε με το αυθόρμητο, ούτε με τον αυθορμητισμό. Είναι ένα εργαλείο που λειτουργεί σε βάρος του κινήματος, κάθε άλλο παρά αντιεξουσιαστικό, αφού για να φτάσει στις ενέργειες που έφτασε αποδείχνει ότι έχει καθοδήγηση, ότι έχει αυστηρή οργάνωση, πειθαρχία. Και κάτι παραπάνω, ο βασικός πυρήνας είναι διαπλεκόμενος με τον κρατικό μηχανισμό, με υπηρεσίες, αφού εδώ και χρόνια δρα ανενόχλητος, μπαίνει και βγαίνει στα AEI, φτιάχνει γιάφκες και παραμένει γνωστός - άγνωστος. H δράση των κουκουλοφόρων και γενικότερα το αναρχοαυτόνομο συνονθύλευμα αντιλήψεων και πρακτικών, που ο ΣYN/ΣYPIZA ήθελε να περάσει ως το νέο στοιχείο των εξελίξεων, δεν επηρέασε τις ευρύτερες μάζες της νεολαίας.</div><div align="justify"><br />O πυρήνας των λεγόμενων αντιεξουσιαστών καταβάλλει προσπάθειες, ώστε να επεκτείνει τη δράση του στο εργατικό κίνημα, ανάμεσα στις νέες ηλικίες που δουλεύουν με τις ελαστικές και εντελώς ανασφαλείς εργασιακές σχέσεις, με μισθούς - ψίχουλα, νέους εργαζόμενους που δικαιολογημένα νιώθουν περίσσια οργή και αγανάκτηση, ενώ δεν έχουν, όπως είναι φυσικό, ταξική πείρα.</div><div align="justify"><br />Το Κόμμα μας από την πρώτη στιγμή, όπως είναι γνωστό, διαχώρισε το νεολαιίστικο ποτάμι διαμαρτυρίας από τη δράση των λεγόμενων αντιεξουσιαστών. Οι ευθύνες του Κόμματος και της KNE μεγαλώνουν. Χρειάζεται πιο εντατική προσπάθεια κατά της κρατικής βίας και καταστολής, της εργοδοτικής βίας και των εκβιασμών, κατά του πλέγματος των τρομονόμων τόσο της ΝΔ, όσο και του ΠAΣOK. H δική μας ευθύνη είναι να δυναμώσει η ιδεολογικοπολιτική δουλειά στις νέες ηλικίες και η οργάνωση της πάλης για τα δικαιώματά τους, για την προσέλκυσή τους στη δράση για το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο (ΑΑΔΜ), στο δρόμο της αμφισβήτησης του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.</div><div align="justify"><br /><strong>Πρόσφατα είχαμε τη μεγάλη και δυναμική κινητοποίηση</strong> των μικρομεσαίων αγροτών με πολλά μπλόκα και αποκλεισμούς όχι μόνο εθνικών δρόμων, αλλά και δευτερευόντων. Οι κινητοποιήσεις έχουν ορισμένα νέα στοιχεία, σε σχέση με τις προηγούμενες, στο τέλος της 10ετίας του '90. Ενα από τα στοιχεία ήταν η μαζική συμμετοχή νέων σε ηλικία αγροτών που νιώθουν ότι, λόγω της KAΠ που εφαρμόζεται χρόνια στην Ελλάδα από τη ΝΔ και το ΠAΣOK, αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης. Ταυτόχρονα, υπάρχει και μια νέα «κατηγορία» αγροτών που μεγάλωσε τα τελευταία χρόνια, οι οποίοι επειδή δεν μπορούν να ζήσουν από το πενιχρό ετήσιο αγροτικό εισόδημα καταφεύγουν σε μια δεύτερη συμπληρωματική δουλειά κυρίως στα κοντινά αστικά κέντρα, είναι δηλαδή αγροτοεργάτες. Οι τελευταίοι αποτελούν τα πιο φτωχά αγροτικά τμήματα, τα οποία μπορεί να μην είχαν συμμετοχή στα μπλόκα, λόγω της ετεροαπασχόλησης, αποτελούν όμως για μας δυναμικό τμήμα για ειδική δουλειά που μπορεί να συμβάλει και στην ενίσχυση του προσανατολισμού του αγροτικού κινήματος, αλλά και στη δράση τους στις γραμμές του εργατικού. H διαφορά στόχων - αιτημάτων από μπλόκο σε μπλόκο δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο από το συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων στα Οργανα του κινήματος και των Επιτροπών Αγώνα, αλλά και σε συνδυασμό με τη διαστρωμάτωση της αγροτιάς. Οι ιδιοκτήτες μεγαλύτερης ιδιοκτησίας μπορεί να νιώσουν μια ανακούφιση από τις καλύτερες τιμές, πράγμα, όμως, που δεν προσφέρει καμιά προοπτική στους πολύ μικρούς ιδιοκτήτες. Ταυτόχρονα, και αυτοί αισθάνονται την αγωνία των συνεπειών από τη γενική τάση συγκέντρωσης της γης και της παραγωγής σε λίγα χέρια, από την πίεση των εμποροβιομηχάνων και, τελικά, από την αβεβαιότητα του αύριο. Εκτιμάμε ότι αμέσως μετά το Συνέδριο τα καθοδηγητικά όργανα που είχαν μια πιο άμεση και ζωντανή επαφή με τις κινητοποιήσεις, και τελικά η νέα KE, πρέπει να μελετήσουν τα συμπεράσματα, τις νέες τάσεις, ώστε να γίνουν οι κατάλληλες προσαρμογές στη δουλειά μας.</div><div align="justify"><br /><strong>Ενα τέταρτο ζήτημα</strong>, που απασχόλησε μετά τη δημοσίευση των Θέσεων της KE, ήταν η βάρβαρη επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα. Ξαναζήσαμε στην Ελλάδα την πανελλήνια συγκίνηση και αγανάκτηση του ελληνικού λαού. Το Κόμμα μας πρωτοστάτησε σε πολύμορφες κινητοποιήσεις, με την άμεση αυτοτελή παρέμβασή του, αλλά και με τη στήριξη μαζικών πρωτοβουλιών και κινητοποιήσεων που αναπτύχθηκαν από εκατοντάδες μαζικές οργανώσεις, και μάλιστα σε τοπικό επίπεδο. Προτείναμε στάσεις εργασίας και απεργία συμπαράστασης, ζήτημα, δυστυχώς, που δεν έγινε δεκτό από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Εκτιμάμε πολύ θετικά την πρωτοβουλία των ομοσπονδιών που ανήκουν στο ΠAME να οργανώσουν απεργιακό αγώνα που έδωσε τη δυνατότητα να πολλαπλασιαστούν οι εκδηλώσεις και συζητήσεις. Το Κόμμα μας εκτιμά ότι δεν πρέπει να υπάρξει αποπροσανατολισμός στο ποια πρέπει να είναι η πραγματική συμπαράσταση και αλληλεγγύη. Τόσο η κυβέρνηση όσο και το ΠAΣOK, αλλά και μαζικές οργανώσεις, που η πλειοψηφία τους είναι στην καθοδήγηση των δύο κομμάτων, προσπάθησαν να περιορίσουν το ζήτημα στην ανθρωπιστική βοήθεια, συγκαλύπτοντας την επικίνδυνη πολιτική των ίσων αποστάσεων, την επιλογή να βάλουν σε ίση μοίρα ευθυνών τον θύτη και το θύμα.</div><div align="justify"><br />Οφείλουμε να μη σταματήσουμε την αλληλεγγύη μας στον παλαιστινιακό λαό, προτάσσουμε πριν από οποιασδήποτε μορφής ανθρωπιστική βοήθεια και αλληλεγγύη την αναγκαιότητα να γίνει παλαιστινιακό κράτος με έδρα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, να αντιμετωπιστούν τα ζητήματα του τείχους και των εποικισμών, να φύγουν τα ισραηλινά στρατεύματα από όλα τα αραβικά εδάφη. Να μην υπάρξουν, επίσης, αποπροσανατολισμός και αυταπάτες ως προς τις επιλογές του νέου Προέδρου των HΠA. Μπορεί να κάνει ελιγμούς, αλλά τίποτε δε μας εφησυχάζει, γνωρίζοντας τις θέσεις που ανέπτυξε ο ίδιος και η υπουργός Εξωτερικών, Χίλαρι Κλίντον, προεκλογικά, θέσεις απροκάλυπτα υπέρ του Ισραήλ.</div><div align="justify"><br /><strong>ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΑΣ ΣΤΙΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΩΡΙΜΑΖΟΥΝ, ΣΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΣΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΑΠΑΛΗΣ ΜΕ ΑΞΟΝΑ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΔΡΟΜΟΥΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ</strong></div><div align="justify"><br />Σήμερα είναι ακόμα πιο αναγκαίο και επιτακτικό να κερδίσει έδαφος η αντίληψη ότι η πάλη για τα οξυμένα προβλήματα πρέπει να εξελιχτεί σε πάλη κατά της εξουσίας των μονοπωλίων. Ακριβώς γι' αυτό πρέπει βασικός άξονας στην ιδεολογικοπολιτική και μαζική μας δράση να γίνει το ζήτημα των δύο δρόμων ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.</div><div align="justify"><br /><strong>O ένας είναι ο δρόμος που γνωρίζουμε χρόνια τώρα, που έχει γίνει ακόμα πιο δύσβατος την τελευταία 20ετία, ειδικά μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Είναι ο δρόμος που συμφέρει το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, ο δρόμος της προσαρμογής στις επιλογές της EE και του NATO.</strong></div><div align="justify"><br /><strong>O άλλος δρόμος είναι της συγκρότησης του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης, η συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους και τη μικρομεσαία αγροτιά, που κατευθύνεται στη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία. Είναι ο δρόμος που αναγνωρίζει αποκλειστικά και μόνο ως παραγωγό του πλούτου τον εργαζόμενο άνθρωπο.</strong></div><div align="justify"><br />Δημιουργούνται σήμερα αντικειμενικές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης σε μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης, παρά το γεγονός ότι εξακολουθούν να επενεργούν οι αρνητικές συνέπειες από την προσωρινή ήττα και υποχώρηση των δυνάμεων του σοσιαλισμού.</div><div align="justify"><br />Το KKE είναι ώριμο, έτοιμο και ατσαλωμένο, πολύ περισσότερο από χτες, να αναπτύξει πιο στενούς αγωνιστικούς ιδεολογικοπολιτικούς δεσμούς, πλατιά, με τους εργατοϋπάλληλους, γενικότερα τους μισθωτούς, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τη νεολαία και τις γυναίκες, που βιώνουν τις συνέπειες των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, οι οποίες δρομολογήθηκαν συστηματικά από το 1992 και μετά, να συμβάλει στη μέγιστη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων μπροστά στις συνέπειες της κρίσης, με όρους αντεπίθεσης, ρήξης και ανατροπής. Εχει βγάλει διδάγματα από τη μακρόχρονη δράση του, αλλά και από τα λάθη του. H εμπειρία του είναι πλέον ουσιαστική και μπορεί να δώσει πολύ πιο αποτελεσματική δράση.</div><div align="justify"><br />Δίπλα στο Κόμμα μας, δρα μια πιο έμπειρη και ατσαλωμένη KNE, που έχει δυναμώσει τη δουλειά της στην εργατική και εργαζόμενη νεολαία, ενώ έχει βελτιώσει την παρέμβασή της και τη συμβολή της στο μαθητικό, σπουδαστικό και φοιτητικό κίνημα. Πολύ σημαντικό είναι ότι η KNE έχει κάνει πρόοδο στη διεξαγωγή της ιδεολογικής διαπάλης στο χώρο δράσης της, με επεξεργασμένες θέσεις για όλα τα τμήματα της νεολαίας.</div><div align="justify"><br />Το Κόμμα μας σε όλη την 90χρονη πορεία του, και σήμερα, συγκεντρώνει την προσοχή του στη δράση μέσα στον εργαζόμενο λαό, στις μαζικές οργανώσεις, στα κινήματα, στις λαϊκές μάζες γενικότερα. Οφείλει, και προς αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε και την προηγούμενη 4ετία, να γνωρίζει σε βάθος τα λαϊκά προβλήματα, να είναι σε ετοιμότητα και θέση μάχης να οργανώνει την πάλη, να στηρίζει κάθε λαϊκή δραστηριότητα, να παίρνει υπόψη ανάγκες και αιτήματα που προβάλλονται κατά κλάδο, σε επίπεδο δήμου, στη γειτονιά, ακόμα και αυτό που ενδιαφέρει ή συγκινεί μια μικρότερη ή λίγο μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων. Να στηρίζει κάθε έκφραση μαζικής δράσης. Εκεί που τελικά κρίνεται πριν απ' όλα η ικανότητα του Κόμματος είναι στο πώς δρα στην εργατική τάξη και στους συμμάχους της, στη φτωχή αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους που έχουν συμφέρον από τον αγώνα κατά των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού, που αποτελούν αντικειμενικά τις κοινωνικές δυνάμεις του AAΔM. H εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της στον αγώνα, τα κινήματά τους είναι αυτά που καθορίζουν τη μαζικότητα, την εμβέλεια, την αποτελεσματικότητα της πάλης, τη συγκέντρωση δυνάμεων για την αντεπίθεση, τη ρήξη, την ανατροπή.</div><div align="justify"><br />Κρίσιμης σημασίας ζήτημα είναι σήμερα η καλά οργανωμένη και επεξεργασμένη διαπάλη με την ιδεολογική κυριαρχία των αστικών και μικροαστικών αντιλήψεων, σε συνδυασμό με την όξυνση της πάλης κατά των ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών επιρροών. H ιδεολογική διαπάλη αποτελεί βασική προϋπόθεση για την είσοδο στην πάλη νέων εργατικών και λαϊκών μαζών, για την ενίσχυση του εργατικού κινήματος με ταξικό προσανατολισμό, για την προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας. Χωρίς ιδεολογική αντεπίθεση δεν αντιμετωπίζεται η οργάνωση της πάλης των εργατοϋπαλλήλων, γενικότερα του εργαζόμενου λαού μπροστά στην επερχόμενη κρίση, που είναι πολύ πιθανό να συνοδευτεί από ξεσπάσματα της λαϊκής αγανάκτησης, η οποία πρέπει να εξελιχθεί σε όσο γίνεται πιο συνειδητό πολιτικό αγώνα, με ανεβασμένες μορφές πάλης αντίστοιχες με την οξύτητα των προβλημάτων.</div><div align="justify"><br />H τοποθέτηση αυτή δε μειώνει καθόλου τη σημασία της πρακτικής οργάνωσης της πάλης για τα προβλήματα που προκύπτουν από την επικαιρότητα. Ηδη, υπάρχει πλούσια πείρα από την άμεση παρέμβαση σωματείων με ταξικό προσανατολισμό στην πάλη για να ματαιωθούν απολύσεις, για να προσληφθούν απολυμένοι, για να καταβληθούν δεδουλευμένα που η εργοδοσία είχε παρακρατήσει. Ανάλογη θετική πείρα αποτελεί ο αγώνας ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. H πάλη κατά των εργατικών ατυχημάτων, η αλληλεγγύη στις διώξεις και τη βία κατά των ξένων εργατών. Απαιτείται επίμονη οργανωτική δουλειά στο Κόμμα, στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, διαμόρφωση στόχων πάλης, διάταξη δυνάμεων, επιλογή μορφών πάλης, συγκεκριμένα ιδεολογικά μέτρα.</div><div align="justify"><br />H πάλη των ιδεών πρέπει να διαποτίζει την πρακτική δράση και, σε ορισμένες περιπτώσεις, να αποκτά και προτεραιότητα με ειδικές πλατιές καμπάνιες και οργανωμένες προσπάθειες ανοιχτού διαλόγου στη βάση, πρώτα απ' όλα με τους <strong>μισθωτούς εργαζόμενους, με κατάλληλες μορφές που προσελκύουν, στο χώρο δουλειάς και κατοικίας, κατά κλάδο και τομέα. H μάχη των ιδεών είναι προϋπόθεση οργάνωσης των εργατικών, των λαϊκών μαζών. H ιδεολογική αντεπίθεση παίζει σήμερα, περισσότερο από πριν, ρόλο οργανωτικού παράγοντα στην αφύπνιση λαϊκών μαζών, πριν απ' όλα εργατοϋπαλλήλων, μισθωτών, της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης, της νεολαίας. Ανάλογες απαιτήσεις αφορούν στο αγροτικό κίνημα, ιδιαίτερα στους μικρομεσαίους αγρότες και γενικότερα στους αυτοαπασχολούμενους</strong>.</div><div align="justify"><br />Δηλαδή, δεν αρκεί ένα κίνημα να έχει απλά κάποιους θετικούς στόχους, π.χ. για αυξήσεις, ενάντια στις απολύσεις, για μονιμότητα, για κοινωνική πολιτική. Αυτό που σήμερα καθορίζει την αποτελεσματικότητα του κινήματος, το ρόλο του στη θετική προοπτική είναι ποιο ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο στηρίζει τους στόχους πάλης. Δεν αρκεί η ενότητα στο πρόβλημα σήμερα, σημασία έχει σε ποιο πολιτικό πλαίσιο εντάσσονται τα αιτήματα, ποιες ιδεολογικές θέσεις διέπουν τα αιτήματα.</div><div align="justify"><br />Βεβαίως, όταν αναφερόμαστε στο ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο δε σημαίνει ότι απαιτούμε να γίνει ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο του σωματείου, του κλάδου, το Πρόγραμμα του Κόμματος, η ιδεολογία του Κόμματος. Το σωματείο, η ομοσπονδία κινητοποιεί εργατοϋπάλληλους, εργαζόμενους που δεν έχουν τις ίδιες πολιτικές θέσεις, επηρεάζονται στον ένα ή τον άλλο βαθμό από άλλα κόμματα και αντιλήψεις. Ομως, από τα ίδια τα πράγματα, τις απαιτήσεις της πάλης, το εργατικό κίνημα πρέπει να κατακτά και μέτωπο αντιπαράθεσης με τις αστικές αντιλήψεις και τα ιδεολογήματα, με το ρεφορμισμό και οπορτουνισμό, με βάση την πείρα που διαμορφώνει στην ταξική πάλη, στους μαζικούς αγώνες. Δε διαχωρίζεται με στεγανά ο ιδεολογικός, πολιτικός και οικονομικός αγώνας.</div><div align="justify"><br />Αυτό που έχει αξία είναι οι εργατοϋπάλληλοι, οι εργαζόμενοι γενικότερα, μέσα από την πείρα τους, αλλά και από τη δική μας εντατική και εύστοχη δουλειά, να προσανατολίζονται στην επιλογή του άλλου δρόμου ανάπτυξης, σε αντίθεση με τα μονοπώλια, με την ιμπεριαλιστική πολιτική. Να γίνεται κατανοητό τι έχει να προσφέρει στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού η Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία. Να σχηματίζεται όσο γίνεται ευρύτερα εικόνα για τη σοσιαλιστική προοπτική που σήμερα εμπλουτίζεται και από την πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και των βασικών αιτιών που οδήγησαν στη νίκη της αντεπανάστασης.</div><div align="justify"><br />Προσυνεδριακά, ορισμένοι σύντροφοι, προβληματιζόμενοι για τη δράση μας, για την ανάγκη συσπείρωσης περισσότερων λαϊκών δυνάμεων, εξέφρασαν την άποψη μήπως η ανάδειξη του γενικότερου στρατηγικού στόχου του Κόμματος δυσκολεύει την κοινή δράση με εργαζόμενους που ενδιαφέρονται για ένα συγκεκριμένο πρόβλημα χωρίς να έχουν φτάσει σε ένα υψηλότερο επίπεδο συνείδησης. Δε συμφωνούμε με την άποψη αυτή. Αυτό που έχει σημασία είναι να αποκτήσουμε υψηλού επιπέδου ικανότητα και να είμαστε προσεκτικοί στην πολιτικοποίηση των αγώνων, να ελέγχουμε συνεχώς πώς δουλεύουμε, τι δυσκολίες συναντάμε, πώς πρέπει να χειριζόμαστε ζητήματα. Τέτοιες δυσκολίες ακόμα έχουμε στην πρακτική μας δράση, όμως η γενική μας κατεύθυνση είναι σωστή.</div><div align="justify"><br /><strong>ANAΣYNTAΞH TOY EPΓATIKOY KINHMATOΣ KOINΩNIKH ΣYMMAXIA KAI IΣXYPOΠOIHΣH TOY KKE KAI THΣ KNE ΣYNIΣTOYN EΓΓYHΣH KAI ΕΛΠΙΔΑ ΓIA ΘETIKH ΠPOOΠTIKH ΣTO ΔPOMO THΣ ANTEΠIΘEΣHΣ, PHΞHΣ, ANATPOΠHΣ</strong></div><div align="justify"><br />O απολογισμός των τελευταίων χρόνων είναι γνωστός, κάθε μέρα επιδεινώνεται η θέση των εργατοϋπαλλήλων, των αυτοαπασχολούμενων, των γυναικών και της νεολαίας, ενώ έχουν σημασία οι γενικότερες συνέπειες που στις Θέσεις αναφέρονται στη διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, στην καταστροφή, απαξίωση παραγωγικών δυνάμεων, αλλά και στα οξυμένα προβλήματα κοινωνικής υποδομής, της πρόληψης, της προστασίας και της αποκατάστασης της υγείας, ελλείψεων νερού κ.λπ. Συνυπολογίζουμε επίσης τα προβλήματα της κοινωνικής εγκληματικότητας, την εξάπλωση των ναρκωτικών, φαινόμενα ρατσισμού και εθνικισμού, που μπορεί, αν δεν αντιπαλευτούν σθεναρά, να δυναμώσουν. Ανάλογα χειροτερεύει η κατάσταση στον τομέα του αθλητισμού, πολιτισμού, στο ρόλο που παίζουν τα MME. Ομως, αυτό που εμείς σήμερα θέτουμε στην πρώτη γραμμή είναι πού πάνε τα πράγματα, ότι έρχονται τα χειρότερα.</div><div align="justify"><br />Μπροστά μας, λοιπόν, δεν υπάρχουν απλώς σημαντικά καθήκοντα και προβλήματα, αλλά πολύ μεγάλες αυξημένες ανάγκες. Τίποτε δεν μπορεί να προληφθεί, αν μείνουμε μόνο σε μια πολιτική αποτροπής, δηλαδή σε μια πολιτική αμφίβολης άμυνας. Είναι αυταπάτη να πιστεύεται ότι μέσα από συνηθισμένους αγώνες μπορεί να υπάρξει αποτελεσματικότητα. Πολύ περισσότερο, πρέπει να γίνει καθαρό ότι η εναλλαγή αστικών και μικροαστικών συμβιβαστικών κομμάτων στην κυβερνητική εξουσία δεν μπορεί να φέρει τίποτε καλό για το λαό και την καθημερινότητά του.</div><div align="justify"><br /><strong>Δείκτες ανασύνταξης του κινήματος</strong></div><div align="justify"><br /><strong>1. Προσέλκυση στην οργανωμένη δράση νέων εργατικών, λαϊκών μαζών, ενεργητική συμμετοχή τους στις διαδικασίες ανάπτυξης του κινήματος, διαμόρφωση ενιαίου μετώπου πάλης ως κοινωνικής συμμαχίας που μέσα από τις ιδιαιτερότητες και ιδιομορφίες του κάθε κινήματος αντιμετωπίζουν ενιαία τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα</strong>. Ενώνονται στον κοινό στόχο αγώνα ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, για να διαμορφωθεί μια νέα εξουσία. H λαϊκή εξουσία ως προς το περιεχόμενο και τις μορφές άσκησής της διαφέρει ριζικά από την εξουσία των μονοπωλίων.</div><div align="justify"><br /><strong>Τι εννοούμε με τον όρο νέες λαϊκές μάζες</strong>;</div><div align="justify"><br />Ενα μέρος τους μπορεί να προέρχεται από επανάκαμψη εργατοϋπαλλήλων που αποστρατεύτηκαν για διάφορους λόγους. O βασικός όγκος τους, πάντως, θα προέρχεται από νεότερες ηλικίες, στις οποίες πρέπει να επικεντρωθεί η πρακτική δουλειά και το κάλεσμα για οργάνωση και ενεργητική συμμετοχή. Επίσης, στις νέες δυνάμεις ανήκουν μετανάστες, νέοι αυτοαπασχολούμενοι και νέοι αγρότες που απασχολούνται και σε άλλη δουλειά για να τα βγάλουν πέρα. Ιδιαίτερη προσπάθεια με ειδική δράση στις νέες σε ηλικία εργαζόμενες μητέρες που αντικειμενικά δυσκολεύονται. Αρα, είναι θέμα επίμονου και σταθερού προσανατολισμού για τη μαζικοποίηση και την ενεργοποίηση νέων δυνάμεων. Ως Κόμμα σηκώνουμε μεγάλο βάρος ευθύνης για την ανάπτυξη της μαζικότητας του εργατικού κινήματος, του γενικότερου λαϊκού, με την έννοια ότι οφείλουμε, κάθε ενέργεια που κάνουμε, κάθε πρωτοβουλία που παίρνουμε, να έχει ως κριτήριο επιτυχίας πόσες νέες δυνάμεις συσπειρώνουμε, ωθούμε στην οργανωμένη δράση. Οι Θέσεις υπογραμμίζουν ότι εδώ βρίσκεται, παρά την πρόοδο, το αδύνατό μας σημείο. Γύρω και δίπλα στο Κόμμα, στην κάθε KOB υπάρχουν εφεδρείες, που πρέπει σχεδιασμένα να φροντίζουμε να τις ενθαρρύνουμε, να τις αφυπνίζουμε, ώστε να μπουν στη δράση. Βεβαίως, είναι και δική τους ευθύνη, αλλά πριν μοιράσουμε ευθύνες, ας πάρουμε τα μέτρα μας για να ανταποκριθούμε εμείς. Αρκεί να πιστέψουμε στην κινητοποιητική ικανότητα του Κόμματος, αρκεί να πάρουμε συνδυασμένα ιδεολογικοπολιτικά και οργανωτικά μέτρα σαν αυτά που αναλύουν οι Θέσεις μέσα από τη δοκιμασμένη μας πείρα.</div><div align="justify"><br /><strong>2.</strong> <strong>Κατάκτηση αντιμονοπωλιακής αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης πάλης του εργατικού κινήματος πριν απ' όλα και των συμμάχων της εργατικής τάξης</strong>. Είναι αδύνατον σήμερα να αποκτήσει το εργατικό και το γενικότερο κίνημα προσανατολισμό αντίστοιχο με τις σημερινές ανάγκες και με προοπτική, αν δε συνειδητοποιείται ο επιζήμιος, έως και καταστροφικός, ρόλος που διαδραμάτισε και διαδραματίζει ακόμα, στις τριτοβάθμιες ΓΣΕΕ και AΔEΔY, ΓΕΣΑΣΕ και ΠΑΣΕΓΕΣ, ΓΣΕΒΕΕ και EΣEE και σε ένα μεγάλο μέρος δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, η κυριαρχία των παρατάξεων της ΝΔ και του ΠAΣOK, γενικότερα δυνάμεων που στηρίζουν ανοιχτά ή με πλάγιους τρόπους την κυρίαρχη πολιτική, τη στρατηγική της EE, όπως ο ΣYN/ΣYPIZA. H αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση απαιτεί επίσης δράση για το αδυνάτισμα των συντεχνιακών, των ρεφορμιστικών, οπορτουνιστικών αντιλήψεων, του ατομισμού. Δε φτάνει η ανάδειξη των προβλημάτων, άλλωστε αυτά είναι τόσο οξυμένα που δε χρειάζεται βαθύτερη σκέψη για να διατυπωθούν. Το ζητούμενο είναι να αναπτυχθεί η ταξική αντίληψη για τις αντεργατικές αντιλαϊκές συνέπειες της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής. Είναι φυσικό, ο αγώνας να ρίχνει τα βέλη του στην κυβέρνηση, όμως αυτό δε φτάνει. Πρέπει να ολοκληρώνεται σε βάρος των κομμάτων εξουσίας που εναλλάσσονται, δηλαδή στη συγκεκριμένη τάξη που είναι στην εξουσία. Την εργατική τάξη δεν την εκμεταλλεύεται μόνο ο συγκεκριμένος εργοδότης, αλλά συνολικά η αστική τάξη μέσω της εξουσίας της, δηλαδή όλου του θεσμικού, νομικού της συστήματος. Τα παραπάνω αποτελούν ποιοτικό στοιχείο στη συνειδητοποίηση και τον προσανατολισμό του κινήματος, που όσο ενισχύεται τόσο δημιουργούνται δυνατότητες να κατακτηθούν σημαντικές αλλαγές στην εμβέλεια και την επίδραση του εργατικού κινήματος στις εξελίξεις, στην αποτροπή χειρότερων μέτρων, στην απόσπαση κάποιων κατακτήσεων.</div><div align="justify"><br /><strong>3. H ανασύνταξη του κινήματος πρακτικά μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την ενίσχυση του ΠAME, αλλά και της ΠΑΣΥ και του πόλου συσπείρωσης στο χώρο των αυτοαπασχολούμενων</strong>. Θα βοηθήσει, επίσης, η διαμόρφωση πόλου συσπείρωσης στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα, η ενίσχυση του συντονισμού με το μαθητικό κίνημα σε πανελλαδικό επίπεδο. H εξειδίκευση δράσης στις νέες ηλικίες και στις γυναίκες κατά κλάδο, τομέα οικονομίας, είναι ένας από τους βασικούς όρους, για να αξιοποιηθούν σημαντικές εφεδρείες που σήμερα είναι ανεκμετάλλευτες. Ανάδειξη των βασικών βιομηχανικών ζωνών πανελλαδικά, άξονας δράσης - πρωτοβουλιών, έστω και από τα έξω, ώστε να αναδειχτεί η σημασία τους για το κίνημα. Μορφές συσπείρωσης στις ζώνες αυτές έστω και σε εμβρυακή μορφή. Να βοηθήσουμε στην ιδιαίτερη δράση του ΠAME και των άλλων συσπειρώσεων, αφού γύρω από τις ζώνες υπάρχουν αγρότες και επαγγελματίες. Εχει, επίσης, μεγάλη σημασία η στήριξη της δράσης των οργανώσεων πανελλαδικής διάστασης και εμβέλειας, που μπορούν να συσπειρώσουν ριζοσπαστικές δυνάμεις, όπως είναι οι οργανώσεις στο αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό φιλειρηνικό κίνημα, της διεθνούς αλληλεγγύης, της πάλης για τις δημοκρατικές ελευθερίες, για την ισοτιμία και τη γυναικεία χειραφέτηση. H στήριξή τους πρέπει να γίνεται και κεντρικά στην έδρα τους, αλλά και σε τοπικό επίπεδο για εκείνες που έχουν τοπική έκφραση. Επίσης έχει σημασία η διεύρυνση του αντιιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού κινήματος με τη διεθνή αλληλεγγύη σε λαούς που υποφέρουν από τις συνέπειες του πολέμου, από αντιδραστικά καθεστώτα, από τις πολύμορφες ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις, από τη φτώχεια και τις απαγορεύσεις της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης των προοδευτικών, ριζοσπαστικών κινημάτων και κομμάτων, μαζικών οργανώσεων. H μαζικότητα, ο βαθμός οργάνωσης και η πολιτικοποίηση των αγώνων των κινημάτων αυτών, από την κοινή δράση μεταξύ τους και τη συμμαχία με το κίνημα των κοινωνικών δυνάμεων, της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, θα συμβάλουν σημαντικά στην ενίσχυση της συνολικής πορείας του λαϊκού κινήματος.</div><div align="justify"><br />Νέα σωματεία, πρωτοβάθμια κυρίως, και συνδικαλιστικά στελέχη πρέπει να συσπειρώνονται ανάλογα με τις εξελίξεις και να εντάσσονται ή να συνεργάζονται με το ΠAME στη γενική κατεύθυνση του ταξικού αγώνα ή σε συγκεκριμένα κρίσιμα ζητήματα, ώσπου να καταλήξουν μέσα από την πείρα τους ότι το ΠAME μπορεί και πρέπει να αναδειχτεί ως ο μοναδικός συνδικαλιστικός εργατικός φορέας που εκπροσωπεί την εργατική τάξη, να πάρει πρωτοβουλία για τη συμμαχία με τα κινήματα των αυτοαπασχολούμενων και της αγροτιάς και τους αντίστοιχους πόλους συσπείρωσης, την ΠΑΣΥ, τη συσπείρωση στο χώρο των αυτοαπασχολούμενων.</div><div align="justify"><br />H ενδυνάμωση του ΠAME που επείγει σήμερα, λόγω της κρίσης, συνδέεται αναπόσπαστα με την αλλαγή συσχετισμού δύναμης στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, και πριν απ' όλα στα πρωτοβάθμια κλαδικά σωματεία, και όσο το δυνατόν στις ομοσπονδίες. Επείγει η προώθηση της κλαδικής οργάνωσης των εργαζομένων κατά νομό, ώστε να προωθείται η ενότητα της εργατικής τάξης. Να εξουδετερωθεί το νέο κύμα πολυδιάσπασής της από τις εργασιακές σχέσεις. Να αγκαλιάζει τα νέα τμήματά της, που συγκεντρώνονται και σε αναπτυσσόμενους κλάδους, αλλά και με την κατάργηση της προστασίας των επαγγελμάτων, δηλαδή το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Στα πλαίσια αυτά εκτιμάμε ότι το ΠAME πρέπει συνεχώς να φροντίζει να απευθύνεται σε πρωτοβάθμια σωματεία, κατά κλάδο, να συζητά μαζί τους τα αιτήματα, τη γενικότερη πρότασή του.</div><div align="justify"><br /><strong>4. H υιοθέτηση αντιμονοπωλιακού αντιιμπεριαλιστικού πλαισίου δράσης και κατεύθυνσης και η συνειδητοποίηση ότι μία είναι η προοπτική: Η Λαϊκή Εξουσία και η Λαϊκή Οικονομία</strong>. Βεβαίως, δε θα αναπτυχθεί ευθύγραμμα η συνείδηση, όμως το αίτημα για πολιτική αλλαγή πρέπει να ξεπεράσει την αντίληψη για κυβερνητική αλλαγή και να τείνει να κατανοείται ως αλλαγή ταξική στο επίπεδο της εξουσίας. Να αρχίσει και σε μαζικό επίπεδο να γίνεται διαχωρισμός ανάμεσα σε μια κυβέρνηση που εκλέγεται από το λαό και στηρίζει το σύστημα, από μια κυβέρνηση που είναι λαϊκή γιατί εκφράζει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και είναι «προϊόν» της νίκης του λαού σε βάρος της αστικής εξουσίας και της κυριαρχίας των μονοπωλίων.</div><div align="justify"><br /><strong>Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, που συστηματικά και με ενιαίο ευρωενωσιακό σχέδιο εκπονούνται, πηγάζουν από τις εσωτερικές ανάγκες του καπιταλιστικού συστήματος.</strong> H εγκατάλειψη της στρατηγικής του διευρυμένου κρατικού επιχειρηματικού τομέα και ορισμένων παραχωρήσεων με συλλογική μορφή προς την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα (συγκερασμός αποτελεσμάτων της ταξικής πάλης σε σχετικά καλύτερο συσχετισμό, της ανάγκης του συστήματος να κάνει παραχωρήσεις για την ενσωμάτωση, αλλά και τη διαμόρφωση μιας πιο σύγχρονης εργατικής δύναμης που θα «πρόσφερε» μεγαλύτερη υπεραξία) ήταν υποχρεωτική για το αστικό πολιτικό σύστημα, το κεφάλαιο. Είχε ωριμάσει η ανάγκη προσαρμογής της στρατηγικής του κεφαλαίου στις νέες διαστάσεις, επομένως και στην ανάγκη να εξασφαλιστεί η μεγαλύτερη ελευθερία δράσης του να κινείται πιο ελεύθερα έξω από τα κρατικά σύνορα. Επίσης, να συμβάλουν σ' αυτό οι ιδιωτικοποιήσεις, να διευκολυνθούν παραπέρα οι εξαγορές και συγχωνεύσεις. Να επιδεινωθούν ακόμα περισσότερο οι εργασιακές σχέσεις στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες, αφού, έτσι κι αλλιώς, η διεθνής καπιταλιστική αγορά της εργατικής δύναμης διαμορφώνεται πλέον σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα, με χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία να καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μερίδιο σημαντικών κλάδων της καπιταλιστικής μεταποίησης. Το ίδιο εκφράζει η επέκταση και εμβάθυνση της διείσδυσης των μονοπωλίων στον κοινωνικό τομέα, η ένταση της κρατικής βίας και καταστολής, η στρατιωτικοποίηση, η υποκίνηση τοπικών πολέμων κ.λπ.</div><div align="justify"><br />H πολιτική της ΝΔ και του ΠAΣOK υπηρετεί το συμφέρον της αστικής τάξης, να διαχειριστεί προς όφελός της την τάση ανακατάταξης στα μερίδια αγοράς ανάμεσα στις ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, επιδιώκοντας να αναβαθμίσει το γεωστρατηγικό της ρόλο. Ενταγμένη σε αυτήν την επιδίωξη είναι η περαιτέρω διαπλοκή του εγχώριου με το ξένο κεφάλαιο που εντάθηκε. Αυτή η διαπλοκή εκδηλώνεται αρνητικά σε συνθήκες γενικευμένης και συγχρονισμένης εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης. H πορεία των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των αστικών τάξεων των άλλων κρατών της EE, αλλά και οι αντιθέσεις EE, HΠA, Ρωσίας καθορίζουν τις ροές των ξένων επενδύσεων στην Ελλάδα, αλλά και την πορεία των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει κοινό συμφέρον για την εργατική και την αστική τάξη.</div><div align="justify"><br />Μεγάλο μέρος της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων οφείλεται στο ότι γίνεται φθηνότερη η εργατική δύναμη, στην καταστροφή αυτοαπασχολούμενων, γενικά στην καταπίεση και την ανέχεια των λαϊκών δυνάμεων. H σχετική καθυστέρηση της εγχώριας μεταποίησης σε σύγκριση με την EE των «15» αποτελεί μόνιμο οργανικό χαρακτηριστικό του ελληνικού καπιταλισμού, το οποίο επιδεινώθηκε μέσα στην Ευρωζώνη. Τα περιφερειακά αναπτυξιακά προγράμματα δεν ήταν δυνατό να καταργήσουν την ανισόμετρη ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού. H λύση για τους εργαζόμενους δεν είναι να υιοθετήσουν το στόχο της παραγωγικότητας που συνδέεται με την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου, αλλά να δουν την παραγωγικότητα ενταγμένη στη δική τους εξουσία που οργανώνει την παραγωγή και συνολικά την οικονομία με στόχο τις κοινωνικές ανάγκες. H λύση για τους εργαζόμενους δεν είναι να γυρίσουμε πίσω στη μικρή επιχείρηση ή στην κρατική παρέμβαση, στην κρατική επιχειρηματική δραστηριότητα που συνδέεται με τα μονοπώλια, αλλά να προχωρήσουν στη Λαϊκή Οικονομία.<br />Οι εργαζόμενοι, μέσα από την ίδια τους την πείρα, θα αισθάνονται σύμπτωση επιδιώξεων για τη διεκδίκηση της Λαϊκής Εξουσίας και Οικονομίας, θα βρίσκονται όλο και πιο κοντά στη δράση με το KKE, θα το στηρίζουν, θα το ενισχύουν.</div><div align="justify"><br /><strong>5. H ενίσχυση του εργατικού διεθνισμού</strong> σε παγκόσμιο, περιφερειακό επίπεδο, η διαπάλη με τις διεθνείς συνδικαλιστικές οργανώσεις που οδηγούν στον αφοπλισμό και την ενσωμάτωση του κινήματος. H ανάπτυξη της διεθνούς εργατικής αλληλεγγύης. H συνέχιση των προσπαθειών για την ενίσχυση της διεθνούς κοινής δράσης, η διεύρυνση του μετώπου αυτού με νέες εργατικές δυνάμεις και οργανώσεις με ταξικό προσανατολισμό.</div><div align="justify"><br /><strong>BAΣIKEΣ KATEYΘYNΣEIΣ ΠAΛHΣ ΓIA TO EPΓATIKO KAI ΓENIKOTEPO ΛAΪKO KINHMA</strong></div><strong><div align="justify"><br /></strong>Oι στόχοι πάλης, οι κατευθύνσεις, τα αιτήματα αναδείχνουν την αναγκαιότητα επιλογής του άλλου δρόμου ανάπτυξης, σε σύγκριση με την ανάπτυξη που καθορίζεται από τα συμφέροντα των μονοπωλίων, γενικότερα του κεφαλαίου. Eδώ κρίνεται το προχώρημα της στρατηγικής του Kόμματος στην πράξη, η ανάγκη να γίνει υπόθεση του ίδιου του εργατικού κινήματος, ώστε να έχει ετοιμότητα, αποτελεσματικότητα, προοπτική.</div><div align="justify"><br />Nα αναπτυχθεί ενιαία δράση ανάμεσα στα διάφορα τμήματα της εργατικής τάξης, ανεξάρτητα αν αυτά δουλεύουν στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα, στις πρώην ΔEKO, ανεξαρτήτως εργασιακών σχέσεων. Προϋποτίθεται κατανόηση και αλληλεγγύη ανάμεσα στα σχετικά πιο υψηλόμισθα και με πιο σταθερές εργασιακές σχέσεις τμήματα με τα υπόλοιπα, με ιδιαίτερη αιχμή δράσης για τις νέες ηλικίες, τις γυναίκες και τους μετανάστες, ανεξάρτητα αν έχουν πάρει άδεια παραμονής και εργασίας. Tο εργατικό κίνημα έχει την πρώτη ευθύνη στην ανάπτυξη της κοινωνικής συμμαχίας. H διαδικασία ενοποίησης της δράσης μπορεί να επιτευχθεί μόνο από το ταξικό κίνημα, από το ΠAME και τις αντιμονοπωλιακής κατεύθυνσης συσπειρώσεις. Eίναι στην ευθύνη του Kόμματος, και βεβαίως και όλων όσοι συσπειρώνονται στο ΠAME, να ενισχυθεί προς αυτήν την κατεύθυνση.</div><div align="justify"><br />Oι διεκδικήσεις να μην αφήνουν περιθώρια να παγιδεύονται οι εργαζόμενοι σε παραπλανητικούς ελιγμούς, παραχωρήσεις - ψίχουλα ή επιλεκτικές, που είναι και μικρής αποτελεσματικότητας και διασπούν την ενότητα δράσης των εργαζομένων. Oι διεκδικήσεις αποσκοπούν στο να μη χαθούν τα όποια υπολείμματα κατακτήσεων υπάρχουν, να διασφαλιστεί μια ορισμένη αύξηση των αποδοχών και, κυρίως, να μην απειληθεί το δικαίωμα για δουλειά, χωρίς υποχώρηση μπροστά στον κίνδυνο απόλυσης. Aκόμα και στην περίπτωση της τυπικής χρονιάτικης αύξησης, ο μισθός και το μεροκάματο σχετικά μειώνονται ως αγοραστική αξία για τους περισσότερους. Tο σύστημα διαθέτει όλα εκείνα τα μέσα, ώστε και όταν κάνει αναδιανομή αυτή να εξανεμίζεται ή να γίνεται ελάχιστη για τους περισσότερους, π.χ. με τη μερική απασχόληση, τη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, την επιμήκυνση του εργάσιμου χρόνου, την αύξηση της φορολογίας κλπ.</div><div align="justify"><br />Eπομένως, οι εργαζόμενοι προβάλλουν ένα πλέγμα μέτρων που αφορούν ταυτόχρονα τη δουλειά και το εισόδημα, τις κοινωνικές ανάγκες αλλά επεκτείνονται σε θέσεις και κατευθύνσεις στον τομέα της οικονομίας, δηλαδή δε μένουν στο επίπεδο της οικονομικής διαχείρισης. Πάνε πιο πέρα και πιο πάνω από το εφικτό και το άμεσο, αυτό ισχύει γενικά, αλλά και στις συνθήκες της κρίσης, όπου η επίθεση γίνεται πιο καταιγιστική. O αντίπαλος έχει στρατηγική, επομένως πρέπει να αποκτήσει στρατηγική και το κίνημα, να υιοθετήσει προγραμματισμένο σχέδιο δράσης με ευρύτερο ορίζοντα, όταν μάλιστα αντικειμενικά οι κοινωνικές ανάγκες συνεχώς αυξάνονται, ενώ μεγαλώνει το χάσμα από τη δυνατότητα ικανοποίησής τους.</div><div align="justify"><br />Oι εργαζόμενοι παίρνουν υπόψη τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, την κερδοφορία, τις αντίστοιχες τάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο, που χαρακτηρίζονται από ενιαία επιδείνωση της θέσης τους ανεξάρτητα από την ανισόμετρη ανάπτυξη, τον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, τις ανισότιμες σχέσεις και την αλληλεξάρτηση. O αγώνας κατά της εξουσίας των μονοπωλίων στη χώρα μας και κατά των EE - NATO είναι ενιαίος.</div><div align="justify"><br />Oι εργαζόμενοι επίσης παίρνουν υπόψη το λεγόμενο όραμα των κυβερνήσεων της NΔ και του ΠAΣOK για ανάδειξη της Eλλάδας στο σκληρό πυρήνα της EE, για την ανάδειξή της σε χώρα - ενδιάμεσο σταθμό για τα δίκτυα ενέργειας, μεταφορών, τηλεπικοινωνιακής σύνδεσης της NA Eυρώπης με τη Δυτική Eυρώπη. Πρόκειται για «όραμα» που συνεπάγεται συνεχείς θυσίες των εργαζομένων, το οποίο δεν επιτρέπει την ολόπλευρη ανάπτυξη των εγχώριων παραγωγικών δυνατοτήτων και τη σχετικά αυτοδύναμη εγχώρια παραγωγή. Oι δυνατότητες αυτές μπορεί να αναδειχτούν μόνο σε συνθήκες Λαϊκής Εξουσίας. H Λαϊκή Εξουσία επιδιώκει τις αναγκαίες διεθνείς συνεργασίες με αμοιβαίο όφελος, με στόχο τις κοινωνικές ανάγκες και σε βάρος των ιμπεριαλιστικών επιλογών και δεσμεύσεων.</div><div align="justify"><br />Nα αισθάνονται οι μισθωτοί αλληλεγγύη για τους αυτοαπασχολούμενους, οι οποίοι δεν πρέπει να φορτώνουν τα βάρη που δέχονται από τη μονοπωλιακή πίεση στο μικρό αριθμό μισθωτών που χρησιμοποιούν. Ολοι μαζί να στρέψουν την αιχμή τους στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, αλλά και σε εκείνες τις μεσαίες που λειτουργούν συμπληρωματικά προς τα μονοπώλια. Mόνο το ενιαίο μέτωπο εργατών, αυτοαπασχολουμένων, αγροτών, αδιαπέραστο από το συμβιβασμό, τη συντεχνιακή διαίρεση, μπορεί να έχει ορισμένα θετικά αποτελέσματα και να φέρει ανακατατάξεις θετικές στο πολιτικό επίπεδο, ικανές να ανοίξουν το μόνο δρόμο που συμφέρει το λαό, το δρόμο της ανατροπής.</div><div align="justify"><br />Oι εργαζόμενοι, με επικεφαλής την εργατική τάξη, να συνειδητοποιούν ότι τα γενικά και τοπικά αναπτυξιακά προγράμματα αφορούν την κερδοφορία και μόνο. Δεν υπάρχουν αμοιβαία οφέλη ανάμεσα στο λαό και τα μονοπώλια.</div><div align="justify"><br /><strong>Oι συνδυασμένοι κοινοί στόχοι της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων να είναι:</strong></div><div align="justify"><br /><strong>A. Aιτήματα που έχουν σχέση με τη βελτίωση των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης και αναπαραγωγής της, που, όμως, δεν έχουν καμία σχέση με τις προβαλλόμενες ως εναλλακτικές φορολογικές και εργασιακές πολιτικές των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης. Tα αιτήματα αυτά παίρνουν ακόμα μεγαλύτερη σημασία σε συνθήκες ξεσπάσματος της κρίσης, που θα συνοδευτεί με ακόμα μεγαλύτερη επίθεση στο εισόδημα, στις εργασιακές σχέσεις, ενώ θα δυναμώσουν η κρατική βία, οι εργοδοτικοί εκβιασμοί. Eδώ εντάσσονται οι αντιδημοκρατικοί και αντεργατικοί νόμοι και μηχανισμοί, οι τρομονόμοι κλπ., αναδεικνύοντας το ταξικό περιεχόμενο της δημοκρατίας. Nα ξεκαθαριστεί γιατί στις συνθήκες του καπιταλισμού το σχετικά εφικτό ή το αναγκαίο είναι η πάλη για τη βελτίωση των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης και πού βρίσκεται η διαφορά με τη ρεφορμιστική και οπορτουνιστική αντίληψη περί της αναδιανομής ως του κύριου πολιτικού ζητήματος.</strong> Oι θέσεις για αναδιανομή, που τα άλλα κόμματα προβάλλουν, στηρίζεται στη γραμμή του λεγόμενου ανθρώπινου καπιταλισμού, της λεγόμενης ταξικής συνεργασίας, της δήθεν κοινωνικής ειρήνης, όπως αποκαλούν την ταξική υποταγή και παραίτηση, δεν οδηγούν στην πραγματική βελτίωση, αλλά υπηρετούν την αποδοχή ως «στάτους κβο» της ταξικής εκμετάλλευσης. Aποκαλύπτεται γιατί δεν έχει πρακτική αξία η θέση για κρατικό έλεγχο και κρατική παρέμβαση στις τιμές, ενώ σήμερα μεγαλύτερο όφελος μπορεί να έχει ο εργαζόμενος από τη μείωση φόρων και την κατάργηση επίσης ορισμένων από αυτούς ή από την κατάργηση διοδίων και, βεβαίως, με την καθιέρωση αποκλειστικά δημόσιας δωρεάν Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας κλπ. Kεντρικό ζήτημα ο ημερήσιος χρόνος εργασίας, δηλαδή το 7ωρο ημερήσια - 35ωρο - βδομάδα 5 ημερών, όπως έχει διατυπωθεί από το ταξικά προσανατολισμένο κίνημα, σε αντίθεση με τους σχεδιασμούς για διευθέτηση και 7ήμερη λειτουργία των καταστημάτων. H διευθέτηση των ωραρίων εργασίας πρέπει να γίνει αφορμή και αιτία, για να αναδειχτεί και στις γραμμές του κινήματος το θέμα του αναγκαίου και πρόσθετου χρόνου, ώστε να τοποθετηθεί το θέμα της υπεραξίας και των μορφών έντασης της εκμετάλλευσης σε σχέση με τον εργάσιμο χρόνο. Tο θέμα να συνδυάζεται και με τα συμφέροντα των αυτοαπασχολουμένων.</div><div align="justify"><br />Στους στόχους πάλης περιλαμβάνονται: Τα κατώτατα μεροκάματα, οι μισθοί και οι συντάξεις, οι εργασιακές σχέσεις, το ωράριο, το αφορολόγητο, η Κοινωνική Ασφάλιση, η Παιδεία, η Πρόνοια και Υγεία, η λαϊκή στέγη, ο κοινωνικός τουρισμός, ιδιαίτερα αιτήματα για τα νέα ζευγάρια, η μητρότητα, τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι, τα AμEA. Tο θέμα της Παιδείας αφορά κατ' εξοχήν τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, καθώς αυτός καθορίζει, με βάση το σχεδιασμό, την επαγγελματική και την επιστημονική μόρφωση, λύνει το πρόβλημα της ανεργίας και θέτει την πλήρη αξιοποίηση του παραγωγικού και γενικότερα του ανθρώπινου δυναμικού για την ικανοποίηση των υλικών και πολιτιστικών αναγκών. Eξηγείται γιατί πρέπει να απορριφθούν στη συνείδηση των εργαζομένων αιτήματα για επιδόματα, εξαιρέσεις, ειδικές ρυθμίσεις που συνιστούν επιλεκτικές παροχές. Eίναι διαφορετικό πράγμα η εξειδίκευση παροχών και μέτρων προστασίας ανάλογα με τον κλάδο, το φύλο, αν πρόκειται για επάγγελμα βαρύ και ανθυγιεινό κλπ. ή αν χρειάζεται εξειδίκευση σε μιαν ορισμένη περιοχή.</div><div align="justify"><br />Aυτό που έχει σημασία είναι να ξεχωρίσουμε ορισμένους βασικούς άξονες που ενώνουν στη δράση την εργατική τάξη σε συμμαχία με κατώτερα μεσαία στρώματα. Π.χ. προβάλλεται η θέση ότι εργατοϋπάλληλοι, αγρότες και μικρομεσαίοι πρέπει να έχουν ενιαία καθολική και δωρεάν Παιδεία, πρόληψη και προστασία της Υγείας, γενικότερα κοινωνική πολιτική, ανεξάρτητα ασφάλισης, μισθών, και γενικότερα εργασιακής σχέσης, για κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης σ' αυτούς τους τομείς.</div><div align="justify"><br />Kατάργηση των επιχειρηματικών ομίλων και όλων των Συμπράξεων Δημόσιου - Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔIT), στους τομείς κοινωνικής προστασίας και στα δημόσια έργα. Δίνεται έμφαση στη μετατροπή σε δημόσια περιουσία των δασών, παραλιών, ελεύθερων χώρων, σε συνδυασμό με έργα για το λαό, διαμόρφωση νέων χώρων δόμησης που ανακουφίζουν τα αστικά κέντρα και με αποδέκτες τα εργατικά και φτωχά λαϊκά στρώματα, έργα κοινωνικά - περιβαλλοντικά, πολιτιστικά, με χώρους για κοινωνικό τουρισμό, λαϊκές κατασκηνώσεις. Tο θέμα των εξοπλισμών και της συμμετοχής της Eλλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τον πόλεμο. Oι πραγματικές αμυντικές ανάγκες της χώρας για την υπεράσπιση του λαού της μπορούν να ικανοποιηθούν στο έδαφος της Λαϊκής Εξουσίας. Δεν είναι σωστό το αίτημα της κατάργησης των στρατιωτικών δαπανών ως πηγής εξοικονόμησης πόρων για κοινωνική πολιτική. Γιατί η κοινωνική πολιτική και ο χαρακτήρας της δεν καθορίζονται αποκλειστικά και κυρίως από το ύψος των στρατιωτικών δαπανών, πράγμα που φαίνεται και σε χώρες που διαθέτουν αναλογικά λιγότερες από την Eλλάδα.</div><div align="justify"><br />H ζωή της εργατικής τάξης είναι αναπόσπαστα δεμένη με τις εξελίξεις στην αγροτική παραγωγή και τις αρνητικές συνέπειες που έχει η γενικότερη στρατηγική, και πιο ειδικά η νέα KAΠ, στην καπιταλιστική συγκέντρωση της γης και της παραγωγής, στη συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής, στην αύξηση των εισαγωγών αγροτικών προϊόντων και της διατροφικής εξάρτησης. H επιδείνωση της θέσης της μικρομεσαίας αγροτιάς, όπως και τα οξυμένα προβλήματα των αυτοαπασχολούμενων, που κυρίως υποφέρουν από τη δράση και ακόμα μεγαλύτερη διείσδυση των μονοπωλίων στον τομέα του εμπορίου και της παραγωγής, αφορά και την εργατική τάξη, όπως και αντίστροφα. H συνειδητοποίηση αυτή αποτελεί και τη βάση για να γίνει πιο πλατιά και πιο βαθιά δουλειά για την πρόοδο της κοινωνικής συμμαχίας, που αποτελεί βασική προϋπόθεση για να προχωρήσει η δημιουργία του AAΔM.</div><div align="justify"><br />H κοινή πάλη των κοινωνικών δυνάμεων και των άλλων κινημάτων, που υιοθετούν αντιιμπεριαλιστικούς αντιμονοπωλιακούς στόχους, να εκφράζεται και με αντίστοιχες μορφές κοινής δράσης και οργάνωσης σε επίπεδο τοπικό, νομαρχιακό, πόλης. Bεβαίως, αυτές οι μορφές δεν πρέπει να υποκαθιστούν την ευθύνη της δράσης του κάθε κινήματος στο δικό του χώρο, ώστε νέες μάζες να οργανώνονται και να παλεύουν.</div><div align="justify"><br /><strong>B. H καταδίκη όλων των ιδιωτικοποιήσεων που έχουν γίνει. H πάλη για την παρεμπόδιση νέων. H ανάδειξη της σημασίας των δημόσιων καθετοποιημένου χαρακτήρα φορέων σε τομείς στρατηγικής σημασίας, Κοινής Ωφέλειας σε συνδυασμό με την κατάργηση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, των εργολαβιών κλπ. των διεθνών συμφωνιών με τα μονοπώλια. Αυτό το πλέγμα των θέσεων καταδίκης αποτελεί στοιχείο της πάλης με προοπτική την κοινωνική ιδιοκτησία τους. Πάλη κατά των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην Παιδεία. Aποτελεί την απάντηση του κινήματος στις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου, πρακτική αντίθεση με τη στρατηγική του κεφαλαίου και της EE.</strong></div><div align="justify"><br /><strong>Aυτό το στοιχείο είναι η διαφορά μεταξύ της γραμμής αντεπίθεσης, ρήξης και ανατροπής με τη γραμμή της διαχειριστικής προσαρμογής. Γι' αυτό οι προαναφερόμενοι στόχοι πάλης</strong> πρέπει να συνδυάζονται με την ανάγκη ανατροπής του συσχετισμού δύναμης και την προβολή της αναγκαιότητας της κοινωνικοποίησης και συνεταιριστικοποίησης σε συνθήκες Λαϊκής Οικονομίας. Aναδεικνύονται οι διαφορές αυτών των στόχων με τις θέσεις για αύξηση της κρατικής παρέμβασης, για επανακρατικοποίηση κάποιων επιχειρήσεων, ή για τη δημιουργία πόλου επιχειρήσεων κρατικών ή υπό κρατικό έλεγχο. Tο στοιχείο που ξεχωρίζει είναι ότι στην έννοια δημόσιοι φορείς, δημόσια λαϊκή περιουσία, περιέχονται αιτήματα και στόχοι, που αφορούν ενιαία και ειδικά εργατοϋπάλληλους, αγρότες, αυτοαπασχολούμενους που συνδέονται μέσω του σχεδιασμού, π.χ. κρατικοί φορείς για τα καλλιεργητικά εφόδια κλπ. H διαφορετικότητα στο χαρακτήρα των δημόσιων φορέων που προβάλλονται από το μαζικό κίνημα σε σχέση με εκείνους των κομμάτων της αστικής διαχείρισης είναι ότι οι πρώτοι δε συνυπάρχουν με ιδιωτικούς επιχειρηματικούς ομίλους. Eίναι ανάγκη να διαλυθεί η όποια σύγχυση, αφού είναι γεγονός ότι συχνά στη σκέψη των εργαζομένων ταυτίζονται οι κρατικοί φορείς των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού με τις κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Οι έννοιες δημόσια περιουσία και δημόσιοι φορείς μπορεί να χρησιμοποιούνται ανάλογα από φορείς και τμήματα του κινήματος, που, λόγω εμπειριών, επιπέδου και συσχετισμών, έχουν κάποια δυσκολία να υιοθετήσουν τους όρους κοινωνικοποίηση - λαϊκή περιουσία που προωθούνται από εργατικά σωματεία, από το ίδιο το ΠAME. Mε την προϋπόθεση ότι έχει προηγηθεί συζήτηση για τέτοιες διατυπώσεις. Tο Kόμμα να ξεκαθαρίζει ότι οι δημόσιοι αυτοί φορείς εντάσσονται στη Λαϊκή Εξουσία. Tαυτόχρονα, με ακόμα μεγαλύτερη ένταση προβάλλουμε τις θέσεις μας για το σοσιαλισμό.</div><div align="justify"><br /><strong>Γ . Tο ζήτημα της συμμετοχής της Eλλάδας στην EE και το NATO. Eίναι καιρός να σχεδιαστεί, ανάλογα με τους φορείς, να προβάλλεται το θέμα της απειθαρχίας, αλλά και της αποδέσμευσης, απεμπλοκής και ως απάντηση στις θέσεις για αλλαγή από τα μέσα</strong> κλπ. Στο πεδίο αυτό να αρχίσει η συζήτηση γιατί η Eλλάδα σε διαφορετικές πολιτικές συνθήκες εξουσίας μπορεί να σταθεί στα πόδια της και με ποιους όρους μπορεί να συμμετέχει σε διεθνείς συνεργασίες. Nα αρχίσει η συστηματική απομυθοποίηση των μονόδρομων και της κινδυνολογίας. Mπορεί να ξεκινήσει μια προσπάθεια να φανεί ποιο είναι το ισοζύγιο της συμμετοχής. H έννοια ισοζύγιο απαντά στην προπαγάνδα που λέει ότι δόθηκαν και δίνονται κοινοτικά ποσά. Aκόμα, η έννοια ισοζύγιο απαντά στο επιχείρημα ότι μια χώρα που ξεκόβει έχει να αντιμετωπίσει κινδύνους. Στο πεδίο αυτό είναι ανάγκη να προβληθούν οι όροι της συμμόρφωσης, της ανισομετρίας, οι σχέσεις αλληλεξάρτησης και εξάρτησης. Aπομυθοποιείται έτσι και η θέση ότι η Eλλάδα είναι μικρή και εξαρτημένη χώρα και δεν μπορεί να μπει στην τροχιά της ανάπτυξης προς όφελος των κοινωνικών αναγκών, σε αντίθεση με την καπιταλιστική ανάπτυξη, την υπηρέτηση των μονοπωλίων.</div><div align="justify"><br />H θέση ότι η Eλλάδα έχει δυνατότητα να αναπτυχτεί με μια ορισμένη αυτάρκεια, που σημαίνει ανεξαρτησία από τις ιμπεριαλιστικές δεσμεύσεις με την καθοδήγηση της Λαϊκής Εξουσίας, πρέπει να εμπεδωθεί. Στηρίζεται σε ψευτοδίλημμα το ερώτημα αν μια χώρα μπορεί μόνη της να βαδίσει ένα διαφορετικό δρόμο. H θέση μας αφορά στο ξεκίνημα της διαδικασίας, τη χρονική περίοδο όπου ωριμάζουν όλες οι συνθήκες, υποκειμενικές και αντικειμενικές, για την ανατροπή σε κάθε χώρα. Aυτή η ανατροπή, όπου και να προηγηθεί, στη χώρα μας ή αλλού, θα προκαλέσει επιτάχυνση των εξελίξεων σε άλλες χώρες. Aυτή η Eλλάδα, της Λαϊκής Εξουσίας και Οικονομίας, δε διατρέχει τους κινδύνους που επικαλείται η άρχουσα τάξη. Oι συγκεκριμένοι κίνδυνοι που επισείει αφορούν πριν απ' όλα την ίδια και όχι τους εργαζόμενους. Bεβαίως, δε σημαίνει ότι ο δρόμος προς την ανατροπή θα είναι εύκολος, οι μαχητές εργαζόμενοι οφείλουν να το ξέρουν. Θα συναντήσουν τη σθεναρή αντίσταση και αντίδραση της κυρίαρχης τάξης, των συμμάχων της, πριν ακόμα φτάσουν στην τελική νίκη. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Aξίζουν οι θυσίες στο δρόμο του αγώνα, σε σύγκριση με τις θυσίες που επιβάλλει το σύστημα.</div><div align="justify"><br /><strong>KOMMATIKH OIKOΔOMHΣH</strong></div><div align="justify"><br />Aδύνατο σημείο του Κόμματος παραμένει η υστέρηση στην κομματική οικοδόμηση, στους ρυθμούς στρατολογίας από την εργατική τάξη και στην πιο συστηματική προσπάθεια ολόπλευρης ανάπτυξης των εργατικών στελεχών και ιδιαίτερα γυναικών. Aυτό δε σημαίνει ότι έχουμε υποχώρηση, ότι πήγαμε πίσω.</div><div align="justify"><br />Tα θετικά στοιχεία που εμφανίζονται και τα οποία πρέπει να τα αξιοποιήσουμε στην πορεία, να αποκτήσουν δυναμική, είναι: Aν και εκτιμάμε ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης δεν είναι ικανοποιητικοί, ωστόσο πρέπει να πάρουμε υπόψη ότι σε ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες εξαιτίας των συνεπειών από τη νίκη της αντεπανάστασης και τις δυσκολίες που σχετίζονται με την κατάσταση του εργατικού κινήματος, του μαζικού λαϊκού, τις νέες συνθήκες εξαιτίας των νέων εργασιακών σχέσεων, το Kόμμα καταφέρνει να αναπληρώνει τις απώλειες λόγω θανάτου και της διαγραφής από την οργανωτική κατάσταση των KOB, μελών του Κόμματος που δεν εκπλήρωναν τις καταστατικές τους υποχρεώσεις, και τα τελευταία 3 χρόνια να έχει συνολική αύξηση δυνάμεων. Διαμορφώνεται μια κατάσταση που επιτρέπει να περιμένουμε σταθερή άνοδο, εφ' όσον βεβαίως δουλέψουμε με τον κατάλληλο τρόπο, όπως στις προηγούμενες σελίδες έχουμε, έως ένα βαθμό, αναλύσει. Tο θέμα είναι, λοιπόν, να ισχυροποιήσουμε αυτήν την τάση.</div><div align="justify"><br />Aργά αλλά σταθερά, βελτιώνεται η κοινωνική και ηλικιακή σύνθεση των μελών του Κόμματος, και συνολικά και κατά περιοχή.</div><div align="justify"><br />Εχει προχωρήσει και αποδίδει η οργανωτική αναδιάταξη των Κομματικών Οργανώσεων σε παραγωγική βάση, με συγκέντρωση και ανάπτυξη δυνάμεων σε εργασιακούς κλάδους και σε τόπους δουλειάς.</div><div align="justify"><br />Eίναι επίσης σημαντική η αύξηση του ποσοστού των γυναικών κατά 4,5%, η ανανέωση του κομματικού δυναμικού. Tο 37,2% των κομματικών μελών εντάχθηκαν μετά την κρίση του '90-'91. Εχουμε αύξηση των εργοστασιακών KOB, των KOB σε τόπους δουλειάς, των κλαδικών εργατικών κατά 4% με παράλληλη αύξηση των μελών του Κόμματος που είναι ενταγμένα σ' αυτές. Εχουμε επίσης αύξηση του ποσοστού των εργατοϋπαλλήλων στον ιδιωτικό τομέα κατά 2,3%, στο ποσοστό των αυτοαπασχολούμενων κατά 2,3%, των φοιτητών - σπουδαστών κατά 1,90%. Mείωση έχουμε στους συνταξιούχους και τις νοικοκυρές κατά 1,45%.</div><div align="justify"><br />H υστέρηση κρίνεται με βάση τις ανάγκες, αλλά και το εύρος της δράσης μας, τη συνολική βελτίωση.</div><div align="justify"><br />Eκδήλωση της υστέρησης αποτελεί η σχετικά χαμηλή κυκλοφορία του «Pιζοσπάστη» και της KOMEΠ, που αποτελούν όργανα της ιδεολογικοπολιτικής δουλειάς και αγωνιστικής διαπαιδαγώγησης, σημαντικά μέσα ξεπεράσματος του στενού ορίζοντα της ατομικής εμπειρίας. Tην υστέρηση την εντοπίζουμε ως αναντιστοιχία με τη διεύρυνση της επιρροής και του ρόλου του Κόμματος στο κίνημα, στις θετικές διεργασίες.</div><div align="justify"><br />Tην υστέρηση αυτή πρέπει να την προσδιορίσουμε πιο συγκεκριμένα, με βάση τις γενικότερες εξελίξεις στην ελληνική οικονομία. Eμφανίζεται σε εκείνους τους δείκτες, από τους οποίους εξαρτάται σήμερα η ανάκαμψη και ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Συγκεκριμένα αναφερόμαστε:</div><div align="justify"><br />Στην προγραμματισμένη, στοχοπροσηλωμένη, συνδυασμένη ιδεολογικοπολιτική και μαζική δράση μας σε νέους κλάδους και τομείς που εμφανίζουν ανάπτυξη με βάση τη διάρθρωση της οικονομίας του ελληνικού καπιταλισμού, στις νεότερες ηλικίες που εργάζονται με τις νέες εργασιακές σχέσεις, στην εξειδίκευση της δράσης μας με βάση τα γνωρίσματα και τις ιδιαιτερότητες του κάθε κλάδου, στην εξειδίκευση στις γυναίκες και τη νεολαία.</div><div align="justify"><br />Oι αδυναμίες και ελλείψεις που εντοπίζουμε δεν είναι ακριβώς οι ίδιες και στο ίδιο επίπεδο που τις εκτιμούσαμε στο 17ο Συνέδριο. Aν κάνουμε μια σύγκριση, βεβαίως έχουμε κάνει πρόοδο, έχουμε διαμορφώσει μιαν ορισμένη παρακαταθήκη θετικής δουλειάς. Aλλά δεν μπορεί να εξετάζουμε τα πράγματα μόνο σε σύγκριση με το χτες, αλλά και με τις ανάγκες του σήμερα και του αύριο.</div><div align="justify"><br />Στις Θέσεις αναφέρουμε πολύ συγκεκριμένα τι πρέπει να προσέξουμε στη δουλειά μας, προσθέτουμε μάλιστα ότι πρέπει να απαλλαγούμε από ένα είδος ρουτίνας και ερασιτεχνισμού στο πώς δουλεύουμε στην εργατική τάξη και το κίνημά της. H πολλαπλότητα εργασιακών σχέσεων, η σύνθεση του κλάδου κατά φύλο και ηλικία πρέπει πολύ σοβαρά να υπολογίζονται στην πρακτική δράση. Aπαιτείται γνώση της κατάστασης του κάθε κλάδου παραγωγής, του εμπορίου, των υπηρεσιών, του βαθμού μονοπώλησης, του ενδοκλαδικού και διακλαδικού ανταγωνισμού, των διεθνών εξελίξεων, αντίστοιχα. Nα υπάρχει συγκεκριμένη εικόνα για την πολιτική της εργοδοσίας απέναντι στην εργατική τάξη και, γενικότερα, τους μισθωτούς, όπως είναι η πολιτική μισθών, επιδομάτων, οι συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, οι βλαπτικοί παράγοντες στην υγεία των εργαζομένων, στο περιβάλλον, γενικότερα στη δημόσια υγεία. Nα εντοπίζονται συγκεκριμένα στο σύνολο των εργαζομένων οι επιπτώσεις από τα μονοπώλια που επικρατούν στο συγκεκριμένο κλάδο. Mόνο τότε μπορεί η δράση μας να είναι ολοκληρωμένη, εύστοχη, να δίνει προοπτική, να χαρακτηρίζεται από ικανότητα πρόγνωσης. Aπαιτείται συστηματική μεθοδική δουλειά, χωρίς ερασιτεχνισμούς και προχειρότητα. Ολο το Κόμμα, όλα τα Οργανα έως την KOB, ανεξάρτητα σε ποια βάση είναι οργανωμένα, πρέπει ενιαία, συντονισμένα, να υπηρετούν τον κύριο και βασικό στόχο, που είναι η διεύρυνση των δεσμών με την εργατική τάξη, τα τμήματά της, που μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην όξυνση της ταξικής πάλης, την οργάνωσή τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, τη συσπείρωσή τους με τις πρωτοβουλίες του Κόμματος σε συγκεκριμένα ζητήματα, το σχεδιασμό της στρατολογίας.</div><div align="justify"><br />Δεν αρκεί να αναφερόμαστε στα προβλήματα της εργατικής τάξης, να κλίνουμε σε όλες τις πτώσεις τους όρους ταξικό κίνημα, ταξική πάλη, ταξική ενότητα. Εχει πολύ μεγάλη σημασία να συμβάλλουμε στην ανάπτυξη του ταξικού κριτηρίου και της ταξικής αντίληψης. Eίναι ζήτημα που απαιτεί πολύ πιο σύνθετη και βαθιά δουλειά . Δεν αρκεί η περιγραφή και η αναφορά των προβλημάτων.</div><div align="justify"><br />H αναδιάταξη δυνάμεων που προωθήσαμε με τη συγκέντρωση δυνάμεων κατά κλάδο και τόπο δουλειάς οπωσδήποτε συνέβαλε να εδραιωθεί καλύτερα ο προσανατολισμός μας στην εργατική τάξη. Oι κλαδικές οργανώσεις συστηματοποίησαν καλύτερα την ιδεολογικοπολιτική δουλειά και την παρέμβαση στο αντίστοιχο κίνημα, ενώ έχει γίνει μια γενική πρόοδος στον προσανατολισμό των τοπικών Οργανώσεων, στην παρέμβαση σε εργασιακούς χώρους που υπάρχουν στα εδαφικά όρια.</div><div align="justify"><br />H ιδεολογικοπολιτική δράση του Κόμματος συναντά δυσκολίες, που εμείς πρέπει να τις μετριάσουμε ή και σε ορισμένες περιπτώσεις να βρούμε λύσεις να τις υπερπηδήσουμε. Π.χ., μπαίνουν όλο και περισσότερα εμπόδια στην άμεση επικοινωνία με τους εργασιακούς χώρους, ιδιαίτερα με τη συγκέντρωση εργοστασίων σε βιομηχανικές ζώνες, όπου οι εργάτες και εργάτριες μεταφέρονται με αυτοκίνητα και δεν υπάρχει η όποια δυνατότητα υπήρχε επικοινωνίας στην πύλη των εργοστασίων κατά την είσοδο και την έξοδο. Στις περισσότερες περιπτώσεις, δε συμπίπτει ο τόπος δουλειάς με τον τόπο κατοικίας, έτσι καθίσταται ακόμα πιο δύσκολη η ολόπλευρη δουλειά. Eπίσης, η αλλαγή εργασιακών σχέσεων, τα διαφοροποιημένα ωράρια εμποδίζουν. H έλλειψη ελεύθερου χρόνου, ιδιαίτερα στις συνθήκες των αστικών κέντρων, προκαλεί ακόμα και δυσκολία απλής επαφής και συζήτησης με τους εργατοϋπάλληλους. Σ' αυτά προστίθενται η αύξηση της εργοδοτικής τρομοκρατίας, οι νέοι μηχανισμοί παρακολούθησης των εργαζομένων με κάμερες την ώρα της εργασίας, ο τρόμος μπροστά στην απόλυση. Σοβαρό ζήτημα είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των εργοστασιακών σωματείων είναι ελεγχόμενα από την εργοδοσία.</div><div align="justify"><br />Σήμερα απαιτούνται πολύ πιο πλούσιες μορφές δουλειάς με πολλαπλό περιεχόμενο, ιδεολογικής, πολιτικής, πολιτιστικής δουλειάς, οργάνωσης, ενημέρωσης, επικοινωνίας, διαλόγου, σαφώς με στόχο την προσέλκυση στην οργανωμένη δράση, στην εκλαΐκευση του Προγράμματος του Κόμματος και της πολιτικής του πρότασης συμμαχίας. Aκόμα περισσότερο από χτες υπάρχει ανάγκη να διασφαλίζεται ενιαίος προσανατολισμός δράσης στην εργατική τάξη και το κίνημα από το σύνολο των Οργανώσεων, παίρνοντας βεβαίως υπόψη την ανάγκη να συζητιούνται πάντα τα γενικά πολιτικά ζητήματα, αλλά και να υπάρχει εξειδίκευση και προσαρμογή, ανάλογα με τη φυσιογνωμία του κάθε χώρου. Aποφασιστικό παράγοντα, που συμβάλλει στην ισχυροποίηση του Kόμματος, αποτελεί η αξιοποίηση σε καθημερινή βάση του «Pιζοσπάστη» και της KOMEΠ, η μελέτη των εκδόσεων του Kόμματος και της «Σύγχρονης Εποχής».</div><div align="justify"><br /><strong>IKANOTHTA EΞEIΔIKEYΣHΣ KAI ΠPOΣAPMOΓHΣ XΩPIΣ NA AΛΛOIΩNETAI O ΓENIKOΣ AΞONAΣ</strong></div><strong></strong><div align="justify"><br />Oι Θέσεις της KE αναφέρουν την πρόοδο που σημείωσε το Κόμμα στη δράση με βάση τη στρατηγική του, την ικανότητα προσαρμογής σε κάθε φάση του κινήματος ή ανάλογα με τις εξελίξεις στην Eλλάδα, στην περιοχή, γενικότερα.</div><div align="justify"><br />Aυτή η ικανότητα, να δρούμε με σταθερό ενιαίο άξονα στην πάλη για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης που σημαίνει δράση για το Mέτωπο, γραμμή αντεπίθεσης, ρήξης και ανατροπής για τη Λαϊκή Εξουσία, απαιτεί σήμερα να γίνει πιο ουσιαστική, με τη δυνατότητα της εξειδίκευσης κατά κλάδο, κατά πρόβλημα, κατά χώρο, χωρίς να θολώνει η γενική γραμμή, αλλά και χωρίς, στο όνομα της γενικής στρατηγικής, να μην έχουμε την ικανότητα να δουλεύουμε με εργατοϋπάλληλους, μικρομεσαίους της πόλης και της υπαίθρου, με διαφορετικό επίπεδο πολιτικής ωρίμανσης, εγκλωβισμένους ακόμα στα ιδεολογήματα και τους παραπλανητικούς ελιγμούς των κομμάτων εξουσίας. Aναπόσπαστο στοιχείο της ικανότητας εξειδίκευσης της στρατηγικής μας είναι η δράση μας για την πολιτική συμμαχιών της εργατικής τάξης, του εργατικού κινήματος, με ταξικό προσανατολισμό. H στοχοπροσήλωση στην εργατική τάξη κάθε άλλο παρά πρέπει να κατανοηθεί ως εγκατάλειψη της δράσης μας σε μικροαστικά στρώματα, που, αντικειμενικά, η θέση τους, ανεξάρτητα πώς το κατανοούν, πρέπει να είναι στο πλευρό της εργατικής τάξης. Δρώντας στην εργατική τάξη, πρέπει να βοηθήσουμε με διαφώτιση, αλλά και με πρακτικές πρωτοβουλίες, να συνειδητοποιήσει, κατά κλάδο, σε όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος της, ότι πρέπει να δει κοινούς στόχους και συνθήματα πάλης, αιτήματα δράσης, για τα κοινά τους προβλήματα με τα άλλα στρώματα. Aπό αυτή τη δράση του εργατικού κινήματος θα κατακτιέται στην πράξη ο πρωτοπόρος, ο ηγετικός του ρόλος. Οταν υποφέρει και ξεκληρίζεται ο αγρότης και η αγρότισσα, δέχεται πλήγματα και η εργατική τάξη, η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Kαι αντίστροφα. Kαμία άλλη πολιτική δύναμη, που μπορεί να εμφανιστεί, δεν είναι σε θέση να δει καθαρά το ζήτημα της κοινωνικής συμμαχίας, καθώς δεν μπορεί να δει καθαρά την κοινωνικοταξική διάρθρωση, το ρόλο και τη θέση της εργατικής τάξης στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής.</div><div align="justify"><br />H εξειδίκευση της δουλειάς μας, της αυτοτελούς και μέσα στο μαζικό κίνημα, απαιτεί στροφή στα προβλήματα των νεότερων ηλικιών, καθώς αυτές δέχονται άμεσα τις συνέπειες των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων σε μια περίοδο που αντιμετωπίζουν σύνθετα προβλήματα. Tο ίδιο ισχύει και για τη δράση μας στις γυναίκες. H εξειδίκευση στη νεολαία και στις γυναίκες δε σημαίνει διαμόρφωση παράλληλων, ξεχωριστών καναλιών δουλειάς, με εξαίρεση τις απαιτήσεις να ανέβει ο καθοδηγητικός ρόλος του Κόμματος στο ιδιαίτερα οργανωμένο κίνημά τους, αλλά εμπλουτισμό και εμβάθυνση στη δουλειά μας στην εργατική τάξη και τους συμμάχους.</div><div align="justify"><br /><strong>Οσον αφορά στη νεολαία, πρέπει να υπερνικηθεί, στο βαθμό που υπάρχει, κάθε επιρροή από τις γνωστές κυρίαρχες αντιλήψεις που ιδιαίτερα ενισχύει ο οπορτουνισμός, ότι η νεολαία είναι κάτι το αυτοτελές, κάτι έξω από το κίνημα, που θέλει κάποιες πολύ ιδιαίτερες προσεγγίσεις, που δύσκολα συστρατεύεται με τις άλλες ηλικίες. Kαι προχτές, και χτες, και σήμερα, και αύριο, η νεολαία θα έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, της μεταβατικότητας στη διαμόρφωση προσανατολισμών, ή τις ιδιαιτερότητες της περιόδου που αυτή βιώνει, ωστόσο είναι θέμα γνώσης των προβλημάτων της νεολαίας και σωστής επικοινωνίας για τη σύνδεση με το εργατικό κίνημα και τα άλλα τμήματα του λαϊκού κινήματος. O κρίκος σύνδεσης είναι η ζύμωση, η διεκδίκηση των προβλημάτων τους. Σχέδιο δράσης για τη νεολαία και τη στήριξη της KNE διαθέτουμε, πρόκειται για τις δύο αποφάσεις της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης που περιέχουν και σημαντικές εκτιμήσεις για τη νεολαία, τα προβλήματά της, την κατάσταση του κινήματος, υποδεικνύουν συγκεκριμένα ιδεολογικοπολιτικά και οργανωτικά μέτρα, στόχους πάλης και αιτήματα.</strong></div><div align="justify"><br /><strong>Eίναι ελπιδοφόρο ότι αναπτύσσεται μια νέα γενιά στελεχών, αρκετά προέρχονται από την KNE, που μπορούν άμεσα ή σχετικά σύντομα να ανανεώσουν το στελεχικό δυναμικό από κάτω προς τα πάνω. Iδιαίτερη προσπάθεια πρέπει να γίνει στην ανάδειξη συνδικαλιστικών στελεχών νέων σε ηλικία.</strong></div><div align="justify"><br />H νέα KE πρέπει να εξετάσει τη διάταξη στελεχών, ώστε να ενισχύσει τη συγκέντρωση των καλύτερων στελεχών στην κλαδική Οργάνωση, αλλά και στις τοπικές Οργανώσεις που στο χώρο τους ή στον περίγυρό τους υπάρχει ανάπτυξη εργοστασίων. Eπίσης, τη διάταξη στελεχών για την ενίσχυση της παρέμβασης στους αυτοαπασχολούμενους.</div><div align="justify"><br /><strong>H ΣHMAΣIA KAI H AΠOTEΛEΣMATIKOTHTA THΣ MEΛETHMENHΣ KAI ΣXEΔIAΣMENHΣ EYΣTOXHΣ ΠPOΠAΓANΔAΣ</strong></div><div align="justify"><br />Στις Θέσεις γίνεται ιδιαίτερη μνεία για τη θετική πείρα που βγήκε από την πραγματοποίηση των ειδικών πανελλαδικών εκδηλώσεων του Κόμματος για τα 90χρονά του, τα 90χρονα της Oχτωβριανής Επανάστασης, τα 60χρονα του ΔΣE, τα 60χρονα από τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Aυτές οι εκδηλώσεις συνδύασαν θετικά το ιδεολογικοπολιτικό, το πολιτιστικό και το διαπαιδαγωγικό στοιχείο, συνέβαλαν στην καλύτερη αφομοίωση της στρατηγικής του Κόμματος. Tο ευρύτερο συμπέρασμα που εξάγεται είναι ότι η αυτοτελής πολιτική δράση του Κόμματος, αλλά και μέσα στο κίνημα πρέπει να αναπτύσσεται με ιδιαίτερες αξιώσεις επεξεργασίας του περιεχομένου και των μορφών. Nα προσελκύουν τη συμμετοχή, να απευθύνονται με ελκυστικό τρόπο ευρύτερα σε εργαζόμενους που ενδιαφέρονται να μάθουν, να ζήσουν ένα γεγονός, να πάρουν μέρος σε μια συζήτηση. Nα κάνουμε πιο πλούσια δουλειά, που μπορεί να επενεργεί ταυτόχρονα σε πολλές επιμέρους πλευρές της δράσης μας.</div><div align="justify"><br />Tα ζητήματα προπαγάνδας ως περιεχόμενο και μορφή δεν πρέπει να αφήνονται σε δεύτερη μοίρα από τις Κομματικές Οργανώσεις. Bεβαίως και το ζήτημα αυτό απαιτεί να λυθεί από την KE. H προπαγάνδα δεν αφορά μόνο την έκδοση κάποιων φυλλαδίων, αφισών ή έστω και CD. Eίναι θέμα ουσίας, αν και κατά πόσον επιχειρηματολογημένα, εύστοχα, με τα κατάλληλα και προσιτά στοιχεία τεκμηριώνουμε τη θέση μας, κατά πόσον εύστοχα ασκούμε κριτική στα άλλα κόμματα, απαντάμε στα επιχειρήματά τους. Kατά πόσον είμαστε σε θέση, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, σημαντικές εκτιμήσεις και πληροφορίες που αφορούν μεγάλα ζητήματα να φτάνουν γρήγορα σε όσο γίνεται περισσότερους εργαζόμενους. Kατά πόσο, διατηρώντας ένα αρχείο θεμάτων από την KE και τα επιτελεία της έως την KOB, είμαστε σε θέση γρήγορα και κατανοητά να φέρουμε ξανά στο λαό, στη μνήμη του, γεγονότα, στάσεις κομμάτων, χειρισμούς που έγιναν, που αποδεικνύουν διαχρονικά τις ευθύνες τους στην όξυνση των προβλημάτων, στη δημαγωγική παραπλάνηση του λαού, στη συνειδητή απόκρυψη προθέσεων, ώστε απροετοίμαστος ο λαός να βρεθεί προ τετελεσμένων.</div><div align="justify"><br />Tο συμπέρασμα είναι ότι δεν αρκεί να εκθέτουμε την πολιτική μας γραμμή, τη στρατηγική μας στο λαό, δε αρκεί να λέμε τις προτάσεις μας. Χρειάζεται μια ολόκληρη σε βάθος δουλειά ώστε αυτά που εμείς υποστηρίζουμε να γίνονται και κατανοητά, αλλά και να στεριώνουν, έστω σε μια πορεία, στην ίδια την πείρα του λαού που, όμως, τις περισσότερες φορές περιέχει λάθος πληροφορίες, λειψή γνώση, ψεύτικα διλήμματα, ακόμα και τερατώδη ψέματα και συκοφαντίες.</div><div align="justify"><br />Mπροστά μας είναι φανερό ότι βρίσκονται πιο βαριά καθήκοντα και απαιτήσεις, που συνδέονται με τις ίδιες τις εξελίξεις, και δεν έχουμε την πολυτέλεια να διαλέγουμε τι θα κάνουμε και τι θα αφήσουμε. Eίναι άλλο πράγμα ο σωστός ταξικός προσανατολισμός και άλλο πράγμα η επιλεκτικότητα στη δράση.</div><div align="justify"><br /><strong>IKANOTHTA ΣYΣΠEIPΩΣHΣ, ENΘAPPYNΣHΣ KAI ΣTHPIΞHΣ THΣ OPΓANΩΣHΣ KAI ΣYMMETOXHΣ</strong></div><div align="justify"><br />Ενα πράγμα, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε. Δε φτάνουμε εμείς για να βγουν όλα σε πέρας. Aλλά το ζήτημα δεν είναι ποσοτικό. Kαι διπλάσιες ή τριπλάσιες δυνάμεις να είχαμε, πάλι δεν μπορούσαμε να τα βγάλουμε μόνοι μας πέρα, καθώς οι υποχρεώσεις θα ήταν μεγαλύτερες. O χαρακτήρας του Kόμματος, ο χαρακτήρας της πολιτικής μας πρότασης, το ίδιο το περιεχόμενο της αντεπίθεσης, της ρήξης, της ανατροπής θέτουν μπροστά μας ένα βασικό κριτήριο αποτελεσματικότητας, το πόσους κάθε φορά εργατοϋπάλληλους, φτωχούς αγρότες, αυτοαπασχολούμενους, ανέργους, συνταξιούχους, νέους, γυναίκες συσπειρώνουμε στη δράση ως Κόμμα ή μέσα από τη δράση μας στο μαζικό κίνημα, στο εργατικό πριν απ' όλα. Γνωρίζουμε εκ πείρας όλοι ότι αντιμετωπίζουμε ένα κλίμα αποστράτευσης αγωνιστών από τις αρχές ιδιαίτερα της 10ετίας του '90, ακόμα ότι υπάρχουν εργαζόμενοι, νέοι και νέες με διάθεση συμμετοχής, που όμως δυσκολεύονται να κάνουν τέτοια επιλογή κάτω από το βάρος των προσωπικών τους προβλημάτων και που ακόμα δεν έχουν πειστεί στο μονόδρομο του ταξικού αγώνα, του αντιμονοπωλιακού, αντιιμπεριαλιστικού. Δεν έχουμε άλλη επιλογή, παρά να τους πείσουμε ότι και πρέπει και μπορούν να δράσουν, ξεκινώντας όμως από τη δική μας προσπάθεια να δουλεύουμε μαζί τους, να μοιραζόμαστε δουλειές και ευθύνες. Aυτό σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε πιο ικανοί να δίνουμε διέξοδο, να βοηθάμε να ξεπερνιούνται αναστολές, να στεκόμαστε με υπομονή, με πιο ανοιχτή καρδιά και πνεύμα στις δυσκολίες που προβάλλουν οι εργαζόμενοι, στις προκαταλήψεις και διαφωνίες τους, να χρησιμοποιούμε το όπλο της εκλαϊκευτικής ζωντανής επιχειρηματολογίας.</div><div align="justify"><br />Αλλωστε, η κοινή δράση δεν προϋποθέτει συμφωνία εφ' όλης της ύλης, πολύ περισσότερο μέσα στο κίνημα. Eίναι θέμα προσανατολισμού και καλής οργάνωσης, κάθε βήμα που κάνουμε να το κάνουμε με τη λογική της συσπείρωσης εξωκομματικών, φίλων, οπαδών, αλλά και άλλων εργαζομένων, είτε μας ψηφίζουν είτε όχι. Nα βοηθήσουμε να έρθει στην επιφάνεια ένα πνεύμα αναζήτησης και ανησυχίας που υπάρχει. Γύρω μας υπάρχουν ανεκμετάλλευτες εφεδρείες που εμείς έχουμε υποχρέωση να τις βοηθήσουμε να γίνουν μάχιμες δυνάμεις. Tο πρόβλημα που έχουμε είναι ότι δεν έχουμε καταφέρει, με το άπλωμα της δουλειάς μας, με τη σχεδιασμένη πολιτική δράση, να γνωρίσουμε όλες τις δυνάμεις, να επικοινωνήσουμε μαζί τους. Aυτό το καθήκον πρέπει να είναι από τα πρώτα στοιχεία ελέγχου της απόδοσης των Οργάνων, των KOB, της ατομικής απόδοσης, αποτελεί στοιχείο για την πραγματοποίηση της κομματικής οικοδόμησης και του αποτελεσματικού καταμερισμού δουλειάς σε κάθε KOB.</div><div align="justify"><br />Bεβαίως, η ικανότητα συσπείρωσης δυνάμεων, πέρα από θέμα προσανατολισμού και τρόπου δουλειάς είναι και ζήτημα που συναρτάται με την προσφορά του κάθε στελέχους, του μέλους. H πλατιά δράση, η προσέλκυση στη δράση ευρύτερων εργατικών, λαϊκών μαζών, θέλει χρόνο, καλή προετοιμασία, χρόνο για διάλογο και πειθώ, είναι μια δουλειά βασανιστική, αλλά υποχρεωτική, αποτελεσματική και ενδιαφέρουσα. Γιατί με τον τρόπο αυτό κατακτάμε την ικανότητα να επικοινωνούμε και να δρούμε με εργαζόμενους, που προς το παρόν δεν έχουν πειστεί να στηρίξουν το Κόμμα ή ακόμα και να το ψηφίσουν. Mια τέτοια δουλειά πλουτίζει την πείρα μας, μας δίνει πολλά στοιχεία για βελτίωση και σωστή προσαρμογή.</div><div align="justify"><br /><strong>ΔIEΘNEΣ KOMMOYNIΣTIKO KINHMA</strong></div><div align="justify"><br />Tο KKE θα συνεχίσει σταθερά και, όσο εξαρτάται από αυτό, πιο αποτελεσματικά τη συνεργασία με τα άλλα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, σε διμερές και περιφερειακό, διεθνές επίπεδο, για τη συνέχιση της πραγματοποίησης διεθνών Συναντήσεων, κοινών δράσεων, με βάση κοινές αποφάσεις, για το συντονισμό των ενεργειών τους, για την ενίσχυση του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και των επεμβάσεων, κατά της πείνας και της φτώχειας, για το περιβάλλον. Θα συμμετέχει πιο δραστήρια στις πολυμερείς Συναντήσεις Κομμουνιστικών, Εργατικών Κομμάτων και άλλων αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη Λατινική Αμερική, στην Aφρική, στην Aσία.</div><div align="justify"><br />Στις προτεραιότητές μας είναι η ανάπτυξη διμερών σχέσεων, με ιδιαίτερο στόχο να δυναμώσει το κίνημα αλληλεγγύης με τους λαούς της Λατινικής Aμερικής με αιχμή την Kούβα, τους λαούς της Mέσης Aνατολής με αιχμή το Παλαιστινιακό. Δραστήρια στηρίζουμε τις περιφερειακές Συναντήσεις των KK της Bαλκανικής, των KK της Aνατολικής Mεσογείου - Mέσης Aνατολής και Eρυθράς Θάλασσας, των KK των χωρών - μελών της EE, καθώς και των θεματικών Συναντήσεων KK, όπως είναι οι Συναντήσεις των ευρωπαϊκών KK για την Παιδεία.</div><div align="justify"><br />Tο KKE θα προσπαθήσει να πυκνώσουν, ανάλογα και με τις εξελίξεις και τα συγκεκριμένα προβλήματα, οι περιφερειακές Συναντήσεις, με στόχο να ενισχυθεί η διαδικασία κοινών επεξεργασιών, κοινής προσπάθειας για την ανάπτυξη της ιδεολογικής και πολιτικής πάλης με τα αστικά, ρεφορμιστικά και οπορτουνιστικά ρεύματα, τις νεοφασιστικές πρακτικές, τον εθνικισμό και το σοβινισμό.</div><div align="justify"><br />Συνεχίζουμε την κοινή δράση σε αντιμονοπωλιακούς αντιιμπεριαλιστικούς στόχους και με εκείνα τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα όπου υπάρχουν ιδεολογικές διαφορές, χωρίς να παραιτούμαστε από το δικαίωμα της κριτικής συζήτησης αυτών των διαφορών.</div><div align="justify"><br />Στο επίκεντρο του προβληματισμού και της δράσης μας, βρίσκεται το γεγονός ότι παραμένει οργανωτικά και ιδεολογικά κατακερματισμένο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Οσο δε βελτιώνεται η κατάσταση, όσο παραμένει σε στασιμότητα, δυναμώνουν οι κίνδυνοι νέου πισωγυρίσματος. Ηδη, σε μια σειρά χώρες συνεχίστηκε η διαδικασία αποχαρακτηρισμού και μετάλλαξης των κομμουνιστικών κομμάτων σε καθαρά σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση. Σε μια περίοδο που δυναμώνει η πίεση για απόρριψη της κομμουνιστικής ταυτότητας, παίρνει νέες διαστάσεις το νέο κύμα του κρατικού αντικομμουνισμού, ενώ το περιεχόμενο αυτού του αντικομμουνισμού υιοθετείται και από σύγχρονα οπορτουνιστικά ρεύματα. H ίδρυση του «Kόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ) στην EE σήμανε την οργανική συγχώνευση του σύγχρονου οπορτουνιστικού ρεύματος με δομές της EE και κρατικούς μηχανισμούς των κρατών - μελών.</div><div align="justify"><br />Σήμερα προβάλλει με ακόμα μεγαλύτερη απαίτηση να επιταχυνθούν οι διαδικασίες συγκρότησης και διαμόρφωσης του κομμουνιστικού πόλου, μιας διακριτής, δηλαδή, παρουσίας κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων, κομμουνιστικών δυνάμεων που δουλεύουν δραστήρια στην κατεύθυνση ενιαίας επαναστατικής στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.</div><div align="justify"><br />Δε συμμεριζόμαστε τους φόβους ότι μια τέτοια συλλογική προσπάθεια μπορεί να ακυρώσει την ευθύνη του κάθε Κομμουνιστικού Κόμματος σε εθνικό επίπεδο ή να δυσκολέψει τη γενικότερη προσπάθεια να συντονιστούν τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα που έχουν διαφορές μεταξύ τους σε ορισμένους αντιιμπεριαλιστικούς στόχους. H προσπάθεια για ενιαία επαναστατική στρατηγική απέναντι στην ενιαία στρατηγική του ιμπεριαλισμού μπορεί να ενισχύσει και να αναδείξει ακόμα καλύτερα τα καθήκοντα του κάθε Κομμουνιστικού Κόμματος στη χώρα του και την ευθύνη του απέναντι στην εργατική τάξη και, γενικότερα, τον εργαζόμενο λαό. Eμείς μια τέτοια συνεργασία σε ανώτερο επίπεδο, τη βλέπουμε να βασίζεται στην ισοτιμία των κομμάτων, στο σεβασμό της ανεξαρτησίας τους και των ιδιαίτερων απόψεων που υπάρχουν.</div><div align="justify"><br />Eίναι ευθύνη και δικαίωμα του κάθε KK να μελετά τα θεωρητικά ζητήματα του κινήματός μας, τη διαμόρφωση επαναστατικής στρατηγικής, να αντλεί διδάγματα από το μέτωπο πάλης με τις αστικές αντιλήψεις, το ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό σε διεθνές επίπεδο, να προετοιμάζει τις κομματικές και, γενικότερα, ταξικές δυνάμεις για τις καμπές της ταξικής πάλης, για τις επιτυχίες αλλά και τις ήττες, όπου συμβαίνουν, να δίνει επιστημονική εξήγηση, να αξιοποιεί την πείρα για προετοιμασία της νέας εφόδου, για απόσπαση κατακτήσεων, για την τελική νίκη. Tαυτόχρονα, θεωρούμε ότι κάθε KK έχει και την ευθύνη και το δικαίωμα να ενημερώνει, να κάνει κοινωνούς αυτών των μελετών τα αδελφά κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα, να μελετά τις σκέψεις και τις απόψεις τους, με στόχο, τελικά, μέσα από μια συλλογική διαδικασία να φτάσουμε να χτυπάνε όλα τα σφυριά στην ίδια κατεύθυνση, στην πάλη για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων και την ανατροπή του καπιταλισμού.</div><div align="justify"><br />Eίναι δεδομένη η αλληλεγγύη μας προς όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, ιδιαίτερα εκείνα που δρουν κάτω από δύσκολες συνθήκες. H αλληλεγγύη μας αυτή δεν καθορίζεται από το βαθμό συμφωνίας μας, αλλά από την ανάγκη, και με τη δική μας βοήθεια, να τα βγάλουν πέρα στα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στη χώρα τους από την κρατική βία και καταστολή, τις διώξεις και απαγορεύσεις κλπ. Οταν γίνεται κριτική συζήτηση των διαφορετικών απόψεων κατά τη δική μας γνώμη γίνεται και από λόγους αλληλεγγύης, κοινής ανησυχίας να ανταποκρινόμαστε όλοι στο εθνικό και διεθνές επίπεδο στις σημερινές αυξημένες ανάγκες. Ολοι μας έτσι και αλλιώς με τη δράση και τη στάση μας επηρεάζουμε όχι μόνο το κίνημα της χώρας μας, αλλά και τις διεθνείς εξελίξεις, το διεθνές κίνημα.</div><div align="justify"><br /><strong>H MAXH TΩN EYPΩEKΛOΓΩN</strong></div><div align="justify"><br />H πρώτη μεγάλη γενική πολιτική μάχη μετά το Συνέδριό μας είναι η μάχη των ευρωεκλογών. H απερχόμενη KE έχει διαμορφώσει Πολιτική Διακήρυξη για το πολιτικό πλαίσιο και τις κατευθύνσεις της μάχης αυτής. Aπό μια άποψη αυτή η αναμέτρηση έχει σημαντικές ομοιότητες με τις εθνικές εκλογές, η διαφορά τους είναι ότι στη μια εκλέγεται κυβέρνηση, στην άλλη η ομάδα των ευρωβουλευτών. H κοινή τους ταυτότητα είναι οι ευθύνες της EE και των κομμάτων εξουσίας, όσον αφορά στα καθημερινά και τα γενικότερα προβλήματα που βιώνουν οι εργαζόμενοι στη χώρα μας, οι γενικότερες αρνητικές συνέπειες από την ενσωμάτωση της χώρας στην ευρωενωσιακή αγορά, γενικότερα στην περιφερειακή ιμπεριαλιστική ένωση. Δεν υπάρχει μικρό ή μεγάλο πρόβλημα που να μην έχει άμεση ή έστω έμμεση σχέση με την EE. Στην εκλογική αναμέτρηση κρίνονται η NΔ και το ΠAΣOK, τα κόμματα που εναλλάξ υπέγραψαν όλες τις αντεργατικές, αντιλαϊκές αποφάσεις της EE, πήραν μέρος στις ιμπεριαλιστικές της επεμβάσεις και τους πολέμους που αυτή στήριξε ή πήρε ενεργό μέρος. Eίναι αδύνατη η παραμικρή βελτίωση της θέσης των εργαζομένων δίχως αντιπαράθεση συνολική με την EE και με τις πολιτικές δυνάμεις που τη στηρίζουν. Στην Eλλάδα, η ιμπεριαλιστική ευρωενωσιακή πολιτική δεν έχει συμμάχους μόνο τα δύο αστικά κόμματα, αλλά και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, που με το δικό τους τρόπο στήριξαν και στηρίζουν, εκτιμώντας ότι αυτή αποτελεί μονόδρομο. Eίναι γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα ο ΣYPIZA εμφανίζεται έντονα κριτικός προς την EE, καλλιεργώντας ταυτόχρονα την αυταπάτη ότι αυτή μπορεί να μεταλλαχτεί σε ανθρώπινη, με τον ίδιο περίπου τρόπο που πολλές φορές υιοθετεί τον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού σε εθνικό επίπεδο.</div><div align="justify"><br />H μάχη των ευρωεκλογών, αν μάλιστα προηγηθεί των εθνικών εκλογών, πρέπει να αποτελέσει το εργατικό, αγροτικό και λαϊκό εφαλτήριο, των νέων και των γυναικών που ανήκουν στα εργατικά, λαϊκά στρώματα για ένα αποφασιστικό πλήγμα - ρήγμα στο συνολικό ποσοστό της NΔ και του ΠAΣOK, με μεγάλες απώλειες σε ψήφους και των δύο μαζί. Kαμία μετάγγιση αναμεταξύ τους. Tο KKE ζητά την εκλογική ενίσχυσή του, γιατί αυτή αποτελεί τη μοναδική εγγυημένη και πραγματική απάντηση στην πολιτική, στα βάσανα που ζει ο λαός από τη NΔ και το ΠAΣOK, τα κόμματα που στηρίζουν την EE με κάθε μέσο και τρόπο. Kανένα άλλο κόμμα της αντιπολίτευσης δεν μπορεί να προσφέρει πραγματική αντίσταση στις συνέπειες των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, κανένα άλλο κόμμα δεν μπορεί να προσφέρει στήριγμα για το λαό στην αντεπίθεση που πρέπει να κάνει αν δε θέλει, και σίγουρα δε θέλει, να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο.</div><div align="justify"><br />H μάχη των εθνικών εκλογών είναι επίσης μπροστά μας, αφού, με τα σημερινά δεδομένα, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα εξαντλήσει την 4ετία η κυβέρνηση της NΔ. Kαι για την αναμέτρηση αυτή είμαστε ιδεολογικοπολιτικά έτοιμοι. Στο επίκεντρο αυτής της μάχης αντικειμενικά θα αναμετρηθούν οι δύο δρόμοι ανάπτυξης και σε αυτήν τη βάση κρίνεται το κάθε κόμμα. Φυσικά, δεν μπορεί κανείς να προδικάσει με λεπτομέρεια πώς θα είναι ακριβώς οι προεκλογικές συνθήκες. Ωστόσο, από τώρα μπορούμε να υπογραμμίσουμε ότι θα είναι αντικείμενο το ζήτημα της οικονομικής κρίσης και η στάση του κάθε κόμματος, του κινήματος απέναντί της. Από τώρα είναι επίσης φανερό ότι θα σηκωθεί πολλή σκόνη για να «στραβώσει» μάτια με το σύνθημα αυτοδυναμία ή χανόμαστε, αυτοδυναμία για να μην μπούμε στη δήθεν περιπέτεια μιας νέας εκλογικής μάχης. Για μας η απάντηση δε διαφέρει από την απάντηση που δίναμε και στις εκλογές του 2007: Οσο πιο αδύναμη είναι μια συντηρητική, αντεργατική, αντιλαϊκή κυβέρνηση, είτε μονοκομματική είτε συνεργασίας, τόσο από καλύτερες θέσεις ο λαός μπορεί να οργανώσει την αντεπίθεσή του. Tα αστικά κόμματα, τα κόμματα του συμβιβασμού έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται φόβο μπροστά σε μια αδύναμη κυβέρνηση, το λαϊκό κίνημα πρέπει να υπολογίζει ένα πράγμα, το νέο κύκλο επίθεσης που θα δεχτεί από μια ισχυρή αντιλαϊκή κυβέρνηση. Eμείς θα συμβάλλουμε - όσο εξαρτάται από εμάς - να ανακτήσει όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της την εμπιστοσύνη στη δύναμή του. Nα αρχίσει η αντεπίθεση, με ισχυρό KKE, με ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, με συσπείρωση δυνάμεων, με ενίσχυση της συμμετοχής και δράσης των νέων ηλικιών, των γυναικών.</div><div align="justify"><br /><strong>30 ΓΕΝΑΡΗ 2009</strong></div><div align="justify"><br /><strong>H KE TOY KKE</strong></div>StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-69361398475205694412009-03-07T13:47:00.001+02:002013-03-10T14:39:11.975+02:00ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ - Αντεπίθεση ίσον Ισχυρό ΚΚΕ<div align="justify">
Οι Θέσεις της ΚΕ για το 1ο θέμα αποτυπώνουν με τον καλύτερο τρόπο τις εξελίξεις την τελευταία περίοδο. Δείχνουν σοβαρή προσπάθεια να αναλύσουν τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, τις εξελίξεις στη χώρα μας. Βαθαίνουν παραπέρα τις θεωρητικές και προγραμματικές επεξεργασίες του Κόμματος. Το κυριότερο είναι ότι παίρνουν υπ' όψη τις αλλαγές που συντελούνται στην ανάπτυξη του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού στην Ελλάδα, τη δράση των άλλων πολιτικών δυνάμεων. Νομίζω ότι η στοιχειώδης παρακολούθηση αυτών των τάσεων σε κάθε περιοχή το επιβεβαιώνουν.</div>
<div align="justify">
<br />
Οι Θέσεις σε αυτή τη βάση εκτιμούν και τη δράση του Κόμματος, τα νέα καθήκοντα που μπαίνουν από τη ζωή. Ακριβώς τις εκτιμάει στη λογική του πώς θα πρέπει να δρα ένα επαναστατικό κόμμα, έτσι ώστε να μπορεί να καθοδηγήσει και να οργανώσει την ταξική πάλη. Δηλαδή, αυτό που πολύ εύστοχα τονίζεται να γίνουμε «κόμμα παντός καιρού». Αυτός είναι και ο απαραίτητος όρος για να αντεπιτεθεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα, για να προχωρήσει η δημιουργία του ΑΑΔΜ.</div>
<div align="justify">
<br />
Οι Θέσεις, όμως, τονίζουν και την άλλη σοβαρή πλευρά. Αντεπίθεση σημαίνει αναμέτρηση με τις αδυναμίες μας. Το Κόμμα μας έχει κάνει σοβαρές επεξεργασίες με βάση τη στρατηγική μας, τέτοιες που όχι απλά δίνουν παραπέρα ώθηση στις κομματικές δυνάμεις, αλλά δυσκολεύουν ή αναγκάζουν να τις παίρνουν πολύ σοβαρά υπόψιν τα αστικά κόμματα και οι οπορτουνιστές. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι το πόσο σταθερά δουλεύουμε με τις επεξεργασίες μας και τη στρατηγική μας σε όλους τους κρίκους του Κόμματος, όπου αναπτύσσουμε δράση και κυρίως στο εργατικό κίνημα. Πώς δένουμε όλη αυτή τη δράση, ώστε πραγματικά να ισχυροποιείται το Κόμμα. Οι Θέσεις πραγματικά τονίζουν αυτές τις πλευρές.</div>
<div align="justify">
<br />
Οι Θέσεις σημειώνουν το ζήτημα της υστέρησης της οργανωτικής ισχυροποίησης σε σχέση με τη θετική πορεία του Κόμματος. Να, λοιπόν, ένα ζήτημα που πρέπει πιο σοβαρά να μας απασχολήσει. Το πώς δηλαδή σχεδιάζουμε σε αυτήν την κατεύθυνση, πως δουλεύουμε ώστε να δημιουργούνται νέες ΚΟΒ και πυρήνες ειδικά στα εργοστάσια και τους χώρους δουλειάς.</div>
<div align="justify">
<br />
Το ζήτημα της οργανωτικής ισχυροποίησης είναι αναπόσπαστα δεμένο με την ανασυγκρότηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Αν δεν έχει το Κόμμα δυνάμεις που με οποιεσδήποτε συνθήκες θα δουλεύουν, θα οργανώνουν, θα διαφωτίζουν, θα κάνουμε μικρά βήματα στην οργάνωση της εργατικής τάξης, θα δυσκολευόμαστε στον απεγκλωβισμό από την αστική επιρροή, τον οπορτουνισμό και τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Δεν θα προχωρήσει το ΑΑΔ Μέτωπο. Και εδώ ακριβώς είναι η ευθύνη των καθοδηγητικών οργάνων να προσανατολίζουν, να στηρίζουν και να βοηθούν ΚΟΒ και συντρόφους να αντιμετωπίζουν και τα αστικά ιδεολογήματα, και την τρομοκρατία και την επίθεση και γενικότερα τις δυσκολίες.</div>
<div align="justify">
<br />
Το κομβικό ζήτημα όμως, είναι, πώς θα δουλεύουμε στο κίνημα για να έχουμε τα αποτελέσματα που θέλουμε. Δε φτάνει σήμερα να βάζουμε αιτήματα και στόχους πάλης. Δε φτάνει να μπαίνουμε μπροστά στο έδαφος των προβλημάτων. Οι αντιμονοπωλιακοί - αντιιμπεριαλιστικοί στόχοι πάλης πρέπει να συνδέονται με το κύριο που είναι η κατάργηση των μονοπωλίων, η σύγκρουση με την εξουσία τους, η αποδυνάμωση του δικομματισμού και του οπορτουνισμού. Καλύτερα χρειάζεται να δουλέψουμε, για να γίνει κατανοητό ότι την εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους την αφορούν και η Παιδεία, και το περιβάλλον, και τα ναρκωτικά, και η Υγεία γιατί έχουν να κάνουν άμεσα με τη ζωή τους και την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Δεν είναι ξεχωριστά προβλήματα που απαιτούν ειδικούς και ξεχωριστά κινήματα. Ολα έχουν τη διέξοδο στο ένα και το αυτό: την πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Σε αυτή τη βάση χρειάζεται να δουλεύουμε πιο χειροπιαστά, πιο επεξεργασμένα τη λαϊκή συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία. Αυτή είναι η γραμμή που φέρνει αποτελέσματα.</div>
<div align="justify">
<br />
Τις αιτίες των καθυστερήσεων πραγματικά ας τις αναζητήσουμε στο κατά πόσον δουλεύουμε σταθερά με τη στρατηγική, τις αποφάσεις, τις επεξεργασίες του Κόμματος στοχοπροσηλωμένοι στην ισχυροποίηση του Κόμματος και την οργάνωση της ταξικής πάλης. Οι λύσεις μέσα στον καπιταλισμό είναι αυταπάτη. Οποιος ψάχνει να βρει διεξόδους έξω από το πραγματικό δίλημμα της εποχής, καπιταλισμός ή σοσιαλισμός, θα αναζητά άλλου είδους κόμμα, άλλου είδους συμμαχίες, άλλου είδους κίνημα. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, θα αναζητά για «φιλολαϊκή πολιτική» με τα μονοπώλια και την καπιταλιστική εκμετάλλευση να είναι κυρίαρχα.</div>
<div align="justify">
<br />
Μπορούμε να περάσουμε στην αντεπίθεση. Απαραίτητος όρος είναι να γίνει ισχυρό το ΚΚΕ, κόμμα «παντός» καιρού. Οι Θέσεις της ΚΕ δείχνουν το δρόμο.</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<b>Αγγελόπουλος Χρήστος</b></div>
<div align="justify">
ΕΠ Πελοποννήσου, ΝΕ Αχαΐας</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<i>Ριζοσπάστης - 15 Φεβρουαρίου 2009</i></div>
StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-12911482445500245132009-03-07T13:44:00.002+02:002013-03-10T14:39:55.412+02:00ΛΙΟΝΗΣ, ΓΡΗΓΟΡΗΣ - Για το σοσιαλισμό<div align="justify">
Το ντοκουμέντο της ΚΕ εκτιμά σωστά και σφαιρικά το θέμα και καταλήγει σε μια σειρά συμπεράσματα που θα θωρακίσουν τις απόψεις του Κόμματος για το θέμα αυτό. Θα σταθώ σε δύο από τα ζητήματα, που έχουν απασχολήσει τον προσυνεδριακό διάλογο μέχρι τώρα.</div>
<div align="justify">
<br />
Το πρώτο ζήτημα αφορά στη μεταβατική περίοδο, στο χαρακτήρα της οικονομίας της μεταβατικής περιόδου και των μέτρων που το Κόμμα λαμβάνει κατά τη διάρκειά της. Εμφανίζεται, για το ζήτημα αυτό, μια άποψη που έρχεται, διαφωνώντας με το κομματικό ντοκουμέντο και αναιρώντας την επιστημονική προσέγγιση του ζητήματος, να προσδώσει στη μακροχρόνια διάρκεια της μεταβατικής περιόδου καθολικό, νομοτελειακό χαρακτήρα, χαρακτήρα αναγκαστικού βήματος ανάμεσα στον καπιταλισμό και στο σοσιαλισμό. Ο Λένιν πάνω στο ζήτημα αυτό έχει διαφορετική άποψη. Ξεκινώντας αρχικά για το μεθοδολογικό σφάλμα της μηχανιστικής αναγωγής κάθε φαινόμενου της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ σε νομοτέλεια του σοσιαλισμού, διαβάζουμε τον Λένιν που έγραφε «δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό είναι νοητό με διάφορες μορφές, ανάλογα με το τι επικρατεί ήδη στη χώρα, οι μεγαλοκαπιταλιστικές σχέσεις ή το μικρό νοικοκυριό» και λίγο παρακάτω «αν είχαμε κράτος όπου υπερισχύει η μεγάλη βιομηχανία ή, ας πούμε μάλιστα όχι υπερισχύει, αλλά είναι πάρα πολύ αναπτυγμένη, και είναι πολύ αναπτυγμένη η παραγωγή στη γεωργία, τότε το άμεσο πέρασμα στον κομμουνισμό είναι πραγματοποιήσιμο»<b><span style="font-size: 85%;">1</span></b>. Στο εδάφιο αυτό, γραμμένο κατά τη συζήτηση σχετικά με τη στροφή στη ΝΕΠ, ο Λένιν ξεκαθαρίζει ότι η ύπαρξη, η διάρκεια και ο χαρακτήρας της μεταβατικής περιόδου σχετίζεται με τη σχετική ανάπτυξη της μεγάλης βιομηχανίας και της γεωργίας και αναδεικνύει ότι δεν πρόκειται για αναγκαστικό σταθμό της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, δεν πρόκειται δηλαδή για οικονομική και πολιτική αναγκαιότητα γενικά, αλλά είναι αποτέλεσμα των συγκεκριμένων πολιτικοοικονομικών συνθηκών, όπως αυτές που επικρατούσαν στην ΕΣΣΔ τις δεκαετίες του '20 και '30. Σημαντική είναι και η επισήμανση του Λένιν για το ζήτημα της μετάβασης, στο εισηγητικό κείμενο για τη ΝΕΠ, όπου αναγνωρίζεται ότι η στροφή προς τη ΝΕΠ δεν πρέπει να αναγνωρίζεται σαν γενικό λάθος της προηγούμενης οικονομικής πολιτικής, σαν λάθος αρχής, αλλά, αντίθετα, η αποτυχία της προηγούμενης οικονομικής πολιτικής πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν αποτυχία εφαρμογής της στις δεδομένες συνθήκες, στη δεδομένη κοινωνία, χωρίς αυτό να καθίσταται αναγκαστικό για κάθε κοινωνία, για κάθε σοσιαλιστική οικοδόμηση. Ο Λένιν περιγράφει την οικονομική πολιτική της περιόδου 1918-1921 σαν «μια προσπάθεια να περάσουμε με "έφοδο", δηλαδή με τον πιο σύντομο και άμεσο τρόπο, στις σοσιαλιστικές βάσεις παραγωγής και κατανομής»<b><span style="font-size: 85%;">2</span></b>, προσπάθεια που απέτυχε, αλλά όχι άσκοπα, όχι από βάση αρχών αφού, όπως λέει ο Λένιν, χρησιμοποιώντας μια μεταφορική σύγκριση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού με έφοδο σε ένα οχυρό «ήταν αδύνατο να καθοριστεί, χωρίς να δοκιμαστεί πρακτικά ποια είναι η ισχύς του φρουρίου - ποια είναι η ισχύς των οχυρών του...», ενώ παρακάτω επισημαίνει ότι «η εξέλιξη της επανάστασης, η εξέλιξη του αγώνα μπορεί να πάρει τόσο έναν δρόμο σχετικά σύντομο, όσο και ένα δρόμο πολύ μακρύ και δύσκολο». Η ουσία αυτής της διαπίστωσης, της σχέσης της μεταβατικής περιόδου με τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες επισημαίνεται ορθά και από τον Στάλιν<b><span style="font-size: 85%;">3</span></b> όπου γίνεται σαφές ότι η ύπαρξη και η μορφή των μεταβατικών οικονομικών ρυθμίσεων δεν είναι νομοτέλεια του σοσιαλισμού αλλά, αντίθετα, εξαρτάται από τις συγκεκριμένες συνθήκες της δοσμένης κοινωνίας.</div>
<div align="justify">
<br />
Αρα, η ύπαρξη και ο χαρακτήρας των μεταβατικών μέτρων δε συναρτούν νομοτελειακό στάδιο της σοσιαλιστικής επανάστασης, αλλά, αντίθετα, εξαρτώνται από την οικονομία που κληροδοτείται στο σοσιαλισμό, από το βαθμό συγκέντρωσης της αγροτικής οικονομίας, από τους μικρούς και μεσαίους παραγωγούς. Και, βέβαια, η ουσία αυτής της διαπίστωσης καθορίζεται από τη φύση της μεταβατικής περιόδου, που δεν είναι άλλη παρά πάλη ανάμεσα στις κομμουνιστικές σχέσεις που έχουν μόλις γεννηθεί και διευρύνονται και στις καπιταλιστικές σχέσεις που έχουν καταργηθεί και δεν αποτελούν ένα νέο τύπο οικονομικών σχέσεων από τις οποίες περνά η κοινωνία.</div>
<div align="justify">
<br />
Στον σχετικό με τη μεταβατική περίοδο προσυνεδριακό διάλογο αναδεικνύεται και ένα γενικότερο ζήτημα, στενά συνδεδεμένο με το πρώτο, το ζήτημα της Δικτατορίας του Προλεταριάτου (ΔΠ), η ορθή κατανόηση του οποίου είναι «sine qua non» για την κατανόηση της διαδικασίας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Η λενινιστική προσέγγιση για το ζήτημα είναι απλή και καθαρή: «Η δικτατορία του προλεταριάτου δεν είναι το τέλος της ταξικής πάλης, αλλά η συνέχισή της με άλλες μορφές. Η ΔΠ είναι η ταξική πάλη του προλεταριάτου που νίκησε και πήρε την πολιτική εξουσία στα χέρια του ενάντια στην αστική τάξη που ηττήθηκε μα δεν εξοντώθηκε, δεν εξαφανίστηκε, δεν έπαψε να αντιστέκεται, την αστική τάξη που δυναμώνει την αντίστασή της»<b><span style="font-size: 85%;">4</span></b>. Η ανάγκη της ΔΠ πηγάζει ακριβώς από τα χαρακτηριστικά και το περιεχόμενο της προλεταριακής επανάστασης. Ο Στάλιν τα συνοψίζει ως εξής διαφοροποιώντας την από την αστική επανάσταση: Η προλεταριακή επανάσταση γίνεται ενώ λείπουν οι κομμουνιστικές σχέσεις αφού δε δημιουργούνται στην αστική κοινωνία, η προλεταριακή επανάσταση έχει σαν στόχο να πάρει την εξουσία και να οργανώσει την καινούρια σοσιαλιστική οικονομία, η κατάληψη της εξουσίας είναι συχνά η αρχή της προλεταριακής επανάστασης, η προλεταριακή επανάσταση σαρώνει από την εξουσία όλους τους εκμεταλλευτές και γι' αυτό πρέπει να συντρίψει την παλιά κρατική μηχανή και να την αντικαταστήσει με καινούρια και, τέλος, η προλεταριακή επανάσταση οφείλει να συνδέσει τις εργαζόμενες μάζες με το προλεταριάτο σε μια μακρόχρονη συμμαχία ακριβώς επειδή είναι εργαζόμενες<b><span style="font-size: 85%;">5</span></b>. Ο ριζικός μετασχηματισμός της αστικής κοινωνίας που έρχεται να φέρει σε πέρας η προλεταριακή επανάσταση δεν μπορεί να γίνει χωρίς μια βίαιη επανάσταση, χωρίς τη δικτατορία του προλεταριάτου. Η αντίληψη της ΔΠ πρέπει να γίνει με όρους κοινωνικο-ιστορικούς, σαν η αναγκαστική συνέχιση της ταξικής πάλης μέσα στο σοσιαλισμό, ενάντια στην αστική τάξη που δυναμώνει την αντίστασή της, και όχι με όρους αστικών κοινωνικοπολιτικών κατηγοριών όπως ισότητα, ελευθερία, μειοψηφία, ανάλυση που συσκοτίζει την ταξική πραγματικότητα υποτάσσοντάς τη στη φωνή του αντίπαλου. Οι βασικές πλευρές της δικτατορίας του προλεταριάτου, το περιεχόμενό της, καθορίζουν και τη μορφή της, τον τρόπο συγκρότησής της. Η συγκρότηση της δικτατορίας του προλεταριάτου δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά παρά με το κόμμα στο ρόλο της διεύθυνσης, στο ρόλο της καθοδήγησης και με τον ενεργό ρόλο των μαζικών οργανώσεων του προλεταριάτου. Γράφει επ' αυτού ο Στάλιν: «Το κόμμα είναι η βασική καθοδηγητική δύναμη μέσα στο σύστημα της δικτατορίας του προλεταριάτου»<b><span style="font-size: 85%;">6</span></b>. Βέβαια, είναι σαφές ότι το κόμμα δεν υποκαθιστά τις μαζικές οργανώσεις, αλλά, αντίθετα, το κόμμα, σαν το συνειδητό, πρωτοπόρο τμήμα της τάξης, «...πραγματοποιεί τη δικτατορία του προλεταριάτου. Δεν την πραγματοποιεί άμεσα, αλλά με τη βοήθεια των επαγγελματικών συνδικάτων, με τα Σοβιέτ και τις διακλαδώσεις τους»<b><span style="font-size: 85%;">7</span></b>. Υπ' αυτήν την έννοια, υπό την έννοια της ουσιαστικής καθοδήγησης από το κόμμα, «η δικτατορία του προλεταριάτου είναι στην ουσία "δικτατορία" του κόμματος». Ο Λένιν γράφει γι' αυτό: «...Είμαστε αναγκασμένοι να παραδεχτούμε ότι μονάχα αυτή η συνειδητή μειοψηφία μπορεί να καθοδηγεί τις πλατιές εργατικές μάζες και να τις τραβά από πίσω της»<b><span style="font-size: 85%;">8</span></b>. Βέβαια, η νομοτελειακή αυτή σχέση καθοδήγησης ανάμεσα στο κόμμα και στην τάξη δε σημαίνει ότι η δικτατορία του προλεταριάτου ταυτίζεται με τη δικτατορία του κόμματος, αφού «το κόμμα πραγματοποιεί τη δικτατορία του προλεταριάτου, μα πραγματοποιεί τη δικτατορία του προλεταριάτου και όχι μια οποιαδήποτε άλλη δικτατορία»<b><span style="font-size: 85%;">9</span></b>. Το κόμμα είναι αναγκαστικά ο συνειδητός εκφραστής, το συνειδητό κομμάτι, και συνεπώς το τμήμα εκείνο της εργατικής τάξης που ηγείται της εργατικής τάξης, που την καθοδηγεί, και που με αυτήν την έννοια πραγματοποιεί ακριβώς τη δικτατορία του προλεταριάτου και καμία άλλη. Αναδεικνύεται, έτσι, και για όλους αυτούς τους λόγους, η ορθότητα του ντοκουμέντου της ΚΕ, ντοκουμέντου που βασίζεται πάνω στην επιστημονική θεώρηση του σοσιαλισμού και που θωρακίζει το Κόμμα από λανθασμένες και υποκειμενικές απόψεις.</div>
<div align="justify">
<br />
Σημειώσεις:</div>
<div align="justify">
<br />
1. Λένιν, Απαντα, τ. 43 σελ. 78</div>
<div align="justify">
<br />
2. Λένιν, «Εισήγηση για τη ΝΕΠ», Απαντα, τ. 44</div>
<div align="justify">
<br />
3. Στάλιν, «Οικονομικά Προβλήματα του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ», σελ. 36.</div>
<div align="justify">
<br />
4. Λένιν, «Πρόλογος στο λόγο "Για την εξαπάτηση του Λαού..."», τόμος 38, σελ 377.</div>
<div align="justify">
<br />
5. Στάλιν, «Η προλεταριακή επανάσταση και η διχτατορία του προλεταριάτου», Ζητήματα Λενινισμού, σελ. 143</div>
<div align="justify">
<br />
6. Στάλιν, ό.π. σελ. 154</div>
<div align="justify">
<br />
7. Στάλιν, ό.π. σελ. 155</div>
<div align="justify">
<br />
8. ό.π. σελ. 156</div>
<div align="justify">
<br />
9. ό.π. σελ. 157</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<b>Γρηγόρης Λιονής</b></div>
<div align="justify">
ΚΟΒ Βιομηχανίας ΕΜΠ, Αθήνα</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<i>Ριζοσπάστης - 15 Φεβρουαρίου 2009</i></div>
StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-34017063804896437422009-03-07T13:39:00.002+02:002013-03-10T14:40:20.722+02:00ΦΕΥΓΑΛΑΣ, ΣΤΕΦΑΝΟΣ - Πολιτισμός και ΑΙσθητική στο Σοσιαλισμό (Από την εμπειρία της ΕΣΣΔ)<div align="justify">
Ο βασικός οικονομικός νόμος του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής συμπεριλαμβάνει τη συνειδητή σχεδιασμένη και διευρυνόμενη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.<b><span style="font-size: 85%;">1</span></b> Στα πλαίσια αυτού του σχεδιασμού προκύπτει η σχεδιασμένη κατανομή της εργατικής δύναμης και των μέσων παραγωγής, άρα και η σχεδιασμένη κατανομή του κοινωνικού προϊόντος.<b><span style="font-size: 85%;">2</span></b> Το μέρος του κοινωνικού προϊόντος που αφορά την Παιδεία ήδη στο σοσιαλισμό διανέμεται ανάλογα με τις ανάγκες.<b><span style="font-size: 85%;">3</span></b> Η ικανοποίηση των διερυνόμενων αναγκών, το κοινωνικό προϊόν που αφορά την Παιδεία και η ίδια η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων αποτελούν υλικές προϋποθέσεις για την πραγματοποίηση της «πολιτιστικής επανάστασης». Αυτή η επανάσταση ξεκινάει στο σοσιαλισμό, αφού μόνο τότε αρχίζουν να εκπληρώνονται οι υλικές της προϋποθέσεις. Η εκτίμηση για την πορεία της στον απολογισμό του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ είναι θετική<b><span style="font-size: 85%;">4</span></b>. Ο Β. Ι. Λένιν επεξεργάστηκε την θεωρία αυτή σε μία σειρά από έργα του και τόνισε την εξάρτηση αλλά και την αλληλεπίδραση της πολιτιστικής προόδου με την περαιτέρω ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης και της εργατικής δύναμης (τις σωματικές και πνευματικές ικανότητες του ανθρώπου).</div>
<div align="justify">
<br />
Εδώ τίθεται ένα επιπλέον ζήτημα που αφορά την επί της ουσίας αμφίδρομη σχέση μεταξύ πνευματικής ανάγκης και πνευματικής παραγωγής στην περίοδο της δικτατορίας του προλεταριάτου. «Η ολόπλευρη ανάπτυξη του ανθρώπου ως παραγωγικής δύναμης στην οικοδομούμενη νέου τύπου κοινωνία, και των κομμουνιστικών σχέσεων [...] είναι σχέση αμφίδρομη. Ανάλογα με την ιστορική φάση, αποκτά προτεραιότητα η μία ή η άλλη πλευρά της» . Η αναγκαιότητα για περαιτέρω ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων η οποία εκπληρώνεται μέσω του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής, απαιτεί τον κεντρικό σχεδιασμό σε όλα τα επίπεδα. Ο σχεδιασμός απαιτεί την άνοδο της κομμουνιστικής συνείδησης. «Η άνοδος της κομμουνιστικής συνείδησης των μαζών της εργατικής τάξης καθορίζεται πρώτα απ' όλα από την ενίσχυση των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής και από το επίπεδο της εργατικής συμμετοχής με την καθοδήγηση του ΚΚ»<b><span style="font-size: 85%;">6</span></b>.</div>
<div align="justify">
<br />
Δεδομένων των παραπάνω, προκύπτει επιπλέον η ανάγκη να εξεταστούν στο σύνολό τους η πολιτική για την πολιτιστική δουλειά, η κατεύθυνση της επιστήμης της Αισθητικής (από την Ακαδημία Επιστημών), και η ίδια η παραγωγή του πολιτιστικού και καλλιτεχνικού έργου. Πρέπει να εξεταστούν σαν μέρος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, σε σχέση με τις θεωρητικές διαμάχες στην οικονομία, αλλά και με ποιες κατευθύνσεις επικράτησαν. Η αξία του καλλιτεχνικού έργου που παράχθηκε στην 70χρονη πορεία της ΕΣΣΔ σαν αποτέλεσμα του σχεδιασμού που προαναφέρθηκε, είναι αδιαμφισβήτητη. Η επιρροή που είχε στην παγκόσμια παραγωγή καλλιτεχνικού έργου είναι τεράστια και πολυσύνθετη.</div>
<div align="justify">
<br />
Παρ' όλα αυτά, μετά τις πρώτες δεκαετίες σοσιαλιστικής οικοδόμησης, στη φιλολογία σε ζητήματα αισθητικής και τέχνης που κυριάρχησε, παρατηρείται ασυνέπεια όσο αφορά τη θεωρητική αντιμετώπιση των εννοιών, και ασυνέπεια μεταξύ της αισθητικής θεωρίας και της πολιτικής σε ζητήματα τέχνης. Η ασάφεια με την οποία αντιμετωπίζεται η αισθητική σχέση, η αισθητική εμπειρία, ο ορισμός της Αισθητικής και της Τέχνης από την Ακαδημία Επιστημών, οφείλεται στην απομάκρυνση από τις αρχές του διαλεκτικού υλισμού και την μαρξιστική θεωρία της Αντανάκλασης. Το ζήτημα της ορθής θεμελίωσης των βασικών φιλοσοφικών εννοιών σε σχέση με την κατεύθυνση της επιστήμης στη θεωρία και την πράξη, είναι ανάλογα σημαντικό με το ζήτημα του ορισμού της Πολιτικής Οικονομίας και των επιπτώσεων από τις λανθασμένες κατευθύνσεις που επικράτησαν.</div>
<div align="justify">
<br />
Η λέξη «αισθητικό» χρησιμοποιείται με πολλά διαφορετικά νοήματα. Η «Τέχνη» τείνει να ορίζεται σαν μία μορφή (αισθητικής) συνείδησης, η οποία περιστασιακά έχει διάφορους ρόλους, ενώ τείνει να αντιμετωπίζεται σαν μία ιστορική κατηγορία της οποίας η αναγκαιότητα έγκειται στη μεταφορά (αισθητικών) δεδομένων (από το δημιουργό στον δέκτη), σαν μία ειδική (αισθητική) σχέση επικοινωνίας. Η αμφίδρομη σχέση μεταξύ της ολόπλευρης ανάπτυξης του ανθρώπου στην οικοδομούμενη νέου τύπου κοινωνία και των κομμουνιστικών σχέσεων<b><span style="font-size: 85%;">7</span></b>, δεν έχει ληφθεί υπόψη στην κατεύθυνση της Αισθητικής που κυριάρχησε στην ΕΣΣΔ. Αυτό συμβαίνει ακριβώς λόγω της διαστρέβλωσης της θεωρίας της Αντανάκλασης.</div>
<div align="justify">
<br />
Οι Μαρξ - Ενγκελς, αναφερόμενοι στη συνείδηση περιγράφουν αυτή τη σχέση. «Ο τρόπος που οι άνθρωποι παράγουν τα μέσα της ύπαρξής τους εξαρτάται πρώτα - πρώτα από τη φύση, από τα μέσα διαβίωσης που βρήκαν έτοιμα και που οφείλουν να αναπαράγουν. Ομως, δεν πρέπει να αντικρίσουμε αυτό τον τρόπο παραγωγής μόνο από αυτή την άποψη, δηλαδή ότι η είναι η αναπαραγωγή της φυσικής ύπαρξης των ατόμων. Απεναντίας αυτός αποτελεί ήδη έναν καθορισμένο τρόπο της δραστηριότητας αυτών των ατόμων, έναν καθορισμένο τρόπο εκδήλωσης της ζωής τους, έναν καθορισμένο τρόπο ζωής. Ο τρόπος που τα άτομα εξωτερικεύουν τη ζωή τους καθορίζει με πολλή ακρίβεια αυτό που είναι. Αυτό που είναι συμπίπτει λοιπόν με την παραγωγή τους, τόσο με εκείνο που παράγουν, όσο και με τον τρόπο που το παράγουν»<b><span style="font-size: 85%;">8</span></b>. Αυτός ο ισχυρισμός βρίσκει εφαρμογή και στο επίπεδο της πνευματικής και καλλιτεχνικής παραγωγής και οδηγεί σε συγκεκριμένες θεωρήσεις των παραπάνω εννοιών. «Η παραγωγή των ιδεών, των παραστάσεων και της συνείδησης είναι πρώτα - πρώτα άμεσα και εσώτερα δεμένη με την υλική δραστηριότητα και τις υλικές σχέσεις των ανθρώπων, είναι η γλώσσα της πραγματικής ζωής. Οι παραστάσεις, η σκέψη, οι πνευματικές σχέσεις των ανθρώπων εμφανίζονται κι εδώ σαν άμεση απόρροια της υλικής τους συμπεριφοράς. Το ίδιο γίνεται και με την πνευματική παραγωγή [...]»<b><span style="font-size: 85%;">9</span></b>. Αρα, η πνευματική παραγωγή είναι άμεση απόρροια της υλικής παραγωγής, του βαθμού εξέλιξης των παραγωγικών δυνάμεων και των εκάστοτε σχέσεων παραγωγής.</div>
<div align="justify">
<br />
Το καλλιτεχνικό έργο πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν μέρος της πνευματικής παραγωγής, σαν αντανάκλαση του τρόπου ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που συνθέτουν τον εκάστοτε πολιτισμό άρα και τον πολιτισμό του σοσιαλισμού. Προϋπόθεση της προοδευτικής πνευματικής παραγωγής είναι ακριβώς ο βαθμός συνειδητοποίησης και συμμετοχής, η άνοδος της κομμουνιστικής συνείδησης, και άρα η ανάπτυξη των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής με την καθοδήγηση του ΚΚ. Παραβλέποντας ή υποτιμώντας αυτήν την πλευρά της αμφίδρομης σχέσης κινδυνεύουμε να θεωρήσουμε τα ζητήματα εποικοδομήματος χωριστά από την υλική τους βάση, πράγμα που συνέβη στις θεωρίες που επικράτησαν από ένα σημείο και μετά στην ΕΣΣΔ. Το αποτέλεσμα των ασυνεπών κατευθύνσεων φαίνεται και στην έλλειψη ουσιαστικής κριτικής στις αστικές αισθητικές θεωρίες της εποχής και στην αδυναμία εμβάθυνσης της πολεμικής στην καλλιτεχνική παραγωγή του δυτικού κόσμου. Αν το ζήτημα αυτό ξεκαθαριστεί και βρει εφαρμογή σε επίπεδο σχεδιασμού, επαναθέτει τα κριτήρια της προοδευτικότητας της πνευματικής παραγωγής και του έργου τέχνης με βάση τη θεωρία της αντανάκλασης. Ετσι καταρρίπτονται τα κριτήρια επιφανειακής ρεαλιστικότητας και μορφικής επιτήδευσης. Υπάρχουν φαινόμενα έργων τέχνης στην ΕΣΣΔ, τα οποία μέσα σε μία επιτηδευμένη «θεματική ενότητα» αποξενώνεται το περιεχόμενο ή μέσα σε διθύραμβους «επαναστατικότητας» κρύβονται τα πιο αντιδραστικά και επικίνδυνα περιεχόμενα.</div>
<div align="justify">
<br />
Οι ασυνεπείς αυτές φιλοσοφικές θεωρήσεις δεν απέχουν πολύ από εκείνες που έχουν επικρατήσει στην αστική επιστημολογία των τελευταίων δεκαετιών. Η πολεμική σε αυτές επιβάλλεται να γίνει σε επίπεδο μεθοδολογίας. Ο θετικισμός και μεταφυσική πρέπει να αντιπαλευτούν σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο. Να αποκαλυφθεί ο αντιδραστικός χαρακτήρας της «επαναστατικότητας» του Μπογκντάνοφ (που επικράτησε) και του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού» του Γκόρκι (που δεν είχε καν τις προϋποθέσεις να εφαρμοστεί). Ο Λένιν (στον Υλισμό και Εμπειριοκριτικισμό), ο Στάλιν (σε θεωρητικά κείμενα και στην αλληλογραφία του με καλλιτέχνες) και ο Ε. Ιλιένκοφ έχουν ήδη ασχοληθεί με κάποιες από τις σημαντικότερες πλευρές του ζητήματος. Οι Θέσεις για το Σοσιαλισμό για το 18ο Συνέδριο δίνουν το πάτημα για συνεπή επαναπροσέγγιση της θεωρίας της αντανάκλασης με δεδομένη την αμφίδρομη σχέση στο σοσιαλισμό που προαναφέρθηκε, και ουσιαστική κριτική σε επιστημολογικές θεωρίες που αφορούν ζητήματα εποικοδομήματος.</div>
<div align="justify">
<br />
Σημειώσεις:</div>
<div align="justify">
<br />
1 Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό γιο το 18ο συνέδριο, Σελ. 8</div>
<div align="justify">
<br />
2 ό.π., Σελ.9</div>
<div align="justify">
<br />
3 ό.π., Σελ.9</div>
<div align="justify">
<br />
4 Στάλιν Ι. Β.: Απαντα τ. 14, Εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Σελ.407</div>
<div align="justify">
<br />
5 Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό για το 18ο Συνέδριο, Σελ. 10</div>
<div align="justify">
<br />
6 ό.π., Σελ.25</div>
<div align="justify">
<br />
7 ό.π., Σελ. 10</div>
<div align="justify">
<br />
8 Μαρξ Κ. - Ενγκελς Φ.: Η Γερμανική Ιδεολογία, Εκδ. Αναγνωστίδη, Σελ. 12</div>
<div align="justify">
<br />
9 ό.π., Σελ. 17 - 18</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<b>Στέφανος Φευγαλάς</b></div>
<div align="justify">
Μέλος ΟΒ Μουσικού 2</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<i>Ριζοσπάστης - 15 Φεβρουαρίου 2009</i></div>
StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-22101457660927496432009-03-07T13:35:00.002+02:002013-03-10T14:40:39.420+02:00ΜΑΝΩΛΑΚΟΥ, ΔΙΑΜΑΝΤΩ - Για την αγροτική οικονομία<div align="justify">
Πρώτη φορά στην ιστορία του ΚΚΕ, Συνέδριό του θα έχει ένα εκ των δύο ντοκουμέντων του μια θεωρητική επεξεργασία πρωτόγνωρη, με νέα ζητήματα και με ιδιαίτερη προσφορά στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Το ντοκουμέντο για το σοσιαλισμό επεξεργάζεται και απαντάει γιατί είναι δυνατόν να έχει την εξουσία η εργατική τάξη για 80 χρόνια και να τη χάσει. Γιατί; Γιατί δεν είχε επαγρύπνηση και μέτωπο με τον οπορτουνισμό.</div>
<div align="justify">
<br />
Με αυτή την έννοια η τεκμηριωμένη επιστημονικά αυτή επεξεργασία, που βεβαίως αφήνει και ζητήματα για περαιτέρω έρευνα, αποτελεί πολύτιμη ενίσχυση της πείρας μας για την κατάκτηση και διατήρηση της σοσιαλιστικής εξουσίας, καθιστώντας το ΚΚΕ πιο έμπειρο και ισχυρό για λαϊκή αντεπίθεση. Αυτός είναι και ο λόγος της επίθεσης του ταξικού αντίπαλου, με ό,τι ένδυμα και να φοράει, προς το Κόμμα μας, ενόψει του 18ου Συνεδρίου.</div>
<div align="justify">
<br />
Ωστόσο προκαλούν εντύπωση μερικές απόψεις, πολύ περιορισμένες βέβαια, που αφορούν την εξέλιξη των κολχόζ, για να υποστηρίξουν (κεκαλυμμένα ή όχι) ότι οι εμπορευματοχρηματικές σχέσεις που αντικειμενικά διατηρήθηκαν στην αρχή και που αντί να περιοριστούν και να μηδενιστούν, αναπτύχθηκαν, ειδικά μετά το 20ό Συνέδριο, περαιτέρω, δεν επέδρασαν στη συνείδηση και δε διαμόρφωσαν στρώμα, που εμπόδισε την ώθηση για το πέρασμα στον κομμουνισμό, στηρίζοντας έτσι τις οπορτουνιστικές αντιλήψεις και δράσεις.</div>
<div align="justify">
<br />
Αμφισβητούν ουσιαστικά τη θέση 19 που τεκμηριωμένα, μέσα από επίσημα ντοκουμέντα, περιγράφει την εγκατάλειψη του σχεδιασμού για τη μετατροπή των κολχόζ σε ανώτερη μορφή, σε σοβχόζ, την πολιτική αποδυνάμωση του κεντρικού σχεδιασμού, την αποδυνάμωση του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής κ.ά. Και με άλλοθι υπαρκτά προβλήματα, προκειμένου να προωθήσουν την υιοθέτηση του κέρδους, ως κίνητρο για την παραγωγή. Μάλιστα σήμερα τα κρίνουμε όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και από το αποτέλεσμα, αφού όχι μόνο δε λύθηκαν προβλήματα, αλλά οξύνθηκαν με ελλείψεις και ανεπάρκειες (ακόμη και τεχνικές) σε πολλά προϊόντα κατανάλωσης.</div>
<div align="justify">
<br />
Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι:</div>
<div align="justify">
<br />
1. Στην πρώτη βαθμίδα που είναι ανώριμος, πρώιμος κομμουνισμός, δηλ. σοσιαλισμός, κοινωνικοποιούνται τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, αλλά παραμένουν μορφές ατομικής και ομαδικής ιδιοκτησίας που αποτελούν βάση για την ύπαρξη εμπορευματοχρηματικών σχέσεων. Για την επέκταση, ανάπτυξη και πλήρη κυριαρχία του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής συνεχίζεται η ταξική πάλη σε άλλες συνθήκες, με άλλες μορφές και μέσα, για αλλαγή όλων των οικονομικών σχέσεων και κατ' επέκταση όλων των κοινωνικών σχέσεων σε κομμουνιστικές. Αυτό προϋποθέτει κατάργηση κάθε ατομικής και ομαδικής ιδιοκτησίας στα μέσα και τα προϊόντα της παραγωγής (θέση 2).</div>
<div align="justify">
<br />
Στα τέλη της δεκαετίας του '20 πρόβαλλε επιτακτικά η αναγκαιότητα ενός πλατιού συνεταιριστικού κινήματος, που έδωσε ώθηση στη συγκέντρωση της αγροτικής παραγωγής, και γι' αυτό αναπτύχθηκαν τα κολχόζ. Στις αρχές της δεκαετίας του '50 προβάλλει η επιτακτική ανάγκη μεγέθυνσης των κολχόζ με τη συνένωση των μικρών κολχόζ σε μεγάλα.<b><span style="font-size: 85%;">1</span></b></div>
<div align="justify">
<br />
Το ζήτημα που σωστά έθετε ο Ι. Β. ΣΤΑΛΙΝ το 1952, ήταν ότι υπήρχαν ποια οι ώριμες συνθήκες για την ανύψωση της κολχόζνικης ιδιοκτησίας στο επίπεδο της κοινωνικής ιδιοκτησίας και αυτό που χρειαζόταν ήταν «να αποκλειστούν τα περισσεύματα της κολχόζνικης παραγωγής από το σύστημα της εμπορευματικής κυκλοφορίας και να περιληφθούν στο σύστημα της ανταλλαγής προϊόντων ανάμεσα στην κρατική βιομηχανία και τα κολχόζ». Ετσι «θα έδινε τη δυνατότητα να περιληφθούν η βασική ιδιοκτησία των κολχόζ, τα προϊόντα της κολχόζνικης παραγωγής στο γενικό σύστημα της κοινωνικής σχεδιοποίησης και θα ήταν πραγματικό και αποφασιστικό μέσο για την ανύψωση της κολχόζνικης ιδιοκτησίας μέχρι το επίπεδο της κοινωνικής ιδιοκτησίας»<b><span style="font-size: 85%;">2</span></b>.</div>
<div align="justify">
<br />
Αυτό σχεδιάστηκε, ξεκίνησε και υπήρχαν αποτελέσματα, όμως ανακόπηκε μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ. Το 1958 επί Χρουστσόφ γίνονται αλλαγές στην οικονομία, μεταξύ των οποίων καταργείται η υποχρεωτική παράδοση της συγκομιδής στο κράτος, πωλούνται τα αγροτικά μηχανήματα των κρατικών γεωργικών σταθμών στα κολχόζ, ιδρύονται περιφερειακά οικονομικά συμβούλια κ.ά. Οι αλλαγές αποτυπώνονται και στην πορεία των κολχόζ, όχι μόνο ποιοτικά αλλά και αριθμητικά. Από το 1940 μέχρι το 1960 μειώθηκε ο αριθμός των κολχόζ κατά 81% από συγχωνεύσεις μεταξύ τους ή με σοβχόζ. Από το 1960 και μετά, την επόμενη 20ετία η μείωση είναι πολύ μικρότερη (41%), ο αριθμός τους περίπου σταθεροποιείται, που δείχνει το φρενάρισμα της μετατροπής τους σε κοινωνική ιδιοκτησία.</div>
<div align="justify">
<br />
Ωστόσο η καλλιεργούμενη έκταση των κολχόζ δεν ακολούθησε την αντίστοιχη μείωση του αριθμού τους. Τα πλεονάσματα που πήγαιναν στην αγορά, προέρχονταν από αυτά που περίσσευαν στα κολχόζ όταν είχαν υπερεκπληρώσει το παραγωγικό πρόγραμμα και αυτά που προέρχονταν από ατομικά νοικοκυριά. Αφού είχαν παραχωρηθεί μέχρι 5 στρέμματα σε κάθε μέλος κολχόζ για ατομική (οικογενειακή) εκμετάλλευση.<b><span style="font-size: 85%;">3</span></b> Το 1935 το ατομικό αγρόκτημα αυξήθηκε στα 10 στρέμματα των κολχόζικων και σοβχόζικων. Το Νοέμβρη του 1971 τα οικογενειακά αγροκτήματα έφταναν τα 46 εκατ. στρέμματα.<b><span style="font-size: 85%;">4</span></b> Ετσι, εκτός από τα έσοδα της μηνιάτικης πληρωμής εργασίας σε χρήμα, «οι κολχόζνικοι για πληρωμή τους παίρνουν από το κοινωνικό νοικοκυριό προϊόντα σε είδος. Κολχόζνικοι και εργαζόμενοι σε σοβχόζ έχουν σημαντικά έσοδα από το ατομικό νοικοκυριό».<b><span style="font-size: 85%;">5</span></b></div>
<div align="justify">
<br />
Συνεπώς ενισχύθηκαν οι εμπορευματοχρηματικές σχέσεις που επέδρασαν στη συνείδηση, αφού το κίνητρο της παραγωγής ήταν για την αγορά και το κέρδος και όχι η κάλυψη των κοινωνικών αναγκών.</div>
<div align="justify">
<br />
2) Στον προσυνεδριακό διάλογο διατυπώθηκε η άποψη ότι ο κεντρικός σχεδιασμός ουδέποτε ατόνησε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80. Δεν είναι αλήθεια. Στην απόφαση της ΚΕ του ΚΚΣΕ και του Υπουργικού Συμβουλίου της ΕΣΣΔ «Για την τελειοποίηση της σχεδιοποίησης και το δυνάμωμα της οικονομικής ενθάρρυνσης της Βιομηχανικής παραγωγής» στις 3 Οκτώβρη 1965 (κυριαρχούν οι οπορτουνιστικές απόψεις), αναφέρει στο 2ο κεφάλαιο ΓΙΑ ΤΟ ΔΥΝΑΜΩΜΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗΣ ΚΑΙ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΤΗΣ ΙΔΙΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ «Να αναγνωριστεί αναγκαίο, να ενισχυθεί ο ρόλος του κέρδους στην οικονομική ενθάρρυνση των επιχειρήσεων και στην ανύψωση του υλικού ενδιαφέροντος των κολεκτίβων...».</div>
<div align="justify">
<br />
Οι νέες μεταρρυθμίσεις (ιδιοσυντήρηση, κέρδος κ.ά.), που χαρακτηρίζουν τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και όχι τις σοσιαλιστικές, αφορούν όχι μόνο τη βιομηχανία αλλά και τη λειτουργία των σοβχόζ. Αλλωστε εξειδικεύτηκε και στα σοβχόζ με απόφαση της ΚΕ του ΚΚΣΕ και του Υπουργικού Συμβουλίου της ΕΣΣΔ (13 Απρίλη 1967) σύμφωνα με την οποία και τα σοβχόζ θα λειτουργούν εξ ολοκλήρου ιδιοσυντηρούμενα.<b><span style="font-size: 85%;">6</span></b></div>
<div align="justify">
<br />
Συνεπώς η αυτοδιαχείριση (ιδιοσυντήρηση) και εμπορευματοποίηση της παραγωγής με το κίνητρο του κέρδους υπονόμευσαν άμεσα και καθαρά τον κεντρικό σχεδιασμό. Φαίνεται αυτό και στον τρόπο συγκέντρωσης των γεωργικών προϊόντων, που γινόταν με ενιαίο τρόπο στην αρχή από το 1928, μέσα από συμβάσεις συγκέντρωσης γεωργικών προϊόντων (σ.σ.γ.π.) στην ΕΣΣΔ.</div>
<div align="justify">
<br />
Με απόφαση της Ολομέλειας της 25ης Φεβρουαρίου 1961 αλλάζει ο τρόπος και «οι σ.σ.γ.π κλείνονται μεταξύ των οργανισμών συγκέντρωσης και των γεωργικών επιχειρήσεων με βάση τα προγράμματα συγκέντρωσης γεωργικών προϊόντων και τις ποσότητες που χρειάζεται να συγκεντρωθούν καθ' υπέρβαση των δεικτών των κρατικών προγραμμάτων». Αυτό πάλι ξαναλλάζει με απόφαση της Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΣΕ το Μάρτιο του 1965, όπου μετά από «τις απαραίτητες οικονομικές και νομικές εγγυήσεις για απρόσκοπτη οικονομική δραστηριότητα των κολχόζ και σοβχόζ ενίσχυσαν την οικονομική τους αυτοτέλεια, επέτρεψαν να προσδιοριστούν καλύτερα οι προοπτικές ανάπτυξης της παραγωγής και να εφαρμοστεί τολμηρότερα η εξειδίκευσή της και να χρησιμοποιηθούν αποδοτικότερα οι επενδύσεις κεφαλαίου». Το 25ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1976) υπέδειξε ότι «είναι ανάγκη να ενισχύονται και να αναπτύσσονται οι απευθείας σχέσεις των βιομηχανικών και εμπορικών επιχειρήσεων με τα κολχόζ και τα σοβχόζ και να επιδιώκεται η πραγματοποίηση της παραλαβής των προϊόντων επί τόπου στις γεωργικές επιχειρήσεις».<b><span style="font-size: 85%;">7</span></b></div>
<div align="justify">
<br />
Ετσι υπονομεύτηκε ο κεντρικός σχεδιασμός, αφού όχι μόνο τα κολχόζ αλλά και τα σοβχόζ αυτοδιαχειρίζονταν ως προς τον προγραμματισμό, την παραγωγή και διάθεση των προϊόντων τους, που αυτονομείται από τις κοινωνικές ανάγκες. Ανεξάρτητα από λάθη και παρεκκλίσεις, δεν αναιρείται το σύστημα που τέθηκε σε κίνηση με την Οκτωβριανή Επανάσταση κατά τον 20ό αιώνα, έδειξε την ανωτερότητά του για την εργασία και τη ζωή των λαών. Γι' αυτό και η επιθετικότητα των αντιπάλων σε κάθε προσπάθεια που κάνει το Κόμμα μας, για να υπερασπιστεί και να προωθήσει το σοσιαλισμό, όπως είναι ακριβώς το ντοκουμέντο του σοσιαλισμού.</div>
<div align="justify">
<br />
__________________</div>
<div align="justify">
<br />
Σημειώσεις:</div>
<div align="justify">
<br />
1) Ι. Β. ΣΤΑΛΙΝ, «Οικονομικά προβλήματα του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» σελ. 13 .</div>
<div align="justify">
<br />
2) Ο.π. σελ. 118-119.</div>
<div align="justify">
<br />
3) «Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια», «κολχόζ - οικογένεια», τόμος17ος, σελ. 557.</div>
<div align="justify">
<br />
4) Ο.π. σελ. 552</div>
<div align="justify">
<br />
5) Ο.π.</div>
<div align="justify">
<br />
6) «Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια», «Σοβχόζ», τόμος 30ός, σελ. 607.</div>
<div align="justify">
<br />
7) «Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια», «συμβάσεις συγκέντρωσης γεωργικών προϊόντων (σ.σ.γ.π) στην ΕΣΣΔ», τόμος 32ος, σελ. 319.</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<b>Διαμάντω Μανωλάκου</b></div>
<div align="justify">
Μέλος της ΚΕ</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<i>Ριζοσπάστης - 15 Φεβρουαρίου 2009</i></div>
StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-8696811588856845992009-03-07T13:33:00.001+02:002013-03-10T14:41:03.508+02:00ΣΕΦΕΡΗ, ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ - Για το δεύτερο θέμα<div align="justify">
Πιστεύω ότι η προσπάθεια που κάνει το κόμμα μας μέσα από το δεύτερο θέμα του Συνεδρίου, η συζήτηση και διατύπωση απαντήσεων για τις αιτίες των αντεπαναστατικών ανατροπών που γνωρίσαμε το '89 - '90, είναι πολύ σοβαρό βήμα.</div>
<div align="justify">
<br />
Από τα συμπεράσματα του δεύτερου θέματος:</div>
<div align="justify">
<br />
Απαντάει το κόμμα σε μεγαλύτερο βάθος για τις αιτίες των αντεπαναστατικών ανατροπών της περιόδου '89 - '90 (συγκριτικά με την προσπάθεια του 1995). Καταλήγει σε συμπεράσματα, ανοίγει την κουβέντα σε ζητήματα που και το ίδιο το κείμενο σημειώνει ότι χρειάζονται περαιτέρω εξέταση.</div>
<div align="justify">
<br />
Μπορεί το κόμμα να εμπλουτίσει την αντίληψή μας για το Σοσιαλισμό. Μπορεί να συμβάλει έτσι ώστε στο επόμενο γύρισμα της ιστορίας, η εργατική τάξη και το κόμμα της να είναι πιο έτοιμοι στα ζητήματα της οικοδόμησης (να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη, να έχουν βγει συμπεράσματα από τους νόμους που διέπουν το κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής).</div>
<div align="justify">
<br />
Επιπλέον για το κόμμα μας το γεγονός ότι μπορεί και διαπραγματεύεται ζητήματα Σοσιαλισμού αντικατοπτρίζει τα θετικά βήματα, βήματα ισχυροποίησης που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια.</div>
<div align="justify">
<br />
Εισαγωγικά: Ο κάθε τρόπος παραγωγής, ο κάθε κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός διέπεται από δικούς του νόμους και από τον βασικό οικονομικό νόμο κάθε φορά. Ο κάθε νέος κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός κάθε φορά έρχεται και αλλάζει τις παλιές σχέσεις παραγωγής με νέες σχέσεις, αυτές που αντιστοιχούν στη δοσμένη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Οι οικονομικοί νόμοι όπως και οι νόμοι του ιστορικού υλισμού κάθε φορά υπάρχουν, λειτουργούν ανεξάρτητα από τη θέληση των ανθρώπων, οι άνθρωποι μπορούν να τους γνωρίσουν και να τους αξιοποιήσουν προς το όφελος - πρόοδο - εξέλιξη της κοινωνίας. Η σχέση βάσης (σχέσεων παραγωγής) και εποικοδομήματος είναι πάντα διαλεκτική με πρωτεύοντα ρόλο πάντα της βάσης.</div>
<div align="justify">
<br />
Πιστεύω ότι είναι αναγκαία η εμβάθυνση που γίνεται στα ζητήματα της οικονομίας, στα ζητήματα που αφορούν τις οικονομικές σχέσεις - τις σχέσεις παραγωγής, στην προσπάθεια να δούμε ποιοι ήταν οι παράγοντες οι οποίοι διαμόρφωσαν στο εποικοδόμημα αυτές τις δυνάμεις οι οποίες απόκτησαν αντικειμενικό συμφέρον (συνειδητό ή «ασυνείδητο») είτε από τη μη εμβάθυνση των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής είτε από την αντεπανάσταση.</div>
<div align="justify">
<br />
Παίρνεται σωστά υπόψη η ιδιαιτερότητα που υπάρχει στο πέρασμα από τον καπιταλισμό στον κομμουνιστικό κοινωνικό σχηματισμό. Ιδιαιτερότητα που έγκειται στο ότι οι νέες σχέσεις παραγωγής δεν μπορούν να γεννηθούν στα σπλάχνα του παλιού αλλά μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση είναι υποχρεωμένο το νέο εποικοδόμημα με το κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚ, να τις επιβάλλει από τα πάνω. Στο νέο τρόπο παραγωγής (κομμουνιστικό) στην ανώριμη περίοδό του, οι αντιθέσεις που δημιουργούνται, είτε επιμέρους, είτε η ανάγκη αντιστοίχισης της εξέλιξης των παραγωγικών δυνάμεων με τις σχέσεις παραγωγής χρειάζεται να λύνονται από τα πάνω, με συνειδητή δράση - μέτρα που χρειάζεται να παίρνονται προς αυτή την κατεύθυνση.</div>
<div align="justify">
<br />
Στα πρώτα βήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, στην ΕΣΣΔ, βασικό καθήκον - ανάγκη για το κόμμα ήταν να ανακαλύψει ποιοι είναι οι νόμοι που διέπουν τον νέο τρόπο παραγωγής, ποιες οι αντιθέσεις που δημιουργούνται και με ποιο τρόπο επιλύονται και να δουλέψει στη βάση της συνεχόμενης εξέλιξης του κομμουνισμού.</div>
<div align="justify">
<br />
Οι σχέσεις παραγωγής που δημιουργούνται μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση δεν μπορεί να είναι άλλες παρά κομμουνιστικές. Αυτό εκφράζεται με δύο βασικά στοιχεία, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τον κεντρικό σχεδιασμό.</div>
<div align="justify">
<br />
Η εργατική δύναμη παύει να είναι εμπόρευμα, το προλεταριάτο παύει να πουλάει το μόνο εμπόρευμα που είχε στον καπιταλισμό, είναι το ίδιο κάτοχος μέσων παραγωγής, όχι με τη μορφή της ατομικής ιδιοκτησίας αλλά μέσα από την κοινωνική ιδιοκτησία. Το προλεταριάτο γίνεται κάτοχος των αποτελεσμάτων της κοινωνικής παραγωγής. Η εργασία του είναι πλέον άμεσα κοινωνική και όχι έμμεσα (όπως στον καπιταλισμό). Οι νέες σχέσεις παραγωγής επιτρέπουν να λειτουργεί η παραγωγή χωρίς τα προϊόντα της παραγωγής να χρειάζεται να γίνονται εμπορεύματα. Βγαίνει ξανά στην επιφάνεια η κοινωνική σχέση των παραγωγών (του προλεταριάτου) και δεν κρύβεται πίσω από σχέση πραγμάτων, πίσω από σχέση εμπορευμάτων. Το αποτέλεσμα της κοινωνικής παραγωγής είναι άμεσα κοινωνική ιδιοκτησία.</div>
<div align="justify">
<br />
Για το ότι η εργασία γίνεται άμεσα κοινωνική (όπως ήταν και στο πρωτόγονο κοινωνικό σύστημα).</div>
<div align="justify">
<br />
Το κάθε μέλος της κοινωνίας συμμετέχει στην κοινωνική παραγωγή, ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του. Για να μπορέσει η κοινωνική παραγωγή να συνεχίσει να λειτουργεί και μάλιστα σε διευρυμένη κλίμακα, χρειάζεται κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας, χρειάζεται μια πληθώρα διαφορετικών εργασιών.</div>
<div align="justify">
<br />
Ο κάθε ξεχωριστός εργάτης με την ξεχωριστή εργασία του που συμμετέχει στην κοινωνική παραγωγή, είναι αναγκαίος, το ίδιο με οποιονδήποτε άλλον προκειμένου να συνεχίζεται η κοινωνική παραγωγή.</div>
<div align="justify">
<br />
Με βασικό εργαλείο τον κεντρικό σχεδιασμό, έχουμε στον κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής την κατανομή όχι μόνο της εργασίας, αλλά και του σχεδιασμού, ποιες είναι αυτές οι αξίες χρήσης και σε ποιες αναλογίες πρέπει να παραχθούν προκειμένου να καλυφθούν οι κοινωνικές ανάγκες. Το προλεταριάτο το οποίο παράγει την κοινωνική παραγωγή και είναι ιδιοκτήτης της, πρέπει να μπορεί κάθε φορά να παίρνει ένα μέρος αυτής προκειμένου να καλύπτει τις προσωπικές του ανάγκες, σε αξίες χρήσης προς άμεση κατανάλωση.</div>
<div align="justify">
<br />
Ο τρόπος που θα πάρει από την κοινωνική παραγωγή δεν μπορεί στην ανώριμη περίοδο του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής να είναι άλλος από: ένα μέρος το λαμβάνει ανάλογα με τις ανάγκες του και ένα δεύτερο ανάλογα με την προσφορά του - ανάλογα με τη συμμετοχή του σε χρόνο εργασίας στην κοινωνική παραγωγή.</div>
<div align="justify">
<br />
Το δεύτερο αυτό μέρος όσο αναπτύσσεται ο κομμουνιστικός τρόπος παραγωγής όσο βαθαίνουν οι κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής, θα πρέπει να ελαττώνεται ως την τελική εξαφάνισή του στην ώριμη περίοδο του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής, όπου ο καθένας θα λαμβάνει μόνο ανάλογα με τις ανάγκες του.</div>
<div align="justify">
<br />
Για το κομμάτι αυτό του κοινωνικού πλούτου που δίνεται στον καθένα ανάλογα με την προσφορά του, χρειάζεται να παίρνει μόνο υπόψη τις ώρες εργασίας και όχι άλλα κριτήρια. Ο καθένας συμμετέχει στην κοινωνική παραγωγή και η εργασία του είναι άμεσα κοινωνική, η κάθε διαφορετική εργασία είναι χρήσιμη, π.χ. όσο χρήσιμη είναι η δουλειά του οικοδόμου, είναι και του πολιτικού μηχανικού, χωρίς σπίτια, εργοστάσια, σχολεία δεν μπορούν να καλυφθούν βασικές ανάγκες του συνόλου της κοινωνίας, χωρίς τον οικοδόμο δεν μπορεί να χτιστεί ένα κτίριο όπως και χωρίς τον πολιτικό μηχανικό, η κοινωνική παραγωγή δεν μπορεί χωρίς τον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας.</div>
<div align="justify">
<br />
Επιπρόσθετα σε αυτό να θυμίσουμε ότι:</div>
<div align="justify">
<br />
Η εργατική δύναμη παύει να είναι εμπόρευμα. Μόνο όταν αντικρίζουμε το εμπόρευμα εργατική δύναμη μπορούμε να «απαιτήσουμε» μεγαλύτερο μισθό για την πιο ειδικευμένη, δηλαδή αυτήν την εργατική δύναμη που χρειάστηκαν περισσότερα χρήματα για να φτιαχτεί.<br />
Οτι στον κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής η ίδια η κοινωνία ορίζει τι είδους διαφορετικές εργασίες και σε ποιες αναλογίες θα χρειαστεί στο μέλλον και «επενδύει» προκειμένου να τις φτιάξει. Η παιδεία είναι κοινωνική υποχρέωση και όχι της μεμονωμένης οικογένειας όπως γίνεται στον καπιταλισμό.</div>
<div align="justify">
<br />
Απόψεις που λένε ότι είδη συγκεκριμένης εργασίας (πιο ειδικευμένης, πιο χρήσιμης, διευθυντικής) πρέπει να αμείβονται παραπάνω, αντανακλούν μικροαστική πίεση, και προέρχονται συνήθως είτε από μικροαστικά στρώματα είτε από κομμάτια της εργατικής τάξης τα οποία είναι καλύτερα αμειβόμενα στον καπιταλισμό.</div>
<div align="justify">
<br />
Για τη διαφορετική παραγωγικότητα της εργασίας. Στον κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής, αυτό που μετρά η κοινωνία και ο κεντρικός σχεδιασμός είναι αξίες χρήσης και όχι αξίες. Αξίες χρήσης οι οποίες μεταξύ τους είναι μη συγκρίσιμες. Από κλάδο σε κλάδο δεν μπορείς να δεις διαφορά στην παραγωγικότητα, μπορείς να δεις μόνο σε ομοειδείς κλάδους παραγωγής. Στις περιπτώσεις όπου έχεις διαφορετική παραγωγικότητα λόγω διαφορετικής τεχνολογίας που χρησιμοποιείς ή πιο «ειδικευμένης» εργασίας, δεν μπορείς να αμείβεις διαφορετικά για τους ίδιους χρόνους «προσωπικής» εργασίας. Είναι υπόθεση του κεντρικού σχεδιασμού να λύνει κάθε φορά τέτοια ζητήματα.</div>
<div align="justify">
<br />
Κλείνοντας να σημειώσω ότι οι παραπάνω απόψεις και προβληματισμοί αφορούν τον κοινωνικό τομέα της παραγωγής.</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<b>Σεφέρη Ευαγγελία</b></div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<i>Ριζοσπάστης - 15 Φεβρουαρίου 2009</i></div>
StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-59087880494748374882009-03-07T13:30:00.002+02:002013-03-10T14:41:23.203+02:00ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ, ΧΡΗΣΤΟΣ - Η Υγεία στο σοσιαλισμό και ο νόμος της αξίας<div align="justify">
Οι Θέσεις της ΚΕ για τις αιτίες των αντεπαναστατικών ανατροπών στην Σοβιετική Ενωση αποτελούν ένα σημαντικό εργαλείο στα χέρια του Κόμματος. Είναι αποτέλεσμα ουσιαστικής επεξεργασίας με βάση την θεωρία μας, τον ιστορικό και διαλεκτικό υλισμό. Ιεραρχούνται και σωστά τα ζητήματα της οικονομίας ως κυρίαρχα και στη βάση αυτών, οι παρεκκλίσεις και σε επίπεδο εποικοδομήματος. Σωστά επισημαίνουν οι Θέσεις ότι το 20ό Συνέδριο ήταν σταθμός αφού συντελέστηκε οπορτουνιστική στροφή, που οδήγησε τελικά στην προδοσία του σοσιαλισμού και της επανάστασης. Δεν ήταν απλά κάποια λάθη υπό την πίεση των δυσκολιών, αλλά αλλαγή κατεύθυνσης, με σημαντικές και δυσεπούλωτες πληγές για την επανάσταση. Πολλά από τα προβλήματα της ανάπτυξης και της οικονομίας στο σοσιαλισμό είχαν επισημανθεί από το Κομμουνιστικό Κόμμα στη Σοβιετική Ενωση, και παράλληλα πολλές απόψεις, που στη συνέχεια επικράτησαν, είχαν διατυπωθεί και απορριφθεί ως λανθασμένες, ως θέσεις που η υιοθέτησή τους θα οδηγούσε στην ενδυνάμωση στοιχείων του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης. Από αυτό και μόνο φαίνεται πόσο σωστή είναι η στάση της ΚΕ του ΚΚΕ που με υπομονή, επιστημονικότητα και βασισμένη στον ιστορικό και διαλεκτικό υλισμό δεν προτρέχει θεωρώντας ότι λύθηκαν όλες οι πλευρές του πολύπλοκου ζητήματος. Αντίθετα, βάζει σημαντικές βάσεις πάνω στις οποίες θα συνεχιστεί η επεξεργασία για ζητήματα όπως η αμοιβή της εργασίας και η κατανομή του κοινωνικού προϊόντος στο σοσιαλισμό, η βασανιστική πορεία εξάλειψης της διαφοράς της σύνθετης από την απλή εργασία, της πνευματικής από τη χειρωνακτική.</div>
<div align="justify">
<br />
Σημαντική πλευρά των Θέσεων αποτελεί η υπεράσπιση του σοσιαλισμού και των επιτευγμάτων του, η υπεράσπιση της αναγκαιότητας και της επικαιρότητας της σοσιαλιστικής επανάστασης. Θα ήθελα να αναφερθώ στον τομέα της Υγείας ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της υπεροχής του σοσιαλισμού. Υπεροχή που δεν περιορίζεται στη δομή του συστήματος Υγείας και την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών, πλευρές βέβαια που δεν μπορούν να υποτιμηθούν. Στο σοσιαλισμό δίνεται η δυνατότητα να σταματήσει κάθε εμπορευματοποίηση της Υγείας, να σταματήσει η Υγεία να θεωρείται χώρος επένδυσης κεφαλαίων για κερδοφορία. Ακόμα παραπέρα δίνεται στην Υγεία η προτεραιότητα που της πρέπει σε κάθε πλευρά της ανθρώπινης δραστηριότητας. Η υγεία θεωρήθηκε ως η κατάσταση πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και ισορροπίας, ως η κατάσταση που παρέχει κάθε δυνατότητα για πλήρη ανάπτυξη των δεξιοτήτων και ιδιαιτεροτήτων του ανθρώπου, και παράλληλα μπήκαν οι βάσεις δημιουργήθηκαν οι υλικές προϋποθέσεις για την ευεξία αυτή. Στην αντίπερα όχθη στον καπιταλισμό, υποτάσσοντας την υγεία στην κερδοφορία πολυεθνικών, την προσεγγίζουν στην πράξη ως την απουσία ασθένειας, στη βάση αυτή πουλιέται και αγοράζεται, γιγαντώνοντας την κερδοφορία φαρμακευτικών πολυεθνικών, διαγνωστικών κέντρων, ιδιωτικών κλινικών κλπ. Οι όποιες φραστικές διατυπώσεις από διεθνείς οργανισμούς ποτέ δεν άλλαξαν ουσιαστικά την αντιμετώπιση της Υγείας ως πεδίο κερδοφορίας.</div>
<div align="justify">
<br />
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η προστασία της επαγγελματικής υγείας των εργαζομένων. Στο σοσιαλισμό καλλιεργήθηκε και αναπτύχθηκε η λογική της εκμηδένισης του κινδύνου, της μελετημένης εισαγωγής κάθε νέας τεχνολογίας, χημικής ουσίας κ.λπ. στην παραγωγική διαδικασία, ώστε να δίνεται η δυνατότητα διερεύνησης των ενδεχόμενων κινδύνων για την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων, αλλά και για τη δημόσια υγεία, θεσπίστηκαν οριακές τιμές κατά πολύ χαμηλότερες συγκριτικά με τις καπιταλιστικές χώρες, ώστε να μη διαταράσσουν την ομοιόσταση των πιο ευαίσθητων μηχανισμών και συστημάτων του ανθρώπινου οργανισμού. Αντίθετα, η καπιταλιστική οικονομία υποτάσσει την υγεία των εργαζομένων στον ένα και μοναδικό θεό το καπιταλιστικό κέρδος. Τα όποια μέτρα προτείνονται για την προστασία της υγείας των εργαζομένων αξιολογούνται ως εφικτά ή μη, με βάση την ανταποδοτικότητα και τη βελτίωση της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. Τελικά, η εφαρμογή των όποιων μέτρων δεν αποσκοπεί άμεσα στην προστασία της υγείας, αλλά στην εύρυθμη λειτουργία και κατ' επέκταση στην κερδοφορία των επιχειρήσεων. Οπου οι κατακτήσεις του εργατικού κινήματος είναι μικρότερες δε διστάζουν στο βωμό του κέρδους να μην εφαρμόζουν ούτε βασικά μέτρα για την προστασία της ΥΑΕ με τραγικό φόρο αίματος από την εργατική τάξη.</div>
<div align="justify">
<br />
Αντίστοιχα παραδείγματα μπορούμε να φέρουμε μελετώντας τις επιπτώσεις στην Υγεία από την ανεργία, από την ανασφάλεια στην εργασία, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τις ατέλειωτες υπερωρίες, τη φτώχεια κλπ. προβλήματα που είχαν αντιμετωπιστεί από τα πρώτα κιόλας βήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.</div>
<div align="justify">
<br />
Το παράδειγμα της υγείας και των επιτευγμάτων που πραγματοποιήθηκαν στον τομέα αυτό στην Σοβιετική Ενωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες μπορούμε να το αξιοποιήσουμε ευρύτερα στη μελέτη και των οικονομικών προβλημάτων στο σοσιαλισμό. Αναδεικνύει ανάγλυφα τον ενιαίο χαρακτήρα της πορείας προς τον κομμουνισμό, αλλά και τα προβλήματα που μπορεί να δημιουργήσει η παραμονή του νόμου της αξίας σαν νόμου για το μοίρασμα του κοινωνικού προϊόντος. Δεν κρίνουμε απαραίτητο να σταθούμε ιδιαίτερα στις επιπτώσεις από μία προσπάθεια κατανομής των υπηρεσιών Υγείας στο σοσιαλισμό (αντίστοιχα της Παιδείας), με οποιονδήποτε άλλο τρόπο και πάντως όχι σύμφωνα με τις ανάγκες. Οσο και όπως και αν διαχειριστεί κανείς τους νόμους της αγοράς μόνο η κατάργησή τους μπορεί να οδηγήσει στην αποκατάσταση της Υγείας ως κοινωνικού αγαθού, στην κατάργηση κάθε μορφής εμπορευματοποίησής της. Στο σοσιαλισμό δημιουργούνται οι υλικές βάσεις για την πραγμάτωση του δίκαιου αυτού αιτήματος, αντίθετα στον καπιταλισμό ακόμα και η αναφορά του αντιμετωπίζεται σαν ουτοπία και πολεμιέται από κάθε λογής υπερασπιστές των συμφερόντων της αστικής τάξης, φιλελεύθερους σοσιαλδημοκράτες ή δήθεν αριστερούς - οπορτουνιστές.</div>
<div align="justify">
<br />
Ο χώρος της Υγείας είναι ένα από τα παραδείγματα όπου η αναγκαιότητα κατάργησης του νόμου της αξίας στο μοίρασμα του κοινωνικού προϊόντος προβάλλει επιτακτικά και από τα πρώτα βήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Η θετική εμπειρία σε αυτή την κατεύθυνση τόσο από την Σοβιετική Ρωσία όσο και από τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες αποτελεί παρακαταθήκη. Παράλληλα, η εποικοδομητική αξιοποίηση των Θέσεων για τον τρόπο κατανομής του κοινωνικού προϊόντος μπορεί να βρει ανάγλυφα παραδείγματα στο χώρο της Υγείας. Η πολύπλοκη συλλογική εργασία μιας ομάδας εργαζομένων, με εξειδίκευση σε χειρωνακτικό, τεχνικό ή επιστημονικό αντικείμενο έρχεται να καλύψει συνολικά και με κεντρικό σχεδιασμό τις ανάγκες της κοινωνίας για υψηλού επιπέδου υπηρεσίες Υγείας. Η εκτίμηση του παραγόμενου έργου από κάθε τέτοια ομάδα - σύνολο εργαζομένων, με υψηλά εξειδικευμένη χειρωνακτική ή πνευματική εργασία, δεν μπορεί να γίνει, δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει στη βάση του νόμου της αξίας. Αντίθετα, σαν σύνολο μπορεί να εκτιμηθεί η συνολική προσφορά, και να ενισχυθεί η συνολική προσπάθεια. Στη βάση αυτή η κατανομή του κοινωνικού προϊόντος θα λαμβάνει υπόψη περισσότερο τη βαρύτητα και επικινδυνότητα μιας εργασίας, την απαιτούμενη τεχνική, τεχνολογική ή επιστημονική εξειδίκευση συμβάλλοντας στη διαμόρφωση των κινήτρων εκείνων που είναι απαραίτητα στη σοσιαλιστική οικονομία. Παράλληλα, η κατεύθυνση απονέκρωσης κάθε διαφοράς και τελικά του διαχωρισμού της σωματικής από την πνευματική εργασία και την κατανομή του παραγόμενου κοινωνικού προϊόντος σε μια κομμουνιστική κοινωνία σύμφωνα με τις ανάγκες. Κάθε προσπάθεια ταύτισης των θέσεων του Κόμματος με ισοπεδωτικές αριστερίστικες αντιλήψεις για την κατανομή του κοινωνικού προϊόντος, σε καμία περίπτωση δεν απεικονίζει την ουσία των Θέσεων. Εξάλλου, οι ισοπεδωτικές αντιλήψεις για την ισότιμη κατανομή του παραγόμενου κοινωνικού προϊόντος στο σοσιαλισμό αποκρούστηκαν από τον Στάλιν στη διάρκεια της συζήτησης για την επίλυση των οικονομικών προβλημάτων του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<b>Παπάζογλου Χρήστος</b></div>
<div align="justify">
Αχτίδα Υγείας - Πρόνοιας</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<i>Ριζοσπάστης - 15 Φεβρουαρίου 2009</i></div>
StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-7758857312376542982009-03-07T13:20:00.002+02:002013-03-10T14:41:42.644+02:00ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, ΜΙΧΑΛΗΣ - Για τη δράση μας στο κίνημα της νεολαίας<div align="justify">
Προσπαθώντας να συνεισφέρω στην προσυνεδριακή κουβέντα σε σχέση με τις θέσεις 71 (μιας και οι εμπειρίες μου είναι από το κίνημα της νεολαίας) και 26 περιορίζομαι στα εξής:</div>
<div align="justify">
<br />
1) Από το 17ο Συνέδριο μέχρι τώρα είχαμε σειρά κινητοποιήσεων της νεολαίας τις οποίες οι θέσεις επεξεργάζονται κατά τη γνώμη μου λειψά. Η παραπέρα μελέτη των κινητοποιήσεων αυτών νομίζω ότι πρέπει να γίνει με βάση ορισμένες επεξεργασίες μας που αποτελούν κεκτημένα εδραιωμένα πάνω στα ντοκουμέντα, στις αποφάσεις και στη συλλογική πείρα του Κόμματος και αποτελούν βάση για την καλύτερη υλοποίηση της θέσης 71. Με βάση αυτές τις επεξεργασίες καταθέτω ορισμένες σκέψεις.</div>
<div align="justify">
<br />
Η θέση μας για το κίνημα της νεολαίας, από ιδρύσεως ΚΝΕ (εκτός από περιόδους κρίσης), βασίζεται στη διττή αντίληψη ότι: α) η νεολαία δεν είναι τάξη, δεν μπορεί να προβάλλει αυτοτελή πρόταση διεξόδου και β) υπάρχουν ιδιαίτερα νεολαιίστικα χαρακτηριστικά («μεταβατικότητα, κινητικότητα, αστάθεια, ρευστότητα»<b><span style="font-size: 85%;">1</span></b>, αυθορμητισμός) τα οποία «δεν πρέπει να υποτιμήσουμε»<b><span style="font-size: 85%;">2</span></b> (και τα οποία επαναεπιβεβαιώθηκαν το Δεκέμβρη). Η νεολαία είναι «διαταξική κοινωνική κατηγορία»<b><span style="font-size: 85%;">3</span></b>. Τα παραπάνω νεολαιίστικα χαρακτηριστικά (και όχι π.χ. η επιδεξιότητα στη χρήση του κινητού) είναι ο λόγος δημιουργίας οργανωτικά αυτοτελούς οργάνωσης, της ΚΝΕ. Δημιουργούν την αναγκαιότητα η νεολαία (και όχι απλώς η «εργατική νεολαία» μιας και αυτή αποτελεί ούτως ή άλλως τμήμα της εργατικής τάξης) να «αποτελέσει συνιστώσα του μετώπου»<b><span style="font-size: 85%;">4</span></b>, «να παίξει δραστήριο ρόλο στον αγώνα για το σοσιαλισμό»<b><span style="font-size: 85%;">5</span></b>. Η αντίληψη αυτή εκφράζεται με την πάγια θέση μας για νεολαιίστικο κίνημα «στο πλάι του εργατικού» και διαχωρίζεται πλήρως από κάθε λογής οπορτουνιστές: ΣΥΝ («αυτόνομο κίνημα νεολαίας») και NAP («κίνημα νεολαίας εργατικού προσανατολισμού»). Τις λογικές αυτές τις πληρώσαμε ακριβά την περίοδο 1985-1991.</div>
<div align="justify">
<br />
Τα παραπάνω καθιστούν ανεδαφική και επικίνδυνη την αντίληψη περί «ταξικού κινήματος νεολαίας» που αποτελεί χαρακτηριστική θέση των «αριστερών» οπορτουνιστών και που καλώς απορρίπτουμε (βλέπε και ΚΟΜΕΠ 5/2008).</div>
<div align="justify">
<br />
α) Ανεδαφική γιατί παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας προέρχεται από την εργατική τάξη και ακόμα μεγαλύτερο από τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, μεγάλο κομμάτι της νεολαίας δεν έχει ενταχθεί ακόμα στην παραγωγή. Αρα, η απόδοση χαρακτηριστικών πρωτοπορίας του κινήματος της νεολαίας στους νέους εργατικής καταγωγής που δε δουλεύουν ακόμα (ή δουλεύουν απλώς για το χαρτζιλίκι τους) συνιστά υποβάθμιση των χαρακτηριστικών που καθιστούν πρωτοπορία την εργατική τάξη μιας και αυτά δε γίνεται να κληροδοτηθούν. Καταχτιούνται με την «ένταξη στην εργασιακή διαδικασία»<b><span style="font-size: 85%;">6</span></b> .</div>
<div align="justify">
<br />
β) Επικίνδυνη γιατί οδηγεί σε στένεμα προσανατολισμού, έρχεται σε αντίφαση με τη διακηρυγμένη σε όλα τα συνέδρια θέση ότι η ΚΝΕ απευθύνεται στο «σύνολο της νέας γενιάς», θέση που αμφισβητήθηκε από την «ομάδα Γράψα».</div>
<div align="justify">
<br />
Στο παραπάνω πλαίσιο, νομίζω ότι επιβάλλεται να συνεχίσουμε να συμμετέχουμε στους φοιτητικούς συλλόγους και στις μαθητικές κοινότητες με στόχο τη συσπείρωση δυνάμεων και τη δημιουργία θετικών συσχετισμών παρά το γεγονός ότι δεν αποτελούν (ούτε μπορούν να αποτελέσουν) φορείς ταξικής συσπείρωσης μιας και εκεί μπορούν να συμμετέχουν όλοι οι νέοι ανεξαρτήτως κοινωνικής καταγωγής. Προφανώς τα αιτήματά μας πρέπει να διευκολύνουν τη συμπόρευση με το εργατικό κίνημα.</div>
<div align="justify">
<br />
Η προώθηση των παραπάνω στόχων στο φοιτητικό κίνημα περνάει μέσα από τη στήριξη του ρόλου της Πανσπουδαστικής ως παράταξης που συσπειρώνει πλατιά, αξιοποιώντας όλα τα καθορισμένα από το 8ο Συνέδριο μέτωπα πάλης και «ενασχολούμενη με τα προβλήματα που βιώνει ο φοιτητής»<b><span style="font-size: 85%;">7</span></b>, όχι μόνο τους ΚΝίτες αλλά και κάθε φοιτητή που αν και μπορεί να μην είναι κομμουνιστής θέλει να αγωνιστεί ενάντια στην πολιτική ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΕΕ και να παλέψει για αντιιμπεριαλιστικούς αντιμονοπωλιακούς στόχους. Προφανώς αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να είναι «αυτόνομη». Μέσα από την ανάπτυξη αγώνων και δεσμών με τον κόσμο, σε συνδυασμό με τον καταλυτικό ρόλο της αυτοτελούς πολιτικής παρέμβασης της ΚΝΕ και της ιδεολογικής δουλειάς. μπορεί ο κόσμος που συσπειρώνεται να ριζοσπαστικοποιείται παραπέρα, να κερδίζεται με την πολιτική του Κόμματος.</div>
<div align="justify">
<br />
Εδώ πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι αναντίρρητα η δουλειά μας στο φοιτητικό (όπως και στο συνδικαλιστικό) κίνημα πρέπει να υπηρετεί το στρατηγικό μας στόχο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το ζήτημα της πολιτικής πάλης, της πάλης για τη λαϊκή εξουσία, το Σοσιαλισμό, μπορεί να λυθεί από το φοιτητικό ή το συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλιώς, δε θα χρειαζόμασταν Κόμμα νέου τύπου.</div>
<div align="justify">
<br />
2) Σχετικά με τη στρατολογία έχω τη γνώμη ότι το σύνθημα «για ΚΝΕ γερή και μαζική» και οι αποφάσεις ότι η «ΚΝΕ είναι σχολείο και δεν απευθύνεται μόνο στους ήδη κομμουνιστές» παραμένουν επίκαιρες. Ομοίως και η καταδίκη από κάθε συνέδριο της ΚΝΕ των αντιλήψεων που φέρνουν σε αντιπαράθεση την ποιότητα με την ποσότητα της στρατολογίας. Λογικές που θέλουν να λύσουν τα προβλήματα αφομοίωσης με «αύξηση των απαιτήσεων σε σχέση με αυτές που θέτει το καταστατικό» εναντιώνονται στις αποφάσεις του 9ου Συνεδρίου της ΚΝΕ και εκφράζουν υποχώρηση στη μάχη της αφομοίωσης. Ας μην ξεχνάμε τι έλεγε ο Χαρίλαος (σελ. 42 του Β τόμου)!</div>
<div align="justify">
<br />
3) Η μη ολοκληρωμένη αναφορά στην προγραμματική μας θέση για τη θέση της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα (ενδιάμεση και εξαρτημένη) συνιστά απομάκρυνση από το πρόγραμμα και με τέτοιους όρους έπρεπε να συζητηθεί. Ομως, το πιο ανησυχητικό είναι η αλλαγή στο περιεχόμενο που δίνουν ορισμένοι σύντροφοι στους όρους «εξάρτηση» και «ιμπεριαλιστική χώρα», ταυτίζοντας τον πρώτο με την αλληλεξάρτηση των οικονομιών και τον δεύτερο με τον ΚΜΚ. Ετσι, συσκοτίζεται η εκτίμηση που έχουμε ότι η αλληλεξάρτηση των οικονομιών γίνεται πάντα με τους όρους του ισχυρότερου.</div>
<div align="justify">
<br />
Συντροφικά</div>
<div align="justify">
<br />
Σημειώσεις:</div>
<div align="justify">
<br />
1. Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για τη Νεολαία</div>
<div align="justify">
<br />
2. ό.π.</div>
<div align="justify">
<br />
3. ό.π.</div>
<div align="justify">
<br />
4. ό.π.</div>
<div align="justify">
<br />
5. Πρόγραμμα του ΚΚΕ</div>
<div align="justify">
<br />
6. Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για τη Νεολαία</div>
<div align="justify">
<br />
7. ΚΟΜΕΠ 4/2002</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<b>Μιχάλης Βασιλείου</b></div>
<div align="justify">
ΚΟΒ Εξαρχείων</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<i>Ριζοσπάστης - 14 Φεβρουαρίου 2009</i></div>
StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-31087163538240418162009-03-07T13:17:00.002+02:002013-03-10T14:41:57.994+02:00ΚΟΥΝΙΑΣ, ΣΤΡΑΤΗΣ - Κόμμα διαμαρτυρίας η κόμμα εξουσίας<div align="justify">
Στη θέση 33 για το σοσιαλισμό αναφέρεται: «Το 15o Συνέδριο του ΚΚΕ προσδιόρισε την επικείμενη επανάσταση στην Ελλάδα ως σοσιαλιστική». Στη θέση 34 αναφέρεται: «Καταργείται άμεσα κάθε είδους ιδιωτική - επιχειρηματική δραστηριότητα σε τομείς όπως η Υγεία, η Πρόνοια, η Ασφάλιση, η Παιδεία». Στη θέση 36 αναφέρεται: «Το χρήμα σταδιακά χάνει το περιεχόμενό του ως μορφή της αξίας, ... , και μετατρέπεται σε αποδεικτικό της εργασίας για την πρόσβαση των εργαζομένων στο μέρος του κοινωνικού προϊόντος που κατανέμεται με βάση την εργασία τους» και παρακάτω «Μέτρο της ατομικής προσφοράς είναι ο χρόνος εργασίας...».</div>
<div align="justify">
<br />
Για την υλοποίηση των παραπάνω και το πέρασμα στο σοσιαλισμό είναι απαραίτητη η υποστήριξη ή η ανοχή της πλειοψηφίας του λαού. Αν αυτή η ανοχή της πλειοψηφίας δεν υπάρχει, μπορεί να κατακτηθεί προσωρινά η εξουσία αλλά για να σταθεί στα πόδια της, θα πάρει καταπιεστικά μέτρα και θα καταλήξει σε σοσιαλισμό του στρατώνα, θα αποτύχει.</div>
<div align="justify">
<br />
Ενας δείκτης της υποστήριξης του λαού είναι και η ψήφος του στις εκλογές στα συνδικάτα, στα σωματεία, στις δημοτικές, εθνικές και για το Eυρωκοινοβούλιο. Το κριτήριο της ψήφου δεν είναι πάντα καθοριστικό, δεν μπορούμε όμως να το αγνοήσουμε.</div>
<div align="justify">
<br />
Επίσης για να στηρίξει η πλειοψηφία του λαού ένα σοσιαλιστικό μετασχηματισμό θα πρέπει να έχει πειστεί ότι οι συνθήκες της ζωής του (επιβίωση, εργασία, ασφάλεια, παιδεία, υγεία, δημοκρατία) θα βελτιωθούν.</div>
<div align="justify">
<br />
Ο καπιταλισμός, με τις τελευταίες εξελίξεις, έχει κλονιστεί στη συνείδηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων, αλλά θα είναι βιαστικό να πούμε ότι έφαγε τα ψωμιά του, ότι ξόφλησε. Ο δικομματισμός διατηρεί ακόμη ισχυρά ποσοστά στη χώρα μας και τις άλλες αναπτυγμένες χώρες.</div>
<div align="justify">
<br />
Οι οδυνηρές εξελίξεις στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού και η ανυπαρξία ισχυρού πόλου, στον οποίο θα μπορούν να στηριχτούν οι σοσιαλιστικές χώρες, σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής επέμβασης, είναι καθοριστικές στη διαμόρφωση της συνείδησης του λαού.</div>
<div align="justify">
<br />
Δεν τεκμηριώνονται επομένως επαρκώς οι θέσεις 33 και 34 για την επικείμενη επανάσταση ως σοσιαλιστική και την άμεση κατάργηση κάθε είδους ιδιωτικής - επιχειρηματικής δραστηριότητας.</div>
<div align="justify">
<br />
Στο κείμενο για το σοσιαλισμό, στη θέση 11, σημειώνεται ότι σημείο στροφής ήταν το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956), όπου υιοθετήθηκαν οπορτουνιστικές απόψεις για μια σειρά θέματα. Αυτό σημαίνει ότι προϋπήρχε στο κόμμα μια πλειοψηφία που στήριζε αυτές τις απόψεις και τις δέχτηκε μετά χωρίς αντιδράσεις, οι λιγοστές διαφοροποιήσεις στελεχών του ΚΚΣΕ δεν είχαν σημαντική επίδραση στο κόμμα και το λαό.</div>
<div align="justify">
<br />
Είναι εύκολο να τα ρίχνουμε όλα στον οπορτουνισμό, αλλά δεν ερμηνεύουμε πότε και γιατί καλλιεργήθηκαν και επιβλήθηκαν αυτές οι απόψεις. Μια ερμηνεία είναι ότι ο λαός είχε μπει στο περιθώριο, τα προβλήματα της καθημερινότητας είχαν υποτιμηθεί, η δημοκρατία στο κόμμα ήταν τυπική, αγνοήθηκαν ή δεν αντιμετωπίστηκαν με επιτυχία τα προβλήματα που εμφανίζονταν.</div>
<div align="justify">
<br />
Το φαινόμενο αυτό της «παρεκτροπής» παρατηρήθηκε επίσης και σε χώρες που πολέμησαν και νίκησαν τον ιμπεριαλισμό, όπως η Κίνα και το Βιετνάμ. Εφταιγε ο υποκειμενικός παράγοντας; ή δεν είχαν ωριμάσει οι υλικοί όροι για τη λύση ορισμένων προβλημάτων;</div>
<div align="justify">
<br />
Το είχε πει και ο Μαρξ, θέση 9, ότι η ανθρωπότητα δε βάζει μπροστά της παρά μόνο τα προβλήματα εκείνα που μπορεί να λύσει. Η βιασύνη ή και η καθυστέρηση στη λύση προβλημάτων, για τα οποία δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες, πισωγυρίζει το σοσιαλισμό.</div>
<div align="justify">
<br />
Στο στάδιο του σοσιαλισμού θα λύνονται μόνο τα προβλήματα τα οποία θα βελτιώνουν τη ζωή των πολιτών και για τα οποία υπάρχουν οι υλικοί όροι για τη λύση τους. Αυτό σημαίνει ότι το χρονικό διάστημα, όπου θα συνυπάρχουν οι σοσιαλιστικές και εμπορευματικές σχέσεις, θα είναι μακρόχρονο, ανάλογα με τις συνθήκες, (δες σχετική αναφορά στη θέση 4).</div>
<div align="justify">
<br />
Πέρασαν αιώνες για να διαμορφωθούν οι συνειδήσεις των ανθρώπων, δεν μπορείς να τις αλλάξεις σε μια μέρα.</div>
<div align="justify">
<br />
Βέβαια αυτό περικλείει τον κίνδυνο ανατροπής του σοσιαλισμού ή και ταύτισης με τη σοσιαλδημοκρατία, τέτοια παραδείγματα υπάρχουν. Αυτοί οι κίνδυνοι όμως ελαχιστοποιούνται αν το κόμμα είναι ιδεολογικά εξοπλισμένο, στηρίζεται από την πλειοψηφία του λαού, συμπεριλαμβανομένης της διανόησης και υπάρχει διεθνώς ευνοϊκός συσχετισμός δυνάμεων.</div>
<div align="justify">
<br />
Για να είμαι πιο συγκεκριμένος, στο αρχικό στάδιο του σοσιαλισμού στην Ελλάδα, θα συνυπάρχουν η ιδιωτική και δημόσια παιδεία; Τα ιδιωτικά ιατρεία και κλινικές με τα δημόσια νοσοκομεία; Για πόσο διάστημα; Τι θα κάνουμε: i) Με την ιδιωτική περιουσία και με το θέμα της κατοικίας; ii) Με τα πολυκαταστήματα και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις; Πότε και πώς θα φύγουμε από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ; Οι κοινωνικοποιήσεις ΔΕΗ, ΟΤΕ, τραπεζών θα γίνουν με αποζημίωση των σημερινών μετόχων; Οι επιχειρήσεις που λειτουργούν ικανοποιητικά, όπως π.χ. τα ΚΤΕΛ, θα κοινωνικοποιηθούν από την αρχή;</div>
<div align="justify">
<br />
Οι αμοιβές στο στάδιο του σοσιαλισμού, είναι ανάλογες με την ποιοτική και ποσοτική προσφορά των εργαζομένων, με σμίκρυνση της διαφοράς ανώτερου και κατώτερου μισθού. Οι αμοιβές, όπως προσδιορίζονται στις θέσεις 7 και 36, είναι ακατανόητες, νεφελώδεις και έξω από το πρόγραμμα του Κόμματος. Μια ασφαλής δικλείδα, σε όλα τα θέματα που προκύπτουν στο σοσιαλισμό, είναι σε κάθε βήμα να υπάρχει η ευρεία λαϊκή συναίνεση και η συνεχώς διεύρυνση της δημοκρατίας.</div>
<div align="justify">
<br />
Οι καταλήψεις στα δημόσια σχολεία και στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, για ψύλλου πήδημα, έχουν απαξιώσει τα δημόσια σχολεία, έχουμε και εμείς ένα μερίδιο ευθύνης. Η άρχουσα τάξη στέλνει τα παιδιά της στα ιδιωτικά σχολεία και στα πανεπιστήμια του εξωτερικού, που λειτουργούν χωρίς καταλήψεις. Αν ο καπιταλισμός και η ΕΕ θέλουν να υποβαθμίσουν τη δημόσια παιδεία, να μη γίνουμε εμείς οι νεκροθάφτες της.</div>
<div align="justify">
<br />
Τέλος, ένα θέμα που δημιουργείται και θα αυξάνεται, όσο υπάρχει καπιταλισμός, εκτός από την αδηφαγία για κέρδη των μονοπωλίων, είναι το θέμα της ασφάλειας των πολιτών. Του περιορισμού της ελευθερίας, τόσο από την εξουσία, όσο και από ανεξέλεγκτες ομάδες οργανωμένων συμφερόντων και κουκουλοφόρων, που ο πυρήνας τους λειτουργεί συνειδητά σε βάρος του λαϊκού κινήματος.</div>
<div align="justify">
<br />
Επειδή κενό εξουσίας δεν υπάρχει στις οργανωμένες κοινωνίες και τα κόμματα του δικομματισμού έχουν φθαρεί στις λαϊκές συνειδήσεις, να μη δώσουμε την ευκαιρία σε υποκατάστατα του δικομματισμού να εξαπατήσουν το λαό για μια ακόμη φορά.</div>
<div align="justify">
<br />
Αν το Κόμμα μας απαντήσει πειστικά, με συγκεκριμένες θέσεις, που να απαντούν στα σύγχρονα προβλήματα, τότε βάζουμε πλώρη και για την εξουσία, αλλιώς θα μείνουμε κόμμα διαμαρτυρίας, που βολεύει και την άρχουσα τάξη.</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<b>Στρατής Κουνιάς</b></div>
<div align="justify">
Επισκέπτης καθηγητής, Πανεπιστήμιο Κύπρου</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<i>Ριζοσπάστης - 14 Φεβρουαρίου 2009</i></div>
StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-83125343398885829722009-03-07T13:12:00.002+02:002013-03-10T14:42:18.534+02:00ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ - Για το 2ο Θέμα, Θέσεις της ΚΕ για το Σοσιαλισμό<div align="justify">
H Oκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία του 1917 είναι το πιο σημαντικό γεγονός της ανθρωπότητας. Για πρώτη φορά οι καταπιεσμένοι εργάτες συγκροτούν τη δική τους εργατική εξουσία. Η νέα επαναστατική εργατική εξουσία, δηλαδή η δικτατορία του προλεταριάτου σιγά σιγά οικοδόμησε το σοσιαλισμό.</div>
<div align="justify">
<br />
Η Σοβιετική Ενωση το πρώτο εργατικό κράτος έδωσε για πρώτη φορά στα χρονικά το δικαίωμα στην αντιπροσωπευτική συμμετοχή των εργαζομένων στη διεύθυνση. Η μονάδα παραγωγής έγινε πυρήνας δημοκρατίας και έφθανε μέχρι στην ανώτερη πυραμίδα της εξουσίας. Καθιερώθηκαν πλήρη δικαιώματα στην εκπαίδευση - υγεία - πρόνοια - ασφάλιση. Δεν είναι τυχαίο που και οι αντίπαλοι του σοσιαλιστικού συστήματος αναγνωρίζουν διαχρονικά μέχρι και σήμερα αυτές τις κοινωνικές κατακτήσεις.</div>
<div align="justify">
<br />
Η Νίκη της Σοβιετικής Ενωσης στο μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο απέναντι στο φασιστικό ζυγό επέδρασε καταλυτικά και ανάγκασε μετέπειτα πολλά καπιταλιστικά κράτη για δεκαετίες να κάνουν παραχωρήσεις και να υποχωρήσουν στα εργατικά δικαιώματα. Η οικοδόμηση του σοσιαλισμού συνάντησε πολλές δυσκολίες και εμπόδια. Ο Εμφύλιος πόλεμος και η ιμπεριαλιστική επέμβαση δημιούργησαν τεράστια προβλήματα στη διαβίωση, διατροφή στον εφοδιασμό και στον κεντρικό σχεδιασμό.</div>
<div align="justify">
<br />
Τα διάφορα οπορτουνιστικά ρεύματα από τις αρχές της δεκαετίας του 1920 σε συνεργασία με αντεπαναστατικές δυνάμεις και με μυστικές υπηρεσίες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων προσπάθησαν να ανατρέψουν την σοβιετική εξουσία.</div>
<div align="justify">
<br />
Στην σελίδα 17 και Θέση 16, το κείμενο αναφέρει «ότι ηγετικά στελέχη του κόμματος ήταν επικεφαλής αυτών των οπορτουνιστικών ρευμάτων και ότι λύγισαν στην οξύτητα της ταξικής πάλης και τελικά πέρασαν με την αντεπανάσταση».</div>
<div align="justify">
<br />
Δεν αναφέρεται μέσα στο κείμενο αν λειτουργούσε η καθοδήγηση και ο κομματικός έλεγχος μέσα στο κόμμα εκείνη την περίοδο. Πώς αυτά τα ηγετικά στελέχη αναρριχήθηκαν στην κομματική ιεραρχία;</div>
<div align="justify">
<br />
Η Διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς είναι ένα σημαντικό αρνητικό γεγονός και είχε σαν συνέπεια το Διεθνές Κομμουνιστικό κίνημα να αδυνατίσει στην πάλη του ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Επίσης, σταμάτησε ο συντονισμός των κομμουνιστικών κομμάτων σε μια ενιαία στρατηγική. Η πορεία της ΕΣΣΔ μέχρι την αντεπανάσταση είναι μια δύσκολη περίοδος.</div>
<div align="justify">
<br />
Στην περίοδο 1946 - 1950 υπήρχαν μεγάλα προβλήματα στη Βιομηχανία, στην αγροτική παραγωγή, στην παραγωγικότητα, στην τεχνική πρόοδο και στη διεύθυνση των επιχειρήσεων. Είχε αδυνατίσει ο κεντρικός σχεδιασμός, ο εργατικός έλεγχος από τα κάτω προς τα πάνω και η επαναστατική συνείδηση. Δεν αξιοποιήθηκε η εμπειρία που είχε αποκτηθεί, στα χρόνια πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Επίσης, δε λειτούργησε το μέτρο της ανάκλησης στα ανώτερα στελέχη που είχαν την ευθύνη των παραπάνω τομέων.</div>
<div align="justify">
<br />
Από το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956) και μετά ήταν μια περίοδος που κυριάρχησαν οι οπορτουνιστικές απόψεις. Ο,τι είχε δημιουργηθεί από την επανάσταση του 1917 σιγά - σιγά ξηλωνόταν. Το κόμμα έχασε την επαναστατικότητά του και την επαφή του με τα λαϊκά στρώματα: Ετσι, καταλήξαμε στην περεστρόικα με την ιδιωτικοποίηση των μέσων παραγωγής, στο σοσιαλδημοκρατικό εκφυλισμό του κόμματος και την παλινόρθωση του καπιταλισμού.</div>
<div align="justify">
<br />
Συμπερασματικά, σύντροφοι, όσο αδυνάτιζε μέσα στο κόμμα η καθοδήγηση και ο κομματικός έλεγχος, μέσα στην οικονομία, ο εργατικός έλεγχος από τα κάτω προς τα πάνω και η δουλειά μέσα στην εργατική τάξη ίσως να μην καταλήγαμε στην αντεπανάσταση και στην καπιταλιστική παλινόρθωση στη Σοβιετική Ενωση.</div>
<div align="justify">
<br />
Και αυτό το συμπέρασμα δεν περιλαμβάνεται στους παράγοντες που αναφέρονται στη σελ. 27 και θέση 22 για την επικράτηση αναθεωρητικών απόψεων, της σταδιακής οπορτουνιστικής διάβρωσης του ΚΚΣΕ και των άλλων Κομμουνιστικών κομμάτων και του εκφυλισμού του επαναστατικού χαρακτήρα της εξουσίας.</div>
<div align="center">
<br />
<b>Εκτίμηση της στάσης του ΚΚΕ (Θέση 30 σελ. 35)</b></div>
<div align="justify">
<br />
Είναι γενικόλογη η κριτική και διαφωνώ απέναντι στην διαχρονική στάση του Κόμματός μας. Δεν αναφέρει συγκεκριμένα ποια η στάση της ηγεσίας του Κόμματος απέναντι στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956), απέναντι στις εκκαθαρίσεις των στελεχών που αντιτάχθηκαν στις οπορτουνιστικές και σοσιαλδημοκρατικές απόψεις, απέναντι στο έργο και την προσωπικότητα του Ι. Στάλιν την περίοδο 1920 - 1950.</div>
<div align="justify">
<br />
Δεν αναφέρει μέσα στο κείμενο ποια η στάση του Κόμματός μας απέναντι στην τότε ηγεσία του ΚΚΕ και στις αποφάσεις που αφορούσαν σημαντικά γεγονότα όπως:</div>
<ul>
<li><div align="justify">
Υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο εγγλέζικο στρατηγείο της Μ. Ανατολής (5.7.1943). </div>
</li>
<li><div align="justify">
Συμφωνίες Λιβάνου και Καζέρτας (20.5.1944 και 26.9.1944). </div>
</li>
<li><div align="justify">
Κράτημα των δυνάμεων του ΕΛΑΣ έξω από την Αθήνα και υποχώρηση για την περίοδο Δεκέμβρη 1944 και Γενάρης 1945. </div>
</li>
<li><div align="justify">
Συμφωνία της Βάρκιζας και αφοπλισμός του ΕΛΑΣ. </div>
</li>
<li><div align="justify">
Αποκαθήλωση του Νίκου Ζαχαριάδη στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1956.</div>
</li>
</ul>
<div align="justify">
Αποκατέστησε το Κόμμα μας αυτήν τη μεγάλη προσωπικότητα του Ελληνικού Κομμουνιστικού Κινήματος;</div>
<div align="justify">
<br />
Οσο για την περεστρόικα είναι επιδερμική η κριτική μας και τη δικαιολογούμε μόνο με το ρόλο των οπορτουνιστικών δυνάμεων που είχαμε εκείνη την περίοδο μέσα στο Κόμμα.</div>
<div align="justify">
<br />
Η εκτίμηση της στάσης του ΚΚΕ είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Κατά την άποψή μου γι' αυτό το ζήτημα πρέπει να γίνει και έκτακτο συνέδριο. Να αναλυθούν όλα τα γεγονότα διαχρονικά και η κριτική μας πρέπει να είναι σκληρή και χωρίς εκπτώσεις.</div>
<div align="justify">
<br />
Μπορεί να δυσαρεστήσουμε κάποιους συντρόφους. Αλλα, όμως, πρέπει να λέγονται τα λάθη, για να διορθωθούμε σαν Κόμμα και να προχωρήσουμε στη σοσιαλιστική οικοδόμηση.</div>
<div align="center">
<br />
<b>Η αντίληψή μας για το σοσιαλισμό</b></div>
<div align="justify">
<br />
Μέσα στην κρίση και στις αντιθέσεις του καπιταλισμού είναι αναμφισβήτητη η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού. Βέβαια, η σοσιαλιστική οικοδόμηση στις σημερινές συνθήκες θα ξεκινήσει με την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη. Για να παραδώσουν οι καπιταλιστές τα μέσα παραγωγής θα χρειαστεί η ένοπλη πάλη. Δεν θα γίνει με ομαλό τρόπο. Η θέση 33 σελ. 37 σωστά αναφέρει ότι το 15ο συνέδριο του ΚΚΕ προσδιόρισε την επικείμενη επανάσταση στην Ελλάδα ως σοσιαλιστική. Δεν αναφέρει όμως πώς θα γίνει η επανάσταση. Εχουν ωριμάσει στην Ελλάδα αυτές οι συνθήκες για μια σοσιαλιστική επανάσταση; Το κόμμα μας είναι έτοιμο σήμερα, μέσα σε αυτό το περιβάλλον που κυριαρχεί το καπιταλιστικό κεφάλαιο για ένοπλη πάλη;</div>
<div align="justify">
<br />
Στην σελίδα 32 διαφωνώ με την θέση 34 που υπάρχει και μια αντίφαση. Αναφέρει μέσα στο κείμενο: «Προωθείται ο παραγωγικός συνεταιρισμός της μικρής αγροτικής παραγωγής και της μικρής εμπορευματικής παραγωγής στην πόλη. Ο παραγωγικός συνεταιρισμός θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για την επέκταση των κομμουνιστικών σχέσεων σε όλους τους τομείς της οικονομίας».</div>
<div align="justify">
<br />
Ο παραγωγικός συνεταιρισμός δεν θα είναι μια μορφή ατομικής ιδιοκτησίας που έρχεται σε αντίθεση με το κύριο χαρακτηριστικό του σοσιαλισμού την πλήρη κυριαρχία του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής και κατανομής (σελίδα 6 και 7 και 8 και θέση 3, 5 και 6).</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<b>Γεώργιος Βούλγαρης</b></div>
<div align="justify">
ΚΟΒ Δημοσίων Υπαλλήλων, Θεσσαλονίκη</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<i>Ριζοσπάστης - 14 Φεβρουαρίου 2009</i></div>
StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-58379911265054281652009-03-07T13:10:00.001+02:002013-03-10T14:42:34.613+02:00ΚΑΡΑΜΕΣΗΣ, ΘΕΟΔΩΡΟΣ - Μεγάλο και πρωτόγνωρο ιστορικό πισωγύρισμα<div align="justify">
Αν, κατά τον Μαρξ, ο σοσιαλισμός εμφανιζόταν, αρχικά, σε μια ομάδα χωρών από τις πιο προηγμένες στον κόσμο, ας πούμε, στη Γερμανία, στη Βρετανία, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Αμερική, στον Καναδά, στην Ιαπωνία, σίγουρα δεν θα είχαμε τώρα αυτή τη συζήτηση. Η ιστορία, όμως, σε μιαν άλλη εποχή, είχε άλλη άποψη: ο σοσιαλισμός να εμφανιστεί σε μία μόνη χώρα και όχι απαραίτητα στην πιο προηγμένη. Λοιπόν ποιος έκανε λάθος; Ο Μαρξ, γι' αυτό που είπε και δεν έγινε ή η ιστορία γι' αυτό που έκανε και, τελικά, δεν ευδοκίμησε; Ποιος λοιπόν;</div>
<div align="justify">
<br />
Ουδείς, απάντησαν οι Μπολσεβίκοι, με επικεφαλής τον Λένιν, το 1917. Και αποφάσισαν: ή τώρα ή ποτέ. Και οργάνωσαν την έφοδο στα Χειμερινά Ανάκτορα και κατέλαβαν την πολιτική εξουσία. Με πλήρη γνώση των τεράστιων δυσκολιών και προβλημάτων που ορθώνονταν μπροστά τους, σ' έναν εξαιρετικά δύσβατο και ανηφορικό δρόμο. Αυτόν το δρόμο, λοιπόν, πρέπει να διερευνήσει κανείς, αν θέλει να αποφανθεί γι' αυτό που συνέβη με το σοσιαλισμό ως κοινωνικό σύστημα στην Ευρώπη (κι όχι μόνον).</div>
<div align="justify">
<br />
Αλήθεια, τι είναι αυτό που συνέβη και γιατί; Αυτό που συνέβη πρέπει να το προσδιορίσουμε, αν θέλουμε και σωστά να το εξηγήσουμε. Τι είναι, λοιπόν; Και βέβαια δεν είναι απλώς ένα ζιγκ - ζαγκ στην ιστορία του σοσιαλισμού, όπως υποστηρίζουμε συχνά. Και βέβαια δεν είναι απλώς μια μάχη που χάθηκε, όχι, όμως, και ο πόλεμος, όπως επίσης υποστηρίζουμε συχνά. Οχι, τίποτα απ' όλα αυτά. Αυτό που συνέβη είναι ένα μεγάλο και πρωτόγνωρο ιστορικό πισωγύρισμα. Μεγάλο γιατί πρόκειται για πισωγύρισμα ενός ολόκληρου κοινωνικού συστήματος, μάλιστα, ενός παγκόσμιου πια κοινωνικού συστήματος. Και πρωτόγνωρο, γιατί, τελικά, πουθενά στον κόσμο το δουλοκτητικό κοινωνικό σύστημα, το φεουδαρχικό κοινωνικό σύστημα, το καπιταλιστικό κοινωνικό σύστημα, παρά τα ζιγκ - ζαγκ, τις χαμένες μάχες, τις προσωρινές υποχωρήσεις που μπορούσαν να έχουν ή είχαν, δεν γύρισαν (και γιατί να γυρίσουν;) πίσω στα συστήματα από τα οποία προήλθαν.</div>
<div align="justify">
<br />
Και γύρισε πίσω ο σοσιαλισμός ... στον καπιταλισμό. Γιατί; Είναι το μεγάλο, το πελώριο ερώτημα. Και η απάντηση στο ερώτημα αυτό ούτε απλή, ούτε εύκολη είναι. Και ούτε, βέβαια, υπόθεση ενός μόνου πολιτικού κόμματος, κομμουνιστικού εν προκειμένω, όπως είναι το δικό μας. Είναι υπόθεση όλων των κομμουνιστικών κομμάτων όπου Γης και πρώτα απ' όλα των πρωταγωνιστικών, των κομμάτων, δηλαδή, των πρώην σοσιαλιστικών χωρών (όπου και όπως υπάρχουν αυτά σήμερα), που είναι και τα αρμοδιότερα και η άποψή τους είναι βαρύνουσας σημασίας. Και πάλι, δεν είναι υπόθεση μόνο πολιτικών κομμάτων, κομμουνιστικών εν προκειμένω, έστω και πρωταγωνιστικών. Είναι υπόθεση και της μαρξιστικής επιστήμης, θα έλεγα, μάλιστα, πρωτίστως αυτής. Πρέπει, δηλαδή, στην προσπάθεια αναζήτησης των αιτιών της ήττας του σοσιαλισμού να συστρατευτούν μαρξιστές οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι, ιστορικοί, φιλόσοφοι, φιλόλογοι, αλλά και άνθρωποι των Γραμμάτων και της Τέχνης. Απ' αυτούς τους τελευταίους θα περιμέναμε, ειδικά, να μας πουν: Τελικά, τι είναι ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός στην Τέχνη - εξύμνηση του σοσιαλισμού ή και κριτική ματιά στο σοσιαλισμό;</div>
<div align="justify">
<br />
Αυτή τη στιγμή, όμως, και ενόψει του 18ου Συνεδρίου, συζητούμε τη σχετική προσπάθεια του δικού μας κόμματος. Διάβασα κι εγώ, με ιδιαίτερη προσοχή και ενδιαφέρον, το υπό συζήτηση κείμενο της Κεντρικής Επιτροπής και θεωρώ πως, αυτή τη φορά, θέλουμε να δούμε τα πράγματα κάπως σε βάθος. Γιατί «κάπως»; Μα, γιατί έχω την εντύπωση ότι φοβηθήκαμε το βάθος και, γρήγορα - γρήγορα, ανεβήκαμε απάνω στα ρηχά και πάλι, για να πούμε τι; Ο,τι λέγαμε ως χτες και επί είκοσι σχεδόν χρόνια: Οτι αιτία της πτώσης του σοσιαλισμού είναι ο δεξιός οπορτουνισμός, ο οποίος μετατράπηκε σε αντεπαναστατική δύναμη, η οποία πραγματοποίησε την αντεπανάστασή της απ' τα πάνω και η οποία αντεπανάσταση απ' τα πάνω - βελούδινη κατά άλλα, γιατί δεν άνοιξε μύτη - ανέτρεψε το σοσιαλισμό ... Τόσο απλά: Αυτά όλα, όμως, είναι πολύ απλά για να προσεγγίσουν την αλήθεια, πολύ απλά για να αποδώσουν ένα κοινωνικό γεγονός, μα πάρα πολύ απλά για να εξηγήσουν ένα μεγάλο και πρωτόγνωρο πισωγύρισμα.</div>
<div align="justify">
<br />
Οχι, λοιπόν. Οι αιτίες της ήττας του σοσιαλισμού πρέπει να αναζητηθούν αλλού. Πρέπει να αναζητηθούν στο πού και στο πώς οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός. Και πρέπει να «ψάξουμε» γι' αυτές και στη βάση και στο εποικοδόμημα της κοινωνίας. Και ως «πυξίδα» σ' αυτή την προσπάθεια, θα χρειαστεί να επαναφέρουμε στο νου κάποιες ... ξεχασμένες σκέψεις, ιδέες του Λένιν. Σκέψεις και ιδέες που αναφέρονται στην παραγωγικότητα της εργασίας στο σοσιαλισμό («Θα επικρατήσει το κοινωνικό εκείνο σύστημα που θα αναπτύξει και θα πετύχει ανώτερη παραγωγικότητα της εργασίας»), στα υλικά κίνητρα στο σοσιαλισμό («Ο σοσιαλισμός δεν οικοδομείται μόνο με τον ενθουσιασμό και όχι κυρίως με τον ενθουσιασμό. Οικοδομείται κι αυτός στη βάση υλικών κινήτρων»), στην αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού στη σοσιαλιστική οικονομία, στην αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας στο σοσιαλισμό («Μετά την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το σοσιαλισμό είναι η γραφειοκρατία»), στη δημοκρατία στο σοσιαλισμό («Εμείς με τη δημοκρατία θα κατακτήσουμε όλο τον κόσμο»). Ιδού πού πρέπει να επικεντρώσουμε τις προσπάθειες κατά την αναζήτηση των αιτιών της πτώσης του σοσιαλισμού.</div>
<div align="justify">
<br />
Τώρα, αν για την πτώση αυτή μας φταίει και κάποιος οπορτουνισμός, τότε, γιατί ο οπορτουνισμός αυτός να είναι ο δεξιός και όχι ο αριστερίστικος - δογματικός, που αγνόησε παντελώς τις ανωτέρω ιδέες του Λένιν και αρνιόταν να προχωρήσει σε οποιαδήποτε, και την παραμικρή, αλλαγή, αναδιάρθρωση, ανασυγκρότηση; Η περεστρόικα του Γκορμπατσόφ φταίει, και φταίει πολύ, όχι γιατί έγινε στα 70 χρόνια του σοσιαλισμού, αλλά γιατί δεν έγινε στα 7 πρώτα χρόνια και γιατί δεν γινόταν ανά 7 χρόνια ανελλιπώς. Πιστεύω δε ακράδαντα ότι ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε ως κοινωνικό σύστημα στην Ευρώπη, αν είχε την ικανότητα, την ετοιμότητα και την τόλμη του εκσυγχρονισμού, δεν θα είχε αυτή την κατάληξη.</div>
<div align="justify">
<br />
Οπως, όμως, και να έχουν τα πράγματα, η πείρα των πρώην σοσιαλιστικών χωρών για μας, δηλαδή, για όσους πιστεύουν στον κομμουνισμό και προσβλέπουν στην κομμουνιστική μεταμόρφωση της κοινωνίας, είναι πολύτιμη, διδακτική. Διδακτική όχι τόσο στο τι πρέπει να κάνουμε όσο στο τι δεν πρέπει να κάνουμε.</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<b>Θεόδωρος Καραμέσης</b></div>
<div align="justify">
Αθήνα</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<i>Ριζοσπάστης - 14 Φεβρουαρίου 2009</i></div>
StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-16343066037717927772009-03-07T13:06:00.002+02:002013-03-10T14:43:10.335+02:00ΜΑΜΑΗΣ, ΒΑΣΙΛΗΣ - Σοσιαλισμός και κομμουνισμός<div align="justify">
Δε θα επαναλάβω όσα έχουν γραφεί για το σοσιαλισμό, «ανώριμο και ατελές στάδιο του κομμουνισμού». Εχει μια σημασία να ανιχνεύσουμε τη διαλεκτική σχέση σοσιαλισμού και κομμουνισμού σαν ενιαίο στάδιο της κοινωνικής εξέλιξης.</div>
<div align="justify">
<br />
Αν η επανάσταση είναι η «έφοδος» των μαζών «προς τον ουρανό», ο σοσιαλισμός είναι η κρίσιμη εκείνη ταχύτητα που θα τις θέσει στην τροχιά του κομμουνισμού.</div>
<div align="justify">
<br />
Με την επανάσταση η εξουσία απλά αλλάζει χέρια, με το σοσιαλισμό η κοινωνία «τροχοδρομεί», για να απογειωθεί προς την επόμενη βαθμίδα της κοινωνικής εξέλιξης, τον κομμουνισμό.</div>
<div align="justify">
<br />
Την ιστορία τη γραφεί η κίνηση των λαϊκών μαζών, η ταξική πάλη. Ομως, από την επανάσταση και μετά η ιστορία γράφεται με τις μάζες στο προσκήνιο, ενώ μέχρι τότε η κινητήρια δύναμη της ιστορίας ήταν κρυμμένη στο παρασκήνιο.</div>
<div align="justify">
<br />
Αυτό που δίνει τη δυνατότητα στις μάζες να γίνουν, για πρώτη φορά, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι η, διαρκώς συσσωρευόμενη στη διάρκεια της ανθρώπινης ανέλιξης, γνώση. Που τους δίνει τη ρεαλιστική προοπτική να γίνουν ικανές να αυτοκυβερνηθούν, χωρίς την ανάγκη των επαγγελματιών της εξουσίας. Που έχει συσσωρευτεί πια σε τέτοιες ποσότητες, που είναι αδύνατον να παραμείνει προνόμιο των εκμεταλλευτριών τάξεων. Που αντικειμενικά κοινωνικοποιείται, όσες προσπάθειες και να κάνει η αστική τάξη να τη φρενάρει. Η μοναδική διέξοδος που έχει, είναι να την εμπορευματοποιήσει με τον ίδιο τρόπο που «ο καπιταλιστής είναι πρόθυμος να σου πουλήσει το σχοινί που θα τον κρεμάσεις».</div>
<div align="justify">
<br />
Δεν υποτιμώ τη σημασία της ωρίμανσης των άλλων υλικών προϋποθέσεων. Μόνο που οι υλικές προϋποθέσεις εξελίσσονται παράλληλα σαν παράγωγο η μια της άλλης. Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων δεν έχει κανένα περιεχόμενο χωρίς την αλματώδη συσσώρευση της γνώσης, που με τη σειρά της εξαρτάται από την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Στο κάτω - κάτω της γραφής, η γνώση είναι αναπόσπαστο τμήμα των παραγωγικών δυνάμεων*. Επειτα για τις παραγωγικές δυνάμεις έχουν ειπωθεί αρκετά και επαρκή.</div>
<div align="justify">
<br />
Ο κομμουνισμός ξεκινάει με τη δικτατορία του προλεταριάτου - δε λύνεται διαφορετικά ο γόρδιος δεσμός της κοινωνικής εξέλιξης - και καταλήγει στην πλήρη και οριστική εξαφάνιση του κράτους και κάθε θεσμού βίας και καταναγκασμού πάνω στη ζωή των ανθρώπων. Ταυτόχρονα «μαραζώνουν» οι τάξεις και τα κόμματα. Η εξουσία χάνει κάθε νόημα ύπαρξης, αφού πρώτα μεταβιβαστεί στους άμεσους παραγωγούς, ενώ ήδη έχουν διαμορφωθεί από την ιστορική εξέλιξη οι απαραίτητες προϋποθέσεις, για να την ασκήσουν άμεσα χωρίς καμία διαμεσολάβηση. Από μια άποψη ο σοσιαλισμός είναι ένα εργαστήρι άσκησης της εξουσίας από τις μάζες, με τελικό προορισμό την κατάργησή της. Και αυτά είναι κριτήρια ωρίμανσης του σοσιαλισμού προς τον κομμουνισμό, πέρα και έξω από αντικειμενικές δυσκολίες που, έτσι κι αλλιώς, έχουν προσωρινό χαρακτήρα και δεν είναι αξεπέραστες, όταν αντιμετωπίζονται προς την κατεύθυνση της φυσικής ροής της ιστορίας. Διαφορετικά αυτές - οι δυσκολίες - αποτελούν άλλοθι της αποτυχίας. Πώς φθάσαμε από το σύνθημα «όλη η εξουσία στα Σοβιέτ», στην πασιφανή αδράνεια και αδιαφορία των μαζών απέναντι στην αντεπανάσταση;</div>
<div align="justify">
<br />
Αξία χρήσης έχει κάθε προϊόν της ανθρώπινης δραστηριότητας σε όλα τα κοινωνικά - οικονομικά συστήματα. Αξία δεν έχουν όλα τα προϊόντα, παρά μόνο εκείνα που πωλούνται, που μετατρέπονται σε εμπορεύματα. Ο νόμος της αξίας δρα σε όλα τα συστήματα όπου παράγονται εμπορεύματα. Πήρε την πιο ολοκληρωμένη μορφή του και εξάντλησε τα ιστορικά του όρια στον καπιταλισμό. Κληρονομείται σαν κατάλοιπο στην κατώτερη βαθμίδα του κομμουνισμού, το σοσιαλισμό.</div>
<div align="justify">
<br />
Εδώ όμως αρχίζει η σταδιακή απονέκρωση του νόμου της αξίας και η πλήρης κυριαρχία του - αδιατύπωτου με σαφήνεια - νόμου της αξίας χρήσης. Και αυτό είναι κριτήριο για την ωρίμανση του σοσιαλισμού προς τον κομμουνισμό. Στο σοσιαλισμό διεξάγεται μια αδυσώπητη διαπάλη ανάμεσα στην αξία χρήσης που προσπαθεί να επικρατήσει και την αξία που αμύνεται. Η αξία χρήσης προελαύνει με τα αγαθά που διανέμονται κοινωνικά (π.χ. υγεία, παιδεία, υποδομές) - και όχι μόνο - και η αξία αμύνεται ταμπουρωμένη μέσα στα προϊόντα που διανέμονται ή ανταλλάσσονται με βάση το χρόνο εργασίας. Αξία και χρόνος εργασίας είναι πλευρές του ίδιου νομίσματος.</div>
<div align="justify">
<br />
Κανένας δε θα ασχολιόταν με την αξία ενός προϊόντος (εμπορεύματος), αν δεν τον εκβίαζαν οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής. Στον κομμουνισμό τα προϊόντα της ανθρώπινης δραστηριότητας είναι απαλλαγμένα από το ζυγό του νόμου της αξίας.</div>
<div align="justify">
<br />
Οσο η αξία επιβιώνει μέσα στο σοσιαλισμό τόσο επιβιώνουν και τα κατάλοιπα των εκμεταλλευτικών σχέσεων σε λανθάνουσα κατάσταση. Ο δρόμος της παλινόρθωσής τους παραμένει ανοιχτός. Και εδώ η γνώση και ο χρόνος είναι κρίσιμα μεγέθη.</div>
<div align="justify">
<br />
Ο σχεδιασμός της παραγωγής είναι σημαντικός παράγοντας της ανάπτυξης του σοσιαλισμού. Ποιος όμως μπορεί να σχεδιάσει τις ανθρώπινες ανάγκες; Μόνο ο ίδιος ο άνθρωπος μπορεί να προσδιορίσει το είδος και την ποιότητα των αναγκών του, με βάση το κατακτημένο επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων. Οι «ειδικοί» είναι εργαλεία άσκησης του σχεδιασμού και όχι οι φορείς του.</div>
<div align="justify">
<br />
Είναι αλήθεια ότι κομμουνισμός σε μια χώρα δεν μπορεί να ολοκληρωθεί. Πάντα η ωρίμανσή του θα εξαρτάται από το διεθνή συσχετισμό δύναμης, από το επίπεδο της ταξικής πάλης παγκόσμια. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει δικαιολογία για πισωγυρίσματα. Οι δυνάμεις που απελευθερώνει ο σοσιαλισμός στην πορεία του προς τον κομμουνισμό είναι τόσο μεγάλες, που επιτρέπουν στις χώρες που νικάει η επανάσταση να βρίσκονται συνεχώς στην οικονομική, ιδεολογική και πολιτική πρωτοπορία. Τα λάθη και οι καθυστερήσεις σε μικρότερο βαθμό οφείλονται στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα. Κύρια έχουν τη ρίζα τους στις εξελίξεις που συντελούνται στο εσωτερικό των σοσιαλιστικών χωρών. Η σοσιαλιστική ανάπτυξη οφείλει να προσεγγίζει τα όρια του συσχετισμού δύναμης. Η ίδια όμως αυτή η ανάπτυξη δημιουργεί νέο ευνοϊκότερο συσχετισμό σε μια διαλεκτική πορεία με κατεύθυνση τον παγκόσμιο κομμουνισμό.<br />
Είναι επίσης αλήθεια ότι η επανάσταση δεν μπορεί να γίνει αυτόματα και ακαριαία - με βάση τον ανθρώπινο χρόνο - σε όλη τη γη. Είναι αντικειμενικά αναγκαία μια περίοδος περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, όπου τα δυο κοινωνικά - οικονομικά συστήματα είναι υποχρεωμένα να συμβιώσουν με ταυτόχρονη όξυνση της αντιπαράθεσης μεταξύ τους. Και οι κομμουνιστές δε φοβούνται την όξυνση της ταξικής πάλης σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι, όμως, απαραίτητη μια νέα Διεθνής των κομμουνιστών, που θα στοιχίζει τις επαναστατικές δυνάμεις σε ενιαία κατεύθυνση. Που θα επιδιώξει την ιδεολογική και πολιτική ενότητα του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.</div>
<div align="justify">
<br />
Η προηγουμένη Διεθνής έληξε άδοξα, κάτω από την πίεση του ιμπεριαλισμού, με μια κίνηση υποταγής της στρατηγικής στην τακτική, αποδυναμωμένη από τις αντιφάσεις της, τις αυταπάτες της και τις αδυναμίες του κομμουνιστικού κινήματος.</div>
<div align="justify">
<br />
Μια σειρά ερωτήματα και μια θέση ακόμα.</div>
<div align="justify">
<br />
Η γνώση, η επιστημονική γενίκευση και η επαναστατική θεωρία ήταν αναμενόμενο να πάρουν εκρηκτική ανάπτυξη σε συνθήκες πολιτικής εξουσίας των άμεσων παραγωγών. Γιατί δεν έχουμε σήμερα στα χέρια μας το καταστάλαγμα μιας τέτοιας διεργασίας; Δεν έφθασε ακόμα σε μας ή δε συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο;</div>
<div align="justify">
<br />
Το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ ήταν αναμφίβολα μια ποιοτική στροφή - προς τα πίσω - στην ιστορία της Σοβιετικής Ενωσης. Ποιες ήταν οι ποσοτικές αλλαγές που σημειώθηκαν στα χρόνια που προηγήθηκαν και, σωρευμένες, οδήγησαν σε μια τέτοια εξέλιξη;</div>
<div align="justify">
<br />
Και συνοψίζοντας.</div>
<div align="justify">
<br />
Εχει κάποια πρακτική αξία για τους κομμουνιστές να μιλήσουν σήμερα πιο συγκεκριμένα για τον κομμουνισμό;</div>
<div align="justify">
<br />
Φυσικά και έχει. Πρώτα από όλα δικαιώνεται ο τίτλος μας. Επειτα, αν δεν το κάνουμε, κινδυνεύουμε να χάσουμε το τρένο της πολιτικής πρωτοπορίας.</div>
<div align="justify">
<br />
*Αν σε μια υποθετική παγκόσμια καταστροφή, χάνονταν τα βιβλία και έμεναν ανέπαφες οι μηχανές, η ανθρώπινη ιστορία θα ήταν καταδικασμένη να ξεκινήσει από την αρχή. Οι άνθρωποι δε θα ήξεραν τι να τις κάνουν και θα τις μετέτρεπαν σε είδωλα -αντικείμενα λατρείας, έργα ανώτερων όντων. Αν αντίστροφα καταστρέφονταν οι μηχανές και σώζονταν τα βιβλία, σε σχεδόν ακαριαίο ιστορικό χρόνο, η ανθρωπότητα θα γινόταν ικανή να συνεχίσει την ιστορική εξέλιξη από εκεί που σταμάτησε.</div>
<div align="justify">
<br />
ΥΓ. Φαντάζομαι, είναι κατανοητό από τους συμμετέχοντες στον προσυνεδριακό διάλογο ότι τις θέσεις τις εξέδωσε η Κεντρική Επιτροπή και όχι ο Γ. Ρούσης.</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<b>Βασίλης Μαμάης</b></div>
<div align="justify">
Αθήνα</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<i>Ριζοσπάστης - 14 Φεβρουαρίου 2009</i></div>
StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-73182692154357452262009-03-07T12:59:00.002+02:002013-03-10T14:43:30.111+02:00ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ, ΣΤΑΜΑΤΗΣ - Τέσσερα βασικά ζητήματα για το σοσιαλισμό<div align="justify">
Το συνέδριο του ΚΚΕ είναι ένα σπουδαίο γεγονός για την εργατική τάξη και για κάθε κομμουνιστή. Πολύ σωστά στο συνέδριο τίθεται για συζήτηση το ζήτημα του σοσιαλισμού. Ο σοσιαλισμός είναι ο μόνος δρόμος για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Ωστόσο, το κείμενο «Θέσεις για το σοσιαλισμό» που προτείνει η ΚΕ είναι ένα λαθεμένο κείμενο από μαρξιστική σκοπιά. Θα θίξω εδώ τέσσερα από τα πιο βασικά λάθη.</div>
<div align="justify">
<br />
1ο. Ο ισχυρισμός ότι στην ΕΣΣΔ και στα όμοια με αυτή καθεστώτα που προέκυψαν μετά τον πόλεμο υπήρχε ένα «διαμορφωμένο σοσιαλιστικό σύστημα» (Α1). Το κείμενο μάλιστα υποστηρίζει ότι στην EΣΣΔ η νίκη του σοσιαλισμού ολοκληρώθηκε <i>«περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 1930»</i> (Β4). Ομως, το ίδιο το γεγονός της καπιταλιστικής παλινόρθωσης σε αυτές τις χώρες διέψευσε τη θέση του κειμένου. Ενα διαμορφωμένο σοσιαλιστικό σύστημα είναι αδύνατο να αναπτύσσει στο εσωτερικό του κοινωνικές δυνάμεις ικανές να το οδηγήσουν στην ανατροπή 60 χρόνια μετά από τη νίκη του. Η θέση που αναπτύσσεται στο κείμενο ότι <i>«Στο σοσιαλισμό υπάρχει αντικειμενική βάση που εμπεριέχει τη δυνατότητα, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, κοινωνικές δυνάμεις να λειτουργήσουν ως δυνάμει φορείς των εκμεταλλευτικών σχέσεων, όπως συνέβη τη δεκαετία του 1980 στην EΣΣΔ»</i> (ενότητα Β5) είναι λαθεμένη. Στο σοσιαλισμό σύμφωνα με τον Λένιν <i>«η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο θα είναι πια αδύνατη γιατί θα είναι αδύνατο να κρατηθούν ως ατομική ιδιοκτησία τα μέσα παραγωγής, τα εργοστάσια, οι μηχανές, τα χωράφια κτλ.»</i> (Λένιν: <i>«Κράτος και Επανάσταση», Σύγχρονη Εποχή</i> σελ. 112). Γιατί εκεί αρχίζει <i>«η γοργή, η αληθινή, η πραγματική μαζική κίνηση προς τα μπρος σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και ατομικής ζωής»</i> (στο ίδιο σελ. 119). Αυτό σημαίνει ότι μετά την ολοκλήρωση της νίκης του σοσιαλισμού είναι αδύνατο να υπάρξει κάποιου είδους «αντικειμενική βάση» ώστε να αρχίσει η κίνηση προς τα πίσω, δηλαδή προς την καπιταλιστική παλινόρθωση. Η ύπαρξη οποιασδήποτε τέτοιας «αντικειμενικής βάσης» είναι απόδειξη ότι η νίκη του σοσιαλισμού δεν έχει ολοκληρωθεί.</div>
<div align="justify">
<br />
2ο. <b>Η άποψη ότι το καθεστώς της ΕΣΣΔ μπορεί να οριστεί απλά σαν «η δικτατορία του προλεταριάτου, η επαναστατική εργατική εξουσία»</b> (Α1). Η ζωντανή ιστορική εμπειρία έδειξε ότι η ΕΣΣΔ της περιόδου μετά τον Λένιν, καθώς και τα καθεστώτα που οικοδομήθηκαν μεταπολεμικά σε διάφορες χώρες κατ' εικόνα και ομοίωσή της, δεν ήταν υγιείς προλεταριακές δικτατορίες, αλλά γραφειοκρατικά παραμορφωμένα προλεταριακά κράτη. Στο <i>«Κράτος και Επανάσταση»</i> (<i>Σύγχρονη Εποχή, σελ.131</i>) ο Λένιν συνόψισε τις αρχές λειτουργίας μιας υγιούς δικτατορίας του προλεταριάτου στα εξής: <i>1) Εκλογή και ανακλητότητα σε όλα τα αξιώματα. 2) Αμοιβή των αξιωματούχων στο ύψος εκείνης ενός ειδικευμένου εργάτη. 3) Αμεση μετάβαση σ' ένα καθεστώς όπου όλοι θα εκπληρώνουν τις λειτουργίες του ελέγχου και της εποπτείας, έτσι που όλοι θα μπορούν για μια περίοδο να γίνουν «γραφειοκράτες» και επομένως κανείς δε θα μπορεί να γίνει γραφειοκράτης.</i> Τον καιρό του Λένιν οι Μπολσεβίκοι, παρά την ιμπεριαλιστική επέμβαση και τις τρομερές αντιξοότητες και στερήσεις, ακολουθούσαν αυστηρά τους κανόνες της εργατικής δημοκρατίας. Η εργατική τάξη απολάμβανε δημοκρατικά δικαιώματα. Το 1919 μάλιστα το πρόγραμμα του κόμματος προέβλεπε πως <i>«όλοι οι εργαζόμενοι χωρίς εξαίρεση πρέπει να ενθαρρύνονται να παίρνουν μέρος στη δουλειά της κρατικής διοίκησης»</i> («Λένιν και Τρότσκι: Τι πραγματικά υποστήριζαν» - Τεντ Γκραντ - Αλαν Γουντς σελ. 34, εκδόσεις «Μαρξιστική Φωνή»). Στην ΕΣΣΔ της περιόδου μετά τον Λένιν όμως, κανένας από τους 3 όρους δεν τηρήθηκε. Οι κρατικοί αξιωματούχοι ήταν μόνιμοι και προνομιούχοι, το προλεταριάτο δεν τους έλεγχε, ούτε μπορούσε να τους ανακαλέσει. Αντίθετα από τις ιδέες που ανέπτυσσε ο Λένιν στο «Κράτος κι επανάσταση» για την απονέκρωση του εργατικού κράτους, στην ΕΣΣΔ το κράτος γινόταν όλο και πιο ισχυρό και ανεξέλεγκτο από τις μάζες.</div>
<div align="justify">
<br />
3ο. <b>Η ασάφεια και αποσπασματικότητα της απόπειρας εξήγησης της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, που αφήνει στο απυρόβλητο την ίδια τη γραφειοκρατία.</b> Στο κείμενο διαβάζουμε σχετικά με την υλική - κοινωνική βάση της αντεπανάστασης: <i>«Tο λεγόμενο "σκιώδες κεφάλαιο", αποτέλεσμα όχι μόνο του επιχειρησιακού κέρδους, αλλά και της "μαύρης" αγοράς ... επιδίωκε ... την ιδιωτικοποίηση των μέσων παραγωγής, την παλινόρθωση του καπιταλισμού. Oι κάτοχοί του αποτέλεσαν την κινητήρια κοινωνική δύναμη της αντεπανάστασης. Αξιοποίησαν τη θέση τους στον κρατικό και κομματικό μηχανισμό, τη στήριξη τμημάτων του πληθυσμού που ήταν ευάλωτα στην επίδραση της αστικής ιδεολογίας και σε ταλαντεύσεις. Αυτές οι δυνάμεις, άμεσα ή έμμεσα, επέδρασαν στο Kόμμα, ενισχύοντας την οπορτουνιστική διάβρωση και τον αντεπαναστατικό εκφυλισμό που εκφράστηκε με την πολιτική της "περεστρόικα" και διεκδίκησε τη θεσμική κατοχύρωση των καπιταλιστικών σχέσεων. Αυτό επιτεύχθηκε μετά την περεστρόικα, με την ανατροπή».</i> Αυτή η «εξήγηση» δεν μας δείχνει ούτε τα αίτια που γέννησαν αυτές τις «δυνάμεις» παρότι υποτίθεται είχε νικήσει ο σοσιαλισμός, ούτε το γιατί μετά από τόσες δεκαετίες οικοδόμησης του σοσιαλισμού υπήρχαν τμήματα του πληθυσμού τόσο «ευάλωτα» ώστε να τις ακολουθήσουν, ούτε και το γιατί από τη στιγμή που υπήρχε μια γνήσια δικτατορία του προλεταριάτου αυτό δεν βρήκε τον τρόπο μέσα από τους θεσμούς του να τις εμποδίσει.</div>
<div align="justify">
<br />
Ποια είναι όμως η μαρξιστική εξήγηση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης; Ας τη δούμε συνοπτικά. Μετά το θάνατο του Λένιν η ΕΣΣΔ γνώρισε μια διαδικασία γραφειοκρατικού εκφυλισμού. Η κύρια αιτία ήταν η απομόνωση της επανάστασης μέσα στα όρια μιας καθυστερημένης χώρας. Σε αυτές τις συνθήκες οι κρατικοί αξιωματούχοι σταδιακά μετατράπηκαν σε μια προνομιούχα κάστα που είχε συμφέρον να απαλλαγεί από τον δημοκρατικό έλεγχο της εργατικής τάξης. Γι' αυτό επέβαλε την ουσιαστική κατάργηση των σοβιέτ και κάθε άλλου μέσου δημοκρατικού ελέγχου της πολιτικής και οικονομικής ζωής από την ίδια την εργατική τάξη. Ειδικά το ανώτερο στρώμα της γραφειοκρατίας ζούσε στην πολυτέλεια. Είχαν τα δικά τους πολυτελή διαμερίσματα, αυτοκίνητα με σοφέρ, ειδικά μαγαζιά και κλινικές, απολάμβαναν έναν τρόπο ζωής πιο κοντά στους δυτικούς εκατομμυριούχους παρά στις σοβιετικές μάζες. Οι μεταρρυθμίσεις «από τα πάνω», τόσο στην περίοδο Χρουστσόφ, όσο και στην περίοδο Γκορμπατσόφ, αποτελούσαν απόπειρες επιμέρους χαλάρωσης του γραφειοκρατικού πλαισίου λειτουργίας του κράτους και της οικονομίας, με σκοπό να διασωθούν τα βασικά προνόμια και η ίδια η θέση της γραφειοκρατίας. Η απουσία ελέγχου από τις εργατικές μάζες επέτεινε διαρκώς τα φαινόμενα διαφθοράς, κακοδιαχείρισης και κακής ποιότητας των παραγόμενων αγαθών. Τα πλεονεκτήματα του οικονομικού σχεδίου ακυρώθηκαν από την απουσία της εργατικής δημοκρατίας και αυτό από τη δεκαετία του 1970 και μετά εκφράστηκε στην επιβράδυνση της οικονομίας. Η γραφειοκρατικά παραμορφωμένη ΕΣΣΔ έπαψε να αναπτύσσει τις παραγωγικές δυνάμεις. Αυτό που της έδωσε τη χαριστική βολή ήταν η ίδια η γραφειοκρατία κι όχι κάποιες «δυνάμεις» χωρίς κοινωνική ταυτότητα. Οι κρατικοί και κομματικοί μανδαρίνοι που ορκίζονταν στο όνομα του «λενινισμού» με ένα σάλτο πέρασαν στην άλλη όχθη, για να μετατρέψουν τους εαυτούς τους σε καπιταλιστές.</div>
<div align="justify">
<br />
4ο. <b>Η αντίληψη περί οικοδόμησης του σοσιαλισμού στα όρια μιας χώρας</b>. Σε ολόκληρο το κείμενο και ειδικότερα στην ενότητα 4 που αναφέρεται στον εμπλουτισμό της προγραμματικής άποψης του κόμματος για το σοσιαλισμό, κυριαρχεί η λογική μιας οικοδόμησης του σοσιαλισμού κατά χώρα. Αντίθετα, αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι μια από τις αιτίες που οδήγησαν τα παραμορφωμένα εργατικά κράτη στην καπιταλιστική παλινόρθωση ήταν η απροθυμία των ηγεσιών τους - στο βωμό των «εθνικών δρόμων» για το σοσιαλισμό - να κινηθούν προς τη δημιουργία μιας ενιαίας διεθνούς επικράτειας σοσιαλιστικού σχεδιασμού της οικονομίας, που μεταπολεμικά θα μπορούσε να καταλαμβάνει ένα πολύ μεγάλο τμήμα του πλανήτη (ΕΣΣΔ, Κίνα, Ανατολική Ευρώπη, κλπ.) και να γίνει πεδίο μιας τεράστιας ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων διά της συνένωσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών όλων των επιμέρους προλεταριακών κρατών.</div>
<div align="justify">
<br />
Καλή επιτυχία στο συνέδριο</div>
<div align="justify">
<br />
Με συντροφική εκτίμηση</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<b>Σταμάτης Καραγιαννόπουλος</b></div>
<div align="justify">
συντακτική επιτροπή της εφημερίδας "Μαρξιστική Φωνή"</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<i>Ριζοσπάστης - 14 Φεβρουαρίου 2009</i></div>
StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-14438495103598171282009-03-07T12:56:00.002+02:002013-03-10T14:43:50.739+02:00ΓΙΑΝΝΕΙΟΣ, ΠΡΟΚΟΠΗΣ - Για το πρώτο θέμα<div align="justify">
Σύντροφοι</div>
<div align="justify">
<br />
Στην ενενηντάχρονη ιστορία του ΚΚΕ άλλο ένα συνέδριο - 18ο. Κρίσιμο. Οπως όλα τα συνέδρια που έγιναν. Οπως και αυτά που θα γίνουν στο μέλλον. Θέσεις της ΚΕ που σωστά εκτιμούν το τι συμβαίνει και το τι πρέπει να γίνει. Κι ένας προσυνεδριακός διάλογος που ήρθε να φωτίσει επιπλέον μια σειρά από πτυχές της πολιτικής μας.</div>
<div align="justify">
<br />
Μετά την επεξεργασία της πολιτικής, το κέντρο βάρους μεταφέρεται στην επιλογή των καθοδηγητών, στην ακριβή οργάνωση της δράσης των μελών, στην επεξεργασία συγκεκριμένων μέτρων ικανών να εξασφαλίσουν την καλή λειτουργία του Κόμματος και του κινήματος.</div>
<div align="justify">
<br />
Το Κόμμα μπορεί να μπει επικεφαλής της δημιουργικής δράσης του κινήματος και των λαϊκών μαζών, μόνο όταν και στις δικές του γραμμές υπάρχει η δημιουργική δράση. Και δημιουργική δράση του κομμουνιστικού κόμματος, σύντροφοι, δεν είναι η αυτούσια μεταφορά των αποφάσεων των «παραπάνω» οργάνων προς τα κάτω. Απ' το συνέδριο και την ΚΕ ως την ΚΟΒ, απαιτείται επεξεργασία, πλάτεμα και τέλος «εξειδίκευση στον κάθε χώρο».</div>
<div align="justify">
<br />
Η κίνηση προς τα μπρος, θέλουμε δε θέλουμε, είναι πάλη αντιθέσεων. Το ίδιο ισχύει και για τις γραμμές του κόμματος της εργατικής τάξης. Αντιπαράθεση απόψεων, αποφάσεις υποχρεωτικές για όλους. Ομως αν «η καθοδήγηση» την αντιπαράθεση απόψεων τη θεωρεί εχθρική στάση, πολλές φορές λόγω της ιδεολογικής και πολιτικής της ανεπάρκειας και αυτό συμβαίνει πολλά χρόνια τώρα, καταντάμε την ΚΟΒ ένα «μη ζων κύτταρο». Ετσι δε μεταφέρεται στην οργάνωση η πολλαπλότητα των προβλημάτων του χώρου που καθοδηγεί και ο κάθε σύντροφος επαφίεται στο να ψηφίσει ό,τι έρχεται από πάνω, να αφισοκολλήσει, να κάνει οικονομική δουλειά και ίσως κι όλες τις άλλες πραχτικές δουλειές.</div>
<div align="justify">
<br />
Οσο για τα στελέχη πολλές φορές επαναπαυμένα, νιώθουν και μεταφέρουν και στο μέλος τον πειρασμό να χρησιμοποιούν μεθόδους δουλειάς που ίσχυαν χτες και προχτές μα είναι φανερό ότι πρέπει να αντικατασταθούν με νέες, πιο πρωτοπόρες.</div>
<div align="justify">
<br />
Ποιος θα το κάνει αυτό, σύντροφοι; Είναι όρος ύπαρξης και ανάπτυξης ενός επαναστατικού κόμματος. Αλλο τυφλή πειθαρχία και άλλο συνειδητή πειθαρχία. Πώς μ' αυτό τον τρόπο δράσης θα έρθει ο επιθυμητός δεσμός με τις μάζες; Καθοδηγώ τις μάζες δε σημαίνει ότι τις διδάσκω διαρκώς. Πρέπει να συμμετέχουμε στη λύση των καθημερινών ζητημάτων και φωτίζοντάς τα με τις μαρξιστικές θέσεις, να προσπαθούμε να κατακτάμε τον καθοδηγητικό ρόλο με την ενεργητικότητα και την ιδεολογική μας επιρροή.</div>
<div align="justify">
<br />
Μπορούμε να καθοδηγούμε τις μάζες μόνο όταν υπολογίζουμε το επίπεδο της συνείδησής τους και την πείρα τους, όταν δεν αποσπόμαστε απ' την πραγματικότητα και δεν προτρέχουμε. Σε αντίθετη περίπτωση υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθούμε στη θλιβερή θέση της πρωτοπορίας που έχει χάσει το δεσμό με τις βασικές δυνάμεις που έμειναν πίσω της. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι εξισωνόμαστε με την καθυστέρηση της μάζας. Το μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα τίποτε δεν επινοεί, ακολουθεί τη ζωή και τους επιστημονικούς νόμους ανάπτυξης της κοινωνίας, πηγαίνει όμως μπροστά απ' το αυθόρμητο κίνημα, του δείχνει το δρόμο, γιατί μπορεί έγκαιρα να προτείνει λύσεις για τα προβλήματα που συγκινούν το λαό.</div>
<div align="justify">
<br />
Ο Λένιν έλεγε ότι η πολιτική δεν είναι μόνο επιστήμη, αλλά και τέχνη. Αυτό σημαίνει ότι η πολιτική καθοδήγηση απαιτεί όχι μόνο σωστή γραμμή, επιστημονικά αξιόπιστη ανάλυση της κατάστασης και επεξεργασία, αλλά και μεγάλη ικανότητα, μαστοριά, πραγματική τέχνη στην εφαρμογή τους και στο πέρασμά τους στις μάζες. Χωρίς αυτή την τέχνη σε τίποτα δε θα ωφελήσει ακόμα και η πιο καλή πολιτική γραμμή.</div>
<div align="justify">
<br />
Μπορούμε σωστά και καθορίζουμε τον κύριο σκοπό και τον κύριο εχθρό μας. Σε τι ωφελεί όμως αν δεν μπορούμε να οργανώσουμε - σύμφωνα με τις απαιτήσεις των καιρών - τον αγώνα γι' αυτό το σκοπό και εναντίον του εχθρού που σωστά έχουμε εντοπίσει και καθορίσει;<br />
Μπορούμε σωστά να καθορίσουμε τους συμμάχους της εργατικής τάξης. Τι κερδίζουμε όμως αν δεν μπορούμε να τους τραβήξουμε με το μέρος μας, να τους οργανώσουμε και να δυναμώσουμε τον αγώνα τους;</div>
<div align="justify">
<br />
«Ποτέ τα εκατομμύρια των ανθρώπων δε θα ακούσουν τις συμβουλές του Κόμματος, έλεγε ο Λένιν, αν αυτές δεν πειστούν από αυτό που τους διδάσκει η πείρα της ίδιας τους της ζωής». Και σήμερα, που η πείρα της ίδιας της ζωής των μαζών, τους διδάσκει ότι οι κομμουνιστές επαληθεύονται, το ΚΚΕ επαληθεύεται, είναι κρίμα να μένουμε πίσω.</div>
<div align="justify">
<br />
Και δε φταίει μόνο «ο υποκειμενικός παράγοντας» της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, αλλά και ο «δικός μας υποκειμενικός παράγοντας», που μπορεί να μας οδηγήσει, όπως ξανάλεγε ο Λένιν, σε «πολιτική επαναστατικής αναποτελεσματικότητας και απραξίας».</div>
<div align="justify">
<br />
Και για να μην περάσει μια ατμόσφαιρα μηδενισμού ή επαναστατικής απαισιοδοξίας υπάρχουν τα περιθώρια. Περάσαμε σαν κόμμα συμπληγάδες, βγήκαμε όρθιοι. Οχι αλώβητοι. Ας σκύψουμε λίγο περισσότερο στο μέλος του Κόμματος, με τις ιδιαιτερότητές του. Ας αξιοποιήσουμε τις ιδιαίτερες κλίσεις του. Ας το κάνουμε πιο δημιουργικό για να μπορεί να προσφέρει από καλύτερες θέσεις τις υπηρεσίες του στην υπόθεση της εργατικής τάξης. Αυτό σημαίνει ότι και η στελεχική δουλειά θα γίνει πιο υπεύθυνη και όχι «το 'πε το Κόμμα». Γιατί το Κόμμα είμαστε όλοι μας.</div>
<div align="justify">
<br />
Και μερικές σκόρπιες σκέψεις.</div>
<div align="justify">
<br />
1. Πολύ μελάνι χύθηκε στον προσυνεδριακό διάλογο για το γράμμα του Γιώργου Ρούσση. Αν και διαφωνώ κάθετα με τις απόψεις του, να η εφαρμογή της διαλεχτικής στην πράξη. Απ' αφορμή αυτό το γράμμα, φωτίστηκαν πάρα πολλά σημεία γύρω απ' τον Στάλιν και τον Χρουστσόφ, γύρω απ' την πορεία σε οπορτουνιστική κατεύθυνση του ΚΚΣΕ μέχρι τη νομοτελειακή διάλυσή του.</div>
<div align="justify">
<br />
2. Επίσης αρκετά συζητήθηκε το ζήτημα «κομμουνισμός σε μια και μόνη χώρα». Ας μη σπαταλάμε άλλο μελάνι. Προϋπόθεση της κομμουνιστικής κοινωνίας είναι η κατάργηση του κράτους και όσο θα υπάρχει ιμπεριαλιστικός περίγυρος αυτό είναι αδύνατο.</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<b>Γιαννείος Προκόπης</b></div>
<div align="justify">
ΚΟΒ Π. Φαλήρου</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<i>Ριζοσπάστης - 14 Φεβρουαρίου 2009</i></div>
StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-82847516997795151942009-03-07T12:54:00.001+02:002013-03-10T14:44:23.456+02:00ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ, ΠΕΤΡΟΣ - Θέσεις για το σοσιαλισμό<div align="justify">
Θα προσπαθήσουμε να δείξουμε, μέσα στα όρια του περιορισμένου χώρου, ότι η μεθοδολογία που ακολούθησε η ΚΕ είναι, όχι μόνο προβληματική και ανεπαρκής αλλά και ανίκανη να αναλύσει τα προβλήματα της ιστορικής διαδρομής της μετεπαναστατικής Ρωσίας και της ΕΣΣΔ, βασίζεται σε σχηματοποιήσεις που παραβλέπουν σημαντικά και παραδεδεγμένα ιστορικά δεδομένα ή γίνεται μία επιλεκτική χρήση αυτών. Το έργο της κριτικής είναι δύσκολο, διότι το κείμενο δεν παρέχει μία συνεκτική και σαφή δομή της επιχειρηματολογίας του. Αντίθετα, σε πολλά σημεία συγχέεται το μεγάλο με το μικρό, το γενικό με το ειδικό, παρέχονται λεπτομέρειες των οποίων η αξία για την κατανόηση των επιχειρημάτων είναι αμφίβολη (για παράδειγμα ότι «ο Μολότοφ τάχθηκε κατά της επέκτασης στα παρθένα και χέρσα εδάφη» [sic]), παρατίθεται σε μια - δύο σελίδες ένα ποτ-πουρί των οικονομικών μέτρων στρατηγικής σημασίας που πήρε ένα τεράστιο κράτος όπως η ΕΣΣΔ σε μία περίοδο 35 ετών (χωρίς να έχει εμφανιστεί ποτέ πριν στα κομματικά έντυπα μία σχετική εμπεριστατωμένη και λεπτομερής ανάλυση) και με βάση το οποίο ο αναγνώστης, υποτίθεται ότι, πρέπει να οδηγηθεί στα συμπεράσματα του κειμένου περί των αιτιών της καπιταλιστικής παλινόρθωσης...</div>
<div align="justify">
<br />
Τα κυριότερα προβλήματα των θέσεων είναι:</div>
<div align="justify">
<br />
α) Γίνεται εξαρχής αποδεκτή και μη συζητήσιμη η άποψη ότι στην ΕΣΣΔ οικοδομούνταν ο σοσιαλισμός και ότι η καπιταλιστική παλινόρθωση ήταν αποτέλεσμα ανατροπής. Ουσιαστικά πρόκειται για βασικές προτάσεις των οποίων η αλήθεια θα έπρεπε να δειχτεί και όχι να τεθεί αξιωματικά! Δεδομένου ότι οι αυτουργοί των γεγονότων 1989-91 προέρχονταν εξ ολοκλήρου από τα ηγετικά στρώματα του ΚΚΣΕ και του κρατικού μηχανισμού, ο όρος ανατροπή δεν είναι ταιριαστός και φέρνει αμηχανία. Είναι φανερό ότι η ανατροπή προϋποθέτει ένα εξωτερικό αίτιο ως προς το σώμα που ανατρέπεται... Οι λεγόμενες «συνεπείς δυνάμεις» του ΚΚΣΕ για τις οποίες γίνεται λόγος στο κείμενο δεν κατονομάζονται ούτε ορίζονται, πολύ περισσότερο που η παρουσία τους δε διαπιστώθηκε στην πράξη! Δε γίνεται καμία σοβαρή προσπάθεια να εξηγηθεί η παντελής έλλειψη λαϊκής, εργατικής αντίδρασης στην αντεπαναστατική διαδικασία της υποτιθέμενης ανατροπής. Οι αναφορές περί προδοσίας λίγη χρηστική αξία έχουν στη μελέτη του ιστορικού φαινομένου (αν δε συσκοτίζουν) όταν η μελέτη γίνεται με τη μαρξιστική μέθοδο.</div>
<div align="justify">
<br />
β) Χρησιμοποιείται ο όρος της «σοσιαλιστικής συσσώρευσης» όταν γίνεται αναφορά στην εκβιομηχάνιση της ΕΣΣΔ. Ο όρος αυτός θα ήταν δόκιμος στην περίπτωση που η μετεπαναστατική Ρωσία είχε κληρονομήσει ένα προχωρημένο στάδιο καπιταλιστικής ανάπτυξης, το οποίο θα συνίστατο στην ύπαρξη εκτεταμένης βιομηχανίας, σε πλήρη ανάπτυξη της πόλης, διαμορφωμένη υψηλής ειδίκευσης εργατική δύναμη, μαζική εκπαίδευση κλπ. Είναι, ωστόσο, γνωστό ότι η περίπτωση της Ρωσίας του 1917 ήταν εντελώς διαφορετική, αφού είχε ανάγκη εξηλεκτρισμού (!) και βασικής βιομηχανίας. Επιπλέον, η ιστορική μελέτη πρέπει να είναι πολύ προσεχτική με τα στοιχεία που χρησιμοποιεί και ιδιαίτερα επιφυλακτική στην επιλογή των πηγών. Ας μας επιτραπεί το ερώτημα: τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, πώς θα κρίνονταν τα ενδεχόμενα συμπεράσματα γύρω από τη γέννηση και την ανάπτυξη του νεοελληνικού έθνους - κράτους κατά το 19ο αιώνα βασισμένα κατά κόρον στην ιστορία του ελληνικού έθνους του Κ. Παπαρρηγόπουλου;</div>
<div align="justify">
<br />
γ) Στις Θέσεις υπάρχει ο ισχυρισμός ότι το αφετηριακό σημείο της αργής καπιταλιστικής παλινόρθωσης αποτελεί το 20ό Συνέδριο. Δεδομένου ότι, σύμφωνα με το κείμενο πάλι, η εποχή της σταλινικής ηγεσίας χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη και τη σφυρηλάτηση των σοσιαλιστικών δομών, δύο τινά είναι δυνατά: είτε οι Θέσεις ακυρώνουν ένα βασικό θεώρημα του ιστορικού υλισμού, σύμφωνα με το οποίο οι κυρίαρχες ιδέες και οι νόμοι αποτελούν την αποκρυσταλλωμένη έκφραση των βασικών αλληλεπιδράσεων των υλικών δυνάμεων μίας ιστορικής εποχής και είναι αποτέλεσμα και όχι η αιτία τους, είτε κάποιος από τους δύο προαναφερθέντες ισχυρισμούς είναι εσφαλμένος. Μια «λεπτομέρεια»: το αναποδογύρισμα των συσχετισμών στα ηγετικά κλιμάκια του κόμματος είναι, πλέον, γνωστό ότι συνάπτεται με τη μαζική πολιτική εκκαθάριση μέρους της σταλινικής ηγεσίας αλλά και με τη φυσική εξόντωση κάποιων άλλων... Η ιστορική μελέτη, απ' όσο είναι γνωστό, δεν αποδίδει κανένα ρόλο στο λαϊκό παράγοντα σε σχέση με αυτές τις όχι τόσο «κοινότοπες» πολιτικές εξελίξεις στην πορεία ενός κράτους. Αραγε, αυτό δε φαίνεται παράξενο στους συντάκτες των Θέσεων;</div>
<div align="justify">
<br />
Γίνεται αντιληπτό ότι η μεθοδολογία που ακολούθησαν οι συντάκτες των Θέσεων οδηγεί σε λογικές αντιφάσεις, δεν εξηγεί πολλά ιστορικά δεδομένα, τα οποία δυστυχώς, είναι «ξεροκέφαλα», όπως συνήθιζε να λέει ο Λένιν.</div>
<div align="justify">
<br />
Είναι επιτακτικό να ξεκινήσει μία συστηματική και συνεπής με τα ιστορικά δεδομένα ανάλυση, αξιολόγηση και μελέτη της πορείας της μετεπαναστατικής Ρωσίας (μακριά από τις θριαμβικές σχηματοποιήσεις της «επίσημης» απόδοσης της ιστορίας) που να λαμβάνει υπόψη τις ιδιαίτερες αντικειμενικές δυσκολίες στην προσπάθεια να εξηγήσει και όχι, απαραίτητα, να δικαιολογήσει. Σε μια τέτοια κατεύθυνση, και πολύ επιγραμματικά, πρέπει να μελετηθούν:</div>
<div align="justify">
<br />
-- Η δομή λειτουργίας του εργοστασίου: με σκοπό την αντιμετώπιση της πλήρους αποδιοργάνωσης της παραγωγής λόγω των δεινών του εμφυλίου πολέμου βασίστηκε στην «ενός ανδρός αρχή» με παράλληλη κατάργηση του ρόλου των εργατικών επιτροπών (βλ. IX (1920) και XI (1922) συνέδριο των μπολσεβίκων καθώς και V συνέδριο των συνδικάτων (1922) όπου γίνεται αποδεκτή η απόλυτη εξουσία του διευθυντή στο εργοστάσιο). Στα επόμενα χρόνια η διεύθυνση αναλαμβάνεται από την «τρόικα», δηλ. το διευθυντή, το γραμματέα της κομματικής οργάνωσης και τον πρόεδρο του συνδικάτου. Βασική και εκτεταμένη πρακτική είναι η ανάθεση των θέσεων διεύθυνσης και διαχείρισης. Οσον αφορά το επίπεδο της εργατικής δημοκρατίας, το παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό: το IX πανσοβιετικό συνέδριο των συνδικάτων συνέρχεται το 1932, το επόμενο, Χ συνέδριο, συνήλθε 17 χρόνια μετά, το 1949.</div>
<div align="justify">
<br />
-- Η πολιτική μισθών και οι πολιτικές διαμάχες γύρω από αυτό το ζήτημα κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1920 και 1930. Είναι αναγκαίο να μελετηθούν οι συνέπειες του τεράστιου ανοίγματος της «ψαλίδας» των μισθών μεταξύ ανειδίκευτης και ειδικευμένης εργατικής δύναμης, μεταξύ των θέσεων διεύθυνσης (στα συνδικάτα, στο κράτος και στο κόμμα) και των δυνάμεων της παραγωγικής εργασίας, καθώς και το πολύπλοκο σύστημα μικρών ή μεγάλων προνομίων το οποίο εκφραζόταν είτε σε αγαθά και υπηρεσίες, είτε και σε χρήμα (έπειτα από το 1934 και τη σταθεροποίηση του ρουβλιού). Επίσης, πρέπει να αξιολογηθεί η τεράστια διάδοση του συστήματος της πληρωμής με το κομμάτι (απόφαση του 7/1931).</div>
<div align="justify">
<br />
-- Η ιστορία της πολιτικής διαμάχης τόσο μεταξύ του κόμματος των μπολσεβίκων και των άλλων οριζόμενων ως μη αστικών σχηματισμών και κομμάτων καθώς και οι διαμάχες μέσα στους κόλπους του κόμματος κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920. Επιπλέον, να τεθεί σε αξιολόγηση η επιλογή για μονοκομματική διακυβέρνηση μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, τόσο στις κρατικές υποθέσεις, όσο και στη διεύθυνση των συνδικάτων (από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1920 κι έπειτα).</div>
<div align="justify">
<br />
-- Να γίνει μία τίμια αξιολόγηση της πολιτικής καταπίεσης και εκκαθάρισης (πολιτικής και «φυσικής») στις γραμμές του κόμματος και στα συνδικάτα που οδήγησε στον αφανισμό ενός μεγάλου μέρους της επαναστατικής γενιάς. Επίσης, να αξιολογηθούν οι συνέπειες στην πολιτική κουλτούρα του σοβιετικού λαού. Για παράδειγμα, πώς πρέπει να αξιολογηθεί το γεγονός ότι στα μέσα της δεκαετίας του 1930, ινστιτούτα, εργοστάσια, πόλεις βαπτίζονταν με το όνομα των μελών του ΠΓ;</div>
<div align="justify">
<br />
-- Να προχωρήσει η διεξοδική μελέτη της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής εξέλιξης στην ΕΣΣΔ, των θεσμών και της λειτουργίας τους, του ρόλου της κομματικής και κρατικής γραφειοκρατίας ως το καλούπι της (βραδέως) εκκολαπτόμενης νέας αστικής τάξης.</div>
<div align="justify">
<br />
Σε κάθε περίπτωση, αν ο γιατρός ενδείκνυται να είναι ευγενικός και λεπτός στους χειρισμούς του όταν εξετάζει τον ασθενή, αντίθετα, η στάση του γιατρού - ανατόμου είναι, εκ των πραγμάτων, διαφορετική. Αυτός έχει την πολυτέλεια να κάνει χρήση όλων των μέσων για να μάθει τα αίτια του θανάτου, αλλά και χρέος.</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<b>Πέτρος Δημόπουλος</b></div>
<div align="justify">
Φυσικός</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<i>Ριζοσπάστης - 14 Φεβρουαρίου 2009</i></div>
StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-76959139354101266062009-03-07T12:52:00.001+02:002013-03-10T14:44:33.646+02:00ΤΟΜΑΡΑΣ, ΑΛΕΚΟΣ - Ενώπιος ενωπίω για την κατάρρευση - ανατροπή<div align="justify">
1ο Ο όρος κατάρρευση απορρίπτεται με αφοριστικό, απόλυτο και συνοπτικό τρόπο. Η απόρριψη αυτή αδυνατίζει και βρίσκεται σε αντίφαση με την εκτίμηση ότι η έναρξη της αντεπαναστατικής δράσης τοποθετείται από το '85 και μετά. Ακόμα από την παραδοχή ότι ο οπορτουνισμός δεν έχει κατ' ανάγκη αντεπαναστατικό χαρακτήρα. Κατά την άποψή μου προηγήθηκε δημιουργία συνθηκών κατάρρευσης και ακολούθησε η αντεπανάσταση. Οι συνθήκες κατάρρευσης μάλιστα πρέπει να θεωρηθούν ως αναγκαία προϋπόθεση, προετοιμασία του εδάφους για την επιβολή της αντεπανάστασης.</div>
<div align="justify">
<br />
Η διαφορά δεν έχει φιλολογικό χαρακτήρα αλλά βαθύτατα πολιτικό και για την αναζήτηση των αιτιών της φθοράς αλλά και την εξαγωγή συμπερασμάτων για το μέλλον.</div>
<div align="justify">
<br />
Εκείνο που πράγματι απορρίπτεται είναι το εννοιολογικό πολιτικό - ιδεολογικό φορτίο που προσδίδει η αντικομμουνιστική προπαγάνδα στον όρο κατάρρευση. Ισχυρίζεται ότι κατέρρευσε ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ γιατί... (ακολουθεί η παράθεση ολόκληρου του «ιδεολογικού» οπλοστασίου της αντικομμουνιστικής αθλιότητας). Αυτή η έννοια της κατάρρευσης αποτελεί αποκρουστικό βιασμό της ιστορικής πραγματικότητας. Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΕ.<br />
Προσδιορίζουμε ότι με τον όρο κατάρρευση ή συνθήκες κατάρρευσης εννοούμε ότι το σοσιαλιστικό οικοδόμημα (Σ.Ο.), σε μια μακροχρόνια και έρπουσα διαδικασία, υπέστη σημαντικές φθορές στους τρεις πυλώνες που το στήριζαν, αλλοιώθηκαν οι όροφοί του, υπονομεύτηκε η στατική του κατάσταση. Αντεπαναστατική δράση και σφοδρότατη μάλιστα υπήρξε στην αρχή που συντρίφθηκε από τον επαναστατημένο λαό με την καθοδήγηση του κόμματος. Ακριβώς εκείνα που αναφέρονται ως αδυναμίες και παρεκκλίσεις, αλλά άλλα μετά το 1934 που δεν είναι απλές παρεκκλίσεις και λάθη προκάλεσαν τις συνθήκες κατάρρευσης. Είναι φανερό ότι αν οι τρεις πυλώνες του Σ.Ο. όχι μόνο διατηρούσαν την ισχύ τους αλλά ενδυναμώνονταν συνέχεια, και το υπόλοιπο οικοδόμημα εμπλουτίζονταν με περισσότερο σοσιαλισμό (αξίες - αρχές - τρόπο ζωής), καμία αντεπανάσταση δεν θα μπορούσε να το ανατρέψει παρά τις όποιες παρεκκλίσεις ή λάθη. Ο υγιής οργανισμός θα μπορούσε να τα εξουδετερώσει. Ποιες λοιπόν ήταν οι φθορές στους πυλώνες;</div>
<div align="justify">
<br />
1ος ΠΥΛΩΝΑΣ: Επαναστατικό κόμμα - εργατική εξουσία - έλεγχος. Η φθορά του κόμματος είναι δεδομένη. Αλλωστε η θέση 9 διατυπώνει με δραματικό τρόπο ότι: «Από μια περίοδο και μετά το κόμμα έχασε την επαναστατικότητά του». Στη θέση 22 προσδιορίζει την χρονική αφετηρία: Τη δεκαετία του '50. Αποψή μου είναι ότι το κόμμα άρχισε να χάνει τα δύο από τα τρία επαναστατικά χαρακτηριστικά του από το 1934. Το ένα, η επαναστατική του θεωρία, όχι μόνο κρατήθηκε αλλά εμπλουτίστηκε με το θεωρητικό εύρος του Στάλιν. Το 2ο χαρακτηριστικό, ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός παραβιάστηκε βαθύτατα και αποδυνάμωσε το κόμμα. Δεν γίνεται λόγος για την αναγκαία - άρα νομιμοποιημένη - λόγω έκτακτων συνθηκών, υπερτροφία του συγκεντρωτισμού, αλλά για την διαιώνισή του σε καθεστώς, όταν είχαν εξαλειφθεί οι έκτακτες συνθήκες. Το 3ο χαρακτηριστικό: Οι ισχυροί δεσμοί με την εργατική τάξη και την εργαζόμενη αγροτιά, αποδυναμώθηκαν, δραματικά την ίδια περίοδο 1934 - 1939. Η κατάσταση στο κόμμα και στο λαό και στη μεταξύ τους σχέση καταγράφεται σε δυο πρωτογενείς πηγές αναμφισβήτητου - κατά τη γνώμη μου - κύρους:</div>
<div align="justify">
<br />
1ο Η ομιλία του Ζντάνοφ στην ΚΕ το 1937</div>
<div align="justify">
<br />
2ο Η λεγόμενη έκθεση Κρούτσεφ προς το 20ό συνέδριο για την προσωπολατρία και τις συνέπειές της.</div>
<div align="justify">
<br />
ΖΝΤΑΝΟΦ: «Οι νόμοι του κόμματος έχουν ανατραπεί». Μιλάει για καταπάτηση της αιρετότητας και αντικατάσταση με τις προσλήψεις, για δημιουργία πλειοψηφίας για πλήρη παραμερισμό των κομματικών μελών, δίνοντας πολύ υψηλά ποσοστά οργανώσεων που συμβαίνουν αυτές οι χοντρές καταπατήσεις των νόμων του κόμματος. Και κάνει τη δραματική εκτίμηση: «Πρέπει το ίδιο το κόμμα να μπει στέρεα και σταθερά στο δρόμο της ΕΣΩΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ... να προσελκύουν οι οργανώσεις μας τις πλατιές κομματικές μάζες... χωρίς αυτό δεν μπορεί να γίνει λόγος για τη δραστηριοποίηση της εργατικής τάξης. Αυτή η κατάσταση είναι αντεπαναστατική πράξη ή φθορά. Είναι φθορά, παράγωγο της τραγικής περιόδου 1934 - 39, όπου μαζί με τα ξερά κάηκαν πολλά μα πάρα πολλά χλωρά. Ο ίδιος ο Στάλιν κάνει την κριτική για την περίοδο αυτή στα «Ζητήματα Λενινισμού»: «Δεν μπορούμε να πούμε ότι η εκκαθάριση είχε γίνει χωρίς λάθη. Δυστυχώς έγιναν περισσότερα λάθη απ' ό,τι μπορούσαμε να υποθέσουμε... δεν θα αναγκαστούμε να χρησιμοποιήσουμε ξανά τη μέθοδο ΤΗΣ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗΣ».</div>
<div align="justify">
<br />
Αυτή την άσχημη κατάσταση περιγράφει με μελανότερα χρώματα και βαρύτατους χαρακτηρισμούς η δεύτερη πηγή: Η απόφαση του 20ού συνεδρίου του ΚΚΣΕ που κακώς λέγεται έκθεση Κρούτσεφ. Οταν την αποκαλούμε έτσι, συνειδητά υποβιβάζουμε και απαξιώνουμε την ιστορική της αξία που σηματοδοτείται απ' το γεγονός ότι δεν είναι απόψεις ενός ατόμου αλλά ΨΗΦΙΣΜΕΝΗ ΕΙΣΗΓΗΣΗ της ΚΕ προς το 20ό και ΟΜΟΦΩΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ του ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ (1.500 αντιπρόσωποι). Επόμενα είναι ένα ιστορικό ντοκουμέντο του ΚΚΣΕ και όχι κατασκεύασμα της CIA, και ως τέτοιο οφείλουμε να το αξιολογήσουμε, ούτε να το προσπεράσουμε ούτε να κολλήσουμε σ' αυτό. Πιθανότατα όσα εκεί καταγγέλλονται σαν βαρύτατες παραβιάσεις της σοσιαλιστικής επαναστατικής και κομματικής νομιμότητας «που προκάλεσαν τρόμο με αποτέλεσμα να απομακρυνθούν από το κόμμα οι τίμιοι εργαζόμενοι», να ερμηνεύει τις διαπιστώσεις του Ζντάνοφ.</div>
<div align="justify">
<br />
Στην κατάργηση της εργατικής κολεκτίβας ως φυσικό χώρο της άσκησης της εργατικής εξουσίας και ελέγχου που απομάκρυνε την εργατική τάξη από το ρόλο της και την περιθωριοποίησή της προστέθηκε και ο φόβος.</div>
<div align="justify">
<br />
Οι δυο άλλοι πυλώνες ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ της ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ και ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ δέχτηκαν κι αυτοί σοβαρά πλήγματα μετά το 1953 που καταγράφονται πεντακάθαρα στις θέσεις. Το αποτέλεσμα ήταν να προκληθεί μια νοσηρή κατάσταση, ξένη προς το σοσιαλισμό: Παραοικονομία 30% του ΑΕΠ υπό την προστασία κομματικών και κρατικών διεφθαρμένων και πολύ υψηλά ιστάμενων στελεχών, πλουτισμός, πολυτελής ζωή, εκτεταμένη διαφθορά και σε τμήμα του λαού. Προστέθηκε έτσι ένας νέος παράγοντας φθοράς του Σ.Ο.: Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ στους γνήσιους κομμουνιστές και τους έντιμους εργαζόμενους (θέση 26).</div>
<div align="justify">
<br />
ΖΗΤΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ: ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΚΑΜΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ και το συγκλονιστικότερο: ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ. Η απάντηση ότι ο λαός δεν αντέδρασε γιατί πίστευε στο κόμμα μάλλον συγκαλύπτει την αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο λαός που μάτωσε - ενθουσιάστηκε πραγματοποίησε ο ίδιος στο προσκήνιο την επανάσταση την υποστήριξε με 20 εκατομ. νεκρούς στον αντιφασιστικό πόλεμο, αυτός ο λαός βρέθηκε αποξενωμένος, φοβισμένος, απογοητευμένος, αδιάφορος μπροστά στο οικοδόμημά του που κατέρρεε - ξένο πια - και στην αντεπανάσταση που εφορμούσε βάζοντας τέρμα σε μια επική πορεία του ανθρώπου, μόνο με μια υπογραφή. ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. Αναφορικά με τον κόκκινο στρατό η απάντηση μοιάζει απλή. Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ήταν σπλάχνο της Σ.Ο. Η ηγεσία του ήταν κορυφαίοι κομματικοί και κρατικοί παράγοντες. Μοιραία ακολούθησε την εξολοκλήρου - ταυτόσημη πορεία του Σ.Ο. Το θέμα μάλλον θα πρέπει να απασχολήσει την ΚΕ και το Κόμμα.</div>
<div align="justify">
<br />
Τελευταίο ερώτημα: Τι εννοεί το τελευταίο σημείο της θέσης 3 για την οργάνωση της επαναστατικής αντίδρασης της εργατικής τάξης; Δεν θα πιάνονταν αυτόχρημα, στο όνομα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού ως φράξια ή προδότες; Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι υπήρχαν συνεπείς κομμουνιστικές δυνάμεις;</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<b>Αλέκος Τομαράς</b></div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<i>Ριζοσπάστης - 14 Φεβρουαρίου 2009</i></div>
StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3493046903882179454.post-60536239259715048632009-03-07T10:12:00.002+02:002013-03-10T14:44:50.368+02:00ΚΟΥΤΣΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ - Για το σοσιαλισμό<div align="justify">
Θα ήθελα να γράψω στο «Ριζοσπάστη» για το 18ο Συνέδριο αυτό το κείμενο για την ανατροπή του Σοσιαλισμού. Η ηγεσία μας λέει ότι η ανατροπή άρχισε από το 20ό Συνέδριο. Νομίζω κάνει λάθος, επειδή είμαι επαναπατρισμένος από τη ΣΕ. Πρώτα θα γράψω για τον Στάλιν.</div>
<div align="justify">
<br />
Κυβέρνησε 30 χρόνια, νίκησε το χιτλερισμό, βοήθησε την Κίνα και έχει μια Λαϊκή Δημοκρατία και όταν πέθανε, όλη η ΣΕ είχε πένθος. Μετά ανέλαβε ο Χρουστσιόφ για 10 χρόνια. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς η ηγεσία μας λέει ότι άρχισε η ανατροπή επί Χρουστσιόφ. Πώς βγάλατε το συμπέρασμα αυτό; Ας δούμε την Ιστορία.</div>
<div align="justify">
<br />
Οταν ανέλαβε στην εξουσία, αμέσως ανέβασε το μισθό από 70 ρούβλια, τα έκανε 170 ρούβλια ή αργότερα όσοι δεν έπαιρναν σύνταξη επί Χρουστσιόφ παίρνουν σύνταξη. Το 1956 αν δεν ήταν ο Χρουστσιόφ η Ουγγαρία θα ήταν Γερμανία, η Κούβα, αν δεν ήταν ο Χρουστσιόφ δε θα υπήρχε. Βοήθησε το Βιετνάμ, την Κορέα. Πρώτος κοσμοναύτης ο Γκαγκάριν, δεύτερη η Τερεσκόβα. Ηρθε στην Τασκένδη, πήγε στην ερημιά που δουλεύαμε τα έργα, βάζαμε σωλήνες 50 πόντους φάρδος για να ποτίσουμε τον κάμπο, να βγάλουμε βαμβάκι και μας είπε ότι η ΣΕ έχει σίδηρο να τους κάνετε 2 μέτρα φάρδος να ποτίζεται όλη η ερημιά. Από 700 χιλιάδες τόνους τους έκανε 13 εκατομμύρια τόνους βαμβάκι. Στην Τασκένδη έγινε σεισμός και σε 3 χρόνια ανοικοδομήθηκε με όλα τα μέσα. Σε όλη την πόλη έγινε μετρό της γης, θέατρα, πάρκα, μπαλέτα, τσίρκα, αεροδρόμια. Στην ερημιά έγιναν 7 πόλεις, τα ποτάμια έγιναν θάλασσα και πολλά πάρκα με όλα τα σύγχρονα μέσα κλπ. Πήγε στην Αμερική, συνάντησε τον Κένεντι, συμφώνησαν να τα λύσουν ειρηνικά οι λαοί. Τότε ο Χρουστσιόφ είπε ότι σε 20 χρόνια η ανθρωπότητα θα είναι στο Σοσιαλισμό. Ομως, τον έφαγαν τον Κένεντι, τον εκτέλεσαν.</div>
<div align="justify">
<br />
Τα έγραψα αυτά, γιατί δεν πιστεύω ότι επί Χρουστιόφ έγινε η ανατροπή. Ολα τα έργα έγιναν επί Χρουστσιόφ. Ανέλαβε για 20 χρόνια ο Μπρέζνιεφ το κράτος. Το ΚΚΣΕ, όταν έγιναν τα γεγονότα στην Τσεχοσλοβακία, πήρε μέρος και βοήθησε να μη γίνει καπιταλισμός. Μετά ανέλαβε στην εξουσία ο Αντρόποφ για 1 χρόνο, τον έφαγαν για να μπει ο Γκορμπατσόφ στην εξουσία, ο προδότης, πράκτορας των Αμερικάνων. Την περεστρόικα. Η γενιά μας τον υποστήριξε τον Γκορμπατσόφ.</div>
<div align="justify">
<br />
Κατηγορούσαν στο παρελθόν τη ΣΕ. Εκαναν συνέλευση, συγκέντρωση υπέρ του Γκορμπατσόφ - περεστρόικα. Οταν έγινε η συνέλευση της ΚΟΒ και μίλησα και είπα ότι ο Γκορμπατσόφ είναι πράκτορας των Αμερικάνων και προδότης, μου είπαν ότι είμαι τρελός. Τους απάντησα ότι είμαι τρελός για το Κόμμα.</div>
<div align="justify">
<br />
Πώς μπόρεσε η ηγεσία μας να κατηγορήσει τη ΣΕ, ότι δεν υπήρχε Σοσιαλισμός; Εζησα 30 χρόνια στη ΣΕ. Ολοι είχαν ίσα δικαιώματα, δεν υπήρχε ούτε ένας άνεργος. Δωρεάν Παιδεία, νοσοκομεία, τα φαρμακεία, όλα δωρεάν. Παιδικοί σταθμό δωρεάν. Στα πανεπιστήμια έπαιρναν μισθό, δεν υπήρχαν ναρκωτικά κλπ. Με ένα μεροκάματο πλήρωνα το νοίκι, φως, ρεύμα και καλοριφέρ. Ηταν πρώτη δύναμη στον κόσμο. Καλά, η ηγεσία πώς μπόρεσε να πει ότι στη ΣΕ δεν υπήρχε Σοσιαλισμός; Τους γέλασε η περεστρόικα, αργά το κατάλαβαν ότι τους γέλασε ο Γκορμπατσόφ, ο προδότης, πράκτορας των Αμερικάνων.</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<b>Κουτσιανόπουλος Κωνσταντίνος</b></div>
<div align="justify">
ΚΟΒ Αγίας Μαρίνας, Ηλιούπολη</div>
<div align="justify">
</div>
<br />
<div align="justify">
<i>Ριζοσπάστης - 13 Φεβρουαρίου 2009</i></div>
StratPaphttp://www.blogger.com/profile/14741379568851161584noreply@blogger.com